Agnieszka Kochańska
„Scena i kulisy teatru życia codziennego człowieka”
Strefę można zdefiniować jako każde miejsce ograniczone w jakimś stopniu przez bariery percepcji. Strefy różnią się rzecz jasna, zależnie od stopnia swego wyodrębnienia i rodzajów środków komunikacji, które wytyczają ich granice.
Scena(strefa fasadowa) to miejsce, w którym odbywa się „występ”. Stałym symbolicznym wyposażeniem takiego miejsca jest część fasady, nazywana dekoracją.
Jednostka podczas swojego występu stosuje i uosabia pewne wzorce, które możemy podzielić na dwie duże grupy:
Zasady dobrego wychowania, które odnoszą się do sposobu, w jaki wykonawca traktuje widownię, kiedy angażuje się w rozmowę z nią lub w wymianę gestów zastępującą rozmowę.
Dobre obyczaje odnoszą się do tego, w jaki sposób wykonawca zachowuje się w wizualnej czy głosowej obecności publiczności, ale nie wchodząc z nią koniecznie w kontakt słowny. Możemy je podzielić na dwie podgrupy:
Wzorce moralne, które stanowią cel sam w sobie i które mogą dotyczyć między innymi poszanowania miejsc świętych czy czystości seksualnej.
Wzorce instrumentalne odnoszą się do takich na przykład obowiązków jak te, których spełniania może żądać pracodawca od swoich pracowników, np. troska o własność.
Kulisy to miejsce, gdzie najzupełniej świadomie przeczy się wrażeniom, których wywołaniu ma służyć przedstawienie, miejsce, w którym aktorzy wychodzą z roli. Za kulisami dopasowujemy kostiumy do kolejnej roli, odprężamy się, wyrzucamy z siebie swoje żale do innych osób biorących udział w naszym przedstawieniu. Nie każdy może wejść za kulisy naszego przedstawienia.
W zależności od okoliczności każda strefa może jednocześnie pełnić funkcję sceny i kulis, np. gabinet kierownika jest sceną, na której pokazuje się jego pozycję w hierarchii za pomocą mebli i dywanów. Jednocześnie kierownik może w tym samym miejscu zdjąć marynarkę, rozluźnić krawat.
Strefa „zewnętrzna” to wszystkie miejsca, które z punktu widzenia danego przedstawienia nie są ani sceną ani kulisami.