Jarosław Wiśniewski

Temat: Materiały przeciwwodne i przeciwwilgociowe.

Izolacja wodochronna – jest to zabezpieczenie elementów budynku lub budowli przed wpływem wilgoci związanej przede wszystkim z wodą gruntową. (Zabezpieczenie powierzchni dachu przed wodą deszczową nazywane jest pokryciem dachowym). Izolacje wodochronne dzielimy na:

• izolacje przeciwwilgociowe – chronią obiekty przed działaniem wody niewywierającej ciśnienia na dany element

• izolacje przeciwwodne – chronią przed działaniem wody wywierającej ciśnienie hydrostatyczne (element znajduje się poniżej poziomu wody gruntowej)

• izolacje parochronne – zabezpieczają przed przenikaniem pary wodnej, wykonywane najczęściej jako jednowarstwowe przekładki z folii polietylenowej lub papy ułożone "na sucho", czyli bez przyklejania do podłoża

Izolacje przeciwwilgociowe występują także w pomieszczeniach, w których z racji pełnionej przez nie funkcji, występuje większa możliwość zalania wodą ścian lub posadzki (np. łazienki, kuchnie w restauracjach, pomieszczenia technologiczne w zakładach przemysłowych o mokrych procesach produkcji lub o wymogach częstego zmywania wodą posadzek i ścian itp.; są to tzw. pomieszczenia mokre).
W zależności od stopnia narażenia na zawilgocenie, naporu ciśnienia wody itp. izolacje przeciwwilgociowe i przeciwwodne dzielimy na:

• lekkie – stosowane w celu ochrony podziemnych części budynku w gruntach suchych przed przenikaniem wilgoci w kierunku bocznym. Wykonywane są jako powłoki bez spoinowe jedno lub dwuwarstwowe z różnych mas asfaltowych, lepików i emulsji.

• średnie – stosowane przy zabezpieczeniu budynku przed bezpośrednim działaniem wody opadowej lub przesiąkaniem jej w kierunku poziomym i pionowym. Wykonywane są z powłok asfaltowych z pojedynczą lub podwójną wkładką z papy albo jako powłoki z mas asfaltowych odpowiedniej grubości.

• ciężkie – stosowane przy zabezpieczeniu budynku lub budowli przed bezpośrednim naporem wód gruntowych (woda działająca pod ciśnieniem). Wykonywane jako powłoki asfaltowe lub z żywic syntetycznych  z odpowiednią ilością wkładek z papy, folii PCW, cienkiej blachy itp.

Prawidłowo wykonana izolacja wodochronna to ciągły i szczelny układ, który oddziela budowlę od wilgoci. Podkład izolacyjny powinien być trwały, dobrany do obciążenia, układany na powierzchnię równą, suchą i nie popękaną. Ostre narożniki powierzchni trzeba zaokrąglić lub sfrezować pod kątem 45 stopni, w przeciwnym wypadku mogą uszkodzić izolację. 

Prace najlepiej wykonywać w okresie bezdeszczowym, kiedy temperatura na zewnątrz przekracza 5 stopni C, a wszelkie czynności poprzedzające izolację są zakończone. 
W zależności od tego czy dom ma mieć piwnicę, czy nie, obowiązuje inna metoda izolacji przeciwwilgociowej. Jeśli na działce budowlanej występuje wysoki poziom wód gruntowych zaleca się rezygnację z piwnicy. Jest szansa, że woda przedostanie się do wnętrza osłabiając konstrukcję budowli, spowoduje powstawanie grzybów i pleśni. 

