Punktem Laplace’a – jedenz pktów triangulacyjnych usytuowany w środku obszaru kraju (pkt centarlny), w którym dokonuje się przyłożenia elipsoidy odniesienia do geodeidy. W pktcie tym wykonuje się pomiaty astronomiczne szer (φ=0,2’’), dł (λ=0,3’’) i azymutu (α=0,3’’). Przyłożenie elipsoidy do geoidy polega na pokryciu normalnej do elipsoidy ze styczną do linii pionu oraz zorientowaniu elipsoidy do południka astronomicznego (φ=B, λ=L, α=A). Dla określenia względnego odchylenia linii pionu w węzłach sieci – zwanych również pktami Laplace’a – oraz ich okolicy wykonuje się pomiary grawimetryczne. Ponadto na pktach tych dokonuje się pomiaru baz o długości około 10 km z dokładnością 10^-6. Równanie Laplace’a (αi-i’-Li-i’)-(λi-Li)sinφ=0. Między wielkościami astronomicznymi (odniesionymi do linii pionu) i geodezyjnymi (odniesionymi do normalnej) zachodzą zależności: ξi=φi-βi, ηi^1=(λi-Li)cosφi, ηi^2=(αi-i’-Li-i’)ctgφ. Porównanie ηi^1 i ηi^2 daje rów Laplace’a. na podstawie znanych składowych odchylenia pionu, można określić odchylenie pionu w pozostałych pktach z zależności matematycznych.	Sieć geodezyjna – najprostsza sieć wieńcowa mająca jeden pkt astronomiczny (pkt Laplace’a). Sieć astronomiczno-geodezyjna – sieć wieńcowa mająca kilka pktów Laplace’a, na których wykonane są pomiary astronomiczne szer, dł geograficznej oraz azymutu jednego z boków. Charakteryzuje się następującymi parametrami: 1)Przecietną odległością pomiędzy poszczególnymi punktami wynoszącą ok.20 km, 2)Odpowiednio rozmieszczonym elementami liniowymi, punktami Laplace’a i punktami niwelacji astronomiczno-grawimetrycznej, 3)Średnimi błędami kąta po wyrównaniu mk ≤ ±0,7” (2,2^cc) oraz średnim błędem względnym długości boku mD/D ≤ 3•10^-6. Zasada konstrukcji sieci triangulacyjnych: 1)sieć wieńcowa – zakłada się łańcuchy trójkątów o bokach ok 30 km wzdłuż granic państwa o przebiegu równoleżnikowym i południkowym w odstępach około 200 km 2)sieć łączna – sieć wieńcową na dużych terenach dzieli się łańcuchem trójkątów o przebiegu równoleżnikowym i południkowym 3)sieć wypełniająca – pokrywa obszar wewnątrz. Sieć wypełniająca charakteryzuje: 1)Przeciętna odległość pomiędzy punktami wynosząc 7km, 2)Średni błąd kąta po wyrównaniu mk ≤ ±2,3” (3,7^cc), średni błąd względny długości boku, 3)mD/D ≤ 5•10^-6	Zasady wyrównania podstawowej osnowy poziomej Model funkcjonalny - charakteryzuje zależność funkcyjną między obserwacjami li’ (wyniki pomiarów po uwzględnieniu redukcji) a poprawkami ΔXi do przybliżonych współrzędnych punktów sieci Xi. Model ten opisuje liniowa zależność: Li’ + Vi = Ai ΔXi gdzie: Vi - wektor poprawek obserwacji li, Ai – macierz współczynników (pochodne cząstkowe) odzwierciedlających geometrie sieci. Model stochastyczny - określa wariancje i kowariancje wyrównanych wielkości, a opisuje go macierz wariancyjno-kowariancyjna postaci: cov(ΔXi) = σ0^2 Pi^-1 = σ0^2 Qli gdzie: σ0^2 oznacza wariancję wagi jednostkowej, Pi – macierz wektora wag, Qli – macierz dopełnienia algebraicznego. Proces wyrównania obserwacji metodą najmniejszych kwadratów: ViPiVi^T = min. Prowadzi do zestawienia układu równań normalnych postaci: ( Ai Qli^-1 Ai^T)ΔXi - Ai^T Qli^-1 li = 0. Rozwiązanie układu równań normalnych daje poszukiwane wartości: ΔXi = Ni^-1 ni; Vi = A ΔXi - li’; Oraz li=li’+Vi – wyrównane obserwacje, Xi=Xi’+ΔXi – wyrównane współrzędne (B, L lub x,y albo X, Y, Z). Ocena dokładności przeprowadzonego wyrównania okresla błąd średni wagi jednostkowej: m0 = pier(VPV^T/n-u) gdzie (n-u) określa liczbę obserwacji nadliczbowych.
