ORGANIZACJA NARODÓW ZJEDNOCZONYCH Polska jest krajem założycielskim jednak ze względów politycznych nie uczestniczyła w podpisaniu deklaracji. Historia utworzenia: - prototypem ONZ była Liga Narodów z 1919; dnia 14.08.1941 została podpisana Karta Atlantyckiej z inicjatywy F.D. Roosevelta prezydenta USA i W. Churchila premiera Wielkiej Brytanii; w 1942 podpisanie Deklaracji Narodów Zjednoczonych przez 26 państw; w 1944 – ustalenie najważniejszych postanowień przyszłego statutu ONZ; 25.04-16.06.1945 konferencja i inicjatywa powstania ONZ w San Francisko przez 50 państw; 24.10.1945 , powołanie do życia ONZ wejście w życie Karty NZ, ratyfikowana przez Radę Bezpieczeństwa, - Chiny, Francja, ZSRR, Wielka Brytania, USA oraz pozostałych członkowskich państw. Od 1948 dzień 24.10 jest dniem narodów zjednoczonych; 10.01.1946 pierwsze posiedzenie Zgromadzenia Ogólnego ONZ.

Cechy charakterystyczne: jest organizacją uniwersalną; siedzibą główną jest Nowy Jork, w Europie – Genewa; zrzesza 193 państwa; posiada międzynarodową osobowość prawną; posiada zdolność do działań prawnych na terytorium każdego z jej państw członkowskich; statutem ONZ jest Karta NZ składająca się z 111 artykułów ujętych w XIX rozdziałach Do ONZ nie należy: Watykan, Palestyna, Tajwan, Osetia Płd., Kosowo, Zakon Maltański, Abchazja, Międzynarodowy Komitet Czerwonego Krzyża, Cypr Północny.

Cele: utrzymanie międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa, w tym celu stosowanie skutecznych środków zbiorowych w zapobieganiu zagrożeń pokoju i ich usytuowanie; rozwijanie i umacnianie przyjaznych stosunków między narodami, opartych na zasadach suwerennej równości i prawie do samostanowienia narodów; popieranie rozwoju gospodarczego i społecznego wszystkich narodów oraz współpracy państw w celu rozwiązywania problemów społecznych, gospodarczych, humanitarnych i kulturalnych; popieranie i zachęcanie do poszanowania praw człowieka i podstawowych wolności.

Funkcje: funkcje operacyjne (udzielanie pomocy technicznej); funkcje regulacyjne (stwarzanie forum negocjacji i dyskusji na temat międzynarodowych problemów społeczno-gospodarczych); funkcje kontrolne (nadzór i kontrola państw członkowskich co do wypełniania postanowień Karty NZ).

Organy: 1. ZGROMADZENIE OGÓLNE – organ plenarny ONZ. Każde państwo członkowskie ma tu swojego przedstawiciela (1-5), każde państwo ma jeden głos. Kompetencje: omawianie spraw bieżących, dotyczących pokoju i bezpieczeństwa; ustalanie środków zapobiegania konfliktom; udzielanie zaleceń Radzie Bezpieczeństwa lub członkom organizacji (np. do prezydenta danego kraju); 2. RADA BEZPIECZEŃSTWA – najważniejszy organ, ponosi odpowiedzialność za utrzymanie międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa. Składa się z 15 członków (5 członków stałych – przedstawiciele W.Brytanii, USA, Francji, Rosji, Chin; 10 członków wybiera Zgromadzenie Ogólne na 2 lata większością 2/3 głosów). Każde państwo członkowskie posiada w Radzie jednego przedstawiciela, a każdy członek Rady jest stale reprezentowany w siedzibie organizacji. Postępowanie RB w razie konfliktu: w razie agresji lub konfliktu pierwszym krokiem jest wysłanie przedstawicieli i negocjacje, przedstawianie zaleceń pokojowego rozwiązania sporu. Kolejnym ostatecznym krokiem jest przeciwdziałanie poprzez nakładanie sankcji niewojskowych (zupełne lub częściowe przerwanie stosunków gospodarczych, komunikacji, stosunków dyplomatycznych) i wojskowych (akcje powietrzne, morskie, lądowe sił zbrojnych – demonstracje, blokady i operacje sił zbrojnych). 3. RADA GOSPODARCZA I SPOŁECZNA – składa się z 54 członków wybieranych przez Zgromadzenie Ogólne w systemie rotacyjnym (co roku wymienia się 18 członków, których kadencja trwa 3 lata). Każdy członek Rady ma jednego przedstawiciela. Zajmuje się sprawami gospodarczymi, społecznymi, kulturalnymi, prawami człowieka, przygotowuje projekty konwencji, ustala wytyczne dla organów pomocniczych. 4. RADA POWIERNICZA – obecnie organ martwy, ze względu na fakt, że została ona utworzona, by nadzorować kontrolę nad realizacją postanowień Karty NZ, dotyczących administrowania terytoriami powierniczymi. 5. SEKRETARIAT – tworzony przez Sekretarza Generalnego i personel. Personel zajmuje się obsługą administracyjną, finansową i prawną. Sekretarz Generalny jest najwyższym funkcjonariuszem administracyjnym ONZ. Składa Zgromadzeniu Ogólnemu sprawozdania roczne z działalności organizacji. Analizuje problemy występujące na świecie, selekcjonuje i przedstawia sposoby rozwiązania problemów. Jego zadaniem jest utrzymywanie pokoju na świecie. Kadencja trwa 5 lat. Wybierany przez Zgromadzenie Ogólne, a sam wybiera sobie personel. 6. MIĘDZYNARODOWY TRYBUNAŁ SPRAWIEDLIWOŚCI – organ sądowy ONZ. Funkcjonuje na podstawie zapisów Karty NZ oraz statutu Trybunału. Składa się z 15 sędziów niezawisłych, którzy reprezentują wysoki poziom moralny i odpowiednie kwalifikacje, żeby zajmować takie stanowisko. Jako sędziowie zasiadają często osoby uczone (wykładowcy, profesorowie). Wybierani bez względu na obywatelstwo, ale nie może być dwóch sędziów o tym samym obywatelstwie. Nie reprezentują swoich państw, a instytucję Trybunału. Wybierani przez Radę Bezpieczeństwa i Zgromadzenie Ogólne bezwzględną większością głosów. Kandydatury sędziów są zgłaszane przez narodowych arbitrów. Siedzibą MTS jest Haga. Gwarantowana jest bezstronność wyrokowania. *Do tego jeszcze różne organizacje, które spełniają określone cele. Są to: agencje wyspecjalizowane, programy, fundusze, instytuty badawcze i naukowe, komisje funkcjonalne i regionalne oraz inne organizacje (np. FAO [ONZ do spraw Wyżywienia i Rolnictwa], UNESCO [ds. Oświaty, Nauki i Kultury], WHO itd.).

BANK ŚWIATOWY

Grupa pięciu instytucji BŚ:

• Międzynarodowy Bank Odbudowy i Rozwoju (Bank Światowy)

• Międzynarodowa Korporacja Finansowa 1956

• Międzynarodowe Stowarzyszenie Rozwoju 1960

• Międzynarodowe Centrum Rozstrzygania Sporów Inwestycyjnych 1966

• Wielostronna Agencja Gwarancji Inwestycyjnych 1988

Siedziba – w Waszyngtonie

Geneza Grupy Banku Światowego: powstał w wyniku konferencji w Bretton Woods w USA, utworzony w lipcu 1944 r., większość krajów uczestniczących w konferencji powołującej IBRD do życia stała się jej założycielskimi członkami, działalność rozpoczął 25 czerwca 1946 r., obecnie zrzesza 187 krajów członkowskich

Cele Banku Światowego: rekonstrukcja środków produkcji i odbudowa gospodarki po II wojnie światowej, wspieranie długofalowego wzrostu gospodarczego i zmniejszanie ubóstwa w krajach rozwijających się, udzielanie kredytów w celu zmniejszenia ubóstwa oraz finansowanie inwestycji przyczyniających się do wzrostu gospodarczego w krajach rozwijających się,

Organy Banku Światowego 1. Rada Gubernatorów - najwyższy organ władzy Banku. W skład Rady wchodzą przedstawiciele krajów członkowskich po jednym z każdego kraju, jest to zazwyczaj minister finansów. Okres kadencji wynosi 5 lat. 2. Rada Dyrektorów Wykonawczych (Zarząd BŚ) - składa się z prezesa i dyrektorów wykonawczych. Prezes odpowiedzialny jest za bieżące zarządzanie Bankiem, jego organizację, politykę, sprawy personalne. 3. Departamenty Funkcjonalne i Regionalne - podporządkowane są pięciu dyrektorom, którzy zarządzają pionami mającymi następującą problematykę: infrastruktura, rozwój sektora prywatnego, finanse, zarządzanie, budżet, kontrola, sektor prywatny, usługi operacyjne i środowisko naturalne: Afryka Północna i Środkowy Wschód, Afryka Płd., redukcja ubóstwa , sekretariat, mobilizacja zasobów: Europa, Azja Środkowa i Wschodnia, Ameryka Łacińska i Karaiby.; 4. Rada Wykonawcza - składa się z 24 Dyrektorów Wykonawczych. W skład Rady wykonawczej wchodzi 5 Dyrektorów Mianowanych, którzy pochodzą z krajów posiadających największą liczbę głosów i posiadają największe udziały kapitałowe. Są to: Stany Zjednoczone, Japonia, Niemcy, Wielka Brytania, Francja.

Polska- Bank Światowy: współpraca Polska jako uczestnik konferencji w Bretton Woods, była państwem założycielskim. Występując z MFW w 1950 r., zrezygnowała również z członkowstwa w Banku Światowym. 27 czerwca 1986 r. Polska ponownie przystąpiła do MFW oraz BŚ. Przedstawicielem Polski w Radzie Gubernatorów jest prezes NBP. Od 1990 r. Polska czerpie korzyści ze współpracy z BŚ w postaci kredytów

BANK ROZRACHUNKÓW MIĘDZYNARODOWYCH BIS - największą międzynarodowa organizacja świadcząca bezzwrotną pomoc rozwojową, inwestycyjną techniczną

Geneza: założony w celu ułatwienia współpracy między bankami centralnymi i organizacjami rozliczeń związanych z odszkodowaniom wojennych Niemiec po I WŚ. Założony w 1930r na konferencji w Hadze; sprzyja międzynarodowej współpracy walutowej i finansowej; obecnie: Bank dla banków centralnych; siedziba w Bazylei – Szwajcaria. Posiada formę spółki akcyjnej, a akcjonariuszami są banki centralne (56 banków centralnych). Jednostką rozrachunkową jest złoty frank (1 frank w złocie = 0,2903 czystego złota = 1 frank szwajcarski)

Cele: popieranie współpracy banków centralnych, spełnienie funkcji „bank banków centralnych”; przyjmuje od banków centralnych depozyty w złocie i walutach wymiennych; udziela pożyczek bankom centralnym i dokonuje w nich lokat.

