Zestawy Egzaminacyjne PAS – 31 stycznia 2013 r. (nie pojawiają się cyferki 14, 13, 12, 11 z odpowiedzi z forum)

1.Zakaz reformationis in peuis w kpa i op

Art. 139 KPA

Obecnie zasadę zakazureformationis in peius wprowadza art. 139 KPA.

Istota tego zakazu polega na tym ze organ odwoławczy nie może zmienić rozstrzygnięcia zawartego w decyzji organu I instancji na niekorzyść strony odwołującej się.
W związku z tym aby jednostka mogła efektywnie realizować przysługujące jej konstytucyjne prawo do odwołania się wprowadzono ten przepis – zakaz reformationis in peius.

Wyjątki od tego zakazu należy interpretować ścieśniająco:

1)rażące naruszenie prawa (brak uznania administracyjnego, tylko kwalifikowane przypadki naruszenia);

2) orzekanie na niekorzyść nie może rażąco naruszać interesu społecznego – w op interes publiczny

Brak jest definicji legalnej interesu społecznego, w związku z czym można zadać pytanie czy tak reguła w ogóle obowiązuje w postępowaniu administracyjnym, jeżeli organ administracji publicznej może oceniać czy ten interes społeczny, czy takie rozstrzygniecie przy zakazie reformationis in peius rażąco narusza interes społeczny. Z uzasadnienia ma wynikać, że decyzja narusza konkretnie, bezpośrednio interes społeczny i to naruszenia jest rażące, kwalifikowane. Zachowano uznanie administracyjne.

2. Postępowanie z orzeczeniem o niezgodność z prawem sadu adm.

Legitymacja do wniesienia skargi przysługuje stronie postepowania sądowoadministracyjnego oraz uczestnikom tego postepowania. Też Prokuratorowi Generalnemu oraz Rzecznikowi PO. Od tego samego orzeczenia strona może wnieść tylko jedną skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia.

Postępowanie obejmuje stadium postepowania przed wsa i stadium postępowania przed NSA.

1. postępowanie przed wsa: skargę wnosi się do sądu, który wydał zaskarżone orzeczenie. Przewodniczący wydziału w razie stwierdzenia niezachowania warunków formalnych wzywa o poprawienie lub uzupełnienie skargi. Skargę nieopłaconą, skargę wniesioną z naruszeniem przymusu zastępstwa oraz skargę, której braków strona nie uzupełniła w terminie, sąd odrzuca na posiedzeniu niejawnym. Gdy brak podstaw do odrzucenia, po doręczeniu odpisu skargi stronie przeciwnej, a gdy skargę wniósł Prokurator Generalny lub RPO- obydwu stronom, wsa przedstawia niezwłocznie akta sprawy NSA,

2. postępowanie przed NSA: stadium wstępne: NSA bada dopuszczalność skargi. Jeżeli brak przesłanek dopuszczalności, odrzuca skargę. Odrzuca w przypadku: stwierdzenia wystąpienia podstaw do odrzucenia skargi przez wsa (np. skarga nieopłacona), wniesienia skargi po upływie terminu (dwa lata od dnia uprawomocnienia się orzeczenia), niespełnienie wymagań materialnych, niedopuszczalność skargi z innych przyczyn, ustalenia, że zmiana zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków prawnych była lub jest możliwa albo nie zachodzi przypadek wyjątkowy (strony nie skorzystały z przysługujących im środków prawnych, a nie zachodzi niezgodność z prawem prawomocnego orzeczenia z punktu widzenia podstawowych wartości; stadium rozpoznania: rozpoznanie w granicach zaskarżenia i w granicach podstaw; podjęcie orzeczenia: w formie wyroku (zaskarżono wyrok) lub postanowienia (zaskarżono postanowienie); w wyniku rozpoznania skargi NSA: oddala skargę, w razie braku podstawy do stwierdzenia, że zaskarżone orzeczenie jest niezgodne z prawem, stwierdza, że zaskarżone orzeczenie jest niezgodne z prawem, unieważnia zaskarżone orzeczenie oraz orzeczenie sądu I instancji i odrzuca skargę. NSA rozpoznaje na posiedzeniu niejawnym. Może jednak skierować rozpoznanie skargi na rozprawę, kierując się ważnymi względami, np. zapewnieniem udziału stron przy złożonym stanie prawnym. NSA rozpoznaje skargę w składzie trzech sędziów. Sędzia, który brał udział w wydaniu orzeczenia objętego skargą, jest wyłączony od orzekania w postępowaniu co do tej skargi. Do postępowania w sprawie tej skargi stosuje się odpowiednio przepisy o skardze kasacyjnej.

3. Zaskarżenia środków zabezpieczających

W postępowaniu zabezpieczającym są przepisy o odpowiednim stosowaniu niektórych instytucji postępowania egzekucyjnego. W odniesieniu do środków zaskarżenia odpowiednio stosuje się przepisy o zarzutach (33 i 34 upea) i o skardze na czynności egzekucyjne organu egzekucyjnego bądź egzekutora i skardze na przewlekłość postępowania egzekucyjnego. Środkami zaskarżenia są zatem

- zarzuty

- skarga na czynności zabezpieczające organu egzekucyjnego

- skarga na przewlekłość postępowania egzekucyjnego.

- zażalenia na postanowienie organu egzekucyjnego o uchyleniu zabezpieczenia, przysługujące wierzycielowi

- zażalenie na postanowienie organu egzekucyjnego o przywróceniu bądź odmowie przywrócenia terminu do wszczęcia postępowania egzekucyjnego

- środki zaskarżenia służące na drodze sądowej (w postępowaniu sąd.-adm.) – skarga na postanowienia, na które na drodze administracyjnej służyło zażalenie (np. na postanowienie o odmowie przywrócenia terminu do wszczęcia postępowania egzekucyjnego)

4. Zagadnienie sporów kompetencyjnych pomiędzy organami administracji publicznej a sądami powszechnymi.

PYTANIE PODOBNE DO PYTANIA Z 2012: Zagadnienie sporu kompetencyjnego między organem adm. a sądem powszechnym.

SPÓR SĄD-ORGAN

Jest to spór o właściwość zewnętrzny klasyczny. W związku ze wspólnym dla organów i sądów elementem jakim jest rozpoznawanie i rozstrzyganie spraw materialno prawnych, konieczne stało się uregulowanie sposobu rozstrzygania sporów na tym tle.

IIRP- konstytucja marcowa do rozstrzygania tego typu sporów powoływała Trybunał Kompetencyjny. Ustawa o Trybunale Kompetencyjnym w pełni regulowała kwestie postępowania, skutki i moc orzeczenia podjętego w postępowaniu administracyjnym i cywilnym w razie powstania sporu. W okresie Polski Ludowej TK nie został reaktywowany, brak regulacji prawnej sprawił, że spory negatywne nie mogły być rozpatrywane, a pozytywne były jednostronnie przez sądy (w związku z prawomocnością orzeczeń). Do uregulowania prawnego kwestii sporów doszło dopiero w wyniku nowelizacji kpa z 1980r. ,którą to nowelizacją zostało powołane Kolegium Kompetencyjne przy sądzie najwyższym- jako organ powoływany doraźnie. Z wnioskiem mogła zgłosić się strona, organ, minister właściwy do spraw sprawiedliwości i Prokurator Generalny. Rozstrzygnięcie sporu zapadało na rozprawie. W postępowaniu przed kolegium w sprawach nieuregulowanych w kpa stosowało się kpc. W związku z brakiem konstytucyjnych podstaw do działania kolegium i wyłączenia nadzoru judykacyjnego SN w 2004, Kolegium przestało istnieć.

Obecne uregulowanie kwestii sporów można uznać za krok w tył. Jeżeli sąd powszechny uznał się za niewłaściwy w sprawie, organ nie może odrzucić podania, ma obowiązek je rozpatrzyć. I vice versa jeśli organ administracyjny uzna się za niewłaściwy , sąd powszechny nie może odrzucić pozwu.Takierozwiążanie prawne znosi spory negatywne. Co do sporów pozytywnych, są one jednostronnie rozpatrywane przez sąd powszechny, jako że jego orzeczenia korzystają z przymiotu prawomocności.

5. Przesłanki dopuszczalności skargi do w.s.a.

Właściwość sądu adm., legitymacja do złożenia skargi do sądu, dopuszczalność skargi czyli wyczerpanie obrony na drodze postępowania lub w innej formie przed organem adm.

a.Dopuszczalność skargi na akty podjęte w post. adm.

Skargę można wnieść po wyczerpaniu środków zaskarżenia jeżeli służyły one skarżącemu, chyba że wnosi ją prokurator, RPO, RPD. 2 sytuacje:

-Gdy istnieją środki zaskarżenia – przez wyczerpanie środków zaskarżenia należy rozumieć wykorzystanie zażalenia, odwołania lub wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy. Nie obejmuje to środków nadzwyczajnych.

-Gdy nie ma prawa do zaskarżenia (np. bezczynność i przewlekłość SKO lub ministra) – skarga służy bez konieczności podjęcia obrony przed organem w jakikolwiek sposób.

b. Dopuszczalność skargi na akty w zakresie nieobjętym drogą postępowania KPA (akty prawa miejscowego, czynności materialno techniczne).

Skargę można wnieść po uprzednim wezwaniu na piśmie organu do usunięcia naruszenia prawa, w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł dowiedzieć o wydaniu aktu lub podjęciu czynności. Nie dotyczy to prokuratora, RPO, RPD. Jeżeli ustawa nie przewiduje środków zaskarżenia i nie stanowi inaczej, także należy wezwać do usunięcia, ale nie ma terminu. Przesłanka wezwania nie obowiązuje, gdy ustawa jej nie wprowadza lub ją uchyla.

Konkurencja weryfikacji sądowej i adm. – nie występuje, prowadzi się to postępowanie, które wszczęto wcześniej. Drugie, sądowe, się zawiesza. Postępowanie w sprawie nieważności lub wznowienia przed organem ulega umorzeniu (jeśli sąd wszczął wcześniej). Strona może także rozwiązać problem żądając cofnięcia skargi lub umorzenia post. adm.

6. Organy egzekucyjne obowiązków niepieniężnych.

Organem właściwym do prowadzenia egzekucji obowiązków o charakterze niepieniężnym jest:

- wojewoda: ponadto organ egzekucyjny obowiązków niepieniężnych wynikających z decyzji z zakresu administracji rządowej wydanych przez przedsiębiorstwa państwowe, inne państwowe jednostki organizacyjne, spółdzielnie, a także stowarzyszenia, organizacje zawodowe i samorządowe oraz inne organizacje społeczne,

- właściwy organ jednostki samorządu terytorialnego w zakresie zadań własnych, zadań zleconych i zadań z zakresu administracji rządowej oraz obowiązków wynikających z decyzji i postanowień z zakresu administracji publicznej wydanych przez samorządowe jednostki organizacyjne; przez ten organ rozumie się odpowiednio wójta, burmistrza (prezydenta miasta), starostę lub marszałka województwa;

- kierownik wojewódzkiej służby, inspekcji lub straży w odniesieniu do obowiązków wynikających z wydanych w imieniu własnym lub wojewody decyzji i postanowień,

- kierownik powiatowej służby, inspekcji lub straży w odniesieniu do obowiązków wynikających z wydanych w zakresie swojej właściwości decyzji i postanowień,

- w przypadkach określonych szczególnymi przepisami jako organ egzekucyjny w zakresie obowiązków administracyjnych o charakterze niepieniężnym działa każdy organ Policji, ABW, AW lub Straży Granicznej, GIODO, organ Państwowej Inspekcji Pracy wydający decyzję w I instancji, organ straży pożarnej kierujący akcją ratowniczą, a także inne organy powołane do ochrony spokoju, bezpieczeństwa, porządku, zdrowia publicznego lub mienia społecznego.

- ustawy szczególne mogą przyznać właściwość do prowadzenia postepowania egzekucyjnego innym organom, np. wg ustawy- Prawo telekomunikacyjne- Prezes Urzędu Komunikacji Elektronicznej.

7. Wpływ postępowania cywilnego na postępowanie administracyjne

Istnienie związku przez problem ZAGDNIEŃ WSTĘPNYCH. Rozpoznając sprawę administracyjną mogą powstawać kwestie do rozpoznania których właściwy jest sąd powszechny np. prawo własności, sąd cywilny rozstrzyga Administracja nie może wchodzić w te sprawy, jeżeli powstaje zagadnienie wstępne gdzie właściwy jest sąd powszechny to nasze postępowanie musi być zawieszone! Od tego WYJĄTEK: dom który grozi katastrofą budowlaną – i prowadzić postępowanie w zakresie właściwości – to ze 2 lata będzie trzeba poczekać – zagrożenie dla zdrowia lub życia ludzkiego to można od tego odstąpić i można to rozstrzygnąć w prowadzonym postępowaniu administracyjnym ale czynione to jest WARUNKOWO– bo jak w postępowaniu cywilnym zapadnie inne rozstrzygnięcie to musisz wznowić postępowanie administracyjne!

Jeśli rozstrzygamy sprawę, w której kwestia wstępna powstała ale została już prawomocnie rozstrzygnięta wyrokiem sądu, to administracja jest tym wyrokiem związana – nie może rozstrzygać w zakresie tym który został już rozstrzygnięte w tym prawomocnym wyroku. Organ administracji już ustaleń żadnych nie może stanowić w tym zakresie

Wpływ postępowania administracyjnego na postępowanie cywilne – jak w postępowaniu cywilnym powstaję kwestia wstępna – to wtedy Sąd MOŻE zawiesić postępowanie – słabo bo konstytucyjny podział kompetencji – więc sąd powinien zawiesić postępowanie.

W KPA – pomimo nowelizacji nie ma takiego zapisu jak w KPC że wyrok wiąże sądy i inne organy państwowe. KPC tak stanowi ale w KPA nie ma takiej normy! I przez to problem. I zostaje wtedy tylko wykładnia konstytucyjna – i tam równowaga władz – i te władze nie mogą być między sobą konkurencyjne. Z punktu widzenia konstytucji ta prawomocna decyzja wiąże.

Orzeczenie prawomocne wiąże nie tylko strony i sąd, który je wydał, ale także organy administracji publicznej.

Z FORUM:
1 # WPŁYW POSTĘPOWANIA CYWILNEGO NA POSTĘPOWANIE ADMINISTRACYJNE.
1. po pierwsze, istnieje problem zagadnień wstępnych- przy rozstrzyganiu sprawy administracyjnej niezbędny może okazać się sąd powszechny(np. nakaz rozbiórki, gdy niewiadomo kto jest właścicielem)-organ administracji publicznej nie może wchodzić w kwestie własności. Takie zagadnienie wstępne powoduje zawierzenie sprawy administracyjnej.
WYJĄTEK! -(przykład: dom zagrożony zawaleniem)- sytuacje wyjątkowe, powodujące zagrożenie zdrowia/życia. - coś takiego może być warunkowo rozstrzygane w PA (warunkowo oznacza że jak się sąd powszechny inaczej wypowie, to będzie to przesłanka do wznowienia postępowania).
2. Po drugie, w sytuacji, gdy rozstrzygana jest sprawa, gdzie kwestia wstępna została określona prawomocnym wyrokiem sądu- wtedy organ admin. Publicz. Jest tym wyrokiem związany.
-(w konsekwencji gdy orzeczenie zostanie obalone, to decyzja wadliwa i wznowienie)
Wg kpc sąd może rozstrzygnąć kwestie administracyjne dla potrzeb własnego rozstrzygnięcia.
Kwestie problematyczne-czy decyzja wiąże w postępowaniu cywilnym?
Problem jest tego typu, że w kpa nie ma takiego zapisu, jak w art.356kpc. Zostaje więc wykładnia konstytucyjna-równowaga władz, z tego punktu widzenia decyzja wiąże.
WAŻNE! W kpa nie stosuje się przepisów KPC!!!! Nie ma żadnego odniesienia!!!(nie ma nawet wspólnych wzorów instytucji procesowych)

8. Pomoc prawna w postępowaniu sądowoadministracyjnym

Prawo pomocy przyznaje się na wniosek strony przed wszczęciem postępowania albo już w toku postępowania. Nie zwalnia ono strony od obowiązku zwrotu kosztów postepowania, jeśli taki obowiązek wynika z innych przepisów.

Prawo pomocy obejmuje: zwolnienie od kosztów sądowych i ustanowienie adwokata/radcy/doradcy podatkowego/rzecznika patentowego.

Może być przyznane w zakresie całkowitym (gdy strona będąca osobą fizyczną wykaże że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów, a osobą prawną gdy ta wykaże że nie ma żadnych środków na poniesienie jakichkolwiek kosztów postępowania) bądź częściowym (gdy strona będąca osobą fizyczną wykaże że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów bez uszczerbku dla konieczności utrzymania siebie i rodziny, a osobą prawną gdy wykaże, że nie ma dostatecznych środkó na poniesienie pełnych kosztów postępowania)

Wniosek strony o przyznanie pomocy powinien być złożony n urzędowym formularzu i powinien zawierać oświadczenie o stanie majątkowym i dochodach i o niezatrudnieniu radcy/adwokata etc. (sąd może wezwać stronę do złożenia dodatkowych oświadczeń dot. stanu majątkowego, rodzinnego, dochodów). Rozpoznanie wniosku należy do WSA, czynności w zakresie postępowania z wnioskiem może dokonywać referendarz.

Od zarządzenia referendarze o pozostawieniu wniosku bez rozpatrzenia, postanowienia o przyznaniu/ odmowie przyznania prawa pomocy/ wynagrodzenia adwokatowi za zastępstwo prawne oraz o zwrocie niezbędnych wydatków przysługuje SPRZECIW (termin: 7dni od doręczenia). Jeżeli sprzeciw nie został odrzucony zarządzenie/postanowienie traci moc, a sprawa podlega rozpoznaniu przez sąd na posiedzeniu nie jawnym. Rozpoznanie następuje w drodze postanowienia na które wnioskodawcy przysługuje zażalenie.

Prawo pomocy może być cofnięte w całości/części jeśli okoliczności w związku z którymi zostało przyznane nie istnieją/ przestały istnieć.

9. Czynności postępowania egzekucyjnego uproszczonego

W przypadku wystąpienia szczególnych okoliczności ustawa dopuszcza możliwość zaniechania określonych czynności egzekucyjnych. Takie okrojone postepowanie egzekucyjne można nazwać uproszczonym. Jest dopuszczalne tylko, gdy zwłoka może wystawić na szwank dobra poddane wzmocnionej ochronie. Dopuszczalne w następujących przypadkach:

1. Jeżeli zwłoka w wykonaniu obowiązku groziłaby niebezpieczeństwem dla życia lub zdrowia ludzkiego albo ciężkimi szkodami dla gospodarstwa narodowego lub jeżeli wymaga tego szczególny interes społeczny. W tych wypadkach organy egzekucyjne, w granicach swojej właściwości do nakładania obowiązków o charakterze niepieniężnym, mogą stosować środki egzekucyjne- wykonanie zastępcze, odebranie rzeczy ruchomej oraz przymus bezpośredni w celu wyegzekwowania wydanych bezpośrednio ustnych poleceń, bez potrzeby wystawiania tytułu wykonawczego i doręczania zobowiązanemu postanowienia o zastosowaniu środka egzekucyjnego,

2. W razie gdy zwłoka w wykonaniu obowiązku może zagrozić zdrowiu lub życiu ludzkiemu albo spowodować niemożność lub znaczne utrudnienie w dochodzeniu wykonania przez zobowiązanego obowiązku oraz w innych przypadkach określonych w odrębnych przepisach, organ egzekucyjny może niezwłocznie zastosować przymus bezpośredni do wykonywania obowiązku wynikającego z przepisu prawa, po ustnym wezwaniu, bez uprzedniego upomnienia zobowiązanego oraz bez doręczenia mu odpisu tytułu wykonawczego i postanowienia wzywającego do wykonania obowiązku. Ten tryb może być wykorzystany również przez organy celne przy sprawowaniu kontroli celnej.

10. Podmioty obligatoryjne w postępowaniu administracyjnym. Różnica prawna w ich sytuacji.

Z FORUM:

2 # PODMIOTY OBLIGATORYJNE W POSTĘPOWANIU ADMINISTRACYJNYM. RÓŻNICE W ICH SYTUACJI PRAWNEJ.
A) ORGAN – podstawą jest art. 1 kpa, zgodnie z którym zdolność prawną do prowadzenia postępowania administracyjnego mają organy administracji publicznej oraz inne organy państwowe i inne podmioty gdy są powołane z mocy prawa lub na podstawie porozumień do załatwiania spraw określonych w art. 1. Przepis ten wyznacza kompetencję ogólną organu, ale dla jego działania istotna jest też kompetencja szczególna, a zatem instytucje właściwości i wyłączenia.
W postępowaniu administracyjnym poddanym zasadzie oficjalności organ ma urzędowy obowiązek załatwienia sprawy władczo i jednostronnie, co wyklucza traktowanie go jako tego podmiotu wobec, którego wytacza się powództwo, wnosząc wniosek o wszczęcie postępowania. Również osoba wezwana nie jest pozwanym (jest ona stroną w indywidualnej sprawie). Podstawową różnicą dla sytuacji organu i strony będzie więc władczość rozstrzygnięcia organu.

b) STRONA – definicja z art. 28, czyli stroną jest podmiot, którego interesu prawnego lub obowiązku dotyczy postępowania, lub podmiot, który żąda czynności ze względu na swój interes prawny lub obowiązek. Przy czym to organ ustala czy żądanie wnosi podmiot mający legitymację ze względu na swój ineres/obowiązek i ma prawo wydać postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania jeśli warunek ten nie zostanie spełniony. Pozycja strony wzmacniania jest przez specjalną ochronę jaką przyznają jej przepisy.
Ochroną pozytywną będzie prawo skutecznego żądania wszczęcia postępowania, a także zapewnienie jej czynnego udziału w postępowaniu poprzez zawiadomienie o wszczęciu, o czynnościach w trakcie, dopuszczenie pełnomocnika itd. Ochroną negatywną będzie natomiast niemożliwość wciągnięcia przez organ do postępowania podmiotu niebędącego stroną, a więc nie mającego obowiązku lub interesu prawnego. Jest to zatem ochrona przez bezzasadnym angażowaniem jednostki postępowania.
Bezwzględna dyspozycyjność, rozporządzalność strony

OPRACOWANE:

W post administracyjnym obligatoryjnie musi występować przynajmniej jedna strona. Oczywiście też organ orzekający. Definicja organu i strony(strona-art.28 kpa)

Organ -  charakteryzuje go władczość działalności, musi być właściwy rzeczowo, miejscowo i instancyjnie.Posiada zdolność prawną, przez co rozumiemy zespół przesłanek decydujących o zdolności do podejmowania czynności procesowych i materialnoprawnych w postępowaniu.

Jest uprawniony do załatwienia sprawy w drodze decyzji administracyjnej.

Strona z kolei ma swoje prawa, rozporządzalność. Można napisać o ochronie sytuacji strony(z wykładu):

1. Ochrona pozytywna

2. Ochrona negatywna

Ad.1 Polega na tym, że post. admin., które zostało przeprowadzone bez zapewnienia czynnego udziału strony w postępowaniu jest dotknięte ciężką kwalifikowaną wadliwością;

Bezwzględna dyspozycyjność, rozporządzalność strony

Ocena czy rozstrzygnięcie  pozbawia nas  praw  - strona sama ocenia . Tą ochroną pozytywną dysponuje bezwzględnie strona, 

Ad.2 Nie można angażować nas do postępowania, jeśli jest to bezzasadne angażowanie jednostki do postępowania (STRONĄ TYLKO TEN KTO  MA INTERES PRAWNY!) -  sankcja nieważności

11. Kompetencja organów administracji publicznej do wstrzymania wykonania działania organów administracji publicznej zaskarżonego do WSA.

Art. 61. 
§ 1. Wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania aktu lub czynności.
§ 2. W razie wniesienia skargi:
1)  na decyzję lub postanowienie - organ, który wydał decyzję lub postanowienie, może wstrzymać, z urzędu lub na wniosek skarżącego, ich wykonanie w całości lub w części, chyba że zachodzą przesłanki, od których w postępowaniu administracyjnym uzależnione jest nadanie decyzji lub postanowieniu rygoru natychmiastowej wykonalności albo, gdy ustawa szczególna wyłącza wstrzymanie ich wykonania;
2)  na inne akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa - właściwy organ może, z urzędu lub na wniosek skarżącego, wstrzymać wykonanie aktu lub czynności w całości lub w części;
3)  na uchwały organów jednostek samorządu terytorialnego i ich związków oraz na akty terenowych organów administracji rządowej - właściwy organ może, z urzędu lub na wniosek skarżącego, wstrzymać wykonanie uchwały lub aktu w całości lub w części, z wyjątkiem przepisów prawa miejscowego, które weszły w życie.
§ 3. Po przekazaniu sądowi skargi sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części aktu lub czynności, o których mowa w § 1, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, z wyjątkiem przepisów prawa miejscowego, które weszły w życie, chyba że ustawa szczególna wyłącza wstrzymanie ich wykonania. Odmowa wstrzymania wykonania aktu lub czynności przez organ nie pozbawia skarżącego złożenia wniosku do sądu. Dotyczy to także aktów wydanych lub podjętych we wszystkich postępowaniach prowadzonych w granicach tej samej sprawy.
§ 4. Postanowienia w sprawie wstrzymania aktu lub czynności wydane, na podstawie § 2 i 3, sąd może zmienić lub uchylić w każdym czasie w razie zmiany okoliczności.
§ 5. Postanowienia, o których mowa w § 3 i 4, sąd może wydać na posiedzeniu niejawnym.
§ 6. Wstrzymanie wykonania aktu lub czynności upada w razie wydania przez sąd orzeczenia kończącego postępowanie w pierwszej instancji.

12. Wszczęcie postępowania egzekucyjnego.

Czynności procesowe wszczęcia postępowania egzekucyjnego

- złożenie wniosku (jego prawna skuteczność uzależniona od istnienia podstawy prawnej prowadzenia egzekucji administracyjnej, którą stanowi wystawiony przez wierzyciela tytuł wykonawczy) – prawna podstawa wszczęcia postępowania

- na wniosek wierzyciela i wystawionego przez niego tytułu wykonawczego

- na wniosek ministra do spraw finansów publicznych w razie wystąpienia o wszczęcie egzekucji przez obce państwo; wysokość należności pieniężnej podaje się w złoty i w walucie obcej

-minister właściwy do spraw finansów publicznych może wystąpić z wnioskiem o wszczęcie postępowania egzekucyjnego do obcego państwa jeśli: - należności pieniężna lub postępowanie egzekucyjnego wszczęte na terytorium RP nie są kwestionowane przez zobowiązanego albo są kwestionowane, ale prawo RP dopuszcza kontynuowanie postępowanie w takim przypadku; - postępowanie egzekucyjne prowadzone w RP nie doprowadziło do całkowitego zaspokojenia wierzyciela

-reguła ograniczonego formalizmu, gdy chodzi o wniosek (nie ma szczególnych wymagań formalnych)

-zbadanie przez organ egzekucyjny dopuszczalności wniosku

o   Czy organ jest właściwy do prowadzenia postępowania egzekucyjnego w sprawie wykonania danego obowiązku?

o   Czy wniosek o wszczęcie postępowania egzekucyjnego spełniają wymagania formalne stawiane przez przepisy prawne – jak nie to usunięcie braków w terminie 7 dni, w przypadku nieusunięcia zwrócenie tytułu wykonawczego?

o   Czy egzekucja administracyjna jest dopuszczalna – przesłanki podmiotowe (wobec określonej osoby)  i przedmiotowe (np. tryb egzekucji sądowej); jak niedopuszczalna to postanowienie o niedopuszczalności egzekucji i zwrócenie wierzycielowi tytułu wykonawczego – wierzycielowi, nie będącemu jednocześnie organem egzekucyjnym, służy zażalenie?

- nie może badać zasadności i wymagalności tytułu egzekucyjnego

13. Decyzja ostateczna a prawomocna

Decyzja to jednostronne rozstrzygnięcie organu administracji państwowej o wiążących konsekwencjach obowiązującej normy prawnej, dla indywidualnie określonego podmiotu i konkretnej sprawach, podjęte przez ten organ w sferze stosunków zewnętrznych. Decyzja staje się ostateczną gdy nie ma możliwości jej zaskarżenia, po upływie terminu do wniesienia odwołania.Jest nią także decyzja wydana przez organ odwoławczy. Decyzja ostateczna podlega wykonaniu, chyba, że wstrzyma ją sąd lub organ. Od takiej decyzji służy skarga do sądu lub weryfikacja w trybach nadzwyczajnych.

Art. 269 ? Decyzje określone w innych przepisach prawnych jako prawomocne uważa się za ostateczne, chyba że z przepisów tych wynika, iż dotyczą one takiej decyzji, która została utrzymana w mocy w postępowaniu sądowym bądź też nie została zaskarżona w tym postępowaniu z powodu upływu terminu do wniesienia skargi.

Prawomocność jest cechą tych decyzji, które są tak określone w przepisach odrębnych, czyli takich, które w postępowaniu sądowym zostały utrzymane w mocy albo nie zostały do sądu zaskarżone w terminie. Te decyzje nie podlegają weryfikacji w trybach nadzwyczajnych.

14. Postępowanie wstępne przed WSA. Forma rozstrzygnięcia i środki zaskarżenia

Postępowanie wstępne.

Przewodniczący wydziału lub wyznaczony sędzia zarządza skompletowanie akt niezbędnych do rozpoznania sprawy. W pierwszej kolejności fazie wstępnej skompletowanie akt jest niezbędne do ustalenia dopuszczalności podjęcia postępowania w sprawie.

Po otrzymaniu skargi na akt lub czynność (bezczynność) i skompletowaniu akt przewodniczący bada skargę. W razie gdy skarga jest dotknięta brakami, które można usunąć ? wzywa stronę skarżącą do ich usunięcia w terminie. Bada zdolność sądową i procesową stron i  w razie stwierdzenia braku kieruje sprawę na posiedzenie niejawne. Bada dopuszczalność skargi i w razie ustalenie wstępnego jej niedopuszczalności kieruje sprawę na posiedzenie niejawne.

Na posiedzeniu niejawnym sąd bada po pierwsze niedopuszczalność skargi.

Niedopuszczalność skargi z przyczyn przedmiotowych będzie miała miejsce, gdy:

1.             Sprawa będąca przedmiotem skargi nie należy do właściwości sądu administracyjnego.

Sąd nie może odrzucić skargi z tego powodu, jeżeli w tej sprawie sąd powszechny uznał się za niewłaściwy ? sąd powszechny jednostronnie przesądza o właściwości sąd administracyjnego bądź sąd administracyjny o właściwości sądu powszechnego.

Jeżeli sąd administracyjny ustali, że sprawa należy do właściwości innego sądu administracyjnego, przekazuje mu sprawę postanowieniem. Postanowienie może zapaść na posiedzeniu niejawnym. Sąd, któremu sprawa została przekazana jest związany postanowieniem, z wyjątkiem NSA.

Czynności dokonane w sądzie niewłaściwym pozostają w mocy.

2.             Skarga została złożona w sprawach, w których sąd administracyjny nie jest właściwy np. w sprawie wynikającej z nadrzędności i podległości w stosunkach między organami administracji publicznej.

3.             Skarga została złożona na akt nieistniejący np. decyzję niedoręczoną lub nieogłoszoną.

4.             Skarga została wniesiona bez wyczerpania środków zaskarżenia lub gdy przedmiotem zaskarżenia jest akt podjęty poza postepowaniem administracyjnym, bez wezwania do usunięcia naruszenia prawa

5.             Gdy skarga dotyczy sprawy pomiędzy tymi samymi osobami, która jest w toku lub została prawomocnie osądzona.

Z przyczyn podmiotowych skarga będzie niedopuszczalna:

1.             Wtedy, gdy zostanie złożona przez podmiot niemający legitymacji do złożenia skargi, a będzie to miało miejsce, gdy ze skargi wynika, że sprawa nie dotyczy interesu prawnego wnoszącego skargę lub gdy skargę wniosła organizacja społeczna, która nie brała udziału w postępowaniu lub wniosła skargę na akt niepodejmowany w postępowaniu.

2.             Jeżeli jedna ze stron nie ma zdolności sądowej albo jeżeli skarżący nie ma zdolności procesowej, a nie działa przez przedstawiciela, albo jeżeli w składzie organów jednostki organizacyjnej będącej osobą skarżącą zachodzą braki uniemożliwiające jej działanie.

Sąd odrzuci skargę dopiero wtedy, gdy brak nie zostanie uzupełniony.

Na posiedzeniu niejawnym sąd bada po drugie zachowanie terminu do wniesienia skargi. Uchybienie terminu, które nie został przywrócony powoduje odrzucenie skargi.

Po trzecie bada czy w wyznaczonym terminie uzupełniono braki formalne skargi.

Jeżeli w wyniku przeprowadzonych badań sąd ustali wystąpienie jednej z przesłanek uniemożliwiających nadanie skardze dalszego biegu, wydaje postanowienie o odrzuceniu.

Odrzucenie skargi może nastąpić na posiedzeniu niejawnym.

Jeżeli w wyniku przeprowadzonych czynności przewodniczącego lub wyznaczonego sędziego albo w wyniku przeprowadzenia postępowania niejawnego sąd ustali, że nie ma podstaw do odrzucenia skargi, sprawę kieruje do rozpoznania.

Na postanowienie o niedopuszczalności odwołania lub uchybieniu terminu do wniesienia odwołania przysługuje skarga kasacyjna. Na postanowienie o przekazaniu sprawy innemu WSA przysługuje zażalenie zgodnie z art. 194 ppsa.

15. Postępowanie egzekucyjne a zabezpieczające.

Postępowanie zabezpieczające to ciąg czynności procesowych, podejmowanych przez organy egzekucyjne i inne podmioty tego postępowania w celu zapewnienia realizacji obowiązków w trybie postępowania egzekucyjnego. Pełni funkcję służebną. Nie może ono zastępować egzekucji i zmierzać do wypełnienia jego celów.

Umożliwia jedynie ich realizację. Postępowanie zabezpieczające poprzedza egzekucyjne, ale może też toczyć się równocześnie, gdy egzekucja jest prowadzona co do obowiązków wymagalnych, a wierzyciel występuje z żądaniem zabezpieczenia przyszłych, powtarzających się świadczeń.

Nie zawsze po postępowania zabezpieczającym będzie prowadzona egzekucja, trzy sytuacje:

a.       Zabezpieczenie nastąpiło przed ustaleniem obowiązku, który w końcu nie został ustalony.

b.      Wierzyciel nie wystąpił o wszczęcie egzekucji w terminie.

c.       Zobowiązany wykonał obowiązek przed wszczęciem egzekucji.

16. Unieważnienie orzeczeń sądów administracyjnych

art. 172 ppsa: Naczelny Sąd Administracyjny unieważnia prawomocne orzeczenie sądu administracyjnego wydane w sprawie, która ze względu na osobę lub przedmiot nie podlegała orzecznictwu sądu administracyjnego w chwili orzekania i odrzuca skargę, jeżeli orzeczenie to nie może być wzruszone w trybie przewidzianym w ustawie. Sąd orzeka na wniosek Prezesa Naczelnego Sądu Administracyjnego. Do rozpoznania wniosku stosuje się odpowiednio przepisy o rozpoznaniu skargi kasacyjnej. 

• NSA- kompetencja do sprawowania nadzoru nad orzecznictwem wojewódzkich sądów administracyjnych.

• cechy oficjalności – wszczynane na wniosek Prezesa NSA

• przedmiotem wniosku o unieważnienie może być zarówno orzeczenia w.s.a., jak i NSA

• ograniczona dopuszczalność złożenia wniosku:

1. rodzajem naruszenia prawa w orzeczeniu sądu – jeżeli SA orzekał w sprawie, która ze względu na osobę lub przedmiot nie podlegała orzecznictwu SA w chwili orzekania;

2. jeżeli orzeczenie to nie może być wzruszone w trybie przewidzianym ustawą, a zatem gdy złożenie skargi kasacyjnej, skargi o wznowienie postępowania jest niedopuszczalne.

ODPOWIEDNIE stosowanie przepisów o rozpoznaniu skargi kasacyjnej – z uwzględnieniem szczególnych cech postępowania o unieważnienie.

17. Niedopuszczalność wznowienia postępowania w kpa i op

Może to wynikać z przyczyn przedmiotowych, czyli:

• wyłączenie przepisami szczególnymi dopuszczalności wznowienia postępowania wtedy, gdy żądanie dotyczy wznowienia postępowania w sprawie zakończonej decyzją nieostateczną

• sprawa nie była rozstrzygnięta decyzją lub postanowieniem, na które przysługuje zażalenie.

z przyczyn podmiotowych:

• z żądaniem występuje osoba, która nie jest stroną

• osoba, która jest stroną nie mającą zdolności do czynności prawnych działającą bez przedstawiciela

• albo wprawdzie jest stroną, ale wniosła żądanie po upływie terminu:

  •  jednego miesiąca od dnia wejścia w życie orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego o niezgodności z konstytucją (ustawą, umową międzynarodową) aktu prawnego na podstawie którego wydano decyzję .

  • w terminie jednego miesiąca od dnia uprawomocnienia się orzeczenia sądu stwierdzającego naruszenie zasady równego traktowania, zgodnie z ustawą z dnia 3 grudnia 2010 r. o wdrożeniu niektórych przepisów Unii Europejskiej w zakresie równego traktowania (Dz. U. Nr ..., poz. ...), jeżeli naruszenie tej zasady miało wpływ na rozstrzygnięcie sprawy zakończonej decyzją ostateczną

  • w terminie jednego miesiąca od dnia, w którym strona dowiedziała się o okoliczności stanowiącej podstawę do wznowienia postępowania

  • gdy strona bez własnej winy nie brała udziału w postępowaniu od dnia, w którym strona dowiedziała się o decyzji

Niedopuszczalne jest wznowienie postępowania z urzędu, gdy chodzi o podstawę wznowienia z art. 145/1/punkt 4 KPA, art. 145a i 145b KPA, a w postępowaniu podatkowym – art. 240/1/punkt 4,8,9,11.

18. Doręczenia w kpa i op

(Rozdział XII, podrozdział 3.)

Doręczeniu podlegają „pisma”. Doręczeniastanowią czynność procesową o dużej doniosłości z uwagi na obowiązywanie zasady pisemności w postępowaniu oraz z uwagi na skutki prawne, jakie z doręczeniem wiążą przepisy prawa procesowego i materialnego. Od daty doręczenia biegną terminy procesowe i materialne, a organ i strona będą związani decyzją lub postanowieniem. Od daty doręczenia możliwe jest też stosowanie środków dyscyplinujących lub egzekucyjnych.

Z zasadą oficjalności doręczeń związany jest obowiązek stron, przedstawicieli lub pełnomocników zawiadamiania organu o zmianie adresu. Niedopełnienie tego obowiązku skutkuje uznanych za skutecznie doręczone pisma wysłane na dawny adres.
ORDYNACJA: podanie przez osobę prawną adresu siedziby fikcyjnego lub niezgodnego z rejestrem, przy braku możliwości ustalenia miejsca prowadzenia działalności powoduje pozostawieniem pism w aktach ze skutkiem doręczenia.

Należy wyróżnić dwa rodzaje doręczeń: właściwe i zastępcze.

Doręczenie właściwe (zwykłe)- stosuje się je do osób fizycznych, jednostek organizacyjnych i organizacji społecznych. Ma miejsce wtedy, gdy pismo dostarcza się adresatowi do jego rąk (np. przez pocztę, przez pracowników organu administracyjnego, inne osoby lub organy, które są upoważnione). Strony pozbawione zdolności do czynności prawnych wyręcza przedstawiciel, któremu doręcza się pismo kierowane do strony. W przypadku ustanowienia pełnomocnika, jest on podmiotem, któremu doręcza się pismo (pominięcie przy doręczeniu pełnomocnika strony jest równoznaczne z pominięciem strony). W przypadku gdy strona ma kilku pełnomocników doręcza się jednemu z nich. Strona może wybrać, któremu z pełnomocników należy doręczać pisma. (W ORDYNACJI organ wybiera pełnomocnika gdy strona tego nie zrobi)
Doręczenie osobom fizycznym pisma następuje w miejscu ich zamieszkania lub w miejscu pracy. Wyjątkowo można doręczyć pismo w lokalu organu administracyjnego albo w każdym miejscu zastania adresata. Doręczenie powinno być potwierdzone podpisem adresata, którym kwituje fakt doręczenia i jego datę. Uchylenie się adresata od złożenia podpisu lub odmowa przyjęcia nie pozbawia doręczenia skutku prawnego – jest to fikcja doręczenia wraz z adnotacją o odmowie jego przyjęcia i jego dacie. Jeżeli w sprawie występuje kilka stron, to pismo doręcza się każdej z nich lub jednej upoważnionej przez pozostałe strony.
W przypadku doręczania pism różnym jednostkom organizacyjnym w pierwszej kolejności stosuje się doręczenie właściwe – osobie upoważnionej do ich odbioru w lokalu siedziby. Jeżeli nie można zastosować tej formy to pismo składa się w urzędzie pocztowym albo w urzędzie gminy tak samo jak do osób fizycznych i z zastosowaniem tej samej fikcji doręczeń.

Doręczenia zastępcze – polega na oddaniu pisma osobie, która przyjmie na siebie zobowiązanie doręczenia pisma adresatowi. Do tych osób należą: pełnoletnidomownik, sąsiad, dozorcadomu. O doręczeniu zastępczym należy powiadomić adresata zawiadomieniem pozostawionym w skrzynce pocztowej lub na drzwiach mieszkania.
W przypadku osób nieobecnych pismo doręcza się przedstawicielowi osoby nieobecnej ustawionemu przez sąd lub przedstawicielowi tej osoby doraźnie wyznaczonemu przez organ administracyjny.

Strona zamieszkała za granicą lub mająca siedzibę za granicą, jeżeli nie ustanowiła pełnomocnika do prowadzenia sprawy zamieszkałego w kraju, jest obowiązana ustanowić pełnomocnika do doręczeń.
W razie niewskazania pełnomocnika do doręczeń przeznaczone dla strony pisma pozostawia się w aktach sprawy ze skutkiem doręczenia. Stronę należy o tym poinformować przy pierwszym doręczeniu.

ORDYNACJA: osoba przebywająca za granicą dłużej niż 2 miesiące ma obowiązek ustanowienia pełnomocnika do doręczeń. Taki sam obowiązek mają zagraniczne osoby fizyczne niebędące rezydentami dewizowymi.
Pisma kierowane do osób nieznanych z miejsca pobytu doręcza się przedstawicielowi ustanowionemu przez sąd albo czasowo działającemu przedstawicielowi ustanowionemu przez organ podatkowy.
Pisma kierowane do osób prawnych i innych jednostek organizacyjnych, które w danym momencie nie mają organów doręcza się kuratorowi ustanowionemu przez sąd.

Dwie fikcje doręczeń:
1. Pismo skierowane do osoby fizycznej może być złożone może być złożone na okres 14 dni w urzędzie pocztowym lub urzędzie gminy, a adresat jest o tym powiadamiany dwukrotnie informacją pozostawianą w skrzynce oddawczej, a gdy nie jest to możliwe, to informację zostawia się na drzwiach mieszkania, w miejscu pracy, na nieruchomości, której dotyczy postępowanie. Po upływie 14 dni pismo uważa się za doręczone.
2. Można odstąpić od doręczenia pisma jeżeli przepisy szczególne pozwalają na powiadomienie stron od decyzjach lub czynnościach procesowych przez rozplakatowanie obwieszczeń, publiczne ogłoszenie przyjęte zwyczajowo. W takiej sytuacji doręczenie uznaje się za dokonane po 14 dniach od ogłoszenia wiadomości.

Doręczenie pism osobom korzystającym z immunitetu dyplomatycznego lub konsularnego musi respektować przywileje wynikające z umów i zwyczajów międzynarodowych, w praktyce wymaga pośrednictwa organów administracji spraw zagranicznych.

19. Dopuszczalność odwołania w kpa i op

Zakres dopuszczalności odwołania od decyzji wyznacza zasada ogólna dwuinstancyjności. Zgodnie z nią każda sprawa indywidualna rozpoznana i rozstrzygnięta decyzją organu I instancji podlega w wyniku wniesienia odwołania ponownemu rozpoznaniu i rozstrzygnięciu przez organ II instancji. Od każdej zatem decyzji nieostatecznej służy odwołanie.

KPA i przepisy szczególne wprowadzają wyjątki. Odwołanie nie służy od decyzji wydanej w I instancji przez ministra. Ograniczenie zasady dwuinstancyjności postepowania przed samorządowymi kolegiami odwoławczymi dotyczy zadań z zakresu własnych jednostek samorządu terytorialnego, oraz zadań z zakresu administracji rządowej. Od tych decyzji służy uprawnionym wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy.

W postępowaniu podatkowym od decyzji wydanych w I instancji przez ministra właściwego ds. finansów publicznych i dyrektora izby skarbowej, dyrektora izby celnej oraz przez samorządowe kolegia odwoławcze. Od tych decyzji przysługuje odwołanie, które to rozpoznaje organ, który wydał decyzję, stosując odpowiednio przepisy o postępowaniu odwoławczym.

Z FORUM:

3 # DOPUSZCZALNOŚĆ ODWOŁANIA W KPA I OP -
ogólnie zagadnienie opracowane całkiem całkiem, ale autor odniósł sie bardziej do niedopuszczalności niż dopuszczalności, a powinno się jeszcze KONIECZNIE wspomnieć o: - legitymacji do wniesienia odwołania, którą ma strona (podmiot, który twierdzi, że decyzja dotyczy jego interesu prawnego lub obowiązku prawnego), a także podmiot, który takiego interesu nie ma, ale decyzja została do niego skierowana, ponadto organizacja społeczna, prokurator, RPO, RPD. najwazniejszy przy dopuszczalności jest zaś BRAK OGRANICZEŃ FORMALNYCH/MATERIALNYCH DOTYCZĄCYCH LEGITYMACJI STRONY!, a zatem strona nie ma obowiązku uczestniczenia w postępowaniu w I instancji, a jedyną przesłanką jest NIEZADOWOLENIE strony z rozstrzygnięcia zawartego w decyzji organu I instancji. inaczej jest w OP, która określa wymagania formalne odwołania (zarzuty, istota i zakres żądania, dowody na żądanie). Dopuszczalność okresla również TERMIN, który wynosi 14 dni

20. Wyłączenie w kpa i op

Wyłączenie pracownika.
Pracownik organu administracji publicznej podlega wyłączeniu od udziału w postępowaniu w sprawie:
1) w której jest stroną albo pozostaje z jedną ze stron w takim stosunku prawnym, że wynik sprawy może mieć wpływ na jego prawa lub obowiązki,
2) swego małżonka oraz krewnych i powinowatych do drugiego stopnia,
3) osoby związanej z nim z tytułu przysposobienia, opieki lub kurateli,
4) w której był świadkiem lub biegłym albo był lub jest przedstawicielem jednej ze stron, albo w której przedstawicielem strony jest jedna z osób wymienionych w pkt 2 i 3,
5) w której brał udział w wydaniu zaskarżonej decyzji,
6) z powodu której wszczęto przeciw niemu dochodzenie służbowe, postępowanie dyscyplinarne lub karne,
7) w której jedną ze stron jest osoba pozostająca wobec niego w stosunku nadrzędności służbowej.
Powody wyłączenia pracownika od udziału w postępowaniu trwają także po ustaniu małżeństwa przysposobienia, opieki lub kurateli.
Bezpośredni przełożony pracownika jest obowiązany na jego żądanie lub na żądanie strony albo z urzędu wyłączyć go od udziału w postępowaniu, jeżeli zostanie uprawdopodobnione istnienie okoliczności nie wymienionych w § 1, które mogą wywołać wątpliwość co do bezstronności pracownika.
Wyłączony pracownik powinien podejmować tylko czynności nie cierpiące zwłoki ze względu na interes społeczny lub ważny interes stron. Bezpośredni przełożony wyznacza innego pracownika do prowadzenia sprawy.
Wyłączenie organu.
Organ administracji publicznej podlega wyłączeniu od załatwienia sprawy dotyczącej interesów majątkowych:
1) jego kierownika -  w tym przypadku sprawę załatwia organ wyższego stopnia.
2) osoby zajmującej stanowisko kierownicze w organie bezpośrednio wyższego stopnia - sprawę załatwia organ wyższego stopnia nad organem, w którym osoba wymieniona w tym przepisie zajmuje stanowisko kierownicze. Organ wyższego stopnia może do załatwienia sprawy wyznaczyć inny podległy sobie organ. W razie gdy osobą tą jest minister albo prezes samorządowego kolegium odwoławczego, organ właściwy do załatwienia sprawy wyznacza Prezes Rady Ministrów.
3) małżonka wyżej wymienionej osoby oraz krewnych i powinowatych do drugiego stopnia,a także osoby związanej z nim z tytułu przysposobienia, opieki lub kurateli (trwa także po ustaniu małżeństwa, przysposobienia, opieki lub kurateli).
Jeżeli wskutek wyłączenia pracowników organu administracji publicznej organ ten stał się niezdolny do załatwienia sprawy, stosuje się odpowiednio przepisy o wyłączeniu organu.
Członek organu kolegialnego podlega wyłączeniu na zasadach wyłączenia pracownika.

Wyłączenie członka SKO
Członek SKO podlega wyłączeniu od udziału w postępowaniu w sprawie wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy, jeżeli brał udział w wydaniu decyzji objętej wnioskiem. Jeżeli samorządowe kolegium odwoławcze wskutek wyłączenia jego członków nie może załatwić sprawy, minister właściwy do spraw administracji publicznej, w drodze postanowienia, wyznacza inne samorządowe kolegium odwoławcze.

W razie zaistnienia przesłanek wyłączających organ, traci od kompetencję szczególną do załatwienia sprawy. Wyłączenia są obligatoryjne. Naruszenie instytucji wyłączenia w postępowaniu pociąga za sobą sankcję wzruszalności tej decyzji w trybie wznowienia postępowania. Przesłanki negatywne uchylenia decyzji w drodze wznowienia postępowania:
a)termin, który wynosi 5 lat od momentu doręczenia decyzji stronie.
b)jeżeli w wyniku wznowienia postępowania mogłaby zapaść wyłącznie decyzja odpowiadająca w swej istocie decyzji dotychczasowej.

Ordynacja podatkowa reguluje w przy zastosowaniu takich samych elementów konstrukcji instytucję wyłączenia pracownika organu. Przesłanki wyłączenia pracownika są takie same jak w KPA, z wyjątkiem art. 130/1/punkt 7 OP, który mówi o wyłączeniu pracownika z postępowania, jeśli zaistniały okoliczności, w związku z którymi wszczęto przeciwko niemu postępowanie służbowe, dyscyplinarne lub karne.

Wyłączenie organu w OP regulowane jest art. 131 OP, który mówi o wyłączeniu Naczelnika US od załatwiania spraw dotyczących zobowiązań podatkowych lub innych spraw normowanych przepisami prawa podatkowego, gdy sprawa dotyczy:

- Naczelnika US lub jego zastępcy (punkt 1)

- Dyrektora Izby Skarbowej lub jego zastępcy (2)

- małżonka, dzoeństwa, wstępnych, zstępnych albo powinowatych 1 stopnia (3) oraz osoby związanej stosunkiem przysposobienia, opieki lub kurateli w stosunku do osób wymienionych uprzednio (4),

W przypadku wyłączenia Naczelnika US na podstawie art. 131/1punkt 1 oraz punkt 3 i 4 w związku z punkt 1 – sprawę załatwia Naczelnik US wyznaczony przez dyrektora izby skarbowej, a w przypadku wyłączenia z przyczyn określonych w art. 131/1/punkt 2 i punt 3 i 4 w związku z punktem 2 – sprawę załatwia Naczelnik US wyznaczony przez ministra właściwego do spraw finansów publicznych.

Na tych samych zasadach wyłączeniu podlega Naczelnik UC

Zgodnie z art. 132 op wyłączeniu podlegają wójt burmistrz (prezydent miasta), starosta, marszałek województa, ich zastępcy i skarbnik JST od załatwiania spraw dot. ich zobowiązań podatkowych a także gdy stroną w sprawie podatkowej jest ich małżonek, rodzeństwo, wstępni, zstępni albo powinowaci 1 stopnia oraz osoby związane stosunkiem przysposobienia, opieki lub kurateli.

2. Podstawy faktyczne i prawne rozstrzygnięcia sprawy przez w.s.a

[art. 444-447]Rozpoznanie sprawy przez w.s.a. następuje w postępowaniu rozpoznawczym, podstawowym stadium postępowania sądowoadministracyjnego. Granice postępowania rozpoznawczego wyznacza zakres działania, bezczynności lub przewlekłości prowadzonego postępowania organu administracji publicznej.

Podstawa prawna. Według art. 134 § 1 p.p.s.a. „Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawna”. Brak związania zarzutami i wnioskami oznacza, że sąd bada w pełnym zakresie zgodność z prawem działania lub bezczynność organu wykonującego administrację publiczną, a nie tylko zgodność z przepisami, których naruszenie zarzucono w skardze (brak związania podstawami i zarzutami skargi), i wobec tego może wydać orzeczenie innej treści niż to, o które wnosi skarżący (brak związania wnioskami skargi).

Podstawa faktyczna. W art. 133 § 1 p.p.s.a. przyjęto rozwiązanie, w myśl którego sąd rozpoznaje na podstawie akt sprawy, a wyjątek dopuszczalny jest tylko wtedy, gdy organ wykonujący administrację publiczną nie przesłał akt sprawy. Oznacza to, że dla rozpoznania sprawy miarodajny powinien być stan faktyczny i prawny, istniejący w chwili wydania zaskarżonego aktu lub czynności. Nie oznacza to jednak, że organ administracji nie powinien brać pod uwagę nowych faktów lub nowych dowodów, które istniały w dniu podjęcia aktu lub czynności, a nie były znane organowi. Sąd zatem nie uwzględnia okoliczności faktycznych, które powstały po podjęciu, które powstały po podjęciu działania. Prowadzi to do ograniczenia postępowania prowadzonego przez sąd. Sad może jednak z urzędu lub na wniosek strony przeprowadzić dowody uzupełniające z dokumentów, jeżeli jest to niezbędne do wyjaśnienia istotnych wątpliwości i nie spowoduje nadmiernego przedłużenia postępowania w sprawie. Fakty powszechnie znane sąd bierze pod uwagę nawet bez powołania się na nie przez strony. Do przeprowadzanego uzupełniającego postępowania dowodowego stosuje się odpowiednio przepisy k.p.c. Ponadto, przy ustaleniu stanu faktycznego sąd administracyjny jest związany prawomocnym wyrokiem skazującym co do popełnienia przestępstwa. Obowiązany jest także uwzględnić wyrok Trybunału Konstytucyjnego o niezgodności ustawy lub innego aktu normatywnego z Konstytucja, ustawą, umową międzynarodową, oraz orzeczenia ETS.

OD JAGODY:

Podstawy faktyczne i prawne rozstrzygnięcia sprawy przez WSA= POSTĘPOWANIE ROZPOZNAWCZE PRZED WSA

Granice wyznacza zakres działania/bezczynności organu administracji publicznej. Sąd bada zgodność decyzji z prawem, nie będąc jednak związany podstawą prawną/zarzutami/wnioskami (może wydać orzeczenie innej treści niż to, o które wnosi skarżący).

PODSTAWY FAKTYCZNE:

Sąd rozstrzyga na podstawie akt sprawy (wyjątek-organ nie przesłał akt sprawy, wówczas, na żądanie strony rozpoznaje na podstawie odpisu skargi, gdy stan faktyczny i prawny nie budzą uzasadnionych wątpliwości).

Przyjęcie rozwiązania w art. 133, w myśl którego sąd rozpoznaje na PODSTAWIE AKT SPRAWY, usuwa wątpliwości interpretacyjne co do tego czy miarodajny winien być stan faktyczny i prawny istniejący w chwili wydania zaskarżonego aktu/czynności, czy ten z chwili rozpoznania skargi. PODSTAWĄ FAKTYCZNĄ jest STAN Z CHWILI WYDANIA ZASKARŻONEJ DECYZJI!!! (NSA).

STAN FAKTYCZNY ISTNIEJĄCY W CHWILI WYDANIA DECYZJI oznacza także wzięcie przez sąd pod uwagę tych okoliczności faktycznych i dowodów, które ISTNIAŁY w dniu wydania decyzji, ale nie były znane organowi. Sąd nie uwzględnia tych okoliczności faktycznych, które powstały po podjęciu działania (bo rozpoznaje na podstawie AKT SPRAWY).

Jest jednak możliwość przeprowadzenia dowodów uzupełniających z dokumentów, jeżeli jest to niezbędne do wyjaśnienia ISTOTNYCH WĄTPLIWOŚCI i nie spowoduje nadmiernego przedłużenia postępowania (z urzędu/na wniosek). Fakty notoryczne (notoria, notoryjne)-fakty znane każdemu rozsądnemu mieszkańcowi danej miejscowości gdzie znajduje się siedziba organu i fakty znane z urzędu (fakty znane z racji zajmowanego stanowiska).

PODSTAWY PRAWNE:

Stan prawny, na podstawie którego sąd dokonuje oceny zgodnosci z prawem działania/bezczynności organu- MIARODAJNY JEST STAN PRAWNY OBOWIĄZUJĄCY W DNIU PODJĘCIA ZASKARŻONEGO DZIAŁANIA/BEZCZYNNOŚCI.

SĄD JEST JEDNAK OBOWIĄZANY UWZGLĘDNIĆ WYROK TK o niezgodność z Konstytucją ustawy lub umowy międzynarodowej.

Sędziowie podlegają bowiem przy orzekaniu KRP i ustawom, są niezawiśli.

aha-te notoryczne i z urzedu to chodzilo o to, ze on je bierze pod rozwagę bez żadnych szczególnych wniosków, ale zapomniałam dopisać i wyszło lekko bez sensu

3. Relacja między postępowaniem egzekucyjnym administracyjnym a egzekucyjnym sądowym

PYTANIE PODOBNE DO PYTANIA Z 2012: Relacja pomiędzy sądowym postępowaniem egzekucyjnym a administracyjnym postępowaniem egzekucyjnym.

Stosunek administracyjnego postępowania egzekucyjnego do sądowego postępowania egzekucyjnego

W administracyjnym postępowaniu egzekucyjnym wykonuje się obowiązki wynikające z aktów administracyjnych i wypływające bezpośrednio z przepisów prawa administracyjnego, a w sądowym postępowaniu egzekucyjnym wykonuje się orzeczenia sądowe. Są to wiec odrębne postępowania od siebie niezależne.

