Pierwszy rok edukacji szkolnej

Umiejętności rachunkowe uczniów klasy I są o wiele lepiej ukształtowane niż u dzieci młodszych. Pierwszoklasiści potrafią sprawnie ustalić sumę lub różnicę na zbiorach zastępczych, także z przekroczeniem progu dziesiątkowego.

DODAAWANIE I ODEJMOWANIE można obliczać licząc w pamięci lub pomagając sobie na zbiorach zastępczych.

Przykład ze spinaczami do bielizny:

Dzieci mają po jednym komplecie tj. po 24, kartonowy pasek i kartoniki z cyframi od 1-24.

Dodawanie: dzieci przypinają kilka spinaczy, dopinają jeszcze kilka i liczą je razem. Następnie podnoszą pasek na znak że wiedzą ile jest już spinaczy. Mogą również pokazać na kartoniku od paska z liczbą określającą sumę

Odejmowanie: Dzieci przypinają do paska kilka spinaczy, następnie kilka z nich odpinają i dają znak podobnie jak przy dodawaniu.

Jest to łatwe dla dzieci zadanie bo mogą policzyć klamerki po danych zmianach, dlatego trzeba zachęcać dzieci do wykonywania zadania w ramach 20.

Wdrażanie dzieci do liczenia po dwa (0, 2, 4, 6, 8, 10... lub 1, 3, 5, 7…) po trzy (3, 6, 9, 12, 15…), po cztery (4, 8, 12, 16, 20…), po pięć (5, 10, 15, 20, 25, 30…)

Przykład:

Skaczące pajacyki – te serie zadań trzeba realizować, jeśli dzieci nie liczyły na taśmie krawieckiej lub nie radziły sobie z tego typu zadaniami.

Każde dziecko ma taśmę krawiecką, która jest chodniczkiem z ponumerowanymi płytkami. Przed wykonaniem zadania dzieci musza policzyć płytki (dzięki temu dzieci zaczną się orientować w systemie dziesiątkowym) . następnie dzieci wg instrukcji wydawanych przez nauczyciela skaczą po taśmie jako pajacyki np. co trzy, co cztery płytki.

Następna wersja tej gry różni się tym od poprzedniej, żę dzieci już nie są pajacykami. Dzieci ogladają taśmę, potem wskazują odpowiednie płytki i liczą je. Pokazując je liczą po (0, 2, 4, 6, 8, 10... lub 1, 3, 5, 7…) po trzy (3, 6, 9, 12, 15…), po cztery (4, 8, 12, 16, 20…), po pięć (5, 10, 15, 20, 25, 30…), po 10 (10, 20, 30, 40, 50).

Inny przykład liczenie po dwa, po pięć i po dziesięć z pokazywaniem na palcach – trudniejsza seria zadań, można realizować kiedy dzieci nei mają kłopotów z poprzednimi. Trzeba pamiętać o stopniowaniu trudności i rozłożeniu tej serii na kilka dni.

Nauczyciel pokazuje dwa palce i mówi: dwa, pokazuje dwa palce i mówi: cztery itd.

Rachowanie na liczydłach różnego typu

Przykład:

Rachowanie na liczydle z 30 koralikami – wykonuje się serie dodawania i odejmowania koralików z pomocą spinacza.

Wdrażanie dzieci do rachowania w pamięci. Zabawy z dominem sprzyjające doskonaleniu umiejętności rachunkowych

Przykład:

Chodniczek i domino – potrzeby jest tu komplet kostek domina oraz chodniczek liczbowy z 13 ponumerowanymi płytkami 0,1,2,3… kostki układają z kropkami do spodu i rozdzielają je miedzy sobą, następnie dodają liczbe kropek z obu części i kładą płytki przy liczbach z chodniczka tak żeby liczba kropek na kostce zgadzała się z liczbą zapisaną na płytce z chodniczka.

Dzieci wykonując to zadanie mówią na głos że np. 3 i 2 to 5 i odkąłdały kostke na wyznaczone miejsce. Przy okazji oswajały się z liczbą zero.

Zabawa z dominem „Razem ma być sześć” – trudniejsza wersja trzeba dopasowywać kostki domina tak aby na dwóch połowach kostek było 6. To ejst równeiż dobre ćwiczenia na oswajanie się z zerem w dodawaniu. Oczywiście można stopniować trudność, w nastęopnych plecaniach można użyć 8 lub 9.

Układanie i rozwiązywanie zadań z treścią na dodawanie i odejmowanie. Rachowanie na koralikowym liczydle

Dzieci mają rozwiązać zadania, rachując na zbiorach zastępczych, aa te które potrafią mogą podać wyniki rachując w pamięci. Mają do dyspozycji liczydła koralikowe ( 10 + 10 + 10 ). Zadania mają tworzyć konstrukcję i koncentrować się na rachowaniu. Łatwiej im także samodzielnie układać następujące zadania w danej serii.

Przykład:

Zadania o samochodach – nauczyciel przedstawia serie zadań o tym co się dzieje na parkingu: kilka samochodów, przyjeżdża (dodawanie) kilka odjeżdża (odejmowanie) – dzieci słuchają i rozwiązują każde zadanie na zasadzie symulacji.

Redagowanie strony w autorskiej książce „Moja matematyka”

Autorka podkreśla, że jest to ważne by dzieci odnotowały w swojej książce że potrafią już oddawać i odejmować oraz ustalać czy jest dobrze a kiedy źle.

Dzieci wykonują zadania polecane przez nauczyciela (kto chce może liczyć na liczydle) swoje obliczenia przyklejają do kartki. Po wykonanych zadaniach dzieci dostają kartki od nauczyciela z napisem „potrafię dodawać i odejmować”.