Dolina jadowitych węży
Miejsce: pusta świetlica, sala gimnastyczna
Czas trwania: około 10 minut
Przeznaczona dla: dzieci w wieku od 6 do 12 lat, dla dużych grup, liczących od 15 do 40 osób
Cel: Wyciszenie, relaksacja, rozwinięcie spostrzegawczości.
Opis zabawy:
Całe pomieszczenie jest „doliną jadowitych węży”. Jedna połowa uczestników rozprasza się po pomieszczeniu jako grzechotniki, trzymając w ręku pudełko z zapałkami, przy pomocy, którego będą wydawane charakterystyczne dla tych węży dźwięki.
Węże nie są złe, chcą tylko, by zostawić je w spokoju. Kiedy człowiek się do nich zbliża, grzechotają one swoim ogonkiem, by go ostrzec. Kąsają tylko wtedy, gdy ktoś ich dotknie. Druga połowa grupy musi przekraść się z zawiązanymi oczyma z jednego końca pomieszczenia- „doliny” na drugi, unikając przy tym ugryzienia węża. Kto dotknie któregoś z „grzechotników”, staje się blisko za nim, zdejmuje swoją opaskę z oczu i staje się jakby jego częścią.
Ile uczestników przejdzie przez całą dolinę? Po dotarciu ich na drugi koniec pomieszczenia następuje zamiana ról. Zabawa ta może zostać przeprowadzona również jako zawody pomiędzy dwoma drużynami.
Materiały pomocnicze:
Dla połowy uczestników potrzebne będą pudełka z zapałkami oraz opaski albo chustki do przewiązania oczu.
Wskazówki pedagogiczne:
Jest to spokojna zabawa, w której trzeba zdać się na zmysł słuchu. Ponieważ odgłos grzechotania dobiega z wielu miejsc jednocześnie, uczestnicy usiłują przeprawić się przez dolinę, mają trudności z umiejscowieniem „węży”.
Prowadzący powinien zwracać uwagę na to, aby „grzechotniki” nie wprowadzały „niewidzących” współgraczy w błąd.
.Fleming, J. Fritz „Zabawy na uspokojenie”, str. 62-63
”Kto tu jest szefem?” (ćwiczenie audytywne i wizualne)
Miejsce: sala
Czas trwania: zmienny
Przeznaczone dla: dzieci w wieku od 6 lat
Cel: ćwiczenie wymaga skupienia, rozwija zdolność obserwacji
Opis zabawy:
Dzieci siedzą w kole. Jedno z nich opuszcza pomieszczenie. Podczas jego nieobecności prowadzący z resztą grupy wybiera „szefa”. Zadaniem szefa będzie polegało na podawaniu wszystkich możliwych ruchów (zmiana pozycji, drapanie się po nosie itp.) orz dźwięków pozostałym dzieciom. Te próbują go naśladować tak szybko i tak dobrze, jak to tylko możliwe. Wybrane dziecko po powrocie zza drzwi przygląda się grupie i próbuje odgadnąć, kto jest „szefem”.
Materiały pomocnicze: krzesełka by stworzyć koło1.
„Rozpoznaj kto to”
Zabawa na zapoznanie
Miejsce: w większych pomieszczeniach, możliwa do przeprowadzenia na świeżym powietrzu
Czas trwania: około 10 minut
Przeznaczona dla: dzieci od lat 8, optymalna dla mniejszych grup, liczących od 8 do 15 osób
Cel: Zapoznanie się, przezwyciężanie strachu, skupienie się.
Opis zabawy:
Chodzi tutaj o to by „na ślepo” rozpoznawać współgraczy. Jednemu uczestnikowi zawiązujemy oczy. Grupa siada na krzesełkach ustawionych w kręgu. „Niewidzący” przekręca się trzy razy wkoło własnej osi. Ostrożnie podchodzi ze środka koła do którejś z siedzących osób, wskazuje na nią i próbuje odgadnąć, kim ona jest, po tym gdy wyda ona z siebie jakiś dźwięk lub wypowie śmieszne słowo. (Może być ustalone po zawiązaniu oczu „niewidzącemu” przez prowadzącego).
Pozostali uczestnicy siedzą w milczeniu. Jeżeli „niewidzący” wymieni prawidłowe imię, obaj uczestnicy zamieniają się rolami. W przeciwnym wypadku „niewidzący” musi jeszcze raz wystawić na próbę swój zmysł słuchu. Zabawę powtarzamy na kilku uczniach
Materiały pomocnicze:
Potrzebne będą opaski lub chustki do przewiązania oczu. Trzeba zwracać uwagę na to, by nikt nie oszukiwał w czasie gry. Niedopuszczalne jest wyśmiewanie się z osoby, która w danym momencie jest „niewidzącym”
Wskazówki pedagogiczne:
Zabawa ta wymaga dokładnego przyjrzenia się współgraczom i zapamiętania ich imion. Pozwala uspokoić się uczniom, zbudować zaufanie. Prowadzący powinien rozpocząć grę. W grupach, których członkowie są jeszcze niezbyt dobrze znają, proponujemy tę zabawę dopiero w późniejszym momencie.
Fleming, J. Fritz „Zabawy na uspokojenie”, str. 28-29
U. Rucker – Vennemann, Zabawy na odprężenie dla dzieci, s. 44, wyd. Jedność, Kielce 2003↩