Od tej reguły są trzy wyjątki:

1. Zgodnie z art. 3 u.p.e.a. egzekucja administracyjna jest stosowana co do obowiązków określonych w art. 2 u.p.e.a, chyba ze przepis szczególny zastrzega dla tych obowiązków tryb egzekucji sądowej. Jeżeli obowiązki są wykonywane w trybie egzekucji sądowej to niedopuszczalne jest w tych samych sprawach prowadzenie administracyjnego postępowania egzekucyjnego.

Zgodnie z art. 4 u.p.e.a. do obowiązków które wynikają z decyzji, postanowień lub innych orzeczeń niż określone w art.3 i art. 3a stosuje się egzekucje administracyjna tylko wówczas, gdy odrębne ustawy tak stanowią – w innych przypadkach egzekucja administracyjna nie będzie dopuszczalna

1. Administracyjne postępowanie egzekucyjne i sądowe postępowanie egzekucyjne może być prowadzone co do tej samej nieruchomości, rzeczy albo prawa majątkowego lub niemajątkowego. Następuje wtedy zbieg egzekucji administracyjnej i sądowej.

Przy zbiegu administracyjnego postępowania zabezpieczającego z sądowym postępowaniem zabezpieczającym te postępowania prowadzone są odrębnie chyba, że zbieg dotyczy przedmiotów podlegających sprzedaży.

1. Związki pomiędzy administracyjnym i sądowym postępowanie egzekucyjne będą miały miejsce w przypadku skorzystania przez zobowiązanego lub osobę trzecią ze środków ochrony sądowej w postaci powództwa przeciwegzekucyjnego.

Skutkiem prawnym wniesienia powództwa przeciwegzekucyjnego przez zobowiązanego będzie wstrzymanie postępowania egzekucyjnego. Jeżeli zaś takie powództwo wniesie osoba trzecia, roszcząca sobie prawa do rzeczy lub prawa majątkowego poddanych egzekucji, to skutek ogranicza się do zakazu sprzedaży rzeczy, a gdy chodzi o prawa majątkowe to nie mogą być wykonywane.

1. Funkcja(e) postępowania administracyjnego w obowiązującym porządku prawnym.

Normy prawa procesowego mają charakter norm instrumentalnych (regulują stosowanie norm prawnych). Służą one urzeczywistnieniu norm prawnych. Normy prawa procesowego pełnią funkcję służebną wobec norm prawa materialnego. Procesem nazywamy prawnie uregulowany ciąg czynności procesowych zmierzających do ochrony porządku prawnego zarówno przez konkretyzację norm prawnych, jak i przez ich urzeczywistnienie, a prawem procesowym nazywamy całość norm prawnych regulujących zasady i przebieg tego procesu. Prawo procesowe jest zatem ściśle uzależnione od prawa materialnego.

Prawo procesowe, służąc realizacji prawa materialnego, ma na celu stworzenie gwarancji prawidłowego uregulowania stosunku prawnego przez ustalenie podstawy faktycznej tego stosunku, bez której określenia nie można mówić o prawidłowym zastosowaniu prawa materialnego. Regulowane prawem procesowym postępowanie administracyjne i postępowanie podatkowe są zorganizowanym procesem stosowania prawa, które obejmuje następujące etapy:

1) ustalenie jaka norma obowiązuje

2) uznanie za udowodniony fakt na podst. określonych materiałów i w oparciu o przyjętą teorię dowodów oraz ujęcie tego faktu w języku stosowanej normy

3) subsumcja faktu uznanego za udowodniony pod stosowaną normę prawną

4) wiążące ustalenie konsekwencji prawnych faktu uznanego za udowodniony na podstawie stosowanej normy

Funkcja służebna prawa procesowego wobec prawa materialnego przejawia się także w tym, że zasady i instytucje prawa procesowego muszą być dostosowane do zasad i instytucji prawa materialnego. Np. przyznanie działalności organów administracji publicznej charakteru inicjatorskiego powoduje oparcie postępowania administracyjnego nie tylko na zasadzie skargowości, ale i na zasadzie oficjalności.

Należy zwrócić uwagę na odmienność funkcji prawa o postępowaniu administracyjnym od funkcji prawa o postępowaniu sądowoadministracyjnym. Pierwsze z nich jest powołane do realizacji prawa materialnego przy wydawaniu indywidualnych rozstrzygnięć administracyjnych (funkcja służebna wobec prawa materialnego). W drugim przypadku mamy do czynienia z regulowaniem procesu kontroli zgodności z prawem podjętych rozstrzygnięć administracyjnych (kontroluje prawidłowość realizacji prawa materialnego).

Prawo procesowe wiąże się także z prawem ustrojowym. Podstawową funkcją prawa procesowego prawa administracyjnego jest funkcja ochronna praw jednostki wobec ingerencji w jej sytuację prawną przez organy administracji publicznej. To prawo procesowego zapewnia kształtowanie tej ingerencji w sytuację prawną jednostki na drodze prawnej a zatem zapewnia prawo do procesu. Współzależność ta różni się jednak od tej, która łączy prawo procesowe z prawem materialnym. Pomiędzy prawem procesowym a ustrojowym występuje model budowy systemu ustrojowego administracji publicznej. Wyposażenie go w kompetencje w materialnym prawie administracyjnym ma wpływ na przyjęcie w prawie procesowym kompetencji tych organów do prowadzenia postępowania administracyjnego (art. 1 pkt 1 i 2 KPA, art. 13 o.p.) i jest wynikiem rozwiązań ustrojowych.

Normy prawa procesowego i ustrojowego powinny spełniać funkcje pomocnicze w stosunku do norm prawa materialnego. Szczególna rolę pełni prawo procesowe, które ma zagwarantować realizację norm prawa materialnego i ochronę praw jednostki. Mniejsze znaczenie dla jednostki ma prawo ustrojowe – ma ono zapewnić istnienie takich struktur, które optymalnie realizują jej prawo oraz cele publiczne. Prawo ustrojowe nie może tworzyć wartości sprzecznych dla praw jednostki i pełnych gwarancji ich ochrony.

2. Samokontrola a mediacja w postępowaniu sądowoadministracyjnym.

SAMOKONTROLA (Art. 54 § 3 p.p.s.a.)

Organ, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania zaskarżono, może w zakresie swojej właściwości uwzględnić skargę w całości do dnia rozpoczęcia rozprawy.

Przesłanki:

• Uwzględnienie skargi w całości –jej zarzutów i wniosków oraz powołanej podstawy prawnej.

• Związanie organu przepisami o właściwości – tylko jeśli na podstawie przepisów prawa jest właściwy do weryfikacji decyzji

Uwzględniając skargę, organ stwierdza jednocześnie czy działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania miały miejsce bez podstawy prawnej bądź z rażącym naruszeniem prawa. Dotyczy to stwierdzenia w wyniku samokontroli nieważności decyzji. W postępowaniu podatkowym łączy się z wytoczeniem powództwa o odszkodowanie przeciwko funkcjonariuszowi publicznemu z tytułu wyrządzonej szkody przy wykonywaniu władzy publicznej z rażącym naruszeniem prawa.

Uwzględnienie skargi w całości jest podstawą do umorzenia postępowania sądowoadministracyjnego.

MEDIACJA

Specjalny etap postępowania sądowego po ustaleniu dopuszczalności skargi i spełnieniu wymagań formalnych. Prowadzone na wniosek stron lub bez ich wniosku, przed wyznaczeniem rozprawy. Jego celem jest wyjaśnienie i rozważenie okoliczności faktycznych i prawnych sprawy oraz przyjęcie ustaleń co do sposobu jej załatwienia w granicach obowiązującego prawa. Strony nie są związane granicami skargi co do zarzutów i wniosków oraz powołaną podstawą prawną w skardze. Granice wyznaczają obowiązujące przepisy prawa – główna różnica w porównaniu z samokontrolą!

Odbywa się z udziałem stron (+podmioty na pr stron i uczestnicy). Prowadzi sędzia lub referendarz sądowy.

Jeżeli strony dokonają ustaleń organ uchyla lub zmienia zaskarżony akt albo podejmuje inną czynność stosownie do okoliczności sprawy. Na akt wydany na podstawie ustaleń służy skarga do WSA, którą w razie wniesienia rozpoznaje się łącznie ze skargą w związku z którą przeprowadzono mediację. Jeżeli skargi takiej nie wniesiono/została oddalona sąd umarza postępowanie w spawie, w której prowadzono postępowanie mediacyjne.

Wynikiem prowadzenia postępowania mediacyjnego może być też brak ustaleń. Wtedy sprawę rozpoznaje się na rozprawie.

3. Organ egzekucyjny obowiązków pieniężnych w administracyjnym postępowaniu egzekucyjnym.

Przez ORGAN EGZEKUCYJNY (ogólnie) rozumie się organ uprawniony do stosowania w całości lub w części określonych w ustawie środków służących doprowadzeniu do wykonania przez zobowiązanych ich obowiązków o charakterze pieniężnym lub niepieniężnym oraz zabezpieczenie wykonania tych obowiązków.

Właściwość rzeczowa

Przepisy u.p.e.a. różnicuje zakres właściwości organów egzekucyjnych obowiązków o charakterze pieniężnym przyznając niektórym z nich pełną zdolność do prowadzenia egzekucji co do całości środków egzekucyjnych bądź zdolność ograniczoną tylko do części tych środków.

Właściwość do prowadzenia egzekucji przy zastosowaniu wszystkich środków egzekucyjnych ma naczelnik urzędu celnego. Może to czynić z zastrzeżeniem art. 19 § 2-8 (właściwość podmiotów wymienionych niżej)a dodatkowo realizować wnioski obcych państw o udzielenie pomocy.

Właściwość ograniczoną mają:

1. właściwy organ gminy o statusie miasta, wymienionej w odrębnych przepisach oraz gminy wchodzącej w skład powiatu warszawskiego jest organem egzekucyjnym uprawnionym do stosowania wszystkich środków egzekucyjnych, z wyjątkiem egzekucji z nieruchomości, w egzekucji administracyjnej należności pieniężnych, dla których ustalania lub określania i pobierania jest właściwy ten organ;

2. przewodniczący organu orzekającego w sprawach o naruszenie dyscypliny finansów publicznych w pierwszej instancji jest organem egzekucyjnym uprawnionym do stosowania egzekucji z wynagrodzenia za pracę ukaranego, w egzekucji administracyjnej należności pieniężnych z tytułu kar pieniężnych i kosztów postępowania orzeczonych w tych sprawach;

3. dyrektor oddziału Zakładu Ubezpieczeń Społecznych uprawniony do stosowania egzekucji z wynagrodzenia za pracę, ze świadczeń z ubezpieczenia społecznego, z renty socjalnej, z wierzytelności pieniężnych oraz z rachunków bankowych, w egzekucji administracyjnej należności pieniężnych z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne i należności pochodnych od składek oraz nienależnie pobranych świadczeń z ubezpieczenia społecznego lub innych świadczeń wypłacanych przez ten oddział, które nie mogą być potrącane z bieżących świadczeń;

4. dyrektor izby celnej uprawniony do stosowania wszystkich środków egzekucyjnych, z wyjątkiem egzekucji z nieruchomości, w egzekucji administracyjnej należności pieniężnych, do których poboru zobowiązane są organy celne na podstawie odrębnych przepisów;

5. dyrektor oddziału regionalnego wojskowej agencji mieszkaniowej uprawniony do stosowania egzekucji z wynagrodzenia za pracę albo ze świadczeń z ubezpieczenia społecznego, w egzekucji administracyjnej należności pieniężnych z tytułu opłat za używanie lokalu i opłat pośrednich związanych z zajmowaniem przez żołnierzy lokali mieszkalnych znajdujących się w dyspozycji wojskowej agencji mieszkaniowej.

Organem egzekucyjnym w egzekucji administracyjnej należności pieniężnych może być ponadto inny organ w zakresie określonym odrębnymi ustawami.

Właściwość miejscowa

Właściwość miejscową ustala się:

1. W egzekucji z nieruchomości – według miejsca jej położenia (gdy na obszarze wł. więcej niż jednego organu tam gdzie większa część). Gdy nie uda się ustalić – organ wyznaczony przez ministra finansów publicznych;

2. W egzekucji z praw majątkowych lub ruchomości – według miejsca zamieszkania lub siedziby zobowiązanego (gdy przed wszczęciem p.e. majątek lub jego większa część na terenie właściwości innego organu to według położenia składników tego majątku).

1. Reprezentacja w kpa i op

W myśl art. 28 k.p.a. stroną postępowania administracyjnego jest każdy, czyjego interesu prawnego lub obowiązku dotyczy postępowanie albo kto żąda czynności organu ze względu na swój interes prawny lub obowiązek. Moga to być zarówno osoby fizyczne jak i prawne oraz jednostki nie posiadające osobowości prawnej. Jeżeli osoba fizyczna nie posiada zdolności do czynności prawnych, to działa przez swoich ustawowych przedstawicieli. Strona nie będąca osobą fizyczną działa przez swoich statutowych lub ustawowych przedstawicieli. O zdolności prawnej i zdolności do czynności prawnych przesądzają przepisy prawa cywilnego (K.C.). Strona może działac przez pełnomocnika, chyba że charakter czynności wymaga jej osobistego działania. Pełnomocnikiem może być osoba fizyczna mająca zdolność do czynności prawnych (nawet ograniczoną). Jeżeli stroną jest osoba nieobecna lub niezdolna do czynności prawnych, organ wystąpi do sądu o wyznaczenie przedstawiciela dla niej, o ile przedstawiciel nie został wyznaczony. W sprawach nie cierpiących zwłoki organ sam wyznacza przedstawiciela dla osoby nieobecnej, któy jest uprawniony do działania w postępowaniu do czasu wyznaczenia dla niej przedstawiciela przez sąd.

W o.p. organ występuje z wnioskiem do sądu o wyznaczenie kuratora dla osoby niezdolnej do czynności prawnych lub nieobecnej, jesli kurator nie został już wyznaczony. W przypadkach nie cierpiących zwłoki organ wyznacza dla osoby nieobecnej przedstawiciela, za jego zgodą, uprawnionego do działania do czasu wyznaczenia kuratora dla osoby nieobecnej przez sąd. Jeśli osoba prawna/jednostka organizacyjna nie może prowadzić swoich spraw z braku powołanych organów, organ podtkowy składa wniosek do sądu o wyznaczenie dla niej kuratora.

2. Wymogi skargi kasacyjnej oraz skutki braków.

PYTANIE PODOBNE DO PYTANIA Z 2012: Wymogi formalne i materialne skargi kasacyjnej, prawne skutki braku

Wymagania można podzielić na formalne (dotyczą pisma procesowego) oraz reszta czyli materialne.

Skarga powinna zawierać to co ma pismo –

Art. 46. § 1. Każde pismo strony powinno zawierać:

  1)   oznaczenie sądu, do którego jest skierowane, imię i nazwisko lub nazwę stron, ich przedstawicieli ustawowych i pełnomocników;

  2)   oznaczenie rodzaju pisma;

  3)   osnowę wniosku lub oświadczenia;

  4)   podpis strony albo jej przedstawiciela ustawowego lub pełnomocnika;

  5)   wymienienie załączników.

§ 2. Gdy pismo strony jest pierwszym pismem w sprawie, powinno ponadto zawierać oznaczenie miejsca zamieszkania, a w razie jego braku - adresu do doręczeń, lub siedziby stron, ich przedstawicieli ustawowych i pełnomocników oraz przedmiotu sprawy, pisma zaś dalsze - sygnaturę akt.

§ 3. Do pisma należy dołączyć pełnomocnictwo, jeżeli pismo wnosi pełnomocnik, który przedtem nie złożył pełnomocnictwa.

§ 4. Za stronę, która nie może się podpisać, podpisuje pismo osoba przez nią upoważniona, z wymienieniem przyczyny, dla której strona sama się nie podpisała

Oraz

Art. 176. Skarga kasacyjna powinna czynić zadość wymaganiom przepisanym dla pisma w postępowaniu sądowym oraz zawierać oznaczenie zaskarżonego orzeczenia ze wskazaniem czy jest ono zaskarżone w całości, czy w części

MATERIALNE ---przytoczenie podstaw kasacyjnych i ich uzasadnienie, wniosek o uchylenie lub zmianę orzeczenia z oznaczeniem zakresu żądanego uchylenia lub zmiany.

Ważnym elementem strony materialnej jest podpisanie przez radcę(..). jego brak- odrzucenie.

SKUTKI BRAKU WYMOGÓW

Wymagania formalne mogą być usunięte zaś materialne prowadzą do niedopuszczalności skargi i jej odrzucenia.

3. Zasada zagrożenia w administracyjnym postępowaniu egzekucyjnym.

PYTANIE PODOBNE DO PYTANIA Z 2012: Zasada zagrożenia w egzekucji administracyjnej. Konsekwencje jej naruszenia.

Warunek prowadzenia postępowania egzekucyjnego – uprzednie zagrożenie zobowiązanemu sankcjami egzekucji administracyjnej, jeżeli dobrowolnie nie wykona obowiązku.

Wierzyciel, po upływie terminu do wykonania obowiązku przesyła zobowiązanemu pisemne upomnienie, w którym wzywa go do wykonania obowiązku z zagrożeniem skierowania sprawy na drogę postępowania egzekucyjnego <- istotne, bo postępowanie może być wszczęte po upływie 7 dni od dnia doręczenia upomnienia.

WYJĄTKI OD TEJ ZASADY:

1. Można zastosować przymus natychmiastowy, czyli przymus bezpośredni od razu po ustnym wezwaniu do wykonania obowiązku, co może mieć miejsce w szczególnych okolicznościach.

2. Można wszcząć postępowanie egzekucyjne bez uprzedniego doręczenia upomnienia, np. gdy należność pieniężna została określona w orzeczeniu.

Konsekwencje jej naruszenia.

Brak przesłania upomnienia (jak również brak dowodu przesłania upomnienia) stanowi poważne uchybienie i zgodnie z art. 33 pkt 6 EgzAdmU jest podstawą do zgłoszenia zarzutów, a następnie zgodnie z art. 59 § 1 pkt 7 EgzAdmU podstawą do umorzenia postępowania. W orzecznictwie podkreśla się, iż skoro wszczęcie postępowania egzekucyjnego bez uprzedniego doręczenia zobowiązanemu upomnienia zawierającego wezwanie do wykonania obowiązku jest sprzeczne z art. 15 § 1, to równocześnie prowadzenie egzekucji bez uprzedniego upomnienia, a następnie umorzenie postępowania z innych przyczyn (np. na żądanie wierzyciela - zob. art. 59 § 1 pkt 9), także narusza ten przepis.

1. Terminy materialne i procesowe. Konsekwencje prawne przy ich uchybieniu

PYTANIE PODOBNE DO PYTANIA Z 2012: Terminy w postępowaniu sądowoadministracyjnym. Rodzaje, uchybienia.

Opracowano na podstawie podręcznika, numery boczne: 657-661

Przez "termin" rozumie się dodatkowe zastrzeżenie czynności prawnej, poprzez które jej skutek zostaje ograniczony w czasie.

W postępowaniu sądowoadministracyjnym wyróżniamy dwa rodzaje terminów:

1. Termin materialne - okres, w którym poprzez autorytatywną konkretyzację normy prawa materialnego lub bezpośrednio z mocy prawa można ukształtować prawa lub obowiązki jednostki. Uchybienie terminów tego typu skutkuje wygaśnięciem praw lub obowiązków o charakterze materialnoprawnym albo też powoduje ich materialną trwałość poprzez wyłączenie dopuszczalności uchylenia , zmiany lub stwierdzenia nieważności decyzji.

2. Termin procesowe - okres do dokonania czynności procesowej przez uczestników postępowania. Ich uchybienie skutkuje bezskutecznością tej czynności. Może to prowadzić do zamknięcia drogi sądowej i odebraniu możliwości obrony swojego interesu prawnego, dlatego od skutków uchybienia terminowi procesowemu można bronić się, składając prośbę o przywrócenie terminu.
   
   Terminy procesowe można podzielić na:

   1. Terminy ustawowe - są wyznaczone uczestnikom postępowania wprost w przepisach ustawy lub aktów wykonawczych. Nie mogą być przez sąd skracane lub wydłużane, jego uchybienie powoduje bezskuteczność czynności dokonanej z uchybieniem terminowi. Inaczej jest w przypadku terminów ustawowych wyznaczonych sądowi - jego uchybienie nie powoduje bezskuteczności orzekania. Brak jest bezpośrednich gwarancji przestrzegania tych terminów przez sąd. Gwarancji tej należy szukać w obowiązku przestrzegania przez sąd prawa. Terminy ustawowe biegną od zdarzenia prawnego wskazanego przez przepis prawa.

   2. Terminy sądowe -są wyznaczane uczestnikom postępowania przez sąd lub przewodniczącego. Przewodniczący może z ważnych przyczyn może przedłużyć termin na wniosek strony zgłoszony przed jego upływem. Uchybienie temu terminowi powoduje bezskuteczność czynności. Terminy sądowe biegną od dnia ogłoszenia w tym przedmiocie postanowienia lub zarządzenia przez sąd lub przewodniczącego.

Terminy oblicza się wg. przepisów prawa cywilnego, z tym wyjątkiem, że jeśli ostatni dzień terminu wypada na sobotę lub dzień ustawowo wolny od pracy, to termin kończy się następnego dnia po dniu/dniach wolnych.

Termin zachowuje się, oddając pismo w urzędzie pocztowym, urzędzie konsularnym. Aby zachować termin, żołnierz może oddać pismo w dowództwie jednostki wojskowej, członek załogi statku - kapitanowi, a pozbawiony wolności - administracji zakładu karnego. Dokonanie tych czynności jest jednoznaczne z wniesieniem pisma do sądu.

[Dygresja: wniosek o przywrócenie terminu jest chyba osobnym zagadnieniem, ale w razie otrzymania tego pytania można tutaj trochę o tym napisać]

2. Zawieszenie postępowania sądowoadministracyjnego

Ustawa-prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi reguluje wyczerpująco wszystkie przypadki zawieszenia postępowania. Wyróżnia się zawieszenie postępowania we właściwym tego słowa znaczeniu oraz zawieszenie postępowania wskutek zgodnego wniosku stron lub ich bezczynności, które określane jest jako spoczywanie procesu.
Zawieszenie postępowania sądowoadministracyjnego następuje:
1)z mocy prawa
2)na podstawie orzeczenia sądu
Postępowanie ulega zawieszeniu z mocy prawa w razie zaprzestania czynności przez sąd wskutek siły wyższej.
Zawieszenie postępowania na mocy orzeczenia podjętego z urzędu przez sąd następuje obligatoryjnie:

1. w razie śmierci strony lub jej przedstawiciela ustawowego, utraty prze nich zdolności procesowej, utraty przez stronę zdolności sądowej lub utraty przez przedstawiciela ustawowego charakteru takiego przedstawiciela;

2. jeżeli w składzie organów jednostki organizacyjnej będącej stroną zachodzą braki uniemożliwiające jej działanie;

3. jeżeli strona lub jej przedstawiciel ustawowy znajduje się w miejscowości pozbawionej wskutek nadzwyczajnych wydarzeń komunikacji z siedzibą sądu;

4. jeżeli w stosunku do strony zostało wszczęte postępowanie upadłościowe a sprawa dotyczy przedmiotu wchodzącego w skład masy upadłościowej;

5. w razie przedstawienia przez sąd w tym postępowaniu pytania prawnego do Trybunałowi Konstytucyjnemu;

6. w razie wniesienia skargi po wszczęciu postępowania administracyjnego w celu zmiany, uchylenia stwierdzenia nieważności aktu lub wznowienia postępowania.

Zawieszenie postępowania następuje fakultatywnie na mocy orzeczenia sądu podjętego z urzędu:

1. jeżeli rozstrzygnięcie sprawy zależy od wyniku innego toczącego się postępowania administracyjnego, sądowoadministracyjnego, sądowego lub przed Trybunałem Konstytucyjnym;

2. jeżeli ujawni się czyn, którego ustalenie w drodze karnej lub dyscyplinarnej mogłoby wywrzeć wpływ na rozstrzygnięcie sprawy sądowoadministracyjnej;

3. jeżeli na skutek braku lub wskazania adresu skarżącego lub niewykonania przez skarżącego innych zarządzeń nie można nadać sprawie dalszego biegu;

4. w razie śmierci pełnomocnika, chyba że strona działa przed sądem osobiście.

Ustawa nakłada na sąd obowiązek podjęcia z urzędu zawieszonego postępowania, gdy ustaną  przyczyny zawieszenia. Sąd zatem jest obowiązany wydać  postanowienie o podjęciu zawieszonego postępowania w szczególności:

1. w razie śmierci strony- od dnia zgłoszenia się lub wskazania następców prawnych zmarłego albo od dnia ustanowienia we właściwej drodze kuratora spadku;

2. w razie utraty zdolności sądowej – od dnia ustalenia ogólnego następcy prawnego;

3. w razie braku przedstawiciela ustawowego – od dnia jego ustanowienia;

4. gdy postępowanie zależy od wyniku innego postępowania – od dnia uprawomocnienia się orzeczenia kończącego postępowanie.

Ustawa wprowadza wyjątek od obowiązku podjęcia zawieszonego postępowania, a mianowicie sąd umorzy postępowanie zawieszone z powodu braku adresu lub wskazania złego adresu skarżącego co powoduje że nie można nadać sprawie dalszego biegu, jeżeli w ciągu 3 lat od daty postanowienia o zawieszeniu strony nie złożą wniosku o jego podjęcie. Sąd umorzy postępowanie w razie stwierdzenia braku następcy prawnego strony, która utraciła zdolność sądową, a w każdym razie po upływie 3 lat od daty postanowienia o zawieszeniu z tej przyczyny.
W przypadku zawieszenia postępowania na zgodny wniosek stron sąd postanowi podjąć postępowanie na wniosek jednej ze stron, nie wcześniej jednak niż po upływie 3 miesięcy od zawieszenia postępowania. W sytuacji spoczywania procesu jego podjęcie jest uzależnione od wniosku, z tym że nie jest konieczny zgodny wniosek stron, a wystarczy czynność jednej ze stron.

3. Weryfikacja w trybie skargowo-wnioskowym

Z FORUM:

5 # WERYFIKACJA W TRYBIE SKARGOWO-WNIOSKOWYM

Postępowanie skargowe jest jednoinstancyjne i nie ma w nim miejsca na środki zaskarżenia, ale załatwienie skargi lub wniosku, które budzi niezadowolenie, daje podstawę do wniesienia skargi. Nie będzie to ponowienie dawnej skargi, ale skarga powodująca wszczęcie nowego postępowania skargowego, w którym będzie się badać rozpoznanie i załatwienie poprzedniej skargi. Faktycznie jest to sposób weryfikacji załatwienia skargi, ale formalnie są to niezależne od siebie postępowania następujące kolejno po sobie. W przypadku wniosku art. 246 wyraźnie daje osobie niezadowolonej z załatwienia wniosku uprawnienie do wniesienia skargi. W przypadku post skargowego takie dorozumiane uprawnienie wynika z ustawowego określenia skargi w art 227 kpa. 239 kpa-ograniczenie w postaci badania wstępnego, czy ponowna skarga zawiera nowe okoliczności, jeżeli ich nie ma, to organ właściwy w aktach sprawy zamieszcza adnotację o podtrzymaniu swojego stanowiska bez obowiązku zawiadamiania o tym skarżącego.

Zakres przedmiotowy obejmuje rozpatrywanie skarg i wniosków, które w KPA są określone tylko przez przykładowe wskazanie na ich przedmiot. To właśnie TREŚĆ petycji, skargi, wniosku, a nie nazwa nadana przez wnoszącego, wyznacza zakres stosowania przepisów postępowania skargowego i wnioskowego. Jeżeli treść pisma, choćby nazwanego skargą, będzie stanowić czynność procesową z innego postępowania, to nie będzie podstaw do wszczęcia i prowadzenia postępowania skargowego.

Postępowanie jest wszczynane wyłącznie na skutek wniesienia skargi/wniosku. Postępowanie to nie może być wszczęte z urzędu! Badanie skargi (wniosku) pod względem formalnym sprowadza się do stwierdzenia, że zawiera ona dane o osobie ją składającej, umożliwiające z nią dalszy kontakt. Anonimowe skargi/wnioski pozostają bez rozpoznania. Badanie treści ma miejsce już po wszczęciu postępowania i może wskazać na konieczność uzyskania dodatkowych wyjaśnień lub uzupełnienia treści skargi w celu dokładnego ustalenia przedmiotu.

Możliwe są cztery przypadki, w których skarga nadaje się do ODRZUCENIA. Będzie to miało miejsce, gdy:

1. jej przedmiot wykracza poza zakres spraw skargowych, czyli w ogóle nie dotyczy dziedzin działania organów władzy publicznej lub zadań z zakresu administracji publicznej zleconych organizacjom lub instytucjom społecznym

2. skarga nie jest wyrazem woli skarżącego, bo nie ma on zdolności do jej wyrażenia i popierania

3. z treści skargi nie wynika istnienie jakiegokolwiek interesu skarżącego

4. w tej samej (tożsamej) sprawie toczy się już postępowanie skargowe

Stwierdzenie jednej z ww. okoliczności powoduje zakończenie postępowania skargowego – należy wysłać do osoby skarżącej zawiadomienie zawierające to stwierdzenie.

WAŻNE! – Skarga wniesiona przez stronę p. administracyjnego/sądowego, która ze swej treści jest czynnością procesową, NIE POWODUJE wszczęcia p. skargowego lub wnioskowego, bo jej skutki trzeba rozpatrywać na podstawie odpowiednich przepisów procesowych.

1. Status organizacji społecznej w postepowaniu administracyjnym i podatkowym

KPA definiuje pojęcie organizacji społecznej w art. 5 par. 2 pkt 5 – są to organizacje zawodowe, samorządowe, spółdzielcze i inne organizacje społeczne. Przyznanie praw procesowych jest uzależnione od spełnienia ŁĄCZNIE dwóch przesłanek (to organizacja musi wykazać ich aktualizację):

1. Jest to uzasadnione celami statutowymi, co ma miejsce, gdy sprawa będąca przedmiotem danego postępowania mieści się w zadaniach organizacji określonych w statucie

2. Zachodzi potrzeba ochrony interesu społecznego, co ma miejsce, gdy skutki decyzji wpływać będą na sytuację prawną nie tylko strony, ale również innych podmiotów, na otoczenie

Organizacja społeczna ma następujące prawa procesowe:

1) żądania wszczęcia postępowania w indywidualnej sprawie

W sprawie, w której nie toczyło się jeszcze postępowanie, organizacja na podstawie art. 31 par. 1 pkt 1 KPA może wystąpić z takim żądaniem. Zgodnie z art. 61 par. 1 KPA postępowanie administracyjne może być wszczęte na żądanie strony lub z urzędu. Regułą jest, że gdy chodzi o przyznanie uprawnienia to stosuje się żądanie; gdy zaś chodzi o nałożenie obowiązku to następuje to z urzędu.

Prawo procesowe stanowi, że gdy organ wszczyna postępowanie z urzędu w sprawie, w której prawo materialne wymaga wniosku strony, a robi to, mając na uwadze jej szczególnie ważny interes, to musi w toku postępowania uzyskać zgodę strony na jej prowadzenia, a jeśli takiej zgody nie uzyska, musi postępowanie umorzyć (art. 61 par. 2 KPA). Odnosząc to do organizacji społecznej, może ona żądać wszczęcia postępowania wtedy, gdy przepisy prawa materialnego dopuszczają wszczęcie postępowania z urzędu. W art. 31 par 2 KPA stanowi się, że organ, uznając żądanie organizacji za uzasadnione, wydaje postanowienie o wszczęciu postępowania z urzędu. Na postanowienie odmowne organizacji przysługuje zażalenie, a następnie skarga do sądu administracyjnego. Na postanowienie o wszczęciu postępowania zażalenie nie przysługuje, a zatem strona będzie mogła bronić swojego interesu prawnego, zaskarżając decyzje.

2) dopuszczenia jej do już toczącego się postępowania

Organizacja ma prawo do powyższego żądania bez względu na to czy postępowanie zostało wszczęte na wniosek strony czy z urzędu (art. 31 par. 1 pkt 2 KPA). Dopuszczenie organizacji następuje w drodze postanowienia. Organizacji społecznej przysługuje środek zaskarżenia od postanowienia o odmowie dopuszczenia do udziału w postępowaniu. Na postanowienie odmowne służy zażalenie, a następnie skarga do sądu administracyjnego. Organ jest zobowiązany do uzasadnienia postanowienia pod względem faktycznym i prawnym, co podlega kontroli organu wyższego stopnia oraz kontroli sądu administracyjnego.

Organizacja społeczna dopuszczona jest do postępowania na prawach strony zgodnie z art. 31 par. 3 KPA. Przepisy dodane nowelą z 1980 nałożyły na organ administracji publicznej obowiązek powiadomienia organizacji społecznej o wszczęciu postepowania w sprawie innej osoby, jeżeli organ ten uzna, że organizacja może być zainteresowana udziałem w tym postępowaniu ze względu na swoje cele statutowe i gdy leży to w interesie społecznym (art. 31 par. 4 KPA).

Zupełnie inny charakter ma uprawnienie organizacji, która NIE uczestniczy w postępowaniu na prawach strony, do przedstawienia za zgodą organu swojego poglądu w sprawie, wyrażonego w uchwale lub oświadczeniu organu statutowego (art. 31 par. 5 KPA).

Ordynacja podatkowa również przewiduje prawo udziału organizacji społecznej w postępowaniu podatkowym, przyznając jej prawa procesowe strony. Wg art. 133a o.p. „Organizacja społeczna może w sprawie dotyczącej innej osoby, za jej zgodą, występować z żądaniem: 1) wszczęcia postępowania; 2) dopuszczenia jej do udziału w postępowaniu – jeżeli jest to uzasadnione celami statutowymi tej organizacji i gdy przemawia za tym interes publiczny. Organ podatkowy, uznając żądane organizacji za uzasadnione, postanawia o wszczęciu postępowania z urzędu lub o dopuszczeniu organizacji do udziału w postępowaniu. Na postanowienie odmowne służy zażalenie. To rozwiązanie tym się różni od KPA, że przyznaje organizacji prawa ubiegania się o dopuszczenie do udziału w postępowaniu od zgody strony – jest to podmiot, który ma działać w interesie strony.

2. Instytucja odwołalności w postepowaniu administracyjnym i podatkowym

Jest to prawna możność kasacji lub reformacji decyzji z urzędu przez organ, który decyzję wydał. Cechami charakterystycznymi odwołalności są: jej oparcie na zasadzie oficjalności oraz cel, któremu służy – wyeliminowanie decyzji z obrotu prawnego.

Odwołanie jest instytucją procesową, która tworzy możliwość prawną uprawnionym podmiotom zaskarżenia decyzji administracyjnej. Prawu temu odpowiada obowiązek organów ponownego rozpatrzenia i rozstrzygnięcia sprawy indywidualnej merytorycznie w trybie postępowania administracyjnego.

Prawo to jest zagwarantowane w art. 78 KRP – „Każda ze stron ma prawo zaskarżenia orzeczeń i decyzji wydanych w pierwszej instancji. Wyjątki od tej zasady oraz tryb zaskarżenia określa ustawa”. Zakres dopuszczalności odwołania od decyzji wyznacza zasada ogólna dwuinstancyjności (art. 15 KPA, 127 o.p.). Każda sprawa indywidualna rozpoznana i rozstrzygnięta decyzją organu I instancji podlega w wyniku wniesienia odwołania ponownemu rozpoznaniu i rozstrzygnięciu przez organ II instancji. Od każdej zatem decyzji nieostatecznej służy odwołanie.

Postępowanie odwoławcze oparte jest na zasadzie skargowości. Może ono być uruchomione tylko w wyniku wniesienia odwołania, nigdy nie może być wszczęte z urzędu. Wg art. 127 par. 1 KPA legitymację do wniesienia odwołania ma strona (podmiot spełniający przesłanki art. 28). Legitymację ma również podmiot, który twierdzi, że nie ma interesu prawnego lub obowiązku prawnego, a decyzja została do niego skierowana. Prawo to może realizować jednostka mająca zdolność prawną i do czynności prawnych (art. 29, 30 KPA).

KPA nie wprowadza ograniczeń formalnych ani materialnych dotyczących legitymacji strony. Legitymację ma nie tylko strona, która brała udział w postępowaniu zakończonym decyzją, ale również osoba, która wprawdzie nie brała udziału w postępowaniu, lecz jest stroną wg art. 28 KPA. Natomiast jedyną przesłanką materialną (art. 128 KPA) jest niezadowolenie strony z rozstrzygnięcia zawartego w decyzji organu I instancji.

Warunkiem formalnym jest termin na wniesienie skutecznego odwołania. Należy je wnieść w terminie 14 dni od dnia doręczenia (ogłoszenia) decyzji stronie (art. 129 par.2 KPA; 223 par. 2 o.p.).

W postępowaniu podatkowym przyjęto inne rozwiązanie. Decyzje organu I instancji podlegają wykonaniu przed upływem terminu do wniesienia odwołania. O.p. reguluje wykonalność decyzji nieostatecznej w zakresie dopuszczalności prowadzenia postępowania egzekucyjnego (239a) – decyzja nieostateczna w tych sprawach nie podlega wykonaniu, chyba że decyzji nadano rygor natychmiastowej wykonalności. W postępowaniu podatkowym należy uwzględnić dobrowolne wykonanie decyzji i przymusowe wykonanie decyzji. Przy dobrowolnym wykonaniu obowiązuje reguła (47 par. 1) – termin płatności wynosi 14 dni od dnia doręczenia decyzji ustalającej wysokość zobowiązania podatkowego. Konsekwencją niezapłacenia w terminie jest powstanie zaległości podatkowej (51), od której nalicza się odsetki za zwłokę (53). Tym samym o.p. odstąpiła od regulacji mocy prawnej odwołania, regulując wykonalność decyzji nieostatecznej oraz ostatecznej.

3. Przesłanki dopuszczalności zabezpieczenia w egzekucyjnym postepowaniu administracyjnym

Dokonanie zabezpieczenia należności pieniężnych lub wykonania obowiązków niepieniężnych jest dopuszczalne, gdy brak zabezpieczenia mógłby utrudnić egzekucję, a w szczególności jeżeli stwierdzono: 1) brak płynności finansowej zobowiązanego; 2) unikanie wykonania przez zobowiązanego obowiązku przez nieujawnianie zobowiązań powstałych z mocy prawa lub nierzetelne prowadzenie ksiąg podatkowych; 3) dokonywanie wyprzedaży majątku; 4) niezłożenie oświadczenia na podstawie art. 39 par. 1 o.p. mimo wezwania do jego złożenia.

1. Postępowanie administracyjne ogólne a szczególne.

Wyróżnia się 2 rodzaje postępowania administracyjnego:

1)postępowanie ogólne – regulowane jest przepisami KPA, jest postępowaniem, w którego trybie następuje rozpoznanie i rozstrzygnięcie większości spraw administracyjnych (zmiany nazwiska, pozwoleń budowlanych, samowoli budowlanych, koncesji zezwoleń, wywłaszczenia

2)postępowanie szczególne – to postępowanie, w którego trybie następuje rozpoznanie i rozstrzygnięcie spraw określonego rodzaju, tj. postępowanie podatkowe, którego przedmiotem jest rozpoznanie i rozstrzygnięcie spraw podatkowych.

Tryby dla obu powyższych postępowań:

I)postępowanie główne – przedmiotem jest rozpoznanie i rozstrzygnięcie sprawy administracyjnej w trybie i formie przewidzianymi przez przepisy prawa procesowego zgodnie z przepisami prawa materialnego. W ramach postępowania głównego można wyróżnić postępowanie:

•toczące się przed organem I instancji

•II instancji – w razie wniesienia odwołania przez legitymowane podmioty postępowania administracyjnego. Wniesienie odwołania przenosi na organ II instancji kompetencję do ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia sprawy administracyjnej – merytorycznie.

II)Postępowanie nadzwyczajne – przedmiotem nie jest rozstrzygnięcie merytoryczne sprawy administracyjnej (czy podatkowej), lecz:

•Przeprowadzenie weryfikacji decyzji wydanej w postępowaniu głównych i z tego względu można temu postępowaniu przypisać charakter służebny

•Istotą ich jest stworzenie gwarancji represyjnych zrealizowania celu postępowania głównego – wydania decyzji w pełni prawidłowej

Na system nadzwyczajnych trybów postępowania uregulowanych w kpa i op składają się:

1) postępowanie w sprawie wznowienia postępowania – celem jest stworzenie możliwości prawnej ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia sprawy administracyjnej zakończonej decyzją ostateczną, jeśli postępowanie w którym decyzja zapadła było dotknięte kwalifikowaną wadliwością procesową, 145, 145a kpa, 240 op., tryb ten stosuje się odpowiednio do postanowień,

2) postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji – celem jest ustalenie, czy decyzja nie jest dotknięta kwalifikowaną wadą i przede wszystkim materialno prawną, wyliczoną w art. 156 par. 1 kpa, 247 par 1 op., powodującą jej nieważność; w razie stwierdzenia nieważności, postępowanie kończy się wyeliminowaniem decyzji z obrotu prawnego bez merytorycznego rozstrzygnięcia sprawy adm., do której odnosiła się weryfikowana decyzja

3) postępowanie mające na celu uchylenie, zmianę decyzji prawidłowej, bądź dotkniętej wadami niekwalifikowanymi, art. 154, 155, 161 kpa, 253,253a,254,255 op.

1. Wyroki WSA uwzględniające skargę na decyzje i postanowienia.

Wyroki w sprawach skarg na decyzję lub postanowienie

WSA, uwzględniając skargę, może wydać:

1. Wyrok o uchyleniu decyzji (postanowienia) w całości lub w części – podstawy uchylenia są wyliczone w art. 145 par. 1 pkt 1 PPSA i zgodnie z tymi przepisami sąd uchyli zaskarżoną decyzję (postanowienie), jeżeli w wyniku sprawy ustalił, że decyzja zostanie wydana:

1. Z naruszeniem prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy – tą podstawą uchylenia objęte są sytuacje naruszenia prawa materialnego polegające na błędnym pojmowaniu treści lub znaczenia normy prawnej lub na mylnym podciągnięciu ustalonego stanu faktycznego pod pewną normę prawną (błąd subsumpcji). Sąd będzie mógł uchylić decyzję, jeżeli stwierdzi istnienie związku przyczynowego między treścią decyzji a naruszeniem normy. WAŻNE! – z tego zakresu należy wyłączyć naruszenie przepisów niebudzących wątpliwości interpretacyjnych, gdyż wtedy mamy do czynienia z rażącym naruszeniem prawa, co daje podstawę do stwierdzenia nieważności decyzji.

2. Z naruszeniem prawa dającym podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego – sąd będzie obowiązany uchylić decyzję (postanowienia), jeżeli stwierdzi istnienie jednej z przesłanek wznowienia – niezależnie czy to naruszenie miało wpływ na decyzję – jeżeli nie wystąpią przesłanki negatywne określone w art. 146 KPA (145 par. 1 pkt 3 PPSA); podatki art. 245 par. pkt 3 o.p. (art. 145 par. 2 PPSA).

3. Z naruszeniem innych przepisów postępowania, jeżeli mogło mieć ono istotny wpływ na wynik sprawy – przez istotny wpływ na wynik sprawy należy rozumieć oddziaływanie naruszeń prawa postępowania na treść decyzji. Sąd musi wykazać związek przyczynowy między treścią decyzji a naruszeniem norm prawa postępowania.

1. Ustalając, że decyzja (postanowienie) jest dotknięta jedną z wad wyliczonych w art. 156 par. 1 KPA lub w innych przepisach (np. podatki – 247 par. 1 o.p.), sąd stwierdza jej nieważność

2. Wyrok stwierdzający niezgodność z prawem decyzji lub postanowienia – wg art. 145 par. 1 pkt 3 PPSA: stwierdza wydanie decyzji lub postanowienia, z naruszeniem prawa, jeżeli zachodzą przyczyny określone w KPA lub w innych przepisach. Stwierdzenie niezgodności z prawem będzie dotyczyło przypadków, gdy występują PRZESŁANKI NEGATYWNE uregulowane w KPA, o.p. lub przepisach szczególnych, które wyłączają uchylenie decyzji lub postanowienia, oraz PRZESŁANKI NEGATYWNE dopuszczalności stwierdzenia nieważności decyzji.

3. Środki zaskarżenia w postępowaniu egzekucyjnym na drodze sądowej.

(str.574)Do środków zaskarżenia na drodze należy zaliczyć środki służące w postępowaniu przed sądem administracyjnym i środki służące na drodze postępowania przed sądem powszechnym.

W postępowaniu przed sądem administracyjnym służy skarga na postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które na drodze administracyjnej służyło zażalenie.

W postępowaniu przed sądem powszechnym służy:

• Powództwo przeciwegzekucyjne zobowiązanego. W sytuacji gdy ze względu na rodzaj egzekwowanej należności jest dopuszczalne kwestionowanie istnienia lub wysokości tej należności lub wysokości tej należności w drodze powództwa, a zobowiązany wniesie takie powództwo do sądu, wierzyciel po otrzymaniu powództwa zawiadamia o tym organ egzekucyjny, żądając wstrzymania post. egzekucyjnego do czasu prawomocnego rozstrzygnięcia sprawy przez sąd.

Powództwo przeciwegzekucyjne do sądu służy do merytorycznej obrony przed egzekucją, a zatem do zwalczania jej zasadności i dopuszczalności (podstawy i tryb tego środka w k.p.c)

• Powództwo przeciwegzekucyjne osoby trzeciej. Osoba trzecia, jeżeli organ egzekucyjny odmownie rozpatrzył jej wniosek o wyłączenie spod egzekucji administracyjnej rzeczy lub praw majątkowych, może złożyć powództwo do sądu, na podstawie przepisów k.p.c, o zwolnienie ich spod egzekucji (powództwo można wnieść w ciągu 14 dni od doręczenia postanowienia admin. organu egz. Lub od dnia doręczenia postanowienia wydanego na skutek zażalenia)
  Do czasu prawomocnego rozstrzygnięcia sprawy przed sąd rzeczy objęte wyłączeniem nie mogą być sprzedane w trybie przewidzianym do sprzedaży ruchomości w przepisach o egzekucji należności pieniężnych.

1. Zagadnienie prawomocności decyzji administracyjnej

- cecha prawomocności przysługuje tylko niektórym decyzjom administracyjnym o czym stanowi art. 269 KPA: „Decyzje określone w innych przepisach prawnych jako prawomocne uważa się za ostateczne, chyba, że z przepisów tych wynika , iż dotyczą one takiej decyzji, która została utrzymana w mocy w postępowaniu sądowym bądź też nie została zaskarżona w tym postępowaniu z powodu upływu terminu do wniesienia skargi.”

- Prawomocność jest cechą tych decyzji, które są tak określane w przepisach odrębnych, czyli takich, które w postępowaniu sądowym zostały utrzymane w mocy albo nie zostały do sądu zaskarżone w terminie. Kontrola sprawowana przez SA nie nadaje decyzji cechy prawomocności, bo wspomniany przepis dotyczy kontroli sprawowanej przez sądy powszechne.

- w sferze postulatów pozostaje, aby cechę prawomocności uzyskiwały decyzje poddane kontroli sądu administracyjnego – zasadą powinno być, że kontrola sprawowana przez sąd administracyjny nadaje utrzymanej w mocy lub niezaskarżonej w terminie decyzji cechę prawomocności, z wyjątkiem, że również kontrola sprawowana przez sąd powszechny wywołuje ten sam skutek prawny (są to nieliczne przypadki).

2. Weryfikacja na drodze administracyjnej i sądowej. Relacje

Weryfikacja decyzji i postanowień obejmuje weryfikację na drodze administracyjnej i na drodze sądowej.

Weryfikacja na drodze administracyjnej następuje w toku instancji i w trybach nadzwyczajnych. W zakresie weryfikacji w toku instancji przyjmuje zasadę ogólną dwuinstancyjności, której istota sprowadza się do prawa strony do dwukrotnego rozpoznania i rozstrzygnięcia sprawy. Natomiast w zakresie konstrukcji weryfikacji w nadzwyczajnych trybach postępowania regułą jest zasada ogólna ochrony trwałości decyzji ostatecznej, wyłomem od tej zasady jest dopuszczalność jej weryfikacji w trybach unormowanych przepisami prawa (art. 16 k.p.a.).

K.p.a. ustanawia w art. 16 par. 2 zasadę ogólną skargi na decyzje niezgodne z prawem do sądu administracyjnego, odsyła jednak do określonych zasad i trybu w odrębnych ustawach.

Ordynacja podatkowa reguluje wyłącznie weryfikację na drodze administracyjnej, przyjmując tak jak k.p.a. zasadę ogólną dwuinstancyjności i zasadę ogólną trwałości decyzji.

System weryfikacji dokonywanej w drodze administracyjnej nie jest zbudowany z instytucji procesowych o jednolitym charakterze. Elementami składowymi tego systemu są:

- środki zaskarżenia

- środki nadzoru

- odwołalność decyzji

Wspólną cechą instytucji procesowych składających się na system weryfikacji decyzji jest ich cel, który stanowi wyeliminowanie z obrotu prawnego wadliwych decyzji przez ich kasację i reformację. Różnica pomiędzy nimi sprowadza się natomiast do oparcia poszczególnych instytucji procesowych na zasadzie skargowości bądź na zasadzie oficjalności, z tym, że cześć tych instytucji ma w tym zakresie charakter mieszany.

1. Odwołanie

2. Wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy

3. Zażalenie

RELACJE:

- Weryfikacja decyzji odbywająca się w trybach nadzwyczajnych w drodze administracyjnej oraz weryfikacja decyzji w drodze sądowej oparta jest na zasadzie konkurencyjności, bo od podmiotu legitymowanego zależy wybór drogi weryfikacji decyzji ostatecznej.

- Weryfikacja na drodze administracyjnej ma pierwszeństwo, jeżeli postępowanie administracyjne zostało wszczęte przed złożeniem skargi do sądu. Nie powoduje to jednak odrzucenia skargi, a jedynie zawieszenie postępowania sądowoadministracyjnego.

- Jeżeli jako pierwsze zostało wszczęte postępowanie sądowoadministracyjne to ma ono pierwszeństwo przed postępowaniem administracyjnym, a postępowanie administracyjne podlega umorzeniu gdy jest to postępowanie w sprawie wznowienia postępowania lub stwierdzenia nieważności decyzji.

- Strona skarżąca może dokonać wyboru drogi weryfikacji przez cofnięcie skargi lub żądania umorzenia postępowania nadzwyczajnego.

- W przypadku jednak wydania przez sąd administracyjny wyroku oddalającego skargę niedopuszczalne jest wszczęcie postępowania administracyjnego w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji! (powaga rzeczy osądzonej)

- Podsumowując: Strona może sama wybrać drogę weryfikacji decyzji, ale powinna wybrać najpierw tryb nadzwyczajny, a dopiero później skargę do sądu, bo w ten sposób nie zamyka sobie drogi weryfikacji decyzji w postępowaniu administracyjnym.

3. Wierzyciel a organ egzekucyjny w postępowaniu egzekucyjnym

- są to podmioty postępowania egzekucyjnego

Organ egzekucyjny:

- organ uprawniony do stosowania w całości lub w części określonych w ustawie środków służących doprowadzeniu do wykonania przez zobowiązanych ich obowiązków o charakterze pieniężnym lub niepieniężnym oraz zabezpieczaniu wykonania tych obowiązków

- właściwość rzeczowa do prowadzenia egzekucji obowiązków pieniężnych:

1) naczelnik urzędu skarbowego (pełna zdolność, uprawniony do stosowania wszystkich środków egzekucyjnych)

2) ograniczona zdolność: art. 19 par. 2, 3, 4, 5, 7. u.p.e.a.

-właściwość rzeczowa do prowadzenia egzekucji obowiązków niepieniężnych: art. 20 u.p.e.a.

- właściwość miejscowa: art. 22 u.p.e.a.

- Organ egzekucyjny podejmuje czynności wykonawcze za pośrednictwem egzekutora co do obowiązków niepieniężnych, a poborcy skarbowego przy obowiązkach pieniężnych.

- Organ może zlecić wykonywanie czynności egzekucyjnych organowi rekwizycyjnemu oraz dłużnikowi zajętej wierzytelności.

- Organy pomocnicze (art. 46 u.p.e.a.) i asystujące (art. 50 u.p.e.a.).

Wierzyciel:

- podmiot uprawniony do żądania wykonania obowiązku lub jego zabezpieczenia w administracyjnym postępowaniu egzekucyjnym lub zabezpieczającym.

- uprawniony do żądania wykonania obowiązków: art. 5 u.p.e.a.

- W celu ustalenia który organ administracji publicznej jest w danej sprawie wierzycielem należy stosować odpowiednio przepisy k.p.a. dotyczące właściwości miejscowej i rzeczowej.

SEDNO:

Rozwiązania prawne przyjęte w odniesieniu do ustalania właściwości organów egzekucyjnych oraz wierzycieli powodują, że w większości typowych sytuacji (a więc wtedy, gdy egzekucja jest prowadzona w celu wykonania obowiązku wynikającego z decyzji) organ egzekucyjny i wierzyciel będą tym samym podmiotem postępowania.

W sytuacji gdy wierzyciel jest odrębnym podmiotem od organu egzekucyjnego, oprócz obowiązków będzie miał prawa procesowe, do których należy przede wszystkim zaliczyć prawo do składania zaskarżenia (zażalenia, skargi na opieszałe prowadzenie egzekucji, skargi do sądu adm.). W sytuacji gdy jest równocześnie organem egzekucyjnym, te uprawnienia procesowe są bezprzedmiotowe.

1. Przesłuchanie stron a oświadczenie stron w kpa i op

Przesłuchanie stron

W kpa jest to kwestia kontrowersyjna ze względu na obawę przedstawiania faktów niezgodnych z prawdą. Konieczność spełnienia dwóch przesłanek:

a) wyczerpanie innych środków dowodowych lub ich braku (chodzi zarówno o środki wymienione w kpa, jak i te nienazwane)

b) pozostały niewyjaśnione fakty istotne dla rozstrzygnięcia sprawy

Jest to środek dowodowy posiłkowy , dopuszczalny w ostateczności.

W op przesłuchanie stron stosuje się, kiedy wyliczone środki dowodowe nie dały dostatecznych podstaw do ustalenia stanu faktycznego. Nie jest to zatem posiłkowy środek dowodowy, a jeden z podstawowych. Warunkiem jest wyrażenie przez stronę zgody. Musi być ona wyrażona w sposób nie budzący wątpliwości oraz utrwalona na piśmie.

Zarówno w kpa, jak i op do przesłuchania stron stosuje się przepisy dotyczące świadków z wyłączeniem przepisów o środkach przymusu. Należy pouczyć stronę o odpowiedzialności za składanie fałszywych zeznań oraz o prawie odmowy odpowiedzi na pytanie. Występuje możliwość przesłuchania osoby fizycznej niemającej zdolności do czynności prawnej w sytuacji kiedy organ stwierdzi, iż strona jest zdolna do postrzegania i komunikowania swoich spostrzeżeń oraz posiada wiadomości co do faktów istotnych dla rozstrzygnięcia. W przeciwnym razie należy przesłuchać przedstawiciela ustawowego strony. Kiedy stroną jest jednostka organizacyjna organ przesłuchuje jej przedstawiciela ustawowego lub statutowego. W razie niestawiennictwa strony na wezwanie organu orzekającego w kpa nie można nałożyć na nią grzywny, w op jest możliwość nałożenia kary porządkowej.

Oświadczenia stron

Konieczność wystąpienia dwóch przesłanek:

a) przepis prawa wprost nie wymaga przedłożenia zaświadczenia

b) strona zgłasza wniosek, że chce złożyć oświadczenie

Jeżeli obie przesłanki są spełnione, organ orzekający jest obowiązany odebrać os strony oświadczenie. Jeżeli oświadczenie złożone odnośnie do stanu faktycznego lub stanu prawnego sprawy nie budzi w ocenie organu wątpliwości co do zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy, to te okoliczności faktyczne lub prawne nie wymagają dowodu. Strona składa oświadczenie pod rygorem odpowiedzialności za fałszywe zeznania – obowiązek organu pouczenia.

2. Podstawy wznowienia postępowania sadowoadministr.

. (rozdział XXVI, podrozdział 1.)

Podstawami wznowienia postępowania sądowoadministracyjnego są wyliczone enumeratywnie w ustawie przyczyny wznowienia. Można je podzielić na:

Przyczyny nieważności

• W składzie sądu uczestniczyła osoba nieuprawniona
  albo
  jeżeli orzekał sędzia wyłączony z mocy ustawy, a strona przed uprawomocnieniem się orzeczenia nie mogła domagać się jego wyłączenia.

• Jeżeli strona nie miała zdolności sądowej lub procesowej
  albo
  nie była należycie reprezentowana lub wskutek naruszenia przepisów prawa była pozbawiona możności działania

Przyczyny restytucyjne

• Orzeczenie oparte na dokumencie podrobionym lub przerobionym
  albo
  skazującym wyroku karnym następnie uchylonym

• Orzeczenie zostało uzyskane za pomocą przestępstwa (wymóg prawomocnego wyroku skazującego, chyba że postępowanie karne nie może być wszczęte lub zostało umorzone z innych przyczyn niż brak dowodów)

• W razie późniejszego wykrycia takich okoliczności faktycznych lub środków dowodowych, które mogłyby mieć wpływ na wynik sprawy, a z których strona nie mogła skorzystać w poprzednim postępowaniu

• W razie późniejszego wykrycia prawomocnego orzeczenia dotyczącego tej samej sprawy.

Osobną przyczyną wznowienia jest możliwość żądania wszczęcia postępowania w przypadku gdy Trybunał Konstytucyjny orzekł o niezgodności aktu normatywnego z Konstytucją, umową międzynarodową lub z ustawą, na którego podstawie zostało wydane orzeczenie.
Dotyczy to również rozstrzygnięć organów międzynarodowych działających na podstawie umowy międzynarodowej ratyfikowanej przez Polskę.

Czyli w sumie mamy 7 podstaw wznowienia.

3. Czynności trybów uproszczonych w post. egzekucyjnym (Rozdział XXXV, podrozdział 4.)

W przypadku wystąpienia szczególnych okoliczności ustawa dopuszcza możliwość zaniechania określonych czynności egzekucyjnych.

