Konflikty Narodowe i Etniczne we Współczesnym Świecie.

Co to jest naród ?

Naród – wspólnota o podłożu etnicznym, gospodarczym, politycznym, społecznym i kulturowym wytworzona w procesie dziejowym, przejawiająca się w świadomości swych członków. Chociaż naród wyróżnia się na tle innych zbiorowości, to jednak nie jest możliwe precyzyjne zdefiniowanie tego pojęcia. W socjologii nie ma jednej definicji tego pojęcia, istnieją też rozbieżności między stanowiskiem socjologów, antropologów i historyków.

Co to jest grupa etniczna ?

Grupa etniczna (inaczej: etnos), w znaczeniach antropologicznym i społecznym – zbiorowość, która postrzega siebie samą lub postrzegana jest przez otaczające ją zbiorowości jako odrębną i specyficzną ze względu na jedną lub więcej cech takich jak:

1. kulturę (język, gware, religię, obyczajowość itp.)

2. genealogię (wspólne losy/wspólna historia, wspólni przodkowie itp.)

3. poczucie posiadania własnego terytorium i praw do niego

4. odrębność osobowościową (stereotypy – czyli jak inni ich postrzegają, autostereotypy – czyli wyobrażenia o samych sobie)

Przyczyny konfliktów na świecie :

*Walka o władze
*Etniczne , kulturalne
*Dążenie o niepodległość
*Ekonomiczne
*O terytorii

KONFLIKT IZRAEL- PALESTYNA

Konflikt Izrael- palestyna obejmuje okres ponad pół wieku politycznych napięć i jawnych niechęci pomiędzy Arabami a Żydami na Bliskim Wschodzie. Swoimi przyczynami wybiega on na dużo wcześniej przed powstaniem państwa Izrael (14 maja 1948) do czasu utworzenia ruchu syjonistycznego, którego celem działania było stworzenie państwa żydowskiego w tak zwanej Ziemi Izraela.

Konflikt izraelsko-arabski ma charakter etniczny, religijny i terytorialny. Niektórzy uważają ten konflikt za część wielkiego starcia cywilizacji pomiędzy Zachodem a Arabami i światem islamu. Inni uważają, że religijny wymiar jest zupełnie nowym aspektem tego konfliktu.

Tak czy inaczej, ten konflikt jest źródłem niechęci inicjującej liczne ataki na przeciwników we wszystkich państwach na całym świecie i tym samym, poprzez powszechność zjawiska terroru, przybiera on charakter konfliktu globalnego.

W pierwszym okresie trwania konfliktu, po I wojnie światowej na terenach Mandatu Palestyny powstało kilka niezależnych państw arabskich. Jednak zmieniające się stosunki pomiędzy państwami oraz rosnący napływ nielegalnych żydowskich imigrantów po II wojnie światowej doprowadził do wzrostu napięć i wybuchu przemocy, które doprowadziły do obecnego stanu wzajemnej nieufności.

Poszukując sposobu rozwiązania konfliktu, 29 listopada 1947 roku Zgromadzenie Ogólne Organizacji Narodów Zjednoczonych przyjęło Rezolucję nr 181 w sprawie podziału Palestyny. W myśl Rezolucji:

• państwo żydowskie miało liczyć 14 257 km² powierzchni i 935 tys. mieszkańców;

• państwo arabskie miało liczyć 11 664 km² powierzchni i 814 tys. mieszkańców.

Żydzi zaakceptowali decyzję Zgromadzenia Ogólnego ONZ, jednakże niezadowoleni Arabowie rozpętali spiralę przemocy, która w krótkim czasie doprowadziła do wybuchu wojny domowej w Palestynie (30 listopada 1947).

Gdy 14 maja 1948 powstało niezależne państwo Izrael konflikt żydowsko-arabski w Palestynie przeobraził się w konflikt izraelsko-arabski, który swoim zasięgiem objął teren całego Bliskiego Wschodu i jest jednym z najtrudniejszych do rozwiązania konfliktów na świecie.

