Władimir Fiodorowicz Odojewski (1803/1804-1869)
prozaik i myśliciel, uchodzący za romantyka, łączącego schellingianizm z elementami mistycyzmu, i przyjmującego zasadę postępowania: „niezależność – najwyższym dobrem”
nazywa Rosję Północnym Wschodem, kultura zachodnia i rosyjska potrzebują siebie wzajemnie, gdyż tylko ich współistnienie może stworzyć duchową przestrzeń dla pełnej realizacji wartości humanistycznych.
twierdził, iż Rosja dysponuje ogromnie silnym instynktem kultywowanym przez wieki, który został zaprzepaszczony przez mieszkańców Europy zachodniej. Pomimo przyswojenia sobie dorobku europejskiego (dzięki reformom cara Piotra I) stwierdzenie, iż Rosjanie nabyli „doświadczenie starców, ale nie przestali być dziećmi” nadal pozostawało aktualne.
w utworze Russkie noči – Rosyjskie noce (1844) zadaniem Rosji miało być wypełnienie doniosłej misji – zaszczepienia Europie nowych sił, tchnięcia nowego życia w starą, kostniejącą kulturę wypowiedź głównego bohatera – Fausta, apelującego do młodzieży rosyjskiej - misja Rosji polegać ma raczej na uratowaniu kultury europejskiej aniżeli na zastąpieniu jej przez kulturę nową, jakościowo odrębną. Przedstawiony w Rosyjskich nocach Zachód dysponuje przestarzałą strukturą polityczną, ekonomiczną i społeczną, natomiast Rosjanie są „nowi i świeży, nie mają nic wspólnego ze zbrodniami starej Europy” . Dzieło to jawi się jako rezultat wieloletnich przemyśleń Władimira Odojewskiego, zespalając w jedną całość różne pod względem treściowym, problemowym i strukturalnym utwory literackie – jest to cykl nowelistyczny (dialog filozoficzny z 10 wstawionymi nowelami), z których część ma zabarwienie dydaktyczne lub polemiczne, inne utrzymane są w konwencji romantycznej, zaś epilog o wydźwięku mesjanistycznym świadczy o ewolucji poglądów Odojewskiego ku słowianofilstwu.
antyoświeceniowy światopogląd i romantyczna myśl o religijnym posłannictwie narodów słowiańskich wobec Europy nowych czasów. W schemacie autora Rosyjskich nocy „dziewiętnasty wiek należy do Rosji”, jako część świata słowiańskiego, posiadającego w sobie „świeże potężne soki”.
antycypacja ideologii słowianofilską z jej krytyką Europy, który to prąd umysłowy był bezpośrednią kontynuacją myśli lubomudrów. Nie dziwi więc fakt, iż idea o tym, że Rosja wchłonie i da nowe życie wszystkiemu, co najlepsze w kulturze europejskiej, była przodująca również w poglądach N. Stankiewicza, W. Bielińskiego i A. Hercena – liderów słowianofilstwa.