RECYKLING

Cykl życia wyrobu1

Zasoby surowców

Surowiec	Zasoby	Pozostało	Starczy na
Ropa naftowa (baryłki)	2 bln	800 mld	40 lat
Gaz ziemny [m^3]	20 bln	-	51 lat
Węgiel [t]	10 bln	980 mln	295 lat
Uran [t]	-	4,1 mln	67 lat
Miedź [t]	352 mln	7,8 mln	-
Nikiel [t]	49 mln	750 tys.	31 lat
Stal [t]	66 mld	910 mln	62 lata

Scenariusz katastroficzny:

- do 2100 r.: spadek bogactw naturalnych spadek produkcji przemysłowej spadek populacji

Scenariusz zachowawczy:

- zrównoważony rozwój z uwzględnieniem recyklingu

Szósty program dla środowiska (2002-2012):

- siedem strategii tematycznych, m.in. zapobieganie i recykling odpadów, zrównoważone zużycie surowców.

Analiza cyklu życia:

Opcje zagospodarowania odpadów

Krajowy Plan Gospodarki Odpadami:

1) zapobieganie i minimalizacja ilości odpadów

2) zapewnienie odzysku – preferowany recykling

3) unieszkodliwianie (poza składowaniem)

4) składowanie (bezpieczne dla zdrowia i środowiska) – gdy ze względu na warunki techniczno-ekonomiczne nie da się poddać procesom z punktów 2) i 3)

5) zasada – zanieczyszczający płaci

6) całkowity dostęp do informacji o stanie środowiska

7) planowanie uwzględniające zrównoważony rozwój

Sytuacja w Polsce

ODPADY: 137,4 mln t/rok

- komunalne: 11,9 mln ton (95% składowanie, 5% odzysk)

- przemysłowe 125,5 mln t (18% składowanie, 79% odzysk)

Zbiórka selektywna 25 % gmin

• 72 sortownie

• 58 kompostowni

• 8 biogazowani

• 1 spalarnia

Cele do uzyskania w dyrektywach europejskich (dyrektywa 2008/98/WE w sprawie odpadów)

	Odzysk minimalny	Recykling minimalny	Zbiórka
Opakowania (2008)	60%	55%
Pojazdy (2015)	95%	85%	100%
Elektronika (2006)	70%	50%	Min. 4 kg/rok/os.
Baterie (2011) (2012) (2016)		60-75%	25% 45%
Opony (2006)	Brak opon na składowiskach
Organiczne zawracane ze składowisk (2006) (2009) (2016)	Zmniejszenie do 75% ilości z roku 1995 Zmniejszenie do 50% ilości z roku 1995 Zmniejszenie do 35% ilości z roku 1995
NOWE CELE
2016	Zbiórka selektywna papier/metal/szkło/tworzywa sztuczne
2020	50% odpadów z gospodarstw domowych 70% odpady budowlane i remontowe

Wymagany poziom redukcji składowania do roku 2020:

• Odpady ulegające biodegradacji 35% wartości z roku 1995

• Papier, metal, tworzywa sztuczne, szkło 50% wartości z roku 1995

• Budowlane inne niż niebezpieczne 70%

System pakowania:

• Opakowania jednostkowe

• Opakowania zbiorcze

• Opakowania transportowe

Dyrektywa: opakowania i odpady opakowaniowe 2004/12/EC.

OPAKOWANIE – wprowadzony do obrotu wyrób, który jest przeznaczony do przechowywania, ochrony, przewozu, dostarczania lub prezentacji produktów

RECYKLING – powtórne przetwarzanie w procesie produkcyjnym materiałów odpadowych w celu uzyskania materiału o przeznaczeniu pierwotnym lub w innym celu, w tym też recykling organiczny (np. kompostowanie)

RECYKLING ORGANICZNY – obróbka tlenowa (kompostowanie) lub beztlenowa prowadząca do rozkładu biologicznego odpadów w kontrolowany sposób przy wykorzystaniu mikroorganizmów (składowanie na składowisku nie jest recyklingiem organicznym)

ODZYSK – działania prowadzące do wykorzystania odpadów (np. recykling lub spalanie z wykorzystaniem energii)

ODZYSK ENERGII – termiczne przekształcanie odpadów w celu odzysku energii (nie jest recyklingiem)

SPALARNIA ODPADÓW – instalacja, w której zachodzi termiczne przekształcanie odpadów w celu ich unieszkodliwienia. Spalanie odpadów komunalnych jest odzyskiem, jeśli efektywność energetyczna wynosi >65%.