Pierwsza wojna izraelsko-arabska wybuchła 15 maja 1948 roku i zakończyła się w 1949 podpisaniem porozumień rozejmowych pomiędzy walczącymi państwami. W 1956 Izrael za namową Wielkiej Brytanii i Francji dokonał agresji na Egipt, co wykorzystały oba państwa europejskie by pod pretekstem ochrony wolnej żeglugi zająć strefę Kanału Sueskiego. Pod międzynarodowym naciskiem w 1957 Izrael, Wielka Brytania i Francja wycofały swoje wojska, a ich miejsce zajęły międzynarodowe siły UNEF. W czerwcu1967 Izrael rozpoczął wojnę sześciodniową, w której zajął Półwysep Synaj, Strefę Gazy, Judeę z Jerozolimą, Samarię i Wzgórza Golan. W 1973 państwa arabskie rozpoczęły Wojnę Jom Kippur, którą po początkowych sukcesach

przegrały. Lata 1982-1985 były okresem wojny libańskiej, która znalazła swoją kontynuację w II wojnie libańskiej 2006.

Podstawowe problemy

W konflikcie izraelsko-arabskim wyraźnie da się zauważyć kilka podstawowych problemów:

• brak akceptacji członków Ligi Państw Arabskich dla istnienia żydowskiego państwa Izrael w Palestynie,

• okupacja przez Izrael Zachodniego Brzegu Jordanu i Wzgórz Golan,

• powstanie niezależnego państwa palestyńskiego,

• osadnictwo żydowskie na okupowanych terenach,

• status Jerozolimy: jedno miasto – dwie stolice, święte miasto trzech religii monoteistycznych,

• kwestia powrotu uchodźców palestyńskich,

• kwestia powstrzymania zarówno działań zbrojnych i przemocy zarówno ze strony palestyńskiej, jak i izraelskiej

Jugosławia

Jugosławia – nazwa państwa narodów południowosłowiańskich (słowo jug w większości języków owych narodów znaczy "południe"), używana do 1918 r. jako koncepcja polityczna, od 1918 dla Królestwa Serbów, Chorwatów i Słoweńców, następnie od 1929 r. już oficjalne dla Królestwa Jugosławii, od 1943 r. Socjalistycznej Federacyjnej Republiki Jugosławii, a po jej rozpadzie (w latach 1991-1992) dla Federalnej Republiki Jugosławii będącej federacją Serbii i Czarnogóry – do 2003.

Konflikt w Jugosławii trwa od wielu lat. Można go zaliczyć do konfliktów religijnych i narodowościowych. Konflikty narodowe najczęściej powstawały w Bośni i Hercegowinie (gdzie ¼ mieszkańców stanowią sprzeciwiający się ówczesnej polityce-Chorwaci, którzy pomimo 17% zaludnienia tego kraju nie mieli wpływu na politykę kraju). Obecnie trójka przedstawicieli: Bośni i Hercegowiny oraz przedstawiciel Chorwatów, sprawuje główne rządy. Po tych zmianach w 1998 roku znaczna część tych konfliktów została zaspokojona. Innymi konfliktami są spory religijne. Mniejszości religijne często za wyznawanie wiary byli katowani, skazani na cierpienia lub zamykani w więzieniach. Powstawało wtedy wiele manifestacji które były krwawo tłumione.

