DZIECKO Z DYSGRAFIĄ SPOTYKA SIĘ NEGATYWNĄ OCENĄ DOROSŁYCH.

To, że czasem potrafi ładnie napisać staje się koronnym argumentem, że 'może'. Dorośli nie biorą pod uwagę, iż dla dziecka mato sprawnego motorycznie zbyt trudnym zadaniem jest utrzymanie dobrego poziomu graficznego pisma w dłuższym okresie. Ręka dziecka męczy się po napisaniu czasem 2-3 zdań ładnym, kaligraficznym pismem. Nic dziwnego, że dalsze zdania lub kolejna strona jest już napisana brzydko. Dzieci te są szczególnie wrażliwe na różne czynniki zakłócające ich czynności graficzne. Wystarczy zmęczenie wywołane poprzednią lekcją wychowania fizycznego, pośpiech (dziecko stara się nadążyć za klasą lub oddać na czas klasówkę), napięcie wywołane lękiem, niepewnością, a ich skutek natychmiast odzwierciedla się w pracach pisemnych dziecka zarówno niskim poziomem graficznym, jak i większą liczbą błędów.

METODY

Dla dzieci dysgraficznych korzystne jest uczenie ich od początku liter pisanych, pisania pismem ciągłym z przestrzeganiem prawidłowego łączenia liter. To pomaga pokonać tendencję do pisania pismem lustrzanym (odwracanie liter w przestrzeni i pisanie od prawej do lewej). Nauka pisania musi być poprzedzona długim okresem usprawniania motoryki rąk i koordynacji wzrokowo-ruchowej przez czynności samoobsługi, zabawy manipulacyjne i konstrukcyjne, wycinanie i intensywne rysowanie. Tylko tak przygotowane dziecko może odnieść sukces w nauce pisania.

TERMINOLOGIA

Przedrostek 'dys-" oznacza w języku łacińskim i greckim brak czegoś , trudność, nadaje znaczenie negatywne.

Termin "dysgrafia" - oznacza trudność w zakresie techniki pisania, niski poziom graficzny pisma, a więc o tzw. brzydkie, niekaligraficzne pismo.

Dysgrafia to trudności w opanowaniu kaligrafii (niski poziom graficzny pisma tzn. brzydkie pismo).

Dysgrafia (agrafia) – zaburzenie czynności wymagających dobrej analizy i syntezy wzrokowej np. rysowania, konstruowania, pisania, czytania itp. Zaburzenia dysgraficzne często występują z zaburzeniami lateralizacji, motoryki i orientacji przestrzennej. Spowodowane są mikrouszkodzeniami części korowej analizatora wzroku.

PRZYCZYNY

Jedną z przyczyn dysgrafii są wybiórcze opóźnienia rozwoju ruchowego, emocjonalno-uczuciowego lub procesów poznawczych. Opóźnienia te mogą być bardzo niewielkie i przez to trudne do zaobserwowania. Owe opóźnienia, a nie ogólne obniżenie inteligencji dziecka, są najczęstszą przyczyną początkowych trudności w nauce pisania.

Inną przyczyną dysgrafii jest ogólny poziom intelektualny dziecka.

Jedną z ważniejszych przyczyn dysgrafii są zaburzenia analizatora wzrokowego (percepcji wzrokowej) nie mamy na myśli wad wzroku, lecz zaburzenia niektórych funkcji kory mózgowej. Rozwój analizy i syntezy wzrokowej stanowi podstawę wzrokowego spostrzegania i ma ogromne znaczenie w zapamiętywaniu i odwzorowywaniu. Fragmentarycznym zaburzeniem w ośrodku wzrokowym towarzyszy osłabiona percepcja obrazów graficznych – wzrokowych oraz nieadekwatne do rzeczywistości postrzeganie kształtów. Zaburzenie to ma szczególne znaczenie u dzieci rozpoczynających naukę czytania i pisania, której podstawą jest właściwe postrzeganie znaków graficznych. Złe ich odzwierciedlanie i błędne utrwalanie sprawiają, że dziecko nieprawidłowo je odczytuje i odwzorowuje.

M. Bogdanowicz, O dysleksji czyli specyficznych trudnościach w czytaniu i pisaniu - odpowiedzi na pytania rodziców i nauczycieli, Wydawnictwo popularnonaukowe "Linea", Lubin 1994 .

M. . Wróblewska, Przyczyny dysgrafii, www.sp3.lubsko.pl/DYSGRAFIIA.doc, ( 23.05.2016 )