INTEGRACJA EU. EGZAMIN

1. Europejski obszar gospodarczy

- Europejski Obszar Gospodarczy, EOG (ang. European Economic Area, EEA), strefa wolnego handlu obejmująca kraje Unii Europejskiej i Europejskiego Stowarzyszenia Wolnego Handlu (z wyjątkiem Szwajcarii). EOG opiera się na czterech fundamentalnych wolnościach: swobodzie przepływu ludzi, kapitału, towarów i usług.

Porozumienie o utworzeniu EOG podpisano w Porto 2 maja 1992 roku. Wejście w życie układu opóźniało się z powodu odrzucenia go w referendum w Szwajcarii w grudniu 1992 roku. Po wykluczeniu odniesień do Szwajcarii z umowy, ostatecznie weszła ona w życie 1 stycznia 1994 roku.

Na mocy umowy z Porto obywatele wszystkich państw należących do EOG mogą się swobodnie przemieszczać, osiedlać i nabywać nieruchomości na ich terenie. W zamian EFTA łoży na unijny Fundusz Spójności. Kraje EFTA przyjęły do swojego ustawodawstwa dużą część szczegółowych przepisów wspólnotowych (nie dotyczy to jednak m.in. polityki rolnej czy walutowej).

1. Lichtenstein-co to, gdzie, dlaczego szczególny z pkt widzenia integracji

Liechtenstein, Księstwo Liechtenstein – małe górskie państwo w Europie Zachodniej, leżące pomiędzy Austrią i Szwajcarią. Nie należy do Unii Europejskiej, za to należy do Europejskiego Obszaru Gospodarczego. Liechtenstein jest jednym z najbogatszych państw świata. Należy do strefy Schengen. Jest scisle powiazany z kultura europejska. Jego przystapienie do UE jest zalezne od Szwajcarii.

1. Wspólna polityka bezpieczeństwa i zagraniczna w UE- kierunki

- stanowi jeden z obszarów działalności Unii Europejskiej, który obejmuje wszelkie dziedziny polityki zagranicznej i ogół kwestii dotyczących bezpieczeństwa Unii, w tym stopniowe określanie wspólnej polityki obronnej, która może prowadzić do wspólnej obrony. Została powołana na mocy traktatu z Maastricht, podpisanego 7 lutego 1992 roku, a następnie rozwinięta przez traktaty z Amsterdamu (1997 r.), z Nicei (2001 r.) oraz z Lizbony (2007 r.).

-Jej podstawowym zadaniem jest koordynowanie polityki zagranicznej oraz bezpieczeństwa zewnętrznego państw członkowskich Unii Europejskiej w celu ochrony wspólnych wartości, podstawowych interesów, niezawisłości i integralności Unii. Współpracując w jej ramach, państwa członkowskie starają się wspólnie skuteczniej wpływać na globalną politykę i umacniać pozycję Europy na arenie międzynarodowej, dbając o pokój, przestrzeganie praw człowieka i rządów prawa na całym świecie.

– ochrona wspólnych wartości, podstawowych interesów, niezawisłości i integralności Unii, zgodnie z zasadami Karty Narodów Zjednoczonych;

– umacnianie bezpieczeństwa Unii we wszelkich formach;

– utrzymanie pokoju i umacnianie bezpieczeństwa międzynarodowego zgodnie z zasadami Karty Narodów Zjednoczonych oraz Aktu końcowego z Helsinek i celami Karty paryskiej, w tym dotyczącymi granic zewnętrznych;

– wspieranie współpracy międzynarodowej;

– rozwijanie oraz umacnianie demokracji i państwa prawa, a także poszanowanie praw człowieka i podstawowych wolności;

– Ponadto państwa członkowskie są zobowiązane do przestrzegania klauzuli lojalności wobec UE.

– popierają one aktywnie i bez zastrzeżeń WPZiB;

– powstrzymują się od wszelkich działań, które byłyby sprzeczne z interesami Unii lub mogłyby zaszkodzić jej skuteczności w stosunkach międzynarodowych;

– współpracują na rzecz umacniania i rozwijania wzajemnej solidarności politycznej.

