Matka Boża Fatimska odwiedza o. Pio.
Ta wprost heroiczna odpowiedź o. Pio na Orędzie Matki Bożej Fatimskiej zasługiwała na znak macierzyńskiego uznania ze strony Madonny. A był to znak cudowny.
Pod koniec kwietnia 1959 r. rozpoczęła się peregrynacja figurki Matki Bożej Fatimskiej po Włoszech. Figurka Matki Bożej dzięki przewożeniu helikopterem mogła odwiedzić różne regiony kraju. Postanowiono, że figurka odwiedzi stolice poszczególnych regionów Włoch. Wypadało, by przywieziona została figurka także i do San Giovanni Rotondo, które nie jest stolicą regionu. Z drugiej strony o. Pio nie mógł się udać do Foggii, gdzie wówczas byłem biskupem tej drogiej mi i pięknej diecezji. Ponadto o. Pio nie mógłby przybyć do Foggii także i z tego powodu, że był tak poważnie chory, że od 5 maja nie mógł odprawiać Mszy św. Choroba przeciągała się. O. Pio był chory i wówczas, gdy figurka przybyła do Apulii, której zgotowano wprost entuzjastyczne przyjęcie.
Czy jednak Matka o Niepokalanym Sercu mogła nie odwiedzić tak drogiego Jej syna, jakim był o. Pio? Uczyniono specjalny wyjątek:
postanowiono zmienić plan peregrynacji.
Dzięki temu figurka Matki Bożej Fatimskiej mogła przybyć do San Giovanni Rotondo. Ustalono, że figurka przybędzie do San Giovanni Rotondo dnia 5 sierpnia 1959 r. Należało jak najlepiej, godnie, z radością i synowską miłością przygotować lud na przyjęcie Matki Bożej i spodziewane dary łaski. I wtedy właśnie o. Pio z łoża cierpienia przez głośniki prowadził nowennę razem ze zgromadzonymi wiernymi w kościele i odmawiał modlitwy.

Pragnę tu przytoczyć następujące szczegóły z biografii o. Pio:
wieczorem, 27 lipca 1959 r., o. Pio zapowiedział rozpoczęcie nowenny, ponieważ "Matka Boża chce nas odwiedzić" i zachęcił do chrześcijańskiej odnowy życia. Każdego wieczoru podkreślał wielką radość i szczęście, "wyjątkową i szczególną łaskę" tej wizyty i wzywał z naciskiem, by to przyjęcie było naprawdę godne. O. Pio podsuwał myśli odnośnie do praktyki pewnych cnót. Wieczorem, 4 sierpnia, o. Pio ogłosił: "już tylko parę godzin dzieli nas od odwiedzin Matki Bożej! Trzeba uczynić wszystko, aby nasze ręce nie były puste". Wieczorem 5 sierpnia ze wzruszeniem powiedział: "Za parę minut nasza Mateńka znajdzie się w naszym domu! Otwórzmy i rozszerzmy serca!" I wreszcie w dniu 6 sierpnia wezwał do dziękczynienia i wyrażenia entuzjazmu "równie trwałego jak oczy Matki Bożej, które nieustannie są ku nam zwrócone".


Niestety, w dniu 6 sierpnia o. Pio nie mógł zejść o własnych siłach do kościoła. Szedł jednak przy pomocy współbraci, zatrzymywał się po drodze parę razy, siadał i chwilę odpoczywał; mimo wszystko był szczęśliwy. Stanął wreszcie przed figurką Matki Bożej, popatrzył szeroko otwartymi oczami i ofiarował Jej różaniec. Z postumentu, na którym ustawiono figurkę, zniesiono ją niżej. O. Pio ucałował ją. Był to gest głębokiej czci i największego uczucia miłości. Między godziną drugą a trzecią po południu, dnia 6 sierpnia, figurka, umieszczona w helikopterze na dachu szpitala "Domu Ulgi w Cierpieniu", udała się w kierunku Sycylii. Helikopter trzy razy krążył wkoło nad placem i kościołem, gdzie znajdowały się tłumy wiernych i oddalił się. O. Pio patrzył i śledził z okna lot helikoptera. Jego oczy zalały się łzami. Wobec odlatującej figurki Matki Bożej z całą ufnością wyraził swój ból i żal:
"O Madonno, Mateńko moja! Przyszłaś do Italii i zastałaś mnie chorego. Teraz odchodzisz, a ja nadal jestem chory".