1. Izolacja pionowa i pozioma w budynku niepodpiwniczonym.

1. Izolacja pionowa i pozioma w budynku podpiwniczonym.

Podstawowymi materiałami do izolacji przeciwwilgociowych są materiały bitumiczne płynne i papy (materiałyrolowe). Do grupy pierwszej należą: emulsje asfaltowe, roztwory asfaltowe, lepiki i masy asfaltowe, kity asfaltowe. Drugą grupę stanowią papy. Papa jest materiałem rolowym, składającym się z wkładki (np. z tektury, tkaniny z włókien naturalnych lub sztucznych, folii) nasyconej bitumem lub dodatkowo powleczonej bitumem z posypką, bez posypki albo z przyklejoną folią metalową. W zależności od materiału impregnacyjnego papy dzieli się na smołowe i asfaltowe. Ze względu na sposób impregnacji powierzchni rozróżnia się papy izolacyjne, papy z mineralizowaną powłoką i papy z modyfikowaną powłoką.
Oprócz asfaltowych pap tekturowych do izolacji przeciwwilgociowych stosuje się: papę asfaltową na osnowie z welonu szklanego, papę asfaltową na osnowie z tkanin technicznych, papy zgrzewalne na włókninie poliestrowej, polimerowo-asfaltowe zgrzewalne na włókninie poliestrowej, na włókninie przeszywanej oraz zgrzewalne na osnowie zdwojonej przeszywanej z tkaniny szklanej i welonu szklanego. Do grupy pap asfaltowych zalicza się gonty papowe produkowane z pap na welonie z włókien szklanych. Wymienione rodzaje materiałów, w zależności od specjalnych dodatków, dzielą się na podgrupy.

Emulsje asfaltowe

Są to zawiesiny drobnych cząstek asfaltu o wielkości mniejszej od 10 mikrometrów w wodzie. Otrzymuje się je przez mechaniczne mieszanie (w młynkach emulsyjnych) asfaltu z wodą przy jednoczesnym wprowadzeniu emulgatorów (mydło sodowe lub potasowe, kwasy tłuszczowe) i stabilizatorów, które zapewniają trwałość układu. Rozróżnia się emulsje asfaltowe do izolacji przeciwwilgociowych oraz emulsje asfaltowe stosowane w budownictwie drogowym. Emulsje asfaltowe do izolacji przeciwwilgociowych w zależności od rodzaju użytych emulgatorów mogą być:
anionowe - A i kationowe - K. Emulsje stosuje się do pokryć izolacyjnych przeciwwilgociowych i robót konserwacyjnych w budownictwie na podłożach betonowych, murach ceglanych itp. 

Asfaltowa emulsja anionowa

w zależności od użytych surowców i stosowania, rozróżnia się dwa rodzaje tej emulsji:

• A - stosowana do gruntowania podłoża,

• AL - asfaltowa-lateksowa emulsja anionowa z dodatkiem lateksu, stosowana do gruntowania podłoża, do wykonywania izolacji wodochronnych oraz bezspoinowych powłok izolacyjnych.

Barwa emulsji - brunatna. Trwałość emulsji wynosi co najmniej 3 miesiące od daty produkcji, przechowywanie i transport w warunkach powyżej 5°C. Opakowanie stanowią bębny metalowe o pojemności do 200 dm³. 

Asfaltowa emulsja kationowa

W zależności od użytych surowców i stosowania, rozróżnia się dwa rodzaje:

• NT - emulsja tworząca niskotopliwą powłokę, stosowaną do izolacji nie narażonych na działanie temperatury powyżej 30°C, w szczególności do fundamentów i podziemnych części budowli,

• WT - emulsja tworząca wysokotopliwą powłokę, stosowaną do izolacji pracujących w temperaturze do 60°C.

Barwa, trwałość, transport i przechowywanie oraz opakowanie analogiczne jak emulsji anionowej. 

Asfaltowe pasty emulsyjne

Asfaltowe pasty emulsyjne są to trójfazowe układy koloidalne składające się z wody, asfaltu i gliny bentonitowej. W zależności od temperatury mięknienia i przeznaczenia rozróżnia się asfaltowe pasty emulsyjne:

• NP - pasta niskotopliwa stosowana jako materiał gruntujący oraz materiał do zacierania wszelkiego rodzaju rys, pęknięć i ubytków w podłożu betonowym, ceglanym itp., w szczególności przy robotach izolacyjnych wykonywanych w podziemiach;

• SP - pasta średniotopliwa stosowana do wykonywania samonośnych powłok przeciwwilgociowych typu lekkiego oraz do konserwacji pokryć dachowych;

• WP -pasta wysokotopliwa modyfikowana lateksem stosowana do wykonywania samonośnych powłok przeciwwilgociowych typu lekkiego w trudniejszych warunkach budowlanych (podłoże narażone na odkształcenia termiczne, rysy skurczowe), konserwacji pokryć papowych, przyklejania materiałów ocieplających, zwłaszcza zaś płyt z wełny mineralnej, zarówno do podłoża betonowego, jak i blach fałdowych oraz do klejenia welonu szklanego przy izolacjach natryskowych i pracach dekarskich.