1. Plan Schumana- co, kiedy, po co

-przedstawiony 9 maja 1950r. przez Schumana- fr. Min. Spr.zagr. w porozumieniu z J. Monnetem.

- Podstawa do utworzenia EWWiS

-Zakładał zawiązanie bliskiej współpracy Fr i RFN w dziedzinie produkcji węgla i stali, co miało uniemożliwić niekontrolowane wykorzystanie tych 2 surowców w celach militarnych. Miało przyczynić się do szybszej odbudowy zniszczeń wojennych. Podniesienie poziomu życia w tych krajach, łatwiejszy eksport surowców, współpraca gosp. Fr bała się, że RFN będzie potęgą militarną.

1. EWWiS- od, do, co to

- na mocy traktatu paryskiego w 1951r. na okres 50 lat, powstała z propozycji Schumana, współpraca RFN i Fr. Utworzony przez Wł, Fr, RFN, Beneluks.

-Cel: Podniesienie poziomu życia, łatwiejszy eksport surowców, Ścisła współpraca gospodarcza, Zapewnienie wspólnej kontroli nad przemysłem nuklearnym w Europie i wykorzystanie jego potencjału wyłącznie do celów pokojowych, Równe szansy dostępu do węgla i stali, zniesienie barier handlowych

1. Traktaty rzymskie

-Traktaty rzymskie, traktaty założycielskie- dwa traktaty międzynarodowe, fundamentalne dla integracji europejskiej podpisane w Rzymie 25 marca 1957 przez ówczesne kraje tworzące EWWiS:, Francję, RFN, Włochy, Holandię, Luksemburg, Belgię. Wszystkie wymienione wyżej państwa zatwierdziły 29 maja 1956 raport belgijskiego ministra spraw zagranicznych P.H. Spaaka w sprawie ogólnej unii gospodarczej i unii w zakresie pokojowego użycia energii atomowej. Traktaty, zawarte na czas nieokreślony, powoływały do życia Europejską Wspólnotę Gospodarczą – mającą stworzyć wspólny rynek, oraz Europejską Wspólnotę Energii Atomowej, którego zadaniem była kontrola i współpraca w sferze pokojowego wykorzystania energii jądrowej. Traktaty weszły w życie z dniem 1 stycznia 1958. Oprócz tego podpisano także porozumienie dotyczące tworzenia 4 instytucji wspólnych dla EWG, Euratomu i EWWiS zamiast 12.

1. Europejska Wspólnota Gospodarcza EWG- cele, zas. Czł

-Powstała na podstawie traktatów rzymskich z 1957r(na czas nieokreślony) Założyciele: Fr, Niem, Wł, Beneluks.

- tworzenie fundamentów coraz bliższej unii narodów europejskich, zapewnieniu postępu ekonomicznego i społecznego, eliminowanie barier dzielących Europę, poprawa warunków życia i pracy, ustanowienie wspólnego rynku, zbliżanie polityk gospodarczych państw członkowskich, promocja harmonijnego rozwoju działalności gospodarczej, stała i zrównoważona ekspansja gospodarcza, zwiększona stabilność i przyspieszony wzrost standardów życia oraz bliższe stosunki między państwami członkowskimi, wyeliminowane zostaną cła, ograniczenia ilościowe i inne środki ograniczające eksport i import między państwami członkowskimi i wprowadzona zostanie wspólna taryfa celna wobec państw trzecich; przewidywał ponadto znoszenie przeszkód w swobodzie ruchu osób, usług i kapitału oraz wprowadzenie wspólnej polityki rolnej i transportowej.

1. Plan Marshalla

-Cel: udzielenie pomocy finansowej wszystkim państwom Europy w formie bezzwrotnych pożyczek i niskooprocentowanych pożyczek długoterminowych w celu odbudowy gospodarek, rozwój handlu, nowe rynki zbytu. Skorzystało 16 państw EU zachodniej, Zw. Radziecki odmówił. Podział Europy na 2 bloki. Stworzono OECD do pomocy w podziale środków.

