Tak. Dotarliśmy do tego momentu. Fanfary. Brawa. Wiwaty!

Niniejszym przedstawiam Epilog Magii Krwi. Trochę czasu minęło od pierwszego rozdziału, ale wspólnie daliśmy radę:) Chciałabym tutaj podziękować Autorce za zgodę na tłumaczenie tego opowiadania na język polski, Bogdanowi za jego wybór, pierwsze kilkadziesiąt rozdziałów i późniejsze zaangażowanie mnie w projekt, oraz wszystkim cudownym dziewczynom, które pomagały w tłumaczeniu, przy czym wielkie brawa należą się unbelievable i majim, które mają na swoim koncie całkiem sporo rozdziałów. 

Po przeczytaniu Epilogu można mieć mieszane uczucia. Ale spokojnie, będzie jeszcze mały kawałeczek tekstu po nim, miniaturka "Blood & Choice", która zasugeruje, w którą stronę opowieść toczyłaby się dalej, gdyby Autorka postanowiła pisać dalej. Wkleję ją w tym samym temacie, bo to w gruncie rzeczy ten sam tekst. Póki co kończymy pewien rozdział i pozostaje mieć nadzieję, że Harry i Severus będą się dogadywać tak dobrze, jak to wróżą ostatnie rozdziały. 

Nie przedłużając, enjoy.