Organy: 1. Zgromadzenie ogólne (56 członków) ; 2. Rada Dyrektorów (19 członków), rada zbiera się 6 razy w roku.

Funkcje: bank banków centralnych, forma międzynarodowej współpracy walutowej, centrum prac badawczych i publikacji danych statystycznych, agent i powiernik różnych funduszy międzynarodowych.

Bank ma prawo do: udzielania kredytów bankom centralnym, redyskontowania i dyskontowania kupna i sprzedaży zaopatrzonych własnym wyciem lub nieżywotnych weksli i innych obligacji krótkoterminowych pierwsze płynności; kupno i sprzedaż dewiz; sprzedaży, kupnie, wymiany posiadanego złota na własny rachunek i na rachunek BC, kupno i sprzedaży podlegających giełdowym obrotom papierów wartościowych (bez akcji).

MIĘDZYNARODOWY FUNDUSZ WALUTOWY -

Historia: założony podczas konferencji ONZ United Nations Monetary and Financial Conference, która odbyła się w dniach 01-22.07.1944 w Bretton Woods (New Hampshire) w USA. Formalnie powstał jednak dopiero rok później, kiedy to 27.12.1945 29 państw-założycieli podpisało tzw. Warunki porozumienia (Articles of Agreement). Pierwsze posiedzenie Rady Gubernatorów MFW odbyło się w marcu 1946 w Savannah w USA.

Cele statutowe: popieranie międzynarodowej współpracy walutowej (dzięki istnieniu jednej instytucji); ułatwianie ekspansji i wzrost handlu zagranicznego, wzrostu zatrudnienia i utrzymywanie realnych dochodów, rozwój zasobów produkcyjnych krajów członkowskich; popieranie stabilizacji kursów walutowych między krajami członkowskimi, eliminacji ograniczeń walutowych; pomoc we wzajemnych wielostronnych rozliczeniach; zmniejszenie rozmiarów nierównowagi bilansu płatniczego; udostępnienie swoich zasobów krajom członkowskim mającym trudności z bilansem płatniczym.

Członkowie: należy 188 państw – ostatnie z nich, Czarnogóra, wstąpiło do organizacji 18.01.2007. Członkami są niemal wszystkie kraje ONZ – wyjątek stanowi jedynie Kuba, Korea Północna, Andora, Monako, Lichtenstein oraz Nauru. Polska była jednym z członków-założycieli MFW. Opuściła go jednak 14.03.1950, ulegając tym samym presji Związku Radzieckiego. Ponownie przystąpiła do organizacji 12.06.1986.

Zadania: propagowanie wzrostu i stabilności gospodarczej poprzez sprawowanie nadzoru oraz udostępnianie wsparcia technicznego; tworzenie warunków dla wielostronnego regulowania należności na bieżące operacje w handlu międzynarodowym; popieranie międzynarodowej współpracy walutowej oraz uporządkowanych stosunków walutowych; udzielanie pomocy w likwidacji trudności płatności; wpływanie na zachowanie porządnego stopnia płynności międzynarodowych stosunków płatniczych; podejmowanie działań zmierzających do uporządkowanego rozwoju u wzrostu handlu międzynarodowego; redukcja ubóstwa na świecie zarówno samodzielnie jak i z BŚ.

Struktura organizacyjna: 1. Rada Gubernatorów – jest najwyższą władzą decyzyjną, najczęściej Gubernatorami są Ministrowie Finansów państw członkowskich, czasami prezesi banków centralnych; zbiera się raz do roku; Zadania: przyjmowanie nowych członków; alokacja SDR-ów, określanie kwot udziałowych, wybiera 2. RADA ADMINISTRACYJNA - pełni władzę wykonawczą; składa się 24 dyrektorów (z czego 5 mianowanych – z państw 5 tych, pozostałe 19 wybierane); każdy z dyrektorów ma zastępcę; rada odpowiada za działalność bieżącą organizacji; na czele rady stoi Dyrektor Generalny (kadencja 5 lat) – najczęściej wybierany jest Europejczyk; zawsze zastępcą jest przedstawiciel Stanów Zjednoczonych; 3. KOMITET TYMCZASOWY (obecnie: Międzynarodowy Komitet Monetarny i Finansowy) – charakter doradczy. Zadania: Nadzór i dostosowanie systemu monetarnego; analiza propozycji poprawek; reformy funduszu; stabilizacja międzynarodowego systemu walutowego; działanie na rzecz najbiedniejszych i najbardziej zadłużonych; redukcja ubóstwa i wzrost gospodarczy; zasiada 24 gubernatorów. 4. KOMITET ROZWOJU - 24 członków w randze ministra; zbiera się w tym samym czasie, co Komitet Tymczasowy; instytucja doradcza, współdziała z Komitetem Tymczasowym oraz instytucjami Banku Światowego; 5. DEPARTAMENTY FUNKCJONALNE; dziś – na czele stoi Dyrektor Generalny, którego kadencja trwa 5 lat. Do tej pory urząd sprawowało 10 osób, tradycyjnie na to stanowisko wybierany jest Europejczyk.

Działalność: Przeciwdziałanie i zwalczanie już istniejących światowych kryzysów gospodarczych; promowanie i dbanie o stabilność wymiany walutowej; udzielanie pomocy finansowej w celu eliminacji nierównowagi w bilansach płatniczych; redukcja ubóstwa (we współpracy z Bankiem Światowym).

Europejski Bank Inwestycyjny EBI - zajmuje się udzielaniem pożyczek dla sektora publicznego i prywatnego na projekty europejskie. Geneza: utworzony na mocy Traktatu Rzymskiego podpisanego 25 marca 1957 roku. Pracę rozpoczął 1 stycznia 1958 roku. Na mocy art. 308 TFUE EBI posiada osobowość prawną, ale nie jest samodzielnym organem Unii Europejskiej. Siedziba: Luksemburg Udziałowcami Banku jest 27 państw członkowskich, a wspierane przezeń projekty przyczyniają się do realizacji celów polityki UE. Projekty wybrane do finansowania promują integrację europejską, zrównoważony rozwój, spójność gospodarczą i społeczną oraz innowacyjną gospodarkę opartą na wiedzy. EBI działa na terenie UE oraz w około 140 krajach na całym świecie, z którymi UE zawarła umowy o współpracy. Kraje spoza UE, które korzystają z pomocy EBI, podzielone są na: Kraje kandydujące do UE, Kraje partnerskie Kraje partnerskie basenu Morza Śródziemnego (12 krajów), Kraje ACP (66 krajów Afryki, Karaibów i Pacyfiku) oraz kraje i terytoria zamorskie, Afryka Południowa, Azja i Ameryka Łacińska, Kraje bałkańskie. EBI jest instytucją o charakterze niezarobkowym - nie wykorzystuje funduszy z budżetu UE. Większość środków pozyskuje na międzynarodowych rynkach kapitałowych w drodze emisji obligacji oraz za pomocą pożyczek na rynkach finansowych. Jego kapitał wynosi 232 mld EUR. EBI jest instytucją autonomiczną. Sam podejmuje decyzje w kwestii zaciągania i udzielania pożyczek, kierując się wyłącznie zaletami każdego projektu i możliwościami oferowanymi przez rynki finansowe. Cele i zadania EBI: wspieranie spójności gospodarczo-społecznej; wspieranie małych i średnich przedsiębiorstw (MSP); zrównoważony rozwój i ochrona środowiska; innowacje i gospodarka oparta na wiedzy; rozwój transeuropejskich sieci transportowych i energetycznych (TEN); zrównoważone, konkurencyjne i bezpieczne dostawy energii.

Funkcjonowanie: W ramach swojego mandatu Bank udziela pożyczek państwom członkowskim albo przedsiębiorstwom prywatnym lub publicznym na projekty inwestycyjne prowadzone na europejskich terytoriach państw członkowskich. Udzielanie pożyczek jest uzależnione od zastosowania innych środków finansowania. Oprocentowanie pożyczek i opłaty gwarancyjne muszą być dostosowane do warunków panujących na rynku kapitałowym i powinny umożliwić Bankowi pokrywanie swoich kosztów i budowanie funduszu rezerwowego.

ORG:: 1. Rada Gubernatorów składa się z 27 ministrów wyznaczonych przez państwa członkowskie UE. Określa ona ogólną politykę banku w zakresie udzielania pożyczek, zatwierdza regulamin wewnętrzny Banku, roczny bilans i sprawozdanie z działalności. Upoważnia bank do finansowania projektów poza UE, podejmuje decyzje o zwiększeniu kapitału oraz wykonuje uprawnienia odnośnie mianowania i dymisjonowania członków RD i KZ. 2. Rada Dyrektorów składa się z 28 dyrektorów oraz 18 zastępców. Decyduje ona o zaciąganiu pożyczek, przyznawaniu finansowania oraz oprocentowaniu udzielanych kredytów. Nadzoruje właściwe zarządzanie Bankiem i zapewnia kierowanie nim zgodnie z postanowieniami Traktatów i Statutu. 3. Komitet Zarządzający- składa się z przewodniczącego i 8 wiceprzewodniczących mianowanych na 6 lat przez RG. Komitet jako pełnoetatowe kierownictwo banku jest odpowiedzialny za bieżące działanie EBI i podlega w tym zakresie nadzorowi Rady Dyrektorów. 4. Komitet Kontroli- składa się z 6 członków mianowanych przez Radę Gubernatorów. Do jego zadań należy zbadanie, czy operacje Banku i jego księgi są prowadzone właściwie, a dane finansowe dają rzetelny obraz sytuacji finansowej Banku.

Działalność EBI w Polsce Polska nie jest członkiem EBI, ale na podstawie zawartych umów uzyskuje pomoc kredytową z EBI. Pierwsza umowa została podpisana w 1990 roku, a kolejna w 1994.

EUROPEJSKI BANK ODBUDOWY I ROZWOJU (EBOR)

Geneza: koncepcja utworzenia EBOR przedstawiona została przez prezydenta Francji Francois Mitterranda w Parlamencie Europejskim w Strasburgu 25 października 1989 roku. Idea ta została zrealizowana 29 maja 1990 roku, wraz z podpisaniem zgody przez 40 krajów, Komisję Wspólnot Europejskich i Europejski Bank Inwestycyjny. Zaś 15 kwietnia 1991 roku EBOR rozpoczął swoją działalność. Oficjalnym celem utworzenia EBOR było wsparcie budowy gospodarki wolnorynkowej i demokracji w krajach postsocjalistycznych, a cichym – zwiększenie wpływów Francji w Europie Środkowej i Wschodniej. Od momentu powstania, aż do dzisiaj siedziba Banku znajduje się w Londynie.

Cele i zadania: EBOR jest międzynarodową instytucją finansową, która ma za zadanie wspierać: transformację; przyspieszenie niezbędnych zmian strukturalnych; rozwój gospodarki rynkowej w regionie; prywatyzację i rozwój sektora prywatnego; zasady demokracji wielopartyjnej i pluralizmu; budowanie mocnych podstaw prawnych; ochronę środowiska.

