Przywracanie sprawności lokomocyjnej powinno stanowić zawsze nadrzędny cel każdego postępowania rehabilitacyjnego, dlatego też usprawnianiu pacjentów w wieku podeszłym należy poświęcić dużo uwagi reedukacji chodu. Dotyczy to zarówno wnikliwego rozpoznania przyczyn zaburzeń jak i ćwiczeń praktycznych tej ważności czynności motorycznej.

Chód i utrzymanie stabilnej pozycji ciała są czynnościami wymagającymi sprawnej współpracy między innymi: układu nerwowego, narządów wzroku i ruchu.

Do usprawniania chodu proponuje się następujące pomoce:

-bodźce dotykowe (ręczne rozciąganie i bezpośredni kontakt)

-bodźce dźwiękowe do synchronizacji przebiegu chodu poprzez komendy, klaskanie, stukanie, zastosowanie metronomu, tamburyna,

-bodźce wzrokowe

Ćwiczenia poprawy chodu:

-prowadzić w dużych pomieszczeniach,

-stworzyć sytuacje zbliżone do praktycznych warunków,

-zarówno terapia indywidualna jak i grupowa.

Doskonalenie chodu obejmuje:

1)samodzielne chodzenie przy równoczesnym przebiegu dalszych programów motorycznych,

2)wydłużenie kroku,

3)podkreślenie rotacji i przeciwrotacji,

4)metody zmiany kierunku,

5)podejście do problemu propulsja,

6)podejście do zespołu wąskiego przejścia,

7)postawa podczas chodzenia po schodach,

8)wybór odpowiednich pomocy przy chodzeniu.

Rehabilitacja chodu

-Rehabilitację chodu należy rozpocząć natychmiast po wystąpieniu zaburzeń chodzenia, a nie dopiero wtedy gdy mają miejsce nasilone trudności.

-Godne polecenia są regularne spacery na określonym dystansie, które dają pacjentowi możliwość kontrolowania zakresu sprawności. Codzienne spacery nie powinny być krótsze niż 2 kilometry.

Przykładowe ćwiczenia:

-obracanie piłki gimnastycznej w rękach podczas chodu,

-wyrzucanie…

-chodzenie wzdłuż promieni gwiazdy ułożonej z lin,

-…

Ćwiczenia czynne z oporem:

-stosowane do lepszego przemieszczenia się, wstawania i marszu (działanie na prostowniki biodra i odwodziciele biodra)

Pozytywne następstwa leczenie ruchem:

-prewencji osteoporozy

-poprawa ukrwienia tkanek

-ochronę przed usztywnieniem klatki piersiowej

-poprawę krążenia tętniczego i żylnego

-poprawa trofiki, poprzez zwiększenia efektywności działania pompy mięśniowej

-zwiększenie wentylacji płuc

-podtrzymanie sprawność fizycznej

-kształtowanie koordynacji ruchowej

-poprawę koordynacji nerwowo-mięśniowej

-poprawę samopoczucia

-normalizację ciśnienia tętniczego

-poprawę przepływu krwi w naczyniach wieńcowych

-zmniejszenie dolegliwości bólowych

-zmniejszenie zaburzeń snu

-odprężenie psychiczne

Otyłość

Otyłość – patologiczne nagromadzenie tkanki tłuszczowej w organizmie, przekraczające jego fizjologiczne potrzeby i możliwości adaptacyjne.

Powikłania otyłości:

-układ sercowo-naczyniowy – nadciśnienie tętnicze, miażdżyca

-układ oddechowy – niewydolność oddechowa

-układ kostno-stawowy – zmiany zwyrodnieniowe, dnia

-przewód pokarmowy – stłuszczenie wątroby, kamica żółciowa, zapalenie trzustki, zaburzenia metabolizmu glukozy, cukrzyca typu 2, hiperinsulinemia, insulinoodporność,

-depresja, nerwice

Cele fizjoterapeutyczne leczenia otyłości:

-redukcja masy ciała poprzez korzystny wpływ na bilans energetyczny

-kontrola i leczenie towarzyszących otyłości powikłań metabolicznych

-usprawnienie układu ruchu oraz leczenie chorób zwyrodnieniowych stawów

-usprawnianie układu sercowo-naczyniowego, poprawa wydolności krążeniowo-oddechowej

-zmniejszenie występującego w otyłości pobudzenia układu adrenergicznego, sedatywny wpływ stosowanych zabiegów

-działanie na skórę i tkankę podskórną w celu zapobiegania zwiotczeniu skóry towarzyszącemu szybkiej utracie ciała,

-likwidacja niekorzystnych następstw stosowanego wysiłku fizycznego poprzez zabiegi odnowy biologicznej

Program leczenia otyłości:

-leczenie dietetyczne

-kinezyterapia

-edukacja

-farmakologia

-chirurgia