TERMICZNE PRZEKSZTAŁCANIE ODPADÓW – procesy utleniania, w tym spalania, zgazowania lub rozkładu odpadów (w tym piroliza), prowadzone w instalacjach lub urządzeniach na zasadach określonych w przepisach szczegółowych

UNIESZKODLIWIANIE ODPADÓW – poddanie odpadów procesom przekształcania biologicznego, fizycznego lub chemicznego w celu doprowadzenia ich do stanu, który nie stwarza zagrożenia dla życia, zdrowia ludzi i środowiska.

OPŁATA PRODUKTOWA – obliczana i wpłacana za opakowania w przypadku wprowadzenia na rynek krajowy produktów w tych opakowaniach, a także opłata w przypadku sprzedaży akumulatorów Ni-Cd, ogniw i baterii galwanicznych, opon, lamp wyładowczych, olejów smarowych oraz urządzeń chłodniczych i klimatyzacyjnych.

OPŁATA DEPOZYTOWA – pobierana przy sprzedaży detalicznej akumulatorów ołowiowych (kwasowych) jako osobnych produktów, której zwrot następuje po przekazaniu zużytego akumulatora sprzedawcy detalicznemu lub do punktu zbiórki zużytych akumulatorów zorganizowanego przez przedsiębiorcę.

ORGANIZACJA ODZYSKU – spółka akcyjna, której wyłączną działalnością jest organizowanie, zarządzanie lub prowadzenie przedsięwzięć w zakresie odzysku i recyklingu. Przejmuje zgodnie z zawartą umową obowiązek recyklingu od podmiotów gospodarczych – przyjęta opłata recyklingowa przeznaczana jest na pokrycie kosztów selektywnej zbiórki na terenie gminy, przygotowanie odpadów wg wymagań zakładów przetwórczych oraz na własne utrzymanie.

Dla kogo ustawy o opakowaniach oraz opłacie produktowej i depozytowej:

- importerzy i wytwórcy produktów w opakowaniach,

- jednostki handlu detalicznego o powierzchni handlowej powyżej 500 m² i sieci o łącznej powierzchni powyżej 5000 m² sprzedające wyroby tam pakowane,

- jednostki gastronomiczne serwujące dania w naczyniach jednorazowego użytku,

- importerzy i wytwórcy opakowań.

Kiedy powstaje obowiązek opłaty – z chwilą wprowadzenia na rynek, przy czym każde opakowanie uważa się ze wprowadzone do obrotu tylko raz.

Co zawiera sprawozdanie:

- masa opakowań wprowadzanych na rynek

- masa opakowań poddanych recyklingowi

- osiągnięty poziom recyklingu odpadów

- wysokość należnej opłaty produktowej

Instytucja odpowiadająca za kontrolę przestrzegania obowiązku recyklingu: Inspekcja Ochrony Środowiska

Jak wykonywać wymogi ustawy o opakowaniach oraz o opłacie produktowej i depozytowej:

- samodzielnie

- przekazać wybranej organizacji odzysku

- zapłacić opłatę produktową (opakowania – max. 3 zł/kg)

- wysokość opłaty depozytowej określona jest stosownie do asortymentu (np. akumulator ołowiowy: 30 zł/szt)

Schemat finansowy systemu odzysku i recyklingu

Wysokość opłaty produktowej – iloczyn stawki opłaty i różnicy między wymaganym a osiągniętym poziomem recyklingu.

Stawka opłaty produktowej dla opakowań [zł/kg]
Tworzywa sztuczne
Aluminium
Stal
Papier
Szkło
Drewno

Zależy ona od ilości opakowań produkowanej z jednostki masy i łatwości przetwórstwa.