Formy działania EBOR to: udzielanie kredytów dla sektora prywatnego oraz przedsiębiorstw państwowych, inwestowanie w kapitał zakładowy przedsiębiorstw lub gwarantowanie emisji papierów wartościowych przedsiębiorstw posiadających zdolność kredytową, ułatwienie tym przedsiębiorstwom dostępu do międzynarodowych rynków kapitałowych, udzielanie i uczestniczenie w kredytach na rozwój infrastruktury, ochrony środowiska, prywatyzację i udzielanie pomocy technicznej, wykorzystywanie środków funduszy specjalnych.

Do obszarów wspieranych przez EBOR należą: agrobiznes, infrastruktura miejska i środowiskowa, nieruchomości, telekomunikacja, media, informatyka, zasoby naturalne, energia oraz turystyka.

Do regionów działania EBOR zaliczamy: Europę Środkową i państwa bałtyckie, Europę Południowo-Wschodnią, Europę Wschodnią i Kaukaz, Rosję, Azję Środkową.

Środki finansowe EBOR - statutowy kapitał akcyjny Banku- kapitał ten dzieli się na 2 części- kapitał płacony, - kapitał gwarancyjny, pożyczki od państw członkowskich lub zaciągnięte na rynku kapitałowym; środki ze spłaty pożyczek i gwarancji, 12 funduszy specjalnych zarządzanych przez EBOR

Struktura organizacyjna: Rada Gubernatorów– jest to najwyższy organ Banku. Składa się z Gubernatorów i ich zastępców wyznaczanych po jednym z każdego kraju członkowskiego i pracujących bez wynagrodzenia ze strony EBOR. Do zadań Rady zalicza się udzielanie pełnomocnictwa Zarządowi oraz wybieranie Dyrektorów i Prezesa Banku; decydowanie m.in. o: przyjęciu nowych członków, zmianie statutowego kapitału akcyjnego Banku, zatwierdzeniu bilansu oraz rachunku zysków i strat Banku, zakończeniu operacji Banku i podziale jego aktywów Rada Dyrektorów– składa się z 23 Dyrektorów wybieranych na 3 lata (warunkiem jest posiadanie narodowości krajów członkowskich). Na jej czele stoi Prezes, sprawujący władzę wykonawczą. Jest ona wybierana przez 3 Komitety: Komitet Audytu, Komitet Budżetu i Spraw Administracyjnych, Komitet Polityki Operacyjnej i Finansowej; Zarząd– w jego skład wchodzi Prezes oraz Rada Dyrektorów; Prezes – wybierany przez Radę Gubernatorów na 4 lata. Reprezentuje Europejski Bank Odbudowy i Rozwoju, a stojąc na czele Rady Dyrektorów zarządza działaniami Banku. Członkowie są kraje wysoko uprzemysłowione oraz kraje Europy Środkowej i Wschodniej. Obecnie członkami Banku jest 60 państw (w tym 26 z EŚiW) oraz Europejski Bank Inwestycyjny i Wspólnota Europejska. Członkowie mogą zostać zawieszeni przez Radę Gubernatorów EBOR w przypadku niewypełniania zobowiązań wobec Banku. Każdy członek ma prawo wystąpić z EBOR w dowolnym czasie po dostarczeniu pisemnego zawiadomienia.

Early Transition Countries (ETC) Initiative Jest to inicjatywa ustanowiona na początku 2004 roku, która ma na celu pomoc najbiedniejszym państwom Banku poprzez stymulowanie działalności na rynku, mobilizowanie inwestycji oraz zachęcanie do reform gospodarczych. Projekt ten obejmuje 10 państw, do których należą: Armenia, Azerbejdżan, Białoruś, Gruzja, Kirgistan, Mołdawia, Mongolia, Turkmenistan, Tadżykistan i Uzbekistan, bowiem ponad 50% ludzi w tych krajach żyje poniżej progu ubóstwa.

Polska a EBOR Polska stanowi czwartą pod względem wielkości ekspozycję Banku, odpowiadając 8,52% całkowitego zaangażowania Banku. Na koniec czerwca 2010 r. łączna wielkość zaangażowania netto wynosiła około 4.329 mln EUR. Od 1997 roku udział Polski w inwestycjach EBOR systematycznie zmniejsza się na rzecz krajów jeszcze słabiej rozwiniętych. Wśród firm, które współpracowały lub współpracują z EBOR w Polsce można wymienić m. in. warszawską Hutę Lucchini, Fiat Auto Poland i firmę telekomunikacyjną Netia.

AGENCJA MIĘDZYNARODOWYCH GWARANCJI INWESTYCYJNYCH (MIGA) Powstała z inicjatywy Banku Światowego w 1985, działa od 1988. Celem jej działania jest zachęcanie do inwestowania w krajach członkowskich, zwłaszcza słabo rozwiniętych gospodarczo, przez udzielanie gwarancji wypłaty odszkodowań w przypadku strat poniesionych przez inwestorów w wyniku zerwania kontraktów przez rząd kraju, w którym podjęto inwestycje, jego działań ustawodawczych lub administracyjnych, utrudnień w przeprowadzaniu transakcji wymiennych lub walutowych, a także konfliktu zbrojnego.

Działalność: sektor finansowy - organizacja może pomagać bankom poprzez: optymalizację zarządzania stopami procentowymi w kraju; łatwy dostęp do środków finansowania i korzystne raty; zabezpieczenie inwestycji przed efektami zamieszania na arenie politycznej na kształtujących się rynkach; zwiększenie ich zdolności kredytowej; przemysł wydobywczy prace nad sektorami przemysłu wydobywczego (olej, gaz) i górnictwem prowadzą do rozwoju świadczeń gwarancyjnych zaprojektowanych specjalnie dla tej gałęzi przemysłu i uwzględniających jej specyfikę.

Infrastruktura; rozwój infrastruktury jest priorytetem dla MIGA, która przeznacza 230 miliardów dolarów rocznie na nowe inwestycje ; rolnictwo, produkcja i przetwórstwo MIGA stworzyła tzw. Mały Program Inwestycyjny, który oferuje uproszczony proces dla inwestorów potrzebujących ubezpieczenia na mniej niż 10 milionów dolarów.

MIĘDZYNARODOWA KORPORACJA FINANSOWA (MKF 1956): jest największą organizacją udzielającą pomocy finansowej sektorowi prywatnemu i spółdzielczemu krajów rozwijających się.

Działalność MKF: rynki finansowe MKF jest nastawiona głównie na walkę z problemami związanymi z rozwojem sektora prywatnego. Odpowiada za finansowanie prawie jednej trzeciej prac rozwojowych, w których pośredniczą międzynarodowe instytucje finansowe. Rolnictwo jest jednym z priorytetów MKF w procesie zmniejszania bezrobocia i poprawy warunków życia ludzi. Korporacja stopniowo zwiększa skalę finansowania agrobiznesu. Przemysł i usługi - MKF kładzie nacisk na zrównoważony rozwój powyższych działów oraz na to, by rynek oferował klientom dobra i usługi w przystępnych cenach, tworzył miejsca pracy, by był źródłem dochodów dla sektora publicznego, stymulował rozrost małych i średnich przedsiębiorstw. służba zdrowia i edukacja MKF jest największym na świecie wielostronnym inwestorem w prywatnej służbie zdrowia i sektorze niepublicznej edukacji. Aby zwiększyć dostęp do służby zdrowia i usług edukacyjnych dla ludzi o niskim dochodzie, korporacja współpracuje z prywatnymi organizacjami. infrastruktura MKF inwestuje w projekty rozwoju, ustala strategie związane z inwestycjami infrastrukturalnymi. Zasady Równikowe - W 2003 roku w ramach IFC spotkało się 10 czołowych międzynarodowych banków
i przyjęło tzw. Zasady Równikowe

MIĘDZYNARODOWE CENTRUM ROZSTZYGANIA SPORÓW INWESTYCYJNYCH (ICSID)

Cel powołania: stowarzyszenie forum do dyskusji i godzenia interesów inwestorów zagranicznych z rządami krajów przyjmujących inwestycje.

Członkowie: 143 kraje (Polska nie jest członkiem)

Działalność: prowadzenie dyskusji i rozwiązywanie sporów, arbitraż oraz pomoc w rozwiązywaniu problemów powstających między inwestorami zagranicznymi i krajami, w których prowadzą działalność; prowadzenie badań, doradztwo inwestycyjne; publikacja informacji o inwestycjach zagranicznych i międzynarodowym prawie inwestycyjnym.

MIĘDZYNARODOWE STOWARZYSZENIE ROZWOJU (IDA) Organizacja ma na celu pomoc najbiedniejszym krajom świata poprzez udzielanie im bardzo korzystnych pożyczek. Pożyczki trafiają do: Afryka Sub-saharyjska, Azja Południowa, Daleki Wschód, Europa/Azja Środkowa, Bliski Wschód/Afryka Północna, Ameryka Łacińska.

Cel powołania: udziela kredytów na specjalnych warunkach i wyłącznie na określone cele, rozwój najsłabiej rozwiniętych krajów, walka z ubóstwem, popieranie reform gospodarczych, ochrona środowiska.

Działalność: W ciągu ostatnich 10 lat IDA przyczyniła się do ocalenia przynajmniej 13 milionów istnień ludzkich. Sfinansowała szczepienia 310 milionom dzieci, zapewniła dostęp do wody i urządzenia sanitarne dla 177 milionów ludzi, pomogła ponad 47 milionom ludzi otrzymać pomoc medyczną, zaopatrzyła 98 milionów dzieci w suplementy żywieniowe i pozwala uzyskać dostęp do edukacji ponad 100 milionom dzieci każdego roku. Edukacja - wyszkolenie ponad 3 milionowej kadry nauczycieli, 2 miliony sal lekcyjnych, 20 milionów więcej dzieci może teraz uczęszczać do placówek edukacyjnych zdrowie - 47 milionów ludzi uzyskało dostęp do podstawowych zdrowotnych, żywieniowych bądź socjalnych usług. Dostęp do lekarza pierwszego kontaktu wzrósł z 9 do 85 %, 310 milionów dzieci zostało zaszczepionych, 25% -owym spadkiem umieralności wśród dzieci na malarię transport - Powstało lub zostało wyremontowanych ponad 118 tysięcy kilometrów dróg i ponad 1600 mostów. Systemy wodne i sanitarne - 113 milionów ludzi uzyskało dostęp do ulepszonych systemów wodnych; 500 tysięcy publicznych punktów poboru wody; 1,5 miliona sieci wodociągowych ; 11% więcej dziewcząt zaczęło uczęszczać do szkół; sektor prywatny - 120 tysięcy pożyczek o wartości ponad 792 milionów dolarów zostało udzielonych dla małych i średnich przedsiębiorstw. Dostęp do kredytów i technicznych ekspertyz pomógł prawie 44 tysiącom firm; 6,5 miliona gospodarstw domowych o niskim dochodzie otrzymało dostęp do kredytów.

