Licznik prądu – licznik indukcyjny jest maszyną indukcyjną w której aluminiowa tarcza porusza się pod wpływem wirowego pola magnetycznego wytworzonego przez dwie cewki. W jednej cewce płynie prąd proporcjonalny do natężenia prądu pobieranego przez odbiorcę, w drugiej do napięcia. Cewki są tak umieszczone, że powstający moment napędowy jest proporcjonalny do iloczynu chwilowej wartości prądu i napięcia (a więc licznik "mierzy" moc czynną), a ten z kolei jest równoważony poprzez moment hamujący, który powstaje w wyniku obrotu tarczy między biegunami magnesu trwałego i jest proporcjonalny do szybkości ruchu tarczy. Uszkodzenie magnesu trwałego w liczniku (np. poprzez działanie na licznik zewnętrznymi polami magnetycznymi), prowadzi do znacznego osłabienia momentu hamującego, co objawi się zawyżonym naliczaniem energii.

W=V*A

kWh=kW*h

Rezystancja jest parametrem elementu lub obiektu charakteryzującym starty energii w tym obiekcie. Zgodni z prawem Ohma jest to stosunek spadku napięcia powstałego na elemencie do natężenia przepływającego przez niego prądu. R=U/I

Omomierz analogowy – przetwarza rezystancje na prąd (stosowane gdy dokładność nie musi być duża)

Omomierz cyfrowy – przetwarza rezystancje na napięcie (charakteryzuje je większa dokładność od omomierzy analogowych)

(Metoda bezpośrednia) Zasada pomiaru wynika z prawa Ohma i jest możliwa jeśli w obwodzie pomiarowym napięcie lub prąd mają wartość stałą, wtedy prąd lub napięcie zależą tylko od rezystancji Rx.

Metoda techniczna (pośrednia) – stosowana głównie do pomiarów rezystancji nieliniowych, ale może być również stosowana do pomiarów r. liniowych. Do pomiaru używa się amperomierza i woltomierza a wynik oblicza się z prawa Ohma. Podczas pomiaru rezystancji nie jest możliwy jednoczesny prawidłowy pomiar prądu i napięcia. Dwie możliwości usytuowania amperomierza i woltomierza powoduje, że pomiary mogą odbywać się w dwóch układach.

Woltomierz wskazuje wartość powiększoną o spadek napięcia UA.

Amperomierz wskazuje wartość prądu powiększoną o prąd IV płynący przez woltomierz.

Przy połączeniu szeregowym przez wszystkie rezystory płynie ten samo prąd I wywołując na każdym z nich spadek napięcia proporcjonalny do rezystancji rezystora których suma równa się napięcie przyłożonemu do zacisków układu.

Układ odbiorników nazywa się równoległym gdy zaciski wejściowe i wyjściowych odbiorników schodzi się odpowiednio we wspólnych dwóch węzłach układu, lub są przyłączone do zacisków zamieszczonych wzdłuż dwóch przewodów o różnych potencjałach (linia zasilająca).

Lutowanie to proces łączenia części, głównie metalowych, dodatkowym roztopionym metalem (lutem) łatwiej topliwym niż metale łączone. Podczas lutowania łączone metale pozostają w stanie stałym, a stopiony lut wnika do szczelin miedzy nimi. Lutowanie może być stosowane do łączenia wszystkich metali i stopów z wyjątkiem tych które zawierają duże ilości chromu i aluminium. Lutowanie stosuje się głównie w elektronice (lutowanie miękkie – do 350^oC). Przeszkodą w dobrym lutowaniu może być brud, zatłuszczenie i tlenki metali na powierzchni. Odległość miedzy łączonymi metalami powinna być niewiększa niż 0,1mm. Do lutowania miękkiego stosuje się topniki bierne: kalafonię lub roztwór kalafonii w alkoholu etylowym. Powierzchnie lutowane powinny być dokładnie oczyszczone mechanicznie i chemicznie. Proces lutowania należy prowadzić w temperaturze wyższej od temperatury topnienia lutu, lecz nie wyższej od temperatury topnienia łączonych elementów. Dzięki temu lut topi się, a łączone elementy pozostają cały czas w stanie stałym. Istotne jest, aby zarówno lut, jak i elementy lutowane, osiągnęły temperaturę lutowania (wyższą od temperatury topnienia lutu), w przeciwnym przypadku mogą powstać wadliwe złącza zwane zimnymi lutami lub zimnymi stykami, o niezadowalających właściwościach użytkowych.

W celu obserwacji danego przebiegu czasowego należy do wejścia układu odchylania pionowego oscylografu doprowadzić napięcie proporcjonalne do wielkości badanej. Jednocześnie płytki odchylenia poziomego muszą być zasilane napięciem piłokształtnym z generatora podstawy czasu.

W-wartość skuteczna przebiegu

L-długość linii na ekranie

K-stała określająca liczbę woltów na jednostkę długość ekranu

W=(L/2*√2)*K

Dzielnik napięcia dzieli napięcie doprowadzane do jego wejścia. Dzielniki napięcia znajdują zastosowanie w metrologii, są częścią woltomierzy odpowiadającą za odpowiednie dopasowanie zakresów pomiarowych.

Zastosowanie dzielnika prądu – wartości użytych rezystancji mogą być dokładnie zmierzone , czyli wartość natężenia prądu w każdej gałęzi dzielnika może być również obliczona z dużą dokładnością. Ta właściwość dzielnika prądu wykorzystywana jest do poszerzania zakresu pomiarowego amperomierzy.

Twierdzenie Thevenia – dowolny dwu zaciskowy układ składający się z kombinacji źródeł napięcia i rezystorów można zamienić szeregowo połączonymi ze sobą pojedynczym rezystorem i pojedynczym źródłem prądu.

Filtrem elektrycznym nazywa się czwórnik liniowy przepuszczający prąd w określonym paśmie częstotliwości (pasmo przepustowe) z bardzo małym tłumieniem i dopuszczający prąd o częstotliwościach leżących poza pasmem przepustowym (paśmie tłumieniowym) z bardzo dużym tłumieniem. Parametrami charakterystycznymi filtru są: pasmo przepustowe i pasmo tłumieniowe.

Kondensator – jest to element elektryczny (elektroniczny), zbudowany z dwóch przewodników (okładek) rozdzielonych dielektrykiem. Doprowadzenie napięcia do okładek kondensatora powoduje zgromadzenie się na nich ładunku elektrycznego. Po odłączeniu od źródła napięcia, ładunki utrzymują się na okładkach siłami przyciągania elektrostatycznego. Jeżeli kondensator, jako całość, nie jest naelektryzowany to cały ładunek zgromadzony na obu okładkach jest jednakowy co do wartości, ale przeciwnego znaku. Kondensator charakteryzuje pojemność określająca zdolność kondensatora do gromadzenia ładunku:

C=Q/U

C – pojemność, w faradach

Q – ładunek zgromadzony na jednej okładce, w kulombach

U – napięcie elektryczne między okładkami, w woltach.