Zasady zbiórki odpadów:

- usuwać odpady z miejsca powstawania,

- zapewnić odpowiednie warunki higieniczne i estetyczne w miejscu przechowywania odpadów (zanim zostaną odebrane) w sposób wykluczający dostęp (szczury, muchy, psy), przykry zapach i zaśmiecanie,

- zapewnić odpowiednie warunki pracy osobom zatrudnionym przy zbiórce odpadów (mikroorganizmy, pył, odór),

- zapewnić odrębne gromadzenie różnych rodzajów odpadów i frakcji materiałowych przydatnych w systemie zagospodarowania odpadów,

- minimalizować zużycie surowców, energii, wytwarzanych emisji,

- poszukiwać oszczędności (zbiórka i sortowanie to 60-80% kosztów zagospodarowania odpadów).

Czynniki wpływające na zbiórkę odpadów:

- rodzaj odpadów/frakcji: ciężar właściwy, podatność na degradację, zawartość wilgoci,

- relacja miejsce powstawania-ilość odpadów: wiele małych skupisk lub kilka, za to w dużych ilościach (jednorodne czy mieszane),

- odległość między punktami zbiórki,

- częstotliwość zbiórki,

- odległość przewozowa.

Organizacja zbiórki odpadów:

- potrzebne są różne systemy w regionie, np. odpady pokonsumpcyjne w miastach i obszarach podmiejskich, odpady do recyklingu ze zbiórki selektywnej, z ogrodów i parków podlegające sezonowości, odpady przemysłowe itd.,

- częstotliwość: ustalana (np. codziennie), na żądanie (odpady wielkogabarytowe), wg ogłaszanych akcji (np. uprzątanie piwnic, wiosenna zbiórka odpadów ogrodowych),

- wielkość zespołu (odpady z gospodarstw domowych): 1-3 osoby, jedna lub dwie rundy dziennie, często zależy od sytuacji w mieście (natężenie ruchu, remonty ulic),

- odbiór dużych pojemników (kontenerów): 1 osoba, ustalony harmonogram (codziennie lub w ustalone dni).

Systemy zbiórki:

1) zbiórka uliczna – odpady w pojemnikach lub workach są wystawiane przez mieszkańców na ulicę w określonych dniach lub codziennie. Po opróżnieniu mieszkańcy odbierają je osobiście.

2) zbiórka z posesji – odpady zgromadzone w pojemnikach lub workach odbierane są sprzed posesji

- system jednorazowy – zabierany jest worek z odpadami i pozostawiany nowy (jeden kurs);

- system wymienny – pusty pojemnik wielokrotny jest dostarczany na posesję, a odbierany jest pełny (jeden kurs, wożone są puste pojemniki, mycie pojemników);

- system zwrotny – pełny pojemnik jest odbierany z posesji, a po opróżnieniu odwożony (dwa kursy).

3) pojemniki wrzutowe – odpady są wrzucane do pojemników umieszczonych w pobliżu zabudowy, lub w miejscach o dużym zaludnieniu (centra handlowe, targowiska, dworce). Odległość od budynków i ilość w mieście mają znaczenie).

4) automaty wrzutowe depozytowe – zwrot kaucji za opakowanie.

Kontenery, pojemniki, worki

- Worki: różne materiały (tworzywa sztuczne, papier) i wielkość (140 l). Jeśli są umieszczone na zewnątrz, to muszą być zabezpieczone przed szczurami, psami.

- Przenośne kubły, skrzynki, beczki: zwykle z tworzyw sztucznych, 35-110 l. Ważne, by miały pokrywy (jeśli są używane na zewnątrz) i były myte. Czasem stosuje się worki w kubłach.

- Pojemniki na kółkach:

* małe (110-800 l): zwykle z tworzyw sztucznych (ewentualnie wzmacnianych włóknem szklanym);

* duże (800-1100 l): zwykle metalowe, z reguły wyposażone w pokrywy lub drzwi z otworami.

- Kontenery stalowe (2500-20000 l): otwarte lub z drzwiami, opcjonalnie kompaktowe.

System workowy:

Biały szkło białe

Zielony szkło kolorowe

Niebieski makulatura, szmaty

Czerwony puszki metalowe

Żółty tworzywa sztuczne

Pojazdy:

1) standardowe:

- ciągniki, wywrotki etc.