Post. egz. Uproszczone jest dopuszczalne w sytuacjach szczególnych, gdy zwłoka może wystawić na szwank dobra poddane wzmocnionej ochronie. Określa się te przypadki jako wymagające stosowania instytucji przymusu natychmiastowego lub policyjnego.

Są dwa przypadki, w których dopuszczalne jest przeprowadzenie postępowania uproszczonego:
1. Jeżeli zwłoka w wykonaniu obowiązku groziłaby niebezpieczeństwem dla życia lub zdrowia ludzkiego albo ciężkimi szkodami dla gospodarstwa narodowego lub jeżeli wymaga tego szczególny interes społeczny.
W razie wystąpienia jednej z tych okoliczności organy egzekucyjne wymienione w art. 20 § 2 u.p.e.a. (Policja, ABW, Agencja Wywiadu, Straż Graniczna, GIODO, organ PIP wydający decyzję w I instancji i inne.) w granicach swojej właściwości do nakładania obowiązków o charakterze niepieniężnym, mogą stosować środki egzekucyjne takie jak:
- wykonanie zastępcze
- odebranie rzeczy ruchomej
- przymus bezpośredni
w celu wyegzekwowania wydanych ustnie poleceń, bez potrzeby wystawiania tytułu wykonawczego i doręczania zobowiązanemu postanowienia o zastosowaniu środka egzekucyjnego.

2. W razie gdy zwłoka w wykonaniu obowiązku może zagrozić zdrowiu lub życiu ludzkiemu albo spowodować niemożność lub znaczne utrudnienie w dochodzeniu wykonania przez zobowiązanego obowiązku oraz w innych przypadkach określonych w odrębnych przepisach, organ egzekucyjny może niezwłocznie zastosować przymus bezpośredni do wykonania obowiązku wynikającego z przepisów prawa, po ustnym wezwaniu, bez uprzedniego upomnienia zobowiązanego oraz bez doręczenia mu odpisu tytułu wykonawczego i postanowienia wzywającego do wykonania obowiązku.
Ten tryb może być wykorzystany również przez organy celne przy sprawowaniu kontroli celnej.

3. Środki nadzoru kpa i op. Ograniczenia stosowania

Środki nadzoru stosowane są co do zasady przez same organy administracji publicznej. Mają one na celu weryfikację rozstrzygnięć administracyjnych z urzędu. Dodać także należy, iż wznowienie postępowania lub stwierdzenie nieważności decyzji także może nastąpić z urzędu. Pierwszym ze środków nadzoru jest możliwość uchylenia lub zmiany decyzji ostatecznej, na mocy której żadna ze stron nie nabyła prawa. Decyzję taką może zmienić lub uchylić organ administracji publicznej, który ją wydał albo organ wyższego stopnia w sytuacji, gdy przemawia za tym interes społeczny lub słuszny interes strony. Zmianie lub uchyleniu może podlegać również decyzja, na mocy której strona nabyła prawo. Wymagana jest przy tym jednak zgoda strony. Co więcej wymagane jest, aby przepisy szczególne nie sprzeciwiały się uchyleniu lub zmianie takiej decyzji oraz aby przemawiał za tym interes społeczny lub słuszny interes strony.

Ministrom przysługuje prawo zmiany albo uchylenia decyzji ostatecznych, w wyjątkowych sytuacjach. Taka weryfikacja decyzji jest możliwa, gdy nie można usunąć stanu zagrażającego życiu lub zdrowiu ludzkiemu albo gdy nie można zapobiec poważnym szkodom dla gospodarki narodowej lub dla ważnych interesów państwa. Wobec decyzji wydawanych przez organy jednostek samorządu powyższe uprawnienie przysługuje też wojewodzie. Ponadto w ramach środków nadzoru organ administracji publicznej, który wydał decyzję w pierwszej instancji, może stwierdzić jej wygaśnięcie. Ma to miejsce w sytuacji, gdy decyzja stała się bezprzedmiotowa, zaś stwierdzenie jej wygaśnięcia wynika z przepisów albo interesu społecznego lub interesu strony. Wygaśnięcie decyzji można stwierdzić także wtedy, gdy została ona wydana pod warunkiem, zaś strona warunku takiego nie spełniła.

Z FORUM:

9 # ŚRODKI NADZORU
Środki nadzoru to instytucje procesowe, za pomocą których organy powołane do sprawowania nadzoru uruchamiają z urzędu postępowanie weryfikacyjne, służące wyeliminowaniu z obrotu prawnego decyzji przez ich kasację lub reformację. Cechami charakterystycznymi środków nadzoru jest:
- oparcie ich konstrukcji na zasadzie oficjalności
- cel czyli wyeliminowanie decyzji z obrotu prawnego
Elementy środka nadzoru można odnaleźć w instytucjach związanych z weryfikacją decyzji w trybach nadzwyczajnych. I tak przede wszystkim przymiot środka nadzoru nosić będzie stwierdzenie nieważności, gdyż co do zasady organem właściwym do jej stwierdzenia będzie organ wyższego stopnia (poza wyjątkiem jakim jest decyzja SKO i ministra, wtedy bowiem mamy do czynienia z odwołalnością). Środek nadzoru pojawia się również w jednym wypadku przy wznowieniu postępowania. Co do zasady organem właściwym jest organ, który wydał decyzję, jednak jeśli przyczyną wznowienia jest właśnie działalność organu, który wydał w sprawie decyzję to następuje dewolucja kompetencji na organ wyższego stopnia. Ostatnim przypadkiem, w którym mamy do czynienia ze środkiem nadzoru będzie uchylenie decyzji w trybie wywłaszczenia praw nabytych na podstawie decyzji. Wg. Art. 161p2 kpa wojewoda może w tym trybie uchylić wyłącznie decyzje wydane przez organy jednostek samorządu terytorialnego w sprawach należących do zadań z zakresu administracji rzadowej. Weryfikacja odbywa się zatem w trybie nadzoru, a o jej odwołalności można mówić jedynie wtedy, gdy decyzję wydał minister.

1. Wykonalność decyzji administracyjnej w postępowaniu administracyjnym i podatkowym

W KPA:

- istnieje reguła iż decyzje nieostateczne nie podlegają wykonaniu (przed upływem terminu do wniesienia odwołania decyzja nie podlega wykonaniu), chyba, że:

• nadano jej rygor natychmiastowej wykonalności,

• rygor natychmiastowej wykonalności wynika z mocy ustawy,

• decyzja jest zgodna z żądaniami wszystkich stron,

- wykonanie decyzji wydanej w pierwszej instancji nie czyni nigdy bezprzedmiotowym postępowania odwoławczego, choć w pewnych sytuacjach mogą powstawać trudne do przywrócenia skutki,

OP:

- decyzje organu I instancji podlegają wykonaniu przed upływem terminu do wniesienia odwołania,

- wykonalność decyzji nieostatecznej regulowana jest w zakresie dopuszczalności prowadzenia postępowania egzekucyjnego: decyzja nieostateczna, nakładająca na stronę obowiązek podlegający wykonaniu w trybie przepisów o postępowaniu egzekucyjnym w administracji nie podlega wykonaniu chyba, że decyzji nadano rygor natychmiastowej wykonalności,

- moc prawna zależy od dobrowolnego i przymusowego wykonania decyzji,

- przy dobrowolnym wykonaniu decyzji termin płatności wynosi 14 dni od doręczenia decyzji, konsekwencją odmowy zapłaty będzie powstanie zaległości podatkowej, od której naliczane są odsetki za zwłokę,

2. Dopuszczalność dowodu w postępowaniu sądowoadministracyjnym

Zgodnie z art. 106§3 ppsa: „Sąd może z urzędu lub na wniosek stron przeprowadzić dowody uzupełniające z dokumentów, jeżeli jest to niezbędne do wyjaśnienia istotnych wątpliwości i nie spowoduje nadmiernego przedłużenia postępowania w sprawie.”

Artykuł ten wprowadza wyłom od reguły rozpoznawania sprawy sądowoadministracyjnej na podstawie akt sprawy, wyłom od konstytucyjnej właściwości sądów administracyjnych powołanych do sprawowania wymiaru sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej. Jako wyjątek nie może być stosowany rozszerzająco.

Przeprowadzenie dowodów w postępowaniu sądowoadministracyjnym jest ograniczone określonymi przesłankami:

• przesłanka rodzaju dowodów uzupełniających – wyłącznie z dokumentów. Na podstawie przepisów prawa przyjmuje się, że przez pojęcie dokumentu należy rozumieć akt pisemny stanowiący wyrażenie określonej myśli lub wiadomości. Dokumentami są wszelkie dokumenty pisemne niezależnie od tego, na jakim materiale zostały sporządzone. Musi to być jednak takie pisemne uzewnętrznienie pewnej myśli lub informacji, która nadaje się do wielokrotnego wykorzystania.

• Dopuszczalność przeprowadzenia dowodu z dokumentów określona jest przesłanką dowodu uzupełniającego.
  Jeśli przeprowadzenie dowodu uzupełniającego wykluczyłoby zastosowanie danego środka, to dla prawidłowości sprawowania wymiaru sprawiedliwości odstąpienie od reguły na podstawie akt sprawy jest uzasadnione

• przeprowadzenie dowodów uzupełniających z dokumentów nie spowoduje nadmiernego przedłużenia postępowania w sprawie.

Do postępowania dowodowego przeprowadzonego przez sąd administracyjny na podstawie art. 106 par 3 ppsa stosuje się odpowiednio przepisy kodeksu postępowania cywilnego. Dotyczy to mocy dokumentów i zasad ich przeprowadzenia.

3. Zbieg egzekucji

Zbieg egzekucji administracyjnej i egzekucji sądowej

wobec tej samej ruchomości, nieruchomości albo prawa majątkowego lub niemajątkowego może być prowadzona egzekucja administracyjna i sądowa. w takim przypadku organ egz. z urzędu, na wniosek wierzyciela lub zobowiązanego wstrzymuje czynności egz. i przekazuje akta egz. adm. sądowi rejonowemu zgodnie z przepisami kpc:

organ egzekucyjny i komornik wstrzymują czynności egzekucyjne z urzędu lub na wniosek wierzyciela albo zobowiązanego i przekazują akta obu postępowań egzekucyjnych sądowi rejonowemu, który rozstrzyga, w jakim trybie ma być prowadzona egzekucja łączna. Sąd bierze pod uwagę stan każdego z postępowań egzekucyjnych, a jeżeli są w równym stopniu zaawansowane – wysokość egzekwowanych należności i kolejność ich zaspokojenia.

Sąd postanawia, jakie dokonane już czynności egzekucyjne pozostają w mocy. Jeżeli egzekucje są prowadzonew celu zrealizowania zastawu rejestrowego lub skarbowego, łączne prowadzenie egzekucji przejmuje organ egzekwujący należność korzystającą z pierwszeństwa zaspokojenia. Jeżeli egzekucja sądowa jest prowadzona na podstawie orzeczenia wydanego w elektronicznym postępowaniu upominawczym, łączne prowadzenie egzekucji przejmuje komornik. Dalsze zbiegi egzekucji do tej samej rzeczy lub prawa majątkowego: organ egz. wyznaczony przy pierwszym zbiegu. Postanowienie powinno być wydane przez są w ciągu 14 dni i służy na nie zażalenie stronom oraz administracyjnemu organowi egz.

Organ przejmujący egz. wydaje we właściwym sobie trybie postanowienie co do kosztów czynności egzekucyjnych drugiego organu, nawet gdy czynności nie zostały utrzymane w mocy. Jeżeli egz przejmuje organ sądowy, przepisy kpc dot. ograniczenia egzekucji stosuje się również do należności poddanych egzekucji adm, chyba, ze ograniczenia egz adm są mniejsze

Zbieg egzekucji administracyjnej

wobec jednej rzeczy lub prawa majątkowego może być prowadzone kilka egz. przez organy egz. zgodnie z art 19. upae. w takim przypadku łączne prowadzenie egzekucji przejmuje naczelnik urzędu skarbowego, który pierwszy zastosował środek egzekucyjny, a jeżeli nie dokonał takiej czynności pierwszy, albo w ogóle jej nie dokonał - łączne prowadzenie egz. przejmuje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według siedziby lub miejsca zobowiązanego - z zastrzeżeniem, że jeżeli środek egz. zastosował naczelnik urzędu skarbowego właściwy miejsca położenia majątku zobowiązanego, to on to przejmuje.

jeśli dalej są zbiegi, to prowadzi ten, kto z tego wyżej wyniknął.

jeśli z nieruchomości, która jest położona na obszarze działania kilku organów, to organ prowadzący egz. powiadamia o wszczęciu i o ukończeniu egz. inne organy.

organ łączy post. prowadzone co do kilku nieruchomości tego samego zobowiązanego lub co do kilku części tej samej nieruchomości, jak również postępowanie egz. dotyczące części nieruchomości i jej całości, jeżeli odpowiada to celowi egz. i nie ma przeszkód natury prawnej ani gosp. jeżeli nieruchomość jest położona na obszarze działania różnych organów egz., połączenie zarządza ten organ, który pierwszy wszczął egz.

post. można rozdzielić, jeżeli w dalszym jego toku odpadną przyczyny, które spowodowały połączenie.

brak regulacji zbiegu obowiązków o charakterze niepieniężnym = luka w prawie.

1. Konsekwencje niekonstytucyjności aktu normatywnego w postępowaniu administracyjnym i podatkowym.

W przypadku gdy TK orzekł o niezgodności aktu normatywnego z konstytucją, umową międzynarodową a na podstawie tego aktu wydana została decyzja indywidualna stanowi to możliwość wzruszenia decyzji. Trybem przewidzianym w przypadku niekonstytucyjności aktu normatywnego jest wznowienie postępowania. Wznowienie nastąpić może wyłącznie na żądanie strony postępowania administracyjnego. Stwierdzenie niekonstytucyjności nie skutkuje zatem wzruszeniu lub wyeliminowaniu decyzji z obrotu prawnego z mocy samego orzeczenia, otwiera zaś drogę do wznowienia postępowania na drodze indywidualnego wniosku.

W ordynacji wskazano iż wznowienie może nastąpić także w przypadku gdy zostało wydane orzeczenie sądu stwierdzające naruszenie zasady równego traktowania, a także umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz orzeczenia TSUE

2. Zaskarżalność postanowień w.s.a. do NSA

Od postanowień w.s.a. przysługuje możliwość ich zaskarżenia na dwóch drogach. W przypadku gdy postanowienie kończy postępowanie przed w. s. a. przysługuje od niego skarga kasacyjna. Natomiast drugim środkiem jest zażalenie przysługujące od postanowień wskazanych w ustawie.

Zażalenie służy na postanowienia:

- o przywrócenie terminu lub odmowie jego przywrócenia

- o odmowie dopuszczenia do udziału w sprawie

- na postanowienie o cofnięciu pomocy prawnej

-przekazanie sprawy innemu sądowi

-wstrzymanie lub odmowa wstrzymania wykonania decyzji

-zawieszenie postępowania i odmowa jego podjęcia

- odmowa sporządzenia uzasadnienia wyroku

- sprostowanie lub wykładnia orzeczenia lub wyroku

- oddalenie wniosku o wyłączenie sędziego

- odrzucenie skargi kasacyjnej

-odrzucenie zażalenia

-Zwrot kosztów postępowania, jeżeli strona nie wnosi skargi kasacyjnej

- ukaranie grzywną

Możliwość zaskarżenia przysługuje stronom, uczestnikom, organizacji społecznej, prokuratorowi i rzecznikom. Pobiera się od nich wpis. A złożenie ograniczone jest terminem- 7 dni w przypadku zażaleń, 30 w przypadku wnoszenia o skargę kasacyjną.

DRUGA ODPOWIEDŹ NA TO SAMO PYTANIE:

Ustawa – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi określa zakres właściwości sądów administracyjnych do rozpoznawania i rozstrzygania skarg na postanowienia w postaci enumeracji pozytywnej tego rodzaju postanowień, a mianowicie:

• Postanowienia, na które przysługuje zażalenie, co oznacza, że dopuszczalność zaskarżenia do sądu administracyjnego jest obwarowana przesłanką zaskarżalności na drodze administracyjnej.

• Postanowienia kończące postępowanie, do których zaliczamy postanowienia o niedopuszczalności odwołania, uchybieniu terminu do wniesienia odwołania, odmowie przywrócenia terminu do złożenia odwołania, a w postępowaniu podatkowym również postanowienie o pozostawieniu sprawy bez rozpatrzenia.

• Postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty, np. przyjmujące formę postanowienia zajęcie stanowiska przez inny organ, od którego stanowiska uzależnione jest wydanie decyzji czy postanowienie o zatwierdzeniu lub odmowie zatwierdzenia ugody. W wypadku tych postanowień przesłanką ich zaskarżalności jest również fakt, iż przysługuje od nich zażalenie.

3. Rozpoznanie i rozstrzygnięcie skargi i wniosku w postępowaniu skargowo-wnioskowym.

W postępowaniu skargowo-wnioskowym postępowanie może być wszczęte wyłącznie na wniosek.

Zostanie skarga lub wniosek odrzucona gdy: przedmiot wykracza poza zakres postępowania skargowego, nie jest wyrazem woli skarżącego, nie wynika żaden interes skarżącego, w tożsamej sprawie toczy się już postępowanie.

Co do zasady powinny być rozpatrywane niezwłocznie. Gdy potrzeba prowadzenia postępowania wyjaśniającego termin wynosi maksymalnie miesiąc. Na niezałatwienie skargi w terminie przysługuje skarga. Obowiązkiem jest powiadamianie o stanie sprawy posła senatora lub radnego którzy wnieśli skargę.

W stadium rozpoznania obowiązkowej jest ustosunkowanie się do zagadnień związanych z załatwieniem sprawy. Organ rozpatrujący skargę lub wniosek może wydać polecenie lub podjąć inne środki w celu usunięcia stwierdzonych uchybień.

Załatwienie skargi następuje przez przygotowanie danych o rozstrzygnięciach które powinny być zamieszczone w zawiadomieniu jako uwidocznienie wyniku postępowania. Załatwienie sprawy zaś następuje przez np. polecenie służbowe, wewnętrzne zarządzenie, decyzję.

Obowiązkowej jest zawiadomienie osób które wniosły skargę. Jest to obowiązek organu stanowiący poświadczenie jego działań. Należy także powiadomić organy pośredniczące- posła, senatora, radnego.

DRUGA ODPOWIEDŹ DO TEGO SAMEGO PYTANIA:

W zasadzie skargi i wnioski powinny być załatwiane niezwłocznie, jeżeli są ku temu warunki, bo nie trzeba zbierać informacji lub wyjaśnień. Jeżeli post. wyjaśniające jest potrzebne i organ prowadzi je we własnym zakresie albo gdy są konieczne uzgodnienia lub porozumienia z innymi organami oraz badanie akt, to obowiązuje ustawowy termin maksymalny- miesiąc. W przypadku niezachowania terminu dopuszcza się stosowanie art. 36-38 przy skardze , a 245 przy wniosku. W toku rozpoznania konieczne będzie powiadomienie (w ciągu 14 dni od daty wniesienia) o stanie rozpoznania skargi lub wniosku posła, senatora lub radnego, którzy wnieśli je we własnym imieniu lub przekazali je do organu.

W tym też stadium postępowania trzeba ustosunkować się do zagadnień związanych z załatwieniem skargi (wniosku) oraz załatwieniem sprawy, której skarga (wniosek) dotyczy. Załatwienie skargi lub wniosku następuje w ramach postępowania skargowego, a załatwienie sprawy może wymagać stosowania zupełnie innych przepisów materialnych lub procesowych. W przepisie § 12 wspomnianego rozporządzenia stanowi się, że: „Organ rozpatrujący skargę lub wniosek może, na zasadach określonych w odrębnych przepisach, wydać polecenie lub podjąć inne stosowne środki, w celu usunięcia stwierdzonych uchybień oraz przyczyn ich powstawania”, co dobrze oddaje różnicą pomiędzy merytorycznym załatwieniem samej sprawy a załatwieniem skargi lub wniosku, które ujawniły potrzebę rozpatrzenia tej sprawy.

Załatwienie skargi (wniosku) pod względem proceduralnym- i w celu poprawienia organizacji oraz działania organów państwowych lub społecznych (zgodnie z art. 259 § 3 k.p.a.)- następuje przez przygotowanie danych o rozstrzygnięciach, które powinny być zamieszczone w zawiadomieniu jako uwidocznienie wyniku postępowania. Załatwienie zaś sprawy, której dotyczyła skarga lub wniosek, może mieć formę bardzo zróżnicowaną (polecenie służbowe, wewnętrzne zarządzenie, decyzja administracyjna, zarządzenie organu administracji sądowej).

Postępowanie jest jednoinstancyjne . możliwe jest jednak wniesienie kolejnej skargi która otworzy nowe postępowanie, ale tylko wtedy gdy zawierać będzie ona nowe elementy.

1. Rodzaje właściwości organów orzekających w postępowaniu administracyjnym. Ustalanie i skutki niezachowania.

Właściwość jest to zdolność prawna organu do rozpoznawania i rozstrzygania określonego rodzaju spraw w postępowaniu administracyjnym. W zależności od tego, na jakiej podstawie organ administracji publicznej nabył zdolność: właściwość ustawowa (wprost z przepisu ustawy) oraz delegacyjna (ze względu na przekazanie danej sprawy lub czynności procesowej w sprawie jednemu organowi administracji publicznej przez drugi organ administracji publicznej).

Właściwość ustawowa: rzeczowa, miejscowa, instancyjna.

1. rzeczowa: zdolność prawna oap do rozpoznawania i załatwiania spraw danej kategorii; ustala się ją wg przepisów o zakresie działania oap, takie samo rozwiązanie w OP,

2. miejscowa: zdolność prawna oap do rozpoznania i załatwienia spraw danej kategorii na obszarze określonej jednostki podziału terytorialnego kraju. Art. 21. KPA: Właściwość miejscową organu administracji publicznej ustala się:

1) w sprawach dotyczących nieruchomości – według miejsca jej położenia; jeżeli nieruchomość położona jest na obszarze właściwości dwóch lub więcej organów, orzekanie należy do organu, na którego obszarze znajduje się większa część nieruchomości,

2) w sprawach dotyczących prowadzenia zakładu pracy – według miejsca, w którym zakład pracy jest, był lub ma być prowadzony,

3) w innych sprawach – według miejsca zamieszkania (siedziby) w kraju, a w braku zamieszkania w kraju – według miejsca pobytu strony lub jednej ze stron; jeżeli żadna ze stron nie ma w kraju zamieszkania (siedziby) lub pobytu – według miejsca ostatniego ich zamieszkania (siedziby) lub pobytu w kraju.

§ 2. Jeżeli nie można ustalić właściwości miejscowej w sposób wskazany w § 1, sprawa należy do organu właściwego dla miejsca, w którym nastąpiło zdarzenie powodujące wszczęcie postępowania, albo w razie braku ustalenia takiego miejsca – do organu właściwego dla obszaru dzielnicy Śródmieście w m.st. Warszawie.

1. Instancyjna: zdolność prawna oap do przeprowadzania weryfikacji decyzji w drodze administracyjnej. Przyznana organom wyższego stopnia oraz w ograniczonym zakresie również ministrom. Organami wyższego stopnia są:

1) w stosunku do organów jednostek samorządu terytorialnego – samorządowe kolegia odwoławcze, chyba że ustawy szczególne stanowią inaczej,

2) w stosunku do wojewodów – właściwi w sprawie ministrowie,

3) w stosunku do organów administracji publicznej innych niż określone w pkt 1 i 2 – odpowiednie organy nadrzędne lub właściwi ministrowie, a w razie ich braku – organy państwowe sprawujące nadzór nad ich działalnością,

4) w stosunku do organów organizacji społecznych – odpowiednie organy wyższego stopnia tych organizacji, a w razie ich braku – organ państwowy sprawujący nadzór nad ich działalnością.

Organy ap są obowiązane z urzędu przestrzegać swojej właściwości. Naruszenie każdego rodzaju właściwości przez oap przy wydawaniu decyzji administracyjnej powoduje nieważność decyzji bez względu na trafność merytorycznego rozstrzygnięcia.

2. Zastosowanie sankcji wzruszalności w postępowaniu sądowo-administracyjnym.

W przepisach prawa procesowego regulujących ogólne postępowanie administracyjne i szczególne postępowania administracyjne naruszenie przepisów prawa jest obwarowane w zależności od rodzaju naruszenia przepisu prawa sankcją wzruszalności (głównie naruszenie przepisów prawa procesowego) oraz sankcji nieważności (głównie naruszenie materialnego).

W przypadku sankcji wzruszalności wsa, uwzględniając skargę, może wydać wyrok o uchyleniu decyzji (postanowienia) w całości lub części. Podstawy uchylenia są wyliczone w art. 145 par. 1 pkt 1 ppsa- sąd uchyla, jeżeli stwierdzi:

a) naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy,

b) naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego,

c) inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

3. Tytuł egzekucyjny a tytuł wykonawczy.

Tytuł egzekucyjny to podstawa prawna do prowadzenia egzekucji. tym terminem nie posługuje się ustawa, która wymienia tylko akty z których wynikają obowiązki podlegające egzekucji administracyjnej. Są to akty indywidualne ( decyzje, postanowienia, orzeczenia) i generalne, oraz akty wydane przez państwa obce. Akty generalne muszą spełniać dwie przesłanki łącznie- mieszczą się w zakresie administracji rządowej i samorządowej oraz ustanawiają obowiązki bezpośrednio.

Samo ustanowienie obowiązku w akcie indywidualnym lub generalnym nie daje podstawy do wszczęcia postępowania egzekucyjnego. Więc sam tytuł egzekucyjny nie jest podstawą do wszczęcie postępowania, jest jednak podstawą do wystawienia tytułu wykonawczego, który stanowić będzie podstawę egzekucji. Podstawą jest zatem dopiero wystawiony przez wierzyciela dokument urzędowy stwierdzający istnienie i wymagalność obowiązku- czyli tytuł wykonawczy.

Gdy wierzycielem jest organ egzekucyjny to on wystawia tytuł. Gdy minister otrzymuje wniosek obcego państwa to on wystawia tytuł wykonawczy.

Tytuł wykonawczy sporządza się według ustalonego wzoru do którego dołącza się dowód doręczenia upomnienia lub podaje podstawę raku tego obowiązku.

1.Kompetencja Ogólna w postępowaniu administracyjnym i podatkowym

Kompetencja ogólna w postępowaniu podatkowym

Została przyznana:

- naczelnikowi urzędu skarbowego i naczelnikowi urzędu celnego

- wójtowi (burmistrzowi, prezydentowi miasta), staroście, marszałkowi województwa

- dyrektorowi izby skarbowej, izby celnej (jeżeli są organami I instancji)

- ministrowi wł. d/s. finansów publicznych w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji, wznowienia postępowania, zmiany lub uchylenia decyzji lub stwierdzenia jej wygaśnięcia z urzędu.

Kompetencję ogólną do wykonywania orzeczenia administracyjnego w sprawach indywidualnych mają zarówno organy monokratyczne (np. wojewoda, starosta) jak i organy kolegialne (np. zarząd powiatu, samorządowe kolegia odwoławcze, okręgowe rady adwokackie).

2.Przesłanki uchylenia decyzji i postanowienia w trybie wznowienia postępowania

Opracowano na podstawie art. 145-146 KPA, podręcznika, numer boczny: 530

Przesłanką pozytywną uchylenia decyzji w trybie wznowienia postępowania jest wystąpienie jednej z podstaw wznowienia postępowania z art. 145 §1, 145a i 145b KPA:

1) dowody, na podstawie których ustalono stan faktyczny w sprawie, okazały się fałszywe

2) decyzja została wydana w wyniku przestępstwa

3) decyzja została wydana przez organ lub pracownika, podlegającego wyłączeniu

4) strona nie brała udziału w postępowaniu bez własnej winy

5) wyjdą na jaw nieznane wcześniej organowi , a istniejące w dniu wydania decyzji istotne dla sprawy okoliczności faktyczne lub dowody

6) decyzja została wydana bez uzyskania wymaganego prawem stanowiska innego organu

7) zagadnienie wstępne zostało rozstrzygnięte przez sąd lub inny organ w odrębnie, niż miało to miejsce przy wydaniu decyzji

8) decyzja została wydana w oparciu o inną decyzję lub orzeczenie sądu, które zostało następnie uchylone lub zmienione

9) Trybunał Konstytucyjny orzekł o niezgodności aktu normatywnego, będącego podstawą do wydania decyzji, z konstytucją

10) Jeżeli sąd wydał orzeczenie o naruszeniu zasady równego traktowania, jeżeli rozstrzygnięcie sprawy decyzją naruszyło tę zasadę.

Przesłankami negatywnymi są:

1) Upływ terminu od dnia doręczenia lub ogłoszenia decyzji ostatecznej. W przypadku podstaw uchylenia 1 i 2 termin ten wynosi 10 lat, w pozostałych wypadkach - 5 lat. Ponadto dalej idące ograniczenia mogą wprowadzać ustawy materialne. Upływ terminu powoduje sanację decyzji w obrocie prawnym.

2) Nie uchyla się decyzji, jeżeli w wyniku wznowienia postępowania zostałaby wydana decyzja odpowiadająca w istocie decyzji dotychczasowej. Wystąpienie tej przesłanki powoduje sanację decyzji w obrocie prawnym.

3. Roszczenie odszkodowawcze w postępowaniu sądowo-administracyjnym.

PPSA przewiduje roszczenie o odszkodowanie w następujących przypadkach:

- osoba poniosła szkodę na skutek niewykonania orzeczenia sądu,

- sąd wyrokiem uchylił zaskarżoną decyzję, a organ, rozpatrując sprawę, ponownie umorzył postępowanie oraz w razie, gdy sąd stwierdził nieważność aktu lub ustalił przeszkodę prawną uniemożliwiającą stwierdzenie nieważności aktu stronie, która poniosła szkodę, może dochodzić roszczenia na drodze postępowania przed sądem powszechnym.

Z FORUM:
10# ROSZCZENIE ODSZKODOWAWCZE W POSTĘPOWANIU SĄDOWOADMIN.
W celu zagwarantowania skuteczności orzeczeń sądów administracyjnych stronie przysługuje roszczenie o odszkodowanie na zasadach określonych w Kodeksie Cywilnym od organu, który nie wykonał orzeczenia. Jeżeli organ uzna to roszczenie – wypłaca je, jeśli zaś go nie wypłaci - służy powództwo do sądu powszechnego. Warunki roszczenia:
- osoba poniosła szkodę na skutek niewykonania orzeczenia sądu,
- sąd wyrokiem uchylił zaskarżoną decyzję, a organ, rozpatrując sprawę, ponownie umorzył postępowanie oraz w razie, gdy sąd stwierdził nieważność aktu lub ustalił przeszkodę prawną uniemożliwiającą stwierdzenie nieważności aktu stronie, która poniosła szkodę, może dochodzić roszczenia na drodze postępowania przed sądem powszechnym.
Roszczenie odszkodowawcze przysługuje również w przypadku naruszenia prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki:
- ma je strona, której uwzględniono skargę na przewlekłość i może ona dochodzić naprawienia szkody wynikłej ze stwierdzonej przewlekłości od Skarbu Państwa.
- strona, która nie wniosła skargi na przewlekłość może dochodzić na podstawie 417 KC naprawienia szkody wynikłej z przewlekłości po prawomocnym zakończeniu postępowania co do istoty sprawy

1. Instytucje realizacji zasady ogólnej prawdy obiektywnej

1. podzasada dbania o przestrzeganie prawa w postępowaniu

- przez stronę: np. wymogi formalne i zwracanie pism procesowych w celu usunięcia braków

- przez organ (samokontrola) – postępowania nadzwyczajne wszczynane z urzędu

- przez organ nadzorczy (czyli wszystkie instytucje, gdzie działa organ wyższego stopnia – np. przy wznowieniu, gdy przyczyną wznowienia jest działanie organu, który normalnie powinien rozpatrywać sprawę o wznowienie – art. 150 pr. 2, albo postępowanie ws. stwierdzenia nieważności)

1. podzasada prawdy obiektywnej sensu stricto

- wszystko co wiąże się z postępowaniem dowodowym. Obowiązek zebrania dowodów z urzędu przez organ.

- strona ma tylko prawo do żądania przeprowadzenia dowodu

- uzupełniające postępowanie dowodowe przez organ współdziałania (art. 106)

c. podzasada uwzględnienia interesu społecznego i słusznego interesu obywateli

- instytucje, gdzie w przepisach jest mowa o interesie społecznym i indywidualnym (np. art. 100 par. 3 – możliwość samodzielnego rozstrzygnięcia zagadnienia wstępnego przez organ)

Z FORUM:

Instytucjami procesowymi gwarantującymi realizację zasdady szybkości w postępowaniu są przede wszystkim:
-terminy, w tym również terminy przedawnienia obowiązków lub zobowiązań podatkowych
-środki dyscyplinujące organ, czyli przede wszystkim zażalenie na opieszałość czynności w trybie art. 36 KPA oraz odpowiedzialność pracownika organu za niezałatwienie sprawy w terminie w trybie art. 38 KPA oraz obowiązek organu naliczania odsetek w razie zwłoki przy zwrocie nienależnych świadczeń w OP
- możliwość przeprowadzenia rozprawy, gdy przyczyni się to do przyspieszenia postępowania

2. Rozporządzalność skargi do w.s.a. Granice

Zgodnie z zasadą rozporządzalności skarżący może cofnąć swoją skargę, która to czynność wiąże sąd. Jednakże art. 60 pppsa ustala warunek polegający na tym, że cofnięcie skargi nie może zmierzać do obejścia prawa lub powodować utrzymanie w mocy aktu lub czynności dotkniętych wadą nieważności. Instytucja ta jest dostosowana do zakazu reformationis in peius 714 w por.

3. Zakres przedmiotowy administracyjnego postępowania egzekucyjnego

Zakres ten obejmuje w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym obowiązki pieniężne oraz niepieniężne. Do ob. pieniężnych należą 1) podatki, 2) niepodatkowe należności budżetowe 3) należności z tyt. przychodów z prywatyzacji 4) grzywny i kary wymierzane przez oap 5) należności od jednostek budżetowych wynikające z wzajemnego potrącenia zobowiązań podatkowych z zob. tych jednostek, 6) należności przekazane do egzekucji na podst. odrębnych ustaw, 7) wpłaty na rzecz funduszy celowych, inne jeżeli pozostają we właściwości rzeczowej oap 9) wypłaty należnego wynagrodzenia za pracęnakładane w drodze decyzji organów PIP 10) należności z tyt. skłądek do Funduszu Żeglugi Śródlądowej oraz skłądek do Funduszu Rezerwowego

niepieniężne: 1) ob. pozostające we właściwości organów adm. rządowej i samorządu ter. lub przekazane do egzekucji na mocy przepisu szczególnego, 2) ob. z zakresu bezpiezeństwa i higieny pracy nakłądane przez PIP, 3) ob. z zakresu ochrony danych osobowych nakładane przez GIODO

+ egzekucja z należności z obcych tytułów 837 w podr

1. Klasyfikacja zasad w postępowaniu administracyjnym. Ich charakter normatywny.

Zasady ogólne wyprowadzone są z przepisów zawartych w art. 6-16 KPA, które to artykuły stanowią osobny rozdział w k.p.a. Są to z reguły przepisy wyjęte niejako przed nawias, a więc wspólne dla całości postępowania administracyjnego. Mają różny stopień ogólności, stanowią przeniesione na grunt prawny zalecenia prakseologiczne, określają aksjologiczne uzasadnienia. Decydujące jednak znaczenie przy określaniu charakteru normatywnego zasad ogólnych ma orzecznictwo NSA, w którym potraktowano je jako niosące w sobie treści o charakterze ogólnym, ale o pełnej mocy normatywnej. Zgodnie z orzeczeniem NSA z 4 czerwca 1982 r. „(…) są integralną częścią przepisów regulujących procedurę administracyjną i są dla organu administracji wiążące na równi z innymi przepisami procedury (…)”.

W doktrynie można napotkać na różne liczby i nazwy zasad ogólnych, lecz ostatecznie można przyjąć klasyfikację wyróżniającą dwie grupy zasad ze względu na znaczenie w stosowaniu prawa przez organy administracji publicznej. Podstawowe kryterium stanowi pojęcie praworządnej decyzji stosowania prawa odniesionej nie tylko do sądów, lecz również do innych organów władzy publicznej.

I grupa – zasady ogólne wyrażające ideę praworządnej decyzji stosowania prawa przez organy administracji publicznej:

1. pierwotne:

1. praworządności działania organu administracji publicznej i dbałości o praworządne działanie stron i uczestników postępowania

2. prawdy obiektywnej

3. uwzględniania w postępowaniu i załatwianiu spraw interesu społecznego i słusznego interesu jednostki

4. czynnego udziału stron w postępowaniu

1. pochodne:

1. zaufania uczestników postępowania do organów państwa

2. dwuinstancyjności postępowania

3. trwałości decyzji administracyjnej

4. sądowej kontroli decyzji administracyjnych.

II grupa – zasady ogólne kultury administrowania oraz techniczno-procesowe:

1. kultury administrowania:

1. przekonywania

2. udzielania informacji faktycznej i prawnej stronom oraz niezbędnej informacji prawnej stronom i uczestnikom postępowania

3. ugodowego załatwiania spraw o spornych interesach stron

1. techniczno-procesowe:

1. szybkości i prostoty postępowania

2. pisemności.

(jeśli okaże się, że to pytanie obejmuje także o.p., to zasady ogólne postępowania podatkowego mają taki sam charakter normatywny, jak zasady ogólne k.p.a. Ich treść jest czasem tożsama, a czasem zbieżna z treścią zasad k.p.a. Ogółem, o.p. była wzorowana na k.p.a., również w zakresie zasad ogólnych. W klasyfikacji drobne zmiany: nie ma zasady uwzględniania interesu społecznego i jednostki; zamiast zasady sądowej kontroli d.a. mamy zasadę jawności postępowania dla jego stron; nie ma zasady ugodowego załatwiania spraw, a zasada udzielania informacji(…) brzmi tak: zasada udzielania niezbędnej informacji prawnej w przedmiocie sprawy podatkowej)

2. Teoria wadliwości decyzji administracyjnych i ich weryfikacja

PYTANIE PODOBNE DO PYTANIA Z 2012:. Teoria wadliwości decyzji administracyjnej, a system weryfikacji decyzji administracyjnej.

Decyzja jest prawidłowa, gdy łącznie spełnia dwie przesłanki:

1. Jest zgodna z normami materialnego prawa administracyjnego

2. Została wydana zgodnie z normami procesowego prawa administracyjnego.

Automatycznie decyzja naruszająca w/w normy jest wadliwa.

Doktryna klasyczna: decyzja jest prawidłowa, gdy jest zgodna z normami prawa materialnego i procesowego, które obowiązują w dniu wydania decyzji

Doktryna współczesna: ponad doktrynę klasyczną uwzględnia wydanie decyzji w oparciu o niekonstytucyjny akt normatywny, przepisy prawa europejskiego, wobec których ETS stwierdził nieważność, jak i wadliwą jego wykładnię.

Teoria wadliwości decyzji administracyjnej:

- musi pogodzić wymagania interesu jednostkowego z interesem ogólnym,

- musi pogodzić wymagania zasady praworządności oraz zasady trwałości decyzji administracyjnej

Następuje konflikt między zasadą praworządności a zasadą ochrony praw nabytych. Bezwzględne oparcie tej teorii na zasadzie praworządności powinno prowadzić do eliminacji decyzji z systemu prawnego przy jakimkolwiek naruszeniu prawa. Nie można jednak tak bezwzględnie postawić na ochronę praworządności. Przykład: organ nie podał podstawy prawnej, choć dany przepis obowiązuje.

W związku z tym najmniejsza wada decyzji nie może powodować jej wycofania z obrotu prawnego <- zasada gradacji wad decyzji wypracowana przez doktrynę (dopiero określony ciężar gatunkowy wad powoduje albo sankcję wzruszalności, albo nieważności i tym samym jest to ograniczenie zasady praworządności).

Naruszenia kardynalne obwarowane są sankcją nieważności – decyzja od samego początku była niezdolna do wywołania skutku prawnego.

Łagodniejszą sankcją jest sankcja wzruszalności – przerywa ona skutek prawny; do zmiany potrzebne jest uchylenie poprzedniej decyzji. W trybie wznowienia postępowania można zastosować tylko sankcję wzruszalności. Jest to naruszenie, które mogło mieć wpływ na treść (jeśli treść nowej decyzji pokrywa się – stwierdza się tylko niezgodność z prawem, a decyzja pozostaje w obrocie prawnym).

Muszą być to takie naruszenia, które mają wpływ na treść rozstrzygnięcia – są naruszenia prawa różnego stopnia. Bez rozróżniania ich skutki wadliwego działania lub niedbalstwa organu przerzucony byłby na jednostkę.

Naruszenie prawa może wynikać także z wadliwej wykładni.

Stopień naruszenia prawa może być różny – naruszenie prawa może być „kardynalne”, ale może też być niewielkie. Każde z nich powinno wywoływać inne konsekwencje prawne.

Na stronach 302 – 305 naszej biblii znajduje się pasjonujące rozważanie na temat dlaczego jedni uważają, że nieważne to nieistniejące/pozorne, a Borkowski ten pogląd odrzuca.

Decyzje wadliwe dzielimy na wzruszalne i nieważne. <- Podstawą tego wyróżnienia jest zdolność decyzji do wywoływania skutków prawnych uznanych przez prawo.

Decyzje nieważne: ich skutki prawne nie są uznane przez prawo, ale uznaje się istnienie nieodwracalnych skutków prawnych decyzji nieważnej oraz inne skutki, jeżeli upłynął termin 10 lat od jej doręczenia/ogłoszenia.

Decyzje wzruszalne: skutki prawne są przez prawo uznane, ale są one pozbawione zdolności wywoływania skutków prawnych w przyszłości.

Na podstawie przesłanek prawidłowości decyzji, od których zacząłem wyróżnia się dwa rodzaje wadliwości decyzji administracyjnej:

1. Wadliwość materialnoprawna – powoduje sankcję nieważności

2. Wadliwość procesowoprawna – skutkuje sankcją wzruszalności decyzji w trybie wznowienia postępowania.

Wyjątki:

- pojęciem rażącego naruszenia prawa należy objąć nie tylko rażące naruszenie prawa materialnego, ale też procesowego, co spowoduje sankcję nieważności.

- wadliwość spowodowana wydaniem decyzji bez uzyskania wymaganego prawem stanowiska innego organu będzie wynikiem naruszenia obu rodzajów norm i spowoduje sankcję wzruszalności.

We współczesnej regulacji materialnoprawnej wprowadzono nową koncepcję sankcji wobec wadliwych decyzji – sankcję niezgodności z prawem.

Zagadnienia wadliwości decyzji administracyjnych nie należy łączyć z zagadnieniem decyzji nieistniejącej, bo to odrębna kwestia.

Rektyfikacja:

• Uzupełnienie

• Sprostowanie

• Wykładnia

Rektyfikacja polega na tym, że akt ostaje się w obrocie prawnym, a jest jedynie poprawiany. Rektyfikacja istnieje w każdej procedurze; po doręczeniu nie można nic zmieniać, każda drobna poprawka może być dokonana jedynie w tym trybie – postanowienie o sprostowaniu.

Art. 111 KPA mówi, że organ sam może uzupełnić lub sprostować decyzję. Uzupełnienie lub odmowa uzupełnienia następuje w formie postanowienia. W przypadku wydania takiego postanowienia termin do wniesienia odwołania, powództwa lub skargi biegnie od jego dostarczenia lub ogłoszenia. Trzeba bardzo ściśle określić zakres odwołania – zaskarżać można tylko część dotyczącą uzupełnienia. Tryb rektyfikacji nie może mieć wpływu na treść rozstrzygnięcia.

Ochrona praw nabytych – czy ona także może być w pełni realizowana? Praworządność może być naruszona nie tylko z winy państwa – także z winy jednostki.

Pojawia się tutaj kwestia trwałości decyzji administracyjnej z art. 16 KPA. To rozwiązanie jest przykładem kompromisu – istnieje możliwość podważenia mocy prawnej decyzji, ale tylko wtedy, gdy pozwalają na to przepisy prawa.

Specustawy (inwestycyjne, Euro 2012): jeśli zachodzi potrzeba ochrony dobra wspólnego – odsuwa się praworządność. Jeśli zostaje wydana decyzja z naruszeniem prawa, naprawia się tylko szkodę.

Postawienie tylko i wyłącznie na ochronę praw nabytych (tak jak w procedurach sądowych powszechnych) – system weryfikacji powinien być zbudowany tylko ze środków zaskarżenia. System opiera się na ochronie praworządności – nie ma pewności zachowania rozstrzygnięcia korzystnego, konstrukcja środków zaskarżenia jest rozszerzona o podmioty na prawach strony, system weryfikacji przewiduje także środki nadzoru i instytucję odwołalności decyzji administracyjnej. Organ wyższego stopnia ma kompetencję do weryfikacji rozstrzygnięć bez wniesienia środku zaskarżenia – organ wyższego stopnia z urzędu może podjąć się weryfikacji decyzji. Niektóre ze środków są jednak zastrzeżone tylko dla strony (orzeczenie TK, naruszenie prawa strony itd.). W trybach nadzwyczajnych bardzo szeroko rozbudowana jest forma działania z urzędu.

Instytucja odwołalności jest czym innym niż odwołanie. Odwołanie to środek zaskarżenia decyzji nieostatecznej, odwołalność zaś to przewidziana możliwość prawna, aby organ, który decyzję wydał, mógł działając z urzędu własną decyzję wyeliminować z obrotu prawnego (stwierdzenie nieważności, uchylenie, zmiana). Jest ona przewidziana w trybach nadzwyczajnych i dotyczy ministra, SKO, dyrektora izby skarbowej, dyrektora izby celnej. Organ, który wydał decyzję w ostatniej instancji może wznowić postępowania (poza wyjątkami) – jest to przewidziane dla innych organów niż wymienione.

3. Organy pomocnicze i asystujące w postępowaniu egzekucyjnym

PYTANIE PODOBNE DO PYTANIA Z 2012: Organy pomocnicze oraz organy asystujące w postępowaniu egzekucyjnym.

Organ pomocniczy - jest to podmiot, który udziela pomocy egzekutorowi lub organowi egzekucyjnemu, jeżeli ten natrafi na opór który uniemożliwia lub utrudnia przeprowadzenie egzekucji albo jeśli istnieje uzasadnione przypuszczenie, że na taki opór natrafi. Są nimi policja, straż graniczna, agencja wywiadu, ABW, a wobec żołnierzy w czynnej służbie wojskowej - żandarmeria wojskowa.

Organ asystujący - jego obecność jest niezbędna w razie dokonywania czynności egzekucyjnych w określonych miejscach:

1) w obrębie budynków wojskowych,

2) w obrębie budynków zajmowanych przez policję, ABW, agencję wywiadu, służbę wywiadu, służbę kontrwywiadu, CBA, straż graniczną.

W tych miejscach dokonywanie czynności egzekucyjnych jest dopuszczalne po uprzenim zawiadomieniu kierownika jednostki i w asyście wyznaczonego organu policji, ABW, itd.

1. Zdolność świadka i biegłego w kpa i op

Opracowano na podstawie podręcznika, numery boczne: 235-237, 333-337

Świadkiem w postępowaniu administracyjnym ogólnym i szczególnym (podatkowym) nazywamy osobę fizyczną, która składa zeznania co faktów odnoszących się do praw i obowiązków innych podmiotów, które to spostrzegła sama bądź z którymi została zapoznana przez innych. Zdolność do bycia świadkiem ma więc tylko osoba fizyczna, posiadająca wiadomości o określonych faktach, mających znaczenie dla ustalenia stanu rzeczywistego w sprawie.

Biegłym (rzeczoznawcą, ekspertem) jest osoba fizyczna, posiadająca wiedzę specjalistyczną w określonej dziedzinie, wezwana do wydania opinii co do stanu faktycznego (ale już nie co do obowiązującego prawa) w sprawie dotyczącej innego podmiotu. Zdolność do bycia biegłym ma więc ten, kto posiada wiadomości specjalistyczne.

Zdolność do bycia świadkiem i biegłym jest ograniczona z dwóch przyczyn:

• Przyczyny faktyczne - osoba nie ma zdolności do spostrzegania lub komunikowania swoich spostrzeżeń. Ocena tej zdolności pozostaje w gestii organu orzekającego w sprawie lub organ, który w ramach instytucji pomocy prawnej odbiera zeznania.

• Przyczyny prawne - osoba jest zobowiązana do zachowania tajemnicy informacji niejawnych, o ile nie zostanie w odpowiednim trybie z tego obowiązku zwolnione. Ograniczenie to dotyczy duchownych co do faktów objętych tajemnicą spowiedzi.

Ponadto biegłych obejmuje instytucja wyłączenia ze względu na związek ze sprawą (analogiczne do wyłączenia pracownika organu). Zaistnienie jednej z przesłanek wyłączenia powoduje utratę zdolności do występowania w charakterze biegłego (przesłanki zawarte są w art. 24 KPA i 130 OP)

2. Skarga na bezczynność i przewlekłość organu adm. Publicznej

Skarga na bezczynność lub przewlekłe postępowanie organu wykonującego administracje publiczną

Art. 3 par. 2 pkt 8 PPSA stanowi, że do sądu administracyjnego przysługuje skarga na bezczynność lub przewlekłość prowadzenia postępowania w przypadkach określonych w pkt 1-4a art. 3 par. 2 PPSA. Sąd administracyjny jest właściwy do rozpoznawania i rozstrzygania ww. spraw w takich granicach, w jakich przysługuje skarga na decyzje administracyjne, postanowienia wydawane w postępowaniu administracyjnym, egzekucyjnym, zabezpieczającym, akty i czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące przyznania, stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa oraz w razie niewydania interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.

Przesłanką dopuszczalności skargi na przewlekłe prowadzenie postępowania jest wyczerpanie środków zaskarżenia, jeśli przysługiwały one skarżącemu w postępowaniu przed organem właściwym w sprawie. W razie zatem skargi na niewydanie decyzji w ustawowo określonym terminie w postępowaniu administracyjnym przysługuje zażalenie (art. 37 par. 1 KPA), a w podatkowym ponaglenie (art. 141 par. 1 o.p.). W przypadku bezczynności w zakresie wydania innego aktu przesłanką dopuszczalności skargi jest wezwanie do usunięcia naruszenia prawa.

3. Rola wierzyciela przy zarzutach w post. Egzekucyjnym

Przy rozpoznaniu zarzutów sąd w myśl zasady czynnego udziału stron powinien zapewnić udział w postępowaniu wierzycielowi i zobowiązanemu. Organ egzekucyjny rozpatruje przewidziane w ustawie zarzuty po uzyskaniu stanowiska wierzyciela, zarzut na zastosowanie zbyt uciążliwego środka egzekucyjnego może być złożony tylko przy obowiązkach o charakterze niepieniężnym. Jeśli zarzut dotyczy wykonania, umorzenia, przedawnienia, wygaśnięcia, nieistnienia obowiązku, odroczenia terminu wykonania obowiązku, braku wymagalności jego, rozłożenia na raty spłaty, określenia treści obowiązku wbrew orzeczeniu, błędu co do osoby zobowiązanego, niewykonalności obowiązku o charakterze niepieniężnym, stanowisko wierzyciela jest dla organu wiążące.

Jeśli zarzut zobowiązanego w postępowaniu egzekucyjnym jest lub był przedmiotem rozpatrzenia w odrębnym postępowaniu administracyjnym, podatkowym lub sądowym albo zobowiązany kwestionuje w całości lub części wymagalność należności pieniężnej z uwagi na jej wysokość ustaloną w orzeczeniu, od którego przysługuje środek odwoławczy, wierzyciel wydaje postanowienie o niedopuszczalności złożenia zarzutu. Przysługuje na nie zażalenie. Jeśli wierzyciel nie wyrazi stanowiska w ciągu 14 dni od powiadomienia go o zarzutach, organ zawiesza postępowanie do czasu wydania postanowienia w sprawie zgłoszonych zarzutów.

1. Różnice między postępowaniem cywilnym, a administracyjnym

Są to zupełnie odrębne i niezależne postępowania.

Cywilne jest postepowaniem toczącym się w sprawach z zakresu prawa prywatnego, które toczy się przed sadem powszechnym, wg norm kodeksu postępowania cywilnego, a postępowania administracyjne toczy się w indywidualnych sprawach administracyjnych wynikających z norm prawa administracyjnego materialnego przed organem administracji publicznej w znaczeniu funkcjonalnym wg reguł kpa.

W postępowaniu cywilnym występuje zasada prawdy formalnej(sąd orzeka na podstawie materiału, jaki został mu dostarczony i sam nie przeprowadza postępowania dowodowego), a w postępowaniu administracyjnej prawdy materialnej(organ ma dojść do tego, jak było i sam ma obowiązek przeprowadzić postępowanie dowodowe).

Postępowanie cywilne może być wszczynane na wniosek, a administracyjne i na wniosek i z urzędu, co wynika z inicjatorskiego charakteru działalności organów administracji publicznej.

Cywilne jest postepowaniem kontradyktoryjnym, przeciwne sobie strony toczą spór przed niezawisłym sadem zgodnie z zasada równości stron procesowych.

W post administracyjnym obligatoryjnie musi występować przynajmniej jedna strona. Może być ich wiele i nawet o sprzecznych interesach, nie czyni to jednak postępowania administracyjnego kontradyktoryjnym, gdyż strony te pozostają w stosunkach wyłącznie z organem. Ponadto organ w żadnym wypadku nie może być uznany za stronę postepowania. Również jeśli w postępowaniu występuje tylko jedna strona i organ nie jest ono postepowaniem spornym.

Przedmiotem obu post jest merytoryczne rozstrzygnięcie sprawy wynikającej z normy prawa materialnego, jednak organ adm. Pub. dokonuje autorytatywnej konkretyzacji normy, która bez tej konkretyzacji w ogóle nie mogłaby być zastosowana, a sąd cywilny rozstrzyga jedynie spór co do uprawnień i obowiązków stron, które do momentu wyniknięcia sporu stosowały norma prawa cywilnego samodzielnie.

1. Kontrola organu administracji publicznej nad wykonaniem decyzji przez stronę

Jeżeli decyzja nakłada na stronę obowiązek to jego wykonanie zabezpieczone jest przymusem państwowym w postaci postępowania egzekucyjnego. gdy zaś decyzja przyznaje prawa wolna jest od przymusu państwowego. jednostka rozporządza swoim prawem, jednakże musi korzystać z uprawnienia zgodnie z prawem co daje organom kompetencje do kontroli realizacji decyzji.

służą temu dwa środki- stwierdzenie wygaśnięcia decyzji oraz uchylenie.

Stwierdza się wygaśnięcie decyzji

gdy staje się ona bezprzedmiotowa. wynika to z braku podmiotu lub stosunku prawnego. Brak podmiotu ma miejsce np. w przypadku śmierci strony lub rozwiązania jednostki organizacyjnej będącej stroną. Zaś brak stosunku gdy decyzja rozstrzygnęła o prawach dotyczących rzeczy które uległy zniszczeniu lub istotnej zmianie. Kolejną przesłanką jest gdy strona nie dopełniła warunku z zastrzeżeniem którego wydano decyzję.

w op. przewidziano 4 przesłanki: bezprzedmiotowość, niedopełnienie warunku, a także niedopełnienie warunków uprawniających do korzystania z ulg oraz warunków uprawniających do korzystania z ryczałtowych form opodatkowania. oraz z mocy prawa w przypadku niedotrzymania terminu płatności odroczonego podatku lub rat,

Uchylenie decyzji

Gdy została wydana z zastrzeżeniem dopełnienia czynności (zlecenie), a nie dopełniono ich w terminie.

organ obowiązany jest przeprowadzić postępowanie rozpoznawcze. Zakańcza się je decyzją od której służy odwołanie.

Stwierdzenie wygaśnięcia decyzji wywiera skutki od dnia doręczenia decyzji.

organy mogą uchylić lub zmienić decyzje nadające prawa na mocy przepisów szczególnych w trybie kontroli.
3. Zasada reformationis in peius w postępowaniu sądowoadministracyjnym

Zakaz reformationis in peius w postępowaniu sądowoadministracyjnym ewoluował wraz z tą procedurą - początkowo był wzorowany na tej samej instytucji z postępowania cywilnego, a następnie został znowelizowany poprzez dodanie wyjątku, jakim jest sytuacja rażącego naruszenia prawa przez akt lub czynność skutkująca stwierdzeniem nieważności aktu lub czynności.
Możliwości orzecznicze na gruncie pogarszania sytuacji prawnej strony są ograniczone ze względu na kasacyjny charakter sądownictwa administracyjnego. Może to nastąpić poprzez uchylenie aktu lub czynności w części niezaskarżonej, zastosowania środka ostrzejszego od tego, o który wnosił skarżący, lub sformułowania oceny prawnej, która wpłynie na wydanie orzeczenia pogarszającego sytuację prawną strony. Omawiana instytucja jest oceniana negatywnie w literaturze, ponieważ ogranicza możliwości orzecznicze sądu oraz jest niezharmonizowana w stosunku do poszczególnych aktów i czynności organów administracyjnych.

Istotą zakazu reformationis in peius, zarówno w postępowaniu administracyjnym, jak i sądowoadministracyjnym jest ochrona praw strony, zachęcenie jej do złożenia odwołania albo skargi, bez obaw, że jej sytuacja prawna może ulec pogorszeniu.

1 Stosowanie przepisów ogólnego postępowania administracyjnego w sferze wewnętrznej administracji

PYTANIE PODOBNE DO PYTANIA Z 2012: Stosowanie przepisów post. administracyjnego ogólnego w stosunkach wewnętrznych administracji publicznej

[str. 91-92]

Stosownie do treści art. 3 § 3 k.p.a. wyłączone jest stosowanie przepisów k.p.a. w sprawach nadrzędności i podległości organizacyjnej i służbowej w aparacie administracji publicznej i innych jednostkach organizacyjnych państwowych, chyba że przepisy odrębne rozciągną ich moc obowiązującą na te sprawy. Zależności te istnieją pomiędzy organami administracji publicznej w zdecentralizowanej strukturze, jak również między przełożonymi a podwładnymi w stosunkach służbowych.

Zgodnie z treścią art. 3 par. 3 kpa wyłączone jest stosowanie przepisów kpa w sprawach nadrzędności i podległości organizacyjnej i służbowej w aparacie administracji publicznej i innych jednostkach organizacyjnych państwowych, chyba że przepisy odrębne rozciągną ich moc obowiązującą na te sprawy.