1. Koncepcje integracji europejskiej

- Pluralizm

- Funkcjonalizm

- Neofunkcjonalizm

- Federalizm

- Koncepcja federacyjna

Zakładała utworzenie państwa związkowego - federacji. Zgodnie z tą koncepcją państwa powinny zrzec się swoich suwerennych kompetencji i przekazać je wspólnym, ponadnarodowym organom. Federacja miałaby silny ponadnarodowy rząd odpowiedzialny przed Parlamentem Europejskim. Uprawnienia władz lokalnych, regionalnych i krajowych uzupełniałyby się. Przy takim rozwiązaniu istotne byłoby określenie podziału zadań miedzy federacją a jej częściami składowymi. Należałoby zagwarantować demokratyczny charakter podejmowanych decyzji. Z koncepcją federacji związana jest wizja Europy regionów, w której granice narodowe tracą znaczenie, wzrasta natomiast rola regionów. Federacyjny model integracji europejskiej propagowany był przede wszystkim przez Konrada Adenauera, Waltera Halsteina, Paula Spaaka. Dlatego też omawiana koncepcja znalazła wielu zwolenników w Niemczech, Holandii i Luksemburgu i we Włoszech.

Koncepcja konfederacyjna

Zakłada utworzenie związku państw (konfederacji). Opiera się na współpracy międzynarodowej, a nie ponadnarodowej. Suwerenność państw nie byłaby zawężana, a decyzje organów ponadnarodowych miałyby ograniczone znaczenie. Wyrazem tej koncepcji jest „Europa Ojczyzn”, której propagatorem był francuski mąż stanu, generał Charles de Gaulle.

Koncepcja funkcjonalistyczna

Trzecia z nich, to koncepcja funkcjonalistyczna. Zakłada, że integracja powinna się odbywać w sposób ewolucyjny i ma zacząć się od współpracy w obszarze gospodarki oraz stopniowo przesuwać suwerenne kompetencje ze szczebli krajowych na wspólnotowe. Proces ten powinien być naturalny. W konsekwencji powstać miałaby wspólnota polityczna, rozwijana stopniowo na bazie zdobywanych doświadczeń. Zwolennikami tej koncepcji byli Jean Monnet i Robert Schuman.

1. Polityka ochrony konsumenta w UE- na czym polega

- Realizacja europejskiej polityki konsumenckiej rozpoczęła się w 1975 roku od sformułowania podstawowych praw konsumenta do których należy:

• prawo do bezpieczeństwa i ochrony zdrowia - oznacza, że towary i usługi oferowane konsumentom nie mogą stwarzać zagrożenia dla ich zdrowia i życia. W praktyce oznacza to wymóg określenia cech bezpieczeństwa produktów, a także stworzenia mechanizmów zapobiegających przedostawaniu się do obrotu wyrobów niebezpiecznych. Oznacza to również stosowanie procedur szybkiego ostrzegania i wycofywania wyrobów "niebezpiecznych" z rynku w przypadku zaistnienia zagrożenia.

• prawo do ochrony interesów ekonomicznych - oznacza konieczność ochrony konsumentów przed działaniami przedsiębiorców (zwłaszcza o dominującej pozycji na rynku lub monopolistów), którzy mogą naruszyć ich interesy ekonomiczne przez narzucenie niekorzystnych warunków umów, nieuczciwą konkurencję, stosowanie nadmiernie wygórowanych cen i innych nierzetelnych praktyk handlowych.

• prawo do edukacji i informacji - konsumenci powinni mieć zapewnioną możliwość świadomego podejmowania decyzji i dokonywania wyborów dóbr i usług. Podstawą dokonywania przez konsumentów racjonalnych wyborów musi być rzetelna informacja o cechach oferowanych towarów i usług, warunkach bezpiecznego ich użytkowania, a także procedurach reklamacyjnych w przypadku ujawnienia ich niewłaściwej jakości.