Tuż po I wojnie światowej powstało Królestwo Serbów, Chorwatów i Słoweńców. W 1921 roku po wyrażeniu zgody przez wszystkie te kraje zostały one połączone w jedno królestwo Jugosławii. Podczas II wojny światowej to królestwo znalazło się pod okupacją niemiecką poparte przez Włochy, Bułgarię i Węgry. Po skończeniu się wojny nazwa danego królestwa zmieniła się na federację Jugosłowiańską. Mieszkający w granicy Jugosławii muzułmańscy Bośniacy, prawosławni Serbowie, katoliccy Chorwaci i Słoweńcy przez około 40 lat żyli w zgodzie była to zgoda jedynie polityczna. W 1991 roku z Federacji Jugosłowiańskiej wycofała się Słowenia, Chorwacja i Macedonia. W 1992 zrobiła to również Bośnia i Hercegowina, w tym samym roku Serbia i Czarnogóra utworzyły federacyjną republikę Jugosławii. Powstałe w wyniku Jugosławii państwa mają w większości zróżnicowaną strukturę etniczną i wyznaniową. Najbardziej jednolita pod względem etnicznym i wyznaniowym jest Słowenia. Tzw. Nową Jugosławię tworzą obecnie tylko Serbia i Czarnogóra. 21 listopada 1995 przywódcy stron konfliktu bośniackiego, po 3 tygodniach intensywnych negocjacji w Dayton (USA), rozpoczęli rozmowy w sprawie warunków przyszłego układu pokojowego. 22 listopada, w związku z rozpoczęciem rozmów w Dayton, Rada Bezpieczeństwa ONZ podjęła decyzję o zawieszeniu sankcji wobec Jugosławii. Oficjalny układ pokojowy kończący wojnę w Bośni został podpisany 14 grudnia tegoż roku w Paryżu. Po tym układzie konflikt został ułagodzony, ale nadal wyznawcy różnych religii staczają ze sobą różne spory. Obecnie spory powstają w krajach gdzie ilość ludności pod względem etnicznym jest bardzo zróżnicowana. Obecnie rozpadająca się Jugosławia po zmianach politycznych nazywana jest Serbią i Czarnogórą.

Konflikt w Jugosławii trwa od wielu lat. Można go zaliczyć do konfliktów religijnych i narodowościowych. Konflikty narodowe najczęściej powstawały w Bośni i Hercegowinie (gdzie ¼ mieszkańców stanowią sprzeciwiający się ówczesnej polityce-Chorwaci, którzy pomimo 17% zaludnienia tego kraju nie mieli wpływu na politykę kraju). Obecnie trójka przedstawicieli: Bośni i Hercegowiny oraz przedstawiciel Chorwatów, sprawuje główne rządy. Po tych zmianach w 1998 roku znaczna część tych konfliktów została zaspokojona. Innymi konfliktami są spory religijne. Mniejszości religijne często za wyznawanie wiary byli katowani, skazani na cierpienia lub zamykani w więzieniach. Powstawało wtedy wiele manifestacji które były krwawo tłumione.

Konflikt Kurdyjski

Kurdyjski problem, konflikt polityczny związany z kwestią samostanowienia narodu Kurdyjskiego. Kurdowie posługują się odrębnym językiem i mają bogatą kulturę, też literacką sięgającą XI w. Szacunkowe dane wskazują, że naród ten liczy ok. 22,6 mln ludzi mieszkających w: Turcji, Iranie, Iraku, Syrii, Armenii, Azerbejdżanie, Gruzji oraz na emigracji w: RFN, Francji, Szwecji.

Kurdystan stanowił przedmiot odwiecznej rywalizacji turecko-perskiej. Na Konferencji Pokojowej w Paryżu w 1919 delegacja Kurdów domagała się przyznania im niepodległości. Traktat w Sevres z 1920 przewidywał niepodległość Kurdów tureckich i z wilajetu Mosulu. Jednak na konferencji w Lozannie 1923 pominięto ten problem, bowiem rejonami północnymi obecnego Iraku zainteresowała się Anglia ze względu na znajdujące się tam bogate źródła naftowe. Liga Narodów w 1925 przyłączyła Mosul do mandatu brytyjskiego w Iraku. 1943 wobec niespełnienia przyrzeczeń rządu irackiego wybuchła rewolta pod wodzą Mulla Mustafy al-Barzaniego. Powstanie zostało stłumione przez wojska angielskie, ale rząd rozpoczął negocjacje z reprezentacją Kurdów. W ich wyniku społeczność otrzymała ograniczoną autonomię. 1946 w irańskim Azerbejdżanie w Mahabad powstała Republika Kurdyjska, która trwała jednak tylko kilka miesięcy.