Asfaltowa pasta emulsyjna powinna stanowić jednorodną masę barwy brunatnej. Obecność zanieczyszczeń oraz grudek asfaltu i gliny bentonitowej stwierdzona gołym okiem jest niedopuszczalna. W zależności od rodzaju zastosowania pasta powinna mieć konsystencję ciekłą lub gęstoplastyczną i powinna dawać się łatwo rozprowadzać za pomocą pędzla lub noża. 

Roztwory asfaltowe

Otrzymuje się je przez rozpuszczenie asfaltu w szybko schnącym rozpuszczalniku (np. benzynie lakowej lub solwentnafcie). Jako dodatki uszlachetniające stosuje się żywice kumaronowe, kalafonię i pokosty (PN-74/B-24622). Konsystencja roztworów asfaltowych jest płynna, w związku z tym można je nakładać pędzlem na powierzchnię, tworząc w ten sposób gładkie powłoki. Czas wysychania jest krótszy niż 12 godzin. Ze względu na łatwość zapalania materiał ten należy chronić przed ogniem i nasłonecznieniem. 

Lepiki asfaltowe

Ze względu na sposób stosowania dzieli się je na: lepiki stosowane na zimno (PN-74/B-24620) i lepiki stosowane na gorąco (PN-B-24625).
Lepiki asfaltowe stosowane na zimno stanowią mieszaninę asfaltów, wypełniaczy (w postaci mączki lub włókien), plastyfikatorów i rozpuszczalników. W zależności od konsystencji rozróżnia się dwa rodzaje lepiku: P - o konsystencji półciekłej i G - o konsystencji gęstoplastycznej. Wszystkie lepiki stosowane na zimno można rozcieńczać benzyną lakową.
Lepiki asfaltowe stosowane na gorąco stanowią mieszanki asfaltów i wypełniaczy z ewentualnymi dodatkami uplastyczniającymi (oleje, paki tłuszczowe itp.). Mają konsystencję ciała stałego, barwy czarnej. Temperatura mięknienia wg metody PiK wynosi 60=80°C, zawartość wypełnienia do 35% wilgotność do 0,5%. Ze względu na skład lepiki stosowane na gorąco dzieli się na lepiki bez wypełniaczy oraz z wypełniaczami.
Lepik asfaltowy do posadzki deszczułkowej (PN71/B-24624) składa się z asfaltu lub mieszaniny asfaltów (o temperaturze mięknienia 40°C), wypelniaczy w postaci mączki mineralnej, plastyfikatorów i rozpuszczalników. Ma barwę czarną, a konsystencję plastyczną (w temperaturze 20°C). Lepik po wyschnięciu (po uplywie 7 dni) powinien być w temperaturze pokojowej calkiem bezwonny. Należy go przechowywać pod dachem z daleka od ognia. 

Masa asfaltowo-aluminowa

Masa asfaltowo-aluminowa - (PN-B-24004) jest mieszaniną asfaltów modyfikowanych z żywicami syntetycznymi, pasty z proszkiem aluminiowym, rozpuszczalników i dodatków uszlachetniających. Może być stosowana do wykonania górnej warstwy pokryć antykorozyjnych, pokryć dachowych (wszystkich typów). Powierzchnia z tej masy ma połysk szarosrebrzysty. Pasta wysycha po 2 h. Masa asfaltowo-aluminiowa zachowuje swoją przydatność przez okres roku od daty wyprodukowania. Opakowania stanowią metalowe bębny o pojemności do 200 dm³. 

Masa asfaltowo-kauczukowa

Masa asfaltowo-kauczukowa (PN-B-24006), w zależności od konsystencji dzieli się na: ciekłą (R), półciekłą (D) i półgęstą (P). Czas schnięcia nałożonej powłoki wynosi 10 do 12 godzin. Ma dobrą przyczepność do stali i suchego betonu (do betonu wilgotnego przyczepność jest dość dobra). Zastosowanie: do gruntowania podłoży i wykonywania izolacji przeciwwilgociowych oraz do zabezpieczania i konserwacji pokryć dachowych z pap asfaltowych. Masa łatwo daje się rozrowadzić warstwą, grubości 1 do 2 mm na powierzchni betonu za pomocą pędzla. Magazynowanie: z dala od urządzeń grzewczych oraz w miejscach zabezpieczonych przed działaniem promieni słonecznych. 

