Ubóstwo jako zjawisko społeczne

oraz przedmiot pracy socjalnej.

Jeśli zadamy pytanie, co to jest ubóstwo, musimy się liczyć z tym, że odpowiedź będzie zależała od tego, komu je zadamy. Ogólnie rzecz biorąc ubóstwo jest to brak podstawowych środków do życia, do realizowania podstawowych potrzeb życiowych. Istnieje podział ubóstwa na absolutne i względne.

Przyczyny ubóstwa mogą być różne: patologie życia rodzinnego, brak kwalifikacji zawodowych, niskie wykształcenie, różnego rodzaju choroby fizyczne i psychiczne, alkoholizm i narkomania. Dodatkowo na pogłębianie się ubóstwa ma niekiedy wpływ samo państwo, w którym żyjemy. Dla części osób ubogich fakt, że państwo zapewni im dotacje bądź zasiłek, zwalnia ich od jakichkolwiek prób podniesienia swojej stopy życiowej. Nie ma jednoznacznej odpowiedzi na to, kto jest winien lub inaczej-, kto odpowiada za ubóstwo, ludzie czy rząd?

Jeśli chodzi o miernik ubóstwa to w każdym państwie istnieje inny. Na ogół opiera się on na dochodach społeczeństwa. W Polsce jednym z najważniejszych mierników jest minimum socjalne. Obok niego stosowany jest tzw. dochód niski, który oblicza GUS. Poza tym podejmowane są próby stworzenia innych mierników, takich, które pozwoliłyby na dokładniejsze i pełniejsze ujęcie tego zjawiska. Jakkolwiek spojrzeć Polska posiada wysoki procent ludności ubogiej, który szacuje się jako czwartą część polskiego społeczeństwa.

Jeśli mamy do czynienia z ubóstwem naturalną rzeczą jest walka z nim wszelkimi możliwymi środkami. Według różnych ekspertów istnieje kilka metod, które mogą odnosić skutek. Jedną z nich jest metoda polegająca na rozbudzeniu aktywności i ambicji ubogich, tym samym umożliwiając im zdobycie kwalifikacji zawodowych dopasowanych do rynku pracy a także walka z patologią społeczną oraz wzmacnianie roli rodziny. Całkowicie odmienne podejście do problemu mają ci, którzy postrzegają ubóstwo jako zjawisko względne. Dla nich skutecznymi sposobami byłyby między innymi: wysokie podatki, kontrola cen, dotacje państwowe na oświatę, służbę zdrowia i mieszkalnictwo; zagwarantowanie płacy minimalnej. Jako kolejny sposób walki z ubóstwem można wskazać kształcenie zawodowe, gwarantowane dochody najniższe i odpowiednią komunikację społeczną z ubogimi. Należałoby również skupić się na pracy w środowisku i samopomocy. Przede wszystkim to właśnie tym, którzy znajdują się w złej sytuacji życiowej powinno zależeć na skorzystaniu z wszelkich możliwych środków, aby móc samemu pokonać trudności życiowe. Dopiero w następnej kolejności pomagać powinna rodzina, organizacje lokalne i ostatecznie państwo.

Podsumowując ten temat należy dodać, iż ubóstwo jest bardzo istotnym problemem w każdym społeczeństwie. Istnieją jednak możliwości na walkę z nim, przy czym faktycznie lepiej ubóstwu zapobiegać niż później z nim walczyć.

Bibliografia

„Pedagogika społeczna” pod redakcją Tadeusza Pilcha i Ireny Lepalczyk, Wydawnictwo Akademickie „Żak” 2003