1. Jakie urządzenia składają się na pojęcie ksiąg rachunkowych?

Do ksiąg rachunkowych należą następujące urządzenia:

Dziennik – przeznaczony jest do chronologicznego ujmowania zdarzeń gospodarczych w poszczególnych okresach sprawozdawczych. Zapisy w dzienniku dokonywane są na podstawie sprawdzonych i zaakceptowanych dowodów księgowych w kolejności czasowej czyli według dat. Każdy zapis powinien zawierać: numer pozycji w dzienniku, datę, określenie dowodu księgowego (nazwa, symbol, numer), treść operacji i kwotę. Sumy zapisów w dzienniku są ustalane w sposób ciągły (narastająco od początku roku). Obroty dziennika (za dany miesiąc i następne) muszą być zgodne z obrotami wykazywanymi w zestawieniu obrotów i sald kont syntetycznych.

Księga główna – tworzą ją konta syntetyczne ujęte z zakładowym planie kont. Na kontach tych dokonuje się ewidencji operacji gospodarczych w porządku systematycznym zgodnie z zasadą podwójnego zapisu. Oznacza to, że każda operacja zostanie tematycznie przyporządkowana określonym kontom. Kolejne operacje na kontach księguje się chronologicznie. Podstawą ujęcia operacji w księdze głównej są zapisy w dzienniku (wcześniejsze lub jednoczesne). Konta księgi głównej stanowią bazę dla sporządzenia sprawozdań finansowych.

Księgi pomocnicze – składają się one z kont analitycznych, które z praktycznych względów prowadzi się dla uszczegółowienia i uzupełnienia zapisów w księdze głównej. Mają one za zadanie dostarczyć informacje bardziej drobiazgowe niż te, które są na kocie syntetycznym. Zapisy na kontach analitycznych są porządkowane w układzie systematycznym, z zachowaniem chronologii według dat. Zapisy na kontach ksiąg pomocniczych mogą być dokonywane w ciągu miesiąca wartościowo lub w jednostkach naturalnych. W tym drugim wypadku na koniec miesiąca, po zestawieniu zapisów ilościowych, należy ustalić ich wartość. na kontach ksiąg pomocniczych można też prowadzić jednoczesną ewidencję ilościowo – wartościową wykazując obroty i stany w jednostkach naturalnych i pieniężnych.

Zapisy i salda kont ksiąg pomocniczych muszą być zgodne z zapisami i saldami kont księgi głównej, do których są one prowadzone. W praktyce konta ksiag pomocniczych prowadzi się w odniesieniu do:

1. Środków trwałych oraz środków trwałych w budowie

2. Wartości niematerialnych i prawnych

3. Odpisów umorzeniowych (amortyzacyjnych) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych

4. Rozrachunków (z kontrahentami, z pracownikami)

5. Operacji gotówkowych, gdy funkcjonuje kasa

6. Innych istotnych składników aktywów

7. Operacji sprzedaży

8. Operacji zakupu

9. Kosztów

Zestawienie obrotów i sald – sporządza się je obowiązkowo na koniec każdego okresu sprawozdawczego (nie rzadziej niż na koniec każdego miesiąca) na podstawie zapisów na kontach księgi głównej. Termin jego sporządzenia powinien umożliwić opracowanie na czas obowiązujących jednostkę sprawozdań finansowych oraz deklaracji podatkowych, a także dokonanie rozliczeń finansowych. Zestawienie obrotów i sald za rob obrotowy powinno być sporządzone nie później niż do 85 dnia po momencie bilansowym. W zestawieniu zamieszcza się:

- nazwy kont lub ich symbolikę

- salda początkowe kont na dzień otwarcia ksiąg rachunkowych

- obroty za miesiąc oraz narastająco od początku roku, przy czym muszą być one zgodne z bieżącymi i narastającymi obrotami w dzienniku

- salda na koniec miesiąca

- łączne sumy sald początkowych, obrotów i sald końcowych.

