1. Tworzywa akrylowe

Tworzywa akrylowe - tworzywa termoplastyczne wywodzące się z kwasu akrylowego i metakrylowego - obejmują szeroką gamę materiałów łączonych przez klejenie. Można je łatwo kształtować na gorąco, a także wytłaczać, formować wtryskowo, obrabiać mechanicznie, przecinać. Powierzchnie tworzyw akrylowych przed klejeniem można zmiękczać dwuchloroetanem, chlorkiem metylenu, acetonem. Do klejenia tworzyw akrylowych stosuje się zazwyczaj kleje polisiarczkowe, poliuretanowe, akrylowe i modyfikowane epoksydowe. Spośród tworzyw akrylowych najczęściej klei się polimetakrylan metylu.

1. Poliwęglany

Polipropylen jest tworzywem termoplastycznym o dużej odporności na uderzenia i małym ciężarze właściwym. Ma wyjątkowo dobrą odporność na pękanie, dobra odporność chemiczną, bardzo dużą twardość powierzchniową. Dzięki tym własnościom fizycznym oraz dzięki temu, że łatwo się go przetwarza i formuje można go kleić, zgrzewać, spawać, itd.. Przed klejeniem należy zmienić charakter powierzchni polipropylenu poprzez np. utlenianie go płomieniowo lub obrabianie chemicznie. Do klejeni polipropylenu wykorzystuje się następujące kleje:

- epoksydowe
- poliamidowe
- nitrylowo-fenolowe
- poliurytanowe.

1. Poliamidy

Oznaczają się dużą wytrzymałością mechaniczną, odpornością na ścieranie, niskim współczynnikiem tarcia i dobrymi własnościami elektrycznymi. Można je zgrzewać, spawać lub kleić, lecz adhezje do powierzchni poliamidów trudno byłoby określić jako bardzo dobrą. Przed klejeniem należy części poliamidowe dokładnie wysuszyć, nawet z lekkim podgrzaniem. W celu uzyskania lepszej adhezji zaleca się stosowanie podkładów nitrylowo-fenolowych, winylowo-fenolowych, silanowych. Na powierzchnie metali nanosi się epoksydy a następnie przykleja się poliamid do epoksydu. Zaleca się stosowanie klejów nitrylowo-fenolowych, poliuretanowych, modyfikowanych epoksydowych.

1. Polistyren

Termoplast ten produkuje się z węglowodorów uzyskiwanych ze smoły węglowej i gazu ziemnego. Jest on jednym z najtańszych tworzyw sztucznych. Polistyren można kleić rozpuszczalnikami: toluenem, ksylenem, trójmetylobenzenem.

Można go też łatwo łączyć za pomocą wielu różnych klejów, oraz kleić kompozycjami opartymi na żywicach epoksydowych, akrylowych i elastomerach. Piankowy polistyren klei się łatwo. Powierzchnie powinny być suche i czyste, a klej powinien mieć lepkość od średniej do dużej i zawierać niewielką ilość rozpuszczalnika.

1. Polisulfon

Polisulfony odznaczają się przezroczystością, dużą wytrzymałością mechaniczną i wysoka odpornością termiczną. Dobre wyniki uzyskuje się przy łączeniu polisulfonów klejami epoksydowymi i poliuretanowymi. Przygotowanie powierzchni polega najczęściej na przemyciu alkoholem, lekkim opiaskowaniu lub na obu tych operacjach po kolei. W celu polepszenia adhezji można stosować podkłady winylowe, poliuretanowe lub silanowe.

1. Amoinoplasty

Amoinoplasty (tworzywa mocznikowe i melaminowe) Są to twarde sztywne tworzywa termoutwardzalne o dużej odporności na ścieranie. Odznaczają się ponadto dobrą odpornością na rozpuszczalniki i wodę, oraz na pełzanie. Klejenie dotyczy zazwyczaj kształtek prasowanych. Można je łączyć klejami epoksydowymi, epoksydowo-fenolowymi, poliestrowymi i elastomerowymi. Powierzchnie przed klejeniem należy przetrzeć detergentem z dodatkiem ścierniwa, stosowanym zazwyczaj w gospodarstwie domowym; Następnie zmywa się je wodą, suszy, piaskuje, przemywa izopropanolem, znowu suszy, po czym nanosi się podkład lub od razu klei.
Połączenia klejowe blach: a) doczołowe, b) zakładkowe proste o elementach ściętych prosto, c) zakładkowe proste o elementach ściętych ukośnie, d) zakładkowe skośne, e) f) zakładkowe odsadzane, g) przekładkowe, h) nakładkowe jednostronne o nakładce ściętej prosto, i) nakładkowe jednostronne o nakładce ściętej ukośnie, j) nakładkowe dwustronne o nakładkach ściętych prosto, k) nakładkowe dwustronne o nakładkach ściętych ukośnie, l) nakładkowe ścienione