W przypadku sporów o właściwość kpa nie zawiera przepisów procesowych dotyczących czynności podejmowanych przy rozpatrywaniu tych sporów, a jedynie określa się właściwe do tego organy, które w trybie wewnętrznym podejmują rozstrzygnięcie określające właściwy organ.

2. Wywłaszczenie praw nabytych na podstawie decyzji admin.

PYTANIE PODOBNE DO PYTANIA Z 2012:. Wywłaszczenie praw nabytych w postępowaniu administracyjnym

Wywłaszczenie praw nabytych zwanych też nadzwyczajnym trybem uchylenia lub zmiany decyzji oparte jest na dwóch przesłankach, które muszą wystąpić łącznie:

• dalsze utrzymanie decyzji w obrocie prawnym powoduje stan zagrożenia dla życia lub zdrowia ludzkiego albo grozi poważnymi szkodami dla gospodarki narodowej lub dla ważnych interesów państwa.

Organ uchylając (zmieniając) decyzję w tym trybie jest obowiązany w postępowaniu rozpoznawczym stwierdzić stan zagrożenia określonych dóbr.

• jeżeli poza uchyleniem (zmianą) decyzji w tym trybie nie ma innego sposobu usunięcia zagrożenia wskazanego powyżej.

Istnienie tej przesłanki wymaga również udowodnienia w toku postępowania.

Organem właściwym do wywłaszczenia praw nabytych na podstawie decyzji jest minister, a w wyznaczonym zakresie wojewoda.

Uchylenie (zmiana) decyzji następuje przez wydanie nowej decyzji, która stanowi rozstrzygnięcie sprawy, będącej przedmiotem weryfikowanej decyzji.

Dalsza weryfikacja decyzji wydanej w tym trybie jest zależna od tego, który organ uchylił (zmienił) decyzję:

• jeżeli decyzję wydał minister, to stronie przysługuje wniosek o ponowne rozpoznanie sprawy oraz skarga do sądu administracyjnego,

• jeżeli decyzję wydał wojewoda to przysługuje odwołanie, a następnie skarga do sądu administracyjnego.

Stronie, która poniosła szkodę wskutek wywłaszczenia praw nabytych przysługuje odszkodowanie za rzeczywiście poniesioną szkodę. Odszkodowanie przysługuje od tego organu, który wzruszył decyzję. Strona może dochodzić odszkodowania w trybie administracyjnym. Roszczenie o odszkodowanie przedawnia się z upływem 3 lat od dnia, w którym stała się ostateczna.

3. Stadia postępowania przy wznowieniu postępowania (nie pamiętam czy post. admin. czy sądowoadmin.)

PYTANIE PODOBNE DO PYTANIA Z 2012: Stadia postępowania w postępowaniu w sprawie wznowienia postępowania. Formy rozstrzygnięcia.

1. Postępowanie wstępne- wszczynane z urzędu lub na wniosek.

Organ administracji publicznej może wszcząć postępowanie z urzędu:

• Z własnej inicjatywy

• Na skutek wniosku organizacji społecznej/ w op na skutek wniosku organizacji społecznej ZA ZGODĄ STRONY

• Skarga powszechna osoby trzeciej

• Sprzeciw wniesiony przez prokuratora

Na wniosek- legitymacja podmiotu, który twierdzi, że decyzja dotyczy jego interesu prawnego lub obowiązku + uczestnicy postępowania, jeżeli postanowienie ich dotyczyło (np. ostanowienie o ukaraniu grzywną)

Forma wznowienia lub odmowy wznowienia

1. w KPA- POSTANOWIENIE ZASKARŻALNE ZAŻAENIEM (zarówno przy wszczęciu jak i odmowie)

2. W OP- wszczęcie w formie POSTANOWIENIA, odmowa wszczęcia w formie DECYZJI

2. Postępowanie rozpoznawcze- ustalenie istnienia podstaw wznowienia oraz przeprowadzenie postępowania wyjaśniającego w celu rozstrzygnięcia istoty sprawy będącej przedmiotem weryfikacji decyzji ostatecznej

3. Podjęcie decyzji. (151 KPA)

• Odmowa uchylenia decyzji dotychczasowej- gdy brak podstaw wznowienia

• Uchylenie decyzji dotychczasowej i wydanie nowej rozstrzygającej sprawę co do istoty

• Decyzja stwierdzająca niezgodność zaskarżonej decyzji z prawem ( decyzja pozostaje w obrocie prawnym, stanowi zaś podstawę do wystąpienia z roszczeniem o odszkodowanie)

Decyzje w OP- 245:

A) Uchylenie decyzji w całości lub części i wydanie w tym zakresie decyzji co do istoty sprawy lub umorzenie postępowania

B) Odmowa uchylenia decyzji dotychczasowej

- gdy brak postaw do jej uchylenia na podst, 240 par 1 op

- gdy stwierdzi podstawę do wznowienia postępowania wyliczoną w art. 240 par 1 ale w wyniku wznowienia postępowania mogłaby zostać wydana wyłącznie decyzja odpowiadająca w swojej istocie decyzji dotychczasowej

- gdy nie może wydać nowej decyzji ze względu na upływ terminów przewidzianych w art. 68 lub 70 OP

1. Zasady postępowania dowodowego

PYTANIE PODOBNE DO PYTANIA Z 2012: Zasady rządzące postępowaniem dowodowym w k.p.a i o.p

Zasadą ogólną postępowania dowodowego jest zasada prawdy obiektywnej. Wpływa ona na kształt zasad szczególnych rządzących postępowaniem dowodowym, które jednocześnie są konkretyzacją obowiązków organu administracji publicznej.

• Zasada dysponowania zakresem postępowania dowodowego przez prowadzący postępowanie organ administracji publicznej zwana zasadą oficjalności postępowania dowodowego. Organ ma za zadanie: określić zakres dowodów, jakie są niezbędne dla ustalenia stanu faktycznego sprawy. To określenie odnosi się do ustalenia czy zapisany w normie prawa materialnego stan faktyczny występuje w sprawie będącej przedmiotem postępowania. Ograniczenie przeprowadzenia postępowania dowodowego dotyczy faktów powszechnie znanych i znanych organowi z urzędu. Z przeprowadzenia dowodu organ administracji publicznej ma obowiązek sporządzić protokół. Zaniechanie sporządzenia protokołu z przeprowadzonych dowodów pozbawia je wartości dowodowej. Organ ma obowiązek rozpatrzyć cały materiał dowodowy. Pominięcie jakiegoś dowodu musi być uzasadnione.

• Zasada bezpośredniości postępowania dowodowego. Organ musi mieć wgląd do całości zebranego materiały dowodowego i jego oceny. Od tej zasady ustanowiony jest wyjątek w zakresie pomocy prawnej. TA ZASADA NIE OBOWIĄZAUJE W POSTĘPOWANIU PODATKOWYM.

• Zasada otwartego systemu dowodów. Jako dowód należy dopuścić wszystko, co może się przyczynić do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. Dowodami mogę być określone w kpa i op a także nienazwane, lecz zgodne z prawem.

• Zasada czynnego udziału strony w postępowaniu. Prawo do czynnego udziału to prawo do żądania przeprowadzenia dowodów w sprawie, a następnie prawo do wypowiedzenia się w sprawie przeprowadzonych dowodów. Z żądaniem przeprowadzenia dowodu strona może wystąpić zawsze, lecz przedmiotem dowodu musi być okoliczność mająca znaczenie dla sprawy. Do organu należy ustosunkowanie się do żądania strony i stwierdzenie czy dany dowód ma znaczenie dla sprawy. Organ może nie uwzględnić żądania strony, jeżeli nie zostało zgłoszone w toku przeprowadzania dowodów lub w czasie rozprawy tylko w przypadku gdy żądanie to dotyczy okoliczności już stwierdzonych innymi dowodami. Strona ma prawo, a nie obowiązek czynnego udziału w postępowaniu. Strona, która nie przytoczyła faktów lub dowodów w postępowaniu przed organem I instancji, może je przytoczyć w postępowaniu przed organem II instancji albo też podjąć obronę swoich interesów dopiero w postępowaniu nadzwyczajnym, żądając wznowienia postępowania. Strona ma prawo do wypowiedzenia się w sprawie przeprowadzonych dowodów. Organ jest zobowiązany do stworzenia możliwości wypowiedzenia się co do przeprowadzonych dowodów. Strona ma także prawo do udziału w czynnościach dowodowych. Organ jest zobowiązany zapewnić stronie udział w tych czynnościach oraz termin do przygotowania udziału.

• Zasada swobodnej oceny dowodów. Organ ocenia na podstawie całokształtu materiału dowodowego czy dana okoliczność została udowodniona. Swobodna ocena dowodów, aby nie została przekształcona w samowolę, musi być dokonana zgodnie z normami prawa procesowego oraz z zachowaniem reguł: 1. Należy opierać się na materiale dowodowym zebranym przez organ z zastrzeżeniem wyjątków przewidzianych w ustawie (pomoc prawna); 2. Ocena powinna mieć za podstawę całokształt materiału dowodowego; 3. Organ powinien dokonać oceny znaczenia i wartości dowodów dla toczącej się sprawy; 4. Rozumowanie, w którego wyniku organ ustala istnienie okoliczności faktycznych, powinno być zgodne z prawami logiki.

1. Środki obalania prawomocnych orzeczeń sądu administracyjnego

Obalanie prawomocnych orzeczeń sądu administracyjnego może nastąpić przy wykorzystaniu wznowienia postępowania sądowoadministracyjnego albo unieważnienia prawomocnego orzeczenia sądu administracyjnego.

Wznowienie postępowania tworzy prawną możliwość rozstrzygnięcia i rozpoznania sprawy prawomocnym orzeczeniem sądu. Postępowanie może więc się kończyć wyrokiem i prawomocnym postanowieniem. Nie można ponownie wznowić postępowania, w którym zapadło prawomocne orzeczenie wydane na skutek skargi o wznowienie postępowania, chyba że postępowanie te zakończyło się odrzuceniem skargi o wznowienie. Wznowienia nie można żądać po 5 lat od uprawomocnienia się orzeczenia, chyba że strona była pozbawiona możliwości działania lub nie była należycie reprezentowana. PPSA nie reguluje legitymacji, zaznacza tylko, że następuje to wyłącznie na wniosek.

Z przyczyn nieważności wznowienia postępowania można żądać, jeżeli: w składzie sądu uczestniczyła nieuprawniona osoba albo orzekał sędzia wyłączony z mocy ustawy, którego wyłączenia przed uprawomocnieniem się orzeczenia nie mogła żądać strona; jeżeli strona nie miała zdolności sądowej lub procesowej, nie była należycie reprezentowania lub wskutek naruszenia prawa pozbawiono ją możliwości działania, przyczyna jednak nie mogła ustać przed uprawomocnieniem, braku reprezentacji nie można było podnieść w drodze zarzutu, a strona nie mogła potwierdzić czynności procesowych.

Z przyczyn restytucyjnych wznowienia postępowania można żądać, jeżeli: oparto orzeczenia na nieprawdziwym dokumencie bądź skazującym, a uchylonym potem wyroku karnym, uzyskano orzeczenie za pomocą przestępstwa ustalonego prawomocnym wyrokiem skazującym, późniejsze wykrycie istotnych okoliczności faktycznych lub środków dowodowych, z których nie mogła skorzystać w poprzednim postępowaniu i w razie późniejszego wykrycia prawomocnego orzeczenia dotyczącego tej samej sprawy. Można też żądać wznowienia, gdy TK orzekł niezgodność aktu-podstawy z Konstytucją albo gdy wynika to z ratyfikowanej umowy międzynarodowej.

Skarga powinna spełniać warunki pisma procesowego, zawierać oznaczenie zaskarżonego orzeczenia, podstawę wznowienia i uzasadnienie. Termin wniesienia skargi wynosi 3 miesiące od dowiedzenia się, doręczenia bądź wejścia w życie orzeczenia TK, liczy się on od dowiedzenia się o podstawie wznownienia. Skarga ma moc względnie suspensywną. Postępowanie wznawiane z przyczyn nieważności uruchamia właściwy sąd, który wydał zaskarżone orzeczenie, ewentualnie on i NSA, w razie innej podstawy postępowanie wznawia sąd ostatnio w niej orzekający. Wznowienie jest oparte na niedewolutywności, służy temu instytucja wyłączenia sędziego. Wyróżnić można: stadium wstępne (badanie terminu, przyczyny, ewentualnie żądanie uprawdopodobniających okoliczności, sąd orzeka w składzie jednego sędziego), stadium rozpoznania (badanie dopuszczalności wznowienia, czasem kwestii merytorycznych, granicami są podstawy wznowienia, postępowanie prowadzi na rozprawie 3 sędziów), stadium orzekania (sąd może uwzględnić skargę, co w konsekwencji może oznaczać zmianę zaskarżonego wyroku, uchylenie wyroku lub umorzenie postępowania, sąd może też nie uwzględniać skargi, jeśli stwierdził nieprawidłowości przy rozpoznaniu skargi). Postępowanie toczy się przed I instancją, chyba że prowadzi je NSA. Odpowiednio stosuje się przepisy o postępowaniu przed WSA.

Unieważnienie prawomocnego orzeczenia jest podejmowane przez NSA, jeśli orzeczenie nie podlegało orzecznictwu sądu administracyjnego, skarga jest odrzucana, jeśli nie można dokonać wzruszenia ustawowym trybem. Sąd orzeka na wniosek Prezesa NSA, odpowiednio stosuje się przepisy o rozpoznaniu skargi kasacyjnej. Tym samym NSA sprawuje nadzór nad działalnością WSA, nie jest to jednak nadzór jurysdykcyjny. Pozostawia to pewne elementy rewizji nadzwyczajnej i zawiera pewne cechy oficjalności. Przedmiotem wniosku mogą tu być orzeczenia NSA i WSA, naruszenie nie może dotyczyć sprawy niepodlegającej orzekaniu z uwagi na osobę lub przedmiot, trzeba też zastosować przewidziany w ustawie tryb. Odpowiednio stosuje się przepisy o rozpoznaniu skargi kasacyjnej.

3. Trwałość zarządzenia zabezpieczenia

PYTANIE PODOBNE DO PYTANIA Z 2012: Zarządzenie zabezpieczenia. (Rozdział XXXVII)

Zarządzenie zabezpieczenia wydaje wierzyciel. Jest ono podstawą dokonania przez organ egzekucyjny zabezpieczenia.

Elementy zarządzenia zabezpieczenia:
1. oznaczenie wierzyciela
2. wskazanie imienia i nazwiska lub firmy zobowiązanego, jego adresu, a w przypadku zabezpieczenia należności pieniężnej na wynagrodzeniu za pracę zobowiązanego – oznaczenie zatrudniającego go pracodawcę i jego adres, jeżeli wierzyciel ma taką informację
3. podanie treści obowiązku podlegającego zabezpieczeniu, podstawy prawnej tego obowiązku, a w przypadku zabezpieczenia należności pieniężnej także określenie jej wysokości.
4. wskazanie podstawy prawnej zabezpieczenia obowiązku
5. wskazanie okoliczności świadczących o wystąpieniu możliwości utrudnienia lub udaremnienia egzekucji
6. datę wydania zarządzenia zabezpieczenia, nazwę wierzyciela, który je wydał, oraz podpis z podaniem imienia, nazwiska i stanowiska służbowego podpisującego, a także odcisk pieczęci urzędowej
7. klauzulę organu egzekucyjnego o przyjęciu zarządzenia zabezpieczającego do wykonania
8. pouczenie zobowiązanego o przysługującym mu w terminie 7 dni prawie zgłoszenia zarzutów do organu egzekucyjnego
9. sposób i zakres zabezpieczenia

W przypadku zabezpieczenia należności pieniężnych zarządzenie sporządza się według wzoru określonego w rozporządzeniu ministra właściwego ds. finansów publicznych.

Organ ustala czy zarządzenie zabezpieczenie podlega zabezpieczeniu w trybie administracyjnym oraz czy zarządzenie spełnia określone prawem wymogi. Jeżeli nie zostanie zachowana któraś z tych przesłanek wydaje postanowienie odmawiające dokonania zabezpieczenia. Wierzycielowi (który nie jest organem egzekucyjnym służy zażalenie).

Organ może uzależnić nadanie klauzuli o przyjęciu zarządzenia zabezpieczenia do wykonania od złożenia przez wierzyciela kaucji na zabezpieczenie roszczeń zobowiązanego o naprawienie szkód spowodowanych wskutek wykonania zarządzenia zabezpieczenia.

1. Zagadnienie decyzji nieistniejącej

PYTANIE PODOBNE DO PYTANIA Z 2012: Decyzja nieistniejąca.

Czynności nieistniejące są to zachowania faktyczne, zmierzające do wywołania skutków prawnych, ale które nie posiadają konstytutywnych elementów danego aktu, zachowanie takie tylko pozornie jest czynnością prawną.

2 sytuacje:

- Nieistnienie postępowania – decyzja automatem nieistniejąca. Zachodzi gdy brak jest stron lub organu mającego zdolność do rozpatrzenia sprawy.

- Wydanie decyzji nieistniejącej w postępowaniu – decyzja jest nieistniejąca gdy nie ma podstawowych elementów (min. oznaczenie strony i organu, rozstrzygnięcie i podpis pracownika wydającego) lub nie została doręczona/ogłoszona.

Decyzje nieistniejące nie korzystają z domniemania prawidłowości i nie wchodzą do obrotu prawnego. Stwierdzenie ich nieistnienia może nastąpić w każdym czasie, bez wymagań co do trybu i formy post.

2. Sąd powszechny w kontroli administracji publicznej

Sąd powszechny w kontroli administracji będzie zazwyczaj sądem cywilnym.

Sad powszechny jest powołany do sprawowania takiej kontroli jedynie w przypadkach przewidzianych w ustawie.

dwie sytuacje:

- sąd z mocy przepisu powołany jest do rozstrzygnięcia sprawy, w której wydano już decyzję administracyjną- czasowa niedopuszczalność drogi sądowej. Związana była z unormowaniem szczególnego trybu dochodzenia roszczeń z tytułu szkód wyrządzonych ciężką wadliwością decyzji. Po rozpatrzeniu przez organ administracji niezadowolonej jednostce przysługiwała skarga do sądu który rozpatrywał ją od nowa.

- sąd z mocy ustawy powołany do rozpoznania odwołania lub innego środka- w sprawach ubezpieczeń społecznych, oraz rozpoznawanie odwołań przez sąd ochrony konkurencji i konsumentów.

Kontrola sprawowana jest w pełnym zakresie, sąd ma kompetencje kasacyjno-reformacyjne, orzeka co do istoty na podstawie materiału zebranego w sprawie. Głównym celem sądu nie jest kontrola ale merytoryczne rozstrzygnięcie o żądaniu strony.

3. Rozporządzalność wykonaniem obowiązku administracyjnego w postępowaniu egzekucyjnym w administracji

Postępowanie egzekucyjne służy doprowadzeniu do wyegzekwowania od zobowiązanego obowiązku nałożonego zgodnie z przepisami prawa materialnego. Ma ono na celu przymusowe wykonanie obowiązków o charakterze pieniężnym bądź niepieniężnym przez powołane do tego organy egzekucyjne, poprzez zastosowanie konkretnych środków przymusu. Wynikająca z art. 6 ustawy u.p.e.a. zasada obligatoryjności prowadzenia egzekucji wyłącza zasadę rozporządzalności dochodzenia przez wierzyciela wykonania obowiązków ciążącego na zobowiązanym. Wierzyciel ma obowiązek podjęcia wszelkich czynności w celu doprowadzenie do tego, żeby obowiązek został wykonany. Niewykonanie bowiem ustalonego zgodnie z przepisami prawa obowiązku podważa sam sens jego ustalania.

Art. 6 § 1 u.p.e.a. formułuje zasadę prawnego obowiązku podjęcia przez wierzyciela odpowiednich kroków w celu wszczęcia egzekucji. Na wierzycielu ciąży zatem nie powinność, ale obowiązek doprowadzenia do wszczęcia postępowania egzekucyjnego. Nałożenie na wierzyciela obowiązku doprowadzenia do zastosowania środków egzekucyjnych wobec zobowiązanego, uchylającego się od wykonania obowiązku administracyjnego, jest konsekwencją ukształtowania w ustawie instytucji wierzyciela jako podmiotu biorącego aktywny udział w wykonywaniu administracji publicznej. Wierzyciel nie rozporządza obowiązkiem stanowiącym przedmiot postępowania egzekucyjnego i nie może odstąpić od doprowadzenia do egzekucji obowiązku bez powołania się na ważne powody dotyczące interesu ogólnego lub interesu zobowiązanego.

Wierzyciel nie jest zobowiązany do doprowadzenia do zastosowania środków egzekucyjnych, jeżeli istnieją okoliczności stanowiące podstawę do obligatoryjnego umorzenia egzekucji. Stwierdzenie, iż nie uzyska się kwoty przewyższającej wydatki egzekucyjne, co stanowi podstawę do fakultatywnego umorzenia postępowania egzekucyjnego, także powinno skłonić wierzyciela do odstąpienia od realizacji obowiązku wynikającego z art. 6 § 1 u.p.e.a.

1. Zasada oficjalności i skargowości we wszczęciu post. admin. i w op.

Przepisy KPA oraz o.p. głoszą (art. 61 par. 1 KPA, art. 165 par. 1 o.p.), że postępowanie administracyjne „wszczyna się na żądanie strony lub z urzędu”. Wbrew brzmieniu przepisu mamy do czynienia z alternatywą rozłączną – gdyż postępowanie może być wszczęte ALBO na wniosek (zasada dyspozycyjności) ALBO z urzędu (zasada oficjalności). W przepisach proceduralnych tylko wyjątkowo określa się, w jakim wypadku wszczyna się postępowanie na zasadzie dyspozycyjności (np. z niektórych przyczyn wznowienia postępowania), bo przede wszystkim w ustawach odrębnych o charakterze materialnym stanowi się, w których sprawach obowiązuje bezwzględna albo względna zasada dyspozycyjności chroniąca interesy jednostki przed niepożądaną ingerencją administracji.

Uchybienie zasadzie dyspozycyjności (wszczęcie postępowania bez wymaganego żądania strony) ma znamiona rażącego naruszenia prawa, dającego podstawę do stwierdzenia nieważności decyzji. WYJĄTEK został wprowadzony przepisem art. 61 par. 2 KPA, na podstawie którego organ może wszcząć z urzędu postępowanie w sprawie, w której prawo materialne wymaga zawsze tylko żądania strony, jeżeli będą spełnione łącznie dwie przesłanki: a) wymaga tego „szczególnie ważny interes strony”; b) organ uzyska zgodę strony na prowadzenie postępowania, a przypadku jej braku – umorzy postępowania. Takie rozwiązania NIE przewidziano w o.p.

Wszczęcie postępowania z urzędu może nastąpić w kilku sytuacjach uregulowanych w KPA:

1. Organ działa z własnej inicjatywy – czy to na skutek własnych informacji, czy to kontroli wewnętrznej – albo z inicjatywy organu nadzoru. Obowiązek działania na podstawie przepisów prawa (art. 6 KPA) wyraża się również w tym, że organ powinien dążyć do eliminowania przypadków niepewności co do prawa lub obowiązków ustanawianych w drodze decyzji; poza tym prawo materialne może nakładać obowiązek wydania decyzji z urzędu bez oczekiwania na wniosek strony

2. Z żądaniem występują podmioty na prawach strony, działając zgodnie z art. 31 par. 1 w związku z par. 2 – organizacja społeczna; z art. 182 – prokurator, z ustawy o RPO – RPO;

3. Wszczęcie postępowania z urzędu następuje na skutek skargi powszechnej wniesionej przez osobę trzecią (art. 233 zdanie drugie).

2. Przesłanki negatywne w trybach nadzwyczajnych oraz ich konsekwencje

• Wznowienie postępowania:

  • Termin:

    • Fałszywe dowody + decyzja w wyniku przestępstwa – niedopuszczalne, gdy upłynęło 10 lat od doręczenia lub ogłoszenia.

    • Pozostałe przyczyny – 5 lat.

  • Może zapaść wyłącznie decyzja odpowiadająca w swej istocie decyzji dotychczasowej.

• Stwierdzenie nieważności:

  • Termin – przesłanki z art. 156 §1 pkt 1, 3, 4, 7 – od dnia doręczenia lub ogłoszenia decyzji upłynęło 10 lat.

  • Decyzja wywołała nieodwracalne skutki prawne.

Uchylenie lub zmiana decyzji tworzącej prawa dla stron – postanowienia przepisów szczególnych.

Skutki: wydanie decyzji stwierdzającej niezgodność zaskarżonej decyzji z prawem, jeżeli wystąpią zarówno przesłanki pozytywne, jak i któraś z negatywnych wyżej wymienionych.

To powyżej – na pewno ok. Oprócz tego można zaryzykować i napisać, że brak przesłanek pozytywnych jest a contrario przesłanką negatywną, ale to dla kozaków którzy uważają, że to może mieć sens. Nie jestem też pewien, co z postępowaniem w sprawie uchylenia lub zmiany decyzji dotkniętych wadami niekwalifikowanymi bądź decyzji prawidłlowych – na własną odpowiedzialność odsyłam do podręcznika.

3. Niedopuszczalność administracyjnego postępowania egzekucyjnego
Badanie dopuszczalności egzekucji jest przedmiotem czynności wstępnych postępowania egzekucyjnego. Niedopuszczalność może wynikać z dwojakiego rodzaju kryteriów

1. podmiotowych – osoby korzystające z przywilejów lub z immunitetów dyplomatycznych, które nie podlegają orzecznictwu polskich organów administracji publicznej,

1. przedmiotowych – 1) obowiązek wykonywany w trybie egzekucji sądowej, 2) obowiązek wynika z decyzji nieistniejącej w obrocie prawnym, 3) podstawą jest decyzja nieostateczna niepodlegająca natychmiastowemu wykonaniu.

Jeżeli organ egzekucyjny ustali, że obowiązek nie podlega egzekucji administracyjnej, podejmuje postanowienie o niedopuszczalności egzekucji i zwraca wierzycielowi tytuł wykonawczy. Na postanowienie organu egzekucyjnego o zwrocie służy wierzycielowi, niebędącemu jednocześnie organem egzekucyjnym, zażalenie.

1. Strona w post. admin i w op. Rodzaje ochrony-> było
2. Rodzaje decyzji organu odwoławczego

PYTANIE PODOBNE DO PYTANIA Z 2012: Decyzje organu odwoławczego (tamĹźe)

Organ odwoławczy jest wyposażony przede wszystkim w kompetencję do merytorycznego rozstrzygania, a w ograniczony stopniu ma on kompetencję kasacyjne.

1. Rostrzygnięcia merytoryczne

• zgodne z rozstrzygnięciem organu I instancji – utrzymuje w mocy zaskarżoną decyzję (rozstrzygnięcie jest zgodne z poprawne pod względem zgodności z prawem i celowości)

• niezgodne z rozstrzygnięciem organu I instancji (rostrzygnięcie reformacyjno- merytoryczne) – uchyla zaskarżoną decyzję w całości albo w części i w tym zakresie orzeka co do istoty sprawy(rozstrzygnięcie org I instancji nie pokrywa się z rostrzygnięciem org odwoławczego, jest niezgodne z prawem lub niezgodne z punktu widzenia celowości,podstawę zmiany decyzji nie może stanowić wadliwość nieistotna, reformationis in peuis )

• jeżeli przepisy przewidują wydanie decyzji na urzędowym blankiecie, w tym za pomocą środków komunikacji elektronicznej, a istnieją podstawy do zmiany zaskarżonej decyzji – uchyla decyzję i zobowiązuje organ I instancji do wydania decyzji określonej treści

  1. Rostrzygnięcia kasacyjne:

     1. decyzja kasacyjna typowa, kończąca rozpatrzenie sprawy- uchyla decyzję I instancji i nie rozstrzyga sprawy pod względem merytorycznym- umarza postępowanie( brak podstaw prawnych do merytorycznego rozpoznania w ogóle, bądź nie było ich w post. Administracyjnym)

     2. decyzję kasacyjną powodującą przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia(wskazuje jakie okoliczności faktyczne należy wziąć pod uwagę rozpatrując sprawę) – decyzja została wydana z naruszeniem przepisów postępowania:

        1. org I inst nie przeprowadził postępowania wyjaśniającego

        2. postępowanie wyjaśniające zostało przeprowadzone, ale w rażący sposób naruszono w nim przepisy procesowe

3. Rodzaje ochrony w postępowaniu o przewlekłość postępowania sądowo administracyjnego

Rodzaje ochrony w postępowaniu o przewlekłość postępowania sądowo administracyjnego : Zgodnie z prawem do rozpatrzenia sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki wyznaczoną przez art 45 Konstytucji RP oraz art 6 EK w postępowaniu sądowoadministracyjnym stronie przysługuje ochrona przed przewlekłością postępowania. Prawo skargi przysługuje skarżącemu i uczestnikowi post. na prawach strony. Prawo skargi służy ponownie w tej sprawie po upływie 12 miesięcy od poprzedniego orzeczenia. Jeżeli skarga dotyczy wsa właściwym sądem jest NSA. Dwa rodzaje ochrony : W trakcie postępowania skarga do NSA jeżeli natomiast po zakończeniu postępowania strona chce dochodzić odszkodowania za zwłokę sądu - roszczenie odszkodowawcze. Roszczenie odszkodowawcze przysługuje także stronie, której uwzględniono skargę na przewlekłość, acz chce dochodzić naprawienia szkody. Roszczenie odsz. wnosi się do sądu powszechnego, postępowanie regulowane przez 417 k.c . Uwaga: Roszczenie przysługuje tylko stronie.

* Skarga do NSA podlega opłącie stałej 100 zł która podlega zwrotowi w przypadku odrzucenia lub uwzględnienia skargi. Skargę wnosi się do sądu, w którym toczy się postępowanie.

1. Prawo ustrojowe a administracyjne prawo procesowe

Jeśli chodzi o związek prawa procesowego z prawem ustrojowym to należy założyć, że przyjęcie określonych koncepcji ustrojowych nie pozostawało i nie pozostaje bez wpływu na koncepcje prawa procesowego. Występuje jednak potrzeba wyznaczenia granic tego wpływu.

Pomiędzy prawem procesowym a prawem ustrojowym występuje jedna zasadnicza relacja, a mianowicie przyjęty model budowy systemu ustrojowego administracji publicznej. Wyposażenie go w kompetencję w materialnym prawie administracyjnym ma wpływ na przyjecie w prawie procesowym kompetencji tych organów do prowadzenia postępowania administracyjnego i jest wynikiem rozwiązań ustrojowych.

Poza kompetencja ogólną prawo ustrojowe nie powinno wpływać na kształt instytucji procesowych.

Prawo do ochrony jednostki NIE może być różnicowane w zależności od tego czy o prawach lub obowiązkach jednostki orzeka organ administracji rządowej czy organ samorządu terytorialnego. Punktem wyjścia bowiem zarówno rozwiązań ustrojowych jak i prawa materialnego oraz prawa procesowego w demokratycznym państwie prawnym powinna być ochrona praw podmiotowych jednostki. Normy prawa procesowego i ustrojowego powinny spełniać funkcje pomocnicze w stosunku do norm prawa materialnego. Prawo procesowe ma gwarantować realizację norm prawa materialnego i ochronę praw jednostki podczas gdy prawo ustrojowe ma przede wszystkim zapewnić istnienie takich struktur, które optymalnie realizują jej prawo oraz cele publiczne.

Prawo ustrojowe ponadto nie może tworzyć wartości sprzecznych dla praw jednostki i pełnych gwarancji ich ochrony. Prawidłową relacją pomiędzy prawem ustrojowym a procesowym jest jednolita koncepcja procesowa niezależnie od właściwości do orzekania przez organy administracji rządowej czy administracji samorządowej.

Prawo procesowe ma zagwarantować realizację norm prawa materialnego i ochronę praw jednostki, zaś ustrojowe zapewnia istnienie struktur, które optymalnie realizują prawo jednostki oraz cele publiczne.

2. Pierwszeństwo drogi administracyjnej weryfikacji decyzji administracyjnej przed drogą sądową

Weryfikacja decyzji odbywająca się w trybach nadzwyczajnych w drodze administracyjnej oraz weryfikacja decyzji w drodze sądowej oparta jest na zasadzie konkurencyjności, bo od podmiotu legitymowanego zależy wybór drogi weryfikacji decyzji ostatecznej.

W przypadku wielości stron lub gdy strona wniosła skargę do sądu, a organ wszczął z urzędu postępowanie w trybie nadzwyczajnym możliwa była kolizja dróg weryfikacji decyzji. W kpa było rozwiązanie (które już NIE OBOWIĄZUJE), które przyjmowało, że w przypadku takiej kolizji pierwszeństwo miało postępowanie na drodze administracyjnej. Taki przepis był zawarty w art. 199§3 kpa, który został uchylony. Takie rozwiązanie przyjmowała również ustawa o NSA.
Przepisy te były krytykowane w związku z ograniczaniem jednostce prawa do sądu.

W aktualnym stanie prawnym weryfikacja na drodze administracyjnej ma pierwszeństwo, jeżeli postępowanie administracyjne zostało wszczęte przed złożeniem skargi do sądu. Nie powoduje to jednak odrzucenia skargi, a jedynie zawieszenie postępowania sądowoadministracyjnego.
Jeżeli jako pierwsze zostało wszczęte postępowanie sądowoadministracyjne to ma ono pierwszeństwo przed postępowaniem administracyjnym, a postępowanie administracyjne podlega umorzeniu gdy jest to postępowanie w sprawie wznowienia postepowania lub stwierdzenia nieważności decyzji.
Strona skarżąca może dokonać wyboru drogi weryfikacji przez cofnięcie skargi lub żądania umorzenia postępowania nadzwyczajnego.

W przypadku jednak wydania przez sąd administracyjny wyroku oddalającego skargę niedopuszczalne jest wszczęcie postępowania administracyjnego w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji!!! (powaga rzeczy osądzonej)

Podsumowując: Strona może sama wybrać drogę weryfikacji decyzji, ale powinna wybrać najpierw tryb nadzwyczajny, a dopiero później skargę do sądu, bo w ten sposób nie zamyka sobie drogi weryfikacji decyzji w postępowaniu administracyjnym.

3. Znaczenie zasadności obowiązku dla postępowania egzekucyjnego

Organ egzekucyjny nie jest uprawniony do badania prawidłowości decyzji ostatecznej będącej podstawą wystawienia tytułu wykonawczego w danym postępowaniu egzekucyjnym.
W razie uchylania się zobowiązanego od wykonania obowiązku wierzyciel powinien podjąć czynności zmierzające do zastosowania środków egzekucyjnych. Wystawienie tytułu wykonawczego i skierowanie go do egzekucji jest obowiązkiem wierzyciela. Podobnie jak ustawowym obowiązkiem organu egzekucyjnego jest wszczęcie i prowadzenie egzekucji na podstawie prawidłowo wystawionego tytułu wykonawczego. Przy czym inicjatorem działań podejmowanych przez organ egzekucyjny jest wierzyciel, ponieważ to na jego wniosek organ egzekucyjny wszczyna postępowanie egzekucyjne.
W ocenie resortu ustawodawca nie nakłada na organ egzekucyjny konieczności zweryfikowania podstawy prawnej obowiązku podlegającego egzekucji. Ma on jedynie zbadać dopuszczalność egzekucji administracyjnej rozumianej jako ustalenie, czy egzekucja oznaczonego obowiązku jest dopuszczalna, czy tytuł wykonawczy został prawidłowo wystawiony i czy zostało doręczone upomnienie, o ile było wymagane. Stosownie bowiem do art. 29 § 1 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, organ egzekucyjny bada z urzędu dopuszczalność egzekucji administracyjnej. Nie jest on natomiast uprawniony do badania zasadności i wymagalności obowiązku objętego tytułem wykonawczym.
Kontrola zgodności z prawem czynności oraz aktów administracyjnych, podejmowanych w toku postępowania egzekucyjnego nie może stanowić oceny legalności decyzji merytorycznych, którymi zostały nałożone na zobowiązanego konkretne obowiązki, a których nie wykonał on dobrowolnie. Ocena ta może być dokonana, o ile strona skorzysta z przysługujących uprawnień w toku kontroli instancyjnej, jak również sądowej przez właściwe organy.

1. Przesłanki stosowania przepisów ogólnego postępowania administracyjnego. Analiza.

W art. 1 pkt 1 w związku z pkt 2 k.p.a. określa się cztery przesłanki pozytywne stosowania przepisów o postępowaniu administracyjnym ogólnym, które muszą wystąpić łącznie (kumulatywnie), a mianowicie:

1. postępowanie w sprawie będzie prowadzić organ administracji publicznej;

2. sprawa pozostaje we właściwości tego organu;

3. sprawa ma charakter indywidualny;

4. przepisy dają podstawę do rozstrzygnięcia sprawy przez wydanie decyzji administracyjnej.

1. Organem administracyjnym będzie zarówno organ, który w rozumieniu przepisów ustrojowych należy do tej kategorii (organ administracji rządowej, organ samorządu terytorialnego), jak również taki, który nie został powołany do sprawowania administracji publicznej, lecz ma ustawowo zlecone ściśle określone władcze funkcje administracji publicznej i w wyniku tego działać będzie – tylko w wyznaczonych sprawach – tak samo jak organ administracji publicznej.

2. Organ administracyjny ma być w sprawie właściwy rzeczowo (co wynika z przepisów prawa materialnego), miejscowo i instancyjnie (na podstawie przepisów prawa materialnego, a w braku przepisów odrębnych – według zasad ustalonych w k.p.a.).

3. Postępowanie ma się toczyć w sprawie, którą znamionuje podwójna konkretność, tzn. że jest to sprawa indywidualnie wskazanej osoby, w której należy rozstrzygnąć o konkretnie określonych prawach lub obowiązkach.

4. Sprawa ta podlega rozstrzygnięciu przez wydanie decyzji administracyjnej, która jako władcze i jednostronne rozstrzygnięcie egzekwowane z zastosowaniem przymusu państwowego stanowi procesową formę indywidualnego aktu administracyjnego wydawanego wyłącznie na podstawie przepisów zawartych w aktach prawodawczych powszechnie obowiązujących.

Natomiast przesłanki negatywne stosowania przepisów postępowania administracyjnego ogólnego wynikają z treści wyłączeń (art. 3 k.p.a., ewentualnie ustawy późniejsze). Spod mocy obowiązującej k.p.a. wyłączono:

1. bezwzględnie - postępowanie w sprawach karnych skarbowych, co odnosi się tylko do przypadków jego prowadzenia przez organy administracyjne, a nie dotyczy w żadnym razie postępowania w tych sprawach przed sądem powszechnym. Istnieją jednak wyjątki przewidziane w K.K.S.

2. postępowanie w sprawach uregulowanych w Ordynacji podatkowej oraz tych, do których stosuje się jej przepisy, co dotyczy spraw zobowiązań podatkowych, kontroli skarbowej, a także spraw celnych.

3. względnie, bo przepisy odrębne mogą stanowić inaczej – postępowanie w sprawach będących we właściwości polskich przedstawicielstw dyplomatycznych i urzędów konsularnych (działających na terenie państwa obcego – przyjmującego)

4. postępowanie w sprawach nadrzędności i podległości organizacyjnej i służbowej w aparacie administracji publicznej i innych jednostkach organizacyjnych państwowych, chyba że przepisy odrębne rozciągną ich moc obowiązującą na te sprawy. Zależności te istnieją pomiędzy organami administracji publicznej w zdecentralizowanej strukturze, jak również między przełożonymi a podwładnymi w stosunkach służbowych.

2. Moc skargi do w.s.a.

PYTANIE PODOBNE DO PYTANIA Z 2012: Moc skargi do w.s.a (Skargi do w.s.a. na podstawie ustaw szczególnych)

Podstawa prawna: art. 3 § 3 prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – "Sądy administracyjne orzekają także w sprawach, w których przepisy ustaw szczególnych przewidują sądową kontrolę, i stosują środki określone w tych przepisach."
Artykuł ten nie określa rodzaju spraw, które ustawy szczególne mogą poddać kontroli sądu administracyjnego. Delegacja do rozstrzygania w tych ustawach wynika z art. 177 i 184 konstytucji, które stanowią o wymiarze sprawiedliwości i możliwości przekazania w drodze ustawy pewnych spraw do rozpatrzenia danemu sądowi. O drodze postępowania przesądza ustawodawca, co expresis verbis przewiduje Konstytucja przy podziale właściwości sądu, przyjmując właściwość sądu powszechnego we wszystkich sprawach z wyjątkiem spraw ustawowo zastrzeżonych dla innych sądów.
Na podstawie przepisów ustaw szczególnych służy skarga do sądu adm.:
a) inicjatorowi referendum służy skarga do sądu administracyjnego na uchwałę organu stanowiącego samorządu terytorialnego odrzucającą wniosek o przeprowadzenie referendum, a także na niedotrzymanie terminu rozpatrzenia wniosku. Inicjator referendum ma uprawnienie wniesienia do sądu administracyjnego skargi od postanowienia wojewódzkiego komisarza wyborczego odrzucającego wniosek w sprawie referendum lub od niewydania takiego postanowienia w ustawowo określonym terminie
b) do sądu administracyjnego służy skarga, gdy organ samorządu województwa, powiatu, gminy nie wykonuje czynności nakazanych prawem albo przez podejmowanie czynności prawne lub faktyczne narusza prawa osób trzecich. Zaskarżeniu do sądu administracyjnego podlega zatem bezczynność organów samorządu wojewódzkiego, powiatowego, gminnego. Jeżeli chodzi o podejmowanie czynności prawnych lub faktycznych, naruszających prawa osób trzecich, to można podać np. Czynność zameldowania, która narusza prawa najemcy. Kryterium ograniczającym właściwość sądu administracyjnego jest kryterium "sprawy z zakresu administracji publicznej".. Prawo do zaskarżenia jest ograniczone przesłanką wezwania do usunięcia naruszenia prawa, tak jak w przypadku skargi na akty prawa miejscowego;

c) skargę taką przewiduje – Prawo prasowe: "Przedsiębiorcy i podmioty niezaliczane do sektora finansów publicznych oraz niedziałające w celu osiągnięcia zysku są obowiązane do udzielania prasie informacji o swojej działalności, o ile na podstawie odrębnych przepisów informacja nie jest objęta tajemnicą lub nie narusza prawa do prywatności". "Odmowa lub niezachowanie wymogów określonych w tym przepisie można zaskarżyć do sądu administracyjnego w terminie 30 dni; w postępowaniu przed sądem stosuje się odpowiednio przepisy o zaskarżeniu do sądu decyzji administracyjnej".

3. Wierzyciel w administracyjnym postępowaniu egzekucyjnym. Pojęcie. Obowiązki.

PYTANIE PODOBNE DO PYTANIA Z 2012: Wierzyciel w post. Egzekucyjnym. Pojęcie i sytuacja wierzyciela w postępowaniu egzekucyjnym.

Pojęcie wierzyciela – podmiot uprawniony do żądania wykonania obowiązku lub jego zabezpieczenia w administracyjnym postępowaniu egzekucyjnym lub zabezpieczającym

Uprawnionym do żądania wykonania obowiązków jest:

ŹRÓDŁO OBOWIĄZKU	UPRAWNIONY
Decyzje lub postanowienia organów administracji rządowej i organów jedn. sam. teryt.	Właściwy do orzekania organ I instancji (wyjątek minister właściwy ds. finansów publicznych przy tytułach wykonawczych)
Orzeczenia sądowe lub innych organów albo bezpośrednio z przepisów prawa	Organ lubi instytucja bezpośrednio zainteresowana wykonaniem przez zobowiązanego obowiązku albo powołana do czuwania nad wykonywaniem obowiązku, gdy te organy są bezczynne lub ich nie ma, wtedy wierzycielem jest podmiot, którego interes prawny został bezpośrednio naruszony przez niewykonanie obowiązku
Decyzje, postanowienia, mandaty karne Naczelnika Urzędu Celnego oraz przyjęte przez niego zgłoszenia celne, deklaracje albo informacje o opłacie paliwowej	Właściwy dla tego naczelnika Dyrektor Izby Celnej
Tytuł wykonawczy wystawiony przez ministra właściwego do spraw finansów publicznych	Ten minister
Należności z cudzego tytułu łącznie z należnościami pieniężnymi, które zostały poddane egzekucji administracyjnej na podstawie ratyfikowanych umów międzynarodowych, których stroną jest Rzeczpospolita Polska	Obce państwo – jego prawa i obowiązki wykonuje organ wykonujący, chyba, że umowa międzynarodowa, której stroną jest polska lub przepis ustawy stanowią inaczej

W większości typowych sytuacji (decyzje) organ egzekucyjny oraz wierzyciel będą jednym, tym samym podmiotem postępowania. W sytuacji gdy wierzyciel jest odrębnym od organu egzekucyjnego podmiotem, będzie miał prawa procesowe, np. prawo do składania środków zaskarżenia (zażalenia, skarga na opieszałe prowadzenie egzekucji). Jeśli wierzyciel jest organem egzekucyjnym uprawnienia procesowe wobec organu egzekucyjnego są bezprzedmiotowe.

1. Znaczenie orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości UE dla trwałości decyzji w postępowaniu administracyjnym i podatkowym

Z FORUM:
8 # . Znaczenie orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości UE dla trwałości decyzji w postępowaniu administracyjnym i podatkowym

Ustawa z 30 czerwca 2005 r. o zmianie ustawy Ordynacja podatkowa oraz o zmianie niektórych innych ustaw wprowadziła do podstaw wznowienia nowe podstawy w celu dostosowania do prawa UE oraz zawartych umów międzynarodowych. Dodaje do art. 240§1 pkt 11 w brzmieniu orzeczenie ETS ma wpływ na treść wydanej decyzji.
W postępowaniu administracyjnym należy uwzględnić znaczenie prawne Orzeczenia TSUE co powinno doprowadzić do zmian podstaw wznowienia postępowania tak jak przyjęto w postępowaniu podatkowym ograniczając tę podstawę wznowienia postępowania zasadą skargowości, a zatem w takich przypadkach wszczęcie postępowania powinno być dopuszczalne tylko na wniosek strony.

OPRACOWANE:

PYTANIE PODOBNE DO PYTANIA Z 2012: Znaczenie orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości na trwałość decyzji w postępowaniu administracyjnym i podatkowym

Współczesna koncepcja decyzji uwzględnia jej wydanie na podstawie przepisu prawa europejskiego , który na podstawie orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej został uznany za nieważny lub za nieważną została uznana jego wykładnia.

W ordynacji podatkowej ustawą z 30 czerwca 2005 r. o zmianie ustawy OP, wprowadzono nowe podstawy do wznowienia postępowania w celu dostosowania do prawa wspólnotowego oraz zawartych umów międzynarodowych. Punkt 11 stanowi, że istnieje podstawa wznowienia, gdy: „orzeczenie Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości ma wpływ na treść decyzji”. W KPA nie istnieje jeszcze taka regulacja, jednak według Pani Profesor powinna zostać wprowadzona w celu uwzględnienia znaczenia orzeczeń TSUE. Ta podstawa wznowienia powinna być możliwa tylko na wniosek strony tak jak aktualnie ma to miejsce w OP.

2. Właściwość w.s.a. a NSA. Skutki naruszenia

Wsa są właściwe we wszystkich sprawach sądowoadministracyjnych- z wyjątkiem spraw, dla których zastrzeżona jest właściwość NSA. Są one właściwe do rozpoznawania skarg z art. 3 ppsa.

Do rozpoznania sprawy właściwy jest wsa, na którego obszarze właściwości ma siedzibę oap, którego działalność została zaskarżona. Prezydentowi RP przyznano delegację ustawową do przekazania, w drodze rozporządzenia, wsa rozpoznania spraw określonego rodzaju, należących do właściwości innego wsa, jeżeli wymagają tego względy celowości.

Wsa właściwy w chwili wniesienia skargi pozostaje właściwy aż do ukończenia postępowania, choćby podstawy właściwości zmieniły się w toku sprawy, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej.

W zakresie właściwości NSA:

1) rozpoznaje środki odwoławcze od orzeczeń wojewódzkich sądów administracyjnych, stosownie do przepisów ustawy;

2) podejmuje uchwały mające na celu wyjaśnienie przepisów prawnych, których stosowanie wywołało rozbieżności w orzecznictwie sądów administracyjnych;

3) podejmuje uchwały zawierające rozstrzygnięcie zagadnień prawnych budzących poważne wątpliwości w konkretnej sprawie sądowoadministracyjnej;

4) rozstrzyga spory, o których mowa w art. 4;

5) rozpoznaje inne sprawy należące do właściwości Naczelnego Sądu Administracyjnego na mocy odrębnych ustaw.

§ 2. Do rozstrzygania sporów, o których mowa w art. 4, oraz do rozpoznawania innych spraw należących do właściwości Naczelnego Sądu Administracyjnego na mocy odrębnych ustaw stosuje się odpowiednio przepisy o postępowaniu przed wojewódzkim sądem administracyjnym. Spory, o których mowa w art. 4, Naczelny Sąd Administracyjny rozstrzyga na wniosek postanowieniem przez wskazanie organu właściwego do rozpoznania sprawy.

Art. 59 par.3- Czynności dokonane w sądzie niewłaściwym pozostają w mocy. ( tu nie ma pewności)

3. Formy przymusu państwowego w administracyjnym postępowaniu egzekucyjnym

Z FORUM:

7# Formy przymusu państwowego w administracyjnym postępowaniu egzekucyjnym

Wyróżniamy dwa rodzaje środków przymusu państwowego: środki egzekucyjne i środki karne. Do wykonania aktu administracyjnego szczególne znaczenia mają środki egzekucyjne, będące formą przymusu prowadzącą bezpośrednio do realizacji tego aktu, z wyjątkiem grzywny w celu przymuszenia. Sankcje karne działają natomiast pośrednio bo prawna możliwość ich zastosowania wpływa prewencyjnie na zobowiązanego skłaniając go do wykonania aktu. Stosowanie obu środków przymusu nie jest oparte na zasadzie konkurencyjności. Zgodnie z art. 16 u.p.e.a.: „Zastosowanie środka egzekucyjnego w postępowaniu egzekucyjnym nie stoi na przeszkodzie wymierzeniu kary w postępowaniu karnym w sprawach o wykroczenia lub dyscyplinarnym za niewykonanie obowiązku ”. Jeżeli niewykonanie aktu ma znamiona czynu karalnego, można wobec jednostki zastosować środki egzekucyjne i sankcje karne. +wymienienie środków egzekucyjnych

OPRACOWANE:

Środki egzekucyjne – to zinstytucjonalizowane formy przymusu państwowego stosowanego stosowane wg ściśle określonej procedury, a skierowane bezpośrednio na wykonanie obowiązku prawnego. UPEA wprowadza środki egzekucyjne zaspokajające (prowadzą bezpośrednio do wykonania) i tylko jeden środek egzekucyjny przymuszający (prowadzi pośrednio do wykonania), którym jest grzywna w celu przymuszenia.

ŚRODKI EGZEKUCYJNE OBOWIĄZKÓW PIENIĘŻNYCH

1. Egzekucja z pieniędzy

2. Egzekucja z wynagrodzenia za pracę

3. Egzekucja ze świadczeń z zaopatrzenia emerytalnego i z ubezpieczenia społecznego oraz renty socjalnej

4. Egzekucja z rachunków bankowych i wkładów oszczędnościowych

5. Egzekucja z innych wierzytelności pieniężnych i innych praw majątkowych

6. Egzekucja z praw z instrumentów finansowych zapisanych na rachunkach papierów wartościowych lub innych rachunków oraz wierzytelności z rachunków pieniężnych

7. Egzekucja z papierów wartościowych niezapisanych na rachunku papierów wartościowych

8. Egzekucja z weksla

9. Egzekucja z autorskich praw majątkowych i praw pokrewnych oraz z praw własności przemysłowej

10. Egzekucja z udziału w spółce z ograniczoną odpowiedzialnością

11. Egzekucja z pozostałych praw majątkowych

12. Egzekucja z ruchomości

13. Egzekucja z nieruchomości

ŚRODKI EGZEKUCYJNE OBOWIĄZKÓW NIEPIENIĘŻNYCH

1.Grzywna w celu przymuszenia

2.Wykonanie zastępcze

3. Odebranie rzeczy ruchomej

4. Odebranie nieruchomości, opróżnienie lokalu i innych pomieszczeń

5. Przymus bezpośredni

1. Prawo odwołania a prawo zażalenia w post. adm. i podatkowym

W tym zagadnieniu chodzi zapewne o proste porównanie obu środków zaskarżenia. Oparłbym się na bazie stron 301 i 302 podręcznika. Można wyjść od tego, że prawo odwołania co do zasady jest zapewnione przez zasadę dwuinstancyjności postepowania.

1. Stąd zasadą jest, że na decyzje nieostateczne przysługuje prawo odwołania . W przypadku prawa zażalenia przysługuje ono na postanowienia jeżeli tak stanowi ustawa. Jeżeli ustawa nie przewiduje dopuszczalności zażalenia to mogą być zaskarżone tylko łącznie z odwołaniem.

2. Ze względu na to kto jest adresatem odpowiednio decyzji lub postanowienia inny będzie krąg podmiotów, którym przysługuje prawo odwołania/zażalenia. Mianowicie oprócz strony adresatem postanowienia może być też inny uczestnik postepowania (świadek, biegły czy też osoba trzecia) -> stąd szerszy krąg podmiotów, którym może przysługiwać prawo zażalenia.

3. Inne są terminy co do prawa odwołania i zażalenia -> odpowiednio 14 i 7 dni od doręczenia/ogłoszenia.

4. Treść, forma i tryb tak samo.

5. Co do zasady wykonaniu podlegają tylko decyzje ostateczne, chyba że jest klauzula natychmiastowej wykonalności lub przepisy prawa stanowią o wykonalności nieostatecznej decyzji. Zażalenie jest środkiem względnie suspensywnym, a w postępowaniu podatkowym brak regulacji mocy zażalenia, ale uregulowano wykonalność samych postanowień – nieostateczne, które nakładają obowiązek podlegający egzekucji administracyjnej podlegają wykonaniu tylko, gdy nadano im rygor natychmiastowej wykonalności

6. Do rozpatrzenia zażaleń stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące odwołań.

ODPOWIEDŹ DRUGA NA TO SAMO PYTANIE:

- w podręczniku (str. 270-273, Nb. 442-445) oraz (str. 297 – 298, Nb. 489-492)

Odwołanie jest instytucją procesową tworzącą możliwość prawną określonym uprawnionym podmiotom zaskarżenia decyzji administracyjnej. Prawu temu odpowiada obowiązek kompetentnych organów ponownego rozpatrzenia i rozstrzygnięcia sprawy indywidualnej, merytorycznie w trybie postępowania administracyjnego.

Zgodnie z art. 78 Konstytucji RP każda ze stron ma prawo do zaskarżenia decyzji w pierwszej instancji. Od każdej decyzji co do zasady służy odwołanie do drugiej instancji. Zgodnie z KPA w przypadku SKO (samorządowe kolegium odwoławcze) oraz ministra, którzy orzekają w I instancji odwołanie nie służy a wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy (patrz. art. 127 § 3 KPA). Co do zasady zgodnie z dewolucją kompetencji od decyzji organu I instancji służy odwołanie do organu wyższego stopnia czyli II instancji (patrz. art. 127 § 1 i 2 KPA). Opiera się to na zasadzie dewolucji kompetencji czyli prawnej możliwości rozpatrzenia i rozstrzygnięcia sprawy co do istoty przez organ wyższego stopnia jako organ II instancji. W przypadku SKO i ministra nie mamy zasady dewolucji kompetencji więc sprawę rozstrzyga ten sam organ po wniesieniu wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy.

W ordynacji podatkowej zgodnie z art. 221 op. w przypadku wydania w I instancji decyzji przez dyrektora izby skarbowej, celnej lub ministra ds. finansów publicznych lub SKO rozstrzygających o zobowiązaniach podatkowych, odwołanie rozpatruje ten sam organ. W pozostałych przypadkach mamy dewolucję kompetencji czyli przeniesienie kompetencji do rozpoznania i rozstrzygnięcia sprawy przez organ wyższego stopnia.

W przypadku zażalenia, ten środek służy na postanowienia wydawane w toku postępowania administracyjnego lub podatkowego. Prawo zażalenia jest inaczej konstruowane niż odwołania gdyż zażalenie jest dopuszczalne tylko gdy kodeks (lub OP) tak stanowi (patrz. art. 236 OP lub 141 KPA).

Postanowienie na które nie służy zażalenie, strona może wnieść łącznie z odwołaniem (patrz. 237 OP lub 142 KPA).

W przypadku gdy wnosimy zażalenie na postanowienie o którym mówi wprost ustawa, mamy do czynienia z środkiem samoistnym w przypadku gdy wnosimy łącznie z dowołaniem , to zażalenie ma charakter niesamoistny.

2. Zasady ponoszenia kosztów w post. sądowoadm.

Po pierwsze rozróżnienie na zasady ponoszenia kosztów w fazie wszczęcia i w toku postępowania. Po drugie ponoszenie kosztów zakończonego postepowania.

W fazie wszczęcia – koszty ponosi osoba występująca z żądaniem rozstrzygnięcia sporu o zgodność z prawem (wpis) pod rygorem odrzucenia skargi, a co do innych czynności pozostawienia ich bez biegu.

W fazie postępowania – strony ponoszą koszty związane ze swoim udziałem

Koszty zakończonego postępowania, czyli kto i w jakiej wysokości powinien zwrócić koszty postępowania:

1. Zasada odpowiedzialności za wynik postępowania (PODSTAWOWA, z niej kolejne. Przed WSA tylko organ stronie skarżącej, zaś przed NSA co do zasady zwrotu równe prawa zależnie od wyniku postępowania)

2. Zasada zwrotu kosztów niezbędnych do celowego dochodzenia ochrony interesu prawnego (w tym koszty sądowe, koszty przejazdów do sądu strony/pełnomocnika, równowartość utraconego zarobku przez stawiennictwo)

3. Zasada stosunkowego rozdzielenia kosztów postępowania (chodzi o częściowe uwzględnienie skargi - wtedy tylko część kosztów)

4. Zasada zawinienia (sąd może na stronę nałożyć na stronę obowiązek zwrotu w związku z jej niesumiennym lub oczywiście niewłaściwym postępowaniem)

5. Zasada koncentracji kosztów postępowania (sąd rozstrzyga o zwrocie kosztów w każdym orzeczeniu kończącym postępowanie)

ODPOWIEDŹ DRUGA NA TO PYTANIE:

(str. 417-420, Nb. 673-678)

Zasada odpowiedzialności za wynik postępowania (patrz. art. 200-204 p.p.s.a)

Zasada zwrotu kosztów niezbędnych do celowego dochodzenia ochrony interesu prawnego

- osobiste stawiennictwo lub pełnomocnika (obowiązkowe) - przejazd

- równowartość utraconego zarobku z powodu obowiązku osobistego stawiennictwa

- nie może przekroczyć równowartości wynagrodzenia jednego adwokata lub radcy prawnego (stawki określone prawem)

Zasada stosunkowego rozdzielenia kosztów postępowania (patrz. art. 206 p.p.s.a.)