ORGANIZACJA WSPÓŁPRACY I ROZWOJU GOSPODARCZEGO (OECD)

Cel :OECD to popieranie polityki prowadzącej do: osiągania jak najwyższego wzrostu gospodarczego; osiągania jak najwyższego wzrostu zatrudnienia; postępu w poziomie życia w krajach członkowskich przy utrzymaniu stabilizacji finansowej i przyczynianiu się do rozwoju gospodarki światowej; „zdrowej ekspansji gospodarczej”: w krajach członkowskich i w krajach rozwijających się, niebędących członkami; ekspansji handlu światowego zgodnie z zasadami międzynarodowymi

Geneza: 14 grudnia 1960r. – podpisanie umowy o utworzeniu OECD; 30 września 1961r. - rozpoczęcie działalności. Poprzedniczką tej organizacji była Organizacja Europejskiej Współpracy Gospodarczej – OEEC utworzona w 1948r. przez 16 państw Europy Zachodniej. Przekształcenie OEEC w OECD oznaczało, że nie jest to już tylko organizacja europejska, ale organizacja o wymiarze globalnym, gdyż przystąpiły do niej USA i Kanada. OECD przejęła podstawowe organy i agencje po poprzedniczce, a dodatkowo utworzono jeszcze szereg nowych organów. Następnie do organizacji dołączały kolejne państwa z różnych kontynentów.

Członkowie – 34 państwa. Dodatkowo współpraca z takimi państwami jak: Brazylia, Chiny, Indie, Indonezja i RPA. Tajwan posiada status obserwatora.

Główne wartości OECD : OBIEKTYWIZM: Ich analizy i rekomendacje są niezależne i oparte na dowodach. OTWARTOŚĆ : Zachęcają do debat i dyskusji, wspólnego zrozumienia krytycznych problemów o zasięgu globalnym. ODWAGA: Podważają konwencjonalne mądrości poczynając od swoich własnych. PIONIERSKIE PODEJŚCIE: Identyfikują i rozwiązują pojawiające się i długookresowe wyzwania i mierzą się z nimi. ETYKA: Nasze wiarygodność jest zbudowane na ZAUFANIU, INTEGRACJI i PRZEJRZYSTOŚCI.

Struktura organizacyjna: 1. RADA najwyższy organ OECD, przewodniczący rady: Sekretarz Generalny, skupia przedstawicieli wszystkich państw członkowskich, odbywają się jej comiesięczne sesje. Sesja Ministerialna raz w roku – w maju lub w czerwcu, państwa są reprezentowane przez ministrów gospodarki lub finansów. Spotkanie Ministerialne - najważniejsze wydarzenie w życiu Organizacji 0 forum wymiany poglądów na temat stanu gospodarki światowej i polityki państw członkowskich , miejsce podejmowania strategicznych decyzji. 2. SEKRETARIAT - ciało administracyjne OECD, kierowany przez Sekretarza Generalnego (pięcioletnia kadencja). Zatrudnia on około  2500 osób, w tym wielu ekonomistów, prawników i naukowców, którzy pracują w departamentach Sekretariatu jako niezależni eksperci. Polscy eksperci mogą ubiegać się o pracę w strukturach Sekretariatu OECD bądź zatrudnienie w charakterze zewnętrznych ekspertów/konsultantów; program Young Professionals, obsługuje prace Komitetów (np. polityki środowiskowej, polityki ekonomicznej, zdrowia, konkurencji, handlu, inwestycji) oraz eksperckich organów roboczych. 3. DEPARTAMENTY

Pod auspicjami OECD działają również niezależne podmioty, takie jak

• Międzynarodowa Agencja Energetyczna,

• Agencja Energii Jądrowej,

• Komitet Pomocy Rozwojowej,

• Centrum Rozwoju i

• Międzynarodowe Forum Transportowe.

Zasady funkcjonowania organizacji - ZASADA RÓWNOŚCI WSZYSTKICH CZŁONKÓW (niezależnie od ich wielkości, potencjału ekonomicznego czy wkładu do budżetu), proces podejmowania decyzji w OECD opiera się na wypracowywaniu konsensusu przy użyciu mechanizmu „nacisku równych sobie” .

Rządy wszystkich krajów członkowskich wzajemnie wywierają na siebie nacisk, aby uwzględniać interesy i stanowisko partnerów, a także rozliczać się z przyjętych na forum Organizacji zobowiązań. Do podstawowych zasad funkcjonowania można także zaliczyć: zasadę niedyskryminacji , klauzulę najwyższego uprzywilejowania (KNU), zasadę narodowego traktowania inwestorów zagranicznych, zasadę liberalizacji, zasadę nie wprowadzania nowych ograniczeń .

Działalność OECD m.in. w następujących dziedzinach:

Przywrócenie zaufania i wzmocnienie zarządzania: przywrócenie zaufania do rynków finansowych. Kodeks liberalizacji przepływów kapitałowych OECD; utrzymanie swobodnego przepływu kapitału

Nowe źródła wzrostu w XXI wieku wykorzystanie nowych technologii do realizacji potrzeb społecznych i gospodarczych; zwiększenie aktywności ekonomicznej i tworzenie nowych miejsca pracy

Budowanie przyszłości – zwiększanie zatrudnienia zwiększenie elastyczności płac, czasu pracy oraz wieku emerytalnego

Rolnictwo coroczne przeglądy średnioterminowe dotyczące produkcji rolnej, konsumpcji, handlu i cen

Edukacja przechodzenie z produkcji masowej produktów podstawowych na towary i usługi wymagające wyspecjalizowanej wiedzy, kreatywności i innowacji

Energia Europejska Agencja Energii Atomowej – zapewnienie bezpieczeństwa energetycznego

Ochrona środowiska wspierających walkę ze zmianami klimatu, ochronę bioróżnorodności, ochronę zasobów wodnych oraz ograniczenie wpływu zanieczyszczeń na zdrowie; Walka ze zmianami klimatu

Zdrowie kontrola kosztów opieki zdrowotnej i jednoczesne zapewnienie pacjentom niezbędnego leczenia

Nauka i technologia innowacyjność może bardziej stymulować gospodarkę niż konkurencyjność płac

POLSKA a OECD - Polska jest pełnoprawnym członkiem OECD od 22 listopada 1996. Współpracę Polski z OECD koordynuje Ministerstwo Gospodarki, w porozumieniu z Ministerstwem Spraw Zagranicznych oraz we współpracy z Ministerstwem Finansów. Międzyresortowy Zespół ds. Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju- organ doradczy Rady Ministrów w sprawach dot. członkostwa Polski w OECD. Ważną rolę w bieżących kontaktach Polski z OECD odgrywa Stałe Przedstawicielstwo RP przy OECD w Paryżu. Stały Przedstawiciel jest członkiem Rady OECD i reprezentuje stanowisko Polski w najważniejszych dla organizacji sprawach. Przedstawiciele Polski biorą aktywny udział w pracach komitetów eksperckich i grup roboczych OECD (jest ich około 200) obejmujących swoją działalnością prawie wszystkie obszary aktywności administracji państwowej. Dzięki temu, w pełni wykorzystujemy potencjał OECD jako platformy monitoringu światowej, europejskiej i polskiej sytuacji gospodarczej, kuźni zasad i wytycznych postępowania w międzynarodowych stosunkach gospodarczych i zaleceń w sferze polityki społeczno-gospodarczej.

ORGANIZACJE MIEDZYNARODOWE AFRYKI

Unia Afrykańska (UA) - DATA POWSTANIA: 9 lipca 2002 roku w Durbanie w RPA; PRZEWODNICZĄCY: YAI BONI; Siedziba: Adis Abeba; 53 państwa oprócz Maroka; Afro – wspólna waluta

Cele: trwały rozwój na szczeblu ekonomicznym, społecznym i kulturalnym; współpraca z partnerami międzynarodowymi w zwalczaniu chorób i promocji zdrowia na kontynencie; walka z nędzą i chorobami; upowszechnianie i ochrona praw człowieka; działanie na rzecz integracji polityczno-gospodarczej kontynentu ( m.in. wspólna waluta Afro); utworzenie wspólnego parlamentu, banku centralnego i sądu; promocja współpracy we wszystkich sferach ludzkiej aktywności by podnieść standardy życia narodów afrykańskich; działanie na rzecz zakończenia konfliktów na kontynencie afrykańskim, a w przyszłości przeciwdziałanie im;

Organy: Zgromadzenie Unii ( Najważniejszy organ decyzyjny), Rada Wykonawcza, Parlament Panafrykański, Trybunał Sprawiedliwości ds. Ochrony Praw Człowieka, Komisja, Komitet Stałych Przedstawicieli, Wyspecjalizowane Komitety Techniczne, Rada Ekonomiczna, Społeczna i Kulturalna Rada ds. Pokoju i Bezpieczeństwa, Instytucje Finansowe: African Investment Bank (AIB) , Afrykański Fundusz Walutowy (AMF), i Afrykański Bank Centralny (ACB).

Założenia: promować zasady i instytucje demokratyczne; chronić prawa człowieka na kontynencie afrykańskim; wprowadzić mechanizmy wywierania wzajemnego wpływu, mające zakończyć konflikty zbrojne, a w przyszłości im zapobiegać; stworzyć i podtrzymywać ogólnokontynentalny rynek zbytu (wzorem ogólnoświatowego trendu do formowania dużych bloków ekonomicznych); ograniczyć wymianę handlową z byłymi potęgami kolonialnymi na rzecz wymiany wewnątrz kontynentu (wyjście z uzależnienia); przyciągnąć inwestorów zagranicznych.

Wspólnota państw Sahelu i Sahary CAN-SAD

Geneza: 1998 r. z inicjatywy przywódcy Libii płk. Muammara Kadafiego; Skupia 28 państw (między innymi. Benin, Burkina Faso, Czad, Dżibuti, Egipt, Erytrea, Gambia, Ghana, Gwinea); siedziba: Trypolis, Sekretarz Generalny: Mohamed Al-Madani Al-Azhari. Na XXXVI Sesji Zwyczajnej OJA w 2000 r. uzyskała status Regionalnej Wspólnoty Gospodarczej (Regional Economic Community - REC), Języki urzędowe: arabski,angielski,francuski, portugalski

Cele: stworzenie unii gospodarczej opartej na zintegrowanym planie rozwoju krajów członkowskich, usunięcie barier w przepływie osób, towarów, usług i kapitału między państwami członkowskimi, promocja handlu, ustanowienie unii ekonomicznej poprzez harmonizację gospodarki w dziedzinie rolnictwa, przemysłu, energii elektrycznej, inwestycji. poprawa transportu, inwestycje w rolnictwie, przemyśle, dotyczące rozwoju kultury, poprawienia warunków społecznych i pozyskiwania energii.

