Ad.2e) Ujmowanie wody gruntowej za pomocą zespołu studzien.
Rzeczywiste ujęcie dla miasta, osiedla składa się z wielu studzien, nawet kilkuset. Wydajność pojedynczej studni jest większa niż studni pracującej w zespole. Teoretyczna liczba studzien wyniesie:
Gdzie:
Qe – wydajność eksploatacyjna pojedynczej studni
Qdmax – maksymalne dobowe zapotrzebowanie na wodę przez miasto
Qzw – woda na potrzeby własne wodociągu
Qu – wymagana wydajność ujęcia
Każde ujęcie powinno posiadać studnie rezerwowe (kilka do kilkunastu studni). Rzeczywista liczba studzien wyniesie:
Gdzie:
ns – teoretyczna liczba studzien
nr – liczba studni rezerwowych
α – współczynnik rzeczywistej wydajności zespołu studzien (α = 1, jest to przypadek nieoddziaływania studni na siebie; α < 1, jest to przypadek wzajemnego oddziaływania studni na siebie).
Rozstaw studzien powinien zapewnić nieoddziaływanie studni na siebie lub oddziaływanie najmniejsze, a zależy on od promienia depresji R, oraz od szerokości pasa zasilania L i wynosi przeważnie 30 ÷ (tab. 1 i 2, rys. 71, 71).
Studnie należy rozmieszczać w miarę możliwości prostopadle do kierunku spływu wód gruntowych tak, aby maksymalnie wykorzystywać zasoby wód gruntowych.
Zespół studni współpracujących połączony jest rurociągami ze zbiornikami wody, skąd woda jest ponownie czerpana i dostarczana do dalszych urządzeń (w małych ujęciach typu wiejskiego może być tłoczona bezpośrednio do sieci, pod warunkiem spełnienia warunków sanitarnych i ilości dopuszczalnych substancji zawartych w wodzie).
Rodzaje rurociągów doprowadzających wodę:
- lewarowe
- ssące
- tłoczne
- grawitacyjne
Układ zbiorczy lewarowy stosowany jest na ujęciach, gdy zwierciadło wody podziemnej leży płytko pod terenem, a wytworzona depresja umożliwia zasysanie z wód podziemnych wody. Przewodem lewarowym woda spływa do studni zbiorczej pod ciśnieniem mniejszym niż atmosferycznym. Typowy układ lewarowy składa się z (rys. 43)
Przewodu lewarowego, który układa się wzdłuż linii studzien w odległości 4 ÷ 5 m od linii studzien (zgodnie z kierunkiem przepływu wody) – poza obszarem ewentualnego przemieszczania się gruntu. Aby zapewnić pobór wody ze studzien głowica lewara powinna leżeć nie wyżej jak ponad najniższym dynamicznym zwierciadłem wody. Dla umożliwienia odpowietrzenia lewara (wydobywające się z wody powietrze i gazy pod wpływem obniżonego ciśnienia) należy go układać ze wzniosem w kierunku studni zbiorczej lub przepompowni. Wzniesienie to jest ograniczone wysokością umożliwiającą grawitacyjny przepływ wody przy ciśnieniu niższym od atmosferycznego. Im lewar dłuższy tym jednostkowe wzniesienie może być mniejsze i odwrotnie. Np. lewary krótkie wznoszą się ze wzniosem 5 ÷ 2 ‰, długie 1,0 ÷ 0,2 ‰. Długie lewary buduje się w kształcie schodków rys. 74 (załamują się i odpowietrzają kilkakrotnie). Wzdłuż lewara powstaje spadek linii ciśnienia, powodującego ruch wody od studni najbardziej odległej w stosunku do studni zbiorczej. W związku z tym wykorzystanie sprawności poszczególnych studzien jest nierównomierne. Studnia najdalej położona będzie miała najmniejszą wydajność (s1) a studnia najbliższa największą wydajność (s4). Wielkość depresji (s1 < s4) pokazuje rys. nr 73.
Aby wszystkie studnie pracowały równomiernie, zgodnie z ustaloną wydajnością i depresją, powinny być położone skośnie do kierunku spływu wód gruntowych, w taki sposób, aby statyczny spadek zwierciadła wody gruntowej w studniach odpowiadał mniej więcej spadkowi linii ciśnienia dynamicznego w lewarze rys. nr 75, 76, 77. Taki układ umożliwia zastosowanie większych prędkości przepływu w lewarze, które normalnie nie powinny przekraczać O,6 ÷ 0,7 m/s.