Zasada zawinienia (niesumienne lub oczywiście niewłaściwe postępowanie strony)

Zasada koncentracji kosztów postępowania (rozstrzygnięcie o kosztach w orzeczeniu kończącym postępowanie sądowe)

3. Środki obrony przed egzekucją administr.

Uwaga na pułapkę! Z treści podręcznika na stronie 575 można wyciągnąć informację, że środki zaskarżenia mogą mieć cel zarówno obrony przez egzekucją lub czynnościami postępowania egzekucyjnego , jak i przymuszenie do podjęcia czynności postepowania egzekucyjnego. Zatem wydaje się, że nie można rozumieć stawiać znaku równości pomiędzy środkiem zaskarżenia, a środkiem obrony przed egzekucją i wymienić łopatologicznie środki zaskarżenia. Wydaje mi się, że trzeba zrobić selekcję odpowiednich środków zaskarżenia. Szczerze nie wiem czy robię ją dobrze. Myślę, że tak, ale polecam kartkować do tego zagadnienia podręcznik i samemu zdecydować jak zakwalifikować dany środek. :P Wg mnie chamskie pytanie z haczykiem.

1. Zarzut (myślę, że tylko ten pierwszy rodzaj) – to podstawowy środek obrony

- służy zobowiązanemu (pouczenie w tytule wykonawczym)

- przepisy ustawy enumeratywnie wymieniają podstawy zarzutu (można napisać np. o braku upomnienia, związanych z obowiązkiem , błędzie co do zobowiązanego czy też niespełnienie wymogów tytułu wykonawczego)

- służy w fazie wszczęcia postępowania egzekucyjnego i jest środkiem niedewolutywnym oraz względnie suspensywnym

- przesłanki formalne podania z określeniem podstawy zarzutu

- termin 7 dni

- jeżeli zarzut uzasadniony postanowieniem umarza się postępowanie lub postanowienie o zastosowaniu mniej uciążliwego środka

2. Zażalenie – będzie środkiem obrony w zależności od treści postanowienia, np. na postanowienia w sprawie zarzutu

- służy na postanowienia jeżeli ustawa tak stanowi

- środek względnie suspensywny

- organem właściwym organ odwoławczy za pośrednictwem organu egzekucyjnego

- termin 7 dni

- względna suspensywność

3. Skargi – tutaj środkiem obrony będzie najprawdopodobniej tylko skarga na czynności wykonawcze:

- termin 14 dni od dnia zakwestionowanej czynności egzekucyjnej

- do organu nadzoru za pośrednictwem organu egzekucyjnego

- środek względnie suspensywny

4. Weryfikacja postanowień w drodze trybów nadzwyczajnych z kpa

5. Powództwo przeciwegzekucyjne przed sądem zobowiązanego:

- jeżeli z charakteru obowiązku wynika, że do rozpoznania sporu co do istnienia obowiązku lub jego wysokości właściwy będzie sąd powszechny

- wierzyciel po otrzymaniu powództwa zawiadamia o tym organ egzekucyjny i żąda wstrzymania postepowania egzekucyjnego do czasu prawomocnego rozstrzygnięcia sprawy przez sąd

- tutaj merytoryczna obrona przed egzekucją, podstawy i tryb w kpc

6. Skarga do sądu administracyjnego na postanowienia

7. Warto dodać, że w toku postępowania egzekucyjnego zobowiązany może bronić się przed egzekucją przedstawiając dowody stwierdzające wykonanie, umorzenie, wygaśnięcie lub nieistnienie obowiązku, odroczenie terminu, rozłożenie na raty obowiązku, a także błąd co do zobowiązanego . Ponadto zobowiązany może bronić się przed egzekucją ze składnika majątku jeżeli wartość składnika majątku znacznie przekracza dochodzoną kwotę, a zobowiązany posiada inne składniki majątku z których może być prowadzona egzekucja.

Zastanawiam się czy środkiem obrony nie będzie też wniosek o wyłączenie spod egzekucji rzeczy lub praw majątkowych przez osobę trzecią, ale ja bym o tym nie pisał.

ODPOWIEDŹ DRUGA NA TO SAMO PYTANIE:

w podręczniku (str. 568-571, Nb. 944-947)

Zarzut jest środkiem zaskarżenia służącym obronie przed egzekucją administracyjną i służy zobowiązanemu. Postawą zarzutu może być (patrz. 33 u.p.e.a.).

Zarzut służy w fazie wszczęcia postępowania egzekucyjnego. Zobowiązany nie może posłużyć się tym środkiem w kolejnych fazach postępowania egzekucyjnego.

Zarzut jest środkiem niedewolutywnym gdyż rozpoznaje i rozstrzyga organ egzekucyjny. Zarzut jednak nie wstrzymuje postępowania egzekucyjnego ale organ może w uzasadnionych przypadkach wstrzymać egzekucję.

Można wnieśc zarzut także do oszacowania autorskich praw majątkowych, nieruchomości lub wartości własności przemysłowej lub praw pokrewnych (patrz. art. 99h oraz 110u u.p.e.a)

1. Pojęcie postepowania administracyjnego. Rodzaje, stadia

Pojęcie postępowania administracyjnego- ciąg czynności procesowych podejmowanych przez organy administracji publicznej oraz inne podmioty postępowania w celu rozstrzygnięcia sprawy administracyjnej w formie decyzji administracyjnej, jak i ciąg czynności procesowych podjętych w celu weryfikacji decyzji administracyjnej.

Wyróżnia się dwa rodzaje postępowania administracyjnego:

-ogólne- rozpoznanie i rozstrzygnięcie większości spraw administracyjnych np. pozwolenie budowlane

-szczególne- rozpoznanie spraw szczególnego rodzaju np. podatkowych

W obu rodzajach wyróżnia się wyróżnia się dwa tryby postępowania:

-główne- rozstrzygnięcie merytoryczne sprawy

-nadzwyczajne- weryfikacja decyzji wydanej w postępowaniu głównym

Zarówno w trybie głównym jak i nadzwyczajnym wyróżniamy 3 stadia postepowania:

-wstępne- obejmuje wszczęcie, oraz czynności procesowe mające na celu zbadanie dopuszczalności wszczęcia

-wyjaśniające (rozpoznawcze)- ustalenie stanu faktycznego sprawy

-podjęcie decyzji- rozstrzygające sprawę indywidualną konkretnej osoby, będącą przedmiotem postępowania.

2. Zastosowanie sankcji nieważności przed WSA

PPSA różnicuje wyroki ze względu na rodzaj skarg i zastosowanie różnicowanego rodzaju sankcji w zależności od rodzaju skarg. W przepisach prawa procesowego regulujących ogólne i szczególne postępowanie administracyjne naruszenie przepisów jest obwarowane w zależności od rodzaju naruszenia sankcją wzruszalności oraz nieważności. Ustawy samorządowe przewidują w razie naruszenia prawa, z wyjątkiem nieistotnego naruszenia prawa i skutków prawnych przedawnienia, wyłącznie sankcję nieważności. PPSA przyjmuje rozwiązania dostosowane do powyższych rozwiązań, czego konsekwencją jest niejednolita konstrukcja prawa podstaw prawnych wyroków w zależności od rodzaju skarg.

Wyroki w sprawach skarg na decyzję lub postanowienie

WSA, uwzględniając skargę, może wydać:

Ustalając, że decyzja (postanowienie) jest dotknięta jedną z wad wyliczonych w art. 156 par. 1 KPA lub w innych przepisach (np. podatki – 247 par. 1 o.p.), sąd stwierdza jej nieważność.:

1)Decyzja została wydana z naruszeniem przepisów o właściwości

2)Decyzję wydano bez podstawy prawnej lub z rażącym naruszeniem prawa

3)Nieważna jest decyzja, gdy dotyczy sprawy już poprzedniej rozstrzygniętej inną decyzją ostateczną

4)Decyzja została skierowana do osoby niebędącej stroną w sprawie

5)Decyzja „była niewykonalna w dniu jej wydania i jej niewykonalność ma charakter trwały”

6)Decyzja jest wadliwa, jeżeli „w razie jej wykonania wywołałaby czyn zagrożony karą”

7)Decyzja jest wadliwa, gdy zawiera wadę powodującą jej nieważność z mocy prawa

Wyroki w sprawie skarg na uchwałę lub zarządzenie organów JST albo związku JST oraz przepisy prawa miejscowego organów administracji rządowej

Zgodnie z art. 147 par. 1 PPSA: sąd uwzględniając skargę na uchwałę lub akt, o których mowa w art. 3 par. 2 pkt 5 i 6, stwierdza nieważność tej uchwały lub aktu w całości lub w części albo stwierdza, że zostały wydane z naruszeniem prawa, jeżeli przepis szczególny wyłącza stwierdzenie ich nieważności.

Wg ustaw samorządowych uchwały lub zarządzenia organu samorządu terytorialnego sprzeczne z prawem są NIEWAŻNE. Ustawy samorządowe wprowadzają przesłankę negatywną stwierdzenia nieważności uchwał lub zarządzeń organów samorządu terytorialnego – PRZEDAWNIENIE. Nie stwierdza się nieważności uchwał lub zarządzeń po upływie ROKU od dnia ich podjęcia, chyba że uchybiono obowiązkowi przedłożenia uchwały lub zarządzenia w terminie określonymi ustawami samorządowymi albo jeżeli są one aktem prawa miejscowego. Jeżeni nie stwierdzono nieważności z powodu przedawnienia, sąd orzeka o ich niezgodności z prawem. Uchwała lub zarządzenie tracą moc prawną z dniem orzeczenia o ich niezgodności z prawem.

Sąd, uwzględniając skargę na przepis prawa miejscowego organu administracji rządowej stwierdza jego nieważność w całości lub części. Nie obowiązuje w tym zakresie przesłanka przedawnienia!

PPSA uregulowała skutki prawne sytuacji prawnej jednostki w razie stwierdzenia nieważności uchwały lub zarządzenia organu JST lub aktu organu administracji rządowej, stanowiąc w art. 147 par. 2: rozstrzygnięcia w sprawach indywidualnych, wydane na podstawie uchwały lub aktu, o których mowa w par. 1, podlegają wzruszeniu w trybie określonym w postępowaniu administracyjnym albo w postępowaniu szczególnym”

3. Zarzut w postepowaniu administracyjnym

Zarzut

UPEA wprowadza dwa rodzaje zarzutu:

1. Zarzut jako środek zaskarżeni służący obronie zarówno przed egzekucją administracyjną, jak i przed postępowaniem zabezpieczającym

2. Zarzut jako środek zaskarżenia oszacowania dokonanego przez poborcę skarbowego autorskich praw majątkowych i praw pokrewnych oraz praw własności przemysłowej oraz zarzut jako środek zaskarżenia opisu i oszacowania wartości nieruchomości

Zarzut służący obronie przed egzekucją administracyjną

Pierwszy rodzaj zarzutu służy zobowiązanemu. Pouczenie o prawie jego złożenia jest zawarte w tytule wykonawczym. Legitymacja zobowiązanego jest zdeterminowana w UPEA przez określenie podstaw zarzutu, które zostały określone w art. 33:

1. wykonanie lub umorzenie w całości albo w części obowiązku, przedawnienie, wygaśnięcie albo nieistnienie obowiązku

2. odroczenie terminu wykonania obowiązku albo brak wymagalności obowiązku z innego powodu, rozłożenie na raty spłaty należności pieniężnej

3. określenie egzekwowanego obowiązku niezgodnie z treścią obowiązku wynikającego z orzeczenia, o którym mowa w art. 3 i 4

4. błąd co do osoby zobowiązanego

5. niewykonalność obowiązku o charakterze niepieniężnym

6. niedopuszczalność egzekucji administracyjnej lub zastosowanego środka egzekucyjnego

7. brak uprzedniego doręczenia zobowiązanemu upomnienia, o którym mowa w art. 15 § 1

8. zastosowanie zbyt uciążliwego środka egzekucyjnego

9. prowadzenie egzekucji przez niewłaściwy organ egzekucyjny

10. niespełnienie wymogów określonych w art. 27

W postępowaniu egzekucyjnym prowadzonym na wniosek OBCEGO PAŃSTWA, zobowiązany zgłasza zarzuty dotyczące zagranicznego tytułu wykonawczego lub należności pieniężnych objętych tym tytułem, wyłącznie do właściwych władz państwa, zgodnie z jego prawem. Organ wstrzyma postępowanie z dniem powiadomienia go o wniesionych zarzutach do dnia powiadomienia go o rozstrzygnięciu obcego państwa (art. 66zf par. 4 UPEA).

Zarzut jest środkiem zaskarżenia, który służy w fazie WSZCZĘCIA POSTĘPOWANIA. W kolejnych stadiach zobowiązany nie może z niego skorzystać, bo w nich może bronić się tylko przez przedstawienie dowodów stwierdzających np. wykonanie obowiązku.

UPEA wprowadza wymagania formalne co do treści i terminu złożenia zarzutu. Jeżeli chodzi o wymagania dotyczące treści, to art. 63 KPA stosujemy w związku z art. 33 UPEA. Zarzut powinien odpowiadać przesłankom formalnym PODANIA oraz zawierać określone PODSTAWY ZARZUTU. Termin do złożenia zarzutu wynosi 7 DNI od dnia doręczenia zobowiązanemu odpisu tytułu wykonawczego (art. 27 w zw. z art. 32 UPEA).

Zarzut jest środkiem niedewolutywnym, ponieważ organem właściwym do jego rozpoznania i rozstrzygnięcia jest organ egzekucyjny. Organ ten jest obowiązany przeprowadzić, zgodnie z art. 7 KPA i przepisami o dowodach, postępowanie wyjaśniające. W postępowaniu tym organ jest obowiązany zagwarantować udział zobowiązanego i wierzyciela wg zasady ogólnej czynnego udziału stron (art. 10 KPA). Szczególna jest sytuacja wierzyciela przy rozpoznaniu zarzutów. Rozpoznanie zarzutów na podstawie art. 33 pkt 1-10 UPEA, organ rozpatruje po uzyskaniu stanowiska wierzyciela w zakresie zgłoszonych zarzutów, z tym że w przypadku pkt 1-5 jego stanowisko jest dla organu wiążące!

Jeżeli zarzut zobowiązanego był już przedmiotem rozpatrzenia w odrębnym postępowaniu podatkowym/sądowym/administracyjnym albo zobowiązany kwestionuje w całości/części wymagalność należności z uwagi na jej wysokość ustaloną w orzeczeniu – wierzyciel wydaje postanowienie o niedopuszczalności zgłoszenia zarzutu. Przysługuje na nie zażalenie. Jeżeli wierzyciel nie wyraził stanowiska w terminie 14 DNI od dnia powiadomienia go przez organ o wniesionych zarzutach, organ wydaje postanowienie o zawieszeniu postępowania do czasu wydania postanowienia w sprawie zarzutów.

Organ po otrzymaniu OSTATECZNEGO POSTANOWIENIA w sprawie stanowiska wierzyciela lub postanowienia o niedopuszczalności zgłoszonego zarzutu wydaje postanowienie w sprawie zgłoszonych zarzutów. W razie gdy są one uzasadnione wydaje: postanowienie o umorzeniu postępowania egzekucyjnego albo postanowienie o zastosowaniu mniej uciążliwego środka egzekucyjnego.

Na postanowienie w sprawie zgłoszonych zarzutów służy zobowiązanemu i wierzycielowi niebędącemu organem zażalenie, które podlega rozpatrzeniu w terminie 14 dni od doręczenia organowi odwoławczemu.

Moc zarzutu

Wniesienie przez zobowiązanego zarzutu w sprawie prowadzenia postępowania NIE WSTRZYMUJE GO. Organ egzekucyjny może jednak w uzasadnionych przypadkach wstrzymać postępowanie egzekucyjne lub niektóre czynności egzekucyjne do czasu rozpatrzenia zarzutu. To samo może uczynić organ nadzoru.

Zarzut na oszacowanie autorskich praw majątkowych i praw pokrewnych oraz praw własności przemysłowej

Zgodnie z art. 96h par. 3 UPEA na oszacowanie dokonane przez poborcę skarbowego zobowiązanemu przysługuje prawo wniesienia do organu zarzutu w terminie 7 DNI od dnia zajęcia. W przypadku nieuwzględnienia zarzutu organ zwraca się do biegłego skarbowego o oznaczenie wartości zajętych praw.

Zarzut do opisu i oszacowania wartości nieruchomości

Wg art. 110u UPEA zarzuty do opisu i oszacowania wartości nieruchomości mogą być wnoszone przez wszystkich uczestników postępowania egzekucyjnego w terminie 14 dni od dnia ukończenia opisu i oszacowania! Na postanowienie w sprawie opisu i oszacowania służy zażalenie.

1.Kompetencja szczególna organów orzekających postępowania podatkowego i administracyjnego

1. WŁAŚCIWOŚĆ USTAWOWA:
   - Właściwość rzeczowa. Jest to zdolność prawna organu administracji publicznej do rozpoznania i załatwiania spraw danej kategorii. Zarówno kpa jak i op odsyłają do przepisów o zakresie działania organów administracji publicznej przy ustalaniu właściwości rzeczowej organu w sprawie. Zakres działania oznacza, jakie powinny realizować organy administracji publicznej na podstawie norm ustrojowych. Ustalenie W odpowiedzi właściwości rzeczowej jest złożone i nie może być realizowane tylko na podstawie norm prawa materialnego, ale istotne jest uwzględnienie zawartych porozumień, związków i uchwał prowadzących do zmiany właściwości rzeczowej. W sprawach, w których właściwość organu nie wynika w sposób oczywisty z przepisów, obowiązany jest on w decyzji przedstawić szczegółowe ustalenia wskazujące na jego właściwość w sprawie.
   - Właściwość miejscowa. Jest to zdolność prawna organu administracji publicznej do rozpoznania i załatwiania spraw danej kategorii na obszarze określonej jednostki podziału terytorialnego kraju. Zasady ustalania właściwości miejscowej reguluje art. 21 k.p.a.

Zgodnie z tym przepisem obowiązują następujące zasady ustalania właściwości miejscowej:

1. We wszystkich sprawach (z wyjątkiem spraw dot. nieruchomości, oraz prowadzenia zakładu pracy)* właściwość miejscową ustala się według miejsca zamieszkania (siedziby)* w razie braku, według miejsca pobytu strony / jednej ze stron* w razie braku, według ostatniego miejsca zamieszkania lub pobytu (siedziby) w kraju.

2. W sprawach dot. nieruchomości i zakładu pracy* według miejsca położenia tej nieruchomości. Jeżeli nieruchomość znajduje się na terenie dwóch lub więcej organów, organem właściwym będzie ten, na którego obszarze znajduje się większa część nieruchomości.* w sprawie zakładu pracy według miejsca, gdzie on był, jest albo będzie prowadzony.

Gdy nie można ustalić właściwości według powyższych przesłanek Właściwość ustala się według miejsca zdarzenia dającego podstawę do wszczęcia postępowania. Gdy również takiego miejsca nie można ustalić – właściwy będzie organ, który jest właściwy dla obszaru dzielnicy Śródmieście m.st. Warszawy.

Właściwość miejscowa w postępowaniu podatkowym.
Jeżeli ustawy podatkowe nie stanowią inaczej, właściwość miejscową organów podatkowych ustala się według miejsca zamieszkania albo siedziby: podatnika, płatnika, inkasenta.
Jeżeli w trakcie roku podatkowego (lub in. okr. Rozliczeniowego) zajdą okoliczności powodujące zmianę właściwości miejscowej organu podatkowego, właściwym pozostaje ten organ, który był właściwy w pierwszym dniu okresu rozliczeniowego.
Organy właściwe w dniu wszczęcia postępowania podatkowego lub kontroli pozostają właściwe w sprawie, chociażby zaszły okoliczności powodujące zmianę właściwości miejscowej.

Właściwość instancyjna
Jest to zdolność prawna organu administracji publicznej do przeprowadzenia weryfikacji decyzji w drodze postępowania administracyjnego.
Zasady określania właściwości instancyjnej zawiera kpa, jednakże z zastrzeżeniem, że pierwszeństwo mają przepisy szczególne odrębnych ustaw. Właściwość instancyjna jest przyznana organom wyższego stopnia. Są nimi w rozumieniu kpa:- w stosunku do organów samorządu terytorialnego – samorządowe kolegia odwoławcze,- w stosunku do wojewodów – właściwi w sprawie ministrowie,- w stosunku do in. organów adm. publ. – odpowiednie org. nadrzędne lub wł. ministrowie, a w razie ich braku – organy państwowe spr. nadzór nad ich działalnością,- w stosunku do organizacji społecznych – organy nadrzędne lub państwowe organy nadzoru.

Właściwość instancyjna w postępowaniu podatkowym:- w stosunku do naczelnika u.s. – dyrektor izby skarbowej,- w stosunku do naczelnika u. celnego – dyrektor izby celnej,- w stosunku do wójta, starosty, marszałka woj. – samorządowe kolegia odwoławcze
Organy administracji publicznej obowiązane są z urzędu przestrzegać swojej właściwości. Expressis verbis wprowadza ten obowiązek art. 18 k.p.a. i art. 15 o.p. odnośnie do właściwości miejscowej i rzeczowej, ale rozciągać go należy również na właściwość instancyjną.

WŁAŚCIWOŚĆ DELEGACYJNA - Kpa dopuszcza możliwość przekazania sprawy albo czynności procesowej jednemu organowi przez inny organ.Taka sytuacja może zajść np. w przypadku wyłączenia organu. W razie wyłączenia właściwy staje się organ wyższego stopnia, może on jednak wyznaczyć podległy mu organ jako właściwy.W postępowaniu podatkowym, jeżeli wyłączeniu podlega naczelnik urzędu skarbowego, właściwy organ wyznacza dyrektor izby skarbowej. W razie wyłączenia dyrektora izby skarbowej – naczelnika właściwego urzędu skarbowego wyznaczy minister wł. ds. finansów publicznych.Gdy wyłączeniu podlega wójt, starosta, marszałek województwa, właściwy organ wyznacza samorządowe kolegium odwoławcze.
Przekazanie innemu organowi niektórych czynności procesowych w sprawie nazywane jest instytucją pomocy prawnej. Organ administracji publicznej, jeżeli chodzi o czynności, które nie muszą być dokonane osobiście przed tym organem, może zwrócić się do innego organu administracji rządowej lub samorządu terytorialnego o odebranie wyjaśnień, zeznań, albo dokonanie innej czynności z udziałem osoby zamieszkującej na obszarze właściwości tych organów. W postępowaniu podatkowym również stosuje się instytucję pomocy prawnej, w sytuacji, gdy postępowanie prowadzone jest przez organ podatkowy, którego siedziba znajduje się poza województwem, w którym zamieszkuje lub przebywa osoba obowiązana do osobistego stawiennictwa. W toku postępowania odwoławczego, organ rozpatrujący odwołanie może przekazać organowi I instancji czynności procesowe polegające na przeprowadzaniu uzupełniającego postępowania dowodowego w sprawie.

2. Przesłanki stwierdzenia nieważności w post. podatkowym i administracyjnym-dalej jest.
3. Skarga na akt nadzoru do wsa

1. Kompetencja szczególna w pa i op

Kompetencja szczególna to zdolność prawna organów administrujących do załatwienia konkretnej sprawy administracyjnej w określonym układzie postępowania. Wyznaczają ją: właściwość i wyłączenie ze sprawy.

• Właściwość: zdolność prawna organu do rozpoznawania i rozstrzygania określonego rodzaju spraw. Można wyróżnić dwa rodzaje właściwości:

  • ustawową – dzieli się na miejscową i rzeczową. Należy tutaj dodać także właściwość instancyjną.

  • delegacyjną

Właściwość rzeczową określa się przez odesłanie do przepisów o zakresie działania oap. Tak samo stoi w o.p. (art. 16). Zakres działania jest określany zatem przez przepisy ustaw materialnoprawnych (przykłady – str. 116 in fine). Wyjątki w o.p. - Minister może rozporządzeniem określić właściwość rzeczową organów podatkowych. Właściwość oap może być też zmieniania na podstawie porozumień – np. wojewoda powierza swoje zadania j.s.t. Także porozumienia i związki jednostek samorządu mogą być stosowane.

Właściwość miejscowa to zdolność do załatwienia danej sprawy na obszarze określonej jednostki podziału terytorialnego kraju. Precyzuje ja art. 21 kpa a o.p. daje pierwszeństwo ustawom szczególnym, ostatecznie odsyłając do art. 17.

Właściwość instancyjna – zdolność do przeprowadzania weryfikacji decyzji w drodze administracyjnej. Określona jest w kpa ale pierwszeństwo mają uregulowania szczególne. Zwykle są to organy wyższego stopnia – np. art. 127 par. 2. W o.p. właściwość ta jest przyznana organom wyższego stopnia – art. 13 par. 3 o.p.

Organy są obowiązane z urzędu przestrzegać swojej właściwości – art. 19 kpa i 15 op.

Właściwość delegacyjna – kpa dopuszcza możliwość przekazania sprawy jednemu organowi przez drugi – w przypadku zaistnienia instytucji wyłączenia. Art. 52 reguluje także instytucję pomocy prawnej (art. 157 op) – chodzi o czynności, które nie muszą być dokonane przez organem osobiście – wtedy może on zwrócić się do innego organu o pomoc – np. odebranie wyjaśnień, zeznań, dokonanie innej czynności.

2. Przesłanki nieważności decyzji w pa i op

Wszczyna się go z urzędu lub na wniosek. Muszą zaistnieć przesłanki pozytywne (wymienione enumeratywnie) oraz nie mogą wystąpić przesłanki negatywne (upływ czasu – kpa i op; nieodwracalne skutki prawne – kpa).

Art. 156. § 1. Organ administracji publicznej stwierdza nieważność decyzji, która:

1) wydana została z naruszeniem przepisów o właściwości,

2) wydana została bez podstawy prawnej lub z rażącym naruszeniem prawa,

3) dotyczy sprawy już poprzednio rozstrzygniętej inną decyzją ostateczną,

4) została skierowana do osoby nie będącej stroną w sprawie,

5) była niewykonalna w dniu jej wydania i jej niewykonalność ma charakter trwały,

6) w razie jej wykonania wywołałaby czyn zagrożony karą,

7) zawiera wadę powodującą jej nieważność z mocy prawa.

§ 2. Nie stwierdza się nieważności decyzji z przyczyn wymienionych w § 1 pkt 1, 3, 4 i 7, jeżeli od dnia jej doręczenia lub ogłoszenia upłynęło dziesięć lat, a także gdy decyzja wywołała nieodwracalne skutki prawne.

Art. 247. § 1. Organ podatkowy stwierdza nieważność decyzji ostatecznej, która:

1) została wydana z naruszeniem przepisów o właściwości;

2) została wydana bez podstawy prawnej;

3) została wydana z rażącym naruszeniem prawa;

4) dotyczy sprawy już poprzednio rozstrzygniętej inną decyzją ostateczną;

5) została skierowana do osoby niebędącej stroną w sprawie;

6) była niewykonalna w dniu jej wydania i jej niewykonalność ma charakter trwały;

7) zawiera wadę powodującą jej nieważność na mocy wyraźnie wskazanego przepisu prawa;

8) w razie jej wykonania wywołałaby czyn zagrożony karą.

§ 2. Organ podatkowy odmawia stwierdzenia nieważności decyzji, jeżeli wydanie nowej decyzji orzekającej co do istoty sprawy nie mogłoby nastąpić z uwagi na upływ terminów przewidzianych w art. 68 lub art. 70.

§ 3. Odmawiając stwierdzenia nieważności decyzji w przypadku wymienionym w § 2, organ podatkowy w rozstrzygnięciu stwierdza, że decyzja zawiera wady określone w § 1, oraz wskazuje okoliczności uniemożliwiające stwierdzenie nieważności decyzji.

3. Skarga na akty nadzorcze do w.s.a.

Skargą na akty nadzoru nad działalnością organów JST

Ustawy samorządowe wyznaczają zakres rozstrzygnięć nadzorczych podlegających zaskarżeniu do sądu administracyjnego. Sądy administracyjny jest właściwy do rozpoznania skarg na rozstrzygnięcia nadzorcze dotyczące województwa/powiatu/gminy oraz na zarządzenia zastępcze. Wszystkie ustawy samorządowe wyłączyły spod właściwości sądu administracyjnego uchwały Sejmu o rozwiązaniu organów stanowiących.

Art. 3 par. 2 pkt 7 PPSA stanowi o właściwości sądu do zaskarżalności aktów nadzoru, co oznacza nie tylko prawo do zaskarżalności rozstrzygnięć nadzorczych przewidzianych w ustawach samorządowych, ale i innych aktów nadzoru przewidzianych w przepisach ustaw.

Prawo do zaskarżenia przez wspólnoty samorządowe aktów nadzoru do sądu administracyjnego NIE jest obwarowane przesłanką wezwania do usunięcia naruszenia prawa.

1. Forma wszczęcia postępowania w postępowaniu zwykłym i trybach nadzwyczajnych w kpa i op.

PYTANIE PODOBNE DO PYTANIA Z 2012: Wszczęcie postępowania w kpa i o.p. Forma wszczęcia

Przepisy k.p.a. i o.p. głoszą, że postępowanie administracyjne „wszczyna się na żądanie strony lub z urzędu” (nie może być jednak równocześnie na żądanie i z urzędu).

Na organie administracyjnym zawsze spoczywa obowiązek przestrzegania swojej właściwości. Jeżeli organ ustali w drodze czynności wewnętrznych, że nie jest właściwy w sprawie, to nie będzie miał podstaw do wszczęcia postępowania z urzędu. Jeżeli zaś do tego samego wniosku dochodzi po zapoznaniu się z treścią żądania, to ma obowiązek jego przekazania do administracyjnego organu właściwego, albo zwrócenia go osobie wnoszącej z pouczeniem o właściwości w danej sprawie sądu lub innego organu.

Organ ma prawne podstawy do odmowy wszczęcia postępowania, gdy podmiot wnoszący żądanie nie ma legitymacji strony w konkretnej sprawie albo gdy są inne przyczyny braku podstaw do prowadzenia postępowania w danej sprawie (np. w skutek przedawnienia)

Jeżeli żądanie odpowiada wszystkim prawnym wymaganiom podmiotowy i przedmiotowym, to powoduje ono wszczęcie postępowania z mocy przepisów procesowych. Żądanie wniesione w formie pisemnego podania powoduje ten skutek z chwilą jego doręczenia organowi. Taki sam skutek prawny następuje, gdy kilka stron w tej samej sprawie razem i jednocześnie wnoszą żądanie wszczęcia postępowania. Jeżeli zaś żądanie wnosi jedna ze stron konkretnej sprawy to pozostałe strony muszą być zawiadomione o jego wszczęciu, aby mogły wziąć udział we wszczętym już postępowaniu.

W wyniku nowelizacji wprowadzono szczególnego rodzaju wyjątek w art. 61 § 2 k.p.a. na podstawie którego organ może wszcząć postępowania z urzędu w sprawie, w której prawo materialne wymaga wyłącznie wniosku strony, jednakże przy spełnieniu łącznie dwóch przesłanek:

• wymaga tego „szczególnie ważny interes strony";

• w toku tak wszczętego postępowania uzyska się zgodę strony na dalsze jego prowadzenie, w przypadku braku zgody strony postępowanie ulega umorzeniu.

Z mocy prawa nie powoduje wszczęcia postępowania żądanie dotknięte wadami nieusuwalnymi. Wadliwe będzie żądanie wniesione przez osobę niebędąca stroną postępowania, lub dotyczące sprawy niekwalifikującej się prawnie do rozpatrzenia  organ wydaje postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania, na które osobie wnoszącej żądanie służy zażalenie.

Wniesienie żądania przez stronę wywiera skutek prawny w dniu jego doręczenia organowi administracyjnemu, tzn. w dacie wpływu żądania pisemnego albo zgłoszenia do protokołu żądania ustnego, jest to „dzień doręczenia żądania organowi", o czym stanowi art. 61 § 3 i 3a k.p.a. i art. 165 § 3 i 3b o.p.

Zgodnie z art. 233 k.p.a. żądanie wszczęcia postępowania może być wniesione w formie skargi powszechnej (petycji), która, jeżeli pochodzi od strony, niezależnie od nazwy będzie podstawą wszczęcia postępowania z mocy art. 61 k.p.a lub 165 o.p.. Według bowiem art. 222 treść pisma przesądza o jego charakterze, a nie nazwa czy forma. Jeżeli skarga jest pismem procesowym strony, to musi być rozpatrzona zgodnie z przepisami proceduralnymi (art. 233 i 240 k.p.a.).

W postępowaniu ogólnym organ administracyjny ma obowiązek ustalenia, jakie podmioty są stronami wszczętego postępowania, i powiadomić je o tym, że biorą udział w postępowaniu (art. 61 § 4 k.p.a.). Na podstawie art. 183 § 2 k.p.a. należy zawiadomić prokuratora, jeżeli jego udział w postępowaniu byłby potrzebny, co dotyczy też postępowania podatkowego. Zgodnie z art. 31 § 4 k.p.a. należy o wszczętym postępowaniu powiadomić organizację społeczną, jeżeli może być zainteresowana wynikiem sprawy ze względu na cele statutowe lub wymagania interesu społecznego.

Wszczęcie postępowania z urzędu może nastąpić w kilku sytuacjach uregulowanych w k.p.a.:

• organ działa z własnej inicjatywy - czy to na skutek własnych informacji, czy to kontroli wewnętrznej - albo z inicjatywy organu nadzoru; obowiązek działania na podstawie przepisów prawa (art. 6, art. 120 o.p.) wyraża się również w tym, że organ powinien dążyć do eliminowania przypadków niepewności co do prawa lub obowiązków ustanawianych w drodze decyzji; poza tym prawo materialne może nakładać obowiązek wydania decyzji z urzędu bez oczekiwania na wniosek stron, bo wszelka przewlekłość byłaby szkodliwa dla interesu publicznego;

• z żądaniem wszczęcia postępowania dotyczącego określonej osoby lub określonych osób występują podmioty na prawach strony, działając zgodnie z art. 31 § 1 w związku z art. 31 § 2 - organizacja społeczna, z art. 182 - prokurator, z art. 14 pkt 6 ustawy z 15 lipca 1987 r. o Rzeczniku Praw Obywatelskich⁷ w związku z przepisem art. 182 - Rzecznik Praw Obywatelskich;

• wszczęcie postępowania z urzędu następuje na skutek skargi powszechnej wniesionej przez osobę trzecią (art. 233 zdanie drugie).

Tylko w przypadku wszczęcia postępowania z urzędu na skutek żądania organizacji społecznej, zamierzającej działać na prawach strony, nie będzie wątpliwości co do daty, w której zgodnie z k.p.a. postępowanie wszczęto.

W pozostałych przypadkach należy, zgodnie z poglądem NSA, przyjąć, że za datę wszczęcia postępowania z urzędu „można uznać dzień pierwszej czynności urzędowej dokonanej w sprawie, której postępowanie dotyczy, przez organ do tego uprawniony, działający w granicach przysługujących mu kompetencji, pod warunkiem że o czynności tej powiadomiono stronę". W przytoczonym postanowieniu NSA z 4 marca 1981 r. mocno zaznaczono konieczność przestrzegania właściwości i działania w granicach posiadanych uprawnień przez organ wszczynający postępowanie z urzędu.

W ordynacji podatkowej wszczęcie postępowania następuje w formie postanowienia, a data jego doręczenia stronie stanowi datę wszczęcia postępowania. Wszczęcie postępowania w o.p. może nastąpić:

1. z inicjatywy samego organu

2. na żądnie prokuratora

3. wskutek skargi powszechnej

Wszczęcie postępowania powoduje rozpoczęcie biegu terminu do załatwienia sprawy, o którym stanowi art. 35 k.p.a. (art. 139 o.p.), i dlatego tak istotne jest ustalenie początkowej daty postępowania.

2. Instytucja wyłączenia w postępowaniu sądowoadministracyjnym.

PYTANIE PODOBNE DO PYTANIA Z 2012: Wyłączenie sędziego w ppsa.

(Podręcznik, s. 388)

Instytucja wyłączenia sędziego jest jedną z gwarancji konstytucyjnego prawa jednostki do bezstronnego sądu.

Sędziego można wyłączyć z mocy ustawy i na wniosek.

1) Ex lege:

Przyczyny:

• Sędzia jest stroną lub jest ze stroną w stosunku prawnym oddziałującym na jego prawa/obowiązki,

• Sprawa dotyczy:

- małżonka,

- krewnych/powinowatych w linii prostej,

- krewnych bocznych (IV stopień) i powinowatych bocznych (II stopień),

• Sprawa dotyczy osób pozostających w stosunku przysposobienia/opieki/kurateli,

• Sędzia był lub jest pełnomocnikiem strony,

• Sędzia świadczył usługi prawne na rzecz strony lub jakiekolwiek inne usługi związane ze sprawą,

• Sędzia brał udział w wydaniu zaskarżonego orzeczenia lub w sprawach o ważność aktu prawnego z jego udziałem sporządzonego lub przez niego rozpoznanego oraz w sprawach, w których występował jako prokurator,

• Sprawa dotyczy skarg na decyzję lub postanowienie, jeżeli w prowadzonym wcześniej postępowaniu w sprawie sędzia brał udział w wydaniu wyroku lub postanowienia kończącego postępowanie w sprawie,

• Sędzia brał udział w rozstrzyganiu sprawy w organach administracji publicznej.

Ustanie małżeństwa, przysposobienia lub kurateli nie wpływa na niemożliwość udziału sędziego w danej sprawie.

Jeśli sędzia brał udział w wydaniu orzeczenia, na które ktoś złożył skargę o wznowienie postępowania, to sędzia podlega wyłączeniu w postępowaniu objętym skargą.

Skutek naruszenia: NIEWAŻNOŚĆ POSTĘPOWANIA (podstawa żądania wznowienia postępowania z powodu nieważności)

2) Na wniosek:

Jeżeli istnieje okoliczność, która mogłaby wywołać uzasadnione wątpliwości co do bezstronności sędziego w danej sprawie, sędzia jest wyłączony na swoje żądanie lub na wniosek strony.

Wniosek składa się na piśmie lub ustnie do protokołu. Należy uprawdopodobnić przyczyny wyłączenia. Składając wniosek na rozprawie należy udowodnić, że przyczyna wyłączenia powstała później lub później się o niej dowiedziało.

O orzeczeniu wyłączenia sędziego decyduje SA, w którym sprawa się toczy (3 sędziów w niejawnym).

3. Rozpoznanie zarzutu w postępowaniu egzekucyjnym w administracji. Konsekwencje prawne.

W postępowaniu egzekucyjnym prowadzonym na wniosek OBCEGO PAŃSTWA, zobowiązany zgłasza zarzuty dotyczące zagranicznego tytułu wykonawczego lub należności pieniężnych objętych tym tytułem, wyłącznie do właściwych władz państwa, zgodnie z jego prawem. Organ wstrzyma postępowanie z dniem powiadomienia go o wniesionych zarzutach do dnia powiadomienia go o rozstrzygnięciu obcego państwa (art. 66zf par. 4 UPEA).

Zarzut jest środkiem zaskarżenia, który służy w fazie WSZCZĘCIA POSTĘPOWANIA. W kolejnych stadiach zobowiązany nie może z niego skorzystać, bo w nich może bronić się tylko przez przedstawienie dowodów stwierdzających np. wykonanie obowiązku.

UPEA wprowadza wymagania formalne co do treści i terminu złożenia zarzutu. Jeżeli chodzi o wymagania dotyczące treści, to art. 63 KPA stosujemy w związku z art. 33 UPEA. Zarzut powinien odpowiadać przesłankom formalnym PODANIA oraz zawierać określone PODSTAWY ZARZUTU. Termin do złożenia zarzutu wynosi 7 DNI od dnia doręczenia zobowiązanemu odpisu tytułu wykonawczego (art. 27 w zw. z art. 32 UPEA).

Zarzut jest środkiem niedewolutywnym, ponieważ organem właściwym do jego rozpoznania i rozstrzygnięcia jest organ egzekucyjny. Organ ten jest obowiązany przeprowadzić, zgodnie z art. 7 KPA i przepisami o dowodach, postępowanie wyjaśniające. W postępowaniu tym organ jest obowiązany zagwarantować udział zobowiązanego i wierzyciela wg zasady ogólnej czynnego udziału stron (art. 10 KPA). Szczególna jest sytuacja wierzyciela przy rozpoznaniu zarzutów. Rozpoznanie zarzutów na podstawie art. 33 pkt 1-10 UPEA, organ rozpatruje po uzyskaniu stanowiska wierzyciela w zakresie zgłoszonych zarzutów, z tym że w przypadku pkt 1-5 jego stanowisko jest dla organu wiążące!

Jeżeli zarzut zobowiązanego był już przedmiotem rozpatrzenia w odrębnym postępowaniu podatkowym/sądowym/administracyjnym albo zobowiązany kwestionuje w całości/części wymagalność należności z uwagi na jej wysokość ustaloną w orzeczeniu – wierzyciel wydaje postanowienie o niedopuszczalności zgłoszenia zarzutu. Przysługuje na nie zażalenie. Jeżeli wierzyciel nie wyraził stanowiska w terminie 14 DNI od dnia powiadomienia go przez organ o wniesionych zarzutach, organ wydaje postanowienie o zawieszeniu postępowania do czasu wydania postanowienia w sprawie zarzutów.

Organ po otrzymaniu OSTATECZNEGO POSTANOWIENIA w sprawie stanowiska wierzyciela lub postanowienia o niedopuszczalności zgłoszonego zarzutu wydaje postanowienie w sprawie zgłoszonych zarzutów. W razie gdy są one uzasadnione wydaje: postanowienie o umorzeniu postępowania egzekucyjnego albo postanowienie o zastosowaniu mniej uciążliwego środka egzekucyjnego.

Na postanowienie w sprawie zgłoszonych zarzutów służy zobowiązanemu i wierzycielowi niebędącemu organem zażalenie, które podlega rozpatrzeniu w terminie 14 dni od doręczenia organowi odwoławczemu.

1. Osoba zainteresowana w post. adm

Osoby zainteresowane w post. adm. stanowią jedną grupę uczestników postępowania; zaliczamy do nich osoby fizyczne, osoby prawne lub inne jednostki organizacyjne, które w sprawie będącej przedmiotem postępowania administracyjnego nie mają interesów chronionych przez prawo, lecz są zainteresowane daną sprawą ze względu na ich faktyczne interesy i wobec tego rozstrzygnięcie sprawy nie będzie dla nich obojętne.

Przepisy zawarte w k.p.a i o.p. nie regulują sytuacji prawnej osób zainteresowanych, a zatem ta kategoria uczestników postępowania jest w świetle obowiązującej regulacji prawnej pozbawiona praw procesowych. Rezygnacja z unormowania w k.p.a. sytuacji prawnej osób zainteresowanych była uzasadniana tym, że postępowanie skargowo-wnioskowe (dział VIII k.p.a.) gwarantuje ochronę interesów faktycznych. Osoby te mogą więc podejmować ochronę swoich interesów, wnosząc skargę powszechną. Skarga taka, jeżeli spełnia określone wymagania, powoduje podjęcie przez organ administracji publicznej czynności z urzędu, a jeżeli toczy się już sprawa administracyjna to stanowi materiał, który organ a.p. powinien rozpatrzyć z urzędu wraz z zebraną już w sprawie dokumentacją. Osoba zainteresowana może również bronić swoich interesów w post. adm. za pośrednictwem organizacji społecznej, jeżeli jest jej członkiem albo też zdoła nakłonić jej organy z racji celów statutowych, wymagań ochrony interesu społecznego do wzięcia udziału w postępowaniu na prawach strony lub tylko do wyrażenia stanowiska w sprawie. Bezpośrednio osoba zainteresowana może wystąpić w p.a. tylko wtedy, gdy przeprowadza się rozprawę. Organ zawiadamia o rozprawie inne osoby, jeżeli ich udział w rozprawie jest uzasadniony ze względu na jej przedmiot (mowa tu właśnie o osobach zainteresowanych).

Brak uregulowania w prawie procesowym sytuacji prawnej osoby zainteresowanej budzi zastrzeżenia. Uznaje się, że środki, jakie przysługują o.z. w p.a. są niewystarczające, nie gwarantują bowiem osobie zainteresowanej skutecznej i pełnej ochrony jej własnych interesów faktycznych, gdyż nie posiadając własnych praw procesowych, jest ona uzależniona od czynności podejmowanych z urzędu przez o.a.p. albo od dobrej woli organów organizacji społecznej. Z tego właśnie względu warto zastanowić się nad przyznaniem w prawie procesowym osobom zainteresowanym uprawnień procesowych wtedy, gdy prawo materialne mimo uzasadnionych racji nie zapewnia ochrony interesów jakiegoś kręgu podmiotów – stworzyłoby to możliwość obrony ich interesów. Taka koncepcja zawarta była w art. 9 r.p.a. Zasadne wydaje się rozważenie możliwości powrotu do takiej koncepcji.

2. Relacje miedzy trybami nadzwyczajnymi w kpa

PYTANIE PODOBNE DO PYTANIA Z 2012: Relacje między trybami nadzwyczajnymi postępowania w k.p.a. (ordynacja podatkowa). (podręcznik str 309-312, nb.502-506)
System nadzwyczajnych trybów postępowania składa się z: postępowania w sprawie wznowienia postępowania, postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji, postępowania w sprawie uchylenia lub zmiany decyzji dotkniętej wadami niekwalifikowanymi bądź decyzji prawidłowej.
Oparty jest na zasadzie niekonkurencyjności, tzn. Że poszczególne tryby nadzwyczajne mają na celu usunięcie tylko określonego rodzaju wadliwości decyzji i nie mogą być stosowane zamiennie.

Pierwszeństwo ma zawsze tryb najdalej idący – stwierdzenie nieważności. Jeżeli podjęte zostało wcześniej postępowanie w sprawie wszczęcia postępowania – ulega zawieszeniu, a gdy postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności zakończy się decyzją o stwierdzeniu nieważności – umarza się postępowanie o wznowienie jako bezprzedmiotowe.

Weryfikacja odbywa się w trybach nadzwyczajnych w drodze administracyjnej jak i weryfikacji decyzji w drodze sądowej – oparte są na zasadzie konkurencyjności. To podmiot legitymowany do złożenia skargi ma wybór drogi weryfikacji decyzji ostateczcnej. W przypadku równoczesnego uruchomienia weryfikacji w obu trybach (ze względu na wielość stron lub złożenia przez stronę skargi do sądu administracyjnego, a podjęciu z urzedu weryfikacji na drodze administracyjnej) – przyjmuje się pierwszeństwo drogi administracyjnej. Postępowanie sądowe podlega zawieszeniu.

Wyrok oddalający skargę powoduje niedopuszczalność postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji (ponieważ przesłanki nieważności na obu drogach się pokrywają).

Wyrok oddalający skargę nie zamyka jednak możliwości wznowienia postępowania administracyjnego, ponieważ ma on związek z uchybieniami procesowymi, nie materialnoprawnymi. Możliwe jest również uchylenie lub zmiana decyzji ze względów celowościowych – ochrona interesu społecznego, słusznego interesu strony, stanów wyższej konieczności.

Wyrok uwzględniający skargę powoduje bezprzedmiotowość nadzwyczajnych trybów postępowania administracyjnego. Nie stanowi przeszkody do podjęcia postępowania nadzwyczajnego oddalenie skargi ze względu na brak legitymacji do zaskarżenia decyzji (postanowienia do sądu administracyjnego, odrzucenie skargi, umorzenie postępowania sądowoadministracyjnego.

Art. 189 – prokurator, który wniósł skargę na decyzję organu administracji publicznej do sądu administracyjnego, nie może z tych samych rzyczyn wnieść sprzeciwu.

3. Zakres podmiotowy postępowania egzekucyjnego

PYTANIE PODOBNE DO PYTANIA Z 2012: Ograniczenia podmiotowe przeprowadzenia egzekucji

[str. 508-509]

Zasięg stosowania ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji w oparciu o kryterium podmiotowe stanowi określenie organów, przed którymi stosuje się przepisy ustawy, oraz wskazanie podmiotów, wobec których może być przeprowadzona egzekucja. W stosunku do podmiotów wobec których egzekucja może być prowadzona zakres podmiotowy został ustalony szeroko. Obejmuje wszystkich zobowiązanych. Ograniczenie wprowadza tylko art. 14 § 1 u.p.e.a., który stanowi, że „Przeciwko osobom, które korzystają z przywilejów i immunitetów dyplomatycznych i w zakresie przewidzianym przez ustawy, umowy lub powszechnie ustalone zwyczaje podlegają orzecznictwu organów polskich, nie może być przeprowadzona egzekucja administracyjna, chyba, że chodzi o sprawę, w której osoby te podlegają orzecznictwu polskich organów administracyjnych”. W przypadku zrzeczenia się przywileju lub immunitetu – i to wyraźnego, nie dorozumianego, odnoszącego się do egzekucji administracyjnej – może być ona przeprowadzona, ale z wyłączeniem egzekucji mienia używanego co celów służbowych oraz środków egzekucyjnych stosowanych do osób fizycznych (§ 2 i 3).

1. Zasada równej mocy środków dowodowych w post. adm. i egz. Granice

Zasada równej mocy środków dowodowych jest jedną z zasad rządzących postępowaniem dowodowym. Nie wprowadza ona ograniczeń, co do rodzaju dowodów mających pierwszeństwo w postępowaniu.  Co do zasady wszystkie dowody należy przyjmować, jako równe, wyjątki od tej zasady wprowadzać mogą tylko przepisy szczególne.  Bez podstaw w ustawie niedopuszczalne jest twierdzenie, że w postępowaniu daną okoliczność można udowodnić wyłącznie określonymi środkami dowodowymi. Wyjątkiem od tej zasady są dowody z dokumentów urzędowych, którym na podstawie KPA przypisuje się domniemanie prawne, że stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo stwierdzone. Granice zasady równej mocy środków dowodowych są określane przez występujące od niej wyjątki, oraz przez zasadę swobodnej oceny dowodów. Pozwala ona organowi odmówić określonym środkom dowodowym wiary po wszechstronnym ich rozpatrzeniu.  Ustawa o postępowaniu egzekucyjnym w administracji wprowadza odesłanie do przepisów KPA w zakresie przez nią nieuregulowanym w związku, z czym przepisy dotyczące postępowania dowodowego w egzekucji należy recypować z KPA.

2. Stadia postępowania w sprawie o stwierdzenie nieważności decyzji lub postanowienia w post. adm. lub egz. Forma rozstrzygnięcia

postępowanie wstępne - wszczęcie z urzędu lub na żądanie strony, organ może wszcząć postępowanie z urzędu:
• z własnej inicjatywy, z inicjatywy organu administracji publicznej nadzorującego określoną działalność
• na skutek sprzeciwu prokuratora
• w wyniku wniosku organizacji społecznej, w postępowaniu podatkowym złożonego za zgodą strony
• w wyniku skargi powszechnej wniesionej przez osobę trzecią
• legitymację do zgłoszenia żądania ma podmiot, który ma interes prawny lub obowiązek prawny, w postępowaniu podatkowym podmiot, który twierdzi, że ma interes prawny (w OP ograniczenie terminem dopuszczalności wszczęcia - do 5 lat od doręczenia decyzji)
• bezwzględna dewolutywność
• względna suspensywność
• brak uregulowanej formy wszczęcia postępowania, ale odmowa w drodze postanowienia
• postępowanie rozpoznawcze - przedmiot: ustalenie istnienia jednej z wadliwości z KPA lub ustaw szczególnych, stwierdzenie, czy nie występują przesłanki negatywne
• podjęcie decyzji - decyzja w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji, tak samo odmowa stwierdzenie nieważności w formie decyzji (gdy wszczęte z urzędu: decyzja o braku podstaw do stwierdzenie nieważności decyzji): decyzja stwierdzająca nieważność (skutek: eliminacja z obrotu prawnego), gdy istnieje przynajmniej jedna z przesłanek z art. 156 i żadna negatywna, jeżeli występuje podstawa do stwierdzenie nieważności, ale istnieje także jedna przesłanka negatywna, to w takim przypadku organ wydaje decyzję stwierdzająca, że weryfikowana decyzja została wydana z naruszeniem prawa (skutek: decyzja zostaje w obrocie, ale jest to podstawa do wystąpienia z roszczenie odszkodowawczym)
• podjęcie decyzji w OP - decyzja stwierdzająca nieważność, decyzja odmawiająca stwierdzenia nieważności (gdy występują przesłanki pozytywne nieważności, ale występuje przesłanka przedawnienia zobowiązania podatkowego lub gdy organ ustali brak podstaw do stwierdzenia nieważności)
• w przypadku stwierdzenie nieważności sprawa indywidualna, w której wydana była weryfikowana decyzja wraca do rozpoznania w trybie postępowania zwykłego w I lub II instancji - organ wydaje decyzję o umorzeniu postępowania lub rozstrzyga merytorycznie

3. Trwałość zabezpieczenia

Trwałość zabezpieczenia wyznaczają moment początkowy oraz końcowy.

Moment początkowy zabezpieczenia wyznacza jego dokonanie przez organ na wniosek wierzyciela na podstawie wydanego przez niego zarządzenia zabezpieczenia.

Zabezpieczenie ustaje zaś na trzy sposoby:

Wygasa- po upływie 14 dni od dnia doręczenia decyzji ustalającej wysokość zobowiązania podatkowego, z dniem doręczenia decyzji określającej wysokość zobowiązania podatkowego, z dniem doręczenia decyzji określającej wysokość zwrotu podatku.

drugim sposobem jest przekształcenie w zajęcie egzekucyjne- z dniem wystawienie tytułu wykonawczego ( nie później niż w terminie 2 mies), z dniem wygaśnięcia decyzji pod warunkiem że organ wystawi tytuł wykonawczy nie później niż przed upływem 14 dni od wygaśnięcia ( prawo celne).

Trzecim sposobem jest uchylenie zabezpieczenia- organ może tego dokonać w każdym czasie, na co służy zażalenie. Może także uchylić na żądanie zobowiązanego gdy wniosek o wszczęcie postępowania egzekucyjnego nie został zgłoszony w terminie 30 dni. Następuje to w drodze postanowienia.

Z FORUM:
15 # Trwałosc zabezpieczenia
W trwalosci zarzadzenia zabezpieczenia - dalem na poczatku ze nie jest trwale, potem wygasniecie decyzji o zabezpieczeniu z op - wygaśnięcie decyzji o zabezpieczeniu nie narusza ważności zarządzenia zabezpieczenia., uchylenie zarzadzenia, forma i tyle
wystarczylo zeby zaliczyc.

1.Domniemanie załatwienia sprawy w formie decyzji.

Koncepcja domniemania formy decyzji administracyjnej gdy przepis prawa nie mówi o sposobie załatwienia sprawy ma zostać wydana decyzja administracyjna. W przypadku wątpliwości co do sposobu postępowania organu administracji publicznej w sprawach dotyczących dolegliwości w postaci sankcji administracyjnej należy domniemywać władcze rozstrzygnięcie organu w formie decyzji administracyjnej.

2.Zaskarżalność bezczynności i przewlekłości do w.s.a. Przesłanki dopuszczalności.

Przesłanki dopuszczalności skargi na bezczynność i przewlekłość do WSA – skarga na bezczynność lub przewlekłe postępowanie organu wykonującego administrację publiczną. Sąd administracyjny jest właściwy do rozpoznawania i rozstrzygania w sprawie skarg na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania organu wykonującego administrację publiczną w takich granicach, w jakich przysługuje skarga na decyzję administracyjną, postanowienia wydawane w postępowania administracyjnym oraz egzekucyjnym i zabezpieczającym, akty i czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące przyznania, stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa oraz w razie niewydawania interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.

Przesłanką dopuszczalności skargi na bezczynność oraz skargi na przewlekłe prowadzenie postępowania jest wyczerpanie środków zaskarżenia, jeżeli przysługiwały one skarżącemu w postępowaniu przed organem właściwym w sprawie. W razie zatem skargi na niewydanie decyzji ustawowo określonym terminie w postępowaniu administracyjnym przysługuje zażalenie, a w razie braku organu wyższego stopnia – wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a w postępowaniu podatkowym – ponaglenie. W przypadku bezczynności w zakresie wydawania innego aktu, niepodjęcia czynności z zakresu administracji publicznej, niewydawania interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, przesłanką dopuszczalności skargi jest wezwanie do usunięcia naruszenia prawa.

3.Moc środków zaskarżenia w administracyjnym postępowaniu egzekucyjnym.

Moc środków zaskarżenia w administracyjnym postępowaniu egzekucyjnym -
a) Zarzut – wniesienie przez zobowiązanego zarzutu w sprawie prowadzenia postępowania egzekucyjnego nie wstrzymuje tego postępowania. Organ egzekucyjny może jednak w uzasadnionych przypadkach wstrzymać postępowanie egzekucyjne lub niektóre czynności egzekucyjne do czasu rozpatrzenia zarzutu. Organ nadzoru może do czasu rozpoznania zażalenia w uzasadnionych przypadkach wstrzymać czynności egzekucyjne.
b) Zażalenie – jest środkiem zaskarżenia względnie suspensywnym, bo wniesienie zażalenia wprawdzie nie wstrzymuje postępowania egzekucyjnego, ale organ egzekucyjny lub organ odwoławczy może w uzasadnionych przypadkach wstrzymać postępowanie egzekucyjne. Do rozpatrzenia zażalenia stosuje się odpowiednio przepisy kpa.

c) Skarga na czynności wykonawcze – wniesienie skargi nie wstrzymuje postępowania egzekucyjnego. Organ egzekucyjny lub organ nadzoru może jednak, w drodze postanowienia, wstrzymać uzasadnionych przypadkach prowadzenie postępowania egzekucyjnego. Skarga na naruszenie przepisów o przeprowadzeniu licytacji – wniesienie skargi wstrzymuje wydanie sprzedanej rzeczy nabywcy do czasu rozpatrzenia skargi, co nie dotyczy rzeczy łatwo psujących się oraz rzeczy wydanych nabywcy przed wniesieniem skargi. Nabywca może zrzec się nabytej rzeczy i żądać zwrotu zapłaconej ceny, jeżeli w terminie siedmiu dni od dnia zgłoszenia skargi nie została ona rozpatrzona, a rzecz nie została wydana nabywcy.

d) wniosek o wyłączenie spod egzekucji rzeczy i praw majątkowych – do czasu rozstrzygnięcia wniosku organ egzekucyjny nie podejmuje dalszych czynności egzekucyjnych co do tych rzeczy lub praw, ale czynności już dokonane pozostają w mocy. Wniosek jest rozstrzygany w formie postanowienia. Jeżeli organ wydał postanowienie o wyłączeniu rzeczy lub praw majątkowych w postępowaniu egzekucyjnym dotyczącym obowiązków niepieniężnych, a były one objęte środkiem egzekucyjnym wskazanym przez wierzyciela, to doręcza wierzycielowi postanowienie i jemu służy na nie zażalenie. Do czasu rozstrzygnięcia tego zażalenia czynności egzekucyjne już dokonane pozostają w mocy.