Organy: 1. Konferencja Szefów Państw, 2.Rada Wykonawcza (przygotowująca harmonogramy integracji w różnych obszarach i nadzorująca implementację postanowień naczelnego organu, jakim jest Konferencja Szefów Państw), 3.Sekretariat Generalny (na który składa się Biuro Sekretarza Generalnego i trzy dyrektoriaty) 4. Rada Ekonomiczno-Społeczno-Kulturalna (organ doradczy w stolicy Mali, Bamako) 5.Bank Inwestycyjno-Handlowy Sahelu i Sahary 6. Siły Interwencyjne Sahelu i Sahary( Powołane w 2008r. Stanowią one pakt obronny, mający interweniować w razie wybuchu konfliktu między dwoma członkami lub ataku zewnętrznego na jednego z nich. )

Wspólny Rynek Afryki Wschodniej i Południowej ( COMESA) Rok założenia: 5 listopada 1993 roku w Kampali (Uganda) Wejście w życie: 8 grudnia 1994 roku; Siedziba: Lusaca (Zambia) Lider: Sindiso Ngwenya 31.12.2000 r. państwa COMESA utworzyły strefę wolnego handlu, a 7.06.2009 r. unię celną. 20 członków (Burundi (od 2004 r.), Komory (od 2006 r.), Dem. Republika Konga, Dżibuti, Erytrea, Egipt, Etiopia, Kenia, Libia (od 2005 r.), Madagaskar, Malawi, Mauritius, Rwanda (od 2004 r.), Seszele (od 2001 r.), Sudan Południowy, Sudan, Suazi, Uganda, Zambia,, Zimbabwe) Byli członkowie: Lesotho (do 1997 r.), Mozambik (do 1997 r.), Tanzania (do 2000 r.), Namibia (do 2004 r.) Angola (zawiesiła w 2007 r) Język organizacji: angielski, francuski, portugalski

Organy i instytucje: 1. Szefowie Państw i Rządów 2.FEMCOM (Federation of National Associations of Women in Business in Common Market for Eastern and Southern Africa ) 3.Izba Rozliczeniowa (COMESA Clearing House) 4. PTA Bank – Wschodni i Południowo Afrykański Bank Handlu i Rozwoju 5.COMESA Court of Justice – Trybunał Sprawiedliwości

Cele i założenia: tworzenie „w pełni zintegrowanej, konkurencyjnej na arenie międzynarodowej regionalnej wspólnoty gospodarczej z wysokimi standardami życia dla wszystkich jej ludzi, gotowej do połączenia się w Afrykańską Wspólnotę Gospodarczą”. Ustanowienie: wspólnej polityki rolnej, -swobody osiedlania się oraz zakładania firm w dowolnym kraju członkowskim, dbanie o środowisko naturalne i społeczną odpowiedzialność. 22 października 2008 roku odbył się pierwszy trójstronny szczyt COMESA-EAC-SADC, na którym postanowiono, że utworzona zostanie strefa wolnego handlu obejmująca obszar tych 3 organizacji integracyjnych.

Wspólnota Wschodnioafrykańska (EAC) Okresy działania :1967-1977 ; 7 lipca 2000r. - ---- Zrzesza 5 państw ( Burundi , Kenia , Rwanda , od 2007 roku Tanzania i Uganda ) Cele: stopniowe zacieśnianie współpracy gospodarczej i politycznej, utworzenie wspólnego rynku, utworzenie unii walutowej, stworzenie federacji politycznej Organy: Szczyt Głów Państw i Rządów( zbierający się co najmniej raz w roku), Rada Ministrów (zbiera się dwa razy w roku), Komitet Koordynacyjny, Komitety Sektorowe, Wschodnioafrykański Trybunał Sprawiedliwości, Wschodnioafrykańskie Zgromadzenie Ustawodawcze, Sekretariat Siedziba: Nowa siedziba EAC została wybudowana w Arusha w Tanzanii. Siedziba została sfinansowana z udzielonych przez niemiecki rząd przez KFW bank 14 mln euro. Osiągnięcia: Ustanowienie wspólnego rynku, wymienialność walut Kenii, Tanzanii i Ugandy,rozwój rynków kapitałowych, wspólne projekty infrastruktury, Ustanowienie bezpieczeństwa lotnictwa cywilnego, 2 marca 2004 roku podpisano protokół o ustanowieniu unii celnej, który wszedł w życie 1 stycznia 2005 roku, cele organizacji to utworzenie wspólnego rynku, unii walutowej i ostatecznie federacji politycznej.

Południowoafrykańska Wspólnota Rozwoju (SADC) Rok założenia: 1 kwietnia 1980, Siedziba: Gaborone (Botswana), Lider: Tomaz Salomão. Jest następcą powstałej w 1980 roku Południowoafrykańskiej Konferencji ds. Koordynacji Rozwoju (SADCC)

15 członków: Angola, Botswana, Lesotho, Malawi, Mozambik, Suazi, Tanzania, Zambia , Zimbabwe, Dem. Republika Konga, Madagaskar (zwieszony w prawach członka), Mauritius, Namibia, Seszele, Republika Południowej Afryki

Organy: Szczyt Szefów Państw i Rządów, Organ ds. Polityki, Obrony i Bezpieczeństwa, Rada Ministrów, Trybunał, Komitety narodowe, Sekretariat.

Cele: dobrobyt gospodarczy, poprawa standardu i jakości życia, Wolność i sprawiedliwość, pokój i bezpieczeństwo ludzi z południowej Afryki.  Ta wspólna wizja jest zakotwiczona we wspólnych wartościach i zasadach oraz historycznych i kulturowych przynależnościach istniejących między ludźmi Afryki południowej. 

Misja: promowanie zrównoważonego i sprawiedliwego wzrostu gospodarczego oraz rozwoju społeczno-gospodarczego poprzez : efektywność systemów produkcji, lepszą współpracę, Integrację, trwały pokój i bezpieczeństwo, Ważne jest też to ż dzięki temu region jawi się jako konkurencja i dobry partner na arenie międzynarodowej

Wspólnota Gospodarcza Państw Afryki Zachodniej (ECOWAS) Rok założenia: 28 maja 1975 na mocy traktatu z Lagos. Języki oficjalne Wspólnoty to angielski, francuski i portugalski. Siedziba: Abudża (Nigeria). Członkowie: Burkina Faso, Gambia, Ghana, Gwinea, Gwinea Bissau,  Liberia,  Mali (zawieszone 23 marca 2012), Niger, Nigeria, Republika Zielonego Przylądka, Senegal, Sierra Leone, Togo, Wybrzeże Kości Słoniowej, Mauretania (wycofała się w 2002)

Cele: promowanie integracji ekonomicznej na takich polach jak działalność ekonomiczna, przemysł, transport, telekomunikacja, energia, rolnictwo, surowce naturalne, handel, kwestie polityki monetarnej i finansowej, sprawy społeczne i kulturowe, a także wspieranie współpracy i rozwoju w sferze gospodarczej, społecznej i kulturalnej, podniesienie standardu życia mieszkańców, wzmocnienie stabilności gospodarczej krajów członkowskich, rozwój procesów integracyjnych.

Współpraca z UE: Kraje afrykańskie są zainteresowane bliższą współpracą z Europą, jednak liczą głównie na jej inwestycje, technologie i rynki zbytu. Większość dużych państw, tj. Senegal, Nigeria nie zgadza się na zaproponowane przez UE warunki i nie chce podpisać umów o wolnym handlu. Groźby UE co do podwyższenia Afrykanom taryf celnych od 1 stycznia 2008 roku nie odniosły żadnego efektu. W efekcie, jedynie dziesięć małych krajów afrykańskich przystało na warunki UE.

Wspólnota Gospodarcza Państw Afryki Środkowej (ECCAS ) powstała w 1983 r. w wyniku fuzji Unii Celnej i Go­spodarczej Afryki Środkowej i Wspólnoty Gospodarczej Krainy Wielkich Jezior - CEPGL).

Siedzibą organizacji jest Libreville. Członkowie: Angola, Burundi, Czad, Demokra­tyczna Republika Konga, Gabon, Gwinea Równikowa, Kame­run, Republika Konga, Republika Środkowoafrykańska , Wyspy Świętego Tomasza i Książęca. 

Cel – promocja trwałego rozwoju społeczno-ekonomicznego i skuteczniejsze reagowanie na wyzwania globalizacji poprzez stworzenie wspólnego rynku, konwergencję polityki makro­ekonomicznej, zapewnienie bezpieczeństwa i pokoju oraz realizację programów wspólnotowych w dziedzinie transportu i komunikacji, zasobów naturalnych, badań naukowych, rozwoju rolnictwa i przemysłu, zasobów ludzkich, turystyki, jak również pomocy państwom wyspiarskim i państwom-enklawom

Organy: Naczelnym organem jest Konferencja Szefów Państw i Rządów. Pozostałe organy to: Rada Ministrów, Sekretariat Generalny, Komisja Konsultacyjna, Wyspecjalizowane Komitety Techniczne, Trybu­nał Sprawiedliwości, Sieć Parlamentarzystów (mało aktywna).

Arabska Unia Maghrebu Organizacja międzynarodowa zrzeszająca państwa regionu Maghrebu. Data założenia 1989. Język urzędowy: arabski. Siedziba : Rabat Członkowie: Algeria, Libia, Maroko, Mauretania, Tunezja. Cel i zasady funkcjonowania: Głównym celem organizacji jest gospodarcza i (w mniejszym stopniu) polityczna integracja państw członkowskich. Co roku kolejny kraj członkowski przejmuje prezydencję w Unii i mianuje własnego sekretarza generalnego. Z powodu sporu Algierii i Maroka o status Sahary Zachodniej (Algieria domaga się przyjęcia tego terytorium do organizacji), sprawne funkcjonowanie Arabskiej Unii Maghrebu jest mocno utrudnione i wielokrotnie doprowadzało do odwoływania szczytów organizacji.

ORGANIZACJE MIEDZYNARODOWE W AZJI

Forum Morza Czarnego na rzecz Partnerstwa i Dialogu - utworzona w 2006 roku z inicjatywy Rumunii, coroczne szczyty z udziałem przywódców państw, spotkania tematyczne

CEL: zapoczątkowanie regularnego dialogu między państwami regionu Morza Czarnego (wraz z Kaukazem, aż do Morza Kaspijskiego) oraz wspólnych rozmów z organizacjami międzynarodowymi, m.in. z Unią Europejską.

DZIAŁALNOŚĆ - W początkowym założeniu w ramach Forum miały odbywać się coroczne szczyty z udziałem przywódców państw (spotkania miały być kolejno organizowane przez wszystkich członków) oraz spotkania tematyczne w czasie tych rocznych okresów. Pierwsza sesja Forum odbyła się w dn. 4-6 czerwca 2006 w Bukareszcie. Od tego czasu nie zorganizowano więcej żadnych spotkań w ramach Forum.

Członkowie: Armenia, Azerbejdżan, Gruzja, Mołdawia, Rumunia, Ukraina. Obserwatorzy Bułgaria i Turcja

Komisja Gospodarczo-Społeczna Narodów Zjednoczonych ds. Azji i Pacyfiku
(UNESCAP, ESCAP) powołana w 1948 roku przez Radę Gospodarczą i Społeczną ONZ. Siedziba w Bangkoku Do 1974 roku organizacja nosiła nazwę Komisja Gospodarcza Narodów Zjednoczonych ds. Azji i Dalekiego Wschodu (ECAFE, UNECAFE). 53 państwa członkowskie + 9 członków stowarzyszonych język roboczy : angielski, hiszpański, francuski, portugalski.