- ciężarowe z dźwigiem do rozładunku pojemników

- ciężarowe do transportu kontenerów

2) specjalistyczne:

- duża ładowność

- pojazdy kompaktujące (hydrauliczna płyta lub ślimak)

- małe i lekkie pojazdy na wąskie ulice – transfer odpadów

3) pojazdy specjalistyczna do określonych odpadów:

- do papieru (z niszczarkami dokumentów)

- do mieszanych opakowań (szkło, metal, tworzywa sztuczne)

- do odpadów niebezpiecznych

Stacje przeładunkowe

Podstawowy cel: oszczędność kosztów transportu

Dodatkowo:

- obróbka wstępna (rozdrabnianie, belowanie),

- zmniejszenie ruchu ulicznego,

- sprawniejsza organizacja zbiórki i transportu do miejsca przeróbki lub na składowisko.

1) Dostarczanie odpadów:

- rodzaj przyjmowanych odpadów,

- tylko małe pojazdy ciężarowe i osobowe.

2) Przeładunek:

- bezpośredni,

- z kompaktowaniem,

- rozdrabnianie,

- belowanie.

3) Transport długodystansowy:

- duży pojazd ciężarowy (kontenerowy, ciągnik),

- pojazd ciężarowy z przyczepą,

- statek/barka.

IDENTYFIKACJA I SORTOWANIE ODPADÓW OPAKOWANIOWYCH

Opcje zagospodarowania odpadów:

RECYKLING MECHANICZY – odzyskuje się materiały

RECYKLING CHEMICZNY – odzyskuje się surowce

TWORZYWA SZTUCZNE (50% wszystkich opakowań – ilościowo, 20% - wagowo)

Dlaczego konieczna jest identyfikacja i sortowanie?

- brak mieszalności polimerów (nie powstaje mieszanina jednorodna)

- temperatura przetwórstwa

- degradujący wpływ

- kolory

Skład tworzyw

Tworzywa składają się z polimerów i dodatków.

POLIMERY:

- poliolefiny PP i PE

- PPE

- PET

- PVC

- PC

- SB/HIPS

- PS

- ABS

- PC+ABS

NAPEŁNIACZE:

- kreda CaCO₃

- talk MgO·SiO₂

- krzemionka SiO₂

- sadza (węgiel)

- baryt BaSO₄

- włókna szklane (krzemiany)

- Al(OH)₃

METALE: Pb, Cd, Cr, Hg, Mn, Mo, Ni, Co, Fe, Zn…

ANTYPIRENY – substancje zabezpieczające przed zapaleniem

- bromowe: PBDE PBB TBBTA

- zw. metali: wodorotlenki Al i/lub Mg

- chlorowe: chlorowane parafiny

- fosforowe: polifosforany i organofosforany

METODY SEPARACJI TWORZYW SZTUCZNYCH

Wyodrębnienie frakcji polimerowej

Metody klasyfikacji i separacji oparte na właściwościach fizyko-chemicznych:

● Różnice gęstości: wanny myjące, hydrocyklony, wirówki, wanny flotacyjne, separatory powietrzne, stoły wibracyjne;

● Selektywne rozpuszczanie;

● Separacja termiczna podczas ogrzewania:

- mięknienie,

- filtracja stopu,

- przyklejanie do obracającego się bębna;

● Separacja elektrostatyczna po naładowaniu przez tarcie;

● Automatyczna identyfikacja i sortowanie (metody spektroskopowe – drogie, ale dokładne).

Metody identyfikacji tworzyw sztucznych:

METODY PROSTE:

- gęstość

- zachowanie podczas ogrzewania:

* w płomieniu: test palności,

* podczas topnienia,

* test pirolizy;

- rozpuszczalność (+/-) w różnych rozpuszczalnikach

- test Beilsteina (metoda płomieniowa określające rodzaje chlorowców zawarte w próbie)

- wytrzymałość na rozrywanie.