Brak niepodległości stał się zarzewiem trwającego do dziś konfliktu. W najostrzejszej formie kurdyjski problem wyraża się w Iraku, Turcji oraz Iranie, gdzie miały miejsce kilkakrotne nieudane próby utworzenia republiki lub uzyskania autonomii, co zaowocowało powstaniami i rebeliami.

W latach 90. akcje powstańcze i terrorystyczne ataki przybrały na sile, na co wpłynęła też wojna w Zatoce Perskiej i wykorzystywanie kurdyjskiego problemu w sporach między Irakiem i Iranem. Tureckie pacyfikacje Kurdów budzą protesty międzynarodowe i są jednym z zarzutów stawianych Turcji w jej dążeniach do członkostwa w Unii Europejskiej, jednak sytuację komplikuje to, że Turcja jest członkiem NATO.

Również Irak prowadził brutalne akcje zbrojne przeciw ludności kurdyjskiej, łącznie z zastosowaniem broni chemicznej w 1985. W 1974 pojawiła się próba nadania Kurdom autonomii. Do idei tej powrócono po zwycięstwie koalicji antyirackiej w wojnie w Zatoce Perskiej, w 1992 odbyły się tam pierwsze wybory parlamentarne i utworzono rząd. Jednak w 1996 w konflikt wewnętrzny między Kurdyjską Partią Demokratyczną i Patriotyczną Unią Kurdystanu, wkroczyła armia iracka, co zaowocowało interwencją amerykańską – wojna wybuchła na nowo i kolejne fale uchodźców opuściły Kurdystan.

Konflikt Irlandia Północna

Konflikt w Irlandii Północnej (ang. The Troubles – „Kłopoty”, irl. Na Trioblóidí) – konflikt o podłożu etniczno-politycznym, rozgrywający się na obszarze Irlandii Północnej, okresowo rozszerzający się również na Anglię, Irlandię i kontynentalną Europę, trwający od końca lat 60. XX wieku aż do podpisania porozumienia wielkopiątkowego w Belfaście w 1998 roku. Pomimo podpisania porozumienia pokojowego nadal dochodzi do sporadycznych aktów przemocy.

British Army w południowym Belfaście w 1981 roku

Głównymi przyczynami konfliktu w Irlandii Północnej była chęć zjednoczenia należącej do Wielkiej Brytanii, prowincji z niepodległą Republiką Irlandii przez irlandzkich nacjonalistów i republikanów (głównie katolików), przy jednoczesnym dążeniu unionistów (głównie protestantów) do pozostania w granicach Zjednoczonego Królestwa, oraz ogólna niechęć pomiędzy obiema grupami. Konflikt toczył się zarówno w wymiarze militarnym (oraz paramilitarnym), jak i na arenie politycznej. W konflikt zaangażowani byli politycy i aktywiści polityczni obu stron, organizacje paramilitarne republikanów i unionistów oraz siły bezpieczeństwa Wielkiej Brytanii i Republiki Irlandii.

W ciągu trwającego trzy dekady konfliktu zginęło ponad 3500 osób – 1854 cywilów, 1123 członków sił bezpieczeństwa (w tym 705 żołnierzy British Army i 301 funkcjonariuszy Royal Ulster Constabulary), 394 członków paramilitarnych grup republikańskich (w tym 276 członków Irlandzkiej Armii Republikańskiej) oraz 151 członków paramilitarnych organizacji unionistycznych (w tym 76 członków Ulster Defence Association i 58 członków Ulster Volunteer Force)

Konflikt Australia Aborygeni

Ofiary i świadkowie nie zgłaszają w większości przestępstw, przede wszystkim w obawie przed reakcją społeczności, w której żyją. Dramatyczna sytuacja w obozach Aborygenów wynika głównie z kultury rdzennej ludności, w której mężczyźni nie mają nawyku poszanowania prawa i nie są karani.