Członkowie: Azja, Australia i Oceania. Pozostałe regiony:  Francja,  Holandia,  Stany Zjednoczone , Wielka Brytania. Członkowie stowarzyszeni:  Guam Hongkong, Makau, Mariany Północne ,Niue, Nowa Kaledonia, Polinezja Francuska, Samoa Amerykańskie, Wyspy Cooka.

CEL - Wspieranie rozwoju gospodarczego i społecznego oraz integracji krajów Azji, Australii oraz Oceanii.

Organizacja Współpracy Gospodarczej (ECO) - utworzona w 1985 przez Turcję, Iran i Pakistan, siedziba w Teheranie, język roboczy – angielski, 10 członków Członkowie: Afganistan, Azerbejdżan, Iran, Kazachstan, Kirgistan, Pakistan, Tadżykistan, Turcja, Turkmenistan, Uzbekistan

CEL - Zrównoważony rozwój gospodarczy państw członkowskich; Stopniowe usuwanie barier handlowych i promocja handlu w obrębie regionu; Rozwój infrastruktury transportowej i komunikacji łączącej państwa członkowskie ze sobą i ze światem zewnętrznym; Liberalizacja gospodarki; Efektywne wykorzystanie rolnych i przemysłowych potencjałów; Współpraca regionalna;

DZIAŁALNOŚĆ - Programy wzajemnej korzyści w dziedzinach: Handlu i Inwestycji, Transportu i Telekomunikacji, Energii, Rolnictwa, Przemysłu i Turystyki, Stosunków międzynarodowych.

ORGANY - Najważniejszym organem decyzyjnym ECO jest Rada Ministrów złożona z ministrów spraw zagranicznych lub innych resortów, spotykająca się co najmniej raz w roku. Bieżącą działalnością ECO zajmuje się Rada Stałych Przedstawicieli.

Południowoazjatyckie Stowarzyszenie Współpracy Regionalnej (SAARC) utworzony w 1985 przez 7 państw Azji Południowej: Bangladesz, Bhutan, Indie, Malediwy, Nepal, Pakistan i Sri Lankę, w 2007 r do Stowarzyszenia dołączył Afganistan, siedziba w Kathamandu , Nepal ( od 16.01.1987)

Członkowie: Islamska Republika Afganistanu, Bangladesz, Królestwo Bhutanu, Republika Indii, Republika Malediwów, Federalna Demokratyczna Republika Nepalu, Islamska Republika Pakistanu, Demokratyczno-Socjalistyczna Republika Sri Lanki. Obserwatorzy: Australia, Chiny, Unia Europejska, Iran, Japonia, Mauritius, Mjanma,Korea Południowa, Stany Zjednoczone

CELE - dążenie do poprawy jakości życia narodów Azji Południowej; dążenie do przyspieszenia wzrostu gospodarczego, postępu społecznego i kulturalnego rozwoju w tym regionie oraz do zapewnienia wszystkim osobom możliwość godnego życia; propagowanie i wzmacnianie współpracy między państwami Azji Południowej; przyczynianie się do wzmacniania więzi i dążenie do wspólnego rozwiązywania problemów; zacieśnienie współpracy między sobą na forum międzynarodowym w sprawach będących przedmiotem wspólnego zainteresowania; wzmacnianie współpracy z organizacjami międzynarodowymi i regionalnymi o podobnych celach.

DZIAŁALNOŚĆ - promowanie aktywnej współpracy i wzajemnej pomocy w dziedzinie gospodarczej, społecznej, kulturalnej, technicznej i naukowej; wzmocnienie współpracy z innymi krajami rozwijającymi się; wzmacnianie współpracy z organizacjami międzynarodowymi i regionalnymi o podobnych celach.

Szanghajska Organizacja Współpracy (SCO ) pakt polityczny państw, utworzona 15 czerwca 2001 przez Rosję, Chińską Republikę Ludowa, Kazachstan, Kirgistan i Tadżykistan (istniejącą od 1996 tzw. Szanghajską Piątkę) , siedziba w Pekinie, język roboczy : chiński, rosyjski, 6 państw członkowskich + 5 obserwatorów +3 partnerów w dialogu.Członkowie: Rosja, Chiny, Kazachstan, Kirgistan, Tadżykistan, Uzbekistan. Obserwatorzy: Mongolia, Indie, Iran, Pakistan, Afganistan. Partnerzy w dialogu – Białoruś, Sri Lanka, Turcja

CELE: umacnianie bezpieczeństwa regionalnego w Azji Centralnej, poprzez wielopłaszczyznową współpracę Rosji i Chin, dążenie do zapewnienie stabilności i bezpieczeństwa w regionie, zapobieganie konfliktom regionalnym, walkę z tzw. „trzema złami” – terroryzmem, separatyzmem i ekstremizmem, współdziałanie na poziomie politycznym i gospodarczym, współpracę w dziedzinie integracji z gospodarką światową

DZIAŁALNOŚĆ - 26 kwietnia 1996 w Szanghaju strony podpisały Umowę o umocnieniu środków zaufania w kwestiach wojskowych na obszarze pogranicza (tzw. Układ Szanghajski); 24 kwietnia 1997 w Moskwie podpisano Umowę o wzajemnej redukcji sił zbrojnych w rejonie granicy, co umożliwiło delimitację 4 000 km chińskiej granicy.

ORGANY: 1) Rada Głów Państw - Jest to najwyższy organ SOW. Ma określać priorytety oraz wypracowywać podstawowe kierunki działania Organizacji. Do jej zadań należy też decydowanie na temat zasadniczych kwestii jej struktury oraz funkcjonowania, współpracy z innymi państwami i organizacjami międzynarodowymi, a także rozpatruje najbardziej aktualne międzynarodowe problemy. 2) Rada Szefów Rządów - Głównym jej zadaniem wynikającym z artykułu 6 Karty SOW jest ustalenie budżetu Organizacji. 3) Rada Ministrów Spraw Zagranicznych - jej zadania to rozpatrywanie kwestii związanych z bieżącą działalnością organizacji, przygotowywanie posiedzeń Rady Głów Państw oraz prowadzenia konsultacji w sprawach międzynarodowych. 4) Narady Kierowników Ministerstw i/lub Resortów - w zgodzie z decyzjami Rady Głów Państw oraz Rady Szefów Rządów szefowie odpowiednich ministerstw i/lub resortów państw-członków mogą prowadzić konsultacje w celu rozpatrzenia konkretnych problemów w rozwoju współpracy w ramach działalności w SCO. 5) Rada Narodowych Koordynatorów - jest to organ odpowiedzialny przede wszystkim za koordynację i kierowanie bieżącej działalności SOW. Prowadzi on przygotowania do posiedzeń Rad: Głów Państw, Szefów Rządów oraz Ministrów Spraw Zagranicznych. 6)

Regionalna Struktura Antyterrorystyczna (RATS) - Organ ten rozpoczął swoją działalność od momentu ogłoszenia Szanghajskiej Konwencji o Walce z Terroryzmem, Separatyzmem i Ekstremizmem z 15 czerwca 2001 r. Oprócz zwalczania terroryzmu, separatyzmu oraz ekstremizmu w trakcie funkcjonowania tego organu wyłoniły się takie funkcje jak m.in. koordynacja niemilitarnych działań zmierzających do zapewnienia bezpieczeństwa w Azji Środkowej oraz stworzenie systemu wymiany informacji między państwami członkowskimi. 7) Sekretariat - zajmującym się przede wszystkim aspektami organizacyjno – technicznymi. Zajmuje się przygotowaniem spotkań przedstawicieli państw członkowskich, corocznym przygotowywaniem projektu budżetu organizacji. Na czele stoi Sekretarz Wykonawczy, który wybierany jest przez Radę Głów Państw po przedstawieniu kandydata przez Radę Ministrów Spraw Zagranicznych. Funkcję tę może pełnić obywatel państwa członkowskiego.

Organizacja Paktu Azji Południowo-Wschodniej SEATO organizacja wojskowo-polityczna, powstała na mocy paktu z Manili 8 września 1954 r., Siedziba w Bangkoku, rozwiązana 30 czerwca 1977 r.

Członkowie: Australia, Bangladesz (jako Pakistan Wschodni), Filipiny, Francja, Wielka Brytania , Stany Zjednoczone, Nowa Zelandia, Pakistan, Tajlandia. W strefie oddziaływania Paktu (nieformalnie) znajdowały się również: Wietnam Południowy,  Korea Południowa

CELE: powstrzymywanie postępów komunizm w południowo-wschodniej Azji, pokojowe rozwiązywanie sporów, tworzenie systemu bezpieczeństwa zbiorowego przed agresją z zewnątrz

DZIAŁALNOŚĆ: SEATO organizowało wspólne ćwiczenia wojskowe,pomoc w zwalczaniu agresji.

Stowarzyszenie Narodów Azji Południowo-Wschodniej (ASEAN) Założona 8 sierpnia 1967 w Bangkoku. Jej siedzibą jest Dżakarta. Językiem urzędowym jest angielski.

Członkowie: Filipiny, Indonezja, Malezja, Singapur, Tajlandia, Brunei, Wietnam, Laos, Mianma, Kambodża. Kandydaci: Papua-Nowa Gwinea, Timor Wschodni

CELE: rozwój gospodarczy, socjalny i kulturalny, promocja stabilizacji i pokojowego rozwiązywania sporów wśród państw regionu, stosowanie reguł prawa międzynarodowego i Karty Narodów Zjednoczonych w stosunkach między stronami oraz zrzeczenie się siły jako sposobu rozwiązywania konfliktów

DZIAŁALNOŚĆ: dbanie o rozwój rolnictwa i leśnictwa, ekonomii, energii, środowiska, finansów, informacji, inwestycji, prawa, nauki i technologii, turystyki, stworzenie strefy wolnego handlu, Forum Regionalne ASEAN - ARF

ORGANY: 1. Spotkanie Szefów Rządów - jego zadaniem jest podejmowanie najważniejszych decyzji i określenie głównych kierunków rozwoju organizacji; 2. Konferencje Ministerialne - organ naczelny, obradujący regularnie; zbiera się raz w roku, a w jego skład wchodzą ministrowie spraw zagranicznych państw członkowskich. Do jego kompetencji należy nadzorowanie prac niższych organów, a także akceptowanie i tworzenie nowych programów współpracy. 3. Stała Komisja (organ zajmujący się działalnością bieżącą)- składa się z ministra spraw zagranicznych kraju, w którym ma siedzibę (która zmienia się co rok), oraz z ambasadorów pozostałych państw. 4. Sekretariat - organ administracyjny, na którego czele stoi Sekretarz Generalny, sprawujący tę funkcję przez 3 lata.

APEC - Współpraca Gospodarcza Azji i Pacyfiku - Układ o Współpracy Ekonomicznej Azji i Pacyfiku został zawarty w 1989 r. w odpowiedzi na rosnącą współzależność między gospodarkami Azji Wschodniej i obu Ameryk. Zdaniem założycieli, miało to być nieformalne ekonomiczne forum konsultacyjne obradujące na szczeblu ministrów

CZŁONKOWIE: W spotkaniu założycielskim uczestniczyło 12 państw: Australia, Nowa Zelandia, Korea Południowa, Japonia, Stany Zjednoczone, Kanada, Malezja, Filipiny, Indonezja, Brunei, Tajlandia i Singapur. Przyjęto formułę, że członkami ugrupowania są nie państwa, ale gospodarki. Obecnie APEC liczy 21 członków.

