Piesiec – kolor sierści także stalowoniebieski. Poród wiosną (w maju). Dolna temperatura krytyczna wynosi – 40°C (może wytrzymać też do -70 np. zwiększając metabolizm).

Wartość izolacyjna futra rośnie wraz z jego grubością. Najlepiej u pieśca.

Drobne zwierzę musi mieć stosunkowo lekkie futerko o krótkiej sierści, w przeciwnym razie uniemożliwiałoby mu ono poruszanie się.

Po wejściu do lodowatej wody futro niedźwiedzia traci większą część swej wartości izolacyjnej, a przepływ ciepła jest 20 – 25 razy szybszy niż w powietrzu. Przy wzburzonej wodzie utrata ciepła jest jeszcze szybsza (do 50 razy). Dlaczego szybsza? Bo powietrze z warstwy futra jest usuwane.

U ssaków w zimnym otoczeniu wartości przewodnictwa wymagają zwiększenia tempa metabolizmu proporcjonalnie do stresu zimna, jakiemu zostały poddane.

PTAKI – jednym ze sposobów zmniejszenia przewodnictwa jest nastroszenie piór i wciągnięcie nóg oraz głowy jak najgłębiej w warstwę piór. Mogą także dopuścić do znacznego spadku temperatury tkanek obwodowych z jednoczesnym zachowaniem normalnej ciepłoty wnętrza ciała.

Spadek temperatury powierzchni ciała ma takie skutki jak: zmniejszenie krążenie w warstwie obwodowej, zwiększenie grubości tej warstwy oraz zmniejszenie objętości termicznego wnętrza ciała.

Izolacja u ssaków wodnych: 1. Utrzymacie obniżonej ciepłoty ciała, 2. Przyspieszenie tempa metabolizmu, aby zrównoważyć straty ciepła, 3. Zwiększenie izolacji ciepła, aby ograniczyć straty ciepła.

Foka grenlandzka – Phoca groenlandica, posiada warstwę tranu grubości około 50 mm.

PRZEGRZANIE:

Foka – po wyjściu z wody na ląd jej temperatura skóry znacznie wzrasta, co wywołane jest przez wzmożony przepływ krwi przez warstwę tranu do bardzo unaczynionej powierzchni skóry. Układ skórnych naczyń krwionośnych umożliwia regulację dopływu ciepła do powierzchni skóry, z której jest ono rozpraszane do otoczenia.

Ssaki wodne lepiej rozpraszają ciepło do otoczenia, gdyż ich główny izolator znajduje się pod skórą, a nie na niej.

Ssaki lądowe, aby uniknąć przegrzania, np. zmieniają postawę ciała i wystawiają słabo owłosione części ciała i wtedy pozbywają się nadmiaru ciepła z organizmu.

Nadmiernej utracie ciepła zapobiegają specjalne struktury naczyniowe, pełniące funkcje wymienników ciepła. Tzn. że każda tętnica otoczona jest wiązką żył i gdy ciepła krew tętnicza płynie np. do płetwy, jest stopniowo chłodzona zimną krwią żylną. Krew tętnicza docierająca do płetwy jest silnie wychłodzona i do wody traci niewielką ilość ciepła. Ciepło z krwi tętniczej jest przekazywane do żylnej, która się w ten sposób ogrzewa, jeszcze przed powrotem do tułowia. Jest to przeciwprądowy wymiennik ciepła.