1. Podanie w postępowaniu administracyjnym i podatkowym. Konsekwencje braków.

PYTANIE PODOBNE DO PYTANIA Z 2012:. Podanie w k.p.a. i o.p. Forma, skutki niedochowania (podręcznik str.182-184, nb. 260-262).

Podanie zgodnie z art. 63 § 1 k.p.a. (168§ 1 o.p.) treścią podania może być żądanie, wyjaśnienie, odwołanie, zażalenie – każdy wniosek procesowy lub oświadzenie strony/uczestnika postępowania. Tylko gdy zawiera żądanie wszczęcia postępowania – zapoczątkowuje postępowanie administracyjne. Podanie zawierające odwołanie lub zażalenie powoduje wszczęcie postępowania weryfikacyjnego.
W związku z zasadą ograniczonego formalizmu jako minimum podania wymienia się "wskazanie osoby, od której pochodzi, jej adres i żądanie". Przepisy szczególne mogą te wymagania zaostrzyć.

Podanie może by złożone osobiście, przez pocztę, telegraficznie, telefaksem, pocztą elektroniczną przez elektroniczną skrzynkę oddawczą organu.

Nie można wnieść podania telefonicznie – brak pewnej identyfikacji osoby.
Można wnieść ustnie do protokołu sporządzonego przez pracownika – domagać się można potwierdzenia na kopii przez adnotację lub osobne poświadczenie.
Uchybienia i braki formy procesowej można podzielić na usuwalne i nieusuwalne.
A) Usuwalne – gdy można skontaktować się z wnioskodawcą (podał swój adres lub jest on znany organowi) – dotyczy to wezwania do sprecyzowania żądania, dołączenia dokumentów, złożenia wyjaśnień, uiszczenia wymaganych opłat i uiszczenia z góry kosztów postępowania.
Wyznacza się termin do w/w czynności, jego niedochowanie skutkuje pozostawieniem podania bez rozpatrzenia.

B) Nieusuwalne - brak adresu osoby wnoszącej i nie można go ustalić, brak identyfikacji wnioskodawcy (ale nie brak żądania – teoretycznie możemy wysłać pustą kartkę z imieniem, nazwiskiem i adresem, a organ ma obowiązek dociekać co jest naszym żądaniem). Skutek: pozostawienie podania bez rozpatrzenia.
-> W ordynacji podatkowej organ wydaje postanowienie o pozstawieniu podania bez rozpatrzenia, co jest regulacją lepszą, gdyż służy na nie zażalenie, podczas gdy w k.p.a. Nie ma takiej możliwości, w skutek braku postanowienia (pozostawienie jest czynnością faktyczną).

2. Metody określania właściwości sadow admin. Przyjęte rozwiązanie.

Rodzaje skarg do sądu administracyjnego

Wyznacza je zakres właściwości sądów administracyjnych. Stosowane są w legislacji dwie metody określenia właściwości sądów administracyjnych:

1. klauzula generalna, która polega na tym, że w zasadzie do właściwości sądów administracyjnych należą wszystkie sprawy, o ile wyraźnym przepisem prawa nie są spod niej wyłączone; klauzula generalna jest zazwyczaj uzupełniona enumeracją negatywną wyjątków;

2. enumeracja pozytywna, która polega na tym, że do właściwości sądów administracyjnych należą wyłącznie sprawy poddanej tej właściwości wyraźnym przepisem prawa

Regulacja prawna właściwości przechodziła ewolucję w ciągu historii rozwoju prawa sądowoadministracyjnego (str. 372-373). Ustawa – PPSA nie wprowadza jednolitej metody określenia właściwości sądów administracyjnych. Stosowane metody są różne w zależności od skarg.

Ustalenie odpowiedniej właściwości sądu jest jedną z gwarancji prawa do sądu. Właściwość sądów administracyjnych jest ustalana na podstawie przedmiotu rozpoznawanej sprawy (właściwość rzeczowa) i siedziby sądu (właściwość miejscowa). Wojewódzkie sądy administracyjne są uprawnione we wszystkich sprawach sądowoadministracyjnych niezastrżeżonych dla NSA. Właściwość miejscowa należy zaś do sądu, na którego obszarze siedzibę ma organ administracji publicznej, którego działalność została zaskarżona. Wyznaczony WSA pozostaje właściwy aż do ukończenia postępowania, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej. Jeśli zaś z powodu przeszkody WSA nie może podjąć sprawy lub dokonać czynności, NSA wyznacza inny WSA.

Właściwość rzeczowa NSA dotyczy: rozpoznawania środków odwoławczych od orzeczeń WSA, podejmowania uchwał w celu wyjaśnienia przepisów prawnych budzących rozbieżności w orzecznictwie, podejmowania uchwał w celu rozstrzygnięcia zagadnień prawnych budzących poważne wątpliwości w danej sprawie, rozstrzygania sporów o właściwość między organami j.s.t. i SKO, o ile ustawa nie stanowi inaczej oraz sporów kompetencyjnych między tymi organami, a organami administracji rządowej, rozpoznawania spraw należących do właściwości NSA na mocy odrębnych ustaw. NSA ma swoją siedzibę w Warszawie, obejmuje swoim zasięgiem cały kraj.

3. Obrona przed bezczynnością w admin postepowaniu egzekucyjnym

Obrona osoby trzeciej w administracyjnym postępowaniu egzekucyjnym

1. W sytuacji, gdy osoba trzecia jest zainteresowana wszczęciem postępowania, które nie zostało podjęte, zakres uprawnień osoby trzeciej jest zależny od rodzaju tytułu egzekucyjnego.

a) Jeżeli źródłem obowiązku jest orzeczenie sądowe, orzeczenie innego organu lub wynika on bezpośrednio z przepisu prawa , a organ lub instytucja bezpośrednio zainteresowana lub powołana do czuwania nad wykonaniem obowiązku nie podejmuje czynności w celu wszczęcia egzekucji lub takiej jednostki brak, osoba trzecia nabywa status wierzyciela.

b) Gdy obowiązek wynika z innych tytułów egzekucyjnych (np. decyzji), osoba, której interes prawny lub faktyczny został naruszony w wyniku niewykonania obowiązku, oraz organ zainteresowany wykonaniem obowiązku mają prawo skargi na bezczynność wierzyciela do organu wyższego stopnia. Na postanowienie o oddaleniu skargi służy zażalenie.

2. Jeżeli osoba trzecia broni się przed egzekucją skierowaną do rzeczy lub praw majątkowych, do których rości sobie prawa, korzysta ona z środków zaskarżenia służących w drodze administracyjnej, do których zaliczamy: zażalenie, skargi, wniosek o wyłączenie spod egzekucji prawa do rzeczy lub innego prawa majątkowego (tylko, gdy postępowanie egzekucyjne już się toczy), żądanie uchylenia lub zmiany, stwierdzenia nieważności postanowienia w trybie przepisów k.p.a.

W postępowaniu przed sądami administracyjnymi skarga na postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które na drodze administracyjnej służyło zażalenie.

W postępowaniu przed sądem powszechnym osoba trzecia może wnieść powództwo przeciwegzekucyjne. Po wręczeniu organowi egzekucyjnemu odpisu pozwu rzeczy objęte wyłączeniem nie mogą być sprzedane w trybie przewidzianym do sprzedaży ruchomości w przepisach o egzekucji należności pieniężnych do czasu prawomocnego rozstrzygnięcia sprawy przez sąd.

1. Usuwanie wadliwości nieistotnej w postępowaniu administracyjnym i podatkowym. Forma i zaskarżalność.

Wadliwości decyzji można podzielić na istotne I nieistotne. System weryfikacji w kpa stwarza możliwość usunięcia tych wad. Wady niestotne eliminowane są w trybie rektyfikacji.

Procedura rektyfikacji jest uregulowana jednakowo w przypadku decyzji I postanowień z racji odesłania zawartego w art. 126 kpa i 219op. Przepisy dotyczące rektyfikacji znajdą zastosowanie również do ugody, do której odnoszą się przepisy o rektyfikacji decyzji.

Rektyfikacja dotyczy - sprostowania, uzupełnienia I wyjaśnienia decyzji. Nie jest zmianą treści decyzji. W myśl art 113§ 1kpa prostuje się w decyzji błędy pisarskie (niewłaściwe użycie wyrazu, mylna pisownia, opuszczenie wyrazu, błędy rachunkowe, inne omyłki - które są oczywiste/natychmiast rozpoznawalne, wynikając niedwuznacznie z treści decyzji lub akt sprawy. Sprostowanie może dotyczyć również mylnego pouczenia odnośnie zasad i trybu zaskarżenia(111 kpa). Uzupełnienie decyzji dotyczy jej rozstrzygnięcia I pouczeń co do możliwości zaskarżenia. Rozstrzygnięcie powinno dotyczyć wszystkich żądań zgłoszonych przez strony, jak też wszystkich praw I obowiązków uregulowanych w prawie materialnym. Decyzja musi być kompletna pod względem elementów. Wyjaśnienie decyzji nastepuje w przypadku wątpliwoci co do jej treści, zakresu praw lub obowiązków nią uregulowanych lub terminów. Wyjaśnienie nie może prowadzić do merytorycznej zmiany decyzji!. Inne sądy są związane wykładnią. Tryb rektyfikacji - istnieją rozbieżności między kpa a op. Czynności uzupełnienia lub sprostowania decyzji, są podejmowane na żądanie strony lub z urzędu (w terminie 14 dni od doręczenia/ogłoszenia ułomnej decyzji). Działający z urzędu organ podatkowy nie jest związany terminem, może dokonać czynności w każdym czasie. W postepowaniu ogólnym uzupełnienie, sprostowanie lub odmowa następuje w formie postanowienia, na które służy zażalenie. W postepowaniu podatkowym wydawana jest decyzja o uzupełneniu lub sprostowaniu decyzji natomiast odmowa następuje w formie postanowienia, na które służy zażalenie. Termin do wniesienia środka zaskarżenia biegnie w kpa I op od doręczenia aktu rektyfikującego. Czynności dotyczące wyjaśnienia decyzji podejmowane są wyłącznie na żądanie(bez ograniczeń terminem). Takie uprawnienie służy stronie I organowi egzekucyjnemu właściwemu do wykonania decyzji. Wyjaśnienie jest wydawane w formie postanowienia, na które służy zażalenie. Sprostowanie błędów pisarskich czy rachunkowych może nastąpić w każdym czasie, na żądanie lub z urzedu w formie postanowienia(zażalenie, a następnie skarga do sądu administracyjnego).

2. Strony postępowania administracyjnego. Podmioty na prawach strony.

POJĘCIE STRONY POSTĘPOWANIA ADMINISTRACYJNEGO OGÓLNEGO

Art. 28 KPA zawiera dwie odrębne normy prawne, które znajdują zastosowanie niezależnie od siebie, bo zastosowanie jednej wyklucza zastosowanie drugiej. Pierwsza – „stroną będzie podmiot, którego interesu prawnego lub obowiązku dotyczy postępowanie”. Druga – „stroną będzie podmiot, który żąda czynności organu ze względu na swój interes prawny lub obowiązek”. W pierwszym przypadku istnieje podstawa prawna do wezwania do udziału w postępowaniu podmiotu będącego w nim stronę, a w drugim – w dacie żądania wniesionego przez stronę do organu następuje wszczęcie postępowania. Nie można prowadzić postępowania bez strony. Jeśli jej nie będzie, czynności organu trzeba zakwalifikować jako mające znamiona postępowania nieistniejącego, jeśli zaś osoba wnosząca wniosek NIE była stroną, to postępowanie jest bezprzedmiotowe (przed taką sytuacją chroni art. 61a par. 1).

Instytucja procesowa podmiotów na prawach strony charakteryzuje się tym, że prawo procesowe dopuszcza do uczestnictwa w postepowaniu organizację społeczną i prokuratora ale podmioty te nie są stronami w toczącym się postępowaniu, gdyż postępowanie nie toczy się w ich własnej sprawie; występują nie zamiast ale obok i niezależnie od strony. Prawo procesowe przyznaje tym podmiotom „prawa strony” przez które należy rozumieć wyłącznie prawa procesowe. Podmiotom tym nie przysługują prawa wynikająca z norm prawa materialnego ani nie mogą rozporządzać takimi prawami. W niektórych przypadkach prawo procesowe zastrzega uprawnienia procesowe wyłącznie dla strony np. w razie gdy strona zostanie pozbawiona czynnego udziału w postępowaniu, tylko ona (prokurator tylko za jej zgodą) może żądać wznowienia postępowania. Podmioty na prawach strony, są powołane do dokonywania czynności procesowych w postępowaniu.

Wg ustawy o RPO ma on w postępowaniu administracyjnym (i podatkowym) następujące prawa procesowe: żądania wszczęcia postępowania administracyjnego, uczestniczenia w postępowaniu administracyjnym na prawach przysługujących prokuratorowi, wnoszenia skarg do sądu administracyjnego.

Przepisy ustaw materialnoprawnych oraz ustaw ustrojowych mogą przyznawać prawa procesowe innym podmiotom. Np. ustawa o Inspekcji Ochrony Środowiska – organy tej inspekcji w razie stwierdzenia nieprawidłowości w zakresie ochrony środowiska w działalności organów administracji państwowej, rządowej lub OST wnoszą wystąpienie, w którym może być także wniosek o wszczęcie postępowania administracyjnego lub o dopuszczenie ich do udziału w toczącym się już postępowaniu.

Przepisów o udziale na prawach strony NIE STOSUJE SIĘ do wspólnot samorządowych i ich jednostek pomocniczych samorządu terytorialnego (np. sołectwa, osiedla, dzielnice). Przepisy ustaw samorządowych nie przyznają im takiego statusu, może być on zatem przyznany wyłącznie w przepisach szczególnych.

3. Rola wierzyciela w rozpatrywaniu środków zaskarżenia w administracyjnym postępowaniu egzekucyjnym.

Wierzyciel zobowiązany jest wyrazić i przekazać organowi swoje stanowisko co do zarzutów złożonych na podstawie art. 33 upea, oprócz zarzutu zastosowania zbyt uciążliwego środka przy egzekucji obowiązków pieniężnych. Jeżeli zarzut był lub jest przedmiotem rozpatrzenia w odrębnym postępowaniu (administracyjnym, sądowym, podatkowym) lub zobowiązany kwestionuje w całości lub w częściu wymagalność należności pieniężnej z uwagi na jej wysokość ustaloną lub określoną w orzeczeniu, od którego przysługuje środek zaskarżenia, wierzyciel wydaje postanowienie o niedopuszczalności zgłoszenia zarzutu.

Wierzyciel sam może wnosić np. zarzut co do opisu i oszacowania wartości nieruchomości.

1. Instytucje ochrony trwałości decyzji w postępowaniu administracyjnym i podatkowym.

Zasada trwałości decyzji administracyjnej – jest odnoszona do decyzji ostatecznych, czyli takich, od których nie służy odwołanie w administracyjnym toku instancji lub wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy. Decyzje ostateczne to wydane w I instancji i niezaskarżone odwołaniem lub wnioskiem o ponowne rozpatrzenie sprawy w terminie labo uchybieniem terminowi oraz decyzje organu odwoławczego załatwiające sprawę co do istoty a;bo kończące postępowanie w sprawie stwierdzeniem niedopuszczalności orzekania merytorycznego o istocie sprawy. Tym decyzjom służy cecha trwałości, a jej skutkiem jest domniemanie legalności i mocy obowiązującej oraz dopuszczalność zmiany lub uchylenia wyłączenie w ustawowo określonym trybie i przez właściwy do tego organ administracji publicznej. Niedopuszczalność wzruszenia decyzji w nadzwyczajnym trybie wznowienia postępowania , pierwszą stanowi termin (art. 145 i 146 kpa czyli 5 albo 10 lat), drugą przesłanką jest niedopuszczalność uchylenia decyzji jeżeli w wyniku wznowienia postępowania mogłaby zapaść wyłącznie decyzja odpowiadająca swej istocie decyzji dotychczasowej. W postępowaniu w sprawie stwierdzenia nieważności, instytucją ochrony jest nieodwracalność skutków prawnych czyli powstanie takiego stanu faktycznego lub stanu prawnego, że nie jest już możliwy powrót do stanu pierwotnego – sprzed wykonania decyzji. W postępowaniu w sprawie uchylenia lub zmiany decyzji dotkniętych wadami lub niekwalifikowanymi bądź decyzji prawidłowych – trwałość decyzji dotkniętych tego rodzaju wadliwością korzysta z ochrony, albowiem do wyeliminowania z obrotu prawnego takich decyzji nie wystarcza fakt ich wadliwości, lecz musi jeszcze istnieć przesłanka skutków, które to naruszenie prawa ma dla interesu strony lub interesu społecznego. W tym postępowaniu istnieje dopuszczalność możliwości wyeliminowania z obrotu prawnego decyzji prawidłowych poprzez uzasadnienie zmiennością stosunków społeczno-gospodarczych i zmianą okoliczności faktycznych powodujących to, że wykonanie decyzji mogłoby wyrządzić szkodę społeczeństwu oraz po trzecie zmianami, jakich ulegają interesy stron, co powinno – gdy nie jest sprzeczne z interesem społecznym – znaleźć swoje odbicie w nowym kształcie praw nabytych.

2. Nieważność postępowania sądowoadministracyjnego. Skutki prawne

NSA rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej. Art. 183 par. 1 PPSA przyjmuje zasadę, że o zakresie kontroli orzeczenia WSA przesądza wola wnoszącego skargę kasacyjną. Od tej zasady ustawa wprowadza WYJĄTEK, stanowiąc, że NSA z urzędu bierze pod rozwagę nieważność postępowania. Wg art. 183 par. 2 PPSA: Nieważność postępowania zachodzi:

1. Jeżeli droga sądowa była niedopuszczalna

2. Jeżeli strona nie miała zdolności sądowej lub procesowej, organu powołanego do jej reprezentowania lub przedstawiciela ustawowego, albo gdy pełnomocnik strony był nienależycie umocowany

3. Jeżeli w tej sprawie toczy się postępowanie wcześniej wszczęte przed sądem administracyjnym albo jeżeli sprawa tak została już prawomocnie osądzona

4. Jeżeli skład sądu orzekającego był sprzeczny z przepisami prawa albo jeżeli w rozpoznaniu sprawy brał udział sędzia wyłączony z mocy ustawy

5. Jeżeli strona została pozbawiona możności obrony swych praw

6. Jeżeli WSA orzekł w sprawie, w której właściwy był NSA

NSA jest związany wskazanymi w skardze (i ustawie) podstawami skargi kasacyjnej – NSA może zatem rozpatrywać wyłącznie podstawy prawne przewidziane w przedstawionej skardze, które nie mogą wykraczać poza ramy ustawy. Strona skarżąca może dokonać zmiany wskazanych w skardze podstaw w ustawowym terminie do złożenia skargi kasacyjnej. Natomiast art. 183 par. 1 PPSA reguluje dopuszczalność przytoczenia przez stronę nowego uzasadnienia podstaw kasacyjnych.

( nie wiem jakie skutki prawne)

3. Stosunek skargi powszechnej do środków zaskarżenia w postępowaniu administracyjnym i podatkowym.

Trzeba zwrócić uwagę na zakres stosowania środków zaskarżenia w postępowaniu administracyjnym a skargi powszechnej. Środki zaskarżenia są to instytucje procesowe umożliwiające legitymowanym podmiotom żądanie weryfikacji rozstrzygnięć administracyjnych w celu ich kasacji bądź reformacji. Przysługują na decyzje i postanowienia wydane w postępowaniu. Krąg legitymowanych do wniesienia środków zaskarżenia jest ograniczony, czym różni się od skargi powszechnej, którą wnieść może każdy. Treść petycji, skargi, wniosku wyznacza zakres stosowania przepisów postępowania skargowego i wnioskowego. Każdy podmiot może spowodować wszczęcie postępowania skargowego i oczekiwać zawiadomienia o jego wyniku. W przeciwieństwie do środków zaskarżenia skarga powszechna stanowi wyraz niezadowolenia z działalności organów państwowych, samorządowych i społecznych lub z działań ich pracowników. Tylko taka właśnie skarga powoduje wszczęcie postępowania skargowego. W przeciwnym razie zostanie zakwalifikowana do postępowania administracyjnego i podatkowego i rozpatrzona jako środki zaskarżenia

Skarga powszechna, uregulowana w Roz. 2 Działu VIII KPA nie jest konkurencyjna ze środkami zaskarżenia, przysługującymi właściwym podmiotom. Wywołuje ona różne skutki prawne w zależności od tego, na jakim etapie postępowania i przez kogo jest wnoszona.

Skarga w toku postępowania, złożona przez stronę, podlega rozpatrzeniu w toku postępowania, zgodnie z przepisami kodeksu, zależnie od jej treści. Skarga pochodząca od innych osób stanowi materiał, który organ prowadzący postępowanie powinien rozpatrzeć z urzędu.

Jeżeli w sprawie wydano już decyzję ostateczną, wniesiona zostanie skarga uważa się ją zależnie od jej treści za żądanie wznowienia postępowania, stwierdzenia nieważności decyzji albo żądanie jej uchylenia lub zmiany, które może być uwzględnione z zastrzeżeniem art. 16 par.1.

Zagadnienie domniemania prawidłowości decyzji administracyjnej.

Z podręcznika:

Domniemanie prawidłowości oznacza, że decyzja ma moc obowiązującą dopóki nie zostanie we właściwym trybie wyeliminowana z obrotu prawnego. Dotyczy to wszystkich rodzajów decyzji wadliwych. Uznanie istnienia domniemania prawidłowości oznacza zakwestionowanie w naszym systemie prawnym decyzji nieważnych z mocy prawa.

Decyzja prawidłowa to taka, która została wydana zgodnie z normami materialnego prawa administracyjnego i zgodnie z normami procesowego prawa administracyjnego

Na podstawie internetu i wiedzy własnej:

Domniemanie prawidłowości obowiązuje od momentu doręczenia lub ogłoszenia decyzji. Wcześniej decyzja nie wchodzi jeszcze do obrotu prawnego, więc może być zmieniona przez organ administracji bez zachowania trybów znanych nam z KPA.

Domniemanie prawidłowości pogłębia zatem zasadę zaufania obywateli do państwa i prawa, która mówi nikt nie może ponosić negatywnych konsekwencji z powodu oparcia swego działania na informacji urzędowej, zaś ujemne dla obywatela następstwa wynikłe z nierzetelnej informacji powinny być wyeliminowane przez administrację z własnej inicjatywy. ( W. Taras, Glosa do wyroku SN z dnia 23 lipca 1992 r., III ARN 40/92, „Państwo i Prawo” 1993, nr 3, s. 110.)

Domniemanie prawidłowości decyzji administracyjnej ochrania jednostkę przed negatywnymi skutkami wykonywania decyzji kryjącej w sobie jakieś wady. Decyzja, która została doręczona lub ogłoszona powinna być traktowana jako prawidłowa, legalna i ważna, a wobec tego może stanowić dla strony podstawę do realizowania uprawnień lub obowiązków zarówno procesowych, jak i z zakresu prawa materialnego aż do jej wygaśnięcia albo zmiany lub uchylenia przez właściwy w sprawie organ administracyjny i to z zachowaniem odpowiedniego trybu postępowania administracyjnego. Wszelkie ryzyko niekorzystnych skutków błędów stosowania prawa materialnego i procesowego oraz błędnej oceny stanu faktycznego sprawy przenosi się na organ administracyjny, a uwalnia się od niego strony postępowania. (J. Borkowski, Decyzja administracyjna, Warszawa 1998, str 100-101).

Zaskarżalność postanowień do WSA.

P.p.s.a. utrzymałametodę enumeracji pozytywnej w zakresie właściwości sądów administracyjnych i rozpoznawania i rozstrzygania skarg na postanowienia (metody określenia właściwości sądów adm. str. 378) Odnosi się to do postępowania administracyjnego ogólnego i szczególnego – podatkowego.

Zaskarżeniu do WSA podlegają postanowienia:

• Na które przysługuje zażalenie

• Kończące postępowanie

• Rozstrzygające sprawę co do istoty

Na postanowienie przysługuje zażalenie tylko gdy KPA i OP tak stanowi. Na tej podstawie zaskarżalne są do sądu postanowienia kończące postępowanie zażaleniowe, ponieważ przesłanką skierowania skargi do WSA jest wykorzystanie wszystkich dostępnych środków ochrony swoich praw – przy decyzji skorzystanie z odwołania, a przy postanowieniu z zażalenia. Tak samo będzie w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczajcym.

Co do zaskarżalności postanowień w sprawie wydawania zaświadczeń – to raczej wlicza się to w skargę na inne niż decyzje i postanowienia akty lub czynności z zakresu adm. pub. dotyczące przyznania, stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa. Może jednak z uwagi na dywagację podręcznikowe wspomnę o wykładni SN i NSA, które przyjmują, że za możliwością zaskarżenia postanowień co do zaświadczeń przemawia prawo jednostki do sądu i także to, że działy dotyczące zaświadczeń znajdują się w KPA i OP co skutkować może wykładnią rozszerzającą, która stwierdza, że wyd. zaświadczeń jest postępowaniem administracyjnym w znaczeniu nadanym przez KPA i OP (w szerszym ujęciu) [te rozważania, bo art. 3 §2 pkt 2 p.p.s.a. stanowi, że sąd orzeka w sprawie skarg na postanowienia wydane w post. adm., a wydawanie zaświadczeń jest postępowaniem odrębnym-uproszczonym].

Jeśli spojrzeć na postanowienia kończące postępowanie to chodzi tu o postanowienie o:

• niedopuszczalności odwołania,

• uchybieniu terminu do wniesienia odwołania

• odmowie przywrócenia terminu do wniesienia odwołania

w podatkowym :

• pozostawieniu odwołania bez rozpatrzenia.

Są to więc postanowienia kończące postępowanie ODWOŁAWCZE.

Postanowieniemrozstrzygającymsprawę co do istoty, będzie postanowienie:

• o zatwierdzeniu/odmowie zatwierdzenia ugody

• wydane w trybie współdziałania organów (art. 106 KPA i 209 OP)

Mimo wspomnianej wcześniej enumeracji pozytywnej postanowień zaskarżalnych do WSA kontrola sądowa postanowień mających znaczenie dla ochrony interesu jednostki (w post. adm. i egz.) jest pełna.

Zaskarżeniu do WSA podlegają postanowienia OSTATECZNE - to jest takie, od których nie przysługuje już zażalenie, bo je wykorzystano.

Środki obrony osoby trzeciej w egzekucyjnym postępowaniu administracyjnym

Osoba trzecia w postępowaniu egzekucyjnym w administracji ma, na pewno¹, do dyspozycji następujące środki ochrony swoich interesów. Obronę pojmuję wąsko tj. jako obronę przed egzekucją (bo chyba o to Basi chodzi), a nie obronę interesów w ogóle –za pkt 2 na stronie 535 [na górze] (na drodze administracyjnej):

• Zażalenie

• Wniosek o wyłączenie spod egzekucji rzeczy lub praw majątkowych

Zażalenie

Rozstrzygnięcie i zajęcie przez organ i wierzyciela stanowiska w spr. Postępowania egz. Następuje w formie postanowienia. Od postanowienia przysługuje zażalenie jeśli stanowi tak KPA lub p.p.e.a.

Legitymacje do złożenia zażalenia służy zobowiązanemu, wierzycielowi jeśli jednocześnie nie jest organem, uczestnikom postępowania i OSOBIE TRZECIEJ. Składa się je do organu wyższego stopnia za pośrednictwem organu egzekucyjnego (środek ten jest więcdewolutywny). Termin – 7 dni od doręczenia lub ogłoszenia postanowienia ( w temacie będąc np. na postanowienie o odmowie wyłączenia spod egzekucji)

Jest środkiem zaskarżenia względnie suspensywnym – organ egz. w uzasadnionych przypadkach może wstrzymać postępowanie egzekucyjne.

Wniosek o wyłączenie spod egzekucji rzeczy lub praw

Składa się ten wniosek do organu egzekucyjnego, który przeprowadza egzekucje. Może go wnieść osoba trzecia, jeśli rości sobie prawa do rzeczy lub prawa majątkowego i tylko wtedy gdypostępowanie już się toczy. Po zakończeniu postępowania egz. nie może już wnieść takiego wniosku. Wtedy tylko odszkodowanie na podstawie KC. Wniosek musi odpowiadać wymaganiom stawianym podaniom (co najmniej wskazywać osobę, od której pochodzi, adres osoby, od której pochodzi i żądanie) . TERMIN – 14 dni od powzięcia wiadomości o czynności egz. dotyczącej rzeczy lub praw, do których rości sobie prawo. Wniosek rozpatruje organ egzekucyjny, który przeprowadza egzekucje (przed rozstrzygnięciem postępowanie wyjaśniające w trybie KPA). Organ ma na rozpoznanie wniosku 14 dni od złożenia go. Może en termin przedłużyć o dalsze 14 dni.

W czasie rozpatrywania organ nie podejmuje dalszych czynności co do tych rzeczy lub praw. Czynności już dokonane już pozostają w mocy.

Rozstrzygnięcie postanowienie. Postanowienie odmowne –osobie trzeciej służy zażalenie. Postanowienie o wyłączeniu - jeśli dotyczyło obowiązków niepieniężnych i były objęte środkiem egz. wskazanym przez wierzyciela to jemu się je doręcza i jemu służy na nie zażalenie.

W razie ostatecznej odmowy (odrzucenie zażalenia) nie służy już skarga do SA. Wtedy tylko powództwo przeciwegzekucyjne osoby trzeciej. (na podstawie KPC, do sądu POWSZECHNEGO, do czasu prawomocnego orzeczenia rzeczy nie mogą być sprzedane w trybie sprzedaży ruchomości w przep. o egz. należności pieniężnych. Chyba, że szybko się psują – wtedy sprzedaż i kasa do depozytu org. egzekucyjnego).

1. Geneza postępowania administracyjnego w RP

PYTANIE PODOBNE DO PYTANIA Z 2012: Geneza postępowania administracyjnego w Polsce (Geneza rozwoju postępowania administracyjnego w Polsce)

Pierwsze kodyfikacje postępowania administracyjnego w Polsce miały miejsce po odzyskaniu przez Polskę niepodległości i przebiegały one w kilku stadiach. W 1919 r. weszła w życie tymczasowa ustawa porządkująca tok instancji, regulowała ona zasady wnoszenia odwołań od decyzji wojewodów do ministrów (niezupełna regulacja jeśli chodzi o decyzje starostów). Wprowadzono wtedy podział administracyjny państwa na województwa, powiaty i gminy. W 1923 r. weszła w życie ustawa o środkach prawnych od orzeczeń władz administracyjnych. Postępowanie było dwuinstancyjne, na odwołanie skarżący miał 14 dni, funkcjonowała m.in. instytucja wznowienia postępowania.

Druga kodyfikacja przyjęła formę Rozporządzenia Prezydenta RP z 22.03.1928r., które obowiązywało w Polsce, aż do 1960 r., jednakże z wielokrotnymi zmianami i nowelizacjami. Była to kodyfikacja prawa procesowego wzorowana na kodyfikacji austriackiej (Polska była w obszarze systemu kodyfikacji niemiecko-austriackiego). Rozporządzenie to wprowadziło bezstronność w postępowaniu (instytucja wyłaczenia), domniemanie właściwości organów administracji publicznej, prawo do obrony, możliwość rozstrzygania sporów (Trybunał Kompetencyjny), pojęcie osób interesowanych z choćby pośrednim interesem prawnym, możliwość ustalenia pełnomocnika. Postępowanie nie było jednak sformalizowane, chociaż występowały instytucje dowodów, czy też dwuinstancyjności. Sprawy miały być załatwiane szybko (terminy dla organów). Był to okres państwa socjalistycznego, nie było sądownictwa administracyjnego, była natomiast kontrola prokuratorska i kontrola sprawowana przez organizacje społeczne. Rozporządzenie z 1928 r. w latach 50. nie było przystosowane do nowej struktury administracji.

Trzecia kodyfikacja w postaci Kodeksu Postępowania Administracyjnego miała miejsce 14.06.1960 r., wielokrotnie zmieniany i nowelizowany funkcjonuje do dziś. KPA z 1960r. regulowało początkowo dwa postępowania – administracyjne ogólne i ws. skarg i wniosków, dodatkowo uregulowane były procesowe czynności prokuratorskiej kontroli. W realiach państwa socjalistycznego odrzucano pomysły wprowadzenia sądownictwa administracyjnego, ówczesne władze argumentowały to istnieniem kontroli prokuratorskich i organizacji społecznych jako wystarczających środków ochrony. Jednak za wzorem innych państw socjalistycznych nowelizacją z 1980 r. wraz z ustawą o NSA, powołano do życia właśnie NSA. Nastąpiła dalsza unifikacja postępowania, umocnienie zasady dwuinstancyjności, zdemokratyzowanie i uproszczenie postępowania administracyjnego oraz rozszerzenie sądowej kontroli decyzji administracyjnych. Wprowadzono również instytucję ugody, która w praktyce była instytucją martwą. W 1990 r. odszedł w przeszłość system Rad Nadzorczych, a pojawił się samorząd terytorialny. Nastąpiło rozszerzenie mocy obowiązującej KPA na organy samorządowe, jaki na postępowanie przed organami administracji wojskowej. W 1994 r. ustawa o SKO wprowadziła kolegia o charakterze quasi-sądowym. W 1995 r. ustawa o NSA rozszerzyła kontrolę sądową na kategorie postanowień z postępowania administracyjnego ogólnego i egzekucyjnego oraz na niektóre czynności materialno – techniczne, nastąpiło poszerzenie kompetencji NSA. W 1997 r. wprowadzając Ordynację Podatkową, nastąpiło przywrócenie szczególnego postępowania w sprawach zobowiązań podatkowych, rozdzielono postępowanie administracyjne na ogólne i szczególne. Konstytucja z 1997 r. zapewnia obywatelom ochronę ich wolności i praw, zapewnia prawo odwołania od decyzji z pierwszej instancji, wymienia we władzy sądowniczej, sądy administracyjne, jak i przyznaje obywatelom prawo do składania petycji, skarg i wniosków. Wraz z wprowadzeniem w 1999 r. reformy strukturalnej samorządu nastąpiło przystosowanie postępowania administracyjnego do nowych warunków. Jedna z nowszych nowelizacji miała miejsce w 2005 r. i dotyczyła sposobów korzystania z komunikacji elektronicznej w kontaktach procesowych ze stronami postępowania.

2. Rodzaje orzeczeń NSA

Z istoty skargi kasacyjnej wynika, że NSA ma kompetencje kasacyjne. Dopuszczalna jest kompetencja merytoryczna rozpoznania skargi ale tylko wyjątkowo (188 ppsa).
NSA po rozpoznaniu skargi kasacyjnej wydaje:
1) Wyrok oddalający skargę kasacyjną
2) Wyrok uwzględniający skargę kasacyjną
3) Wyrok merytoryczno reformacyjny
Tego rodzaju kompetencję merytoryczno-reformacyjną ma NSA w przypadku, gdy skarga do SA podlegałą odrzuceniu, albo gdy istniały podstawy do umorzenia postępowania . Tutaj trzeba ogarnąć art. 189 ppsa – ustanawia on formę orzeczenia NSA – postanowienie, które jest podejmowane niezależnie od formy orzeczenia WSA (wyroku, postanowienia).

3. Postępowanie w sprawie skargi w postępowaniu sądowo-administracyjnym

MERITUM – STADIA:

Stadium wstępne - zbadanie przez sąd dopuszczalności skargi, prawidłowości wniesienia skargi (zachowanie terminu i innych wymagań formalnych skargi), a także ustalenie, czy usunięto braki formalne skargi, co pozwala na nadanie jej dalszego biegu

         Stadium rozpoznawcze - rozpoznanie skargi

         Stadium podjęcia orzeczenia - rozstrzygnięcie skargi przez podjęcie w sprawie wyroku uwzględniającego skargę lub nieuwzględniającego jej, albo postanowienia kończącego postępowanie (postanowienia o odrzuceniu skargi, postanowienia o umorzeniu postępowania)

WSZCZĘCIE POSTĘPOWANIA

Wszczęcie postępowania następuje na żądanie uprawnionego podmiotu w skardze lub we wniosku – zasada skargowości. Legitymacja skargowa jest ustalona w ustawie wg kryterium interesu prawnego oraz wg kryterium podmiotowego:

uprawniony do wniesienia skargi jest każdy, kto ma w tym interes prawny, prokurator, RPO oraz organizacja społeczna (w sprawach dot. interesu innych osób) w zakresie działalności statutowej, jeżeli brała udział w postępowaniu administracyjnym – art. 50 $1.

Kilku uprawnionych do wniesienia skargi może w jednej sprawie występować w roli skarżących, jeżeli ich skarga dotyczy tej samej decyzji, postanowienia, innego aktu lub czynności albo bezczynności organu.

Skargę można wnieść po wyczerpaniu środków zaskarżenia, jeżeli służyły skarżącemu w postępowaniu przed organem właściwym w sprawie, chyba że skargę wnosi RPO, prokurator. Jeśli ustawa nie przewiduje środków zaskarżenia w sprawie będącej przedmiotem skargi, skargę na akty lub czynności w art. 3 $2 pkt 4 i 4a, można wnieść po uprzednim wezwaniu na piśmie właściwego organu do usunięcia naruszenia (14 dni).

Skargę wnosi się w terminie 30 dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie (30 dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia –jeżeli nie udzieli odpowiedzi, 60 dni od wezwania). RPO, prokurator – 6 miesięcy od dnia doręczenia stronie rozstrzygnięcia w sprawie indywidualnej, 6 miesięcy od dnia wejścia w życie aktu uzasadniającego wniesienie skargi (nie ma zastosowania dla aktów prawa miejscowego).

TRYB SKŁADANIA SKARGI

Tryb składania – pośredni: tj. za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi. Organ przekazuje skargę sądowi wraz z aktami sprawy i odpowiedzią na skargę w terminie 30 dni od dnia jej wniesienia (w wypadku niedopełnienia obowiązku przekazania akt – sąd może orzec karę grzywny). Skarga bezpośrednio wniesiona do WSA przekazywana jest właściwemu organowi na podstawie postanowienia na które nie służy zażalenie.

Tryb bezpośredni złożenia – wyjątki (stan wyjątkowy, prawo o zgromadzeniach, zasady prowadzenia polityki rozwoju).

Organ uwzględnia skargę – po dokonaniu samokontroli (polegającej na tym, że w zakresie swojej właściwości może on uwzględnić skargę do dnia rozpoczęcia rozprawy) – jedynym warunkiem jest uwzględnienie skargi w całości co do istoty sprawy, chyba że w skardze wskazano inny kierunek rozstrzygnięcia. Ocena zasadności wg kryteriów stosowanych przez sąd adm. Organ ściśle związany granicami skargi. Na rozstrzygnięcie podjęte w trybie samokontroli przysługuje bezpośrednio skarga do sądu adm. Wniosek o zwrot kosztów postępowania może być rozpatrzony tylko przez sąd. Niedopuszczalne jest stosowanie samokontroli przez organ administracji publicznej przed powtórnym postępowaniem przed WSA prowadzonym w wyniku kasatoryjnego orzeczenia NSA.

ODRZUCENIE SKARGI

Odrzucenia skargi przez sąd (odmowa jej merytorycznego rozpoznania) następuje na skutek braku ustawowych przesłanek proceduralnych. Charakter przedmiotowy (kategorie form działania administracji, na które przysługuje skarga) i podmiotowy (legitymacja skargowa) przesłanek. Sąd odrzuca skargę, jeżeli nie należy do właściwości sądu adm.; wniesiono po upływie terminu do jej wniesienia; nie uzupełniono w terminie braków formalnych; sprawa objęta skargą między tymi samymi stronami jest w toku lub została prawomocnie osądzona; jeżeli jedna ze stron nie ma zdolności sądowej lub skarżący nie ma zdolności procesowej – a nie działa za niego przedstawiciel ustawowy; jeżeli z innych przyczyn wniesienie skargi jest niedopuszczalne. Sąd odrzuca skargę postanowieniem, które może zapaść na posiedzeniu niejawnym, na które służy zażalenie – brak powagi rzeczy osądzonej. Sąd adm. nie może odrzucić skargi z powodu tego, że sprawa nie należy do właściwości sądu adm., jeżeli sąd powszechny uznał się za niewłaściwy w sprawie. (Jeżeli wniesiona do niewłaściwego sądu adm., ten przekazuje sprawę do właściwego – postanowienie na które służy zażalenie; czynności dokonane przed sądem niewłaściwym pozostają w mocy.)

COFNIĘCIE SKARGI PRZEZ SKARŻĄCEGO

Zasada dyspozycyjności. Skarżący posiada uprawnienia do dysponowania przedmiotem tego postępowania zainicjowanego z woli skarżącego, oraz do dysponowania uprawnieniami procesowymi (rozporządzalność formalna). Skarżący (tylko on – nie uczestnicy, RPO, prokurator, organizacja społeczna) może zatem cofnąć skargę – cofnięcie skargi co do zasady wiążące sąd. Sąd może uznać cofnięcie skargi za niedopuszczalne, jeżeli ma na celu obejście prawa lub spowodowałoby utrzymanie w mocy aktu dotkniętego wadą nieważności.

CZYNNOŚCI PRZEWODNICZĄCEGO WYDZIAŁU PO WNIESIENIU SKARGI

Kontrola spełnienia wymogów formalnych skargi jako pisma procesowego, wezwanie strony skarżącej do uzupełnienia braków formalnych, uiszczenia wpisu sądowego (chyba, że złożono wniosek o przyznanie prawa do pomocy lub gdy skarga podlega odrzuceniu) oraz wezwanie do złożenia odpisów dokumentów wskazanych w skardze jako dowody.

Przewodniczący wydziału lub wskazany sędzia zarządza skompletowanie akt, w razie potrzeby innych dowodów, wskazuje skład sędziowski, wyznacza termin posiedzenia niejawnego lub rozprawy (szczegóły: regulamin wewnętrznego funkcjonowania sądów adm.).

POSIEDZENIA SĄDOWE

 Jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, posiedzenia sądowe są jawne, a sąd orzekający rozpoznaje sprawy na rozprawie.

Sąd może skierować sprawę na posiedzenie jawne i wyznaczyć rozprawę także wówczas, gdy sprawa podlega rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym.

W zawiadomieniu o posiedzeniu oznacza się:

  1)   imię, nazwisko albo nazwę i siedzibę zawiadamianego oraz adres zawiadamianego;

  2)   sąd oraz miejsce i czas posiedzenia;

  3)   skarżącego oraz przedmiot sprawy;

  4)   cel posiedzenia;

  5)   skutki niestawiennictwa.

Posiedzenia sądowe odbywają się w budynku sądowym, a poza tym budynkiem tylko wówczas, z zachowaniem wymagań dotyczących bezpieczeństwa, gdy czynności sądowe muszą być wykonane w innym miejscu albo gdy odbycie posiedzenia poza budynkiem sądowym ułatwia przeprowadzenie sprawy lub przyczynia się znacznie do zaoszczędzenia kosztów.

Na posiedzenia jawne wstęp na salę sądową mają - poza stronami i osobami wezwanymi - tylko osoby pełnoletnie. Na posiedzenia niejawne mają wstęp tylko osoby wezwane.

Sąd z urzędu zarządza odbycie całego posiedzenia lub części przy drzwiach zamkniętych, jeżeli publiczne rozpoznanie sprawy zagraża moralności, bezpieczeństwu państwa lub porządkowi publicznemu, a także gdy mogą być ujawnione okoliczności objęte tajemnicą państwową lub służbową.Sąd na wniosek strony zarządza odbycie posiedzenia przy drzwiach zamkniętych, jeżeli wymaga tego ochrona życia prywatnego strony lub inny ważny interes prywatny. Postępowanie dotyczące tego wniosku odbywa się przy drzwiach zamkniętych. Postanowienie w tym przedmiocie sąd ogłasza publicznie.

Podczas posiedzenia odbywającego się przy drzwiach zamkniętych mogą być obecni na sali: strony, ich przedstawiciele ustawowi i pełnomocnicy, prokurator oraz osoby zaufania po dwie z każdej strony.

 Ogłoszenie orzeczenia kończącego postępowanie w sprawie odbywa się publicznie.

Strony mogą w toku posiedzenia, a jeżeli nie były obecne, na najbliższym posiedzeniu, zwrócić uwagę sądu na uchybienia przepisom postępowania, wnosząc o wpisanie zastrzeżenia do protokołu. Stronie, która zastrzeżenia nie zgłosiła, nie przysługuje prawo powoływania się na takie uchybienia w dalszym toku postępowania, chyba że chodzi o przepisy postępowania, których naruszenie sąd powinien wziąć pod rozwagę z urzędu, albo gdy strona uprawdopodobni, iż nie zgłosiła zastrzeżeń bez swojej winy.

1. Przesłanki uzyskania statusu strony w postępowaniu administracyjnym i podatkowym

Analizując art. 28, należy przede wszystkim stwierdzić, że zawiera on po­stanowienia dwóch odrębnych norm prawnych, które znajdują zastosowanie niezależnie od siebie, bo zastosowanie jednej z nich wyłącza zastosowanie drugiej. Stroną będzie podmiot, którego interesu prawnego lub obowiązku dotyczy postępowanie oraz podmiot, który żąda czynności organu ze względu na swój interes prawny lub obowiązek.

W pierwszym przypadku istnieje podstawa prawna do wezwania do udziału w postępowaniu podmiotu będącego w nim stroną, a w przypadku drugim – wszczęcie postępowania następuje w dacie żądania wniesionego do organu administracji publicznej.

W przypadku pierwszej normy, tzn. odnoszącej się do ustalenia kręgu stron postępowania wszczynanego z urzędu, będą to przesłanki następujące:

1. prawo materialne ustanawia określony organ administracji publicznej jako właściwy w sprawie, co organ ten musi stwierdzić zgodnie z art. 19 (obowiązek przestrzegania właściwości)

2. sprawa, w której organ ten jest właściwy, może być załatwiona tylko przez wydanie decyzji (z dopuszczeniem ugody)

3. istnieją podmioty, mające - w ocenie organu administracji publicznej - interes prawny lub obowiązek, którego będzie dotyczyć postępowanie w sprawie indywidualnej.

W przypadku zaś drugiej normy przesłanki te będą następujące:

1. istnieje podmiot uznający się za legitymowany do występowania w postępowaniu przed organem administracji publicznej,

2. jest to podmiot mający - zgodnie z własną oceną stanu faktycznego oraz stanu prawnego sprawy - interes prawny lub obowiązek, o którym można rozstrzygnąć decyzją;

3. podmiot ten dokonuje czynno­ści procesowej przez wniesienie, do organu uznanego za właściwy, żądania wszczęcia postępowania w jego indywidualnej sprawie.

Jeżeli więc prawo materialne umocowuje organ admini­stracji publicznej przepisem prawa powszechnie obowiązującym do załatwienia sprawy w drodze wydania decyzji administracyjnej (lub równoważnej jej co do skutku innej prawnej formy działania administracji), wtedy w prawie procesowym właśnie to legitymuje określone podmioty do żądania wszczęcia postępowania lub do udziału w postępowaniu w charakterze stron, bo chodzi o ich interes prawny lub obowiązek prawny.

STRONA POSTĘPOWANIA PODATKOWEGO

Zgodnie z nowelą do ordynacji podatkowej z 2002r. stroną postępowania podatkowego jest:

-płatnik

-podatnik

-inkasent

-osoby trzecie

którzy z uwagi na swój interes prawny żądają czynności organu podatkowego, do których czynność organu podatkowego się odnosi lub której interesu prawnego działanie organu podatkowego dotyczy.

Podstawą udziału w postępowaniu jest interes prawny.

Przepisy rozszerzają krąg stron o podmioty uprawnienia lub obowiązku, wynikającego z prawa podatkowego przed powstaniem obowiązku podatkowego. Ponadto przepisy pozwalają na potraktowanie jako jedną stronę postępowania małżonków wspólnie opodatkowanych, solidarnie odpowiadających za zobowiązanie podatkowe, będących solidarnymi wierzycielami co do nadpłaty podatku.

2. Zaskarżenie uchwał do w.s.a. Przesłanki dopuszczalności

Kryterium ograniczającym prawo skargi na uchwały jednostek samorządu terytorialnego jest kryterium przedmiotowe – zaskarżeniu do sądu administracyjnego podlegają uchwały w sprawach z zakresu administracji publicznej . Zakres administracji publicznej to zakres wykonywania zadań publicznych przypisanych przepisami prawa jednostkom samorządu terytorialnego.

Zaskarżeniu do w.s.a. będą podlegać uchwały o charakterze zarówno ogólnym (np. uchwały zawierające postanowienia planowo-budżetowe) jak i indywidulanym (np. uchwała o wygaśnięciu mandatu).

Przesłanką dopuszczalności skargi na uchwały organów jednostek samorządu terytorialnego jest wezwanie organu do usunięcia naruszenia prawa. Przesłanka ta nie obowiązuje w zakresie skarg organu nadzoru na uchwały lub zarządzenia organów jednostek samorządu terytorialnego.

3. Zasada niezbędności. Prawne konsekwencje jej naruszenia.

Prowadzenie postepowania egzekucyjnego jest niedopuszczalne wtedy gdy obowiązek o charakterze pieniężnym lub niepieniężnym został wykonany lub stał się bezprzedmiotowy. Postępowanie egzekucyjne może być prowadzone tylko wtedy gdy konieczne jest stosowanie środków przymusu do wykonania obowiązku. Jeżeli ustaje opór zobowiązanego, który wykona obowiązek bezcelowe jest dalsze stosowanie przymusu, tak samo gdy obowiązek stał się bezprzedmiotowy, gdy nie istnieje. W tych przypadkach odpada cel postępowania egzekucyjnego.

Jeden z przejawów zasady niezbędności jest przewidziany w art. 45. § 1 u.p.e.a. -  Organ egzekucyjny i egzekutor są obowiązani odstąpić od czynności egzekucyjnych, jeśli zobowiązany okazał dowody stwierdzające wykonanie, umorzenie, wygaśnięcie lub nieistnienie obowiązku, odroczenie terminu wykonania obowiązku, rozłożenie na raty spłaty należności pieniężnych, albo, gdy zachodzi błąd, co do osoby zobowiązanego. Organ egzekucyjny zawiadamia wierzyciela o odstąpieniu od czynności egzekucyjnych.

Przyczyną niedopuszczalności stosowania środków egzekucyjnych może być wykonanie obowiązku zarówno przed wszczęciem egzekucji, jak i w jej toku.

Naruszenie tej zasady powoduje negatywne skutki dla danych podmiotów. Zgodnie z art. 168b u.p.e.a - Zobowiązany może dochodzić odszkodowania od organu egzekucyjnego lub wierzyciela, a jeśli wierzycielem jest państwo obce – od organu wykonującego, na podstawie przepisów Kodeksów Cywilnego, za szkody wyrządzone wskutek niezgodnego z przepisami prawa wszczęcia lub prowadzenia egzekucji administracyjnej.

1. Sytuacja prokuratora w postępowaniu administracyjnym i podatkowym.

PODSTAWA PRAWNA: Sytuację prokuratora reguluje dział IV KPA art. 182-189. W postępowaniu podatkowym, prokurator bierze udział na zasadach określonych przepisami k.p.a (podstawą art.3§1 pkt 2 k.p.a.). Sytuację prawną prokuratora w postępowaniu administracyjnym reguluje obecnie wyłącznie k.p.a (art. 42 ustawy o prokuraturze: „udział prokuratora w postępowaniu cyw, adm, w spr o wykroczenia oraz innych postępowaniach określają odrębne ustawy”) !

DLACZEMU I PO CO: Celem wprowadzenia instytucji prawnej udziału prokuratora w postępowaniu administracyjnym było rozbudowanie systemu gwarancji prawnych praworządnego działania organów administracji publicznej przez poddanie ich kontroli, sprawowanej przez niezależny od nich organ. Prokurator dopuszczony jest do uczestnictwa w postępowaniu na prawach strony.

CO MOŻE:
Przepisy kpa przyznają prokuratorowi następujące prawa procesowe:
1. PRAWO ŻĄDANIA WSZCZĘCIA POSTĘPOWANIA w celu usunięcia stanu niezgodne z prawem (art. 182 kpa). Jeżeli w danej sprawie nie toczyło się i nie toczy się postępowanie, prokurator ma prawo zwrócić się do właściwego organu administracji pub. z żądaniem wszczęcia postępowania. Warunkiem przesłanka usunięcia stanu niezgodnego z prawem.
Dodatkowo: kiedy może zaistnieć stan niezgodny z prawem: gdy przepis prawa materialnego nakłada obowiązek na organ administracji publicznej wszczęcia postępowania a organ pozostaje bezczynny;
2. PRAWO UDZIAŁU W KAŻDYM STADIUM POSTĘPOWANIA w celu zapewnienia, aby postępowanie i rozstrzygnięcie były zgodne z prawem (art. 183§1 k.p.a). Organ administracji publicznej zawiadamia prokuratora o wszczęciu postępowania oraz o toczącym się postępowaniu w każdym przypadku, gdy uzna udział prokuratora w postępowaniu za potrzebny.
3. Po zakończonym postępowaniu, od DECYZJI OSTATECZNEJ, służą 2 ŚRODKI ZASKARŻENIA: SPRZECIW – na drodze administracyjnej, SKARGA – na drodze sądowej.
Sprzeciw – jeżeli przepisy k.p.a lub przepisy szczególne dopuszczają wznowienie postępowania, stwierdzenie nieważności decyzji, uchylenie lub zmianę decyzji. Sprzeciw rozpatruje organ właściwy do wszczęcia postępowania w danym trybie nadzwyczajnym, wówczas postępowanie jest wszczynane z urzędu (art. 186 k.p.a). O wszczęciu na skutek sprzeciwu powiadamiane są strony, sprzeciw nie powoduje wstrzymania z mocy prawa wykonania decyzji, jednak organ niezwłocznie powinien stwierdzić czy nie ma potrzeby wstrzymania wykonania decyzji, sprzeciw powinien być załatwiony w terminie 30dni od daty jego wniesienia przez prokuratora; jeżeli nie zostanie załatwiony, stosuje się art. dotyczące niezałatwienia sprawy w terminie (art.36-38 k.p.a.). Sprzeciw do decyzji wydanej przez ministra wnosi Prokurator Generalny. Art. 189 stwierdza, że prokurator po wniesieniu skargi na decyzję do sądu, nie może z tych samych przyczyn wnieść sprzeciwu.

Dodatkowe – prokuraturę stanowią: Prokurator Generalny oraz podlegli mu prokuratorzy powszechnych i wojskowych jednostek organizacyjnych prokuratury oraz prokuratorzy IPN- Komisji Ścigania Zbrodni przeciw Narodowi Polskiemu.

2. Prawomocność orzeczeń sądów administracyjnych a dopuszczalność nadzwyczajnych trybów postępowania administracyjnego i podatkowego.

PYTANIE PODOBNE DO PYTANIA Z 2012: Prawomocność orzeczeń, a dopuszczalność trybów nadzwyczajnych w KPA i OP.

System nadzwyczajnych trybów składa się z postępowań: w sprawie wznowienia post., w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji, w sprawie uchylenia lub zmiany decyzji z wadami niekwalifikowanymi lub prawidłowej.

KPA w art. 189 stwierdza, że prokurator po wniesieniu skargi na decyzję do sądu, nie może z tych samych przyczyn wnieść sprzeciwu. Przy rozpatrywaniu problemu należy uwzględnić kwestię prawomocności i powagi rzeczy osądzonej. Prawomocne orzeczenie wiąże nie tylko strony i sąd, ale także inne sądy, organy państwa, inne osoby. Art. 171 ppsa wyznacza granice powagi rzeczy osądzonej - wyrok prawomocny ma przymiot res iudicata co do tego, co w związku ze skargą stanowiło przedmiot rozstrzygnięcia (prawomocność materialna). Formalna – niemożność zmiany rozstrzygnięcia za pomocą zwykłych środków odwoławczych. Wyrok oddalający skargę powoduje niedopuszczalność postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji. Przesłanki stwierdzenia nieważności w sądzie i trybie nadzw. są takie same, a sąd musi zbadać je wszystkie, niezależnie od skargi. Ocena oddalająca skargę ma powagę rzeczy osądzonej. Wyrok sądu można ew. pozbawić prawomocności poprzez zaskarżenie. Organ stwierdzając, że sąd wydał prawomocny wyrok, decyzją odmówi wszczęcia post. OP wprost wyłącza możliwość stwierdzenia nieważności w takiej sytuacji. Post. w sprawie wznowienia – wznowienie opiera się o wady procesowe, które mogą ujawić się już po wydaniu wyroku. Dopuszczalne jest więc w tym zakresie, gdzie wyrok nie ma cechy res iudicata (np. po jego wydaniu okaże się, że dowody były fałszywe). Dopuszczalna jest także zmiana decyzji niewadliwych (bo tu zmiana powodowana jest względami celowościowymi jak ochrona interesu publicznego, interesów strony, które mogą się zmieniać).Wyrok uwzględniający skargę powoduje bezprzedmiotowość nadzw. trybów.

Nie stanowi przeszkody do podjęcia trybów nadzw. oddalenie skargi ze względu na brak legitymacji, odrzucenie skargi, umorzenie postępowania sądowoadm.