Naraz w jednym momencie, gdy wypowiedział te słowa, poczuł, że jakiś dziwny prąd przeszedł po całym jego ciele. Powiedział potem:

• "W tym jednym momencie poczułem, jak jakiś dziwny prąd przeszedł po moich kościach i nagle, od razu zostałem uzdrowiony". Potwierdził to jego ojciec duchowny: "W jednej chwili o. Pio poczuł, że jakaś tajemnicza siła przeniknęła jego ciało i powiedział do współbraci: "jestem uzdrowiony!" Rzeczywiście był zdrów i mocny jak nigdy dotąd w życiu.

W jednym z dzienników wychodzących w Foggii, ukazała się taka informacja, że kiedy dziennikarz pytał o. Pio, dlaczego Matka Boża odwiedziła San Giovanni Rotondo, a nie sanktuarium św. Michała w Monte San Angelo, tenże o. Pio odpowiedział z ogromną prostotą: "Matka Boża przybyła tu dlatego, że chciała uzdrowić o. Pio". I pragnę dodać, że przybyła tu także i dlatego, by przykład żarliwego nabożeństwa o. Pio do Matki Bożej i jego cudowne uzdrowienie wzbudziły we Włoszech i w świecie wzrost gorliwości, miłości i ufności względem Niepokalanego Serca Maryi. A my z tego wspaniałego wydarzenia zechciejmy uczynić to zbożne po-stanowienie: niech wzrasta w nas to wspaniałe nabożeństwo i staje się wielkoduszną odpowiedzią na Orędzie z Fatimy; każdego dnia odmawiajmy pobożnie różaniec, modląc się i ofiarując nasze cierpienia w intencji nawrócenia grzeszników; praktykujmy Komunie święte wynagradzające w pierwsze soboty miesiąca w nadziei, że i względem nas spełnią się te podnoszące na duchu słowa: "Ten, kto z nabożeństwem będzie czcił moje Serce Niepokalane, dozna zbawienia. Te dusze będą szczególnie umiłowane przez Boga i jako kwiaty zostaną umieszczone przed Jego tronem. Dzięki temu będziemy mogli i my z nadzieją i pokojem patrzeć w przyszłość Kościoła i ludzkiej rodziny, ufni w prorocze słowa Maryi, która w trzecim objawieniu w dniu 13 lipca 1917 r. powiedziała: "W końcu moje Serce Niepokalane zatriumfuje".