(N)Podstawową fundamentalną osnowę poziomą tworzą stacje referencyjne systemu ASG-EUPOS, które należą do sieci stacji permanentnych EPN, przy czym: 1)może być włączony punkt spełniający kryteria ustalone przez podkomisję EUREF; 2)średni błąd położenia punktu mp=0,01 m oraz mh=0,02 m. Podstawową bazową osnowę poziomą tworzą: punkty sieci EUREF-POL, POLREF, punkty główne oraz punkty sieci EUVN, stacje referencyjne systemu ASG-EUPOS oraz punkty sieci astronomiczno-geodezyjnej SAG i sieci wypełniającej SW. Punkty podstawowej poziomej osnowy geodezyjnej powinny być rozmieszczone równomiernie na obszarze kraju, przy czym: średnie zagęszczenie punktów FOP nie powinno być mniejsze niż 1 punkt na 20 000 km2; a bazowej nie powinno być mniejsze niż 1 punkt na 50 km2. Nowe punkty BOP zakłada się przy wykorzystaniu techniki GNSS, przy czym: 1)średni błąd położenia punktu nie powinien przekraczać 0,01 m oraz 0,02 m w przypadku wysokości geodezyjnej; 2)dla każdego punktu zakłada się co najmniej jeden punkt ekscentryczny, położony w odległości 0,2–1,0 km od punktu macierzystego; 3)stabilizację punktów wykonuje się przy użyciu znaków geodezyjnych; 4)współrzędne punktu głównego oraz punktów ekscentrycznych wyznacza się z pomiarów wykonanych w trakcie jednej kampanii pomiarowej; 5)wysokości punktów wyznacza się w państwowym układzie wysokościowym	(N)Podstawową fundamentalną osnowę wysokościową tworzą punkty główne krajowej sieci EUVN. Podstawową bazową osnowę wysokościową tworzą: punkty rozwinięcia krajowej sieci EUVN oraz punkty sieci niwelacyjnej (repery), pomierzone metodą precyzyjnej niwelacji geometrycznej. Dokładność sieci niwelacyjnej charakteryzuje średni błąd pomiaru 1,5 mm/km. Średnie długości linii niwelacyjnych bazowej osnowy wysokościowej wynoszą około 25 km. Dopuszczalne długości odcinków niwelacyjnych wynoszą odpowiednio: 1)na terenach intensywnie zagospodarowanych – 0,5–1 km; 2)na pozostałych terenach – do 2 km. Błędy średnie: 1)średni błąd pomiaru linii niwelacyjnej 0,4 mm/km; 2)średni błąd pomiaru wyznaczony z odchyłek zamknięć poligonów 1 mm/km; 3)średni błąd przypadkowy pomiaru 0,4 mm/km; 4)średni błąd systematyczny 0,2 mm/km.	(S)Podstawową osnowe wysokościową, tj. sieć niwelacji I i II klasy, mierzona metodą niwelacji precyzyjnej, stanowi oparcie dla osnowy szczegółowej. POW tworzą: 1)Linie międzynarodowej Jednolitej Wysokościowej Sieci Niwelacyjnej (JWSN) oraz jej zagęszczenie o przeciętnej długości ok. 50 km (max = 90km), charakteryzuje się średnim błędem pomiaru po wyrównaniu m0 = ±1mm/km, które stanowią I klasę, 2)Linie (nawiązane do I klasy) przeciętnej długości ok. 25 km (max = 35 km, na terenach intensywnie zagospodarowanych długości linii wynoszą przeciętnie 8 km, max=12km), charakteryzuje się średnim błędem pomiaru po wyrównaniu m0 = ±2mm/km, odnoszące się do II klasy. Długości