Zestawienie obrotów i sald pozwala ujawnić błędy popełnione podczas ewidencji operacji gospodarczych.

Inwentarz – jest wykazem aktywów i pasywów, zestawionym zgodnie z wynikami inwentaryzacji. Inwentarz sporządzają jednostki, które nie prowadziły wcześniej ksiąg rachunkowych. Wykazane w nim pozycje powinny być odpowiednikami pozycji występujących w bilansie otwarcia lub stanowić ich rozwinięcie. W jednostce kontynuującej prowadzenie ksiąg rolę inwentarza spełnia zestawienie obrotów i strat.

Księgi rachunkowe mogą występować w rożnej postaci a mianowicie jako: dzienniki, księgi wiązane, rejestry, luźne karty kontowe, zapisy na komputerowych nośnikach danych lub wydruki komputerowe.

1. Co to są operacje gospodarcze?

Operacje gospodarcze są to udokumentowane i podlegające ewidencji księgowej zdarzenia gospodarcze. Operacja gospodarcza może być związana z jednym zdarzeniem gospodarczym (operacja pojedyncza, prosta) lub z kilkoma zdarzeniami (operacja złożona).

Ze względu na charakter i zakres operacji gospodarczych dzieli się je na:

1. Bilansowe – wywierają wpływ wyłącznie na składniki bilansu (aktywne lub pasywne)

2. Wynikowe – oddziałują bezpośrednio na wynik finansowy jednostki gospodarczej.

Nie wiem czy jest to obowiązkowe ale zamieszczam poniżej

1 typ operacji gospodarczych – zmiany zachodzą wyłącznie w aktywach. Jeden składnik aktywów zwiększa się a inny maleje na kwotę operacji. Suma bilansowa pozostaje przy tym bez zmian.

2 typ operacji gospodarczych – zmiany dotyczą tylko składników pasywów. Jeden składnik pasywów rośnie a inny maleje o kwotę operacji, przy czym suma bilansowa nie ulega zmianie.

3 typ operacji gospodarczych – zmiany powodują zwiększenie zarówno jakiegoś składnika aktywów, jak i pasywów o kwotę operacji, co sprawia że o taką samą wielkość rośnie suma bilansowa.

4 typ operacji gospodarczych – zmiany wpływają na zmniejszenie jakiegoś składnika aktywów i jakiegoś składnika pasywów o kwotę operacji, o którą maleje suma bilansowa.

1. Na jakich regulacjach prawnych opiera się rachunkowość polskich podmiotów gospodarczych?

Ustawa o rachunkowości z 29 września 1994 roku wraz z ostatnią szeroką nowelizacją z 18 marca 2008 roku uwzględniająca dyrektywy Unii Europejskiej.

1. Podaj definicję bilansu.

Bilans jest podstawowym sprawozdaniem finansowym, w którym majątek jednostki gospodarczej zostaje ukazany jednocześnie w ujęciu rzeczowym i finansowym. Bilans może wystąpić w postaci dwustronnej tabeli lub dwuczęściowego zestawienia.

Bilans

Majątek rzeczowy Kapitały (fundusze) własne i obce

Część ukazująca majątek rzeczowy (środki gospodarcze) nosi nazwę aktywa. Pod ich pojęciem rozumie się kontrolowane przez jednostkę o wiarygodnie określonej wartości zasoby majątkowe, które powstały w wyniku przeszłych zdarzeń a w przyszłości spowodują korzyści ekonomiczne.

AKTYWA = MAJĄTEK RZECZOWY

Strona ta informuje o strukturze majątku rzeczowego z podziałem na majątek trwały i obrotowy.

Druga część bilansu to pasywa. Obejmuje ona źródła finansowania (pochodzenia) z podziałem na: własne (kapitały, fundusze) i obce (zobowiązania).

