1.POSTAWY RODZICIELSKIE dzielimy na prawidłowe i nieprawidłowe i wiążą się one z zaspokajaniem potrzeb dzieci. Postawa rodzicielska to wyraz uczuciowego ustosunkowania rodziców do dziecka. Prawidłowe postawy sprzyjają zaspokajaniu potrzeb dziecka i odzwierciedlają się prawidłowym rozwojem dziecka, zarówno fizycznym jak i psychicznym.

Prawidłowe postawy rodzicielskie wobec dziecka zakładają przede wszystkim: akceptację, współdziałanie, rozumną swobodę i uznanie praw dziecka. Akceptacja- rodzic akceptuje dziecko takie jakie jest, z jego wadami i zaletami. Nie wyklucza to krytycznego spojrzenia na dziecko, rodzice powinni starać się usunąć niektóre wady w procesie wychowania. Przy wymierzaniu kary rodzice pokazują niezadowolenie z zachowania dziecka, ale je kochają. Akceptacja to okazywanie uczuć, chwalenie, zwracanie uwagi na dziecko. Zaspokajana jest w ten sposób potrzeba miłości jaką ma dziecko. Taka postawa daje dziecku poczucie bezpieczeństwa. Akceptowane dziecko łatwiej nawiązuje trwałe więzi emocjonalne, jest wesołe, przyjacielskie, odważne. Współdziałanie- sprawia, że dziecko ufa rodzicom, jest zadowolone z wspólnej pracy, wytrwałe, zdolne do współdziałania, dba o własność swoją i innych. Rozumna swoboda- polega na przygotowaniu dziecka do samodzielnej i rozumnej aktywności. Swoboda dawana dziecku zmienia się wraz z wiekiem dziecka i zakresem jego samodzielności, jednak zawsze musi to być swoboda kontrolowana. Taka postawa rozwija u dziecka zdolność do współdziałania z rówieśnikami, dziecko staję się w miarę pewne siebie, łatwo przystosowuje się do różnych sytuacji społecznych. Uznanie praw dziecka(np. do posiadania małych tajemnic)wpływa na wyrobienie u dziecka lojalności i solidarności w stosunku do innych.

Rodzice przejawiający właściwe postawy wobec dziecka to tacy, którzy akceptują dziecko, współdziałają z nim, rozumnie dają mu swobodę i uznają też prawa dziecka, mają szacunek dla jego działalności i nie zmieniają wcześniej ustalonych z dzieckiem postanowień. Tacy rodzice dostrzegają i zaspokajają jego wszystkie potrzeby(fizyczne i psychiczne), są zdolni do obiektywnej jego oceny.

Niewłaściwe postawy rodzicielskie to: unikanie, odrzucanie, nadmierne korygowanie, nadmierne ochranianie. Unikanie- postawa przejawiająca się unikaniem kontaktu(rozmowy) z dzieckiem(zaspokajanie tylko podstawowych potrzeb: jedzenia, czystości), rodzice wykazują obojętność uczuciową. Próby nawiązania kontaktu podejmowane przez dziecko są obojętne dla rodziców. Dziecko unikane może być niezdolne do nawiązania stałych więzi uczuciowych ,do wytrwałości, może być nieufne, konfliktowe, bojaźliwe, skłonne do przechwałek. Odrzucenie- rodzice wykazują niechęć a nawet wrogość do dziecka, które w tej sytuacji czuje się ciężarem dla rodziców. Odrzucenie wiąże się tendencją do stałego korygowania i ciągłej krytyki dziecka. Nie zaspokojona potrzeba psychiczna(miłości) przez odrzucenie wyzwala u dziecka okrucieństwo, agresję, nieposłuszeństwo, kłótliwość, nieprawdomówność, popełnianie kradzieży, sprzyja zahamowaniu rozwoju uczuć wyższych i zachowanie się aspołeczne. U takiego dziecka może wystąpić: lękliwość, bezradność, otyłość, reakcje nerwicowe. Nadmierne korygowanie- rodzice nie liczą się z indywidualnymi cechami i możliwościami dziecka; wywierają na nim presję by dorównało uznawanemu przez nich wzorowi; stale są z niego niezadowoleni. Dziecko wychowujące się w takiej atmosferze wyrasta na zagubione i poczuciem małej własnej wartości, z brakiem wiary we własne siły, niepewne, lękliwe, uległe, przewrażliwione. Nadmierne ochranianie- polega na nadmiernym skoncentrowaniu się rodziców na dziecku, uważają je za wzór doskonałości, są bezkrytyczni. Wszędzie dostrzegają zagrożenia i starają się chronić przed nimi dziecko. Są przesadnie opiekuńczy i nadmierni pobłażliwi. Taka postawa uniemożliwi a zaspokajanie potrzeby własnego rozwoju u dziecka, może powodować opóźnienie dojrzałości społecznej u dziecka, zależność od matki, bierność, ustępliwość lub nadmierna pewność siebie, zuchwalstwo, zarozumiałość, awanturowanie się, wygórowane wymagania względem rodziców. Nadmierna opieka wpływa także na rozwój fizyczny dziecka(otyłość, niedorozwój fizyczny). Nadmierna miłość często wiąże się z brakiem konsekwencji w postępowaniu z dzieckiem.