odcinków niwelacji I i II klasy powinny wynosić: na terenach intensywnie zagospodarowanych 0,5-1 km, oraz a pozostałych terenach do 3 km, w przypadku adaptacji istniejących reperów lub do 2 km, gdy zakłada się nowe znaki. Błędy średnie nie powinny przekraczać następujących wartości [mm/km]: Średni błąd pomiaru linii lub sekcji: ±0,40 (I kl), ±0,50 (II kl), średni błąd przypadkowy pomiaru ±0,40 (I kl), ±0,50 (II kl), średni błąd systematyczny ±0,10 (I kl), ±0,20 (II kl), średni błąd pomiaru wyznaczony z odchyłek zamknięć poligonów ±1,00 (I kl), ±1,50 (II kl), średni błąd sieci po wyrównaniu ±1,00 (I kl), ±2,00 (II kl).
Poprawki do pomiarów osnowy wysokościowych: 1)komparacja łat: (średnia z wyników badań przed i po sezonie pomiarowym). Δk = h’oεśr εśr-oznacza średnią poprawkę pary łat; 2)termiczną, uwzględniająca średnie temperatury powietrza i taśm łat oraz współczynnik rozszerzalności taśm łat. Oblicza się niezależnie od przewyższenia odcinka w kierunku tam i powrotnym na podstawie wzoru: Δt = hoαśr(t-to) h0–przewyższenie odcinka [mm], αśr–średnia wartość współczynnika rozszerzalności taśm inwarowych pary łat, (t-to)–różnica między średnią temperaturą taśm łat (t) czasie pomiaru a temperaturą komparacji(to); 3)lunisolarna, uwzględniająca dobowe zmiany kierunku linii pionu spowodowane przez księżyc i słońce. Δc = 0,7k*l*sin2zcos(A-Ao) k–wartość stała (kks = 8,5 ksl=3,9), z-odległość zenitalna Księżyca lub Słońca, A–azymut Księżyca lub Słońca, Ao–azymut odcinka niwelacyjnego, Poprawkę Δe oblicza się niezależnie (dla każdego kierunku pomiaru) oraz oddzielnie dla Księżyca I Słońca, a suma (Δe^ks + Δe^sl)= Δe jest poszukiwaną wartością poprawki lunisolarnej; 4)normalna, ze względu na nierównoległość powierzchni poziomych (ekwipotencjalnych) Poprawkę normalną oblicza się natomiast ze wzoru:	Modernizacja osnowy podstawowej w Polsce związana jest z modernizacją sieci europejskiej. Sieci dwuwymiarowa zastopiono siecią trójwymiarową i utworzeniu nowego układu odniesienia .Do zakładania sieci przystąpiono w 1989 roku. Układ EUREF–89 miały stanowić 93 stacje Europy Zachodniej. Utworzenie nowego układu odniesienia to jako układ współrzędnych wybrano układ ETRF–89, postanowiono, że elipsoidą europejskiego układu odniesienia będzie elipsoida GRS–80. W dniach od 4-8 VII 1992 przeprowadzona została międzynarodowa kompania, w wyniku której do sieci EUREF zostało włączonych 11 pkt. położonych na terenie Polski. W wyniku kompani tej wzięło udział także 19 stacji i obserwatoriów należących do EUREF-89 i położonych poza granicami naszego państwa. Już w 1991 roku dwa Polskie obserwatoria w Borowicach i Borowej Górze uczestniczyły w kompani EUREF-EAST. W 1993 roku rozpoczęto prace związane z tworzeniem nowej osnowy podstawowej kraju – POLREF. Opracowano projekt i wykonano stabilizację punktów zlokalizowanych w południowo-wschodniej kraju wszystkie punkty osnowy I klasy na których możliwe było wykonanie pomiarów GPS stały się jednocześnie punktami POLREF wyrównanie sieci nastąpiło wiosną 1996 roku.	