Dyspersyjna masa asfaltowo-kauczukowa

Dyspersyjna masa asfaltowo-kauczukowa (PN-B-24000). Asfaltowo-kauczukowa masa dyspersyjna jest wodną emulsją asfaltów ponaftowych, gliny bentonitowej oraz dodatków w postaci kauczuków syntetycznych i inhibitorów korozji. Ma barwę brunatną, zawartość wody nie więcej niż 60%. Wykazuje zdolność do rozcieńczania wodą, czas tworzenia powłoki nie dłużej niż 6 godzin. Masa ta jest stosowana na zimno do wykonywania izolacji wodochronnych i gruntowania podłoża. 

Masa zalewowa

Masa zalewowa (BN-74/6771.04) składa się z asfaltu modyfikowanego kauczukiem syntetycznym, mieszaniny wypełniaczy pylastych i włóknistych oraz dodatków uszlachetniających. W zależności od stosowania rozróżnia się dwie odmiany asfaltowej masy zalewowej:

• odmiana 1 - jest przeznaczona do wypełniania na gorąco spoin poziomych o szerokości od 1 do 4 cm,

• odmiana 2 - do wypełniania szczelin poziomych o szerokości od 0,5 do 1 cm.

Szczeliny przeznaczone do uszczelniania masą muszą być starannie oczyszczone. W przypadku materiałów porowatych (np. betonowych) należy powierzchnię szczeliny zagruntować roztworem gruntującym lub emulsją asfaltową. Masę zalewową w opakowaniach można przechowywać na otwartej przestrzeni. 

Papy

Papy asfaltowe (PN-89/B-27617). Ze względu na przeznaczenie papy asfaltowe dzieli się na trzy rodzaje: izolacyjne, podkładowe oraz do wierzchniego krycia, a te z kolei w zależności od gramatury tektury i zawartości asfaltu dzieli się na odmiany. I tak:

• papy izolacyjne - I/333, I/400 oraz I/500

• papy podkładowe - P/333/1100, P/400/1200, P/400/1400, P/400/1600, P/500/1300, P/500/1500 oraz P/500/1700.

• papy wierzchniego krycia - W/400/1200, W/400/1400, W/400/1600, w/500/1300, w/500/1500 oraz w/500/1700.

Papy asfaltowe i izolacyjne otrzymuje się przez nasycenie tektury asfaltem impregnacyjnym. papy asfaltowe podkładowe otrzymuje się przez powleczenie pap izolacyjnych z obu stron masą asfaltową z dodatkiem wypełniaczy mineralnych oraz posypywanie posypką mineralną.

Zastosowanie

Papy przeznaczone są do wykonywania izolacji wodochronnych, w szczególności jako warstwa wierzchnia w nowych wielowarstwowych pokryciach dachowych oraz podczas renowacji starych. Można je stosować do wykonywania izolacji przeciwwodnych i przeciwwilgociowych budynków, m. in. izolacji pionowych i poziomych fundamentów, izolacji posadzek pod wylewki betonowe, izolacji na deskowaniu pełnym dachów stromych, pokrytych dachówką lub blachą, jak również do wykonywania obróbek dachowych.

Folie paroszczelne i paroprzepuszczalne

Chronią izolację termiczną dachu lub ściany szkieletowej przed wilgocią oraz przenikaniem pary wodnej z pomieszczeń. Folie paroszczelne stosuje się zazwyczaj od wewnętrznej strony przegrody paroprzepuszczalne natomiast - od zewnątrz. Takie rozwiązanie z jednej strony zabezpiecza materiał termoizolacyjny (wełnę mineralną lub szklaną) przed nadmiernym zawilgoceniem z drugiej natomiast - umożliwia jego schnięcie (wyprowadzanie pary wodnej na zewnątrz). Z tego względu nad warstwą folii paroprzepuszczalnej stosuje się z reguły szczelinę powietrzną.

Folie hydroizolacyjne

Wykorzystywane są do izolacji pionowych i poziomych. Wyróżniamy folie płaskie - polietylenowe i z PCV klejone za pomocą lepiku asfaltowego lub specjalnego kleju oraz folie kubełkowe - wykonane z polietylenu o dużej gęstości które mogą być mocowane do ściany mechanicznie (przy pomocy gwoździ) wciskane w zaprawę lub samoprzylepne.

Folia kubełkowa

Układa się wytłoczeniami w stronę ściany co powoduje powstanie między folią a ścianą szczeliny umożliwiającej odprowadzenie wilgoci ze ściany bez przepuszczania wilgoci z gruntu