Wymienic cechy konstrukcyjne oraz je omówic.

Podstawowe cechy konstrukcyjne to:
-cechy geometryczne, określone przez postać i wymiar przedmiotu,
- cechy materiałowe, określone właściwościami tworzywa konstrukcyjnego oraz jego struktura wewnetrzna,
-cechy określające stan i wymagania montazowe, np. określone napiecie wstepne w srubach czy sprężynach, stopień ruchliwości względnej elementów itd.

Cechy konstrukcyjne:

- geometryczne cechy konstrukcyjne - to logiczna suma postaci konstrukcyjnej i układu   wymiarów będącą koniecznym i wystarczającym warunkiem dla wytwórców podejmujących wykonanie wytworu według zamierzonej konstrukcji (przykład to np. struktura zewnętrzna klinu)

- materiałowe cechy konstrukcyjne (przykład to np. materiał z jakiego wykonany będzie klin, dobór stali)

- dynamiczne cechy konstrukcyjne – to stan wytworu wywołany głównie podczas montażu maszyn (przykłady to np. cechy montażowe -  siła, docisk; siła z jaka należy wbić klin)

Wymienić zasady konstrukcji oraz je zinterpretować.

• zasada optymalnego stanu obciążeń – stan obciążenia w maszynie może być mniej lub bardziej korzystny, inaczej mówiąc, od tego, jak dogodny jest stan obciążenia, zależy jakość konstrukcji maszyny. Wobec tego należy mieć na uwadze konieczność odszukania optymalnego stosunku obciążenia, warunkującego najkorzystniejszą możliwą do osiągnięcia konstrukcję maszyny w świetle obranego kryterium.

• zasada optymalnego doboru tworzywa – rodzaj tworzywa zależy od bardzo wielu czynników i warunkuje wiele cech konstrukcyjnych (celowość techniczna, koszt, dostępność, informacje o własnościach, cechy konstrukcyjne, informacje o umiejętnościach wytworu). Tym samym dobór tworzywa jest zasadniczym problemem konstrukcyjnym.

• zasada optymalnej stateczności – siły robocze, jak i siły występujące w związku z wywoływaniem sił roboczych, wywołują naprężenia i odkształcenia w maszynie. Jeżeli między tymi siłami a naprężeniami istnieje równowaga, to wtedy mówimy o stateczności układu, gdy równowaga umożliwia maszynie wykonywanie założonej pracy.

• zasada optymalnej sprawności – tylko w niektórych przypadkach budujemy maszyny, korzystając z technicznej możliwości osiągnięcia maksymalnej sprawności energetycznej, częściej zadowalamy się niższą, która z różnych względów uznawana jest za optymalną. Najczęściej decydującym kryterium jest to, które wyniki z racji ekonomicznej.

• zasada optymalnych stosunków wielkości związanych – wielkościami związanymi nazwane są wartości liczbowe cech konstrukcyjnych posiadających te właściwości, że wielkość jednej cechy wpływa na wielkość drugiej. Ponieważ mało jest prawdopodobne, żeby dowolny stosunek był stosunkiem najodpowiedniejszym, wobec tego poszukiwanie takiego stosunku jest warunkiem poprawnego konstruowania.

Optymalny to może nie znaczyć – najmniejszy, najtańszy, najwytrzymalszy, najsprawniejszy, najlżejszy – ogólnie biorąc maksymalny czy też minimalny. Optymalny rozumiemy jako odpowiedni ze względu ba określone wymagania.

7. naprężenia dopuszczalne „k”, sposób wyznaczania jego wartości przy obciążeniach statycznych i dynamicznych. podać przykłady.

Naprężenia dopuszczalne przy obciążeniach stałych:

Naprężenia, które mogą pozostać w materiale bez obawy naruszenia warunku wytrzymałości i warunku sztywności nazywamy naprężeniami dopuszczalnymi. Wartości naprężeń dopuszczalnych ustalone są w zależności od własności materiału i charakteru obciążeń.

Podstawowe własności wytrzymałościowe:

• minimalna wytrzymałość na rozciąganie (tzw. wytrzymałość doraźna – R_{m. min} (materiały kruche i plastyczne);

• granica plastyczności – R_{e min} (dla materiałów plastycznych).

Za podstawę do ustalania naprężeń dopuszczalnych przy obciążeniach stałych przyjmujemy:

R_e – dla materiału plastycznego;

R_m – dla materiału kruchego.

W celu uzyskania określonego stopnia pewności, że dana część nie ulegnie zniszczeniu lub odkształceniu trwałemu wprowadza się współczynniki bezpieczeństwa.

Naprężenia dopuszczalne wyznaczamy z wzorów:

k = R_e/x_e

lub

k = R_m/x_m

gdzie:

x_e – współczynnik bezpieczeństwa dla materiałów plastycznych;

x_m – współczynnik bezpieczeństwa dla materiałów kruchych.

Naprężenia dopuszczalne przy obciążeniach zmiennych:

Części maszyn poddane obciążeniom zmiennym (tętniącym, wahadłowym lub o nieustalonym przebiegu) wykazują znacznie niższą wytrzymałość niż przy obciążeniach stałych. Proces zmian występujących w materiale pod wpływem zmiennych obciążeń i wywołanych nimi zmiennych naprężeń nosi nazwę zmęczenia materiału.

Wartości największych naprężeń przy których badane próbki nie ulegają zniszczeniu w ciągu określonej liczby zmian obciążenia ustalane są doświadczalnie. Wartość tych naprężeń nazywamy wytrzymałością na zmęczenie i w zależności od rodzaju obciążenia oznaczamy następująco:

Z – wytrzymałość na zmęczenie;

Z_go, Z_rc, Z_so – przy obciążeniach działających w cyklu wahadłowym;

Z_gj, Z_rj, Z_cj, Z_sj – przy obciążeniach działających w cyklu odzerowo tętniącym.

Z_g, Z_r, Z_c – przy obciążeniach działających w dowolnym, jednoznacznie określonym cyklu niesymetrycznym.

(r – rozciąganie, c – ściskanie, g – zginanie, s – skręcanie, t – ściskanie)