• prawo do efektywnego sytemu dochodzenia roszczeń - procedury dochodzenia roszczeń przez konsumentów wobec przedsiębiorców naruszających ich interesy powinny być szybie, tanie i łatwo dostępne. Konsumenci muszą mieć zapewnioną pomoc w egzekwowaniu swoich praw.

• prawo do zrzeszania się i reprezentacji - konsumenci powinni mieć zapewnione warunki do zrzeszania się i prezentowania swojego stanowiska we wszystkich sprawach, które ich dotyczą.

1. Unia gospodarcza i walutowa- co składa się na budżet unii, kierunki

- jeden z elementów współpracy w ramach Unii Europejskiej, ustanowiony w 1992 roku Traktatem z Maastricht. Jej głównym przedsięwzięciem jest utworzenie wspólnej waluty europejskiej euro oraz przeniesienie polityki pieniężnej na szczebel wspólnotowy.

Zadanie, wskazania konkretnych etapów dochodzenia do takiej unii Rada powierzyła komitetowi pod przewodnictwem Jacques'a Delorsa, ówczesnego przewodniczącego Komisji Europejskiej. Sa 3 etapy 90-93 94-98 99-02

1978 Rada Europejska utworzyła Europejski System Walutowy

Istotę systemu stanowiły trzy elementy:

• Mechanizm Kursów Walutowych (ERM) - w ramach niego dopuszczalne wahania kursów określono na +/- 2,25%,

• ECU - europejska jednostka walutowa ustalona jako ważony średni koszyk walut państw EWG

• wsparcie kredytowe - mechanizm w ramach Europejskiego Funduszu Współpracy Walutowej

 Budżet Unii Europejskiej (formalnie Budżet ogólny Wspólnot) – główny krótkoterminowy plan Unii Europejskiej, sporządzany na czas jednego roku, obejmujący dochody i wydatki związane z prowadzeniem i koordynacją polityk wspólnotowych.

Wydatki budżetowe Unii Europejskiej klasyfikuje się według następujących działów:
rolnictwo;
działania strukturalne;
polityki wewnętrzne;
działania zewnętrzne;
administracja;
rezerwy;
pomoc przedakcesyjna;
rekompensaty.

1. 4 etapy rozszerzenia Wspólnot Europejskich

I etap- Wspólny Rynek

Powstał na mocy traktatu EWG podpisany w Rzymie 1957 ( Belgia Holandia Luksemburg Niemcy Włochy Francja) wszedł w życie 1958.

Wspólny rynek miał być stworzony stopniowo przez 12 lat podzielony na 3 etapy każdy po 4 lata. Ograniczenia ilościowe w handlu miedzy państwami człon zniesiono 1961.

Proces redukcji ceł w obrocie wewnętrznym i dochodzenia do wspólnej taryfy zewnętrznej zaczął się 1959 a zakończył 1968, wtedy EWG utworzyło unię celną.

Wspólna polityka handlowa wobec państw trzecich zaczęła być realizowana od 1970r. organem uprawnionym do realizacji jest KE z upoważnienia Rady.

W traktacie EWG przewidziano poza utworzeniem unii celnej: zniesienie przeszkód w swobodzie przepływu osób, usług, kapitału; wspólną polityke rolną (ujednolicenie w 1969), transportowa, ochrone wolnej konkurencji; ustanowienie Europejskiego Funduszu Socjalnego i Europejskiego banku Inwestycyjnego.

W latach 70 podjęcie współpracy w polityce energetycznej, przemysłowej, regionalnej, fiskalnej i walutowej.

Odnośnie polityki walutowej 1979 utworzono Europejski System Walutowy wprowadzający ECU, ERM i system kredytowy.

II etap- Jednolity rynek

1985 Biała Ksiega Jacquesa Delorsa zawierająca program utworzenia rynku wewnętrznego, przyjęto do w JAE podpisany 1986, wszedł 1987.

Postanowienia:

Ustanowienie do 1992 jednolitego rynku. Zmianę procedury podejmowania głosów w Radzie tj kwalifikowaną większością. Wzmocnienie PE (procedura współpracy)

Rozszerzenie wspólnej polityki dot. Ochrony środowiska, i w zakresie badań i rozwoju.

