JAKI JEST STYL KIEROWANIA TWOJEGO SZEFA

Poniżej zostały zamieszczone stwierdzenia dotyczące różnych zachowań kierownika w pracy. Uszereguj te stwierdzenia, kierując się częstością występowania danego zachowania. Stwierdzenia są ułożone w bloki, po 12 stwierdzeń w każdym. Należy spośród nich wybrać i uszeregować 6 stwierdzeń w każdym bloku, przyjmując następujące oceny:

Ocena 6 — dane zachowanie występuje najczęściej. Ocena 1 — dane zachowanie występuje najrzadziej.

Pozostałe oceny (od 2 do 5) służą do uszeregowania zachowań o pośrednim stopniu występowania.

1 a. Z godnością reprezentuje własne stanowisko.

b. Z trudem przystosowuje się do realizacji nowych zadań.

c. Cechuje go umiejętność przekonywania innych.

d. Narusza formalną dyscyplinę pracy.

e. Powierza podwładnym coraz bardziej odpowiedzialne zadania.

f. Nie potrafi egzekwować poleceń.

g. Najczęściej mówi: „Tak trzeba", „Tak być musi" itp.
h. Wszystko wykonuje w terminie.

i. Wykazuje brak zainteresowania potrzebami podwładnych.

j. Interesuje się jedynie pracą zawodową podwładnych.

k. Wykazuje niezwykłą pomysłowość w realizowaniu zadań.

1. Z zainteresowaniem odnosi się do potrzeb i trosk pracowników.

2 a. Potrafi kontrolować pracę podwładnych.

b. Wyraźnie interesuje go własna praca.

c. Traktuje podwładnych jak „zasoby", jedynie z punktu widzenia ich roli organizacyjnej.

d. Doradza nawet natarczywie, gdy nie jest o to proszony.

e. Jest ceniony ze względu na wiedzę.

f. W stosunku do podwładnych zachowuje się jak kolega.

g. Traci głowę w trudnych sytuacjach,
h. Łatwo ulega wpływom otoczenia.

i. Jest przyjaźnie ustosunkowany wobec podwładnych.

j. Gra rolę „ojca" podwładnych.

k. Często stosuje groźby.

1. W razie konfliktu udaje, że go nie dostrzega.

3 a. Reprezentuje przeciętną wiedzę specjalistyczną.

b. Dyktuje podwładnym, co mają robić, i oczekuje natychmiastowego wykonania.

c. W nagłych sytuacjach podejmuje bezzwłocznie decyzję.

d. Dąży do dokonania czegoś nowego, lepszego niż dotychczasowe.

e. Zawsze chętnie współpracuje.

f. Zachęca podwładnych do uczenia się nowości.

g. Nie zależy mu na ocenie otoczenia,
h. Udaje, że nie dostrzega konfliktu.

i. Jego dyspozycje mają charakter nakazu.

j. Ukrywa niedociągnięcia podwładnych.

k. Dostarcza podwładnym dużo swobody.

l. Jasno i jednoznacznie formułuje swoje decyzje.

4 a. Potrafi szybko dostrzec błędy.

b. Niechętnie angażuje się w zbyt łatwe zadania.

c. Ceni nade wszystko święty spokój.

d. Podporządkowuje się całkowicie propozycjom podwładnych.

e. Formalizuje stosunek władzy względem podwładnych.

f. Nie pyta o zdanie podwładnych.

g. Pracuje wyjątkowo starannie, bez błędów.

h. Przedstawia problem i pozwala podwładnym podjąć decyzję.

i. Potrafi samodzielnie rozwiązywać bardzo skomplikowane problemy.

j. Nie lubi karać podwładnych.

k. Boi się ingerować w momencie zaistnienia spraw drażliwych.

1. Niechętnie angażuje się w zbyt trudne zadania.

 

KLUCZ

la.       A+ 1 2a. A+ 2 3a. D- 1 4a. A+ 2

b A- 2 b. K+ 1 b. A- 1 b. K+ 1

c. D+ 2 c. K- 2 c. A+ 1 c. K+ 1

d. D- 1 d. A- 1 d. K+ 2 d. D- 1

e. K+ 1 e. K+ 2 e. D+ 2 e. A- 1

f. D- 2 f. D+ 1 f. K+ 1 f. A- 2

g. A- 1 g. D- 2 g. K- 1 g. A+ 1
h. A+ 2 h. D- 1 h. K- 2 h. D+ 2
i. K- 2 i. D+ 2 i. A- 2 i. K+ 2
j. K- 1 j. A+ 1 j. D- 2 j. D+ 1
k. K+ 2 k. A- 2 k. D+ 1 k. K- 2
1. D+ 1 1. K- 1 1. A+ 2 1. D- 2

Sposób obliczania wyników

Policz, ile punktów zebrałeś dla liter A, D i K. Policz, ile punktów zebrałeś dla A- oraz dla A+, dla D- oraz dla D+, a także dla K- oraz K+.