Podsumowanie: dziecko czuje się tym lepiej, tym bezpieczniej im więcej troski i uwagi poświęcają rodzice jego codziennym sprawom. Dziecko pragnie ich aprobaty, zachęty i uznania. Dziecko, któremu nie poświęca się zbyt wiele uwagi odczuwa wewnętrzny stan napięcia(przypominający stan głodu, pragnienia), który staje się często przyczyną powstawania szkodliwych przyzwyczajeń takich jak: ssanie palca, obgryzanie paznokci, tiki, moczenie nocne, u podłoża których tkwią zaburzenia nerwowe. Pojawia się również złośliwość i okrucieństwo wobec zwierząt, lenistwo, wandalizm. Rodzice, którzy niedostatecznie opiekują się dziećmi często próbują położyć kres tym zachowaniom przez stosowanie nieprzemyślanych, często bardzo surowych kar.

OPIEKA RODZICIELSKA MOŻE BYĆ SZKODLIWA ZARÓWNO, GDY JEST NADMIARNA, JAK I WÓWCZAS, GDY JEST NIEDOSTATECZNA

2.ZARYS OJCA ODPOWIEDZIALNEGO – definicja ojca

Ojciec dla swych dzieci powinien być:

- SCHRONIENIEM- osobą, do której biegnie się w niebezpieczeństwie; znajomym i bezpiecznym schronieniem; ojciec to, ktoś dostępny dla swoich dzieci

- PRZYJACIELEM- bliskim, serdecznym przyjacielem, któremu można wszystko powiedzieć, który jest zawsze dostępny i gotowy wysłuchać

-OPARCIEM- być oparciem dla dziecka w trudnościach; można na nim polegać; służy radom; kochający ojciec chętnie uczestniczy w życiu swoich dzieci, w sprawach małych i dużych jest dla nich źródłem siły do stawiania kolejnych kroków ku dorosłości

-TOWARZYSZEM- dzieci mają świadomość, że nie widzi poza nimi świata i uwielbia być razem z nimi. Ta świadomość jest dla nich źródłem dobrego samopoczucia i pozytywnego nastawienia do życia. Towarzysz ma pochwalać i zachęcać.(aby dziecku wynagrodzić krytykę potrzebne są 4 uwagi pozytywne: 1 uwagi negatywnej)

- OBECNY W ŻYCIU DZIECKA- obecny na co dzień; jego obecność ma cieszyć dziecko

-DORADCĄ I PRZEWODNIKIEM- pomaga w rozwiązywaniu konfliktów; troszczy się o rozwój duchowy dzieci; poprzez twardą dyscyplinę połączoną z miłością i wyjaśnieniem powodów swojego postępowania uczy dokonywać wyborów

-PRZEBACZAJĄCY- nie chowa urazy i nie zwleka z przebaczeniem; dziecko jest szczęśliwe gdy ojciec jest cierpliwy wobec jego wykroczeń, nie zwleka z przebaczeniem i nie wypomina popełnionych błędów

-GODNY ZAUFANIA- można na nim polegać; można mu wierzyć; ma się w nim oparcie; można polegać na jego słowie i liczyć na niego w potrzebie

3. WSPÓŁCZESNE MODELE OJCOSTWA

OJCIEC ZAPRACOWANY- taki ojciec musi się zastanowić nad sobą i hierarchią wartości, a także mądrze wykorzystać czas, który spędza z dziećmi.

OJCIEC ROZWIEDZIONY- rozwiedzieni rodzice nigdy nie mogą wciągać dzieci w swoje problemy; jeżeli jedno z rodziców daje wyraz wrogości wobec drugiego to dziecku najprawdopodobniej udzieli się to uczucie. Rozwód osłabia, a czasem zrywa wieź między ojcem a dzieckiem(dzieci najczęściej zostają z matką). Jeżeli stosunek matki do ojca dzieci jest wrogi i pełen goryczy to jego układy dziećmi mogą być jeszcze trudniejsze.

OJCZYM- dziecko może odczuć do niego głęboką niechęć, ponieważ wtargnął na jego „terytorium”; widzi w nim rywala do uczuć i uwagi swojej matki. Dobrych stosunków dziećmi żony nie da się nawiązać z dnia na dzień. Taka akceptacja ze strony dziecka wymaga czasu, dziecko musi uporządkować swoje uczucia i o tworzyć się na kontakt z ojczymem. Nie można na siłę zaprzyjaźniać się z dzieckiem.

OJCIEC SŁABY I NIE DOSKONAŁY- niektórzy ojcowie mają problemy natury psychologicznej wynikające np. ze złego kontaktu z własnym ojcem, złe wspomnienia ze szkoły(był ofiarą całej klasy, czuje się nie odważy); inne problemy są natury wychowawczej i polegają na trudności w odnalezieniu wspólnego języka z dzieckiem, wynika to z tego że wielu ojców nigdy nie miało okazji(na własnym przykładzie) przekonać się na czym polega dobre ojcostwo.