CELE: Utworzenie do 2020r. Strefy wolnego handlu, Znoszenie barier celnych, Współpraca technologiczna, Dążenie do ściślejszej integracji gospodarczej, Popieranie wzrostu gospodarczego

DZIAŁALNOŚĆ: promocja handlu, odpowiedniej polityki finansowej i inwestycyjnej w celu szybszego wzrostu i wykorzystania tzw. nowej ekonomii (gospodarowania opartego na informacji, wiedzy i nowych technologiach); walka z terroryzmem - jest jednym z celów polityki państw regionu, jako że istnieje nierozerwalny związek między zagrożeniem terrorystycznym a liberalizacją handlu, swobodą przepływu kapitału oraz perspektywami rozwoju i wzrostu gospodarczego; w budowie potencjału ekonomicznego i zdrowych podstaw gospodarek regionu nacisk powinien być położony na małą i średnią przedsiębiorczość. Wzrost i rozwój gospodarczy nie może przebiegać bez większego zaangażowania wszystkich grup ludności, zwłaszcza ludzi młodych i kobiet. Zwraca się tym samym uwagę na podział korzyści powstałych w wyniku globalizacji i liberalizacji w ramach APEC.

ORGANY - Początkowo jedyną instytucją funkcjonującą w ramach struktury były konferencje ministerialne. Spotkania te odbywają się corocznie, a uczestniczą w nich przede wszystkim ministrowie spraw zagranicznych i gospodarki. Specyfiką APEC pozostaje relatywnie duża rola grup eksperckich i doradczych. Na podstawie ich bieżących prac podejmowane są decyzje i obierane kierunki działalności.

Liga Państw Arabskich utworzona 22 marca 1945 w Kairze, powstanie Ligi zostało poprzedzone podpisaniem przez 7 krajów założycielskich Protokołu Aleksandryjskiego, siedziba - Kair (w latach 1979–1990 był nią Tunis). Obecnie jej członkami są 22 państwa oraz Organizacja Wyzwolenia Palestyny

CELE: zacieśnianie stosunków między państwami członkowskimi, koordynacja akcji politycznych prowadzących do ściślejszej współpracy, koordynacja działalności gospodarczej i kulturalnej na rzecz wszystkich Arabów

DZIAŁALNOŚĆ: współpraca w zakresie ekonomicznym, finansowym, handlowym, celnym, walutowym, rolnictwa i przemysłu; komunikacji; spraw kulturalnych; spraw związanych z obywatelstwem; spraw społecznych i ochrony zdrowia; przyczynienie się do powstania Organizacji Wyzwolenia Palestyny w czerwcu 1964 roku; porozumienie ze Stolicą Apostolską

ORGANY: 1. Rada Ligi – organ plenarny. Składa się z przedstawicieli wszystkich członków. Każdy przedstawiciel dysponuje jednym głosem. Rada zbiera się dwa razy do roku (w marcu i wrześniu). Ma obecnie 16 Komitetów Wyspecjalizowanych. Za najważniejszy organ Rady uznaje się Komitet Polityczny powołany w 1946 r. Rada zatwierdza też projekt budżetu i ustala składki członkowskie poszczególnych państw. 2. Rada Wspólnej Obrony –składa się ona ministrów spraw zagranicznych i ministrów obrony państw członkowskich. Podlega jej stały Komitet Wojskowy, składający się z szefów sztabów armii państw arabskich. 3. Rada Gospodarcza – składa się z ministrów państw członkowskich, odpowiedzialnych za sprawy gospodarcze lub ich przedstawicieli. Jej zadaniem jest stymulacja międzynarodowej współpracy gospodarczej. 4. Sekretariat Główny – kieruje działalnością bieżącą Ligi. Jest głównym organem administracyjnym i finansowym Ligi. Budżet tworzony jest ze składek członkowskich, którymi obciąża się państwo w zależności od ich liczby ludności oraz dochodów i możliwości ludności żyjącej w danym państwie.

GCC - RADA WSPÓŁPRACY ZATOKI PERSKIEJ powstała 25 maja 1981 roku w Rijadzie, powstanie Rady było niejako odpowiedzią na inwazje sowiecką na Afganistan w 1979 roku, w jej skład wchodzi 6 państw: Arabia Saudyjska, Bahrajn, Katar, Kuwejt, Oman i Zjednoczone Emiraty Arabskie, od początku roku 2011 trwają prace nad przyłączeniem Jemenu, Jordanii i Maroka.

CELE: pogłębienie i wzmocnienie relacji między państwami, scalanie rynku arabskiego, taryf celnych, tworzenie systemu ulg podatkowych, nadzór nad rozwojem przemysłu, rolnictwa i sieci komunikacyjno – transportowe, dążenie do wprowadzenia podobnych lub jednakowych regulacji w różnych dziedzinach

DZIAŁALNOŚĆ: rada rozwija jednocześnie współpracę pomiędzy członkami w kwestiach legislacyjnych, administracyjnych, rozwoju turystyki, rolnictwa, przemysłu wydobywczego, badań naukowych i rozwoju technologicznego; zajmuje się także wspieraniem tworzenia joint ventures (przedsiębiorstwa z udziałem kapitału zagranicznego), oraz rozwojem sektora prywatnego.

ORGANY - głównym organem jest Rada Najwyższa, do której należą królowie i szejkowie państw członkowskich, egzekutywa leży w rękach wybieranego co 3 lata sekretarza generalnego.

ORGANIZAJE FINANSOWE NA KONTYNENTACH AMERYKAŃSKICH

KARAIBSKI BANK ROZWOJU Data powstania: 18 października 1969 roku, w Kingston na Jamajce

KRAJE CZŁONKOWSKIE REGIONU: Atigua i Barbuda, Wyspy Bahama, Barbados, Belize, Wyspy Dziewicze, Kajmany, Dominikana, Grenada, Gujana, Jamajka, Monserrat, St. Kitts/Nevis/Anguilla, St. Lucia, St. Vincent i Grenadines, Trynidad i Tobago,Turks i Wyspy Caicos

KRAJE CZŁONKOWSKIE SPOZA REGIONU Wielka Brytania, Kanada, Chiny, Wenezuela, Kolumbia, Meksyk, Włochy, Niemcy

ORGANY: Rada Gubernatorów i Rada Dyrektorów

CELE: pomoc krajom członkowskim w koordynacji ich programów rozwoju, mobilizacja dodatkowych środków finansowych, finansowanie projektów i programów przyczyniających się do rozwoju regionu

dostarczanie pomocy technicznej, powoływanie komisji do oceny projektów, pomoc w przygotowaniu ich do wprowadzenia w życie, rozwój regionalnych instytucji finansowych i kredytowych, pobudzanie wzrostu oszczędności

DZIAŁALNOŚĆ: Działalność Banku opiera się na finansowaniu rozwoju oraz projektów o charakterze integracyjnym. Jest prowadzona w ramach operacji zwyczajnych (zasoby zwyczajne) oraz z operacji specjalnych (fundusze specjalne) Specjalny Fundusz Rozwoju, Kanadyjski Fundusz Rolny, Wenezuelski Fundusz Powierniczy

ANDYJSKA KORPORACJA ROZWOJU Data powstania: 1968 roku na podstawie deklaracji z Bogoty

KRAJE CZŁONKOWSKIE: Peru, Ekwador, Chile, Boliwia, Kolumbia, Wenezuela

ORGANY Zgromadzenie Akcjonariuszy, Rada Dyrektorów, Komitet Wykonawczy

CELE finansowanie projektów, popieranie rozwoju regionalnej integracji gospodarczej

DZIAŁALNOŚĆ udziela pożyczek, gwarancji oraz dodatkowego zabezpieczenia kredytów, podejmuje studia nad projektami wielonarodowymi, finansuje i przygotowuje ich stronę techniczną, dokonuje emisji akcji i obligacji nowych lub istniejących przedsiębiorstw, gromadzi krajowe i zagraniczne fundusze finansowe, przyciąga kapitały zagraniczne

CENTRALNY AMERYKAŃSKI BANK INTEGRACJI GOSPODARCZEJ powstał w 1960r.

CZŁONKOWIE - kraje założycielskie: Salwador, Gwatemala, Honduras, Nikaragua, Kostaryka od (1963 roku)

CELE Integracja regionalna, Finansowanie pomocy technicznej, Udzielanie kredytów

ZASOBY Kapitał zakładowy banku, Lokowanie kapitału, Pożyczki

DZIAŁALNOŚĆ Bank zarządza takimi funduszami jak: Fundusz Zwyczajny, Fundusz Mieszkaniowy, Centralny Amerykański Fundusz Integracji Gospodarczej, Centralny Amerykański Fundusz Wspólnego Rynku, Socjalny Fundusz Rozwoju

MIĘDZYAMERYKAŃSKI BANK ROZWOJU Umowę podpisano 8 kwietnia 1959 roku natomiast swą działalność organizacja rozpoczęła 1 października 1960 roku.

CELE przyczynianie się do przyspieszenia procesu rozwoju ekonomicznego, indywidualnego i kolektywnego krajów członkowskich.

Bank podejmuje następujące działania: wykorzystuje kapitał własny, fundusz uzyskany na rynku oraz inne zasoby w celu finansowania procesów rozwojowych, popiera inwestycje publiczne i prywatne służące rozwojowi, popiera inwestycje w projekty, przedsięwzięcia i działalność przyczyniającą się do rozwoju -dostarcza pomocy technicznej, współpracuje z krajami członkowskimi nad polityką rozwojową aby jak najlepiej wykorzystywać uzyskane środki finansowe

KRAJE CZŁONKOWSKIE W 2001 roku w skład organizacji wchodziło 46 państw z czego: 26 krajów z Ameryki Północnej i Południowej, 18 państw z innych kontynentów

ORGANY Zgromadzenie Gubernatorów, Rada Administracyjna, Prezes Banku

ZASOBY fundusze pożyczone, fundusze administracyjne, spłaty pożyczek, kapitału własny

Bank zarządza następującymi funduszami: Fundusz Operacji Specjalnych, Fundusz powierniczy Postępu Społecznego, Międzyamerykański Fundusz Energii i Minerałów, Wielostronny Fundusz Inwestycyjny

DZIAŁALNOŚĆ Głównym obszarem działalności IDB jest Ameryka Łacińska., Polityka kredytowa Banku jest bardzo elastyczna, Bank zajmuje się realizacją różnych projektów.

KOMITET BAZYLEJSKI

Powstanie Komitetu Bazylejskiego - Komitet Bazylejski ds. Nadzoru Bankowego powstał w 1974 r. pod auspicjami Banku Rozrachunków Międzynarodowych (BIS). Komitet został powołany przez prezesów Banków Centralnych krajów należących do Grupy G10. Początkowo Komitet przyjął nazwę Bazylejskiego Komitetu ds. Regulacji Bankowości i Procedur Nadzorczych, za cel obierając dążenie do wypełnienia luk w systemie nadzoru bankowego.