PASYWA = KAPITAŁY WŁASNE + KAPITAŁY OBCE

Strona ta dostarcza informacji kto i w jakiej wysokości jest właścicielem kapitału zaangażowanego do sfinansowania aktywów.

1. Co to są aktywa bilansu, wymień składniki aktywów obrotowych.

Część ukazująca majątek rzeczowy (środki gospodarcze) nosi nazwę aktywa. Pod ich pojęciem rozumie się kontrolowane przez jednostkę o wiarygodnie określonej wartości zasoby majątkowe, które powstały w wyniku przeszłych zdarzeń a w przyszłości spowodują korzyści ekonomiczne.

AKTYWA = MAJĄTEK RZECZOWY

Strona ta informuje o strukturze majątku rzeczowego z podziałem na majątek trwały i obrotowy.

Aktywa obrotowe dzielimy na:

1. Zapasy:

• Materiały

• Półprodukty i produkty w toku

• Produkty gotowe

• Towary

1. Należności krótkoterminowe

• Należności z tytułu dostaw i usług

• Należności z tytułu podatków, dotacji, ceł, ubezpieczeń społecznych i zdrowotnych oraz innych świadczeń

• Inne należności

• Należności dochodzone na drodze sądowej

1. Inwestycje krótkoterminowe

• Krótkoterminowe aktywa finansowe

- w innych jednostkach:

I. udziały lub akcje

II. inne papiery wartościowe

III. udzielone pożyczki

IV. inne krótkoterminowe aktywa finansowe

- środki pieniężne i inne aktywa pieniężne

I. środki pieniężne w kasie i na rachunkach bankowych

II. inne środki pieniężne

III. inne aktywa pieniężne

1. Krótkoterminowe rozliczenia międzyokresowe

1. Co to są konta bilansowe, podaj zasadę funkcjonowania kont aktywów oraz kont pasywów.

Konta bilansowe tworzą zasadniczą grupę kont stosowanych w rachunkowości. Są to konta, których salda umieszcza się w bilansie. Dzielą się one na trzy grupy:

- konta aktywne które występują wyłącznie w aktywach bilansu i służą one do ewidencji rzeczowych składników majątku i środków pieniężnych. Zasada ich funkcjonowania:

Wn	Konto aktywne	Ma
Sp) Saldo początkowe (debetowe) (+) Zwiększenia (obroty debetowe)		(-) Zmniejszenia (obroty kredytowe)
Obroty debetowe z Sp	>	Obroty kredytowe Saldo końcowe(debetowe)
Obroty konta	=	Obroty konta

- konta pasywne, które ujmuje się tylko w pasywach bilansu i służą one do ewidencji własnych oraz obcych źródeł pochodzenia majątku. Zasady funkcjonowania:

Wn	Konto pasywne	Ma
(-) Zmniejszenia (obroty debetowe)		Saldo początkowe (kredytowe) (Sp (+) Zwiększenia (obroty Kredytowe)
Obroty debetowe Sk) Saldo końcowe (kredytowe)	<	Obroty kredytowe z Sp
Obroty konta	=	Obroty konta

- konta aktywno-pasywne, które mogą występować zarówno w aktywach jak i w pasywach bilansu (nawet jednocześnie po obu stronach, jeżeli wykazują dwa salda. Taki dwoisty charakter mają przede wszystkim, konta rozrachunków („Inne rozrachunki z pracownikami” , „Pozostałe rozrachunki”). Księgując operację na koncie aktywno-pasywnym należy uwzględnić charakter w jakim występuje ono w danej sytuacji.