4. Rozmowa z Ojcem
Tak jak wczoraj, tak i dzisiaj pozwólcie mi zakończyć to rozważanie ufną rozmową z o. Pio.
Najdroższy Ojcze Pio! Pozwól, że przypomnę jedno zdarzenie, które miało miejsce w czasie wojny domowej. Oto rankiem na frontonie pewnego kościoła odczytano dziwny napis, wykonany dużymi literami: "Fratelli, armatevi!" (Bracia, zbrójcie się!). Owego ranka jakaś kobieta, matka przyszła do kościoła aby się modlić o pokój i gdy zauważyła ten napis, była dogłębnie wstrząśnięta i przybita. Postanowiła jeszcze raz przeczytać ten napis. Przybliżyła się więc i lepiej przypatrzyła napisowi. Wtedy zauważyła, że ze słowa "Armatevi" znikła litera "r". Zmieniła się przez to i treść wezwania. Nie było już "Fratelli, armatevi!", ale "Fratelli, amatevi!" (Bracia, miłujcie się!). Ojcze najdroższy, Ty wiesz jak dzisiaj i w Italii, i na świecie plączą się drogi ludzkiego życia, i to na różny sposób, na skutek apelu: "Fratelli, armatevi!".
I faktycznie tak wielu młodych zaciąga się do zbrojnych ugrupowań, tylu chodzi po świecie ludzi uzbrojonych, gotowych do użycia broni. Ile przemocy, ile zabójstw, rzezi spowodowano i krwią napełniono same tylko ulice Italii! Ile jest bólu w rodzinach, ile matek płacze, ile młodych mężatek pozostaje wdowami, ile dzieci sierotami! Drogi Ojcze Pio! Usłysz moje wołanie! Ty, który patrzysz na Dziewicę Maryję w blasku Jej niebieskiej chwały i piękna, Ty, który widzisz, jak zasiada po prawicy Syna, który Jej niczego nie odmówi, módl się do Niej, aby swoim Sercem Niepokalanym, Sercem Matki wstawiała się za nami i ze słowa "armatevi" usuwała literę "r", aby wszędzie zostało przyjęte wezwanie: Bracia, miłujcie się! Tak, Ojcze, wczoraj polecałem ci cały świat, aby zatriumfowała "cywilizacja Miłości". Dzisiaj w sposób szczególny polecam ci moją ojczyznę, Italię, prosząc o jej ocalenie w tej godzinie historii.
O Maryjo, która jesteś tak miłowana, tak czczona w chwale swojej świętości, spraw, by nasz kraj był wierny prawom Bożym i wypełniał misję zleconą przez Opatrzność, by wypowiedziane w Rzymie ustami Papieża iście franciszkańskie Orędzie Pokoju i Dobra i Twoje Orędzie miłości wypowiedziane tu, w San Giovanni Rotondo, o Najświętsza Panno Łaskawa, były wszędzie głoszone.

Voce di Padre Pio, nr 2 1978 r.

"Pamiętaj, ze oprócz tego nieodłącznego towarzysza jest również Ta, która kształtuje całą radość naszego serca.
Jest Maryja, Matka Jezusa i Matka nasza. Bóg dobroczynności i dobroci zechciał dać nam - w porządku duchowym - tak bardzo czułą Matkę, która ciągle czuwa nad anszym zbawieniem. Tak moja dobrA Córko, rozszerzaj coraz bardziej Twe serce na zaufanie tej najukochańszej Matce, która służy nam nie tylko jako więź zjednoczenia z Bogiem, jako więź dobroczynności, ale także jeszcze jako Pośredniczka, która stała się jakby Środkiem obrony przed wrogami naszego zbawienia. Odwagi więc i ciągle do przodu, ponieważ, jeśłi wróg nie śpi, aby nas zgubić, to ta błogosławiona Matka nie opuszcza nas ani na moment"
(z Listu do Józefiny Morgera w: "Ojciec Pio Mistrz sumień" wyd."M" Kraków s. 130-131, r. 1999)

"Jakże często zawierzałem Tej matce bolesne niepokoje mojego wzburzonego serca. A jakże często Ona mnie pocieszała! Lecz na czym polegała moja wdzięczność? ... W moich największych cierpieniach wydawało mi się, że nie mam już matki na ziemi, lecz litościwą Matkę w niebie. Jednak wiele razy, kiedy moje serce było spokojne, zapominałem prawie o wszystkim. Zapominałem nawet o swoim obowiązku wdzięczności dla tej błogosławionej Mateńki!
Dla mnie maj jest miesiącem łask, a w tym roku mam nadzieję otrzymać od Niej dwie łaski. Pierwsza: chciałbym, aby zabrała mnie ze sobą, albo jeśli mam nadal żyć, żeby wszystkie pocieszenia tego świata zostały zamienione na cierpienia dla mnie, bym nie oglądał więcej tych zakazanych pysków tych... (tu zapewne o prześladujących do szatanach). Druga łaska, której pragnę, aby mi udzieliła... rozumiesz mnie mój ojcze."
(Z listu Ojca Pio do Ojca Augustyna w: "Listy Ojca Pio" T. I s.239, wyd. Archidiec. Łodzkie rok 1998)