3. Skarga osoby trzeciej w administracyjnym postępowaniu egzekucyjnym.

Skarga osoby trzeciej na bezczynność wierzyciela – na podstawie art. 6§1a u.p.e.a. podmiotowi, którego interes prawny lub faktyczny został naruszony w wyniku niewykonania obowiązku oraz organowi zainteresowanemu wykonaniem obowiązku, służy skarga na bezczynność wierzyciela. Postanowienie w sprawie skargi wydaje organ wyższego stopnia. Na postanowienie oddalające skargę przysługuje zażalenie.
Skarga na przewlekłość postępowania egzekucyjnego (art. 54 u.p.e.a.) – zobowiązanemu, wierzycielowi, podmiotowi, którego interes prawny lub faktyczny został naruszony w wyniki niewykonania obowiązku oraz organowi zainteresowanemu wykonaniem obowiązku służy skarga na przewlekłość postępowania egzekucyjnego. Skargę wnosi Sie do organu nadzoru za pośrednictwem organu egzekucyjnego. Na postanowienie oddalające skargę przysługuje zażalenie. ---> tego nie jestem pewna, prosiłabym o jakąś weryfikacje guru PASu

1. Instytucje procesowe gwarantujące realizację zasady szybkości w postępowaniu administracyjnym i podatkowym.

Zasada szybkości i prostoty postępowania, zawarta w art. 12 k.p.a., to zasada, której znaczenie staje się szczególnie doniosłe, gdyż ociężałość czynności administracji publicznej staje się coraz bardziej dolegliwa dla społeczeństwa i jednostki. Treść tej zasady musi być rozpatrywana w łączności z szeregiem unormowań k.p.a. wiążących organy administracyjne terminami dokonywania czynności procesowych oraz załatwiania spraw, ustanawiających dla stron terminy wykorzystywania uprawnień procesowych, środków procesowych dyscyplinujących uczestników postępowania. Szybkość działania organów administracji publicznej nie może być celem samym w sobie, bo każda sprawa musi być dokładnie rozpatrzona pod względem faktycznym i prawnym, gdyż tego wymaga zasada praworządności i prawdy obiektywnej. Z tego też powodu nie jest możliwe uproszczenie postępowania ze szkodą dla prawnego znaczenia i wartości dowodowej wielu czynności procesowych. Treścią obowiązku wyprowadzonego z omawianej zasady ogólnej jest racjonalne projektowanie i prowadzenie czynności postępowania administracyjnego z możliwie najniższym nakładem kosztów, eliminowaniem zbędnych działań procesowych oraz unikaniem takich sytuacji, które powodują zwłokę, są przejawem opieszałości pracowników lub tendencji do przewlekania postępowania oraz naruszenia terminu załatwienia spraw.

Natomiast zasada ogólna szybkości i prostoty postępowania w o.p. zawarta jest w dwóch przepisach art. 125: §1 stanowi o zasadzie odnoszącej się do większości spraw, a §2 dotyczy przypadku szczególnego, jakim jest niezwłoczne załatwianie niektórych spraw prostych i nieskomplikowanych dowodowo. Omawiana zasada ma charakter względny, gdyż ani szybkość działania, ani prostota środków działania czy też załatwienie sprawy od ręki nie może się odbywać bez stosowania wszystkich obowiązujących w sprawie uregulowań o charakterze procesowym u z pominięciem gwarancji procesowych służących stronom, bo prowadziłoby to do wadliwości postępowania różnego stopnia. Istotą działań wykonywanych zgodnie z tą zasadą jest zapobieganie nieuzasadnionej zwłoce w załatwieniu sprawy lub przewlekłości postępowania. Poza tym, nie tylko środki zwalczania nieterminowości działania organów podatkowych będą służył zapewnieniu sprawnego działania, lecz również terminy przedawnienia obowiązków lub zobowiązań podatkowych czy też obowiązek organu naliczania odsetek w razie zwłoki przy zwrocie nienależnych świadczeń.

Tyle książka, każdy sobie to ujmie jak chce - pod kątem instytucji procesowych gwarantujących realizację tej zasady.

2. Uchylenie i zmiana decyzji prawidłowej lub dotkniętej wadami niekwalifikowanymi.

Postępowanie administracyjne (w odróżnieniu od postępowania sądowego), dopuszcza możliwośc wyeliminowania z obrotu prawnego decyzji prawidłowej – ze względu na zmiennośc stosunków społeczno – gospodarczych, zmianę okoliczności faktycznych powodującą to, że wykonanie decyzji mogłoby wyrządzic szkodę społęczną oraz zmiany, jakim ulegają interesy stron; również jest możliwośc w tym trybie uchylenia decyzji podjętej w wyniku wadliwej wykładni normy prawa materialnego, która nie daje podstaw do zastosowania sankcji nieważności.

1. Uchylenie lub zmiana decyzji nietworzącej praw dla stron, 2 przesłanki: a) nienabycie praw przez żadną ze stron – wszelkiego rodzaju prawa, które powstają przez prawomocne orzeczenie właściwej władzy Ordynacja podatkowa wyłącza dopuszczalnośc stosowania tego typu decyzji do decyzji ustalających lub określających wysokośc zobowiązania podatkowego, o odpowiedzialnościo podatkowej płatników lub inkasentów, o odpowiedzialności podatkowej osób trzecich, określającej wysokośc należych odsetek za zwłokę, o odpowiedzialności spadkobiercy, określającej wysokośc zwrotu podatku.; b)interes społeczny lub słuszny interes strony – do organu należy ocena. Uchylenie lub zmiana w tym trybie może nastąpic w każdym czasie, organ właściwy jest zarówno ten, który wydał decyzję jak i organ wyższego stopnia, jeśli łącznie występują powyższe przesłanki. Postępowanie rozpoznawcze odbywa się na podstawie przepisów kpa o postępowaniu w I instancji. Uchylenie lub zmiana na podstawie nowej decyzji nietworzącej praw dla strony.

2. Uchylenie lub zmiana decyzji tworzącej prawa dla stron, 3 przesłanki: a) zgoda strony na uchylenie lub zmianę; b) interes społeczny lub słuszny interes strony; c) postanowienia przepisów szczególnych – przesłanka negatywna Tu również ordynacja wyłącza dopuszczalnośc stosowania tego typu decyzji do decyzji ustalających lub określających wysokośc zobowiązania podatkowego, o odpowiedzialnościo podatkowej płatników lub inkasentów, o odpowiedzialności podatkowej osób trzecich, określającej wysokośc należych odsetek za zwłokę, o odpowiedzialności spadkobiercy, określającej wysokośc zwrotu podatku. Uchylenie lub zmiana decyzji w tym trybie może nastąpic w każdym czasie, właściwy jest organ, który wydał decyzję i organ wyższego stopnia, jeśli będą spełnione przesłanki pozytywne, a brak będzie przesłanek negatywnych. Uchylenie lub zmiana decyzji następuje przez wydanie nowej decyzji, która rozstrzyga sprawę merytorycznie i jest wydana w I instancji. O.p. wprowadza w tym trybie zakaz reformationis in peius. Dopuszczalnośc zmiany decyzji ustalającej wysokośc zobowiązania podatkowego uzależniona jest od dwóch przesłanek pozytywnych: sytuacja, gdy po doręczeniu decyzji nastąpiła zmiana okoliczności faktycznych mających wpływ na wysokośc zobowiązania podatkowego oraz skutki tych okoliczności zostały uregulowane w przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dnniu wydania decyzji. Jest również przesłanka negatywna – przedawnienie – 5 lat od dnia doręczenia decyzji.

3. Nadzwyczajny tryb uchylenia lub zmiany decyzji (tryb wywłaszczenia praw nabytych na podstawie decyzji), 2 przesłanki, które muszą wystąpic łącznie: a) dalsze utrzymywanie decyzji w obrocie prawnym spowoduje stan zagrożenia dla życia/zdrowia ludzkiego lub grozi poważnymi szkodami dla gospodarki narodowej lub dla ważnych interesów państwa; organ wydając decyzję w tym trybie jest obowiązany w postępowaniu rozpoznawczym stwierdzic stan zagrożenia tych dóbr; b) poza uchyleniem lub zmianą decyzji w tym trybie nie ma innego sposobu usunięcia w/w zagrożeń – zarówno inne tryby wzruszenia decyzji, jak i czynności faktyczne. Organem właściwym do wydania decyzi jest minister, a w wyznaczonym zakresie wojewoda (decyzje wydane przez organ jednostki samorządu terytorialnego w sprawach z zakresu administracji rządowej) – weryfikacja w trybie nadzoru. Uchylenie lub zmiana przez wydanie nowej decyzji, która jest rozstrzygnięciem sprawy będącej przedmiotem weryfikowanej decyzji – dalsza weryfikacja: - jeśli decyzję wydał minister – wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy i skarga do sądu administracyjnego, - jeśli wojewoda – odwołanie, a następnie skarga do sądu administracyjnego. Odszkodowanie za rzeczywiście poniesioną szkodę dla strony przysługuje od organu, który wzruszył decyzję. Roszczenie przedawia się po 3 latach od dnia, w którym decyzja uchylająca lub zmieniająca w tym trybie wcześniejszą decyzję stała się ostateczna.

3. Wymagania formalne skargi do w.s.a.

PYTANIE PODOBNE DO PYTANIA Z 2012: Wymogi formalne i materialne skargi kasacyjnej, prawne skutki braku

Wymagania można podzielić na formalne (dotyczą pisma procesowego) oraz reszta czyli materialne.

Skarga powinna zawierać to co ma pismo –

Art. 46. § 1. Każde pismo strony powinno zawierać:

  1)   oznaczenie sądu, do którego jest skierowane, imię i nazwisko lub nazwę stron, ich przedstawicieli ustawowych i pełnomocników;

  2)   oznaczenie rodzaju pisma;

  3)   osnowę wniosku lub oświadczenia;

  4)   podpis strony albo jej przedstawiciela ustawowego lub pełnomocnika;

  5)   wymienienie załączników.

§ 2. Gdy pismo strony jest pierwszym pismem w sprawie, powinno ponadto zawierać oznaczenie miejsca zamieszkania, a w razie jego braku - adresu do doręczeń, lub siedziby stron, ich przedstawicieli ustawowych i pełnomocników oraz przedmiotu sprawy, pisma zaś dalsze - sygnaturę akt.

§ 3. Do pisma należy dołączyć pełnomocnictwo, jeżeli pismo wnosi pełnomocnik, który przedtem nie złożył pełnomocnictwa.

§ 4. Za stronę, która nie może się podpisać, podpisuje pismo osoba przez nią upoważniona, z wymienieniem przyczyny, dla której strona sama się nie podpisała

Oraz

Art. 176. Skarga kasacyjna powinna czynić zadość wymaganiom przepisanym dla pisma w postępowaniu sądowym oraz zawierać oznaczenie zaskarżonego orzeczenia ze wskazaniem czy jest ono zaskarżone w całości, czy w części

MATERIALNE ---przytoczenie podstaw kasacyjnych i ich uzasadnienie, wniosek o uchylenie lub zmianę orzeczenia z oznaczeniem zakresu żądanego uchylenia lub zmiany.

Ważnym elementem strony materialnej jest podpisanie przez radcę(..). jego brak- odrzucenie.

SKUTKI BRAKU WYMOGÓW

Wymagania formalne mogą być usunięte zaś materialne prowadzą do niedopuszczalności skargi i jej odrzucenia.

1. Współzależność prawa materialnego i prawa procesowego

Normy prawa procesowego mają charakter norm instrumentalnych (regulują stosowanie norm prawnych). Służą one urzeczywistnieniu norm prawnych. Normy prawa procesowego pełnią funkcję służebną wobec norm prawa materialnego. Procesem nazywamy prawnie uregulowany ciąg czynności procesowych zmierzających do ochrony porządku prawnego zarówno przez konkretyzację norm prawnych, jak i przez ich urzeczywistnienie, a prawem procesowym nazywamy całość norm prawnych regulujących zasady i przebieg tego procesu. Prawo procesowe jest zatem ściśle uzależnione od prawa materialnego.

Prawo procesowe, służąc realizacji prawa materialnego, ma na celu stworzenie gwarancji prawidłowego uregulowania stosunku prawnego przez ustalenie podstawy faktycznej tego stosunku, bez której określenia nie można mówić o prawidłowym zastosowaniu prawa materialnego. 

Norma prawa materialnego wyznacza hipotetyczny stan faktyczny danego rodzaju materialnej sprawy administracyjnej, a norma prawa procesowego ustanawia reguły ustalenia stanu faktycznego materialnej sprawy administracyjnej. Współzależność prawa materialnego i procesowego jest podstawą koncepcji wadliwości decyzji administracyjnej w razie stwierdzenia naruszenia normy prawa procesowego. 

Funkcja służebna prawa procesowego wobec prawa materialnego przejawia się także w tym, że zasady i instytucje prawa procesowego muszą być dostosowane do zasad i instytucji prawa materialnego. Np. przyznanie działalności organów administracji publicznej charakteru inicjatorskiego powoduje oparcie postępowania administracyjnego nie tylko na zasadzie skargowości, ale i na zasadzie oficjalności. 

2. Wyroki w sprawie skarg na uchwałę lub zarządzenie organów jednostki samorządu terytorialnego oraz przepisy prawa miejscowego organów administracji rządowej

Zgodnie z art. 147 par. 1 PPSA: sąd uwzględniając skargę na uchwałę lub akt, o których mowa w art. 3 par. 2 pkt 5 i 6, stwierdza nieważność tej uchwały lub aktu w całości lub w części albo stwierdza, że zostały wydane z naruszeniem prawa, jeżeli przepis szczególny wyłącza stwierdzenie ich nieważności. 

Wg ustaw samorządowych uchwały lub zarządzenia organu samorządu terytorialnego sprzeczne z prawem są NIEWAŻNE. Ustawy samorządowe wprowadzają przesłankę negatywną stwierdzenia nieważności uchwał lub zarządzeń organów samorządu terytorialnego – PRZEDAWNIENIE. Nie stwierdza się nieważności uchwał lub zarządzeń po upływie ROKU od dnia ich podjęcia, chyba że uchybiono obowiązkowi przedłożenia uchwały lub zarządzenia w terminie określonymi ustawami samorządowymi albo jeżeli są one aktem prawa miejscowego. Jeżeni nie stwierdzono nieważności z powodu przedawnienia, sąd orzeka o ich niezgodności z prawem. Uchwała lub zarządzenie tracą moc prawną z dniem orzeczenia o ich niezgodności z prawem. 

Sąd, uwzględniając skargę na przepis prawa miejscowego organu administracji rządowej stwierdza jego nieważność w całości lub części. Nie obowiązuje w tym zakresie przesłanka przedawnienia!

PPSA uregulowała skutki prawne sytuacji prawnej jednostki w razie stwierdzenia nieważności uchwały lub zarządzenia organu JST lub aktu organu administracji rządowej, stanowiąc w art. 147 par. 2: rozstrzygnięcia w sprawach indywidualnych, wydane na podstawie uchwały lub aktu, o których mowa w par. 1, podlegają wzruszeniu w trybie określonym w postępowaniu administracyjnym albo w postępowaniu szczególnym”.

DRUGA ODPOWIEDŹ NA TO SAMO PYTANIE:

Art. 147,par. 1 p.p.s.a – „Sąd uwzględniając skargę na uchwałę lub akt, o których mowa w art. 3, par. 2 pkt 5 i 6, stwierdza nieważność tej uchwały lub aktu w całości lub w części albo stwierdza, że zostały wydane z naruszeniem prawa, jeżeli przepis szczególny wyłącza stwierdzenie ich nieważności”.

Trzeba przy tym pamiętać, że wg ustaw samorządowych sprzeczne z prawem uchwały lub zarządzenia organu samorządu terytorialnego są nieważne. Zarówno te ustawy, jak i ppsa nie określają rodzajów naruszeń prawa, które są podstawą stwierdzenia nieważności. Oznacza to pozostawienie oceny stopnia naruszenia prawa sądowi.

Przesłanka przedawnienia – nie stwierdza się nieważności uchwał lub zarządzeń po upływie roku od dnia ich podjęcia, chyba że uchybiono obowiązkowi przełożenia uchwały lub zarządzenia w terminie określonym ustawami samorządowymi, albo jeżeli są one aktem prawa miejscowego. W przypadku przedawnienia, sąd orzeka o niezgodności uchwały lub zarządzenia z prawem – tracą one wówczas moc prawną z dniem orzeczenia.

W przypadku stwierdzenia nieważności aktów prawa miejscowego, uchwał i zarządzeń organów samorządu terytorialnego, rozstrzygnięcia w sprawach indywidulanych wydane na podstawie w/w aktów podlegają wzruszeniu w trybie określonym w kpa albo w postępowaniu szczególnym.

3.Środki nadzoru w administracyjnym w postępowaniu egzekucyjnym

Nadzór w postępowaniu egzekucyjnym sprawują organy wyższego stopnia. Do ich ustalenia stosuje się art. 18 UPEA oraz art. 17 KPA. UPEA zawiera jednak regulację szczególną. Jeżeli brak jest organów wyższego stopnia wobec organów egzekucyjnych, określonych w art. 19 UPEA, nadzór nad egzekucją należności pieniężnych sprawuje właściwy miejscowo DYREKTOR IZBY SKARBOWEJ. W stosunku do organów będących organami samorządu terytorialnego, nadzór nad egzekucją należności pieniężnych sprawują SKO. W stosunku do dyrektora izby celnej nadzór nad egzekucją należności pieniężnej sprawuje DYREKTOR IZBY SKARBOWEJ, właściwej ze względu na siedzibę tego dyrektora izby celnej (art. 23 UPEA).

UPEA w administracji reguluje właściwość organów nadzoru:

1) Organ nadzoru jest właściwy do stosowania środków nadzoru wobec podejmowanych postanowień w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, a zatem do podejmowania z urzędu nadzwyczajnych trybów weryfikacji postanowień unormowanych w KPA

2) W szczególnie uzasadnionych przypadkach organ nadzoru może wstrzymać, na czas określony, czynności egzekucyjne lub postępowanie egzekucyjne prowadzone przez organ nadzorowany. Na postanowienie o wstrzymaniu czynności egzekucyjnych lub postępowania służy zażalenie zobowiązanemu/wierzycielowi (niebędącemu organem).

Organy nadzoru są jednocześnie:

1) Organami odwoławczymi od postanowień wydanych przez nadzorowane organy egzekucyjne

2) Organami sprawującymi kontrolę przestrzegania w toku czynności egzekucyjnych przepisów ustawy przez wierzycieli i nadzorowane organy egzekucyjne

Ustawa o wojewodzie i administracji rządowej w województwie przyznaje WOJEWODZIE kompetencje do wstrzymania w formie decyzji administracyjnej egzekucji administracyjnej. Może to uczynić w szczególnie uzasadnionych przypadkach, na czas określony. O wstrzymaniu egzekucji wojewoda informuje ministra właściwego w sprawie postępowania, w związku z którym toczy się egzekucja i podaje powody wstrzymania. Wstrzymanie egzekucji obowiązków pieniężnych może być dokonane w odniesieniu do tej samej należności tylko jednorazowo i na okres nie dłuższy niż 30 dni. 

Zwierzchni nadzór: wg art. 25 par. 1 UPEA: minister właściwy do spraw finansów publicznych sprawuje zwierzchni nadzór i kontrolę przestrzegania w toku czynności egzekucyjnych przepisów ustawy przez wierzycieli i organy egzekucyjne. UPEA nie reguluje środków nadzoru, które służą z tytułu nadzoru zwierzchniego. W zakresie egzekucji obowiązków niepieniężnych właściwi ministrowie, centralne organy administracji rządowej oraz inne centralne organy administracji publicznej, a także organy sprawujące nadzór nad JST, prowadzą kontrolę przestrzegania w toku czynności przepisów ustawy przez wierzycieli i organy egzekucyjne.

1. Wyłączenie w postepowaniu administracyjnym i podatkowym-było!

2. Podstawy prawne i faktyczne rozpoznania skargi przez wsa-było.

3. Stosunek egzekucji administracyjnej do egzekucji sadowej- było

1. Koncepcje legitymacji strony w kpa op i doktrynie
2. Stosowanie sankcji nieważności w kpa i op
3. Zawieszenie post. egzekucyjnego

PYTANIE PODOBNE DO PYTANIA Z 2012: Zawieszenie postępowania egzekucyjnego

Postępowanie zawiesza się, jeśli zaistnieje przeszkoda mająca charakter nietrwały. Zawieszenie następuje z urzedu lub na wniosek.

Zawieszenie z urzędu:

- w razie wstrzymania obowiązku, odroczenia terminu wykonania obowiązku, rozłożenia go na raty,

- śmierci zobowiązanego, jeśli obowiązek nie jest związany ściśle z jego osobą (w przypadku niepieniężnych zawiesić można tylko, jeśli nie zagraża to interesowi społecznemu)

- gdy zobowiązany utracił zdolność do czynności prawnych i nie ma przedstawiciela ustawowego (w niepieniężnych- jak wyżej)

- w innych przewidzianych prawem przypadkach

Zawieszenie na wniosek:

Ustawa nie przewiduje podstaw prawnych zgłoszenia tego żądania, wierzyciel nie ma swobody zgłaszania go- podstawą do tego muszą być uzasadnione okoliczności prawne, rodzące konieczność zawieszenia (np. postępowanie weryfikacyjne od którego zależy dalszy los egzekucji)

Organ zawieszając postępowanie wydaje postanowienie. Czynności już dokonane pozostają w mocy, nie podejmuje się nowych. Te, już dokonane organ egzekucyjny może uchylić, jeśli (łącznie)

-jest to związane z ważnym interesem zobowiązanego

- osoby trzecie nie nabyły w wyniku tego praw

- interes wierzyciela nie stoi temu na przeszkodzie.

1. Postępowania w prawie administracyjnym i podatkowym przez podmioty na prawach strony

Organizacja społeczna – przyznanie jakichkolwiek praw procesowych strony organizacji społecznej, w tym prawa żądania wszczęcia postępowania, jest uzależnione od spełnienia łącznie dwóch przesłanek:

1. jest to uzasadnione celami statutowymi organizacji, co ma miejsce wtedy, gdy sprawa będąca przedmiotem danego postępowania mieści się w zadaniach organizacji określonych w statucie;

2. zachodzi potrzeba ochrony interesu społecznego, z czym będziemy mieli do czynienia wtedy, gdy skutki decyzji wpływać będą na sytuację prawną nie tylko strony, ale również innych podmiotów, na otoczenie.

Organizacja społeczna, występując z żądaniem wszczęcia postępowania, zobowiązana jest wskazać, że spełnia obie przesłanki, przytaczając postanowienia statutu oraz uzasadniając konieczność ochrony określonych wymagań interesu społecznego. Ocena wspomnianych przesłanek w odniesieniu do konkretnej organizacji należy do organu orzekającego w sprawie oraz w razie odmowy uwzględnienia żądania – do sądu administracyjnego.

Organizacja społeczna może wystąpić z żądaniem wszczęcia postępowania w sprawie, w której nie toczyło się jeszcze postępowanie administracyjne. Ponadto może żądać wszczęcia postępowania tylko wtedy, gdy przepisy prawa materialnego dopuszczają wszczęcie postępowania z urzędu. Organ administracji publicznej, uznając żądanie organizacji społecznej za uzasadnione, wydaje postanowienie o wszczęciu postępowania z urzędu. Na postanowienie odmowne organizacja społeczna może wnieść zażalenie, a następnie skargę do sądu administracyjnego. Na postanowienie o wszczęciu postępowania zażalenie nie przysługuje, a zatem strona będzie mogła bronić swojego interesu prawnego, zaskarżając decyzję. Regulacja w o.p. różni się od powyższej tym, że możliwość wystąpienia z żądaniem wszczęcia postępowania w sprawie dotyczącej innej osoby uzależniona jest od zgody tej osoby. Jeżeli organ podatkowy stwierdzi sprzeczność w kwestii udzielonej zgody, zobowiązany jest do wydania postanowienia o odmowie wszczęcia postępowania. Organizacja społeczna w postępowaniu wszczętym na jej żądanie uczestniczy na prawach procesowych strony.

Prokurator – posiada prawo żądania wszczęcia postępowania w celu usunięcia stanu niezgodnego z prawem. Jeżeli zatem w danej sprawie administracyjnej nie toczyło się i nie toczy się postępowanie, prokurator ma prawo zwrócić się do właściwego organu administracji publicznej z żądaniem wszczęcia postępowania. Warunkiem realizacji tego prawa jest wystąpienie przesłanki - usunięcie stanu niezgodnego z prawem. Stan niezgodności z prawem można ograniczyć do przypadków, w których przepis prawa materialnego nakłada na organ administracji publicznej obowiązek wszczęcia postępowania, a organ ten pozostaje bezczynny.

Prokuratorowi w tak wszczętym postępowaniu przysługują prawa procesowe strony.

W postępowaniu podatkowym prokurator bierze udział na zasadach określonych przepisami k.p.a.

Rzecznik Praw Obywatelskich, Rzecznik Praw Dziecka – zakres ich procesowych uprawnień nie został określony odrębnie, lecz przez odesłanie do praw procesowych prokuratora. Nie oznacza to jednak, że nie ma odrębności w pozycji prawnej Rzecznika w postępowaniu administracyjnym. RPO posiada w postępowaniu administracyjnym, a więc i postępowaniu podatkowym, prawo żądania wszczęcia postępowania administracyjnego, które Rzecznik może realizować tak jak prokurator, jednakże jest ono wykorzystywane z innych motywów. Z takim żądaniem RPO występuje, gdy zachodzi konieczność ochrony praw i wolności człowieka i obywatela. Sytuacja taka będzie miała miejsce wtedy, gdy przepis prawa materialnego dopuszcza wszczęcie postępowania na wniosek strony, lecz ta wykazuje się nieporadnością oraz gdy z takiego przepisu wynika dla organu obowiązek wszczęcia postępowania, a organ pozostaje bezczynny i stan ten godzi w prawa lub wolności obywatelskie. W praktyce jednak Rzecznik nie wnosi żądań wszczęcia postępowania administracyjnego, ze względu na masowość spraw napływających do RPO (mógłby występować z inicjatywą wszczęcia postępowania tylko w niektórych sprawach, co prowadziłoby do zarzutu nierównego traktowania obywateli) oraz ze względu na założenie wykonywania funkcji RPO na zasadzie subsydiarności (RPO podejmuje działania, gdy osoba, której prawa zostały naruszone, wykorzystała uprzednio wszystkie dostępne środki ochrony prawnej).

Natomiast RPDz stoi na straży praw dziecka i w tym zakresie może się zwrócić o wszczęcie postępowania administracyjnego na prawach przysługujących prokuratorowi.

Inne podmioty – przepisy ustaw materialnoprawnych oraz ustaw ustrojowych mogą przyznawać prawa procesowe innym podmiotom. I tak organy Inspekcji Ochrony Środowiska w razie stwierdzenia nieprawidłowości w zakresie ochrony środowiska w działalności organów administracji państwowej, rządowej lub organu samorządu terytorialnego wnoszą wystąpienie, w którym może być także wniosek o wszczęcie postępowania administracyjnego. W wypadku skierowania takiego wystąpienia organom tym przysługują prawa strony w postępowaniu administracyjnym, a więc z mocy przepisu ustawy uzyskują one ten status.

Przepisów o udziale na prawach strony w p.a. nie stosuje się do wspólnot samorządowych i ich jednostek pomocniczych samorządu terytorialnego (np. sołectwa, osiedla, dzielnice), chyba że status taki został im przyznany w przepisach szczególnych.

2. Wywłaszczenie praw nabytych

PYTANIE PODOBNE DO PYTANIA Z 2012: Wywłaszczenie praw nabytych w postępowaniu administracyjnym

Wywłaszczenie praw nabytych zwanych też nadzwyczajnym trybem uchylenia lub zmiany decyzji oparte jest na dwóch przesłankach, które muszą wystąpić łącznie:

• dalsze utrzymanie decyzji w obrocie prawnym powoduje stan zagrożenia dla życia lub zdrowia ludzkiego albo grozi poważnymi szkodami dla gospodarki narodowej lub dla ważnych interesów państwa.

Organ uchylając (zmieniając) decyzję w tym trybie jest obowiązany w postępowaniu rozpoznawczym stwierdzić stan zagrożenia określonych dóbr.

• jeżeli poza uchyleniem (zmianą) decyzji w tym trybie nie ma innego sposobu usunięcia zagrożenia wskazanego powyżej.

Istnienie tej przesłanki wymaga również udowodnienia w toku postępowania.

Organem właściwym do wywłaszczenia praw nabytych na podstawie decyzji jest minister, a w wyznaczonym zakresie wojewoda.

Uchylenie (zmiana) decyzji następuje przez wydanie nowej decyzji, która stanowi rozstrzygnięcie sprawy, będącej przedmiotem weryfikowanej decyzji.

Dalsza weryfikacja decyzji wydanej w tym trybie jest zależna od tego, który organ uchylił (zmienił) decyzję:

• jeżeli decyzję wydał minister, to stronie przysługuje wniosek o ponowne rozpoznanie sprawy oraz skarga do sądu administracyjnego,

• jeżeli decyzję wydał wojewoda to przysługuje odwołanie, a następnie skarga do sądu administracyjnego.

Stronie, która poniosła szkodę wskutek wywłaszczenia praw nabytych przysługuje odszkodowanie za rzeczywiście poniesioną szkodę. Odszkodowanie przysługuje od tego organu, który wzruszył decyzję. Strona może dochodzić odszkodowania w trybie administracyjnym. Roszczenie o odszkodowanie przedawnia się z upływem 3 lat od dnia, w którym stała się ostateczna.

3. Skarga do wsa na podstawie przepisów szczególnych

Skargi w sprawach, w których ustawy szczególne przewidują sądową kontrolę

Wg art. 3 par. 3 PPSA: „sądy administracyjne orzekają także w sprawach, w których przepisy ustaw szczególnych przewidują sądową kontrolę, i stosują środki określone w tych przepisach”. Art. 3 par. 3 PPSA nie określa rodzaju spraw, które ustawy szczególne mogą poddać kontroli sądu administracyjnego.

Na podstawie przepisów ustaw szczególnych przysługuje skarga do sądu administracyjnego:

1. Z mocy art. 20 ust. 1 ustawy z 15.09.2000 o referendum lokalnym inicjatorowi referendum przysługuje skarga do SA na uchwałę organów stanowiącego samorządu terytorialnego, która odrzuca wniosek mieszkańców o przeprowadzenie referendum, a także na niedotrzymanie terminu rozpatrzenia wniosku. Art. 26 ust. 1 tej ustawy przyznaje mu uprawnienie wniesienia do SA skargi od postanowienia wojewódzkiego komisarza wyborczego odrzucającego wniosek w sprawie referendum lub od niewydania takiego postanowienia w ustawowym określonym terminie

2. Wg ustaw samorządowych do sądu administracyjnego przysługuje skarga wtedy, gdy organ samorządu województwa, powiatu, gminy nie wykonuje czynności nakazanych prawem albo przez podejmowane czynności prawne lub faktyczne narusza prawa osób trzecich.

3. Ustawa – Prawo prasowe. Zgodnie z art. 4 ust. 4 takiej tej ustawy: „odmowę, o której mowa ust. 3, lub niezachowanie wymogów określonych w tym przepisie, można zaskarżyć do SA w terminie 30 dni; w postępowaniu przed sądem stosuje się odpowiednio przepisy o zaskarżaniu do sądu decyzji administracyjnych”.

4. Ustawa o koncesji na roboty budowlane lub usługi – „zainteresowanemu podmiotowi, którego interes prawny w zawarciu umowy koncesji doznał lub może doznać uszczerbku w wyniku czynności podjętych przez koncesjodawcę z naruszeniem przepisów ustawy, przysługuje prawo do wniesienia skargi do SA.

Jest to wyliczenie, które nie zamyka rozwiązań przyjętych w wielu ustawach szczególnych!!!

1.Konsekwencje prawne rozstrzygnięcia sporu o właściwość i sporu kompetencyjnego w postępowaniu administracyjnym i postępowaniu podatkowym.

Sporem o właściwość jest sytuacja prawna, w której co do zakresu działania organów państwowych zachodzi rozbieżność poglądów, która powinna być usunięta na skutek podjętych w tym kierunku środków prawnych. Mogą wystąpić tylko w zakresie właściwości ustawowej. Można je podzielić na pozytywne i negatywne; wewnętrzne i zewnętrzne (kompetencyjne).

Według k.p.a. „spory kompetencyjne między organami jednostek ST a organami administracji rządowej rozstrzyga sąd administracyjny.” Właściwym do takiego rozstrzygnięcia jest NSA, który rozstrzyga postanowieniem przez wskazanie organu właściwego do rozpoznania sprawy według przepisów p.p.s.a. Decyzja wydana przez organ, który nie został wskazany w postanowieniu podlega wyeliminowaniu z obrotu prawnego w trybie nadzwyczajnym stosowanym w sprawie stwierdzenia nieważności.

Art. 22 k.p.a. reguluje właściwość organów do rozstrzygania sporów wewnętrznych, przyjmując jako ogólną regułę, że organami właściwymi są najbliższe wspólne dla organów pozostających w sporze organy wyższego stopnia, chyba że brak takiego organu.

W postępowaniu podatkowym art. 19 o.p. reguluje właściwość organów do rozstrzygania sporów wewnętrznych.

W k.p.a. i o.p. nie uregulowano tak istotnych kwestii procesowych, jak wszczęcie postępowania w sprawie rozstrzygnięcia sporu, toku postępowania oraz formy prawnej i procesowych skutków rozstrzygnięcia sporu. W aktualnym stanie prawnym są to czynności wewnętrzne organów administracja publicznej wymykające się spod kontroli stron.

Do czasu rozstrzygnięcia sporu o właściwość organ a.p., na którego obszarze wynikła sprawa, podejmuje tylko czynności niecierpiące zwłoki ze względu na interes społeczny lub słuszny interes obywateli i zawiadamia o dokonanych czynnościach organ powołany do rozstrzygnięcia sporu, a w postępowaniu podatkowym – czynności niezbędne ze względu na interes publiczny lub ważny interes strony.

Organ wyznaczony na podstawie art. 26 i 27 k.p.a., a w postępowaniu podatkowym na podstawie art. 130 i 131 o.p., obowiązany jest sprawę załatwić.

2. Podstawa i wymogi skargi na niezgodność z prawem prawomocnego orzeczenia.

Skarga przysługuje od prawomocnego orzeczenia sądu administracyjnego. Od orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego skarga nie przysługuje (z wyjątkiem, gdy niezgodność z prawem wynika z rażącego naruszenia norm prawa Unii Europejskiej). Orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego traktuje się jak orzeczenia wydane w postępowaniu wywołanym wniesieniem skargi.

Przesłanki dopuszczalności skargi:

• postępowanie sądowoadministracyjne zostało zakończone prawomocnym orzeczeniem (zakres skargi obejmuje nie tylko wyroki i postanowienia kończące postępowanie, ale też inne - np. uzasadnienie)

• przez wydanie orzeczenia stronie została wyrządzona szkoda (przy czym musi zachodzić związek przyczynowy i należy go uprawdopodobnić)

• zmiana lub uchylenie orzeczenia w drodze innych przysługujących stronie środków prawnych nie było i nie jest możliwe (przesłanka ta jest spełniona, jeśli strona, z przyczyn od niej niezależnych nie może wnieść środków odwoławczych – skargi kasacyjnej, zażalenia, a po zakończeniu postępowania prawomocnym orzeczeniem – skargi o wznowienie postępowania administracyjnego).

* dopuszczalne jest wyjątek od tej przesłanki, jeśli stona nie skorzystała z przysługujących jej środków prawnych, gdy niezgodność z prawem wynikała z naruszenia postawowych zasad porządku prawnego lub konstytucyjnych wolności albo praw człowieka i obywatela, chyba że jest możliwa zmiana lub uchylenie orzeczenia w drodze innych przysługujących stronie środków prawnych.

Legitymację do wniesienia skargi ma strona, uczestnicy, Prokurator Generalny, Rzecznik Praw Obywatelskich (od tego samego orzeczenia przysługuje tylko jedna skarga)

Podstawy prawne: naruszenie przepisów prawa materialnego lub przepisów postępowania, które spowodowały niezgodność orzeczenia z prawem, jeśli przez jego wydanie stronie została wyrządzona szkoda. Podstawą skargi nie mogą być zarzuty dotyczące ustalenia faktów lub oceny dowodów.

Wymogi skargi:

a) treść i forma:

skarga powinna spełniać wymogi pisma procesowego a ponadto zawierać: oznaczenie orzeczenia z wykazaniem, czy jest ono zaskarżalne w całości, czy w części, podstawy, uzasadnienie, wskazanie przepisu prawa, z którym orzeczenie jest niezgodne, uprawdopodobnienie wyrządzenia szkody, wykazanie, że wzruszenie oskarżenia w drodze innych środków nie było i nie jest możliwe, wniosek o stwierdzenie jego niezgodności z prawem.

b) termin: 2 lata od dnia uprawomocnienia się orzeczenia

c) tryb: wnosi się do sądu, który wydał orzeczenie

DRUGA ODPOWIEDŹ NA TO SAMO PYTANIE:

Skarga ta przysługuje od prawomocnego orzeczenia WSA, gdy przez jego wydanie została stronie wyrządzona szkoda, a zmiana lub uchylenie orzeczenia w drodze innych przysługujących stronie środków prawnych nie było i nie jest możliwe.

Skarga ta przysługuje również w wyjątkowych przypadkach od prawomocnego orzeczenia WSA, jeśli strony nie skorzystały z przysługujących im środków prawnych, gdy niezgodność z prawem wynika z naruszenia podstawowych zasad porządku prawnego lub konstytucyjnych wolności albo praw człowieka i obywatela, chyba że jest możliwa zmiana lub uchylenie orzeczenia w drodze innych przysługujących stronie środków prawnych. Od orzeczeń NSA skarga nie przysługuje, z wyjątkiem gdy niezgodność z prawem wynika z rażącego naruszenia norm prawa UE.

Można ją oprzeć na podstawie naruszenia prawa materialnego lub przepisów postępowania, które spowodowały niezgodność orzeczenia z prawem, gdy przez jego wydanie stronie została wyrządzona szkoda. Podstawą skargi nie mogą być zarzuty dotyczące ustalenia faktów i oceny dowodów.

Skarga ta powinna zawierać:

- oznaczenie orzeczenia, od którego jest wniesiona, ze wskazaniem, czy jest ono zaskarżone w całości lub w części,

- przytoczenie jej podstaw oraz ich uzasadnienie,

- wskazanie przepisu prawa, z którym zaskarżone orzeczenie jest niezgodne,

- uprawdopodobnienie wyrządzenia szkody spowodowanej przez wydanie orzeczenia,

- wykazanie, że wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków prawnych nie było i nie jest możliwe, a ponadto, że występuje wyjątkowy przypadek uzasadniający wniesienie skargi,

- wniosek o stwierdzenie niezgodności orzeczenia z prawem.

Skarga podlega opłacie stałej. Powinna czynić zadość wymaganiom przewidzianym dla pisma strony, dołącza się odpisy dla doręczenia innym stronom i uczestnikom postępowania + dwa odpisy do akt NSA.

Wnosi się ją do sądu, który wydał zaskarżone orzeczenie w terminie 2 lat od dnia jego uprawomocnienia się.

3. Ograniczenia podmiotowe w administracyjnym postępowaniu egzekucyjnym

Zasięg stosowania ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji w oparciu o kryterium podmiotowe stanowi określenie organów, przed którymi stosuje się przepisy ustawy, oraz wskazanie podmiotów, wobec których może być przeprowadzona egzekucja. W stosunku do podmiotów wobec których egzekucja może być prowadzona zakres podmiotowy został ustalony szeroko. Obejmuje wszystkich zobowiązanych. Ograniczenie wprowadza tylko art. 14 § 1 u.p.e.a., który stanowi, że „Przeciwko osobom, które korzystają z przywilejów i immunitetów dyplomatycznych i w zakresie przewidzianym przez ustawy, umowy lub powszechnie ustalone zwyczaje podlegają orzecznictwu organów polskich, nie może być przeprowadzona egzekucja administracyjna, chyba, że chodzi o sprawę, w której osoby te podlegają orzecznictwu polskich organów administracyjnych”. W przypadku zrzeczenia się przywileju lub immunitetu – i to wyraźnego, nie dorozumianego, odnoszącego się do egzekucji administracyjnej – może być ona przeprowadzona, ale z wyłączeniem egzekucji mienia używanego co celów służbowych oraz środków egzekucyjnych stosowanych do osób fizycznych (§ 2 i 3).

DRUGA ODPOWIEDŹ NA TO SAMO PYTANIE:

Ustawa o postępowaniu egzekucyjnym w administracji określa sposób postępowania wierzycieli w przypadkach uchylania się zobowiązanych od wykonania ciążących na nich obowiązków i prowadzone przez organy egzekucyjne postępowanie i stosowane przez nie środki przymusu służące doprowadzeniu od wykonania lub zabezpieczenia wykonania obowiązków. Jest to klauzula generalna określająca zasięg stosowania ustawy, w której występuje kryterium podmiotowe i przedmiotowe.

Kryterium podmiotowe stanowi określenie organów, przed którymi stosuje się przepisy ustawy, oraz wskazanie podmiotów, wobec których może być prowadzona egzekucja.

Organ egzekucyjny to organ uprawniony do stosowania w całości lub w części określonych w ustawie środków służących doprowadzeniu do wykonania przez zobowiązanych ich obowiązków o charakterze pieniężnym lub niepieniężnym oraz zabezpieczania wykonania tych obowiązków.

Szeroko został ustalony zakres podmiotów, wobec których egzekucja może być prowadzona. Obejmuje on wszystkich zobowiązanych.

Ograniczenie: Przeciwko osobom, które korzystają z przywilejów i immunitetów dyplomatycznych i w zakresie przewidzianym przez ustawy, umowy lub powszechnie ustalone zwyczaje międzynarodowe nie podlegają orzecznictwu organów polskich, nie może być prowadzona egzekucja administracyjna, chyba że chodzi o sprawę, w której osoby te podlegają orzecznictwu polskich organów administracyjnych.

W przypadku wyraźnego zrzeczenia się immunitetu, odnoszącego się do egzekucji administracyjnej, może być ona prowadzona, ale z wyłączeniem egzekucji z mienia używanego do celów służbowych oraz środków egzekucyjnych stosowanych do osób fizycznych!

1. Zakres przedmiotowy postępowania ogolnego a postepowania w trybach nadzwyczajnych, (Przedmiot postępowania w postępowaniu administracyjnym a w trybach nadzwyczajnych)

W postępowaniu administracyjnym ogólnym i szczególnym - podatkowym wyróżniamy dwa tryby postępowania, czyli postępowanie główne oraz postępowania nadzwyczajne.

Przedmiotem postępowania głównego jest rozpoznanie i rozstrzygnięcie sprawy administracyjnej w trybie i formie przewidzianych przez przepisy prawa procesowego zgodnie z przepisami prawa materialnego. Wyróżniamy:

1. toczące się przed organem I instancji

2. toczące się przed organem II instancji w razie wniesienia odwołania przez legitymowane podmioty postępowania administracyjnego

Zaliczenie postępowania odwoławczego do postępowania głównego jest uzasadnione tożsamością celów i przedmiotu postępowania przed I i II instancja.

Drugim trybem postępowania są postępowania nadzwyczajne. Przedmiotem nadzwyczajnych postępowań, w przeciwieństwie do postępowania głównego, nie jest rozstrzygnięcie merytoryczne sprawy administracyjnej (podatkowej), lecz przeprowadzenie weryfikacji decyzji wydanej w postępowaniu głównym i z tego względu można im przypisać charakter „służebny", albowiem byt prawny tych postępowań jest uzależniony od uprzedniego przeprowadzenia postępowania głównego, zakończonego wydaniem ostatecznej decyzji, a istotą postępowań nadzwyczajnych jest stworzenie gwarancji represyjnych zrealizowania celu postępowania głównego - wydania decyzji w pełni prawidłowej.

Na system nadzwyczajnych trybów postępowania uregulowanych w k.p.a. i w o.p. składają się:

1. postępowanie w sprawie wznowienia postępowania. Celem tego postępowania jest stworzenie możliwości prawnej ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia sprawy administracyjnej zakończonej decyzją ostateczną, jeśli postępowanie, w którym ona zapadła, było dotknięte kwalifikowaną wadliwością procesową wyliczoną wyczerpująco w art. 145 § 1 i 145a § 1 k.p.a. oraz art. 240 § 1 o.p. Tryb ten stosuje się odpowiednio do postanowień;

2. postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji. Celem tego postępowania jest ustalenie, czy decyzja nie jest dotknięta kwalifikowaną wadą, przede wszystkim materialnoprawną, wyliczoną wyczerpująco w art. 156 § 1 k.p.a. Tryb ten stosuje się odpowiednio do postanowień;

3. postępowanie mające na celu, w przypadku wystąpienia wskazanych przepisami przesłanek, uchylenie, zmianę decyzji prawidłowej bądź dotkniętej wadami niekwalifikowanymi (art. 154, 155, 161 § 1 k.p.a.)

W postępowaniu głównym, jak i w postępowaniach nadzwyczajnych wyróżniamy trzy stadia:

1. stadium wstępne, obejmujące czynności wszczęcia postępowania oraz czynności procesowe mające na celu zbadanie dopuszczalności wszczęcia postępowania w określonej sprawie

2. stadium postępowania wyjaśniającego, obejmujące ciąg czynności procesowych, których celem jest ustalenie stanu faktycznego sprawy

3. stadium podjęcia decyzji rozstrzygającej sprawę indywidualną konkretnej osoby, będącą przedmiotem postępowania.

2. Granice post uproszczonego w postepowaniu sadowoadministracyjnym

Postępowanie uproszczone (obok trybu głównego, gdzie przeprowadzana jest rozprawa) jest jednym z trybów przeprowadzenia postępowania rozpoznawczego. Sąd rozpoznaje wtedy sprawę na posiedzeniu niejawnym, w składzie jednego sędziego. W postępowaniu uczestniczą tylko osoby wezwane.

Postępowanie uproszczone jest dopuszczalne w trzech wypadkach:

1. decyzja lub postanowienie, które jest zaskarżone, jest dotknięte wadą nieważności określoną w art. 156 §1 KPA lub innych przepisach, albo zostały wydane z naruszeniem prawa dającym podstawę do wznowienia postępowania. (być może trzeba tu wymienić te wady: 145, 145a, 145b KPA oraz samo 156 KPA)

2. strona złoży wniosek o rozpatrzenie sprawy w trybie uproszczonym, a żadna z pozostałych stron w ciągu 14 dni od zawiadomienia ich o złożeniu tego wniosku nie złoży własnego wniosku o przeprowadzenie rozprawy

3. organ nie przekazał sądowi skargi mimo wymierzenia mu grzywny, a skarżący złoży żądanie rozpoznania sprawy na podstawie nadesłanego odpisu skargi, gdy stan faktyczny i prawny przedstawiony w skardze nie budzi wątpliwości.

3. Zasady wyboru środka egzekucyjnego (Zasady stosowania środków egzekucyjnych.)

Na to pytanie odpowiedziałem w ten sposób, że z zasad postępowania egzekucyjnego wybrałem te które możemy odnieść do środków egzekucyjnych i je opisałem.

Zasada stosowania środków egzekucyjnych przewidzianych ustawą

Zasadę celowości.

Zasadę stosowania środka jak najmniej uciążliwego dla zobowiązanego.

Zasadę niezbędności.

Zasadę poszanowania minimum egzystencjalnego.

Zasadę zagrożenia.

Zasadę zachowania pewnych względów wobec zobowiązanego.

Strona 557-559 podręcznik

1. Przesłanki obowiązywania ugody w postępowaniu administracyjnym. Przesłanki mocy obowiązującej ugody.

W kpa występuje forma ugody pomiędzy stronami postępowania zawierana
przed organem(nie między organem a stroną). Jest to więc ugoda nie
tylko przed organem zawierana, ale także zatwierdzana. Ponadto ugoda
nie została wprowadzona do przepisów o.p. jako forma załatwienia
sprawy.
Przesłanki obowiązywania ugody (chyba chodzi o to):
1.      Sprawa indywidualna musi być zawisła przed organem
administracyjnym, bo ugoda może być zawarta wyłącznie w czasie trwania
postępowania administracyjnego
2.      W sprawie biorą udział co najmniej 2 strony, których interes prawny
lub obowiązek jest tego rodzaju, że dopuszcza pomiędzy nimi
pertraktacje i ustępstwa co do wyniku sprawy
3.      Ugoda służy realizacji zasady szybkości i prostoty postępowania
4.      Zawarcie ugody nie będzie obejściem szczególnych wymagań stawianych
rozstrzygnięciu sprawy z racji obowiązku współdziałania organów
administracji publicznej
5.      Ugoda nie jest wyłączona z mocy przepisów odrębnych
6.      Treść ugody nie narusza wymagań interesu społecznego lub słusznego
interesu stron
Moc obowiązująca ugody
Ugoda odpowiadająca tym przesłankom po jej zatwierdzeniu przez organ
administracyjny(w drodze postanowienia, na które służy zażalenie)
zastępuje decyzję w sprawie, gdyż wywiera takie same skutki jak
decyzja wydana w toku postępowania administracyjnego.

2. Granice postępowania rozpoznawczego przed organem odwoławczym w postępowaniu administracyjnym.

Przedmiotem tego postępowania jest ponowne rozpatrzenie sprawy indywidualnej rozstrzygniętej decyzją organu I instancji. Granice tego postępowania generalnie wyznaczają zasady ogólnego postępowania administracyjnego m.in. zasady prawdy obiektywnej, praworządności i dwuinstancyjności. Organ odwoławczy, zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów, dokonuje oceny materiału dowodowego zebranego w postępowaniu przed I instancją. Wynik może być następujący:

1. Organ może stwierdzić, że organ I instancji, mimo że nie dysponował niezbędnymi dowodami, nie przeprowadził postępowania dowodowego w celu ich uzyskania, czyli że w istocie brak było rozpoznania sprawy w I instancji. Zgodnie z art. 136, 138 par. 2 KPA (229, 233 par. 2 o.p.) organ odwoławczy ma kompetencje tylko do przeprowadzenia uzupełniającego postępowania dowodowego. Jeżeli zachodzi potrzeba przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego w całości, organ odwoławczy kasuje decyzję I instancji i przekazuje sprawę organowi I instancji do ponownego rozpatrzenia (art. 138 par. 2 KPA, 233 par. 2 o.p.).

2. Organ odwoławczy stwierdza, że postępowanie rozpoznawcze w I instancji wymaga uzupełnienia, nie zostały bowiem ustalone wszystkie istotne dla sprawy okoliczności faktyczne. W takim przypadku organ odwoławczy z urzędu lub na wniosek strony jest obowiązany przeprowadzić uzupełniające postępowanie dowodowe. Organ odwoławczy mając wątpliwości co do okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy powinien przeprowadzić postępowanie dowodowe uzupełniające (art. 136 KPA) bądź też uchylić zaskarżoną decyzję w całości i przekazać organowi I instancji do ponownego rozpatrzenia (art. 138 par. 2 KPA). Postępowanie uzupełniające organ odwoławczy przeprowadza sam albo może zlecić jego przeprowadzenie organowi, który wydał decyzję zaskarżoną.

W KPA i o.p. nie został wprowadzony zakaz uwzględniania w fazie postępowania rozpoznawczego przez organ odwoławczy nowych dowodów i nowych okoliczności faktycznych. Organ odwoławczy ma obowiązek uwzględnienia tych „nowości”, chyba że prowadzą one do nowej sprawy. Uzupełniające postępowanie dowodowe przeprowadza się wg przepisów o postępowaniu przed organem I instancji.

Ordynacja podatkowa do postępowania odwoławczego w stadium rozpoznania wprowadza rozprawę. Wg art. 200a par. 1 o.p.: Organ odwoławczy przeprowadzi (obligatoryjnie) w toku postępowania rozprawę:

1. Z urzędu – jeśli zachodzi potrzeba wyjaśnienia istotnych okoliczności stanu faktycznego sprawy przy udziale świadków lub biegłych albo w drodze oględzin – lub sprecyzowania argumentacji prawnej prezentowanej przez stronę w toku postępowania

2. Na wniosek strony

Gdy o przeprowadzenie rozprawy wystąpi STRONA, we wniosku musi uzasadnić potrzebę przeprowadzenia rozprawy, wskazując jakie okoliczności faktyczne sprawy powinny być wyjaśnione i jakie czynności powinny być dokonane. Organ odwoławczy rozpoznaje wniosek strony o przeprowadzenie rozprawy. Jeśli w ocenie organu przedmiotem rozprawy mają być okoliczności niemające znaczenia albo okoliczności te są wystarczająco potwierdzone dowodami, odmawia przeprowadzenia rozprawy – czyni to w formie postanowienia, na które nie przysługuje zażalenie. Rozprawa w podatkach oparta jest na elementach kontradyktoryjności przez wprowadzenie udziału upoważnionego pracownika organu I instancji, od którego decyzji wniesiono odwołanie (art. 200c par. 3 o.p.). Strona na rozprawie może składać wyjaśnienia, zgłaszać żądania, propozycje i zarzuty oraz przedstawiać dowody na ich poparcie oraz wypowiadać się co do wyników postępowania dowodowego. Kierujący rozprawą może uchylić pytanie zadane uczestnikowi, jeśli nie ma istotnego znaczenia. Na żądanie strony uchylone pytania należy zamieścić w protokole.

3. Gwarancje skuteczności orzeczeń sądów administracyjnych

 Art. 286 p.p.s.a. stanowi, że po uprawomocnieniu się orzeczenia sądu
I instancji akta administracyjne sprawy zwraca się organowi
administracji publicznej załączając odpis orzeczenia ze stwierdzeniem
jego prawomocności. Organ administracji publicznej jest związany oceną
prawną i wskazaniem co do dalszego postępowania wyrażonymi w
orzeczeniu sądu. Aby zapewnić skuteczność orzecznictwa sądów
administracyjnych p.p.s.a. przyjmuje pewne gwarancje.
        Po pierwsze wprowadzono skargę do WSA na:
*        niewykonanie wyroku uwzględniającego skargę
*       na bezczynność lub przewlekłość postępowania oraz
*       na bezczynność lub przewlekłość postępowania po wyroku uchylającym
lub stwierdzającym nieważność aktu lub czynności.
Po uprzednim wezwaniu właściwego organu do wykonania wyroku lub
załatwienia skargi strona może wnieść w tym przedmiocie skargę,
żądając wymierzenia temu organowi grzywny. Wykonanie wyroku lub
załatwienie sprawy po wniesieniu skargi nie stanowi podstawy do
umorzenia postępowania czy oddalenia skargi.
Kolejną instytucją gwarantująca skuteczność orzeczeń sądów
administracyjnych jest możliwość podjęcia orzeczenia merytorycznego.
Sąd, oprócz orzeczenia o grzywnie (w sytuacji jak wyżej) może ponadto
orzec o istnieniu lub nieistnieniu prawa lub obowiązku, jeżeli pozwala
na to charakter sprawy oraz niebudzące uzasądnionych wątpliwości
okoliczności jej stanu faktycznego i prawnego. Jednocześnie sąd
stwierdza, że bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania
miało miejsce z rażącym naruszeniem prawa.
         Następną gwarancją jest przyznanie roszczenia o odszkodowanie
osobie, która poniosła szkodę wskutek niewykonania orzeczenia sądu, na
zasadach określonych w KC. Odszkodowanie przysługuje od organu, który
nie wykonał orzeczenia sądu. Jeżeli organ ten w ciągu 3 miesięcy od
dnia złożenia wniosku o odszkodowanie nie wypłacił odszkodowania,
uprawniony podmiot może wnieść powództwo do sądu powszechnego. Art.
154 §5 p.p.s.a. nie daje podstawy do podjęcia decyzji o odszkodowaniu:
organ uznaje roszczenie - wypłaca, nie wypłaca - powództwo do sądu
powszechnego.
         P.p.s.a. przyznaje roszczenie odszkodowawcze w dwóch przypadkach:
*       osoba poniosła szkodę na skutek niewykonania orzeczenia sądu oraz
*       gdy sąd wyrokiem uchylił zaskarżoną decyzję a organ ponownie
rozpatrując sprawę umorzył postępowanie, oraz w razie gdy sąd
stwierdził nieważność aktu lub ustalił przeszkodę prawną
uniemożliwiającą stwierdzenie nieważności aktu - stronie, która
poniosła  szkodę służy odszkodowanie od organu, który wydal decyzje.
Jeżeli organ nie uwzględni wniosku o odszkodowanie to osoba, która
poniosła szkodę może dochodzić roszczenia na drodze postępowania przed
sądem powszechnym.

1. Formy postępowania wyjaśniającego w postępowaniu administracyjnym i podatkowym.

Formy postępowania wyjaśniającego w post administracyjnym i podatkowym.

Formy postepowania wyjaśniającego to:

- rozprawa

-postepowanie gabinetowe

Rozprawa jest więc jedną z form postępowania wyjaśniającego.Umożliwia realizację zasady kontradyktoryjności, koncentracji dowodów, bezpośredniości, szybkości, prostoty, oszczędności, prostoty, jedności. Umożliwia koncentrację w jednym miejscu i czasie wszystkich uczestników postępowania. Kpa nie wprowadza rozróżnienia między obligatoryjnym a fakultatywnym prowadzeniem rozprawy, mimo że rozdziela na dwie grupy przesłanki korzystania z tej formy.--> art. 89 par.1 i art. 89 par.2 kpa.

Zgodnie z rozwiązaniem prawnym z art. 89 kpa organ jest obowiązany przeprowadzić rozprawę, gdy:

1. Przyśpieszy/uprości postępowanie,

2. Wymaga tego przepis prawa,

3. Zachodzi potrzeba uzgodnienia interesów,

4. Istnieje potrzeba wezwania świadków, biegłych, oględziny.

Wystąpienie jednej z tych przesłanek zobowiązuje organ do przeprowadzenia rozprawy. Strona lub podmiot na prawach strony mogą wystąpić z wnioskiem o przeprowadzenie rozprawy. Organ jest obowiązany rozpoznać ten wniosek na podstawie ww. przesłanek.

Nieprzeprowadzenie rozprawy, gdy wymaga tego przepis stanowi rażące naruszenie prawa. W innych przypadkach, gdy organ z powodu błędnej oceny sytuacji uregulowanych w art. 89kpa zaniecha przeprowadzenia rozprawy, stanowi to naruszenie przepisów prawa procesowego.