1. Co rozumiesz pod pojęciem wartości niematerialnych i prawnych – wymień 4 przykłady takich wartości.

Pojęcie wartości niematerialnych i prawnych obejmuje nabyte przez jednostkę prawa majątkowe nadające się do gospodarczego wykorzystania. Od środków trwałych różnią się tym, że nie mają postaci rzeczowej. Przewidywany okres ich ekonomicznej użyteczności jest dłuższy niż rok. W skład wartości niematerialnych i prawnych wchodzą pozycje o różnorodnym charakterze. Do nabytych praw majątkowych zalicza się prawa autorskie, prawa do wynalazków, patentów, wzorów zdobniczych itp. Wszystkie rodzaje wartości niematerialnych i prawnych muszą charakteryzować się przewidywalnym okresem ekonomicznej użyteczności dłuższym niż jeden rok. Są one przeznaczone do używania na własne potrzeby jednostki gospodarczej.

1. Wymień składniki aktywów pieniężnych.

Aktywa pieniężne są to aktywa w formie środków płatniczych, walut obcych i dewiz, a także papierów wartościowych przeznaczonych do obrotu. Do aktywów pieniężnych zalicza się również inne aktywa finansowe, w tym w szczególności naliczone odsetki od aktywów finansowych.

1. Na czym polega akredytywa.

Akredytywa to forma rozliczeń bezgotówkowych stosowana w obrocie krajowym i zagranicznym, polegająca na wyodrębnieniu przez bank – na wniosek dłużnika (odbiorcy) określonej kwoty z jego środków na rzecz wierzyciela (dostawcy) w celu dokonania zapłaty.

1. Co oznacza zasada równowagi bilansowej i które jego konta wynikowe pozwalają na realizację tej zasady w bilansie.

Zgodnie z zasadą równowagi bilansowej ogólna kwota aktywów musi być równa łącznej sumie pasywów.

AKTYWA = PASYWA

ŚRODKI GOSPODARCZE(MAJĄTEK RZECZOWY) = ŹRÓDŁA POCHODZENIA(KAPITAŁY/FUNDUSZE)

1. Na czym polega obrót bezgotówkowy – wymień wszystkie formy tego obrotu.

Polega na regulowaniu rozrachunków między podmiotami za pośrednictwem i pod kontrolą banku. Może być w formie:
a) polecenia przelewu – wystawia dłużnik, najczęściej w 4 egzemplarzach (A,B,C,D). Jest to polecenie przekazania środków pieniężnych z rachunku dłużnika na rachunku wierzyciela.
b) czeku rozrachunkowego (bezgotówkowego) - stanowi dyspozycję wystawcy czeku dokonania przelewu określonej sumy pieniężnej (kwoty, na którą czek został wystawiony z rachunku zleceniodawcy na rachunek odbiorcy. Czek ten może być - na wniosek wystawcy – potwierdzony przez bank, co jest równoznaczne z rezerwacją odpowiedniej kwoty na jego pokrycie. Bank może też gwarantować pokrycie czeku bez względu na stan środków posiadacza rachunku.
c) akredytywy – jest to wyodrębnienie środków na rachunek dłużnika na ściśle określony cel, stosowana raczej pomiędzy kontrahentami mało znanymi, w trudnej sytuacji finansowej;
d) weksla – jest to zobowiązanie wystawcy lub wskazanej przez niego osoby do zapłacenia określonej kwoty w określonym czasie i miejscu;
e) okresowych rozliczeń saldami – mogą występować, gdy kontrahenci są dla siebie wzajemnie dostawcą i odbiorcą. Polega ono na kompensowaniu poszczególnych należności i zobowiązań występujących w pewnym okresie i ustalaniu salda podlegającego rozliczeniu.
f) rozliczeń planowych – stosuje się je przy stałych i częstych dostawach lub świadczeniach. W rozliczeniach tych dłużnik na planowane dostawy dokonuje w ciągu okresu zaliczkowych przelewów środkow. Ostateczna regulacja rachunków następuje okresowo, przez porównanie sum zaliczkowych, przelewów z wartością wykonanych dostaw w okresie objętym rozliczeniem.
g) Karty kredytowej – jest ona emitowana przez bank, zawiera elementy indentyfikujące ten bank i właściciela, limity wypłat i inne dane kontrolne. Jest ona używana do transakcji pieniężnych zamiast czeku lub gotówki.