Modernizacja osnowy wysokościowej - Historia podstawowej sieci wysokościowej w Polsce rozpoczyna się od 1918 roku, kiedy to otrzymaliśmy po zaborach 3 różne systemy wysokości, odniesione do 3 poziomów mórz: pólnocnego (Amsterdam), adriatyckiego (Triest) i średni poziom Bałtyku i morza Czarnego. Przedwojenny (1926-38) obszar kraju w ówczesnych granicach pokryto jednolitą siecią niwelacji I rzędu, którą odniesiono do mareografu w Amsterdamie przez wysokość reperu na ratuszu w Toruniu. W latach 1952-55 w ramach porozumienia państw RWPG wykonano na terenie Polski (w obecnych granicach) jednolitą sieć niwelacji I rzędu, odniesioną do mareografu w Kronsztadzie (morze Bałtyckie). Różnice wysokości punktów odniesione do poziomów mórz w Amsterdamie i Kronsztadzie, osiągały wartości od 5 do 11 mm. Ostatnią modernizację sieci pierwszej klasy, odniesioną również do mareografu w Kronsztadzie, przeprowadzono w latach 1974-79. Przy rozwiązaniu tej niwelacji uwzględniono poprawki na: komparację łat, termiczną lunisolarną i normalną. Należy zaznaczyć, że przy opracowaniu sieci I klasy pomierzonej w latach 1952-55 uwzględniono jedynie poprawki: komparacyjną oraz normalną. Do dnia 30.03.2012 podstawową osnowę wysokościową stanowił zbiór punktów I i II klasy sieci niwelacji precyzyjnej, będąca oparciem dla osnowy szczegółowej III i IV klasy.

Punktem Laplace’a – jedenz pktów triangulacyjnych usytuowany w środku obszaru kraju (pkt centarlny), w którym dokonuje się przyłożenia elipsoidy odniesienia do geodeidy. W pktcie tym wykonuje się pomiaty astronomiczne szer (φ=0,2’’), dł (λ=0,3’’) i azymutu (α=0,3’’). Przyłożenie elipsoidy do geoidy polega na pokryciu normalnej do elipsoidy ze styczną do linii pionu oraz zorientowaniu elipsoidy do południka astronomicznego (φ=B, λ=L, α=A). Dla określenia względnego odchylenia linii pionu w węzłach sieci – zwanych również pktami Laplace’a – oraz ich okolicy wykonuje się pomiary grawimetryczne. Ponadto na pktach tych dokonuje się pomiaru baz o długości około 10 km z dokładnością 10^-6. Równanie Laplace’a (αi-i’-Li-i’)-(λi-Li)sinφ=0. Między wielkościami astronomicznymi (odniesionymi do linii pionu) i geodezyjnymi (odniesionymi do normalnej) zachodzą zależności: ξi=φi-βi, ηi^1=(λi-Li)cosφi, ηi^2=(αi-i’-Li-i’)ctgφ. Porównanie ηi^1 i ηi^2 daje rów Laplace’a. na podstawie znanych składowych odchylenia pionu, można określić odchylenie pionu w pozostałych pktach z zależności matematycznych.	