Raport po raz kolejny nagłośnił problem Aborygenów i zwrócił uwagę świata na nieudolność australijskiego rządu w radzeniu sobie z nim.

W społecznościach Aborygenów powszechna jest przemoc, alkohol, narkotyki i poważne przestępstwa. Wszystko to wynika jednak z braku możliwości rozwoju, zależności od pomocy społecznej, bezrobocia i braku dostępu do opieki medycznej.

Błędne koło ubóstwa Aborygenów wiąże się z prawem funkcjonującym aż do 1972 roku, choć w różnym stopniu, w zależności od regionu. Akt Ochrony Aborygenów z 1897 roku stanowił, że pieniądze, które zarabiała ludność, były przejmowane przez państwo. Większość była lokowana w specjalnych funduszach, Aborygenom dawano jedynie niewielkie „kieszonkowe”. Po latach, nikt nie mógł pozwolić sobie na emeryturę. W stanie Queensland, gdzie wprowadzono prawo, żyje dziś ponad 16,000 osób, których ono objęło.

Kilka lat temu Aborygeni zaczęli walkę o odzyskanie zarobionych pieniędzy. Doszło wówczas do ostrego konfliktu z władzami, które co prawda zaproponowały im pieniądze, ale według rdzennej ludności – niewystarczające.

Średnia życia mężczyzn wśród ludności rdzennej jest krótsza o 21 lat od średniej życia reszty populacji. Kobiety narażone są na przemoc 50 razy częściej. Bezrobocie przekracza 20% a w australijskich więzieniach przeważają Aborygeni. W ostatnich latach wzrastać zaczęła liczba ludności rdzennej na uczelniach wyższych, zmniejszyła się też śmiertelność z powodu uleczalnych chorób. Wciąż jednak sytuacja jest poważna i stanowi dowód na niezaradność australijskiego rządu.

Aborygeni zarzucają australijskiemu rządowi brak zainteresowania ich problemami, nieodpowiedni dostęp do opieki medycznej i edukacji. Dyskryminacja w traktowaniu prowadzi do wielu problemów. Aborygeni chcą decydować o swoich sprawach – dziś czują, że inni robią to za nich. Z kolei australijski rząd zarzuca im bierność i postrzega głównie jako główne źródło przestępczości.

Do tego dochodzi jeszcze brak porozumienia wśród samych Aborygenów. Z jednej strony, działają w Australii stowarzyszenia, które uważają postęp za możliwy jedynie przy znacznej pomocy rządu. Z drugiej, są też takie, które nie chcą rządowego wsparcia i uważają, że społeczność Aborygenów ma wystarczające środki do działania.

Ostatnie lata to jednak czas współpracy. Choć zdarzały się wybuchy frustracji – na przykład zamieszki w Redfern w 2004 roku – to uwagę skupia się bardziej na wdrażaniu wspólnych projektów. „National Indigenous Times” – dziennik Aborygenów – podaje, że po siedmioletniej walce udało się odzyskać grupie Aborygenów ich ziemie zagarnięte kilkadziesiąt lat temu przez państwo.

Australia ma z pewnością problem i od wielu lat widać, że nie do końca potrafi sobie z nim poradzić. Jego rozwiązanie zależy zarówno od konsekwentnej polityki rządu jak i od woli Aborygenów, by zmienić ich życie. Choć pojawiają się pozytywne wiadomości, to ostatni raport z pewnością osłabia ich wydźwięk.

Konflikt Romowie

Romowie lub Cyganie (nazwa własna w języku romskim Roma lub Rroma, Rromani w zależności od dialektu) – nieterytorialny naród lub grupa etniczna pochodzenia indyjskiego, której członkowie tworzą diasporę zamieszkującą większość państw świata.