Warunek przy rozliczeniach bezgotówkowych: przynajmniej jedna ze stron rozliczenia (dłużnik lub wierzyciel) musi posiadać rachunek bankowy.

1. Wymień składniki aktywów obrotowych ujmując ich grupę i podgrupę.

Aktywa obrotowe dzielimy na:

1. Zapasy:

• Materiały

• Półprodukty i produkty w toku

• Produkty gotowe

• Towary

1. Należności krótkoterminowe

• Należności z tytułu dostaw i usług

• Należności z tytułu podatków, dotacji, ceł, ubezpieczeń społecznych i zdrowotnych oraz innych świadczeń

• Inne należności

• Należności dochodzone na drodze sądowej

1. Inwestycje krótkoterminowe

• Krótkoterminowe aktywa finansowe

- w innych jednostkach:

I. udziały lub akcje

II. inne papiery wartościowe

III. udzielone pożyczki

IV. inne krótkoterminowe aktywa finansowe

- środki pieniężne i inne aktywa pieniężne

I. środki pieniężne w kasie i na rachunkach bankowych

II. inne środki pieniężne

III. inne aktywa pieniężne

1. Krótkoterminowe rozliczenia międzyokresowe

1. Wyjaśnij różnice pomiędzy pojęciem umorzenia a amortyzacji środków trwałych.

Umorzenie – zmniejszenie wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych na skutek ich zużycia.

Amortyzacja – koszt zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

1. Wymień rodzaje amortyzacji.

Amortyzacja księgowa służy przypisaniu ceny nabycia lub kosztu wytworzenia środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do całego okresu ekonomicznej użyteczności tych aktywów. Suma odpisów amortyzacyjnych stanowi umorzenie.

Metoda liniowa

Metoda liniowa (inaczej równomierna lub proporcjonalna) polega na odpisywaniu stałej raty (np. co miesiąc) takiego samego odsetka wartości środka trwałego (np. jeśli okres amortyzacji środka trwałego obejmuje 5 lat, czyli 60 miesięcy, to co miesiąc będzie odpisywana w koszty 1/60 część wartości tego środka trwałego). Oparta jest na założeniu, że zużycie środka trwałego i utrata jego wartości jest taka sama w każdym okresie.

gdzie

• A_r - amortyzacja roczna

• CN - cena nabycia lub koszt wytworzenia

• W_R - wartość rezydualna (końcowa)

• POE - przewidywany okres eksploatacji

Metoda degresywna

Metoda degresywna to metoda malejących odpisów amortyzacyjnych. W Polsce utożsamiana najczęściej ze specyficzną metodą opisaną w przepisach podatkowych. Polega na zastosowaniu odpowiedniego współczynnika podwyższającego, wykorzystywana w szczególnych przypadkach. Oparta jest na założeniu, że zużycie środka trwałego a zwłaszcza zmniejszenie jego wartości następuje w początkowym okresie jego używania szybciej niż w następnych okresach.

A_rt = w * S_R * W_{Nt − 1}

gdzie

• A_rt - amortyzacja roczna dla roku t

• w - współczynnik podwyższający stawkę amortyzacji

• W_{Nt − 1} - wartość netto na koniec poprzedniego roku obrotowego

W metodzie tej odpisy zmniejszają się aż do momentu zrównania się z odpisem z metody liniowej. Gdyby wartość odpisywanej raty metodą degresywną byłaby mniejsza niż metodą liniową, to dalsze odpisy są naliczane liniowo.