Przewaga A — styl autokratyczny. Przewaga D — styl demokratyczny. Przewaga K — styl konsultatywny.

Przewaga A+ — styl autokratyczny, paternalistyczny.
Przewaga A------ styl autokratyczny, despotyczny.

Przewaga D+ — styl demokratyczny, ukierunkowany na ludzi i ich współpracę.
Przewaga D------ styl demokratyczny, towarzyski i nieformalne relacje w pracy.

Przewaga K+ — styl konsultatywny, ukierunkowany na osiągnięcia i sukcesy zespołowe.
Przewaga K----- styl konsultatywny, ukierunkowany na sukces indywidualny i rywalizację.

Źródło: Opracowanie własne.

0^ Jednym z głównych czynników wywołujących stres w pracy jest przełożony i sposób, w jaki kieruje pracownikiem.

Cary Cooper (1992)

 

 

Wśród stylów kierowania najczęściej wymienia się typologię Rensisa Likerta (1961), który wyróżnia cztery podstawowe style:

1. Styl autorytarno-despotyczny (nazywany często opresyjno-autokratycznym). Kierownik stosujący ten styl stwarza taki klimat, w którym członkowie grupy nie komunikują się z nim swobodnie. Dyktuje, co ma być zrobione, i oczekuje natychmiastowego wykonania. System nagród i kar jest wyraźnie określony, a ewentualne nowe pomysły wysuwane przez członków grupy rzadko są akceptowane. Kierownik preferujący ten styl kierowania prawdopodobnie zakłada, że ludzie nie lubią pracować i aby w pracę włożyli dostateczny wysiłek, muszą być kontrolowani (filozofia „X").

2. Styl autorytarno-życzliwy (nazywany też paternalistycznym). Kierownik stosujący ten styl najprawdopodobniej reprezentuje podobną postawę wobec podwładnych, jak kierownik autorytarno-despotyczny, z tą tylko różnicą, że postawy tej nie okazuje. Próbuje być przez cały czas dobrym kolegą, prowadząc politykę „otwartych drzwi". Gra rolę „ojca i matki". Interesuje się sprawami swoich podwładnych, gdyż sądzi, że tak powinien. Ponadto uważa, że jeśli jego pracownicy są zadowoleni, to jednocześnie są efektywni. Kierownik ten nie dąży do współpracy i partnerstwa z podwładnymi, nie interesuje go, co ludzie myślą i czują w związku z wydawanymi przez niego poleceniami. Wydaje polecenia zgodnie z własnymi życzeniami, ale robi to w taki sposób, żeby stworzyć wrażenie, że dostosował się do życzeń podwładnych.

3. Styl konsultatywny. Kierownik stosujący ten styl kierowania jest rzeczywiście zainteresowany tym, co członkowie grupy sądzą o problemie do rozwiązania. Konsultuje się z nimi, słucha ich opinii i często bierze je pod uwagę w chwili podejmowania decyzji. Prezentowana przez niego postawa wobec podwładnych wynika z założeń teorii „Y". Nie jest powiedziane, że kierownik-konsultant wierzy we wszystkie wspomniane założenia, ale przynajmniej uważa, iż w większości przypadków są one prawdziwe i w związku z tym reprezentuje konsultatywne podejście w swoim stylu kierowania.

4. Styl demokratyczny. Kierownik stosujący ten styl kierowania jest głęboko przekonany, że wymienione założenia teorii „Y" są prawdziwe, i nie tylko dąży do tego, by grupa uczestniczyła w procesie podejmowania decyzji, lecz także chce mieć pewność, że grupa jest całkowicie podporządkowana i oddana celom organizacji.

KLUCZ

la.A+ 1 2a. A+ 2 3a. D- 1 4a. A+ 2

b.A-      2 b. K+ 1 b. A- 1 b. K+ 1

c. D+ 2 c. K- 2 c. A+ 1 c. K+ 1

d. D- 1 d. A- 1 d. K+ 2 d. D- 1

e. K+ 1 e. K+ 2 e. D+ 2 e. A- 1

f. D- 2 f. D+ 1 f. K+ 1 f. A- 2

g. A- 1 g. D- 2 g. K- 1 g. A+ 1
h. A+ 2 h. D- 1 h. K- 2 h. D+ 2
i. K- 2 i. D+ 2 i. A- 2 i. K+ 2
j. K- 1 j. A+ 1 j. D- 2 j. D+ 1
k. K+ 2 k. A- 2 k. D+ 1 k. K- 2
1. D+ 1 1. K- 1 1. A+ 2 1. D- 2