Najbardziej na północ wysunięta jednostka karpacka. Od wschodu jej kres wyznacza granica państwa, a graniczy z: na północy - zapadliskiem przedkarpackim, na południu - Pienińskim Pasem Skałkowym, na zachodzie - doliną Olzy. Główne pasma: Bieszczady, Gorce, Beskid Sądecki, Słone Góry, Doły Jasielsko-Sanockie. Najwyższe szczyty - Babia Góra, Turbacz, Radziejowa, Pilsko, Tarnica.
Karpaty zewnętrzne zbudowane są ze skał jury, kredy, trzeciorzędu (paleogen). Składają się z naprzemianległych piaskowców i łupków (zlepieńce, margle). Skały fliszu (osadzone w zróżnicowanym morzu podzielonym na mniejsze baseny) Karpat zewnętrznych leżą między Karpatami wewnętrznymi a strukturami paleozoicznymi Polski środkowej. Dzielą się na wschodnie i zachodnie; granicą między nimi jest Dunajec.
Fałdowania w Karpatach następowały niejednocześnie. Najpierw dźwigały się w części południowej oraz zachodniej, stąd istnieje zróżnicowanie tektoniczne. Mniej skomplikowane, ale bardziej rozległe płaszczowiny występowały w części wschodniej. Różnica między Karpatami zachodnimi a wschodnimi wynika z: czasu fałdowania, stopnia skomplikowania tekstury, litologii. W wyniku ruchów górotwórczych w neogenie (miocen, baden - faza sawska, styryjska, attycka) osady fliszowe zostały sfałdowane i oderwane od starszego podłoża. Powstały płaszczowiny nasunięte z południa na północ; obok nich występowały płaszczowiny cząstkowe i łuski. W poszczególnych jednostkach strukturalnych występują skały mniej więcej tego samego wieku. Różnią się facją, skamieniałościami i litologią
Podłoże Karpat jest przedłużeniem południowego obszaru platformowego Polski i wyróżnionych w nim jednostkach strukturalnych: w części zachodniej w podłożu fliszu utwory karbonu lub starsze niecki górnośląskiej; ku południowemu-wschodowi pod Karpatami zanurzają się mezozoiczne osady monokliny śląsko-krakowskiej i utwory mezozoiczne niecki miechowskiej; między Rzeszowem a wschodnią granicą utwory ryfeju (antyklinorium dolnego Sanu przykryte miocenem) - na nie nasunęły się jednostki fliszowe grupy brzeżnej i jednostki inoceramowe; południowy zasięg utworów nie został wyznaczony.
W polskich Karpatach występowały płaszczowiny: magurska (najwyższa; zajmuje największy obszar w Karpatach zachodnich; przylega do Pienińskiego Pasa Skałkowego; tworzą ją skały górnej kredy i paleogenu; na wschodzie - fałdy dukielsko-użockie, na zachodzie - płaszczowina przedmagurska, w części czołowej - jednostka grybowska; wyróżnić można kilka okien tektonicznych - np. Mszany Dolnej), śląska (rozciąga się na północ od magurskiej; ma duże rozprzestrzenienie i zróżnicowaną budowę; na zachodzie dzieli się na dwie płaszczowiny cząstkowe: cieszyńską (na pogórzu cieszyńskim i bielskim) i godulską (słabiej sfałdowana, rozbita na bloki oddzielone uskokami)), podśląska (występuje na obszarze całych polskich Karpat; lepiej odsłonięta na zachodzie; jest najniższą jednostką w Karpatach zachodnich; leży na miocenie zapadliska przedkarpackiego lub karbonie niecki górnośląskiej), stebnicka (strefa fałdów wgłębnych; najniższa; występuje tylko w okolicy Przemyśla; fałdy są obalone i leżące; ich jądra stanowi flisz otulony utworami dolnego miocenu przefałdowany z miocenem zapadliska przedkarpackiego; najstarszymi utworami są warstwy inoceramowe), skolska (występuje w Karpatach wschodnich; leży wyżej od podśląskiej; zbudowana z długich wałów antyklinalnych; skrzydła północne tych antyklin nazwano skibami; budują ją osady kredy dolnej, pstre łupki z radiolarytami, warstwy inoceramowe, kreda górna).