Interpretacja przepisów podatkowych mówi:

Amortyzacja metodą degresywną polega na tym, że na początku miesięczne raty amortyzacji można podwyższać współczynnikiem nie wyższym niż 2,0 a w następnych latach nalicza się je od wartości początkowej pomniejszonej o dotychczasowe odpisy amortyzacyjne, ustalonej na początek kolejnych lat ich używania. Począwszy od roku podatkowego, w którym tak określona roczna kwota amortyzacji miałaby być niższa od rocznej kwoty amortyzacji obliczonej metodą liniową, podatnicy dokonują dalszych odpisów zgodnie z amortyzacją liniową.

Metoda progresywna

Metoda progresywna to metoda rosnących odpisów amortyzacyjnych. Oparta jest na założeniu, że wraz z upływem czasu zużycie środka trwałego i utrata jego wartości następuje coraz szybciej.

Metoda naturalna

W metodzie naturalnej okresowy odpis amortyzacyjny szacuje się przez porównanie wykorzystania amortyzowanego składnika majątku (najczęściej jego produkcji lub czasu pracy w przypadku maszyn produkcyjnych lub ilości przejechanych kilometrów dla środków transportu) z określoną przez producenta maksymalną zdolnością produkcyjną w ciągu całego okresu życia. Nie funkcjonuje od 1 września 2007 r.

1. Podaj składniki kapitałów własnych i wyszczególnij źródła ich pochodzenia.

Kapitał to źródło finansowania aktywów, czyli rzeczowych i pieniężnych składników majątku.

Kapitały własne powstają z pierwotnych wkładów właścicieli (udziałowców, akcjonariuszy), a także z zysków osiąganych przez jednostkę gospodarczą w trakcie jej działalności (rezerwy, fundusze przeznaczone na określone cele).

Kapitały własne:

1. Kapitały podstawowe – pierwotny wkład właścicieli (udziałowców, akcjonariuszy) wniesiony przy założeniu jednostki gospodarczej, ewentualnie później uzupełniony – podwyższony. Stan kapitału podstawowego powinien być zgodny z danymi zgłoszonymi do sądu rejestrowego, umową spółki bądź ze statutem jednostki gospodarczej.

2. Kapitały zapasowe – odzwierciedla źródła sfinansowania aktywów przez jednostkę gospodarczą w trakcie jej działalności. Wielkość kapitału zapasowego przykładowo kształtuje również nadwyżka osiągnięta przy emisji akcji powyżej ich wartości nominalnej, po pokryciu kosztów emisji oraz wynik z przeszacowania zlikwidowanych lub sprzedanych środków trwałych. W związku z tym kapitał zapasowy stanowi wyraz samofinansowania. Z prawnego punktu widzenia tworzenie kapitału zapasowego może być:

• Ustawowe (obligatoryjne)

• Dobrowolne

1. Kapitały rezerwowe – tworzone z zysku, przykładowo dla sfinansowania lub stabilizowania wysokości wypłat dywidendy.

1. Co to są pasywa bilansu?

Druga część bilansu to pasywa. Obejmuje ona źródła finansowania (pochodzenia) z podziałem na własne (kapitały, fundusze) i obce (zobowiązania). Strona ta dostarcza informacji, kto i w jakiej wysokości jest właścicielem kapitału zaangażowanego do sfinansowania aktywów.

1. Wymień składniki kapitałów obcych.

Kapitały obce są dodatkowym źródłem finansowania majątku. Mogą one mieć charakter długoterminowy (na przykład: zobowiązania z tytułu leasingu, długoterminowe kredyty bankowe) lub krótkoterminowy (na przykład: obrotowe kredyty bankowe, pożyczki, zobowiązania wobec różnych podmiotów gospodarczych, budżetów lub osób fizycznych).