Ograniczenia:

● są to testy wstępne

● pracochłonne i trudne w automatyzacji

● wyniki zależą od wprawy operatora

● mała precyzja i dokładność

● nie identyfikują mieszanin, napełniaczy i większości dodatków

METODY ZŁOŻONE:

1) oparte o gęstość (g/cm³)

PE	0,88-0,96	PA	1,05-1,18
PP	0,88-0,92	PVC	1,38-1,55
PS	1,04-1,08	PET	1,38-1,41

● metoda rozdzielania w wannie

● ultrawirówka

● flotacja – zawiesina ABS/HIPS z wykorzystaniem napięcia powierzchniowego (rozdział tworzyw o zbliżonej gęstości)

● hydrocyklon

● przesiewacz wibracyjny

2) metoda płomieniowa

3) test Beilsteina – test na związki halogenowe: czysty drut miedziany z kawałkiem tworzywa umieszczany jest w płomieniu – obecność związków halogenowych powoduje powstawanie lotnych halogenków miedzi, barwiących płomień w charakterystyczny sposób

Chlor zielony

Brom zielononiebieski

Jod niebieski

4) przyklejanie do bębna – wykorzystuje różnice temperatur charakterystycznych tworzywa: każdy rodzaj tworzywa topi się w innej temperaturze, tworzywa przechodzą przez bębny o różnych temperaturach i „przyklejają się”

5) separacja elektrostatyczna – na taśmociągu są cząsteczki obojętne i naładowane te pierwsze nie reagują na magnes, a te drugie są przyciągane przez ładunki różnoimienne

6) separacja prądami wirowymi – na obracającym się bębnie z wirującymi magnesami umieszczony jest taśmociąg, na którym poruszają się tworzywa; następuje podział na słabe magnetyki, nieprzewodzące i przewodzące

7) analiza termiczna

● różnicowa analiza termiczna (DTA)

● różnicowa analiza kolorymetryczna (DSC)

● analiza termo grawimetryczna (TGA)

● analiza termomechaniczna (TMA)

● dynamiczna analiza termomechaniczna (DMTA)

Ograniczenia:

● pracochłonne i trudne do automatyzacji

● nie identyfikują napełniaczy i dodatków.

Różne polimery mają w różnej temperaturze max. przejścia loss moduluj [MPa].

8) metody spektroskopowe – identyfikacja na podstawie długości zaabsorbowanej fali; gdy niepożądana frakcja dochodzi do końca taśmociągu, zostaje wydmuchana zdalnie sterowaną sprężarką

● Spektroskopia w podczerwieni:

- krótkofalowa bliska podczerwień (SWNIR: długość fali 700-1100 nm)

- bliska poczerwień (NIR: długość fali 700-2500nm)

- średnia podczerwień (MIR)

- …

● Fourier Transform Raman (FT Raman)

● Spektroskopia plazmowa indukowana laserowo (LIPS)

Ograniczenia:

● zakres SWNIR zawiera mniej informacji spektralnych niż NIR lub MIR

● ograniczona ilość identyfikowanych polimerów

● brak możliwości identyfikacji tworzyw czarnych lub w ciemnych kolorach

Selektory: opakowania, elektronika, motoryzacja

Zalety:

● czas identyfikacji – 10 obiektów/s

● system wielopozycyjny, mogący mierzyć na taśmociągu o szerokości 1,5 m

● możliwość identyfikacji tworzyw sztucznych i niektórych antypirenów

Opłaty opakowaniowe najwyższe dla tworzyw sztucznych

Produkcja tworzyw sztucznych w Europie: 46,4 mln t/ rok, odzysk 24,9 mln t

Największa produkcja:

Niemcy 11,5 mln t

Włochy 7,5 mln t

Francja 5 mln t

Polska 2,5 mln t

Opakowania najwięcej z PE-LD, PE-HD, PP i PET

POLSKA: recykling 21%, odzysk energii 6-7%.

Do roku 2014 wymagany recykling tworzyw sztucznych 22,5%

Technologie recyklingu tworzyw sztucznych:

- recykling mechaniczny (materiałowy) – surowiec wtóry, nowe produkty z odpadów;

- recykling chemiczny (surowcowy) – depolimeryzacja monomerów lub benzyny, oleje;

- organiczny – kompostowanie.