Powołano Fundusz Spójności (pomoc dla biedniejszych krajów: Grecja Hiszpania Portugalia i Irlandia)

Plan budowy wewnetrzenego rynku zrealizowano do 1992

III etap Unia Europejska

Traktat w Maastricht podpisany 1992, wszedł 1993

Utworzenie 3 filarów: I dotyczył dotychczasowych osiągnięć WE oraz unii gospodarczo walutowej, sieci transeuropejskie, ochronę konsumentów i zdrowia, edukacje, obywatelstwo Unii.

II dotyczył WPZiB a III WSiSW

IV etap- Unia gospodarcza i walutowa

1998 utworzenie unii walutowej przez Rade dla 11 pań człon ( Belgia Holandia Luksemburg Francja Niemcy Włochy Austria Finlandia Irlandia Hiszpania Portugalia)

1998 utworzenie EBC

Realizacja 3 etapu UGiW tj. 1999 euro bezgotówkowe a 2002 euro gotówkowe

12 krajów (11+ Grecja) wprowadza euro

1. RWPG- co to, kiedy, czł Rada wzajemnej pomocy gospodarczej

-organizacja międzynarodowa krajów bloku wschodniego koordynująca procesy ich integracji gospodarczej. Działała w okresie od 25 stycznia 1949 do 28 czerwca 1991.

- Cel:

• wspierać planowany rozwój gospodarki narodowej,

• przyspieszanie postępu technicznego,

• podniesienie poziomu industrializacji,

• wzrost wydajności pracy

• zwiększenie dobrobytu państw członkowskich.

W latach 60. podjęto próby ożywienia wzrostu gospodarczego i postępu naukowo-technicznego krajów bloku wschodniego. Na sesji RWPG w czerwcu 1962 przyjęto zasadę międzynarodowego socjalistycznego podziału pracy. Jej kontynuacją był przyjęty w 1971 tzw. Kompleksowy Program Socjalistycznej Integracji Gospodarczej. Jednak w praktyce integracja gospodarcza krajów członkowskich pozostawała ograniczona, m.in. z powodu braku waluty wymienialnej.

-Czł. Założyciele: Bułgaria, Czechosłowacja, Polska, Rumunia, Węgry, ZSRR

1. Strefa wolnego handlu i Unia celna- co to, jakie czynniki je określają, cele krótkookresowe i długookresowe

1. strefa wolnego handlu – oznacza zniesienie barier celnych i ograniczeń ilościowych w wymianie między krajami członkowskimi, przy czym każde z państw stosuje własną politykę handlową w odniesieniu do partnerów spoza strefy.

2. unia celna – charakteryzuje się tymi samymi cechami co strefa wolnego handlu oraz dodatkowo realizuje wspólna politykę handlową wobec państw trzecich. Oznacza to konieczność przyjęcia wspólnej zewnętrznej taryfy celnej oraz jednolitych ograniczeń ilościowych i unifikacji innych instrumentów wykorzystywanych w polityce handlowej.

1. Europejskie stowarzyszenie wolnego handlu (EFTA)

-unia celna państw europejskich, utworzona w 1960 z inspiracji brytyjskiej tzw. Konwencją Sztokholmską. Do grona państw założycieli należały: Austria, Dania, Finlandia, Lichtenstein, Islandia, Norwegia, Portugalia, Szwecja, Szwajcaria, Wielka Brytania. W swych pierwotnych założeniach miała stanowić alternatywę dla uwikłanej w spory polityczne EWG.
-Cel:

• utworzenie strefy wolnego handlu (zniesienie ceł wewnętrznych) w obrocie towarami przemysłowymi,

• doprowadzenie do wzrostu produkcji,

• możliwie pełnego zatrudnienia

• oraz rozwój handlu światowego opartego na zasadach uczciwej konkurencji.