Romowie stanowią społeczność wysoce zróżnicowaną pod względem językowym oraz kulturowym, a także zajmującą rozmaite nisze w ekonomiczno-społecznej strukturze krajów zamieszkania. Mimo takiej niejednolitości czynnikiem wspólnym dla większości tradycyjnych grup jest przestrzeganie zwyczajów, wynikających z subiektywnego rozumienia zasad romskiej kultury.

Konflikt z nimi jest bardzo prosty. Przyjeżdżają do innych krajów i wszczynają bójki np. na ulicach, okradają sklepy, jak twierdzą nie mają swoich praw i są poniżani.

Konflikt Indianie Ameryka

Wojny z Indianami (wojny indiańskie) – wojny prowadzane przez kolonie europejskie w Ameryce Północnej, a potem państwa na ich bazie utworzone, z pierwotnymi mieszkańcami kontynentu, Indianami.

Indianie "od zawsze" walczyli między sobą; starcia pomiędzy poszczególnymi plemionami i grupami (zwłaszcza w okresie prekolonialnym) rzadko jednak miewały charakter krwawych wojen w rozumieniu europejskim. W okresie europejskiej kolonizacji kontynentu pojawiły się też podsycane przez białych konflikty i walki tubylczych sojuszników różnych państw kolonialnych. Starcia zbrojne na mniejszą i większą skalę bywały też elementem rywalizacji sąsiadujących ze sobą grup tubylczych (czasem przesiedlanych siłą, np. na Terytorium Indiańskie) o kurczące się ziemie, źródła utrzymania (zwierzynę, szlaki handlowe, tereny uprawne, pastwiska, wodę, drewno, itp.) oraz dobra materialne (pochodzenia tak lokalnego, jak i europejskiego). Jednak najczęstszym, najbardziej dramatycznym i brzemiennym w skutki typem "wojen indiańskich" były tubylcze powstania i wojny przeciw przybywającym z Europy lub wywodzącym się z niej białym kolonizatorom.

Konflikt Tutsi- Hutu

To prowincja w zachodnim Sudanie, którą cechuje znaczne zróżnicowanie etniczne i religijne. Ludność Sudanu generalnie podzielona jest na białych muzułmanów z północy i czarnych chrześcijan z południa. Ponadto spotkać tam można wiele mniejszych grup etnicznych oraz wyznawców innych religii i kultów lokalnych. W Darfurze, będącym prawdziwym „kotłem narodowościowym”, od dawna dochodziło do potyczek na tle etnicznym. Jednak od 2003 roku przybrały one znacznie na sile - na masową skalę zaczęły działać bandyckie grupy rebeliantów, które napadały na wsie zamieszkane głównie przez ludność czarną.

Aktualnie trwający konflikt zbrojny sprowadza się do walk między arabskimi wojownikami Dżandżawidami, a niearabskimi mieszkańcami tego rejonu. Konflikt ze względu na dużą liczbę ofiar zwłaszcza po stronie ludności murzyńskiej i ilość uchodźców zmuszonych do opuszczenia domów jest przez część organizacji humanitarnych określany jako ludobójstwo i czystki etniczne. Rząd Sudanu zdominowany przez arabskich muzułmanów jest oskarżany o podsycanie i inspirowanie konfliktu. O dostarczanie broni, która trafia do Darfuru pomimo embarga ONZ są oskarżane Rosja i Chiny.

Od 2003 r. arabski rząd Sudanu - z pomocą milicji dżandżawidów, pospolitego ruszenia miejscowych Arabów - morduje czarne plemiona zamieszkujące Darfur. Na całym obszarze tej prowincji bojówkarze otaczają wioski, mordują mężczyzn i gwałcą kobiety. Ciała wrzucają do studni, żeby je zatruć.