Połączenie lewara ze studnią powinno być wykonane pod kątem 45°. Lewary powinny spełniać następujące warunki:
Regulować samoczynnie prędkość przepływu w możliwie szerokich granicach
Samoczynnie odpowietrzać się
Sprawność lewarów powinna być osiągana przy odpowiadającym jej najkorzystniejszym spadku
2. Wyposażenia umożliwiającego eksploatację lewara - odpowietrzenie lewara - powietrze gromadzi się w głowicy lewara. Głowicę umieszcza się przeważnie w studni zbiorczej. Gromadzące się powietrze usuwane jest za pomocą pomp próżniowych, uruchamianych ręcznie lub automatycznie. Rys. 77, 78, 79, 80, 81, 82, 83
3. Studni zbiorczej – (rys. 83) Studnia zbiorcza stanowi zakończenie rurociągu lewarowego. Musi posiadać niezbędną pojemność i głębokość, która pozwala na łagodne uruchomienie układu lewarowego. Rurociągi lewarowe i ssawne powinny być zanurzone stale w wodzie. Studnie zbiorcze z reguły wykonywane są jako studnie zapuszczane.
Ad2d) Ujęcia za pomocą studzien z filtrami poziomymi.
Studnie te są w stanie zastąpić zespól studni wierconych. Najbardziej nadają się do zastosowania w warstwach wodonośnych o dużych zasobach. Zakłada się je pod zbiornikami wód powierzchniowych (rzeka, jeziora). Ujęcia te oparte są na wodzie infiltracyjnej. Filtry zakładane są tutaj poziomo (rys. 84). Głębokość posadowienia filtrów ok. 30 ÷ 40 m pod terenem. Woda infiltrowana powinna przebywać około 40 ÷ 50 dni w gruncie w celu nabrania cech wody gruntowej.
1) Ujęcie systemu Raneya składa się ze studni zbiorczej żelbetowej o średnicy 4 ÷ 5 m zapuszczonej w głąb warstwy wodonośnej; jest to studnia z zabetonowanym dnem; oraz szeregu rur filtrowych o średnicy 200 ÷ wciśniętych poziomo promieniście lub wachlarzatowato w warstwę wodonośną (rys. 84, 85). Rury zakłada się na kilku poziomach (1 ÷ 3) długość rur filtrowych mniej więcej 30 ÷ 60 m, a niekiedy do .
Dolna cześć studni jest wzmocniona. Wzmocnienie to powinno przenieść ciśnienie powstające w czasie wciskania w filtrów w grunt wzmocnienie wykonuje się w postaci płaszcza stalowego od zewnętrznej i wewnętrznej z otworami o średnicy , dla wprowadzenia w grunt wodonośnych rur filtrowych pozapuszczaniu studni na właściwą głębokość. Otwory podczas zapuszczania studni zabezpieczone są tulejami (krućcami) z zakończeniem od wewnątrz studni kołnierzami, a od zewnątrz kielichami z założonymi szczelnie dębowymi pokrywami. Pokrywy zamykają otwór w czasie opuszczania studni.
W tuleje te będą wprowadzone rury filtrowe, a uszczelnienie dławicowe zabezpieczy przed wpływaniem do studni nawodnionego pisaku. Rury stalowe grubościenne perforowane wciskane są bezpośrednio w grunt za pomocą pras hydraulicznych. W odcinku 2,4 m spawane ze sobą. Pierwszy odcinek rury zaopatrzony jest w tak zwany but (stalowa głowica stożkowa ułatwiająca wciskanie rur, a zarazem służy do usuwania z gruntu wodonośnego drobnego materiału przed osuwająca się rurą).
Materiał który przeszedł przez otwory w bucie odpływa specjalnie założona na czas wciskania wewnątrz rury filtrowej rurą o średnicy do studni zbiorczej, skąd usuwany jest wraz z woda za pomocą pomp. Każda z nich wciśnięta w grunt posiada zamkniecie zasuwowe.
Objętość wypłukiwanego z gruntu materiału wynosi zwykle 3-krotną objętość wtłoczonej rury filtrowej i stanowi od 70 ÷ 80% uziarnienia warstwy wodonośnej. Na skutek tego wokół rury powstaje naturalny filtr o średnicy 1,8 ÷2,4 m, składający się z najdrobniejszych ziaren warstwy wodonośnej.