Sieć geodezyjna – najprostsza sieć wieńcowa mająca jeden pkt astronomiczny (pkt Laplace’a). Sieć astronomiczno-geodezyjna – sieć wieńcowa mająca kilka pktów Laplace’a, na których wykonane są pomiary astronomiczne szer, dł geograficznej oraz azymutu jednego z boków. Charakteryzuje się następującymi parametrami: 1)Przecietną odległością pomiędzy poszczególnymi punktami wynoszącą ok.20 km, 2)Odpowiednio rozmieszczonym elementami liniowymi, punktami Laplace’a i punktami niwelacji astronomiczno-grawimetrycznej, 3)Średnimi błędami kąta po wyrównaniu mk ≤ ±0,7” (2,2^cc) oraz średnim błędem względnym długości boku mD/D ≤ 3•10^-6. Zasada konstrukcji sieci triangulacyjnych: 1)sieć wieńcowa – zakłada się łańcuchy trójkątów o bokach ok 30 km wzdłuż granic państwa o przebiegu równoleżnikowym i południkowym w odstępach około 200 km 2)sieć łączna – sieć wieńcową na dużych terenach dzieli się łańcuchem trójkątów o przebiegu równoleżnikowym i południkowym 3)sieć wypełniająca – pokrywa obszar wewnątrz. Sieć wypełniająca charakteryzuje: 1)Przeciętna odległość pomiędzy punktami wynosząc 7km, 2)Średni błąd kąta po wyrównaniu mk ≤ ±2,3” (3,7^cc), średni błąd względny długości boku, 3)mD/D ≤ 5•10^-6	Zasady wyrównania podstawowej osnowy poziomej Model funkcjonalny - charakteryzuje zależność funkcyjną między obserwacjami li’ (wyniki pomiarów po uwzględnieniu redukcji) a poprawkami ΔXi do przybliżonych współrzędnych punktów sieci Xi. Model ten opisuje liniowa zależność: Li’ + Vi = Ai ΔXi gdzie: Vi - wektor poprawek obserwacji li, Ai – macierz współczynników (pochodne cząstkowe) odzwierciedlających geometrie sieci. Model stochastyczny - określa wariancje i kowariancje wyrównanych wielkości, a opisuje go macierz wariancyjno-kowariancyjna postaci: cov(ΔXi) = σ0^2 Pi^-1 = σ0^2 Qli gdzie: σ0^2 oznacza wariancję wagi jednostkowej, Pi – macierz wektora wag, Qli – macierz dopełnienia algebraicznego. Proces wyrównania obserwacji metodą najmniejszych kwadratów: ViPiVi^T = min. Prowadzi do zestawienia układu równań normalnych postaci: ( Ai Qli^-1 Ai^T)ΔXi - Ai^T Qli^-1 li = 0. Rozwiązanie układu równań normalnych daje poszukiwane wartości: ΔXi = Ni^-1 ni; Vi = A ΔXi - li’; Oraz li=li’+Vi – wyrównane obserwacje, Xi=Xi’+ΔXi – wyrównane współrzędne (B, L lub x,y albo X, Y, Z). Ocena dokładności przeprowadzonego wyrównania okresla błąd średni wagi jednostkowej: m0 = pier(VPV^T/n-u) gdzie (n-u) określa liczbę obserwacji nadliczbowych.
(N)Podstawową fundamentalną osnowę poziomą tworzą stacje referencyjne systemu ASG-EUPOS, które należą do sieci stacji permanentnych EPN, przy czym: 1)może być włączony punkt spełniający kryteria ustalone przez podkomisję EUREF; 2)średni błąd położenia punktu mp=0,01 m oraz mh=0,02 m. Podstawową bazową osnowę poziomą tworzą: punkty sieci EUREF-POL, POLREF, punkty główne oraz punkty sieci EUVN, stacje referencyjne systemu ASG-EUPOS oraz punkty sieci astronomiczno-geodezyjnej SAG i sieci wypełniającej SW. Punkty podstawowej poziomej osnowy geodezyjnej powinny być rozmieszczone równomiernie na obszarze kraju, przy czym: