Zjawisko fotoelektryczne - odkrył Hertz. Polega ono na emisji elektronów z powierzchni przedmiotu (zjawisko zewnętrzne), przeniesieniu nośników ładunku elektrycznego pasmami energetycznymi w wyniku naświetlania promieniowaniem elektromagnetycznym (np. światłem widzialnym) o odpowiedniej częstotliwości ( zjawisko wewnętrzne) Prawa zjawiska fotoelektrycznego – 1. Dla każdego metalu istnieje pewna najniższa częstotliwość światła (największa długość fali), poniżej której zjawisko nie zachodzi. 2. Ilość wybijanych z powierzchni metalu elektronów jest proporcjonalna (dla częstotliwości powyżej granicznych) do natężenia światła padającego na jego powierzchnię. 3. Energia kinetyczna wybijanych z powierzchni metalu elektronów nie zależy od natężenia padającego na metalową płytkę świata, lecz od jego częstotliwości. 4. Zjawisko jest natychmiastowe. Emisja elektronów z powierzchni metalu następuje po około 10^-9 s od naświetlenia płytki. Foton – jest cząstką elementarną nie posiadającą ładunku elektrycznego, ani momentu magnetycznego o masie spoczynkowej równej 0 (m0 = 0 ), liczbie spinowej s = 1. Fotony są nośnikami oddziaływań elektromagnetycznych i równocześnie są falą elektromagnetyczną. Energia fotonu: Równanie Einst.-Millik. hv = W + Ek Natura światła: Światło ma podwójną naturę.W zjawiskach dyfrakcji, interferencji i polaryzacji światło ukazuje swoją naturę falową, w innych(np. fotoelektryczne)- korpuskularną. Fala materii nazywana jest inaczej falą de Broglie’a. Możemy wyznaczyć jej pęd oraz długość. pcz = pcz = pęd cząstki h- stała Plancka pcz = pcz = m = długość fali materii h= 6,63 * 10^-34 J * s m = Mikroskopy elektronowe: a) mikroskopy transmisyjne, które mają działanie podobne do mikroskopów optycznych. Rolę soczewki pełni tu pole magnetyczne wytwarzane przez specjalny elektromagnes. Możemy za ich pomocą obserwować pojedyncze atomy b) mikroskopy skaningowe – za ich pomocą możemy uzyskiwać obrazy w 3D. Obserwowana próbka jest skanowana na monitor, który podłączony jest do mikroskopu. Zasada nieoznaczoności Heisenberga: inaczej nazywana zasadą nieokreśloności – jedno z podstawowych twierdzeń mechaniki kwantowej. Stwierdza ono, że nie możemy zmierzyć jednocześnie z dowolnie dużą dokładnością dwóch wielkości fizycznych np. położenia i pędu czy energii i czasu nawet gdyby umożliwiały nam to bardzo dokładne przyrządy pomiarowe. Zasada nieoznaczoności dotyczy świata mikro, w świecie makro nie odgrywa większej roli.