TÅ‚umacz: Serena_
Beta: majim

Na tydzień przed zakończeniem semestru, pojedyncze płatki śniegu przegrywały walkę o przetrwanie z błotnistą, wilgotną ziemią. Siedząc na brzegu martwej fontanny, Harry wpatrywał się w wirujące drobinki. Patio zazwyczaj było puste o tej porze roku, dlatego Potter zorientował się od razu, kiedy Hermiona wychynęła zza drzwi. Chłopak czekał aż znajdzie się przy jego boku zanim zwrócił na nią uwagę.
- Hej.
- Witaj, Harry. Cieszysz siÄ™ pogodÄ…?
Odwrócił się ku niej i uśmiechnął – Tak.
Dołeczki w jej policzkach pogłębiły się uroczo, gdy odpowiadała uśmiechem. 
- Rozumiem. Jest coś magicznego w pierwszym śniegu. – Zgrabnie dźwignęła się, by usiąść obok Harry’ego, na brzegu fontanny. – Rozmawiałam z Ronem.
- I?
- Mówi, że kiedy wracaliście dzisiaj ze śniadania wpadłeś na Malfoya. I… uklęknąłeś, żeby go przeprosić.
Harry odwrócił się, by ukryć uśmiech. Ołowiane niebo ciemniało z każdą minutą, przygotowując się na przyjście nocy. – I co w związku z tym?
- Cóż… - Hermiona zawahała się. – Brzmi to raczej dziwnie, ale rozumiem, że należą się gratulacje.
- Dzięki. – Harry przygryzł wargi. – To było trudne. Myślę, że nie tylko dla mnie, ale dla niego również, ponieważ bardzo się zaczerwienił i prawie momentalnie podniósł mnie do pionu. 
- Ron powiedział, że Malfoy spodziewał się większego elaboratu, ale gdy porozmawialiście chwilę zarzucił temat.
- Przekonałem Draco, że publiczne przyznawanie się do tego, co zrobiłem, mogłoby mieć poważne konsekwencje polityczne, co w efekcie znacznie zmniejszyłoby moją przydatność.
Hermiona skrzywiła się. Harry machnął ręką. – Tak czy inaczej, postaramy się znowu rozwinąć przyjacielskie relacje. Myślę, że zanim zaczniemy się czuć swobodnie w swoim towarzystwie, może minąć trochę czasu. Ale mam nadzieję, że damy radę… Tęskniliśmy za sobą. Stwierdził, że mogę usiąść z nim na następnej lekcji eliksirów.
- Jak uprzejmie…
- W gruncie rzeczy, brakowało mi jego docinek. Jak Ron to przyjął?
- Całkiem nieźle, przynajmniej od czasu, kiedy wytłumaczyłam mu, dlaczego musiałeś tak zrobić.
- W takim razie, dziękuję ci.
Hermiona ponownie obdarzyła go uśmiechem. – Przyjemność po mojej stronie.
Harry delikatnie szturchnął ją głową. – A ty gdzie byłaś, co?
Dziewczyna westchnęła. Wyjęła otoczak z pustej fontanny i pozwoliła by sturlał się z jej odzianej w rękawiczkę dłoni. – Uczyłam się z Lydią.
- Oho, kłopoty w raju?
- Zastanawiałam się nad grzecznym sposobem na powiedzenie jej, że jestem totalnie znudzona.
- NaprawdÄ™?
- Spójrz, wiem, że sporo się uczę i uważam, że to warte uwagi, ale jestem przyzwyczajona do przebywania z ludźmi o zgoła odmiennych poglądach. I sądzę – mimo tego, że przychodzi mi to z trudnością – że chyba potrzebuję kogoś, kto sprawi, że nie spędzę całego życia z nosem w książkach.
- Hmm – Harry zastanowił się głęboko. – Draco jest dostępny.
- Nie. Nie, nie, nie, nie, nie.
- Dobrze, Hermiono, zrozumiałem.
Dziewczyna zbliżyła się do niego, grzejąc delikatnie. – Czy odświeżanie przyjaźni z Malfoyem to naprawdę dobry pomysł? Ludzie wciąż są trochę spięci w twoim towarzystwie. 
Harry wzruszył ramionami. 
- Niektórzy na pewno. Gwardia Dumbledore’a chyba już się pogodziła z rewelacjami, a ludzie na zajęciach też zachowują się w porządku.
- Taaak, oprócz ostatniej lekcji i drobnego wybuchu Colina. Stwierdził przecież, że stałeś się totalnym dupkiem od kiedy krew Snape’a zaczęła się w Tobie budzić.
- Tak, cóż, nigdy mi nie wybaczył tego zniszczonego aparatu. – Harry spiął się lekko. – A ja nigdy nie wybaczyłem mu, że prawie doprowadził do ich śmierci. Mimo to staram się pozostawać sprawiedliwy. 
- Zazwyczaj jesteś – stwierdziła Hermiona. – Tak bardzo jak zawsze byłeś; może nawet bardziej.
- Tacie też idzie coraz lepiej. – Harry uśmiechnął się szeroko. – Chociaż wciąż zdecydowanie faworyzuje Draco… Chociaż to akurat w ogóle mi nie przeszkadza. Poza tym na lekcjach traktuje mnie zdecydowanie lepiej, więc ciężko mi ocenić jaki jest dla innych.
- Och, jest dużo łagodniejszy. – Dziewczyna zachichotała. – Chociaż oczywiście Padma stwierdziła w zeszłym tygodniu, że to pewnie dlatego, że, no wiesz, dostaje od życia coś miłego.
Harry parsknął. – Z tego, co udało mi się zaobserwować, nie dotarli jeszcze do tego etapu, chociaż mam nadzieję, że to się zmieni. – Uśmiechnął się. – Uważam, że Remus byłby fantastycznym ojczymem. 
Hermiona zakrztusiła się. – Lepiej nie mów tego Snape’owi!
- Och, ależ nie zamierzam. Powoli uczę się, kiedy należy się zamknąć.
Skinęła głową. – To dlatego ludzie darzą cię tylko trochę ograniczonym zaufaniem.
- Cóż, na pewno. I dlatego, że za każdym razem daję się nabrać na sztuczki Ojca związane z tą głupią karą!
- Ale przyjmujesz to z odpowiednią dawką humoru. Gdybyś chodził z naburmuszoną miną, tylko pogorszyłbyś sytuację. 
- Też tak sądzę. 
- Harry, naprawdę. Uważam, że świetnie sobie w tym roku poradziłeś ze wszystkim.
- Dziękuję. – Przytulił policzek do jej włosów. – Twoja opinia wiele dla mnie znaczy.
Ostatnie płatki śniegu opadły na ziemię. Harry spojrzał w górę. – Spójrz, sowy.
Nocne ptaki krążyły nad wieżą jak kolejna fala mroźnego puchu. Hermiona skinęła głową. – Lecą na łowy.
Kolejną chwilę spędzili siedząc w ciszy i obserwując kołujące coraz niżej ptaki. Im bliżej ziemi się znajdowały, tym bardziej rozproszone było stado, aż w końcu Harry nie był w stanie dostrzec ich wszystkich. Skupiając wzrok na białej sowie, która mogła być Hedwigą, odwrócił się i z wahaniem objął dziewczynę ramieniem. 
- Harry? Ja nie wiem…
- Przyjaciele – stwierdził pewnie, ściskając jej ramię. – Tylko… Nie, nic nie tylko. Całkowicie przyjaciele. Na zawsze.
- Przyjaciele. – Przytuliła się do niego mocno. – Zawsze.




P.S.
Ja od siebie powiem tyle: tak jak Harry i Hermiona pozostaną przyjaciółmi na zawsze, tak ja zawsze będę w sercu nosić Forum Mirriel. To tutaj nauczyłam się otwierać wyobraźnię na więcej i przestałam bać się wyrażania swoich opinii i przelewania myśli na papier. Dzięki pasji, którą stało się fanfiction, jednym z moim zajęć zarobkowych jest tłumaczenie. Z angielskim jest nam do twarzy, naprawdę warto tłumaczyć.
Dziękuję za piękną przygodę,
Serena.