-Pomysłodawcą projektu była Wielka Brytania, która pozostała początkowo poza EWG i obawiała się utraty swej mocnej pozycji w gospodarce europejskiej. W 1977 EFTA podpisała porozumienie z EWG zezwalające na swobodną wymianę towarów przemysłowych.

1. Rodzaje i źródła prawa UE

Prawo wspólnotowe – prawo składające się na system prawny Wspólnot Europejskich i Unii Europejskiej. Całość dorobku prawnego Unii Europejskiej, łącznie z np. orzeczeniami ETS,

Podstawowym podziałem prawa wspólnotowego jest podział na prawo pierwotne – stanowione przez państwa członkowskie jako część prawa międzynarodowego, oraz prawo wtórne – stanowione przez organy wspólnotowe. W razie konfliktu norm prawnych z zakresu prawa pierwotnego i prawa wtórnego, pierwszeństwo przysługuje zawsze prawu pierwotnemu.

• Prawo pierwotne to przede wszystkim Traktaty założycielskie Wspólnot Europejskich, wraz z protokołami i aneksami

• Prawo wtórne jest tworzone przez instytucje Wspólnot na podstawie prawa pierwotnego. Składa się ono z ogromnej liczby aktów prawnych, z których każdy należy do jednej z pięciu kategorii:

-prawo wtórne to rozporządzenia, dyrektywy, decyzje, zalecenia i opinie.

1. Teorie optymalnego obszaru walutowego

O tym, kiedy warto zastąpić walutę krajową przez walutę wspólną – np. euro – przesądza teoria optymalnych obszarów walutowych, rozwinięta przez Roberta Mundella. Teoria ta precyzuje warunki, w których grupie krajów warto zrezygnować ze swoich walut narodowych i wprowadzić wspólną.

Wspólna waluta niesie oczywiście za sobą korzyści np. silniejszą konkurencję na rynku.
Głównym problemem związanym z wprowadzeniem wspólnej waluty jest ryzyko wystąpienia pogorszenia sytuacji gospodarczej

1. Pojęcie integracji międzynarodowej gospodarczej

- proces wewnętrznych i wzajemnych dostosowań struktur gospodarczych łączących się krajów, powstawania strukturalnych powiązań ekonomicznych między tymi krajami, a w konsekwencji spajania ich w jedną całość stanowiącą możliwie jednolity mechanizm gospodarczy, dzięki czemu możliwy jest wzrost konkurencyjności tychże państw w skali międzynarodowej.

Międzynarodowa integracja gospodarcza jest to proces scalania gospodarek narodowych w wyniku którego powstają nowe organizmy gospodarcze o odmiennych właściwościach.

1. Formy ugrupowań integracyjnych

1. strefa wolnego handlu – oznacza zniesienie barier celnych i ograniczeń ilościowych

w wymianie między krajami członkowskimi, przy czym każde z państw stosuje własną politykę handlową w odniesieniu do partnerów spoza strefy.

2. unia celna – charakteryzuje się tymi samymi cechami co strefa wolnego handlu oraz dodatkowo realizuje wspólna politykę handlową wobec państw trzecich. Oznacza to konieczność przyjęcia wspólnej zewnętrznej taryfy celnej oraz jednolitych ograniczeń ilościowych i unifikacji innych instrumentów wykorzystywanych w polityce handlowej.

3. wspólny rynek – jest wyższą od sfery wolnego handlu i unii celnej formą integracji.

Oznacza on bowiem nie tylko zmniejszenie ceł we wzajemnych obrotach i wprowadzenie wspólnej taryfy celnej wobec krajów trzecich, lecz także swobodny przypływ między krajami członkowskimi nie tylko dóbr i usług, ale także czynników produkcji (siły roboczej, kapitału

i technologii) i, tak samo jak w przypadku unii celnej, wspólna zewnętrzną politykę handlową.

W ramach wspólnego rynku istnieje także swoboda prowadzenia działalności gospodarczej oraz osiedlania się i podejmowania pracy w każdym z krajów członkowskich organizacji.

