ILIADA– na przełomie IX i VIII w p.n.e EPOS

Pieśń I Gniew Achillesa i kłótnia z Agamemnonem dotycząca branki bryzeidy. Interwencja appola, który zsyła zarazę i Tetydy która z wraca się z prośbą o wstawiennictwo dla trojan,

Pieśń 3 bitwa Menelaosa z paryesem. Interwencja Heleny

Pieśń 10 narada jak pokonać trojan

Pieśń 15 Kłótnia dzeusa z Posejdonem. Napaść trojan na Achajów

Pieśń 16 śmierć Patroklesa

Odyseja

Wątek nowelistyczny

Wątek baśniowy

Wędrówka na tamten świat (tzw. katabaza – zejście do podziemia, na tamten świat)

Eschatologia (z greckiego έσχατος /eschatos/ - ostatni + λόγος /logos/ - słowo, nauka): w religiach i niektórych systemach filozoficznych, dział traktujący o tzw. rzeczach ostatecznych człowieka, jak i świata (śmierci, końca świata). Eschatologia zajmuje się również życiem pośmiertnym człowieka, w którym to dusza zostanie osądzona i otrzyma karę lub nagrodę.

Akcja obejmuje 40 dni. Utwór można podzielić na 6 części: I-IV Telemachia, V-VIII Odyseusz u Feaków, IX-XII opowieści o przygodach, XIII-XVI Odyseusz na Itace, XVII-XX Odyseusz nie poznany we własnym domu, XXI-XXIV rzeź zalotników i zakończenie.

kompozycję ramową, tj. część akcji zreferowaną nie przez autora, tylko przez bohatera, opowiedzianą zatem w pierwszej osobie i zawierającą opis wydarzeń przeszłych, umieszczoną jednakże nie na początku, tylko w trzeciej czwórce pieśni, tak, że ciągłość narracji autora jest przerwana.

Różnice
Odyseja
Nastrój poematów
obniżenie heroicznego tonu na pierwszym planie figuruje cierpliwość przebiegłość, roztropność przez cały czas wiemy o nadchodzącym szczęśliwym zakończeniu zmniejszona rola bogów (oprócz opiekuńczej Ateny), którzy tu jawią się jako stróże moralności w świecie ludzi – nagrody dla cnotliwych, kary dla występnych
Obyczaje
- pojęcia moralne nie odbiegają od siebie w obu poematach; np. skrzywdzenie błagalnika to występek, korsarska napaść nie; rzeź czy to w Odysei (rzeż zalotników) czy w Iliadzie (cała wojna) została ukazana poprzez prymitywne okrucieństwo; w Odysei wznoszenie tryumfalnych okrzyków nad zabitymi się nie godzi – w Iliadzie to powszedniość (drobne złagodzenie);
Stosunki społeczne
na Itace zgromadzenie ludowe jest suwerenną władzą król nie jest władcą bezwzględnym
Artyzm
kunsztowna budowa posługiwanie się intrygą więcej wypowiedzi sentencjonalnych mniejszy procent bliskich powtórzeń tego samego wyrazu
Odyseja robi wrażenie późniejszej, a nie ma poważnych argumentów, które by się temu przeciwstawiały. Odyseja skrzętnie unika wzmianek o faktach znanych z Iliadą, jest to dla jednych dowodem, że autor jej traktuje swe dzieło jak uzupełnienie Iliady, a dla innych znakiem nieliczenia się z nią albo całkowitej jej nieznajomości (jest wiele sprzeczności rzeczowych między eposami, np. małżonką Hefajstosa w Odysei jest Afrodyta, w Iliadzie Charyta; jednak przeoczenia tego typu znajduje się nie tylko w różnych utworach tych samych poetów, ale nieraz w obrębie jednego obszerniejszego utworu).

Streszczenie Odysei

Pieśń I. Zgromadzenie bogów. Rady Ateny dla Telemacha.

Pieśń II. Zgromadzenie mieszkańców Itaki. Wyjazd Telemacha.

Pieśń III. Wydarzenia w Pylos.

Pieśń IV. Wydarzenia w Sparcie.

Pieśń V. Tratwa Odyseusza.

Pieśń VI. Przybycie Odyseusza do Feaków.

Pieśń VII. Odyseusz przychodzi do Alkinoosa.

Pieśń VIII. Pobyt Odyseusza u Feaków.

Pieśń IX. Opowiadania u Alkinoosa. Przygoda z Kylopem.

Pieśń X. Przygody u Ajola, Lajstrygonów, Kirki.

Pieśń XI. U zmarłych (Nekyja).

Pieśń XII. Syreny, Scylla i Charybda, bydło Heliosa.

Pieśń XIII. Odyseusz odpływa od Feaków i przybywa do Itaki.

Pieśń XIV. Odyseusz u Eumajosa.

Pieśń XV. Telemachos przybywa do Eumajosa.

Pieśń XVI. Telemachos rozpoznaje Odyseusza.

Pieśń XVII. Telemachos wraca do miasta Itaki.

Pieśń XVIII. Walka na pięści Odyseusza z Irosem.

Pieśń XIX. Odyseusz rozmawia z Penelopą. Rozpoznanie przez Eurykleję.

Pieśń XX. Wypadki przed rzezią zalotników.

Pieśń XXI. Próba łuku.

Pieśń XXII. Rzeź zalotników.

Pieśń XXIII. Penelopa rozpoznaje Odyseusza.

Pieśń XXIV. Pojednanie.

AJSCHYLOS – Oresteja

Oresteja- jedyna zachowana grecka trylogia tragediowa, zbudowana na podstawie jednego mitu. Trzy jej kolejne człony,

Agamemnon – Ofiarnice ( Choeforoi) – Eumenidy

zbrodnia – kara – przebaczenie

Tworzywem tematycznym trylogii jest mit rodu Pelopidów, w którym zbrodnia stanowi przeklęte dziedzictwo, przechodzące z pokolenia na pokolenia: Atreus, syn Pelopsa, pozbawiony przez swego brata, Tyestesa, władzy, żony i syna, zemścił się na nim, podając mu pieczeń z jego zamordowanych dzieci; z kolei mścicielem Tyestesa był jego syn Aigistos.

Kiedy Agamemnon, syn Atreusa, przebywał na wyprawie trojańskiej, Aigistos uwiód jego żonę, Klitaimestrę (uosobienie zła i przewrotności kobiecej).