średnie zagęszczenie punktów FOP nie powinno być mniejsze niż 1 punkt na 20 000 km2; a bazowej nie powinno być mniejsze niż 1 punkt na 50 km2. Nowe punkty BOP zakłada się przy wykorzystaniu techniki GNSS, przy czym: 1)średni błąd położenia punktu nie powinien przekraczać 0,01 m oraz 0,02 m w przypadku wysokości geodezyjnej; 2)dla każdego punktu zakłada się co najmniej jeden punkt ekscentryczny, położony w odległości 0,2–1,0 km od punktu macierzystego; 3)stabilizację punktów wykonuje się przy użyciu znaków geodezyjnych; 4)współrzędne punktu głównego oraz punktów ekscentrycznych wyznacza się z pomiarów wykonanych w trakcie jednej kampanii pomiarowej; 5)wysokości punktów wyznacza się w państwowym układzie wysokościowym	(N)Podstawową fundamentalną osnowę wysokościową tworzą punkty główne krajowej sieci EUVN. Podstawową bazową osnowę wysokościową tworzą: punkty rozwinięcia krajowej sieci EUVN oraz punkty sieci niwelacyjnej (repery), pomierzone metodą precyzyjnej niwelacji geometrycznej. Dokładność sieci niwelacyjnej charakteryzuje średni błąd pomiaru 1,5 mm/km. Średnie długości linii niwelacyjnych bazowej osnowy wysokościowej wynoszą około 25 km. Dopuszczalne długości odcinków niwelacyjnych wynoszą odpowiednio: 1)na terenach intensywnie zagospodarowanych – 0,5–1 km; 2)na pozostałych terenach – do 2 km. Błędy średnie: 1)średni błąd pomiaru linii niwelacyjnej 0,4 mm/km; 2)średni błąd pomiaru wyznaczony z odchyłek zamknięć poligonów 1 mm/km; 3)średni błąd przypadkowy pomiaru 0,4 mm/km; 4)średni błąd systematyczny 0,2 mm/km.	(S)Podstawową osnowe wysokościową, tj. sieć niwelacji I i II klasy, mierzona metodą niwelacji precyzyjnej, stanowi oparcie dla osnowy szczegółowej. POW tworzą: 1)Linie międzynarodowej Jednolitej Wysokościowej Sieci Niwelacyjnej (JWSN) oraz jej zagęszczenie o przeciętnej długości ok. 50 km (max = 90km), charakteryzuje się średnim błędem pomiaru po wyrównaniu m0 = ±1mm/km, które stanowią I klasę, 2)Linie (nawiązane do I klasy) przeciętnej długości ok. 25 km (max = 35 km, na terenach intensywnie zagospodarowanych długości linii wynoszą przeciętnie 8 km, max=12km), charakteryzuje się średnim błędem pomiaru po wyrównaniu m0 = ±2mm/km, odnoszące się do II klasy. Długości odcinków niwelacji I i II klasy powinny wynosić: na terenach intensywnie zagospodarowanych 0,5-1 km, oraz a pozostałych terenach do 3 km, w przypadku adaptacji istniejących reperów lub do 2 km, gdy zakłada się nowe znaki. Błędy średnie nie powinny przekraczać następujących wartości [mm/km]: Średni błąd pomiaru linii lub sekcji: ±0,40 (I kl), ±0,50 (II kl), średni błąd przypadkowy pomiaru ±0,40 (I kl), ±0,50 (II kl), średni błąd systematyczny ±0,10 (I kl), ±0,20 (II kl), średni błąd pomiaru wyznaczony z odchyłek zamknięć poligonów ±1,00 (I kl), ±1,50 (II kl), średni błąd sieci po wyrównaniu ±1,00 (I kl), ±2,00 (II kl).
