Kolejny, po renesansie, styl w architekturze nowożytnej nazywany jest barokiem. Wyodrębniony został w latach późniejszych, bowiem twórcy żyjący w tym okresie uważali się raczej za kontynuatorów renesansu. Kierunek ukształtował się w Rzymie z odmiany późnego renesansu nazywanej stylem dekoracyjnym (tzw. barok rzymski). Umowny czas trwania baroku to okres od połowy XVI do połowy XVIII wieku.
Barok, podobnie jak renesans, opiera się na wzorach architektury klasycznej, architekci nadal korzystają z prac Vignoli. Jednak sposób korzystania z tych samych elementów jest inny. W starożytności i renesansie poszczególne formy zestawiano ze sobą zachowując umiar i dążąc do harmonijnej, spokojnej kompozycji. Barok te same elementy przeciwstawia sobie wprowadzając wrażenie ruchu i niepokoju. Kompozycje są dynamiczne, ukształtowane rzeźbiarsko, teatralnie. Podobnie kształtowane są wnętrza o rozczłonkowanych płaszczyznach, wzbogacone rzeźbiarsko-malarskim wystrojem.
Monumentalizm budowli uwydatnia się poprzez zastosowanie kolumn i pilastrów obejmujących kilka kondygnacji (wielki porządek). Dynamizm dzieł podkreślają kompozycje złożone z napiętych linii o kształcie łuku, często przerwanych, zwielokrotnione pilastry i gzymsy, które przyjmują formę dekoracyjnej wstęgi. Często występują kolumny o skręconym trzonie lub tzw. zbrojone, czyli o trzonie złożonych z wielu pierścieni o dwóch, różnych średnicach. Z czasem na zwojach trzonu dochodzi dodatkowy element zdobniczy w postaci rzędu perełek lub oplatającej je wici roślinnej. Obramowania drzwi i okien są wyraźnie podkreślone. Bardzo ważną rolę odgrywa dekoracja rzeźbiarska w postaci kartuszy, girland, festonów a nawet pełnej rzeźby. Postacie przedstawiane są zawsze w ruchu, dramatycznych pozach podkreślonych rozwianymi szatami, gestem. Wystrój uzupełniony jest zazwyczaj białą sztukaterią, którą niekiedy fragmentarycznie złocono. Sztukaterię stosowano w postaci odlewanych lub ciągnionych dekoracji rzeźbiarskich. W architekturze barokowej próbowano połączyć wszystkie znane wówczas osiągnięcia.
Popularnym materiałem zdobniczym był stiuk, czyli gips lub wapień z dodatkiem sproszkowanego marmuru, zazwyczaj barwiony w masie i wypolerowany do połysku. Stiuk po stwardnieniu doskonale imituje znacznie droższy od niego marmur. Dekorację uzupełniają malowidła. Zastosowanie iluzji malarskiej, zwłaszcza na sklepieniach, ma na celu zatarcie granicy pomiędzy rzeczywistością a jej wyobrażeniem. Skrajne obszary płaszczyzn pokrywane bywają namalowaną architekturą, która optycznie przedłuża rzeczywistość. Nad postaciami, które sprawiają wrażenie zawieszonych w przestrzeni, malowany jest błękit nieba o nieskończonej głębi. Całość stwarza złudzenie odmaterializowania, niwelacji ciężaru sklepienia.
Twórcy baroku korzystając z doświadczeń przodków próbowali przekroczyć granice osiągnięć swoich poprzedników. Jest to styl, w którym próbowano połączyć w jedno różne formy sztuki: architekturę, rzeźbę, malarstwo, muzykę. Teatralnym dopełnieniem architektury świeckiej był rozbudowany ceremoniał dworski, a architektury sakralnej - wspaniałość liturgii, której towarzyszyła bogata scenografia – przepych szat, ołtarzy, prospektów organowych, uroczyste procesje, koronacje obrazów a nawet teatralne odtwarzanie obrazów w formie misteriów. Wyszukanym gestom towarzyszyły wypowiedzi przepełnione figuralnymi zwrotami, przenośniami. Z tej teatralizacji wywodzą się liczne budowle odtwarzające miejsca święte (np. Kalwaria Zebrzydowska) i rozwój urbanistyki podporządkowujący organizacji uroczystości kompozycję przestrzeni otaczającej rezydencje, kościoły.
