Ania z Zielonego Wzgórza

Ania wychowywała się w sierocińcu, gdzie trafiła po śmierci matki- nauczycielki licealnej i ojca. Z domu dziecka trafia na Zielone Wzgórze, początkowo by pomagać rodzeństwu Mateuszowi i Maryli, jednak z biegiem czasu ludzie ci "zakochują" się w uroczej dziewczynie. Jest ona osóbką niezwykle szczupłą, z charakterystycznymi rudymi włosami, uważa się za niezbyt urodziwą. Wyrasta jednak na kobietę interesującą, może nie piękną, lecz o oryginalnej urodzie, podkreślającej jej naturę.

Jest postacią dynamiczną, to znaczy ulega w powieści przemianie. Z dziecka egzaltowanego, nadwrażliwego, wybuchowego przemienia się w ambitną młodą kobietę, mającą konkretne plany na przyszłość. Zmienia się również świat jej marzeń, wyobraźni oraz przede wszystkim język z wyszukanego, pretensjonalnie poetyckiego i sentymentalnego na konkretny, jasny i rzeczowy. Ania jednak już od najmłodszych lat wykazuje swoje stałe cechy charakteru, do których należy upór i konsekwencja, a także odwaga. To swojej pracowitości i niezłomności zawdzięcza fakt przyjęcia do seminarium nauczycielskiego, potem również na studia. Rezygnacja z tych ostatnich świadczy jednak o tym, że nie realizowała swoich planów za wszelką cenę, potrafiła poświęcić cos dla niej ważnego z uwagi na innych i ich dobro. Nie poddawała się jednak nigdy opinii publicznej oczekującej od niej zachowania typowego(zwłaszcza dla dziewczynki- skromnej, cichej, potulnej). Zawsze miała swoje zdanie, często trudno było jej się przyznać do błędu, jednak ostatecznie zawsze to robiła. Nie podejmowała decyzji pod wpływem opinii innych, nawet jeśli musiała ulec i podporządkować się czemuś, zachowywała zdolność oceny tego, co na prawdę słuszne. Nic nigdy nie przytłumiało jej wrażliwości czy to krzywdę ludzką czy też piękno, zwłaszcza przyrody, którą kochała. Była indywidualistką, ale nie egoistką, ceniła siebie, miała poczucie własnej wartości, potrzebę realizacji własnego ja, lecz nie za cenę przyjaźni czy miłości, które były dla niej najważniejsze.