4. unia ekonomiczno – walutowa – jest formą integracji charakteryzująca się, poza cechami występującymi we wcześniejszych formach, wysokim poziomem integracji w dziedzinach:

fiskalnej, walutowej, produkcyjnej i społecznej. Istotnym elementem unii ekonomiczno – walutowej jest wspólna waluta, a w okresie poprzedzającym jej wprowadzenie – jednolita polityka monetarna, w ramach której określone są dopuszczalne wahania kursów poszczególnych walut oraz ścisłe zasady ich dewaluacji lub rewaluacji.

W ramach unii ekonomicznej również jest niezbędne ujednolicenie reguł i procedur podatkowych oraz innych zasad, określających podstawowe warunki działania przedsiębiorstw.

5.pełna unia ekonomiczno – polityczna – oznacza całkowitą integrację, w wyniku, której powstaje jednolity obszar z ponadnarodowymi instytucjami ekonomicznymi i politycznymi, działającymi także w sferze polityki zagranicznej i obronnej.

1. Wspólny rynek, jednolity rynek wewnętrzny

- Wspólny rynek, forma integracji gospodarczej, której początki sięgają XVIII w. Jej zasadą jest wzajemne zniesienie między poszczególnymi państwami barier handlowych i ograniczenie wszelkich utrudnień we wzajemnej wymianie gospodarczej, swobodny przepływ usług, towarów, kapitałów i osób, wymienialność walut. W tym celu znosi się między państwami członkowskimi danej wspólnoty cła, ustanawia wspólną zewnętrzną taryfę celną, często prowadzi się wspólną politykę finansową, koordynuje plany rozwoju rolnictwa i przemysłu.

- Rynek wewnętrzny obejmuje obszar bez granic wewnętrznych, na którym zgodnie z postanowieniami Traktatu zostaje zapewniony swobodny przepływ towarów, osób, usług i kapitałów

1. Główne czynniki międzynarodowej integracji gospodarczej

- Głownym czynnikiem był strach po zginięciu milionów ludzi w Europie, masakra ormian, chec bycia mocarstwem strach przed niemożnością obrony

Do czynników kształtujących strukturę międzynarodowego podziału pracy zalicza się:
- czynniki o charakterze strukturalnym, wynikające z różnic w wielkości i rodzaju posiadanych zasobów bogactw naturalnych (surowce, położenie, ukształtowanie przyrodnicze), różnic w rozmiarach zasobów pracy i krajowej wydajności pracy, różnic w wielkości zasobów kapitałowych itp.;
- instytucjonalnym, wynikające z obowiązującego ustroju społeczno - gospodarczego, systemu politycznego, przyjętych celów rozwoju, umów międzynarodowych itp.;
-czynniki o charakterze techniczno-technologicznym, wynikające z powiązań pomiędzy sferą gospodarczą a nauką, prac badawczo - rozwojowych, kierunków specjalizacji itp.
-czynniki o charakterze koniunkturalnym, wynikające z sytuacji ekonomicznej kraju.

1. CEFTA Środkowoeuropejskie Porozumienie (Stowarzyszenie) Wolnego Handlu

- utworzona 21 grudnia 1992 w Krakowie organizacja zakładająca rozbudowaną współpracę gospodarczą państw członkowskich, usuwanie barier celnych we wzajemnym handlu jak też i tworzenie wspólnego rynku między nimi. Porozumienie powstało w celu ustalenia zasad i zdynamizowania wymiany gospodarczej pomiędzy krajami Europy Środkowo-Wschodniej po rozwiązaniu RWPG. Podpisanie układów stowarzyszeniowych z Unią Europejską spowodowało dążenie do dostosowywania systemu gospodarczego i prawnego poszczególnych państw do standardów zachodnioeuropejskich. Z porozumienia w pierwszej fazie wyłączono handel artykułami rolnymi, natomiast inne produkty zostały podzielone na grupy, w ramach, których stopniowo znosi się cła.

W 2003 w skład CEFTY wchodziły jej państwa założycielskie - Polska, Czechy, Węgry i Słowacja oraz Słowenia, Rumunia, Bułgaria i Chorwacja.