Odzysk:

- spalanie z odzyskiem energii. Wysoka wartość opałowa tworzyw sztucznych wynika z faktu, że są one węglowodorami, pochodnymi ropy naftowej.

Recykling mechaniczny:

Recykling kaskadowy PET

PET – duża wytrzymałość na naprężenia, więc dobry na butelki z napojami gazowanymi.

Każde kolejne wykorzystanie = niższa jakość.

Recykling chemiczny:

- odpady mieszane i warstwowe,

- odpady zanieczyszczone,

- produkty o dużej czystości,

- wyroby do kontaktu z żywnością,

- akceptacja rynku (wysoka jakość).

Wady:

● duże instalacje

● temp. >450°C

● nie opłaca się zwozić wszystkich odpadów z kraju do jednej ogólnokrajowej instalacji

RECYKLING ALUMINIUM

Wymagany poziom recyklingu aluminium: 50%

Struktura zużycia w Europie:

W samochodzie osobowym znajduje się ok. 225 kg aluminium.

Produkcja aluminium:

1) przetwarzanie boksytu na tlenek glinu (korund) – rudę ogrzewa się pod ciśnieniem 30 atmosfer w temp. 200-240°C z wapnem i sodą żrącą.

4 t boksytu 2 t korundu 1 t aluminium

2) tlenek glinu przekształcany jest w aluminium w procesie redukcji elektrolitycznej. Tlenek glinu jest topiony z udziałem kriolitu (Na₃AlF₆) w temp. ok. 1100°C w wannach elektrolitycznych. Pod działaniem prądu elektrycznego aluminium jest oddzielane od roztworu chemicznego, następnie metal jest oczyszczany i przelewany do form. Proces bardzo energochłonny (300 kA): na wyprodukowanie 1t aluminium potrzeba tyle energii, ile zużywa w ciągu roku 20 rodzin. Ponadto powstaje wiele toksycznych emisji.

3) dalszy etap produkcji obejmuje przetwórstwo – wytapianie, walcowanie, kucie, ciągnienie lub wyciskanie.

Emisja gazów cieplarnianych przy produkcji pierwotnego aluminium:

Produkcja korundu	1,5-2,5 t CO2 eq/t Al (śr. 1,9)
Zasilanie prądem	15,6 MWh/t Al 0-20,8 t CO2/t Al (śr. 5,8)
Wytwarzanie PFC (perfluorowęglowodorów)	0,05-24,5 t CO2 eq/t Al (śr. 1,26)
Anoda węglowa	1,7-2,1 t CO2 eq/t Al (śr. 2,0)

Dwa perfluorowęglowodory CF₄ I C₂F₆ stanowią ok. 40% całkowitej emisji przy produkcji pierwotnego aluminium.

Reakcje chemiczne:

1) rozpuszczanie: 20 atmosfer, 200-240°C

Al₂O₃ + 2 NaOH + 3 H₂O 2 NaAl(OH)₄

2) wytrącanie

NaAl(OH)4 Al(OH)₃ + NaOH

3) rafinacja: 1100-1200°C

Al(OH)₃ Al₂O₃ + H₂O

4) elektroliza: 1000°C, 300kA

katoda: 4 Al³⁺_(aq) + 12^e- 4 Al_(s)

anoda: 6 O^2-_(aq) – 12^e- 3 O_2(g)

4 Al³⁺_(aq) + 6 O^2-_(aq) 4 Al_(s) + 3 O_2(g)

Cykl życia puszki aluminiowej

Na świecie zużywa się ok. 220 mld puszek rocznie, z czego 80% to puszki aluminiowe. Światowy odzysk puszek wynosi jedynie 55%, co oznacza, że ok. 100 mld puszek jest wyrzucana. W Szwajcarii i Finlandii recyklingowi poddawane jest 90% puszek.

W Polsce wartość sprzedawanych puszek przekracza 150 mln zł/rok. Roczne spożycie produktów w puszkach wynosi ok. 50 puszek/os/rok.

Ze względu na bardzo małą grubość ścianki puszki tylko kilka pieców metalurgicznych na świecie może prowadzić recykling, m. in. w Wielkiej Brytanii, dokąd wysyłane są puszki z Polski.

