2. Bariery biologiczne, psychologiczne i społeczne w rozwoju dziecka.

Polietiologiczne uwarunkowania rozwoju – to znaczy zaburzenie rozwoju wywołane oddziaływaniem wielu czynników patologicznych. Mogą być spowodowane nie poświęceniem dziecku czasu.

1. BIOLOGICZNE: czynniki, które powodują uszkodzenie struktury i zaburzenia funkcji CUN, prowadzą większe ryzyko niepowodzeń, przeszkody biologiczne pokonuje się wolniej; choroba, uraz, zaburzenie lub uszkodzenie, dysfunkcja, odchylenie w stanie zdrowia (uszkodzenia sensoryczne wzroku i słuchu, uszkodzenie ukł. kostnego, mięśniowego, niedowład kończyn, uszkodzenie mózgu lub ośrodkowego ukł. nerwowego)

2. SPOŁECZNE: nie prowadzą do uszkodzenia CUN, jest to niekorzystne oddziaływanie środowiska społeczno – wychowawczego; upośledzenie funkcjonowania w rolach społecznych (niesamodzielność fizyczna, osłabienie orientacji w otoczeniu, zaburzenie komunikacji interpersonalnej, zachowania aspołeczne i antyspołeczne)

3. PSYCHOLOGICZNE: niepełnosprawność, zaburzenie aktywności, ograniczenie doświadczeń i kompetencji (zaburzenia w zakresie: percepcji, myślenia, komunikowania się, emocji i motoryki)

2. Mechanizmy obniżające gotowość społeczną dziecka

• brak akceptacji

• rozbita rodzina i relacje z bliskimi

• Brak opieki i wsparcia

• Niezaradność życiowa członków rodziny

• Niedojrzałość emocjonalna rodziców

• Stosowanie nagannych metod wychowania

• Demoralizacja środowiska życia

• Odtrącenie emocjonalne

• Zaburzenie emocjonalne

• Sytuacje traumatyczne i trudne życiowo

• Marginalizacja środowiska życia

5. Obszary zaburzeń/ niepowodzeń rozwojowych u dziecka

1. zaburzenia w kontakcie z otoczeniem
2. zaburzenia postrzegania
3. zaburzenia mowy
4. zaburzenia myślenia
5. zaburzenia emocji i uczuć
6. zaburzenia rozwoju ruchowego
7. zaburzenia rozwoju poznawczego

6. Cele wspomagania rozwoju zaburzonego u dziecka.

a) zapobieganie negatywnym zmianom, przy rozwijaniu cech pozytywnych;

b) przezwyciężanie lęku i niepokoju;
c) uwolnienie dziecka od przygnębienia, niskiego poczucia własnej wartości, braku wiary we własne możliwości;

d) umożliwienie lepszego zrozumienia siebie oraz własnych uczuć;

e) uwrażliwianie na potrzeby, odczucia innych osób

1. zapobieganie pogłębieniu się istniejącego niedorozwoju (dysfunkcji, odchylenia) lub powstaniu dodatkowych niepowodzeń rozwojowych
2. leczenie i usprawnianie zaburzonych narządów i funkcji
3. stymulowanie i dynamizowanie ogólnego rozwoju z wykorzystaniem czynników organicznych i środowiskowych
4. wychowanie i nauczanie specjalne dostosowane do wieku, poziomu rozwoju, stopnia sprawności oraz potrzeb społecznych

Cele programów zajęć psychoterapeutycznych:
a) rozwijanie adekwatnej samooceny;
b) kształtowanie umiejętności rozwijania problemów;

c) odreagowywanie emocji i napięć;

d) kształtowanie umiejętności radzenia sobie ze stresem, zwiększenie odporności psychicznej:
e) budowanie klimatu zaufania, otwartości, kształtowania gotowości wyrażania emocji i komunikacji z innymi.