Do dziś zginęło ponad 300 tys. ludzi, a 2 mln wegetuje w obozach dla uchodźców - gigantycznych miastach z namiotów. Poza jedzeniem - które dostarczają organizacje humanitarne - brakuje tam wszystkiego: głównie wody, ale także opału i lekarstw. W Darfurze walczą wszyscy ze wszystkimi: jest tam kilka armii rebeliantów, które zwalczają się wzajemnie, bo należą do rywalizujących plemion; armia rządowa; arabskie milicje. Wszyscy mordują i gwałcą cywilów.

Walczący odkryli też zyskowny biznes - porywają pracowników organizacji niosących pomoc humanitarną. W Darfurze stacjonują oddziały Unii Afrykańskiej, organizacji zrzeszającej wszystkie kraje kontynentu. Żołnierzy jest mało - tylko 7 tys. - ale nawet oni mogliby nieco poprawić sytuację, gdyby byli lepiej wyposażeni i pozwolono im aktywnie zwalczać bandytów. Dziś tylko pilnują obozów dla uchodźców.

Największą odpowiedzialność za ludobójstwo w Darfurze ponosi prezydent (i dyktator) Sudanu Omar al Bashir. Jego rząd nie tylko nie próbował powstrzymać arabskich bojówek, ale zbroił je i finansował. Od dwóch lat dyplomaci dyskutują nad wysłaniem do Darfuru liczniejszych, lepiej wyposażonych wojsk pod patronatem ONZ. Od początku al Bashir grał na zwłokę: co chwila stawiał nowe warunki, protestował przeciwko naruszaniu suwerenności jego kraju, zgadzał się i wycofywał swoją zgodę. Prezydent Sudanu Odmówił wiz międzynarodowym obserwatorom, którzy mieli napisać raport o naruszaniu praw człowieka w Darfurze. A kiedy raport oparty na zeznaniach uchodźców ukazał się, al Bashir oświadczył, że jest nic niewart, bo autorzy nie byli na miejscu.

Sudan może sobie na to pozwalać, bo ma możnych protektorów. Najpotężniejszym są Chiny. Chińskie firmy kupują w Sudanie ropę naftową, wybudowały tam wielką rafinerię i szukają nowych złóż. Jak dotąd Chińczycy skutecznie blokowali w ONZ wszelkie próby podjęcia międzynarodowej akcji przeciw Sudanowi. Sudan wspiera również większość krajów arabskich. Rząd al Bashira umiejętnie wykorzystuje powszechną niechęć i nieufność Arabów wobec Zachodu - zwłaszcza USA - wywołaną wojną w Iraku. Propozycję wysłania wojsk ONZ do Darfuru rząd Sudanu uznał za dalszy ciąg zachodniej krucjaty wobec świata arabskiego - i ta interpretacja zyskała chętnych słuchaczy.

Konflikt w Rwandzie

W państwie tym miała miejsce masakra ludności Tutsi dokonana przez Hutu w ciągu około 100 dni od kwietnia do lipca 1994 roku. Jej ofiarą padło, według rożnych szacunków, od 800 000 do ponad miliona ludzi.

W XV wieku klany Tutsi połączyły się tworząc Królestwo Rwandy, które rządziło regionem przez kolejne stulecia. Chociaż niektórzy Hutu piastowali wysokie stanowiska, a grupa ta stanowiła większość etniczną (85% społeczeństwa), odsunięto ich jednak od władzy. W drugiej połowie XIX wieku nastąpiła redystrybucja własności do ziemi, w wyniku której wszyscy właściciele ziemscy będący Hutu musieli płacić daniny ustanowionym nad nimi zarządcom Tutsi.

