Przy soczewkach dwuogniskowych należy pamiętać, że PD (rozstaw źrenic w poziomie), oraz HD (wysokość źrenicy pacjenta od dolnej krawędzi oprawy), lub wysokość wtopki powinny być zmierzone dla każdego oka osobno! A wielkość dobranej oprawy powinna zapewniać zachowanie odpowiednich wysokości obszarów do dali i bliży.

Niemal każdy producent soczewek dwuogniskowych w swoim katalogu posiada szablon produkowanych przez siebie soczewek tego typu. Może on wyglądać np. tak:

Szablon CR BIF- F28 Ø 70/76

Szablon taki zawiera średnicę nominalną soczewki, wysokość i szerokość segmentu do bliży (z jego kształtem). Oznaczenie punktu referencyjnego pomiaru pryzmatyczności, jego przesunięcia względem środka geometrycznego soczewki głównej ( dla soczewek decentrowanych), oraz jego odległość od górnej krawędzi segmentu do bliży. Pamiętajmy, że segment ten znajduje się od strony przynosowej.

W soczewkach dwuogniskowych nie określa się ani środka optycznego segmentu, ani środka optycznego obszaru do bliży podaje się jedynie wartość addycji (dodatku), którą można zmierzyć na dioptromierzu lunetowym odwracając soczewkę stroną zewnętrzną ku dołowi, w segmencie do bliży odnajdując wartość wymaganej mocy do czytania ( suma mocy do dali + dodatek) uwzględniając dopuszczalne odchyłki. W dioptromierzach elektronicznych z funkcją pomiaru addycji ustawiamy soczewkę stroną czołową ku górze i mierzymy wartość addycji. Moc czołową do dali należy zmierzyć w punkcie określonym przez producenta (z wykorzystaniem szablonu).

Po sprawdzeniu mocy do dali i oznaczeniu punktu referencyjnego wykreślamy poziomą linię równoległą do górnej krawędzi segmentu - w ten sposób oznaczamy linię poziomego montażu soczewki. Jej odległość od segmentu jest różna dla różnych rodzajów szkieł dwuogniskowych. Montujemy soczewki w centroskopie z uwzględnieniem wykonanych obliczeń decentracji poziomej i pionowej. Blokujemy soczewki w ten sposób by wyznaczony przez nas punkt referencyjny przypadł na źrenicę i by oś poziomego montażu oznaczona przez nas była równoległa do linii wyznaczającej poziom szablonu. Uważając na pozycję wtopki – od strony przynosowej. W tej metodzie wykorzystujemy pomiar PD i HD do dali z wykorzystaniem odległości: segment do bliży – punkt referencyjny podanych przez producenta soczewki.

Jeśli posiadamy nowoczesny centroskop z programem do centrowania soczewek dwuogniskowych mierzymy pacjentowi wysokość, na jakiej znajdować ma się górna krawędź segmentu do bliży ( około 2 mm poniżej dolnej powieki) a w automacie ustawiamy soczewkę wg specjalnego szablonu widocznego na monitorze. Ustawienia soczewki prawej i lewej powinny być swoimi lustrzanymi odbiciami. Do programu wprowadzamy wartość zmierzonego PD do bliży, oraz wysokość zmierzonej przez nas wtopki ( w zależności od modelu posiadanego urządzenia).

Źródła:

Izooptyka I/ 1998

Izooptyka XI/2000

Katalog JZO sp. z o. o.