1. Budowa komórek skórki w kontekście funkcji jaką pełnią one u roślin.

2. Wygląd słoja i właściwości drewna a szerokość słoja u grzew iglastych

3. Rola i właściwości drewna kompresyjnego

4. Porównanie systemu przewodzenia wody u drzew igl i liśc.

5. Znaczenie merystemów wtórnych we wzroście i rozwoju roślin

1. Epiderma, skórka – w szerokim znaczeniu jest to tkanka roślinna okrywająca. W ściślejszym znaczeniu epiderma definiowana jest jako skórka pędu roślin naczyniowych – powierzchniowa powłoka łodygi, liści i organów generatywnych, podczas gdy skórkę korzenia nazywa się ryzodermą (epiblemą).. Skórka wyróżniana jest także w budowie różnych części różnych pokoleń mszaków.. Tworzy ją warstwa ściśle do siebie przylegających żywych komórek pozbawionych chloroplastów. Najczęściej jest to pojedyncza warstwa komórek.. U roślin magazynujących wodę epiderma jest wielowarstwowa. W tym przypadku wierzchnia warstwa komórek zapewnia ochronę organu, a kolejne warstwy magazynują wodę tworząc tkankę wodną.. Pełni funkcje okrywającą. U roślin naczyniowych epiderma występuje tylko na powierzchni organów o budowie pierwotnej. oraz w łodydze roślin zielnych.. U innych roślin wieloletnich w momencie rozpoczęcia przyrostu wtórnego i rozrastania się łodygi na grubość skórka zastępowana jest przez perydermę (korkowicę). Zewnętrzna część ścian komórkowych w skórce roślin naczyniowych jest zwykle grubsza i wysycona kutyną oraz pokryta kutykulą.. Wysycenie kutyną następuje w procesie inkrustacji a pokrycie dodatkową warstwą kutykuli w procesie adkrustacji.. W efekcie organizm rośliny jest chroniony przed utratą wody. Pokryta kutykulą epiderma jest także trudno przepuszczalna dla gazów. W celu zapewniania odpowiedniej wymiany gazowej w epidermie znajdują się aparaty szparkowe. Komórki aparatów szparkowych są jedynymi komórkami epidermy zawierającymi chloroplasty.. Epiderma może być gładka, wtedy zazwyczaj posiada grube warstwy kutykuli, lub może wytwarzać na swojej powierzchni rozmaite twory, takie jak: włoski i kolce., u paproci łuskowate wyrostki zwane ramentami..

2. Ze względy na zróżnicowanie działalności kambium w okresie różnych pór roku podczas przyrostu wtórnego drzew powstają naprzemiennie warstwy drewna wiosennego i drewna letniego. Średnice komórek drewna wiosennego są większe a ściany cieńsze. Oba rodzaje drewna można odróżnić na przekroju gołym okiem. Drewno wczesne jest jaśniejsze od późnego. W klimacie umiarkowanym kambium zawiesza swoją działalność poza sezonem wegetacyjnym. W klimacie tropikalnym kambium wykazuje aktywność podziałową przez cały rok..

3. drewno kompresyjne- drewno to w słoju rocznym jest rozmieszczone asymetrycznie. Jest ono łatwe do rozpoznania, ma bowiem ciemniejsze (czerwonawe) zabarwienie, zwłaszcza w stanie wilgotnym. Zawiera więcej ligniny (o około 25%) niż drewno normalne. Jest wyjątkowo wytrzymałe na zgniatanie, stąd jego nazwa techniczna twardzica. w czasie dojrzewania lub w ostatniej fazie dojrzewania ma tendencję do podłużnego rozprężenia się, a więc zachowuje się zasadniczo odmiennie od drewna normalnego, które wtedy wykazuje tendencję kurczenia się. Ze względu na swoje asymetryczne umiejscowienie przeciwdziała siłom zmieniającym normalne położenie łodygi oraz odtwarza właściwe gatunkowi rozmieszczenie pędów, jeżeli ulegnie ono zaburzeniu. Cewki drewna kompresyjnego mają na przekroju poprzecznym kształt bardziej zbliżony do okrągłego, ich długość wynosi 0,6 do 0,8 długości cewek drewna normalnego. Grubość błon komórkowych jest około dwa razy większa niż w cewkach drewna normalnego. Na przekroju poprzecznym błona cewek jest po stronie wewnętrznej silnie pofałdowana. Ze względu na dużą kurczliwośc, skłonność do pękania i paczenia się oraz trudności w obróbce drewno kompresyjne (twardzica) stanowi wadę drewna. 

4. Tkanka przewodząca

- To tkanka stała, niejednorodna, która umożliwia roślinie przenoszenie substancji odżywczych: wody, soli mineralnych oraz produktów fotosyntezy na znaczne odległości –transport daleki.

- Komórki budujące tę tkankę mają wydłużony kształt, niewielką liczbę elementów komórkowych, których obecność utrudniałaby transport (niektóre pozbawione są ich w ogóle); tworzą zwarte układy biegnące wzdłuż całej rośliny.

- Wyróżniamy dwa rodzaje tkanki przewodzącej:ksylem (drewno, naczynia) oraz floem (łyko, rurki sitowe).

- Ksylem, inaczej naczynia lub tracheje, przewodzą wodę i sole mineralne z korzeni do liści. U roślin starszych ewolucyjnie: paprotników i nagozalążkowych, zamiast naczyń występują prymitywniejsze cewki (tracheidy). Ściany cewek mają jamki proste i lejkowate, kształt silnie wydłużony i ostro zakończone końce. Komórki naczyń są martwe, pozbawione protoplastu, tworzą zespoły stykających się osiowo i bocznie rurek biegnących nieprzerwanie od korzeni aż po liście. W ścianach rurek drzewnych

Rys. Ksylem – tkanka przewodząca 

Rys. Cewki – tkanka przewodząca

w różnym stopniu zanikają ściany poprzeczne, a w ich obrębie powstają perforacje (jamki) ułatwiające przepływ wody. Naczynia są zgrubiałe i inkrustowane ligniną, dzięki czemu, jako sztywne i wytrzymałe, stanowią szkielet rośliny. Naczynia stanowią podstawowy element wiązek przewodzących pierwotnych i wtórnych.

1. Merystem pierwotny – tkanka twórcza roślinna, która powstaje bezpośrednio z merystemu zarodkowego i powoduje pierwotny przyrost rośliny.. Wzrost merystemu jest inicjowany przez podziały komórek inicjalnych. W wyniku podziałów powstaje tkanka określana jako pramerystem, a tkanka wykazująca już pewien stopień zróżnicowania tworzy merystem pierwotny. W przypadku merystemu wierzchołkowego łodygi z pramerystemu wykształcają się trzy regiony: praskórka, prakambium, pramiękisz. Dalsze różnicowanie prowadzi do powstania tkanek stałych..

Wyróżnia się merystemy pierwotne.:

merystem wierzchołkowy głównego pędu i korzenia,

merystem interkalarny,

niektóre merystemy archesporialne.