Poprawki do pomiarów osnowy wysokościowych: 1)komparacja łat: (średnia z wyników badań przed i po sezonie pomiarowym). Δk = h’oεśr εśr-oznacza średnią poprawkę pary łat; 2)termiczną, uwzględniająca średnie temperatury powietrza i taśm łat oraz współczynnik rozszerzalności taśm łat. Oblicza się niezależnie od przewyższenia odcinka w kierunku tam i powrotnym na podstawie wzoru: Δt = hoαśr(t-to) h0–przewyższenie odcinka [mm], αśr–średnia wartość współczynnika rozszerzalności taśm inwarowych pary łat, (t-to)–różnica między średnią temperaturą taśm łat (t) czasie pomiaru a temperaturą komparacji(to); 3)lunisolarna, uwzględniająca dobowe zmiany kierunku linii pionu spowodowane przez księżyc i słońce. Δc = 0,7k*l*sin2zcos(A-Ao) k–wartość stała (kks = 8,5 ksl=3,9), z-odległość zenitalna Księżyca lub Słońca, A–azymut Księżyca lub Słońca, Ao–azymut odcinka niwelacyjnego, Poprawkę Δe oblicza się niezależnie (dla każdego kierunku pomiaru) oraz oddzielnie dla Księżyca I Słońca, a suma (Δe^ks + Δe^sl)= Δe jest poszukiwaną wartością poprawki lunisolarnej; 4)normalna, ze względu na nierównoległość powierzchni poziomych (ekwipotencjalnych) Poprawkę normalną oblicza się natomiast ze wzoru:	Modernizacja osnowy podstawowej w Polsce związana jest z modernizacją sieci europejskiej. Sieci dwuwymiarowa zastopiono siecią trójwymiarową i utworzeniu nowego układu odniesienia .Do zakładania sieci przystąpiono w 1989 roku. Układ EUREF–89 miały stanowić 93 stacje Europy Zachodniej. Utworzenie nowego układu odniesienia to jako układ współrzędnych wybrano układ ETRF–89, postanowiono, że elipsoidą europejskiego układu odniesienia będzie elipsoida GRS–80. W dniach od 4-8 VII 1992 przeprowadzona została międzynarodowa kompania, w wyniku której do sieci EUREF zostało włączonych 11 pkt. położonych na terenie Polski. W wyniku kompani tej wzięło udział także 19 stacji i obserwatoriów należących do EUREF-89 i położonych poza granicami naszego państwa. Już w 1991 roku dwa Polskie obserwatoria w Borowicach i Borowej Górze uczestniczyły w kompani EUREF-EAST. W 1993 roku rozpoczęto prace związane z tworzeniem nowej osnowy podstawowej kraju – POLREF. Opracowano projekt i wykonano stabilizację punktów zlokalizowanych w południowo-wschodniej kraju wszystkie punkty osnowy I klasy na których możliwe było wykonanie pomiarów GPS stały się jednocześnie punktami POLREF wyrównanie sieci nastąpiło wiosną 1996 roku.	Modernizacja osnowy wysokościowej - Historia podstawowej sieci wysokościowej w Polsce rozpoczyna się od 1918 roku, kiedy to otrzymaliśmy po zaborach 3 różne systemy wysokości, odniesione do 3 poziomów mórz: pólnocnego (Amsterdam), adriatyckiego (Triest) i średni poziom Bałtyku i morza Czarnego. Przedwojenny (1926-38) obszar kraju w ówczesnych granicach pokryto jednolitą siecią niwelacji I rzędu, którą odniesiono do mareografu w Amsterdamie przez wysokość reperu na ratuszu w Toruniu. W latach 1952-55 w ramach porozumienia państw RWPG wykonano na terenie Polski (w obecnych granicach) jednolitą sieć niwelacji I rzędu, odniesioną do mareografu w Kronsztadzie (morze Bałtyckie). Różnice wysokości punktów odniesione do poziomów mórz w Amsterdamie i Kronsztadzie, osiągały wartości od 5 do 11 mm. Ostatnią modernizację sieci pierwszej klasy, odniesioną również do mareografu w Kronsztadzie, przeprowadzono w latach 1974-79. Przy rozwiązaniu tej niwelacji uwzględniono poprawki na: komparację łat, termiczną lunisolarną i normalną. Należy zaznaczyć, że przy opracowaniu sieci I klasy pomierzonej w latach 1952-55 uwzględniono jedynie poprawki: komparacyjną oraz normalną. Do dnia 30.03.2012 podstawową osnowę wysokościową stanowił zbiór punktów I i II klasy sieci niwelacji precyzyjnej, będąca oparciem dla osnowy szczegółowej III i IV klasy.