W budownictwie sakralnym występują znane z epok wcześniejszych rozwiązania. Budowane są kościoły podłużne, na planie prostokąta (w tym także z nawą poprzeczną na planie krzyża łacińskiego) oraz budowle centralne, na planie koła, wieloboku, krzyża greckiego. Pojawiły się i stały się popularne rzuty poziome oparte na elipsie. W konsekwencji występują sklepienia i kopuły elipsoidalne. Także łuki sklepień klasztornych, kolebkowych, krzyżowych, nieckowych oraz lunet oparte są na krzywej eliptycznej. Elementem dominującym zazwyczaj są wysokie, oparte na bębnie kopuły, zwieńczone wysokimi latarniami, które przykrywa się ozdobnymi hełmami. Elewacje kościołów, na ogół dwukondygnacyjne, o płaszczyznach podzielonych zwielokrotnionymi gzymsami, pilastrami. Zdobione pełnymi rzeźbami umieszczonymi w niszach, zwieńczone tympanonami o liniach prostych lub łukowych i esownicami łagodzącymi przejścia pomiędzy nawami o różnych wysokościach.
Rozwój stylu barokowego trwał od końca XVI do połowy XVII wieku. Pierwszy okres baroku charakteryzował się monumentalnością i dynamizmem formy. Monumentalność wyraża się w stosowaniu wielkiego porządku, pilastrów lub kolumn, obejmujących kilka kondygnacji naraz. Dynamizm polegał na stosowaniu nieregularnych kształtów brył budowli zamiast prostokątnych, odznaczających się spokojem układów renesansowych.
Powstały układy kościołów centralnych najczęściej wnoszonych na wielobokach, oraz układy o założeniach centralnych wzdłużnych na elipsie. Przykrycie stanowiła kopuła. Obrys budowli odchodził od linii prostych. Płaszczyzny œścian zostały przedstawione w stosunku do siebie. Powstało szereg cofnięć i wsunięć tworzących nieregularny profil przekroju poziomego. Cała fasada została wygięta. Fasady tego okresu charakteryzują wyraźne tendencje do wydobywania płynności i wypukłości z płaszczyzn. Barok wprowadza do prostych dotąd œścian powierzchnie skośne, łukowe i sfalowane.
Architektoniczne œśrodki wnętrza zastąpiono malarstwem, gipsem i sztukaterią.
Materiał stosowany w budownictwie barokowym nie różni się od powszechnie stosowanych materiałów w okresie poprzednim. Barok nie tworzy również nowych rozwiązań konstrukcyjnych.
W pierwszej połowie XVIII w. wytworzył się nowy kierunek w architekturze barokowej, zwany Rokoko. Wszystkie silne, mocne w wyrazie kształty ustąpiły miejsca lekkim formy o delikatnym, muszlowym, wygiętym profilu. Postało wiele fabryk wyrobów porcelanowych. Moda na porcelanę wpłynęła w pewnym sensie na charakter wnętrza, w którym się je ustawiało.
Architektura œścian stała się dyskretną i harmonijną w formie oprawą wystroju wnętrz. Szeroko rozwijająca się forma rokoko, stanowiąca przede wszystkim wystrój pokoi, znajduje pełny swój wyraz w detalach wystroju zewnętrznego.
Najwybitniejsi przedstawiciele
Giacomo Barozzi da Vignola
Giovanni Lorenzo Bernini
Francesco Borromini
José Benito de Churriguera
Kilian Ignaz Dientzenhofer
Johann Bernhard Fischer von Erlach
Domenico Fontana
Guarino Guarini
Jules Hardouin-Mansart
Johann Lucas von Hildebrandt
Georg Wenzeslaus von Knobelsdorff
Baldassare Longhena
Carlo Maderna
François Mansart
Johann Balthasar Neumann
Matthäus Daniel Pöppelmann
Jacob Prandauer
Tylman van Gameren
Christopher Wren
Dominikus Zimmermann
Przykłady dzieł
budownictwo sakralne:
bazylika świętego Piotra i Plac świętego Piotra w Rzymie
kościół Santa Maria della Salute w Wenecji
Plac św. Piotra i portyk bazyliki św. Piotra, Schody Królewskie na Watykanie
Kolegiata Poznańska Matki Boskiej Nieustającej Pomocy i św. Marii Magdaleny (poznańska fara)
kościół pielgrzymkowy Vierzehnheiligen
kościół w Wies
budownictwo świeckie: