1. formy organizacyjne bankowości międzynarodowej

Formy organizacyjne bankowości międzynarodowej

• Biuro przedstawicielskie –zagraniczne biuro banku krajowego, w którym jedna Lub kilka osób reprezentuje bank, biuro nie może przyjmowac wkładów, ani udzielać kredytów, zbiera jedynie informacje i przekazuje je do centrali banku. Banki uznały to biuro, za dogodną formę badania możliwości działania za granicą.

• Agencja – nie może przyjmować wkładów, ale może udzielać kredyty handlowe; środki na tę działalność agencja zdobywa poprzez zaciąganie pożyczek na lokalnym międzybankowym rynku pieniężnym lub na rynku eurowalutowym, może także pożyczać fundusze od swego banku macierzystego czy innych banków afiliowanych przy banku macierzystym.

• Filia – jest to bank lokalny działający wg prawa miejscowego, w którym bank zagraniczny posiada mniejszą, a zatem jeszcze niedającą kontroli część udziałów. Dzięki bankowi afiliowanemu bank zagraniczny ma pełny dostęp do działalności wkładowo-pożyczkowej na lokalnym rynku finansowym.

• Oddział zagraniczny – to przedłużenie działalności banku macierzystego poza granicę (nie jest to jednostka prawnie wyodrębniona).
  Nie może emitować akcji, nie ma własnych aktywów i zobowiązań.
  Może prowadzić cały wachlarz transakcji finansowych w skali krajowej i międzynarodowej - przyjmuje wkłady, udziela kredytów, zawiera transakcje z bankami lokalnymi. Zabezpieczeniem tej działalności jest cały kapitał zagranicznego banku macierzystego.

• Konsorcium - nie jest trwałą formą, jeśli jeden bank nie posiada wystarczającej ilości środków na udzielenie większego kredytu wtedy banki zakładają konsorcium, które wygasa w momencie spłaty kredytu. Wspólnie udzielają dużego kredytu

• Bank konsorcjalny – jest jednostka prawna, będąca wspólnym przedsięwzięciem kilku banków zagranicznych na stale prowadzącą międzynarodową działalność bankową.

Konsorcjum → grupa banków, w której każdy jest odrębną instytucją finansową i działa we własnym imieniu, banki połączone są jedynie więzami wspólnego kredytu.

1. zadania i funkcje banku rozrachunkowego w Bazylei

Najstarsza organizacja jest Bank Rozrachunków Międzynarodowych w Bazylei – zorganizowany w formie spółki akcyjnej (akcjonariuszami są banki centralne poszczególnych krajów), kapitał wynosi 1 500 mln złotych franków (sztuczna waluta) został podzielony na 600 tyś akcji. Naczelnym organem jest Walne Zgromadzenie Akcjonariuszy, które odbywa się raz w roku. Rada Dyrektorów – w jej skład wchodzą dyrektorzy banków krajowych.
Powstał aby spłacać … wojenne ;] Ewaluował do roli banku centralnego

Zgodnie ze statutem bank koncentruje swoja działalność na dziedzinach:

Kupno i sprzedaż złota na rachunek własny lub banków centralnych

Udzielanie i zaciąganie pożyczek od banków centralnych pod zastaw złota, weksli lub innych najwyżej notowanych instrumentów finansowych…

dyskonto i redyskonto

prowadzenie rachunków bieżących BC

rola agenta lub korespondenta BC

rola depozytariusza lub agenta w sprawach związanych z umowami międzynarodowym

Do podstawowych zadań BRM należy:

• Koordynacja współpracy między bankami centralnymi i organizacjami międzynarodowymi

• Pełnienie funkcji agencyjnych i powierniczych

• Pomoc finansowa dla BC

• Prowadzenie prac badawczych i sporządzanie analiz statystycznych

• Koordynacja pomocy dla krajów europy środkowej i wschodniej

Działalność BIS w zakresie koordynacji współpracy z BC i międzynarodowymi instytucjami finansowymi realizowana jest poprzez stałe komitety i zespoły.

Bazylejski Komitet Nadzoru bankowego formułuje standardy nadzoru bankowego i wytyczne oraz rekomenduje najlepsze praktyki oczekując, że władze poszczególnych państw podejmą kroki w celu ich wdrożenia, biorąc pod uwagę wewnętrzne uwarunkowania. BCBS nie zajmuje się , jak we wcześniejszym okresie działalności, wypełnianiem luk w systemie nadzoru bankowego, a raczej intensywnie wspiera zdrowe standardy nadzoru bankowego w skali międzynarodowej. Osiąga to poprzez:

• Wymianie informacji miedzy krajowymi instytucjami nadzorczymi

• Poprawa efektywności międzynarodowego nadzoru bankowego

• Wprowadzenie jednolitych minimalnych standardów nadzorczych, tam gdzie jest to niezbędne

1. koszty i zyski z odmowy spłaty długu

Koszty odmowy długu przez państwo suwerenne

Kiedy suwerenny pożyczkobiorca podejmuje decyzję o niewypłacalności powinien rozważyć trzy główne rodzaje kosztów, które poniesie:

1. konfiskata aktywów. Wierzyciele suwerennego banku mogą przekonać rząd o celowość konfiskaty aktywów dłużnika znajdujące się w zasięgu jurysdykcji

2. przekreślenie możliwości zaciągania pożyczek w przyszłości. Kraj, który odmówił płatności, zostałby usunięty międzynarodowego rynku kapitałowego na co najmniej kilka lat

3. zmniejszenie korzyści wynikających z wymiany międzynarodowej (niebezpieczeństwo konfiskaty dóbr w handlu międzynarodowym stanowiące własność dłużnika, o ile przekroczyły granice kraju wierzyciela). Suwerenny bank miałby bardzo ograniczone możliwości angażowania się w wymianę międzynarodową.

Korzyści z odmowy zwrotu długu przez państwo suwerenne

Korzyścią z ogłoszenia stanu niewypłacalności jest to że dłużnik unika spłacenia odsetek i kapitału swego długu zagranicznego. To też ma tym większą korzyść z niewypłacalności im większa jest suma pieniędzy, którą powinien płacić wierzycielowi.

4.co to są BIZ, definicja, klasyfikacja etc.,

PRZEPŁYWY KAPITAŁOWE – BEZPOŚREDNIE INWESTYCJE ZAGRANICZNE

Ważna rola przepływów pieniężnych w latach 80. – postępujący proces liberalizacji i deregulacji

Wcześniej przepływy miały miejsce z krajów wysoko rozwiniętych do mało rozwiniętych. Aktualnie wygląda to inaczej – przepływy kapitałów z jednego wysoko rozwiniętego kraju do innego wysoko rozwiniętego kraju. Wcześniej głównym powodem przepływów był brak dostatecznego posiadania środków.

KAPITAŁ ZAGRANICZNY – podział wg kryterium własności:

• Kapitał ze środków publicznych:

• Kredyty rządowe

• Kredyty organizacji międzynarodowych

• mogą być udzielane na zasadach preferencyjnych (niższa stopa procentowa) lub rynkowych

• Kapitał prywatny:

• Bezpośrednie inwestycje zagraniczne

• Inwestycje portfelowe

• Kredyty banków komercyjnych

• Kredytów handlowych

Napływ kapitału w istotny sposób stanowi wsparcie niedostatecznych własnych oszczędności. Przypływ kapitału niesie ze sobą pewne korzyści: przynosi z sobą nowoczesne technologie i techniki produkcji; produkuje na wielką skalę; przedsiębiorstwa są w stanie więcej eksportować i wymuszają wzrost jakości produkcji miejscowych dostawców. Korzyści zarówno dla inwestora jak i dla kraju przyjmującego inwestycje.

Korzyści wynikające z inwestycji bezpośrednich:

• Dopływ nowoczesnej technologii i metod zarządzania

• Dostęp do zagranicznych rynków zbytu

• Dostępność zagranicznych źródeł inwestowania

• Nie prowadzi do nadmiernego wzrostu zadłużenia zagranicznego

Inwestycje bezpośrednie (definicja MFW, OECD) – to lokaty kapitału w przedsiębiorstwie zagranicznym użyte w celu uzyskania trwałego wpływu na jego działalność . Ich głównym motywem jest chęć kontrolowania i zarządzania przedsiębiorstwem zagranicznym. Minimalny udział kapitału, który jest niezbędny do uzyskania kontroli to udział w wysokości min. 10% kapitału lub udziałów uprawniających do głosowania. Jeżeli udziały w przedsiębiorstwie zagranicznym są tak niskie, że nie wpływają na podejmowanie decyzji przez innych partnerów spółki (poniżej 10%), to mają one charakter inwestycji portfelowych lub aliansu zagranicznego.

5. co to są swapy nowej generacji (opisać)

Swap – umowa pomiędzy dwoma podmiotami na wymianę przyszłych przepływów pieniężnych. Umowa ta określa jak ma wyglądać rozliczenie oraz kiedy przepływy mają nastąpić. W szczególności może polegać na umowie między dwoma podmiotami, w której płatność o oprocentowaniu zmiennym zamieniana jest na płatność o oprocentowaniu stałym. Pozwala to uzyskać korzyści obu stron.

Przykłady operacji swapowych, które przeprowadzono na rynku długów w latach 80. (s to tzw. swapy trzeciej generacji)

1. Zamiana długu na udziały w kapitale własnym przedsiębiorstw w kraju zadłużonym (debt for equity swap)

2. Zmiana długu na towary eksportowane z kraju zadłużonego (debt for export swap lub debt for goods swap)

3. Zamiana długu na obligacje emitowane przez kraj zadłużony w ramach restrukturyzacji zadłużenia (debt for bond swap)

4. Zamiana długu na wydatki na ochronę środowiska w kraju zadłużonym (debt for nature swap)

5. Zamiana długu na inny dług (debt for debt swap)

6. Niekonwencjonalna zamiana długu na transfer piłkarza wywodzącego się z kraju zadłużonego (debt for football swap)

6. opisać zadania jakiejś instytucji, nie wiem której dokładnie, chyba EBC albo EBI

Europejski Bank Inwestycyjny – można traktować jako bank regionalny; jest młodszy od BIS. Powstał w 1958r. razem z powołaniem do życia Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej (EWG).

Siedziba w Luksemburgu. Organy: rada Gubernatorów, rada Dyrektior, Komitet Kierowniczy, Komitet kontrolerów.

Misją banku jest wspieranie celów UE poprzez umożliwienie długoterminowego finansowania kluczowych inwestycji.
Działał na podstawie Traktatu o EWG a obecnie o Unii Europejskiej

Celem powołania EBI są:

• Rozwijanie regionów zacofanych strukturalnie i wyrównanie w ten sposób różnic pomiędzy regionami, gospodarcza aktywizacja tych regionów

• Zwiększenie konkurencyjności przemysłu europejskiego np. poprzez rozwój nowych technologii, lub wspieranie małych i średnich przedsiębiorstw

• Poprawa infrastruktury europejskiej

• Ochrona środowiska, wspieranie rozwoju terenów zurbanizowanych, zabezpieczenia dziedzictwa architektonicznego i środowiskowego UE

• Zaopatrzenie w energie.

Głównym celem ESBC jest utrzymanie stabilności cen. Bez uszczerbku dla celu stabilności cen, ESBC wspiera ogólne polityki gospodarcze we Wspólnocie, mając na względzie przyczynianie się do osiągnięcia celów Wspólnoty ustanowionych w artykule 2. ESBC działa w poszanowaniu zasady otwartej gospodarki rynkowej z wolną konkurencją, sprzyjając efektywnej alokacji zasobów oraz zgodnie z zasadami określonymi w artykule 3a.

2. Podstawowe zadania ESBC polegają na:

• - definiowaniu i urzeczywistnianiu polityki pieniężnej Wspólnoty,

• - przeprowadzaniu operacji walutowych zgodnie z artykułem 109,

• - utrzymywaniu i zarządzaniu oficjalnymi rezerwami walutowymi Państw Członkowskich,

• - popieraniu należytego funkcjonowania systemów płatniczych.

1. o co chodziło w porozumieniu w Kingston i jak to wpłynęło na światowy rynek finansowy

W reformie MFW zaproponowanej w Kingston na Jamajce w 1976 r. zostały ustalone podstawowe założenia polityki kursowej. W 1978 r. weszła w życie.

Modyfikacja systemu z Bretonwoods – zaproponowane rozstrzygnięcie:

1. Członkowie otrzymali całkowitą swobodę wyboru systemu kursowego,

2. Raz wybrane reguły powinny być przestrzegane, ich zamiana wymaga notyfikacji przez MFW (obowiązuje i dziś)

3. Zerwano z dotychczasową rolą złota jako formalną podstawą światowego systemu walutowego.

4. Zostały zlikwidowane złote parytety walut, zniesiono również parytet kruszcowy SDR, złoto zostało formalnie zdemonetaryzowane

5. Każdy kraj powinien dokonywać interwencji na rynku walutowym

W rezultacie możemy mówić o 2 systemach kursowych:

1. Kurs stały (sztywny – fixe rate)

   2. W odniesieniu do jednej waluty

   3. W odniesieniu do koszyka walut

2. Kurs swobodnie zmienny (płynny – floating)

3. Rozwiązania pośrednie:

   2. Kurs sztywny korygowany skokowo

   3. Kurs pełzający

   4. Płynny sterowany

3. dlaczego duże banki transgraniczne są zagrożeniem dla światowego rynku finansowego