7. Porównanie wyników obliczeń wg wzorów z metody I
i obliczeń komputerowych

	C1 [kN/m^3]	C2 [kN/m^3]	C3 [kN/m^3]
	40 000	80 000	120 000
	Metoda I	Program	Metoda I
U [kN/m^2]	26000	26000	52000
wmax [mm]	1.84	2,337	1.09
Mmax [kNm]	23.64	18.484	19.8788
Rp [kN]	28.6326	36.451	34.0501
σpods1 [kPa]	73.4169	93.463	87.3079
σp2 [kPa]	18.3542	23.366	21.827

Tab.6 Wyniki dla ET22

	C1 [kN/m^3]	C2 [kN/m^3]	C3 [kN/m^3]
	40 000	80 000	120 000
	Metoda I	Program	Metoda I
U [kN/m^2]	26000	26000	52000
wmax [mm]	1.89	1.812	1.13
Mmax [kNm]	24.3865	23.157	20.5066
Rp [kN]	29.5368	28.269	35.1254
σpods1 [kPa]	75.7353	72.484	90.065
σp2 [kPa]	18.9338	18.121	22.5163

Tab.7 Wyniki dla EU07

W projekcie wykonano obliczenia maksymalnych ugięć i momentów w szynie, a także naprężeń i reakcji w podsypce i podtorzu. Obliczenia według wzorów wykonano dla
metody I – z użyciem zastępczego współczynnika podłoża oraz dla
metody II – z uwzględnieniem warstw pod szyną. Natomiast obliczenia komputerowe wykonano tylko dla metody I. Z obu toków obliczeń wynika że wraz ze wzrostem zastępczego współczynnika podłoża:
- maksymalne momenty zginające maleją
- maksymalne ugięcia szyny maleją
- wartość reakcji podłoża wzrasta
- naprężenia w podsypce i podtorzu wzrastają