1. Wymień 6 kont rozrachunków

200 Rozrachunki z odbiorcami

210 Rozrachunki i roszczenia

222 Rozrachunki z tytułu VAT

223 Rozrachunki z ZUS

231 Rozrachunki z tytułu wynagrodzeń

234 Inne rozrachunki z pracownikami

240 Pozostałe rozrachunki

1. Z jakimi kontami koresponduje konto rozrachunków z dostawcami oraz konto rozrachunków z odbiorcami.

2. Jak funkcjonują konta; środki trwałe i umorzenie środków trwałych – co oznacza korespondencja tych kont.

Konto „środki trwałe” jest kontem bilansowym aktywnym. Saldo początkowe na tym koncie zapisuje się zawsze na stronie Winien. Na tej stronie księguje się też zwiększenie stanu składników aktywów. Wszystkie zmniejszenia ujmuje się na stronie Ma. Saldo końcowe, jeżeli występuje może być wyłącznie debetowe, a więc obroty strony Winien muszą być większe niż obroty strony Ma.

Konto to powstaje w wyniku pionowego podziału konta „Środki trwałe” na konta „Środki trwałe” oraz „Umorzenie środków trwałych” i służy do ewidencji umorzenia. Podziału dokonuje się w celu łatwiejszej administracji środkami trwałymi. Zestawiając wartość brutto środków trwałych ewidencjonowaną na koncie „Środki trwałe” z saldem konta „Umorzenie” otrzymujemy wartość netto środków trwałych, którą widzimy w bilansie. Z reguły przedsiębiorstwa nie księgują amortyzacji bezpośrednio na koncie środków trwałych, ale na koncie „Umorzenie środków trwałych”.

Amortyzację księgujemy na koncie „Amortyzacja” w korespondencji z kontem „Umorzenie środków trwałych”.

Umorzenie reprezentuje zużycie środka trwałego, doprowadzając jego wartość w bilansie przedsiębiorstwa do wartości netto.

Księgowanie operacji gospodarczych nie może powodować naruszenia równowagi bilansowej. W związku z tym w ewidencji księgowej stosuje się zasadę podwójnego zapisu, zgodnie z którą każda operacja musi być ujęta:

1. Na co najmniej dwóch kontach (podwójny zapis)

2. Na jednym koncie po stronie Winien, a na drugim po stronie Ma, czyli po przeciwnych stronach (dwustronny zapis)

3. W identycznej wysokości na obu kontach (jednakowy zapis).

Stosowanie zasady podwójnego zapisu prowadzi do relacji między kontami określanej mianem korespondencji kont. Może ona przyjmować postać:

- zapisów prostych – tylko na dwóch kontach

- zapisów złożonych – na więcej niż dwóch kontach.

1. Scharakteryzuj pojęcia: niedobory, szkody, nadwyżki.

Nadwyżka – dodatnia różnica między stanem rzeczywistym a ewidencyjnym (wynikającym z ksiąg) stanem składników majątkowych.

Niedobór (manko) – ujemna różnica między rzeczywistym stanem pieniężnego lub rzeczowego składnika majątku a jego stanem księgowym (ewidencyjnym)

Szkoda – jest to strata materialna. Zaliczana jest do niedoboru.

1. Jakie znasz metody rozliczenia rozchodu materiałów.

Ewidencja materiałów jest zwykle trójszczeblowa:

1. Ilościowa

2. Ilościowo – wartościowa

3. Wartościowa

Ewidencja ilościowa – prowadzi ją magazynier na odrębnych dla każdego asortymentu luźnych kartkach, zgrupowanych w kartotece lub w formie wywieszek umieszczonych w miejscu przechowania zapasów.

Ewidencja ilościowo – wartościowa jest prowadzona zazwyczaj w formie kartoteki, odrębnie dla każdego materiału. Karcie ewidencji ilościowo-wartościowej, odrębnie dla każdego materiału. Karcie ewidencji ilościowo-wartościowej odpowiada karta ilościowa sporządzona w magazynie. Dane ewidencji ilościowej i ilościowo-wartościowej powinny być zgodne co do ilości. Uzgodnienia takiego należy dokonywać przynajmniej raz w roku.