Czynności przygotowawcze to:

1.wezwanie stron do złożenia wyjaśnień, dokumentów i innych dowodów oraz do stawienia się na rozprawie

2.wezwanie świadków i biegłych

3.zawiadomienie o rozprawie państwowych i samorządowych jednostek organizacyjnych, organizacji

społecznych, a także innych osób jeśli ich udział w rozprawie jest uzasadniony ze względu na jej przedmiot

(art. 90 § 3 k.p.a).

W przypadku gdy jest prawdopodobne, ze oprócz stron wezwanych na rozprawę, już uczestniczących w postępowaniu mogą być również i inne strony, które wcześniej się nie zgłosiły ani nie zostały wezwane do udziału w postępowaniu z braku wiadomości o nich, organ ma obowiązek dać ogłoszenie o terminie, miejscu i przedmiocie rozprawy w formie obwieszczenia albo w innej formie zwyczajowo przyjętej w danej miejscowości ( art. 91 § 3 k.p.a.). Wezwanie na rozprawę doręcza się na piśmie określając w nim termin, miejsce i przedmiot rozprawy (art. 91 § 1 i 2 k.p.a.). Termin rozprawy musi być wyznaczony na tyle

wcześniej, ażeby doręczenie wezwań oraz ogłoszenie o rozprawie nastąpiło co najmniej na siedem dni przed rozprawą (art. 92 k.p.a.).

Rozprawą kieruje pracownik organu administracji publicznej, przed którym toczy się postępowanie w sprawie. Jeżeli postępowanie toczy się przed organem kolegialnym to rozprawą kieruje albo przewodniczący tego organu albo wyznaczony członek tego organu.

k.p.a. nie normuje szczegółowo czynności związanych z przeprowadzeniem rozprawy. Uregulowana jest jedynie kwestia odroczenia rozprawy, uprawnienia stron oraz ogólne uprawnienia osoby kierującej rozprawą. Na podstawie przepisów k.p.a. w ciągu czynności procesowych składających się na prowadzenie rozprawy można wyodrębnić:

-część wstępną

-część właściwą (główną) rozprawy.

Część wstępna rozprawy obejmuje jej otwarcie, ustalenie czy stawiły się osoby wezwane, stwierdzenie czy nie ma podstaw do odroczenia rozprawy. Kierujący rozprawą jest obowiązany ją odroczyć, jeżeli stwierdzi poważne nieprawidłowości w wezwaniu stron, gdy niestawiennictwo stron zostało spowodowane trudną do przezwyciężenia przeszkodą oraz w przypadku wystąpienia innych ważnych przyczyn (art. 94 § 2 k.p.a.). Niestawienie się stron należycie wezwanych na rozprawę nie stanowi przeszkody w jej prowadzeniu (art. 94

§ 1 k.p.a.)

Jeżeli strona (strony) nie stawiła się na rozprawę, kierujący nią jest obowiązany zbadać, czy strona była prawidłowo wezwana. W razie gdy nie stwierdzi nieprawidłowości w tym zakresie to musi jeszcze ustalić czy niestawiennictwo strony nie było spowodowane przeszkodą trudną do przezwyciężenia. Dopiero wtedy gdy wynik tych czynności będzie negatywny prowadzący rozprawę może odstąpić od jej odroczenia. Zapewnienie bowiem stronie udziału w rozprawie jest realizacją zasady ogólnej czynnego udziału strony w

postępowaniu. Odstąpienie od tego prawa jest dopuszczalna tylko wtedy gdy strona z własnej woli z niego rezygnuje. Osoba kierująca rozprawą ma obowiązek jej odroczenia również w przypadkach, gdy wystąpią inne ważne przyczyny, które uniemożliwiają osiągnięcie celu rozprawy, np. nie stawią się świadkowie, biegli, strona (strony), których wyjaśnienia są niezbędne do ustalenia stanu faktycznego sprawy.

Część właściwa rozprawy obejmuje przeprowadzenie dowodów, co nie jest unormowane w k.p.a. W tym zakresie należałoby przyjąć wzory z postępowania sądowego, a zatem świadków powinno się przesłuchiwać pojedynczo i podczas nieobecności świadków, którzy jeszcze nie składali zeznań. W razie pojawienia się sprzeczności w zeznaniach różnych świadków należy przeprowadzić ich konfrontację, dowody wniesione na piśmie należy ujawnić na rozprawię przez ich odczytanie. Kierujący rozprawą powinien zapewnić porządek

czynności procesowych, zapobiegać przewlekłości tych czynności i z tego względu może on uchylać pytania zadawane świadkom, biegłym, stronom, jeżeli odpowiedź na nie ma istotnego znaczenia dla rozpatrywanej sprawy. Jednakże na żądanie strony treść takiego uchylonego pytania należy odnotować w protokole, a więc należy je zapisać w dosłownym brzmieniu.

Kierujący rozprawą sprawuje tzw. Policję sesyjną, z czego wynika jego uprawnienie zarówno do utrzymania porządku czynności procesowych, jak też do zapewnienia prawidłowego pod każdym względem przebiegu rozprawy. Za niewłaściwe zachowanie osoby uczestniczące w rozprawie, a więc zarówno strony, świadkowie lub biegli jak i przedstawiciele innych podmiotów wezwanych na rozprawę czy osoby przysłuchujące się jej przebiegowi mogą być ostrzeżone, że grozi im wydalenie z miejsca rozprawy, aw razie dalszego zakłócania czynności rozprawy mogą być wydalone z miejsca jej odbywania i ukarane grzywną. Postanowienie o ukaraniu grzywną może być zaskarżone w drodze zażalenia (art. 96 k.p.a.)

Druga z form jest postępowanie gabinetowe.

Jeżeli nie występują przesłanki wymienione w art. 89 k.p.a. ani tez przepisy odrębne nie stanowią obowiązku przeprowadzenia rozprawy to czynności postępowania wyjaśniającego mogą odbywać się w formie tzw. Postępowania gabinetowego. Będzie to miało miejsce wtedy, gdy np. w sprawie jest tylko jedna strona albo gdy jest wprawdzie kilka stron, ale ich interesy nie są sprzeczne ze sobą. Obowiązują w nim wszystkie reguły postępowania dowodowego. Strona musi mieć zapewniony czynny udział we wszystkich czynnościach, musi być wezwana do obecności przy przeprowadzeniu dowodu np. z zeznania świadka czy opinii biegłego.

Postępowanie gabinetowe dość często prowadzone jest wtedy, gdy do udowodnienia stanu faktycznego wystarczające są dokumenty. Postępowanie gabinetowe ma podstawowe znaczenie w postępowaniu podatkowym, w którym przepisu o.p. nie wprowadzają formy rozprawy do postępowania prowadzonego przed organem pierwszej instancji. W postępowaniu podatkowym wprowadzono rozprawę w postępowaniu odwoławczym, przed organem odwoławczym w przypadkach uregulowanych w art. 200a o.p.- zmianę tę wprowadzono w 2006r.

2. Skarga na decyzje do WSA. Dopuszczalność na skargi na decyzje swobodne

PYTANIE PODOBNE DO PYTANIA Z 2012: Skarga na decyzję do WSA

Służy nie tylko na akty o nazwie „decyzja”, ale na wszystkie akty, które mają jej charakter bez względu na nazwę (a więc pozwolenie, nakaz, zakaz itp.), jeśli są aktami wydanymi przez organy administracji publicznej, władczo kształtujące sytuację prawną strony, jeśli posiadają minimum wymaganych elementów- oznaczenie organu, adresata, rozstrzygnięcie i podpis osoby reprezentującej organ. Nie ma też znaczenia, czy jest to decyzja, związana, czy swobodna, deklaratoryjna czy konstytutywna- jeśli tylko jest decyzją, podlega zaskarżeniu.

Nie podlegają zaskarżeniu jedynie akty wewnętrzne.

Sąd rozstrzyga o zgodności decyzji z prawem- materialnym i formalnym. Nie wkracza w kwestię uznania administracyjnego i nie rozpatruje sprawy merytorycznie, jeśli decyzja została wydana nie naruszając przy tym prawa.

Zaskarżeniu podlegają decyzje ostateczne. Przesłanką skargi jest wyczerpanie zwyczajnych środków odwoławczych, jakie służyły w danej sprawie. Nie wymaga się wykorzystania środków nadzwyczajnych (stwierdzenie nieważności, wznowienie postępowania). W przypadku niewykorzystania ich z winy strony, skarga nie przysługuje (np. gdy upłynął termin odwołania, a strona go nie wniosła, nie może złożyć skargi). Nie dotyczy to RPO i Prokuratora.

Właściwość sądu- do rozpatrywania skarg na decyzje zobligowany jest sąd właściwy miejscowo ze względu na organ wydający decyzję.

Termin- 30 dni od doręczenia decyzji.

Sąd może odrzucić skargę postanowieniem, jeśli skarga była niedopuszczalna lub nie spełniała wymogów formalnych

Sąd orzekając może oddalić skargę lub ją uwzględnić. W przypadku uwzględnienia:

1) uchylić ją w całości lub w części.

Przesłanką uchylenia jest wydanie decyzji:

- z naruszeniem prawa materialnego (jeśli miało wpływ na wynik)

- z naruszeniem prawa dającym podstawę do wznowienia postępowania (naruszenie określonych przepisów p procesowego)

- innych przepisów, jeśli miały wpływ na wynik postępowania

2) stwierdzić nieważność decyzji

3) stwierdzić niezgodność z prawem decyzji.

3.Współpraca Rzeczpospolitej Polskiej z obcym państwem - egzekucja administracyjna.

Egzekucji administracyjnej poddano należności pieniężne przekazane do egzakucji administracyjnej na podstawie ratyfikowanych umów międzynarodowych, których stroną jest RP.

Współdziałanie z państwem obcym w zakresie egzekucji administracyjnej obejmuje:

Kompetencje w zakresie współdziałania z państwem obcym ma minister właściwy do spraw finansów publicznych o udzielenie mu przez obce państwo pomocy. Warunkiem materialnym przedmiotowym jest wysokośc kwoty nalezności pieniężne- nie można wystapić o udzielenie pomocy, jeśli kwota nie przekracza 1500euro. Ustanawia tez przedmiotowy zakres stanowiąc, że wniosek o udzielenie pomocy może dotyczyć kilku nalezności pod warunkiem, ze SA nalezne od tego samego zobowiązanego.Warunki formalne to określenie wymogów wniosku o udzielenie pomocy przez obce państwo. Do wniosku organ wnioskujący dołącza ich tłumaczenie na jeden z urzędowych języków państwa, które ma udzielić pomocy. Wszelkie informacje lub dokumenty związane z udzieleniem pomocy przekazuje się wyłącznie drogą elektroniczną, z zastrzeżeniem wyjątków.

U.p.e.a. ustanawia tez reguły ogólne zarówno w zakresie wystapienia z wnioskiem o udzielenie przez obce państwo pomocy jak i jego wycofania. Wystąpienie z wnioskiem i jego wycofanie nastepuje na wniosek polskiego wierzyciela, a w zakresie udzielenia informacji również na wniosek organu egzek. Ustawa okresla reguly ogólne w zakresie wystąpienia obcego państwa o udzielenie pomocy. Minister właściwy ds. finansów publicznych potwierdza pisemnie obcemu państwu otrzymanie wniosku o udzielenie pomocy nie później niż w terminie 7 dni od dnia otrzymania wniosku

Współdziałanie obejmuje:

1. Udzielanie informacji

a). wystapienie z wnioskiem przez ministra właściwego ds. finansów publicznych do obcego państwa o udzielenie informacji. Wniosek może dotyczyć:

-zobowiązanego

-innej osoby zobowiązanej do uregulowania nalezności pieniężnej, jeżeli prawo RP przewiduje odpowiedzialność innych osób za obowiązki zobowiązanego

-podmiotów, w których posiadaniu znajduje się mienie osób z ptk a i b

W razie gdy informacja w ocenie ministra nie jest wystarczająca, może on w terminie 2 miesięcy od otrzymania informacji zwrócić się na piśmie do tego państwa z wnioskiem o nadesłanie informacji uzupełniających. Wniosek o udzielenie informacji może być w każdym czasie wycofany.

b). dostarczenie na wniosek obcego państwa informacji i dokumentów, które mogą byś użyteczne lub potrzebne temu państwu w dochodzeniu nalezności pieniężnych. U.p.e.a. wprowadza ograniczenie podmiotowe w zakresie realizacji tego obowiązku- minister ds. finansów publicznych nie jest obowiązany udzielić obcemu państwu informacji:

-których nie mógłby uzyskac do celów egzekucji podobnych nalezności powstałych w Rp

-które są objęte tajemnicą zawodową, handlową lub przemysłowa

-których ujawnienie prowadziłoby lub mogłoby prowadzić do zagrożenia interesów bezpieczeństwa RP lub jej porządku publicznego

Każdą posiadaną lub uzyskaną informację przekazuje się natychmiast obcemu państwu w takiej formie, w jakiej została pozyskana. Jeśli żądana informacja podlega wyłączeniu od obowiązku przekazania, należy obce państwo pisemnie poinformować o przyczynach odmowy. Informacja o odmowie powinna być przekazana niezwłocznie po stwierdzeniu wystapienia przesłanek odmowy, nie później nież w terminie 3 miesięcy od dnia potwierdzenia otrzymania wniosku.

2. Powiadomienie

Obejmuje:

-wystąpienie przez ministra do obcego państwa o powiadomienie podmiotu, który zgodnie z prawem RP powinien być powiadomiony o czynnościach i orzeczeniach administracyjnych i sądowych, które zostały podjęte w RP i które odnoszą się do nalezności pieniężnych przysługujących od tego podmiotu lub od dochodzenia takiej nalezności

-na wniosek obcego państwa powiadomienia zainteresowanego o pismach lub orzeczeniach przekazanych przez to państwo. Po otrzymaniu wniosku organ wykonujący podejmie się czynności niezbędnych do dokonania tego powiadomienia. Minister ds. finansów publicznych jest obowiązany niezwłocznie poinformować obce państwo o dacie dokonania powiadomienia przez zwrot jednego egzemplarza wniosku poświadczonego na odwrocie.

3. Prowadzenie postępowania egzekucyjnego

1. Pojęcie i struktura decyzji administracyjnej.

PYTANIE PODOBNE DO PYTANIA Z 2012: Pojęcie i struktura postanowienia w kpa i op

Postanowienie jest jednostronnym aktem stosowania prawa wydawanym przede wszystkim na podstawie przepisów procesowych. Każdy, kto bierze udział w czynnościach procesowych, do kogo one się odnoszą, kto im asystuje lub pozostaje z nimi w jakimś związku, może stać się adresatem postanowienia. Postanowienia dotyczą poszczególnych kwestii wynikających w toku postępowania, lecz nie rozstrzygają o istocie spraw, chyba że przepisy kodeksu stanowią inaczej. Elementy postanowienia oraz odesłanie do stosowania przepisów dotyczących decyzji jest takie samo w kpa i op. Art. 124. § 1. Postanowienie powinno zawierać: oznaczenie organu administracji publicznej, datę jego wydania, oznaczenie strony lub stron albo innych osób biorących udział w postępowaniu, powołanie podstawy prawnej, rozstrzygnięcie, pouczenie, czy i w jakim trybie służy na nie zażalenie lub skarga do sądu administracyjnego oraz podpis z podaniem imienia i nazwiska oraz stanowiska służbowego osoby upoważnionej do jego wydania. § 2. Postanowienie powinno zawierać uzasadnienie faktyczne i prawne, jeżeli służy na nie zażalenie lub skarga do sądu administracyjnego oraz gdy wydane zostało na skutek zażalenia na postanowienie.

Rodzaje postanowień:

1. ściśle procesowe

2. procesowe, wpływające na dalszy bieg postępowania

3. odnoszące się do istoty sprawy lub wywierające skutek materialnoprawny

4. wydawane poza ramami postępowania administracyjnego ogólnego

zależnie od rodzaju, postanowienia wywołują różne skutki (str. 256)

2. Roszczenia odszkodowawcze.-jest wyżej w post.sad.
3. Czynności egzekucyjne. Kwalifikacja.

Czynności egzekucyjne można podzielić na:

1. Czynności procesowe, które wywierają podwójny skutek prawny tzn. co do wszczęcia i przebiegu postepowania egzekucyjnego oraz co do wykonania samego obowiązku egzekucji. Bez wszczęcia postępowanie egzekucyjnego i wydania w nim postanowienia o zastosowaniu śr egzekucyjnego a w zakresie obow pieniężnych zawiadomienia o zajęciu prawa majątkowego, protokolu zajęcia dokumentu ani nie mozesię toczyć postepowanie Anie też nie mogą być zastosowane środku przymusowego wykonania obowiązku

2. Czynności wykonawcze, które przez działania faktyczne prowadzą do wykonania obowiązku, są określane w doktrynie mianem czynności mat-technicznych

Ad.I

W ramach czynności procesowych wyróżnić można czynności procesowe wszczęcia postepowania egzekucyjnego(wniosek+ tytuł wykonawczy) złożenie wniosku i tytułu daje podstawę do wszczęcia postępowania.

Czynności wstępne-ich przedmiotem jest zbadanie przez organ czy:

Jest on właściwy do przeprowadznia post egzekucyjnego w spr wykonania danego obowiązku?

Czy wniosek i tytuł wykonawczy zawierają wymagania formalne?

Czy egzekucja administracyjna jest dopuszczalna?

• Czynności procesowe przebiegu postepowania egzekucyjnego i jego weryfikacji

1. Czynności dowodowe

2. Czynności orzecznicze

AdII. Czynności wykonawcze

Do wykonania obowiązku przynależą czynności wykonawcze. Przystepując do nich organ egzekucyjny/egzekutor doręcza zobowiązanemu odpis tytułu wykonawczego.

1. Zagadnienie wstępne w postępowaniu administracyjnym i podatkowym. Konsekwencje prawne.

PYTANIE PODOBNE DO PYTANIA Z 2012: Zagadnienie wstepne w kpa i op, tryb rozstrzygania i prawne konsekwencje

Przez pojęcie zagadnienia wstępnego należy rozumieć sytuacje, w których wydanie orzeczenia merytorycznego w sprawie będącej przedmiotem postępowania przed właściwym organem, uwarunkowane jest uprzednim rozstrzygnięciem wstępnego zagadnienia prawnego. Ocena zaś tego zagadnienia wstępnego, gdyby ono w sobie mogło być przedmiotem odrębnego postępowania (tzn. w oderwaniu od sprawy, na tle której wystąpiło), należy ze względu na jego przedmiot do kompetencji innego organu państwowego niż ten, przed którym toczy się postępowanie w głównej sprawie. Konieczność zagadnienia wstępnego jest przesłanką obligatoryjnego zawieszenia postępowania.
Art. 100.

§ 1. Organ administracji publicznej, który zawiesił postępowanie z przyczyny

określonej w art. 97 § 1 pkt 4, wystąpi równocześnie do właściwego organu

lub sądu o rozstrzygnięcie zagadnienia wstępnego albo wezwie stronę do wystąpienia

o to w oznaczonym terminie, chyba że strona wykaże, że już zwróciła

się w tej sprawie do właściwego organu lub sądu.

§ 2. Jeżeli zawieszenie postępowania z przyczyny określonej w art. 97 § 1 pkt 4

mogłoby spowodować niebezpieczeństwo dla życia lub zdrowia ludzkiego

albo poważną szkodę dla interesu społecznego, organ administracji publicznej

załatwi sprawę, rozstrzygając zagadnienie wstępne we własnym zakresie.

§ 3. Przepis § 2 stosuje się także wówczas, gdy strona mimo wezwania (§ 1) nie

wystąpiła o rozstrzygnięcie zagadnienia wstępnego albo gdy zawieszenie postępowania

mogłoby spowodować niepowetowaną szkodę dla strony. W tym ostatnim przypadku organ może uzależnić załatwienie sprawy od złożenia

przez stronę stosownego zabezpieczenia.

Wyjątkowy tryb rozstrzygania kwestii wstępnej powoduje, że OAP bada sprawę wykraczającą poza zakres jego właściwości rzeczowej. (PARAGRAF 2)

Tryb wyjątkowy rozstrzygania kwestii wstępnej:

a) bez zawieszenia postępowania: gdy zawieszenie stwarza zagrożenie życia, zdrowia ludzkiego lub interesu społecznego oraz gdy zawieszenie mogłoby spowodować niepowetowaną szkodę dla strony.

b) w trakcie zawieszenia postępowania, gdy strona nie złożyła wniosku do właściwego organu.

Wyjątkowy tryb rozstrzygania kwestii wstępnej powoduje, że OAP bada sprawę wykraczającą poza zakres jego właściwości rzeczowej.

W sprawach podatkowych wprowadzono nowa przesłankę zawieszenia postępowania ze względu na swoistą dla postępowania podatkowego kwestię wstępną, jaką stanowi konieczność rozstrzygnięcia na podstawie art. 107-118 o.p. ostateczną decyzją o odpowiedzialności podatkowej osób trzecich za zaległości podatkowe podatnika.

Zawieszenie postępowania następuje postanowieniem, na które przysługuje zażalenie.

Obowiązki organu w czasie zawieszenia postępowania:

1. Kontrola stanu sprawy

2. Czynności zmierzające do usunięcia przeszkody w prowadzeniu postępowania

3. Zastosowanie wyjątkowego trybu rozstrzygania kwestii wstępnej, jeśli strona nie podejmuje starań w tym kierunku

4. Wszczęcie czynności zawieszonego postępowania z urzędu po ustaniu przeszkody, chyba że strona wystąpi z takim wnioskiem wcześniej

5. Respektowanie wstrzymania biegu terminów kodeksowych

2. Wymogi formalne skargi do w.s.a.

PYTANIE PODOBNE DO PYTANIA Z 2012: Wymogi formalne i materialne skargi kasacyjnej, prawne skutki braku

Wymagania można podzielić na formalne (dotyczą pisma procesowego) oraz reszta czyli materialne.

Skarga powinna zawierać to co ma pismo –

Art. 46. § 1. Każde pismo strony powinno zawierać:

  1)   oznaczenie sądu, do którego jest skierowane, imię i nazwisko lub nazwę stron, ich przedstawicieli ustawowych i pełnomocników;

  2)   oznaczenie rodzaju pisma;

  3)   osnowę wniosku lub oświadczenia;

  4)   podpis strony albo jej przedstawiciela ustawowego lub pełnomocnika;

  5)   wymienienie załączników.

§ 2. Gdy pismo strony jest pierwszym pismem w sprawie, powinno ponadto zawierać oznaczenie miejsca zamieszkania, a w razie jego braku - adresu do doręczeń, lub siedziby stron, ich przedstawicieli ustawowych i pełnomocników oraz przedmiotu sprawy, pisma zaś dalsze - sygnaturę akt.

§ 3. Do pisma należy dołączyć pełnomocnictwo, jeżeli pismo wnosi pełnomocnik, który przedtem nie złożył pełnomocnictwa.

§ 4. Za stronę, która nie może się podpisać, podpisuje pismo osoba przez nią upoważniona, z wymienieniem przyczyny, dla której strona sama się nie podpisała

3. Zakres obowiązywania przepisów postępowania skargowo - wnioskowego

Zakres podmiotowy:

• organy państwowe

• organy jednostek samorządu terytorialnego

• organy administracji społecznych (organy spółdzielni, stowarzyszeń, organizacji zawodowych, wykonujące zlecone zadania z zakresu administracji publicznej – tylko w zakresie dotyczącym tych zadań)

• prezesi sądów ( skargi na działalność sądów)

• Krajowa Rada Sądownictwa (skargi na działalność prezesa sądu apelacyjnego)

Każdy podmiot może spowodować wszczęcie postępowania skargowego/wnioskowego; przepisy szczególne dopuszczają wiele podmiotów pośredniczących we wnoszeniu skargi/wniosku, mających określone uprawnienia w takim postępowaniu.

Zakres przedmiotowy:

• treść petycji, skargi lub wniosku a nie nazwa nadana przez wnoszącego wyznacza zakres zastosowania

• ze względu na swą treść pismo skierowane do organu państwowego lub społecznego może być skargą, wnioskiem, procesową czynnością strony lub uczestnika postępowania administracyjnego uregulowanego w k.p.a lub w o.p., procesową czynnością podmiotu innego postępowania sądowego lub administracyjnego czy też o jeszcze innym charakterze.

• Przepisy postępowania skargowo-wnioskowego będą stosowane również w przypadku petycji, mimo bardziej uroczystej nazwy.

1. Opłaty i koszty w postepowaniu administracyjnym i podatkowym

Opłaty i koszty postępowania stanowiące razem należności związanie z rozpoznaniem i załatwieniem sprawy są wyrazem polityki fiskalnej państwa, a pozostają również z wyraźnym związku z funkcjami postępowania administracyjnego.

Opłaty administracyjne wnoszone są w zasadzie w stałej wysokości lub według stawek (np. procentowych od wartości rzeczy) i organy nie mają najczęściej możliwości wpływania na ich wysokość. Nie mówi się zatem o orzekaniu co do opłat, tylko się je kontroluje lub pobiera.

Opłaty administracyjne wprowadzane są odrębnymi ustawami, określającymi zasady ich wyliczenia oraz pobierania. Najczęściej występującymi są opłaty skarbowe, wymierzane i pobierane zgodnie z :

a)ustawą z 16.110.2006 o opłacie skarbowej

b)rozporządzeniem Ministra Finansów z 28.09.2007 ws. zapłaty opłaty skarbowej

Ustawa wymienia czynności oraz dokumenty podlegające opłacie i zwolnione od niej, reguluje przypadki zwrotu uiszczonych opłat (gdy pomimo wniesienia opłaty nie dokonano czynności urzędowej, nie wydano zaświadczenie lub zezwolenia).

Kpa i op. regulują wyłącznie zakres obowiązków organów administracyjnych dotyczących przestrzegania postanowień przepisów wprowadzających opłaty.

Gdy strona nie wykonuje obowiązku uiszczenia opłaty:

-stronie wyznacza się termin, 7-14 dni w postępowaniu administracyjnym, po bezskutecznym upływie którego podanie się zwraca albo zaniecha się czynności wymagającej opłaty. Na postanowienie o zwrocie podania służy zażalenie

-postępowaniu podatkowym termin usunięcia braków wynosi 7 dni, po jego bezskutecznym upływie podanie się zwraca w drodze postanowienia zaskarżalnego zażaleniem.

Od tych reguł odstępuje organ ( w kpa i op), gdy:

-niezwłocznego działania wymagają względy społeczne lub ważny interes strony

-gdy termin na dokonanie takiej czynności ma charakter zawity

-gdy podanie wniosła osoba mieszkająca za granicą

Opłata powinna być uiszczona już w toku postępowania, a przed jego zakończeniem.

Do kosztów postępowania zaliczają się:

a)koszty osobistego stawiennictwa stron, świadków, biegłych (koszty podróży, zwrotu utraconego zarobku dziennego, dieta/strawne, noclegu, ustalone zgodnie z art. 56 kpa na podstawie obowiązujących w postępowaniu sądowym przepisów o należnościach świadków, biegłych, stron)

b)koszty oględzin

c)koszty doręczenia stronom pism

A także inne koszty bezpośrednio związane z rozstrzygnięciem sprawy, np. wynagrodzenie biegłego za wydanie opinii.

Zasada podziału kosztów postępowania pomiędzy organ a stronę. Organ pokrywa koszty ponoszone w wykonaniu czynności procesowych w ramach obowiązku ustawowego. Stronę obarczają koszty powstałe z winy strony, na skutek czynności wykonywanych na żądanie strony lub w jej interesie.

W postępowaniu podatkowym dodatkowo wprowadzono rozwiązanie polegające na obciążeniu strony kosztami jej nieuczciwości, w przypadku spowodowania kosztów nieusprawiedliwionym niestawiennictwem, zatajeniem dowodów, złożeniem wyjaśnień niezgodnych z prawdą.

Koszty powinny być uiszczone z góry, jeżeli są stałe lub nadają się do zryczałtowania, a przepisy odrębne wymagają uiszczenia ich przed wszczęciem postępowania.

Pełna kwota kosztów jest ustala po zakończeniu postępowania w danej instancji i wraz z decyzją wydaje się postanowienie, zaskarżalne zażaleniem, a w przypadku postanowienia ostatecznego skargą do sądu administracyjnego.

W kpa strona może być zwolniona od opłat i kosztów, z urzędu lub na wniosek, w sytuacji niewątpliwej niemożności ich opłacenia. W odniesieniu do kosztów organ orzeka o zwolnieniu na podstawie kpa, a co do opłat na podstawie ustaw odrębnych. Postanowienie nie może być zaskarżone środkiem zaskarżenia samoistnym.

W op na wniosek strony organ może umorzyć w całości lub części koszty, na postanowienie w tej sprawie przysługuje zażalenie.

2. Stadia postepowania kasacyjego. formy rozstrzygniecia

Skarga kasacyjna-instytucja procesowa, która stwarza możliwość prawną legitymowanym podmiotom żądania weryfikacji orzeczenia wojewódzkiego sądu administracyjnego przez NSA.

1)Postępowanie wstępne: przed wojewódzkim sądem administracyjnym oraz przed NSA

• Przed wojewódzkim sądem administracyjnym: skargę wnosi się w trybie pośrednim, wnosząc ją do wojewódzkiego sądu, który wydał zaskarżony wyrok lub postanowienie; wojewódzki sąd bada skargę na posiedzeniu niejawnym, nie jest jednak właściwy do rozpoznania merytorycznej zasadności skargi;

bada:

a) zachowanie terminu

b)dopuszczalność skargi

-przesłanki podmiotowe: skargę wniosła jednostka niemająca prawa do złożenia skargi kasacyjnej, nie została sporządzona przez adwokata itp.- wsa odrzuci skargę

-przesłanki przedmiotowe: skarga jest niedopuszczalna od wyroku sądu powszechnego, od wyroku nieistniejącego, od postanowienia zaskarżalne zażalenie

-gdy nie czyni zadość wymaganiom materialnym z art.176 p.p.s.a

c)zachowanie wymagań formalnych co do treści skargi-jeżeli jest błąd sąd wzywa do usunięcia w wyznaczonym terminie

• wojewódzki sąd administracyjny odrzuca skargę, gdy stwierdza złożenie jej po upływie wyznaczonego terminu, skarga jest niedopuszczalna, nie usunięto braków w wyznaczonym terminie; na postanowienie o odrzuceniu skargi służy zażalenie do NSA

• NSA na posiedzeniu niejawnym odrzuca skargę, jeśli została ona odrzucona przez wsa albo zwróci ją temu sądowi w celu usunięcia braków

• NSA odrzuca skargę, gdy uchybiono terminowi lub jest niedopuszczalna, a wsa uczynił nieprawidłowe ustalenia w tym zakresie

• NSA przekazuje skargę wsa, gdy sąd ten (wsa) nie wezwał do uzupełnienia braków, w celu podjęcia czynności usunięcia tych braków oraz wyprowadzenia konsekwencji, gdy braki nie zostaną usunięte w wyznaczonym terminie

• Stronie która nie korzysta z tego środka odwoławczego służy prawo odpowiedzi na skargę kasacyjną w terminie 14 dni od dnia doręczenia odpisu skargi

• wsa niezwłocznie przedstawi NSA skargę kasacyjną wraz z odpowiedzią i aktami sprawy po upływie terminu do wniesienia odpowiedzi lub po zarządzeniu doręczenia odpowiedzi wnoszącemu skargę kasacyjną

2)Postępowanie rozpoznawcze przed NSA:

• Przedmiot skargi : kontrola stosowania prawa w orzeczeniach wojewódzkiego sądu administracyjnego; na wniosek strony NSA rozpoznaje również postanowienia na które nie przysługuje zaskarżenie, jeżeli miały wpływ na rozstrzygnięcie sprawy

• Granice rozpoznania skargi : granice skargi kasacyjnej; jest związany wskazanymi podstawami skargi kasacyjnej, bierze pod uwagę tylko ustawowe podstawy wskazane w skardze

WYJĄTKI – NSA z urzędu bierze pod uwagę nieważność postępowania, gdy art.183§2p.p.s.a:

-droga sądowa była niedopuszczalna

-strona nie miała zdolności sądowej lub procesowej, organu powołanego do jej reprezentowania lub przedstawiciela ustawowego, albo gdy pełnomocnik strony nie był należycie umocowany

-w tej samej sprawie toczy się postępowanie wcześniej wszczęte przed sądem administracyjnym albo jeżeli sprawa taka została już prawomocnie osądzona

-skład sądu orzekającego był sprzeczny z przepisami prawa albo jeżeli w rozpoznaniu sprawy brał udział sędzia wyłączony z mocy ustawy

-strona została pozbawiona możności obrony swoich praw

-wojewódzki sąd administracyjny orzekł w sprawie, w której jest właściwy NSA

• Strona może dokonać zmiany podstaw skargi kasacyjnej z zachowaniem przymusu zastępstwa, w ustawowym terminie do złożenia skargi kasacyjnej; strona może przytoczyć nowe uzasadnienie podstaw kasacyjnych zgodnie z art.183§1p.p.s.a

• Forma postępowania rozpoznawczego: rozprawa –w składzie 3 sędziów, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej

WYJĄTKI –posiedzenie niejawne w składzie jednego sędziego; skierowanie rozpoznania skargi na posiedzenie zależy od oceny NSA:

-gdy NSA rozpoznaje skargę kasacyjną na postanowienie wojewódzkiego sądu administracyjnego kończącego postępowanie w sprawie

-jeżeli skarga oparta jest na naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, a strona, która wniosła skargę kasacyjną, zrzekła się rozprawy, pozostałe zaś strony, w terminie 14 dni od doręczenia skargi kasacyjnej, nie zażądały przeprowadzenia rozprawy

W przypadku pojawienia się zagadnienia prawnego NSA może odroczyć rozpoznanie sprawy, przedstawić to rozpoznanie składowi 7 sędziów NSA; uchwała jest wiążąca w sprawie, skład 7 sędziów może przejąć sprawę do rozpoznania

3)Podjęcie orzeczenia: NSA ma kompetencje kasacyjne, wyjątkowo dopuszczalna jest kompetencja merytorycznego rozpoznania skargi

• wyrok oddalający skargę kasacyjną: nie ma usprawiedliwionych podstaw albo zaskarżone orzeczenie mimo błędnego uzasadnienia odpowiada prawu

• wyrok uwzględniający skargę kasacyjną: sąd uchyla zaskarżone orzeczenie w całości lub w części i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania sądowi, który wydał orzeczenie, a gdyby ten sąd nie mógł rozpoznać jej w innym składzie- innemu sądowi; w razie przekazania sprawy do ponownego rozpoznania sąd rozpoznaje ją w innym składzie; wykładnia prawa dokonana w tej sprawie przez NSA wiąże sąd, któremu sprawa została przekazana oraz strony

• wyrok merytoryczno-reformacyjny: jeżeli nie ma naruszeń przepisów postępowania, które mogłyby mieć istotny wpływ na wynik sprawy (przesłanka negatywna) a zachodzi jedynie naruszenie prawa materialnego (przesłanka pozytywna) NSA może uchylić zaskarżone orzeczenie i rozpoznać skargę; kompetencja ta przysługuje NSA, gdy skarga do sądu administracyjnego podlegała odrzuceniu albo gdy istniały podstawy do umorzenia postępowania; forma orzekania NSA- postanowienie

3. Ograniczenie stosowania środków egzekucyjnych w postepowaniu zabezpieczającym

Postępowanie zabezpieczające jest to ciąg czynności procesowych podejmowanych przez organy egzekucyjne i inne podmioty postępowania w celu zapewnienia realizacji obowiązków w trybie postępowania egzekucyjnego.

Zastosowane środki zabezpieczenia nie mogą zmierzać do tego, aby zabezpieczenie stanowiło wykonanie obowiązku. W drodze zabezpieczenia nie można stosować przeciw zobowiązanemu przymusu bezpośredniego.

1. Terminy w post. sądowoadmin.

PYTANIE PODOBNE DO PYTANIA Z 2012: Terminy w postępowaniu sądowoadministracyjnym. Rodzaje, uchybienia.

Opracowano na podstawie podręcznika, numery boczne: 657-661

Przez "termin" rozumie się dodatkowe zastrzeżenie czynności prawnej, poprzez które jej skutek zostaje ograniczony w czasie.

W postępowaniu sądowoadministracyjnym wyróżniamy dwa rodzaje terminów:

1. Termin materialne - okres, w którym poprzez autorytatywną konkretyzację normy prawa materialnego lub bezpośrednio z mocy prawa można ukształtować prawa lub obowiązki jednostki. Uchybienie terminów tego typu skutkuje wygaśnięciem praw lub obowiązków o charakterze materialnoprawnym albo też powoduje ich materialną trwałość poprzez wyłączenie dopuszczalności uchylenia , zmiany lub stwierdzenia nieważności decyzji.

2. Termin procesowe - okres do dokonania czynności procesowej przez uczestników postępowania. Ich uchybienie skutkuje bezskutecznością tej czynności. Może to prowadzić do zamknięcia drogi sądowej i odebraniu możliwości obrony swojego interesu prawnego, dlatego od skutków uchybienia terminowi procesowemu można bronić się, składając prośbę o przywrócenie terminu.
   
   Terminy procesowe można podzielić na:

   1. Terminy ustawowe - są wyznaczone uczestnikom postępowania wprost w przepisach ustawy lub aktów wykonawczych. Nie mogą być przez sąd skracane lub wydłużane, jego uchybienie powoduje bezskuteczność czynności dokonanej z uchybieniem terminowi. Inaczej jest w przypadku terminów ustawowych wyznaczonych sądowi - jego uchybienie nie powoduje bezskuteczności orzekania. Brak jest bezpośrednich gwarancji przestrzegania tych terminów przez sąd. Gwarancji tej należy szukać w obowiązku przestrzegania przez sąd prawa. Terminy ustawowe biegną od zdarzenia prawnego wskazanego przez przepis prawa.

   2. Terminy sądowe -są wyznaczane uczestnikom postępowania przez sąd lub przewodniczącego. Przewodniczący może z ważnych przyczyn może przedłużyć termin na wniosek strony zgłoszony przed jego upływem. Uchybienie temu terminowi powoduje bezskuteczność czynności. Terminy sądowe biegną od dnia ogłoszenia w tym przedmiocie postanowienia lub zarządzenia przez sąd lub przewodniczącego.

Terminy oblicza się wg. przepisów prawa cywilnego, z tym wyjątkiem, że jeśli ostatni dzień terminu wypada na sobotę lub dzień ustawowo wolny od pracy, to termin kończy się następnego dnia po dniu/dniach wolnych.

Termin zachowuje się, oddając pismo w urzędzie pocztowym, urzędzie konsularnym. Aby zachować termin, żołnierz może oddać pismo w dowództwie jednostki wojskowej, członek załogi statku - kapitanowi, a pozbawiony wolności - administracji zakładu karnego. Dokonanie tych czynności jest jednoznaczne z wniesieniem pisma do sądu.

[Dygresja: wniosek o przywrócenie terminu jest chyba osobnym zagadnieniem, ale w razie otrzymania tego pytania można tutaj trochę o tym napisać]

2. Zażalenie w post. egzekucyjnym.

Zażalenie

Zgodnie z art. 17 par. 1 UPEA rozstrzygnięcie i zajęcie przez organ egzekucyjny lub wierzyciela stanowiska w sprawach dotyczących postępowania egzekucyjnego następuje w formie POSTANOWIENIA. Na postanowienia służy zażalenie, jeżeli tak stanowi UPEA lub KPA.

Legitymacja do jego złożenia służy zobowiązanemu wierzycielowi (gdy nie jest organem), uczestnikom postępowania egzekucyjnego, osobie trzeciej.

Organem właściwym do rozpoznania zażalenia jest ORGAN ODWOŁAWCZY, do którego wnosi się zażalenie za pośrednictwem organu egzekucyjnego w terminie 7 DNI od dnia doręczenia lub ogłoszenia postanowienia. O ile odrębne przepisy nie stanowią inaczej, do zażaleń z art. 34 par. 2 UPEA, wydanych przez wierzycieli, dla których organem wyższego stopnia jest MINISTER, stosuje się odpowiednio art. 127 par. 3 KPA, z tym że termin do wniesienia zażalenia wynosi 7 DNI od dnia doręczenia postanowienia (17 par. 1a UPEA)!

Zażalenie jest środkiem zaskarżenia względnie suspensywnym, bo wniesienie go wprawdzie nie wstrzymuje postępowania, ale organ egzekucyjny/odwoławczy może w uzasadnionych przypadkach je wstrzymać! Do rozpatrzenia zażalenia stosuje się przepisy KPA.

3. Wielość stron i współuczestnictwo formalne w kpa.

Z FORUM

4 #WIELOŚĆ STRON W KPA
1. WSPÓŁUCZESTNICTWO MATERIALNE - istnieje w przypadku występowania wielości stron w jednej sprawie stanowiącej przedmiot postępowania. Wielość stron ma miejsce, gdy w postępowaniu rozstrzygana jest jedna sprawa administracyjna, której rozstrzygnięcie kształtuje sytuację wielu podmiotów - kryterium decydującym czy mamy do czynienia z wielością podmiotów jest wpływ ukształtowania sytuacji prawnej jednego podmiotu na sytuację innego.
2. WSPÓŁUCZESTNICTWO FORMALNE - art 62 w sprawach, w których prawa lub obowiązki wynikają z tego samego stanu faktycznego oraz tej samej podstawy prawnej i w których właściwy jest ten sam organ admin. publ. można wszcząć i prowadzić postępowanie dotyczącej więcej niż jednej strony. Istotą tego współuczestnictwa jest połączenie do prowadzenia w jednym postepowaniu odrębnych spraw administracyjnych. Łączone mogą być jedynie sprawy, które pod względem materialnoprawnym są jednego rodzaju!!! Postępowanie administracyjne prowadzone, w kilku sprawach musi zakończyć się wydaniem odrębnej decyzji w każdej sprawie łącznie rozpatrywanej. Podejmuje się zatem tyle decyzji ile spraw połączyło się w postępowaniu

PYTANIE PODOBNE DO PYTANIA Z 2012: Wielość stron w kpa, współuczestnictwo(współdziałanie) formalne (w pytaniu z maila było współdziałanie, ale wydaje mi się, że chodzi tu o współuczestnictwo).

Wielość stron – gdy w postępowaniu adm. jest rozstrzygana sprawa administracyjna, tożsama pod względem przedmiotowym, której rozstrzygnięcie ukształtuje sytuację wielu podmiotów mogących mieć interes zgodny lub sprzeczny.

Współuczestnictwo

Art. 62 - W sprawach, w których prawa lub obowiązki stron wynikają z tego samego stanu faktycznego oraz z tej samej podstawy prawnej i w których właściwy jest ten sam organ administracji publicznej, można wszcząć i prowadzić jedno postępowanie dotyczące więcej niż jednej strony.

3 przesłanki:

• zaistnienie identycznego stanu faktycznego,

• zaistnienie identycznej podstawy prawnej,

• właściwość jednego organu administracyjnego.

Organ ma obowiązek zbadania możliwości prowadzenia jednego postępowania w odniesieniu do kilku spraw, czyli zastosowania przepisu art. 62 kpa.

Art. 62

-ma zastosowania przy sprawach wszczynanych z urzędu i na żądanie strony.

-daje pełniejsze zastosowanie zasady równości obywateli w postępowaniu adm.

NIE można go stosować do sprawy, w której jest wiele stron o sprzecznych lub uzależnionych od siebie interesach, ale można stosować (a p. Barbara mówi, że nawet należy) stosować gdy sprawy są od siebie odrębne, o których trzeba odrębnie orzekać, ale w których jest ten sam stan faktyczny i prawny, np. wywłaszczenie kilku nieruchomości w jednym celu.

*współuczestnictwo materialne - mamy do czynienia z jedną sprawą administracyjną, w której występuje kilka stron (z wielością stron w jednej sprawie), a nie z kilkoma sprawami. Prowadzenie jednego postępowania jest w tej sytuacji obowiązkiem organu, a nie możliwością pozostawioną jego uznaniu, jak to jest przyjęte w art. 62. Wielość stron w jednej sprawie spotyka się w postępowaniu administracyjnym stosunkowo często. Zachodzi np. w sprawie udzielenia pozwolenia na budowę, gdzie stroną jest nie tylko inwestor, ale także właściciele nieruchomości sąsiednich.

1. Współdziałanie organów w kpa i op - konsekwencje naruszenia

Art. 106 kpa i art. 209 op nadają procesowy kształt obowiązkowi współdziałania organów, który powstaje z mocy odrębnych przepisów o charakterze materialnym.

Współdziałanie występuje, gdy w jakiejś sprawie przecinają się zakresy działania dwóch lub kilku podmiotów (pionów organizacyjnych). Chodzi tu o rozszerzenie kręgu podmiotów uczestniczących we współdecydowaniu o określonym problemie mającym charakter kompleksowy.

Wcześniejsze przepisy nie regulowały współdziałania w pełni efektywnie, naruszenie obowiązku współdziałania nie prowadziło do wady decyzji lub postępowania.

Przy nowelizacji w 1980 r. wprowadzono przepis art. 106 oraz w art. 145§1 pkt 6 ustanowiono jako przesłankę wznowienia postępowania naruszenie obowiązku współdziałania przy wydaniu decyzji ( jest to wada proceduralna); jest to również podstawa wznowienia postępowania podatkowego art.240 § 1 pkt 6 op.

To nie strona ma zabiegać o współdziałanie organów administracyjnych, lecz organ właściwy w sprawie ma rozpocząć czynności współdziałania, występując z wnioskiem - strona ma zapewniony czynny udział w procedurze współdziałania.

(kiedyś było takie pytanie: obowiązek współdziałania)

Obowiązek współdziałania jest realizowany z urzędu przez organ powołany do wydania decyzji w sprawie zawisłej.

Organ powinien wykonać dwie czynności procesowe :

-zwrócić się do organu współdziałającego o zajęcie stanowiska

- powiadomić strony o tej czynności

1. czynność prowadzi do wszczęcia cz. procesowych przez inny organ administracyjny(ma on wyrazić opinię lub dokonać uzgodnienia projektu rozstrzygnięcia w sprawie)

Czynności współdziałania.

Podejmowane w początkowym stadium – przy wyrażeniu opinii przez inny organ, którą organ wydający decyzję nie jest związany

Podejmowane w stadium końcowym – gdy chodzi o uzgodnienie projektu decyzji

Organ współdziałający ma obowiązek zająć stanowisko:

- niezwłocznie

- w terminie do 2 tygodni od daty doręczenia mu żadania

- w terminie dłuższym jeżeli taki jest określony w przepisach odrębnych

W op – termin nie dłuższy niż 14 dni od daty doręczenia pisma

W przypadku niedotrzymania terminu:

- trzeba powiadomić stronę o przyczynie zwłoki

- wyznaczyć nowy termin wydania postanowienia

-stronie służy:

*zażalenie na nieterminowość działania organu współdziałającego do organu wyższego stopnia nad org. Współ.

* w razie braku organu wyższego stopnia – wezwanie do usunięcia naruszenia prawa

* ponaglenie

* skarga do SA na bezczynność o.a.p.

Zwłoka organu współdziałającego wydłuża termin załatwienia sprawy przez organ wydający decyzję.

Wydane postanowienie strona może:

- zaskarżyć w drodze zażalenia skierowanego do organu wyższego stopnia nad org. Współ.

-zaskarżyć do SA

Decyzja może być wydana w sprawie gdy postanowienie organu współ. Stało się ostateczne.

2. Reprezentacja w ppsa

Reprezentacja stron w postępowaniu sądowoadministracyjnym (inny tytuł pyt.)

W ppsa tak jak w kpa należy, w zakresie reprezentacji stron należy wyróżnić dwie sytuacje:

1) po pierwsze wtedy, gdy z powodu braku zdolności procesowej strona działa przez przedstawiciela ustawowego oraz gdy zdolność procesowa przysługuje osobom prawnym bądź innym jednostkom organizacyjnym, które mają zdolność sądową ( przedstawicielstwo stron)

2) po drugie wtedy, gdy strony postępowania lub przedstawiciel stron umocowuje do działania pełnomocnika (pełnomocnictwo procesowe)

3. Środki zaskarżenia w postępowaniu w sprawie wydawania zaświadczeń

Postanowienie o odmowie wydania zaświadczenia lub nadania mu treści zgodnej z wnioskiem jest zaskarżalne zażaleniem. Zażalenie należy wnieść w terminie 7 dni od doręczenia postanowienia, do organu wyższego stopnia za pośrednictwem organu wydającego postanowienie. Po rozpatrzeniu zażalenia organ może utrzymać postanowienie w mocy, albo uchylić, co zobowiązuje organ wydający zaświadczenie do uwzględnienia żądania osoby zainteresowanej zaświadczeniem.

Od ostatecznego postanowienia nie przysługuje nadzwyczajny środek zaskarżenia. Może być ono zaskarżone do SA.

1.Prawo ustrojowe a prawo procesowe- było

2.Pierwszeństwo weryfikacji decyzji na drodze administracyjnej przed drogą sądową

Weryfikacja na drodze administracyjnej jest zbudowana z weryfikacji w toku instancji i w nadzwyczajnych trybach postępowania. Różnica polega na skuteczności tej ochrony.

• Postępowanie odwoławcze a droga sądowa

W przypadku tych dwóch dróg weryfikacji decyzji występuje bezwzględne pierwszeństwo weryfikacji w toku instancji. Wynika to z art. 3 § 2 pkt 1 PPSA, który daje możliwość skargi na ostateczną decyzję administracyjną, oraz z art. 52 § 1 i 2 PPSA, że skargę można wnieść po wyczerpaniu środków zaskarżenia, jeżeli służyły one skarżącemu w postępowaniu przed organem właściwym w sprawie (chyba, że skargę wnosi prokurator nie biorący udziału w postępowaniu, RPO czy RPD). Przez wyczerpanie środków zaskarżenia należy rozumieć sytuację w której stronie nie przysługuje odwołanie czy wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy przewidziany w ustawie (system środków zaskarżenia w PPSA jest rozumiany węziej niż przez doktrynę, która zalicza do niego także tryby nadzwyczajne z KPA)

• Nadzwyczajne tryby postępowania a droga sądowa

Relacje między trybami nadzwyczajnymi a drogą sądową oparte są one na zasadzie konkurencyjności. To podmiot legitymowany do złożenia skargi ma wybór drogi weryfikacji decyzji ostatecznej. W przypadku równoczesnego uruchomienia weryfikacji w obu trybach (ze względu na wielość stron lub złożenia przez stronę skargi do sądu administracyjnego, a podjęciu z urzędu weryfikacji na drodze administracyjnej) – przyjmuje się pierwszeństwo drogi administracyjnej. Postępowanie sądowe podlega zawieszeniu.

Granice powagi rzeczy osądzonej wyznacza art. 171 p.p.s.a, stanowiąc:
"wyrok prawomocny ma powagę rzeczy osądzonej tylko co do tego, co w związku ze skargą stanowiło przedmiot rozstrzygnięcia".

Prawomocnym orzeczeniem sądu administracyjnego o oddaleniu skargi związane są zatem nie tylko strony postępowania sądowo-administracyjnego, ale i organy wyższego stopnia w postępowaniu administracyjnym. W takim zatem ujęciu należy rozpatrywać dopuszczalność nadzwyczajnych trybów postepowania administracyjnego.

Wyrok oddalający skargę powoduje niedopuszczalność postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji (ponieważ przesłanki nieważności na obu drogach się pokrywają).

Wyrok oddalający skargę nie zamyka jednak możliwości wznowienia postępowania administracyjnego, ponieważ ma on związek z uchybieniami procesowymi, nie materialnoprawnymi. Możliwe jest również uchylenie lub zmiana decyzji ze względów celowościowych – ochrona interesu społecznego, słusznego interesu strony, stanów wyższej konieczności.

Wyrok uwzględniający skargę powoduje bezprzedmiotowość nadzwyczajnych trybów postępowania administracyjnego. Nie stanowi przeszkody do podjęcia postępowania nadzwyczajnego oddalenie skargi ze względu na brak legitymacji do zaskarżenia decyzji (postanowienia do sądu administracyjnego, odrzucenie skargi, umorzenie postępowania sądowo-administracyjnego).

3.Zasadność obowiązku a administracyjne postępowanie egzekucyjne.

W razie uchylania się zobowiązanego od wykonania obowiązku wierzyciel powinien podjąć czynności zmierzające do zastosowania środków egzekucyjnych. Wystawienie tytułu wykonawczego i skierowanie go do egzekucji jest obowiązkiem wierzyciela. Podobnie jak ustawowym obowiązkiem organu egzekucyjnego jest wszczęcie i prowadzenie egzekucji na podstawie prawidłowo wystawionego tytułu wykonawczego. Przy czym inicjatorem działań podejmowanych przez organ egzekucyjny jest wierzyciel, ponieważ to na jego wniosek organ egzekucyjny wszczyna postępowanie egzekucyjne.

Ustawodawca nie nakłada na organ egzekucyjny konieczności zweryfikowania podstawy prawnej obowiązku podlegającego egzekucji. Ma on jedynie zbadać dopuszczalność egzekucji administracyjnej rozumianej jako ustalenie, czy egzekucja oznaczonego obowiązku jest dopuszczalna, czy tytuł wykonawczy został prawidłowo wystawiony i czy zostało doręczone upomnienie, o ile było wymagane.

Stosownie bowiem do art. 29 § 1 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, organ egzekucyjny bada z urzędu dopuszczalność egzekucji administracyjnej. Nie jest on natomiast uprawniony do badania zasadności i wymagalności obowiązku objętego tytułem wykonawczym.

Kontrola zgodności z prawem czynności oraz aktów administracyjnych, podejmowanych w toku postępowania egzekucyjnego nie może stanowić oceny legalności decyzji merytorycznych, którymi zostały nałożone na zobowiązanego konkretne obowiązki, a których nie wykonał on dobrowolnie.

Istnienie obowiązku może być także kwestionowane przez zobowiązanego przed sądem powszechnym, jeżeli z charakteru obowiązku wynika, że do rozpoznania takiego sporu właściwy jest ten sąd (art. 2 § 3 pea)Wierzyciel po otrzymaniu powództwa zawiadamia o tym organ egzekucyjny, żądając wstrzymania postępowania egzekucyjnego do czasu prawomocnego rozstrzygnięcia sprawy przez sąd (art. 35pea)

Nieistnienie danego obowiązku, jego brak wymagalności, może być podstawą zarzutu przysługującego zobowiązanemu, który to w przypadku uwzględnienia przez organ egzekucyjny może być przesłanką umorzenia postępowania egzekucyjnego.

1. Funkcja represyjna i gwarancyjna w kpa

W sferze porządku prawnego funkcja ochronna przejawia się w zawarciu w prawie o postępowaniu administracyjnym systemu prewencyjnych i represyjnych gwarancji praworządności działania organów. 

Gwarancje prewencyjne są to instytucje procesowe służace ustaleniu stanu faktycznego sprawy zgodnie z zasadą prawdy obiektywnej jako podstawy zastosowania odpowiedniej normy prawa materialnego i wydaniu na podstawie tych dwóch przesłanek prawidłowej decyzji.

Gwarancje represyjne są to instytucje procesowe które mają na celu wyeliminowanie z obrotu prawnego wadliwych decyzji lub postanowień. Składa się na to:

-Weryfikacja decyzji w nadzwyczajnych trybach postępowania.

-weryfikacja decyzji w toku instancji

2. Konstrukcja legitymacji skargi do w.s.a.

Uprawnionym do wniesienia skargi jest:

-każdy kto ma w tym interes prawny

-prokurator, RPDz, RPO, organizacja społeczna (w zakresie jej statutowej działalności w sprawach dt. interesów prawnych innych osób jeżeli brała udział w postępowaniu adm.)

-inny podmiot któremy ustawy przyznają prawo do wniesienia skargi

Konstrukcja legitymacji do złożenia skargi nie jest jednolita co do przesłanek materialnych. Klasyfikację można oprzeć na rodzaju chronionego interesu. Na tej podstawie można wyróżnić:

-legitymację do złożenia skargi na podstawie ochrony interesu prawnego (indywidualnego)

-legitymację opartą na podstawie ochorny interesu społecznego

-legitymację opartą na podstawie ochrony interesu publicznego

-legitymację do złożenia skargi, której konstrukcja nie jest oparta na ochronie żadnego z wtwiedzionych w przepisach interesów publicznych, społecznych, indywidualnych.

3. Umorzenie postępowania egzekucyjnego.

Umorzenie postępowania egzekucyjnego oznacza jego zakończenie bez osiągniecia właściwego celu z woli wierzyciela lub na skutek trwałych przyczyn powodujących niedopuszczalność, bezprzedmiotowość lub niecelowość prowadzenia egzekucji. Może nastąpić z urzędu lub na wniosek wierzyciela lub zobowiązanego. Następuję w formie postanowienie na które wierzycielowi i zobowiązanemu przysługuje zażalenie. 

Następuje w przypadkach wyliczonych w art. 59 paragraf 1 u.p.e.a. i ma miejsce gdy:

-obowiązek został wykonany przed wszczęciem postępowania

-obowiązek nie jest wymagalany został umorzony lub wygasł z innego powodu albo jezeli obowiazek nie istniał

-jezeli egzekwowany obowiązek został określony niezgodnie z treścią obowiązku wynikającego z decyzji organu administracyjnego, orzeczenia sądowego albo bezpośrednio z przepisu prawa

-gdy zachodzi błąd co do osoby zobowiązanego

-jeżeli obowiązek o charakterze niepienieżnym okazał się niewykonalny

-gdy zobowiązany zmarł a obowiązek był ściśle związany z osobą zmarła

jezeli egzekucja administracyjna lub zastosowany środek są niedopuszczalne albo zobowiązanemu nie doręczono upomnienia mimo iż obowiązek taki ciążył na wierzycielu

-na żądanie wierzyciela.

-jezeli postepowanie egzekucyjne zostało zawieszone na żądanie wierzyciela i nie zostało podjęte przed upływem 12 miesięcy licząc od dnia zgłoszenia żadania zawieszenia

-w innych przypadkach przewidzianych w ustawach 

---

1. Waham się co do tego czy osobie trzeciej nie przysługuje również skarga na czynności dotyczące obwieszczenia o licytacji i skarga na czynności poborcy skarbowego w toku licytacji. Odpowiednie przepisy stanowią, że skarga „przysługuje” i że skargę „można wnieść”. Wychodziłoby zatem, że może tego dokonać również osoba trzecia. W przedmiocie tych skarg odsyłam do podręcznika – str. 579 – parę zdań, nie opłaca się przepisywać.↩