Kraje G10 które były założycielami: Belgia, Francja, Holandia, Japonia, Kanada, Niemcy, USA,Szwecja, GB, Włochy .

Obecnie w skład Komitetu Bazylejskiego wchodzą przedstawiciele Banków Centralnych oraz organów nadzoru finansowego z 27 państw świata. Europę reprezentują następujące państwa: Belgia, Francja, Holandia, Hiszpania, Luksemburg, Niemcy, Szwecja, Szwajcaria, Włochy oraz Wielka Brytania. Pozostałe kraje członkowskie Komitetu Bazylejskiego to: Arabia Saudyjska, Argentyna, Australia, Brazylia, Chiny, Hong Kong, Indie, Indonezja, Japonia, Kanada, Korea, Meksyk, Rosja, Singapur, Republika Południowej Afryki, Turcja oraz USA.

Przewodniczący komitetu jest Stefan Ingves dyrektor Sveriges Riksbank, najstarszego z banków centralnych.

Biuro Komitetu gdzie odbywają się co 3 miesiące spotkania komisji, prowadzone jest przez Bank Rozrachunków Międzynarodowych (Bank for International Settlements – BIS) w Bazylei. Sekretzrzem biura jest Wayne Byres.

Strukturę organizacyjną Komitetu Bazylejskiego tworzą cztery główne grupy robocze:

• Grupa ds. implementacji standardów nadzorczych (Standards Implementation Group)
• Grupa ds. rachunkowości i sprawozdawczości (Accounting Task Force)
• Grupa ds. rozwoju polityki standardów nadzorczych (Policy Development Group)
• Bazylejska grupa konsultacyjna (Basel Consultative Group).

Grupa ds. implementacji standardów nadzorczych - została założona w celu wymiany informacji i wspierania spójności wdrażania ram Bazylea II. W styczniu 2009 r.. Jest pod przewodnictwem Charlesa Taylora, zastępcy Kontrolera dla polityki regulacyjnej w Urzędzie Kontrolera Waluty (OCC), USA. Obecnie SIG ma cztery podgrupy lub grupy zadaniowe, które pracują nad konkretnymi kwestiami wdrożeniowymi, takimi jak:

-realizacja przez banki zaawansowanych metod pomiaru ryzyka operacyjnego.

-prace Komitetu Bazylejskiego w sprawie kolegiów nadzorczych poprzez opracowanie wytycznych, które zwiększa skuteczność w wykorzystywaniu i funkcjonowaniu kolegiów organów nadzoru i organów nadzoru pomocy w realizacji tych wytycznych w praktyce.

-propagowania przyjęcia solidnych praktyk w zakresie wynagrodzeń. Głównym celem jest wdrożenie odpowiednich zasad dodatkowego filaru 2 wytycznych wydanych przez Komisję w lipcu 2009 r., które są zgodne z Rady Stabilności Finansowej w Zasadach prawidłowych praktyk w zakresie wynagrodzeń.
-wdrożenie standardów Bazylejskiego Komitetu i wytycznych przez opracowanie narzędzi i procedur, które pomogą promować większą skuteczność i spójność działań w zakresie monitorowania i wdrażania standardów.

Grupa ds. rachunkowości i sprawozdawczości - pracuje, aby zapewnić, międzynarodowe standardy rachunkowości i audytu oraz praktyki promowania należytego zarządzania ryzykiem w bankach, dyscypliny rynkowej wsparcia poprzez przejrzystość i wzmacnianie bezpieczeństwa i stabilności systemu bankowego. Aby wypełnić tę misję, grupa opracowuje wytyczne sprawozdawczości ostrożnościowej i bierze aktywny udział w rozwoju międzynarodowych standardów rachunkowości i audytu. Pani Sylvie Mathérat, Zastępca Dyrektora Generalnego, Bank Francji, przewodniczy ATF.
Podgrupa Audit, grupa robocza grupy ds. rachunkowości, promuje wiarygodne informacjie finansowe poprzez zbadanie kluczowych zagadnień z punktu widzenia kontroli nadzoru bankowego. Koncentruje się ona na odpowiedzi na międzynarodowe standardy audytu.Ustanawia Międzynarodową Radę Standardów Etyki dla księgowych oraz kwestii jakości audytu. Podgrupie przewodniczy pan Marca Pickeur, doradca ds. polityki nadzorczej w Narodowym Banku Belgii.

Grupa ds. rozwoju polityki standardów nadzorczych - Głównym celem Grupy polityki rozwoju (PDG) jest wspieranie Komitetu poprzez identyfikację i przegląd pojawiających kwestii nadzorczych, a w stosownych przypadkach, proponowanie i rozwijanie polityki promującej sprawność systemu bankowego i wysokich standardów nadzoru. Grupa pod przewodnictwem pana Wayne Byres, Sekretarz Generalny Komitetu Bazylejskiego.

Bazylejska grupa konsultacyjna - Grupa Konsultacyjna Basel (BCG) stanowi forum dla pogłębienia zaangażowania Komitetu z organami nadzoru na całym świecie w kwestii nadzoru bankowego. Ułatwia ona dialog z szerokiego nadzoru państw trzecich w sprawie nowych inicjatyw Komisji na wczesnym etapie procesu poprzez gromadzenie wyższych przedstawicieli różnych państw, instytucji międzynarodowych i regionalnych grup nadzorców bankowych, które nie są członkami Komitetu.BCG jest pod przewodnictwem Karla Cordewener, zastępcy sekretarza generalnego Komitetu Bazylejskiego.

Bazylea I - Pierwszy ważny i szeroko obowiązujący dokument wprowadzony początkowo tylko w krajach G10, lecz niedługo potem obowiązywał już we wszystkich krajach OECD. B. podobne przepisy wydała Unia Europejska CAD( Capital Adequacy Directive). Dokument ten wyznacza minimalne standardy adekwatności kapitałowej banku. Opiera się na współczynniku RAR

RAR=C/RWA gdzie C to fundusze własne , a RWA aktywa ważone ryzykiem, ta zależność ma być nie mniejsza niż 8 %

Bazylea II

Tekst z 1988 zakładał jednolity 8% poziom i sztywne standardy które stały się przedmiotem krytyki dlatego wdrożono nowy dokument w 2007 r. chociaż opracowany już w 2004 która włącza ryzyko rynkowe i operacyjne do wcześniejszego ryzyka kredytowego oraz bazuje na ratingach.

C/”RWA”+12,5*(ryzyko rynkowe + operacyjne)>8%

Dokument ten jest na pewno doskonalszy niż Bazyela I, ale generuje nowe problemy jak procykliczność (rating zależy od koniunktury co skutecznie pogłębia kryzys), dominacja wielkich banków ( przez możliwość utrzymywania mniejszych kapitałów) oraz wiarygodność ratingów.

EUROPEJSKI SYSTEM BANKÓW CENTRALNYCH (ESBC)

Od 1 stycznia 1999 r. Europejski Bank Centralny (EBC) jest odpowiedzialny za prowadzenie polityki pieniężnej strefy euro - największej po Stanach Zjednoczonych gospodarki na świecie.

Siedziba EBC – Eurotower we Frankfurcie nad Menem

Struktura ESBC: Europejski Bank Centralny i Banki Narodowe Krajów UE

CELE ESBC: utrzymanie stabilności cen. Cele, które stawia przed sobą Unia Europejska (artykuł 2 Traktatu o Unii Europejskiej), to wysoki poziom zatrudnienia oraz osiągnięcie zrównoważonego i bezinflacyjnego wzrostu.

PODSTAWA PRAWNA wspólnej polityki pieniężnej stanowi Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską oraz Statut Europejskiego Systemu Banków Centralnych i Europejskiego Banku Centralnego.

PODSTAWOWE ZADANIA ESBC

•definiowanie i urzeczywistnianie polityki pieniężnej Wspólnoty,

•dokonywanie operacji walutowych zgodnie z zasadami wspólnej polityki pieniężnej,

•utrzymywanie i zarządzanie oficjalnymi rezerwami walutowymi Państw Członkowskich,

•prowadzenie polityki emisyjnej w odniesieniu do euro,

•zapewnienie szybkiego oraz niezawodnego systemu rozliczeń pieniężnych oraz płatności.

ORGANY DECYZYJNE ESBC

•Rada Prezesów –Prezes EBC, –prezesi banków centralnych strefy euro

•Zarząd –Prezes oraz wiceprezes EBC, –4 członkowie mianowani w oparciu o rekomendację Rady UE

•Rada Ogólna –Prezes oraz wiceprezes EBC, –Prezesi banków centralnych wszystkich członków UE

NIEZALEŻNOŚĆ ESBC Instytucjonalna, Finansowa, Funkcjonalna, personalna

DO ZADAŃ EBC NALEŻĄ W SZCZEGÓLNOŚCI:

•Wytyczanie polityki Eurosystemu

•Podejmowanie decyzji, koordynacja oraz monitorowanie operacji polityki pieniężnej

•Uchwalanie aktów prawnych

•Interwencja w rynkach walutowych

INNE ZADANIA EBC

•Banknoty

•Statystyka

•Stabilność finansowa i nadzór finansowy

•Współpraca międzynarodowa i europejska

INSTRUMENTY FINANSOWE EBC

•Rezerwa obowiązkowa

•Operacje otwartego rynku

•Kredyt i depozyt na koniec dnia (standing facilities)

ZADANIA BANKÓW CENTRALNYCH

•Realizacja operacji polityki pieniężnej.

•Zarządzanie operacyjne rezerwami zagranicznymi EBC.

•Zarządzanie własnymi rezerwami zagranicznymi.

•Eksploatacja systemów płatniczych i nadzór nad nimi.

Do zadań banków centralnych należy także:

•Emisja banknotów wspólnie z EBC.

•Gromadzenie statystyk i wspieranie EBC.

•Funkcje niezwiązane z Europejskim Systemem Banków Centralnych

GŁÓWNE ZASADY ESBC

•Przejrzystość

•Wiarygodność

•Zdyscyplinowanie

•Przewidywalność

OBOWIĄZKI SPRAWOZDAWCZE EBC

Zgodnie ze Statutem EBC ma obowiązek publikacji kwartalnych raportów z działalności Eurosystemu oraz tygodniowego skonsolidowanego sprawozdania finansowego Eurosystemu. Dodatkowo EBC opracowuje raport roczny dotyczący swojej działalności oraz polityki monetarnej w ubiegłym i bieżącym roku. Odbiorcami raportu rocznego są: Parlament Europejski, Rada UE, Komisja Europejska oraz Rada Europejska.

Wypełniając swe statutowe obowiązki, EBC publikuje:

•Biuletyn Miesięczny,

•tygodniowe skonsolidowane sprawozdanie finansowe,

•raport roczny.

•Ponadto EBC wydaje szereg innych publikacji dotyczących swoich zadań.