W tym samym czasie Rwanda prowadziła podboje, nadając wszystkim podbijanym grupom etnicznym status hutu (sługi). W wyniku Wyścigu o Afrykę w 1885 roku Rwanda i Burundi stały się jedną posiadłością kolonialną Niemiec. Niemcy nie planowały kolonizacji tych obszarów, i zamiast tego wyznaczyły elitarną klasę rodzimych mieszkańców do zarządzania terenem, wywodzącą się z aktualnie rządzących Tutsi. Ta decyzja zaostrzyła podziały pomiędzy Tutsi i Hutu. Po I wojnie światowej Rwanda była pod nadzorem Belgii, która zarządzała terytorium zgodnie z dotychczasową polityką Niemiec, pozwalając utrwalać się nienawiści etnicznej. Rwanda uzyskała niepodległość w 1962 roku. W wyniku wyborów Hutu uzyskali władzę w większości regionów.

Niezadowolenie z odsunięcia od władzy Tutsi dążyli do przywrócenia dotychczasowego porządku. Główną organizacją walczącą o władzę dla Tutsi stał się Rwandyjski Front Patriotyczny. W 1990 r. siły RFP zaatakowały Rwandę z baz w Ugandzie, wywołując kilkuletnią wojnę domową. Wojna domowa zakończyła się podpisaniem Porozumień w Aruszy przez RFP i rząd Rwandy 1993, przy pomocy USA i Francji. Porozumienia znacznie ograniczyły władzę prezydenta, większość władzy została przekazana Przejściowemu Rządowi składającemu się z RFP i pięciu partii tworzących koalicję. Ta sytuacja miała trwać do czasu przeprowadzenia powtórnych wyborów.

W tym czasie nastroje nacjonalistyczne Hutu gwałtownie się zaostrzyły. Stacja radiowa RTLM prowadziła otwartą propagandę przeciwko Tutsi, określając ich jako podludzi. Radykalne grupy Hutu zaczęły gromadzenie na dużą skalę broni i przeprowadzały szkolenia wojskowe. 6 kwietnia 1994 roku samolot wiozący rwandyjskiego prezydenta oraz prezydenta Burundi, został zestrzelony w Kigali (przywódca Rwandy był z plemienia Hutu). Obaj prezydenci zginęli w tej katastrofie. Mimo że nie udało się z pewnością stwierdzić kto stał za tym zamachem, został on odczytany jako jednoznaczny sygnał rozpoczynający masakrę.

Bojówki Hutu rozpoczęły łapanie i mordowanie każdego napotkanego Tutsi. Zagraniczni obserwatorzy zostali ewakuowaniu z Kigali, a ambasady zostały pozamykane. Rzeź szybko rozprzestrzeniła się na cały kraj. Obywatele byli nawoływani do zabijania swoich sąsiadów i tych, którzy odmówią brania udziału w mordowaniu.

Ludobójstwo to, wyróżniające się niespotykaną liczbą ludzi zamordowanych w tak krótkim czasie, stało się największą porażką ONZ w historii jej istnienia. Pomimo informacji jakie udało się zebrać przed wybuchem konfliktu i aktualnych relacji w mediach (gdy ludobójstwo już się rozpoczęło) państwa zachodnie w żaden sposób nie zainterweniowały, aby mu zapobiec. ONZ rozkazało bezstronność i nie angażowanie się w żadne walki. USA, będąc niedługo po nieudanej operacji w Mogadiszu, odmówiły dostaw i pomocy dla Rwandy. Francja, Chiny i Rosja sprzeciwiły się interwencji określając wydarzenie jako "sprawę wewnętrzną" Rwandy.

Konflikt Czeczenia

Czeczenia: Czeczeni, Rosjanie (religijne)

-podbój Czeczeni przez Rosję

-różnice religijne i kulturowe

-dążenia niepodległościowe Czeczeni

-polityka wynarodowienia przez Rosję

-walka o kontrolę nad wydobyciem ropy naftowej i gazu ziemnego

Rosja prowadzi politykę wynarodowienia, zaś kiedy Czeczeni ogłosili niepodległość, wojska rosyjskie wkroczyły do Czeczeni, dokonując aneksji. Po przegranej wojnie Czeczeni nadal prowadzą terrorystyczną i partyzancką wojnę z Rosją