Nikołaj Michajłowicz Karamzin (Николай Михайлович Карамзин) (1766-1826)
Urodził się w rodzinie szlacheckiej, osiadłej w pobliżu Symbirska. W tym mieście rozpoczął edukację prywatną, którą następnie kontynuował w Moskwie, na pensji Johanna Schadena, wykładającego na Uniwersytecie Moskiewskim. W wieku 18 lat wstąpił do służby wojskowej, ale nie pozostawał w niej długo. Już w 1785 roku wprowadzony został do moskiewskiej loży wolnomularskiej. W latach swoich kontaktów z kółkiem masońskim (1785-1788), prowadził studia nad europejską literaturą.
Jego pierwszą oryginalną próbą literacką była nowela pt. Eugeniusz i Julia (Евгений и Юлия), zamieszczona w 1789 roku w piśmie Nowikowa Детское чтение. W połowie 1789 roku wyruszył w długą podróż za granicę, w czasie której w ciągu 18 miesięcy zwiedził Niemcy, Szwajcarię, Francję i Anglię. Wrażenia z tej podróży opisał w Listach podróżnika rosyjskiego (Письма русского путешественника), które opublikował na łamach wydawanego przez siebie pisma Московский журнал (1791-1792), pierwszego-jak się stwierdza- czasopisma rosyjskiego w typie europejskim. Listy te były typowym reprezentantem gatunku sentymentalnego. Nawiązywały do słynnej Podróży Sentymentalnej Sterna i Listów o Włoszech Karola Dupaty. Pisarz szczegółowo informował czytelnika, o tym, co oglądał, w czym uczestniczył i o czym rozmawiał. W efekcie dawał czytelnikowi możliwość zetknięcia się z bogatymi materialnymi i rzetelnymi relacjami o życiu i kulturze Europy Zachodniej. Obok wartości poznawczych książka dostarczała również emocji o charakterze sentymentalnym.
Oszałamiący rozgłos przyniosła Karamzinowi Biedna Liza (Бедная Лиза- 1792). Swoją smutną opowieść pisarz osnuł na popularnym schemacie uwiedzenia wieśniaczki przez młodego arystokratę. Główny jej motyw przedstawiony został w kategoriach estetyczno-moralnych. Autor ze współczuciem potraktował obie strony w konflikcie, wyrażając przekonanie, że rozłączeni przez prawa tego świata kochankowie połączą się na tamtym świecie. Do powodzenia utworu przyczyniła się w znacznym stopniu jego wymowa humanistyczna. Po raz pierwszy z taką siłą wyrazu i zupełnie nowym stylem przedstawione zostały perypetie miłosne i smutny los biednej dziewczyny z ludu. Sama postać bohaterki została wyidealizowana. Znacznie bardziej udała się pisarzowi postać Erasta, w której zarysowany został konflikt między poczuciem moralnym jednostki a jego uwikłaniami społecznymi. Czytelnikom spodobał się również dramatyczny wątek fabularny, przejrzysta kompozycja, oszczędna narracja przerywana lirycznymi dygresjami na temat przebiegu wydarzeń i postępowaniu bohaterów, a nade wszystko język- prosty, wytworny, z lekka rytmizowany.
Dużym osiągnięciem Karamzina była nowela Wyspa Bornholm (Остров Борнгольм- 1794) i dwie opowieści historyczne- Natalia córka bojarska(Наталья боярская дочь 1792) i Marta namiestniczka czyli ujarzmienie Nowogrodu (Марфа посадница или покорение Новгорода 1803).
Karamzin był również poetą lirycznym. W swojej liryce wyraził przeżycia osobiste, głównie o charakterze miłosnym. W elegijnej tonacji ukazał w niej całą filozofię miłości, mocno sprzęgniętej z uczuciem przyjaźni. Charakterystyczne dla tej liryki były intonacje pieśniowe i nasycenie emocjonalne. Liryka była jednak epizodem w działalności twórczej Karamzina. Zasadnicze znaczenie miała dla tej działalności proza. W jej obrębie pisarz dokonał m.in. przekształceń języka literackiego. Zrezygnował z rozbudowanych i zawiłych okresów i sztucznego układu słów w zdaniu oraz wyeliminował słownictwo cerkiewno-słowiańskie, kancelaryjne i gminne. Celem pisarza było zbliżenie języka literackiego do mowy potocznej i stworzenie jednego języka dla rozmowy i literatury
Za panowania Aleksandra I Karamzin przez pewien czas wydawał czasopismo Вестник Европы (1802), ale już po roku całkowicie odszedł od prac literackich, podejmując studia nad historią Rosji, których owocem było ukazanie się w 1818 roku ośmiu tomów dzieła pt. Historia Państwa Rosyjskiego (История Государства Российского). Praca nad dziejami kraju zajęła Karamzinowi 21 lat, śmierć zastała go nad XII tomem, doprowadzonym do początków XVII wieku.
.