Ewidencja wartościowa – prowadzi się ja na koncie syntetycznym. Wartość wprowadza się na konto po jej uzgodnieniu z wartością zapisaną w kartotece ilościowo-wartościowej. Uzgodnienie powinno dotyczyć obrotów a co najmniej salda konta.

1. Wskaż roczną stawkę amortyzacji dla środka trwałego, którego wartość początkowa wynosi tyle a tyle a okres użytkowania wynosi 5 lat.

1/5 wartości

1. Co rozumiesz pod pojęciem zasady memoriału i zasady ciągłości prawa bilansowego.

Zasada ciągłości wymaga aby przyjęte zasady księgowania operacji, wyceny aktywów i pasywów, ustalenia wyniku finansowego i sporządzenia sprawozdań finansowych były jednakowe w poszczególnych latach. Wyjątek stanowią sytuacje gdy z ważnych i uzasadnionych przyczyn zmiana musi być dokonana. Wówczas jednak powinno to nastąpić od początku roku obrotowego, z podaniem na koniec tego roku wyjaśnienia w sprawozdaniu finansowym, w którym należy określić charakter zmiany, jej powody i skutki dla rocznego wyniku finansowego, a także zadbać o porównywalność danych z zawartością sprawozdania finansowego za poprzedni rok obrotowy. Zasada ciągłości ściśle wiąże się więc z realizacją zasady porównywalności.

Zasada memoriałowa:

1. W księgach rachunkowych i w wyniku finansowym niezależnie od momentu (daty) zapłaty należy obowiązkowo uwzględnić wszystkie osiągnięte i przysługujące jednostce w roku obrotowym przychody ze sprzedaży i inne przychody oraz wszystkie obciążające ją za dany rok koszty uzyskania przychodów; decydującym kryterium jest przypisanie poszczególnych zdarzeń do danego roku obrotowego

2. Zachowanie współmierności przychodów i kosztów ich uzyskania, a także ustalenie realnego wyniku finansowego wymaga odrębnego ukazania w aktywach kosztów przyszłych okresów, a w pasywach – przychodów przyszłych okresów oraz przypadających na dany miesiąc kosztów, które zostaną poniesione dopiero w przyszłości.

1. Jak funkcjonuje konto 231 – rozrachunki z tytułu płac w zakresie powiązań z kontami i z innymi rozrachunkami.

Rozrachunki z pracownikami obejmują należności i zobowiązania z tytułu wynagrodzeń z pracę należnych w pieniądzu (w tym również wypłaconych świadczeń urlopowych), lub w naturze oraz ich zmniejszeń w postaci opłaconych przez pracowników składek ZUS, składek zdrowotnych, podatku dochodowego itp.

Do ewidencji należności i zobowiązań z tytułu wynagrodzeń za pracę służy konto „Rozrachunki z tytułu wynagrodzeń”. Ujmuje się na nim wszelkie wynagrodzenia niezależnie od:

1. Rodzaju (sosnowe, bezosobowe, honoraria, agencyjno-prowizyjne, nagrody i premie wypłacone z zysku)

2. Formy wypłaty (w gotówce lub naturze)

3. Źródeł finansowania (obciążające koszty działalności eksploatacyjnej, z zysku do podziału.

Z kontem 231 korespondują konta:

Kasa

Rachunki bankowe

Rozrachunki z ZUS

Inne rozrachunki publiczno-prawne

Pozostałe rozrachunki

Wynagrodzenia

Środki trwałe w budowie

Straty nadzwyczajne

Pozostałe koszty operacyjne

Konto „rozrachunki z tytułu wynagrodzeń” może wykazywać dwa salda:

- WN – wyrażające należności z tytułu wynagrodzeń (wypłacone zaliczki, wydane deputaty)

- Ma – wyrażające zobowiązania z tytułu wynagrodzeń (np. z tytułu nie podjętych płac, zarachowanych a nie wydanych deputatów)