Kracauer Teoria filmu

CZĘŚĆ I WSTĘP

• rzeczywistość taka jest, jaką ją widzimy

• TENDENCJA REALISTYCZNA REALIZOWANA W FILMACH:

  • ukazywanie ruchu

  • filmy mogą ukazywać materialną rzeczywistość w pośredni sposób : za pomocą inscenizacji

  • często by opowiedzieć fabułę, należy zainscenizować nie tylko akcję, ale też scenerię akcji

  • inscenizacja jest jak najbardziej uprawniona, gdy stanowi wierne odzwierciedlenie prawdziwego

NATURALNE PREFERENCJE

• inscenizacja korzysta z uprawnień estetycznych, gdy stwarza ułudę autentyczności; a także każda inscenizacja, która nie uwzględnia podstawowych właściwości kina, jest niefilmowa

• mówiąc o uciekających tlumach od powodzi w Metropolis Fritza Langa : „Uciekające tłumy w tym epizodzie są wyreżyserowane werystycznie i pokazane w serii ogólnych i bliskich planów, które stwarzają dokladnie taki sam efekt przypadkowych wrażeń, jakich doznalibyśmy, gdybyśmy mieli być świadkami tego widowiska w rzeczywistości.” Czarny Piotruś – sceny zabawy, potańcówki

• PRZYPADKOWOŚĆ – charakterystyczna cecha rzeczywistości:

  • lokale taneczne podobnie jak dworce kolejowe, sale zebrań, bary, halle hotelowe są miejscem „skazanym” na przypadek – przelotne wrażenia przeważają

• NIESKOŃCZONOŚĆ – zasięg kamery ; film chce ogarnąć wszystkie zjawiska materialne w zasięgu kamery

• NIEOZNACZONOŚĆ – obiekty naturalne są względnie nieustrukturowane i dlatego nieokreślone znaczeniowo, ale istnieją rożne stopnie nieoznaczoności; pewne rzeczy w konkretnych kulturach posiadają znaczenie mimo braku struktury (ponury krajobraz, śmiejąca się twarz)

• niby oczywiste, ale Pozornie ustalony sens obrazu zmienia się wraz ze zmianą kontekstu!