KONSPEKT ZAJĘĆ ŚWIETLICOWYCH
Opracowany przez Karolinę Mathiak
– nauczyciela stażystę
Temat : Zabawa andrzejkowa z elementami muzykoterapii
Data realizacji 28. 11.2008
Cel główny:
zapoznanie z tradycjami andrzejkowymi
Cele operacyjne:
Uczeń:
pogłębia wiedzę na temat historii „andrzejek”,
wie, co to są wróżby i potrafi opisać kilka wybranych,
przestrzega zasad bezpieczeństwa i kultury podczas wspólnej zabawy,
umie bawić się i czerpać radość ze wspólnej zabawy z kolegami,
potrafi pracować w zespole w miłej atmosferze,
wzbogaca wiedzę na temat wróżb andrzejkowych,
potrafi oddzdzielić fikcję od rzeczywistości.
Formy pracy:
praca zbiorowa,
praca z grupą,
praca indywidualna,
działania praktyczne.
Metody pracy:
pokaz
elementy muzykoterapii
zabawa
słowna
praktycznego działania
Środki dydaktyczne:
kartki z wróżbami,
różdżka,
rekwizyty do wróżb,
magnetofon,
płyta z muzyką relaksacyjną,
wydrążone dynie,
świeczniki, świeczki
obrusy, organza.
PRZEBIEG ZAJĘĆ:
Wprowadzenie:
Powitanie dzieci i zaproszenie ich do zajęcia miejsc na dywanie.
Twórcze zabawy:
„Dotknięcie czarodziejskiej różdżki”
Opis zabawy:
Dzieci siedzą w kręgu i kolejno przekazują sobie czarodziejską różdżkę, której dotknięcie powoduje, że każde dziecko musi powiedzieć sąsiadowi coś miłego.
Nauczyciel mówi, że tematem dzisiejszych zajęć będą zwyczaje andrzejkowe.
Nauczyciel zadaje dzieciom pytania:
Co to są wróżby?
W jakim celu ludzie sobie wróżą?
(Podczas swobodnej rozmowy dzieci odpowiadają na pytania.)
Nauczyciel zapoznaje dzieci z historią „andrzejek” oraz przytacza kilka przysłów związanych z tą tradycją:
„Na Świętego Andrzeja błyska pannom nadzieja”,
„Noc Świętego Andrzeja pannom chłopców wybiera”
Historia andrzejek:
Dzień Św. Andrzeja obchodzony jest 30 listopada. Od wieków jest dniem wróżb dotyczących miłości, małżeństwa i przyszłości. Dawniej wierzono, że wigilia tego święta, czyli 29 listopada, ma moc ściągania na ziemię wszelkich duchów i złych mocy. Wróżbom sprzyjały długie jesienne wieczory. Początkowo wróżyły sobie tylko panny nie mające jeszcze kawalera. Puszczano na wodę małe łódeczki zrobione z łupinek orzecha, w których były zapalone świeczki. Jeśli dwie łódeczki się spotkały, oznaczało to, że właściciele tych łódeczek będą razem. Wróżono też z bucików, koniecznie zdejmowanych z lewej nogi. Nawet szczekający pies wskazywał, z której strony nadejdzie narzeczony. Najczęściej jednak stosowaną wróżbą było lanie wosku. Z czasem poważne wróżby zaczęto traktować jako zabawę.
Nauczyciel pyta, które z wymienionych w opowiadaniu wróżb stosuje się do dzisiaj?
Objaśnia dzieciom, że one także dziś będą mogły sobie powróżyć. Zaprasza dzieci do zajęcia miejsc na przy stole z wróżbami i wypowiada z dziećmi magiczne zaklęcie:
„Pokus-pokus, mary-dary,
Niech się spełnią andrzejkowe czary.”
Zaczynamy wróżby:
Dzieci losują karteczki w pięciu kolorach, prowadzący odczytuje dzieciom, co oznaczają dane kolory:
Czerwony – jesz za dużo słodyczy, musisz przestać ich tyle jeść, bo w przyszłości stracisz wszystkie zęby.
Zielony – bądź milszy dla innych, bo nikt nie będzie chciał się z tobą bawić.
Żółty – używaj magicznych słów; proszę, dziękuję, przepraszam, bo inaczej magia obróci się przeciw tobie.
Niebieski – Pij więcej mleka, gdyż jest ono budulcem kości, mięśni i stawów, inaczej nie będziesz rósł.
Różowy – nie niszcz zabawek i sprzątaj po sobie.
Kim będziesz. Dzieci losują karteczki, na których wypisane są nazwy różnych zawodów.
Jakie imię będzie miał twój narzeczony/narzeczona?
Buty. Dzieci ustawiają w rządku buty, czyj but pierwszy dotrze na „metę”, ta osoba najszybciej znajdzie chłopca.
Zabawa przy muzyce z elementami muzykoterapii:
Zabawa z krzesełkami ( Kto szybciej zajmie miejsce),
Zabawa w parach ( Taniec na gazecie)
Zabawa ruchowa( Gdzie moja para?)
Zakończenie zajęć:
Nauczyciel wyjaśnia dzieciom, że wróżby to tylko dobra zabawa i nie należy brać ich zbyt poważnie.
Dziękuje za wspólną zabawę.