Schemat procesu recyklingu:

Separacja – puszki muszą być wydzielone z odpadów komunalnych, zwykle za pomocą separatora wykorzystującego prądy wirowe.

Rozdrabnianie – puszki są mielone na drobne, równe kawałki, co zmniejsza ich objętość i umożliwia rozdział w dalszych etapach procesu; przemiał jest czyszczony chemicznie i mechanicznie.

Separatory magnetyczne – stosowane w celu usunięcia kawałków stali, które w procesie recyklingu aluminium stanowią zanieczyszczenie.

Usuwanie powłok – lakier i inne powłoki są usuwane z puszek za pomocą strumienia gorącego powietrza (500°C).

Stapianie w piecu 750°C (±100) – wewnątrz znajduje się mieszadło wytwarzające wiry przyspieszające proces stapiania i zwiększające wydajność.

Usuwanie kożucha i odgazowywanie rozpuszczonego wodoru – pobierane są próbki do analizy spektroskopowej (sprawdzanie czystości)

Zmniejszenie wpływu na środowisko

Przemysł stosuje analizę cyklu życia w celu ograniczenia wpływu na środowisko powodujących zmiany klimatu nie tylko przez bezpośrednie ograniczenie emisji i energii wymaganej do produkcji, ale też przez oszczędność energii podczas stosowania, recyklingu i ponownego używania wyrobów z aluminium. Puszka powraca do użytkowania jako opakowanie po ok. 60 dniach.

Emisja gazów cieplarnianych w produkcji aluminium:

- dla aluminium pierwotnego ok. 75-80% emisji

- recykling generuje ok. 10%.

Recykling aluminium umożliwił dotychczas eliminację emisji ponad 2 mln t CO₂. Spadek emisji z tej gałęzi przemysłu nastąpił w wyniku:

- zmniejszenia emisji przy produkcji pierwotnego aluminium,

- poprawie efektywności produkcji energii,

- zwiększenia udziału aluminium z recyklingu względem pierwotnego.

Zużycie energii z produkcji aluminium z recyklingu w stosunku do pierwotnego: 5 do 100.

ANALIZA CYKLU ŻYCIA

LCA – (Life Cycle Assessment) jedna z technik zarządzania środowiskiem służąca do badania aspektów środowiskowych i potencjalnych wpływów na środowisko w całym okresie życia wyrobu („od kołyski do grobu”), począwszy od pozyskania surowców przez produkcję, użytkowanie, aż do likwidacji.

Struktura oceny cyklu życia:

Fazy LCA

Zużycie zasobów

System wyrobu środowiska naturalnego

MATERIAŁ LUB ENERGIA WEJŚCIOWA

MATERIAŁ LUB ENERGIA WYJŚCIOWA

Oddziaływanie na środowisko

recykling poprzez szkodliwe emisje

Zastosowania LCA:

- rozwój i doskonalenie wyrobu, planowanie strategiczne, marketing,

- eko-projektowanie wyrobów,

- komunikowanie się B2E, B2C – etykietowanie środowiskowe oraz deklaracje środowiskowe projektu.

Algorytm LCA:

- określa się procesy, które będą włączone do LCA

- poszczególne dane to wartości średnie dla określonej jednostki wagowej (np. 1 tona)

- do analiza należy włączyć obowiązkowo takie parametry jak pozyskanie surowców, transport, itp.

Procesy, których wpływ na środowisko jest znikomy, nie większy niż 1% całkowitego wpływu na środowisko, wyłącza się z analizy.

Analiza zbioru w cyklu życia – sporządzenie bilansu wszystkich elementów energetycznych i chemicznych pobieranych ze środowiska dla kolejnych etapów cyklu życia (energia, zużywane zasoby naturalne, emisje do wody, gleby, powietrza).

Ważne jest zebranie aktualnych i rzetelnych danych (reprezentatywnych dla danego terenu, równoważnych).

Dane:

● surowce

● woda

● transport

● zużycie energii

● emisje do atmosfery

● odpady

Kategorie wpływu na środowisko:

● globalne ocieplenie

● zakwaszenie

● eutrofizacja

● niszczenie warstwy ozonowej

● tworzenie utleniaczy fotochemicznych