1. Audyt - jest instrumentem stosowanym w różnych dziedzinach, m.in. w dziedzinie finansów, jakości, środowiska, etyki, marketingu. Jest narzędziem pozwalającym na uporządkowanie i na optymalizację procesu monitorowania wprowadzania koncepcji zrównoważonego rozwoju.

2. Jaki powinien być audyt?

- niezależny - powinien być realizowany przez niezależną organizację,

- kompleksowy - obejmujący zagadnienia dotyczące jednocześnie ładów środowiskowego, przestrzennego, społecznego, gospodarczego oraz instytucjonalno-politycznego,

- obiektywny - bazujący na wskaźnikach zrównoważonego rozwoju, umożliwiających określenie pozycji danej jednostki terytorialnej w odniesieniu do innych jednostek (gmin, powiatów, województw) i do zbioru wartości pożądanych (wzorcowych),

- porównywalny - realizowany według jednolitej metodyki, zapewniającej porównywalność wyników poszczególnych audytów zarówno w sensie czasowym, jak i przestrzennym.

38. Omówić podejście parametryczne.

Podejście parametryczne opiera się na metodach ekonometrycznych i wprowadza do oceny efektywności funkcję produkcji. Funkcja ta określa zależności między nakładami i efektami, a jej parametry ustala się za pomocą klasycznych narzędzi estymacji ekonometrycznej. Metody wykorzystywane w podejściu parametrycznym różnią się między sobą głównie założeniami odnośnie do rozkładu błędu losowego.

36. Omówić lokalne wskaźniki w Unii Europejskiej.

Pierwszą grupę tworzą uniwersalne (wspólne) zestawy wskaźników, z których mogą korzystać lokalne jednostki terytorialne (miasta, gminy, powiaty) niezależnie od ich wielkości czy kraju, w którym są położone. Do grupy tej należą z pewnością:

Wspólne wskaźniki europejskie

Wskaźniki audytu miejskiego

Drugą grupę tworzą specyficzne zestawy wskaźników opracowane na potrzeby konkretnego miasta, gminy lub powiatu. Zazwyczaj powstają w procesie uspołecznionym z inicjatywy lub współudziale lokalnych władz samorządowych. Przykładami takich zestawów są wskaźniki tworzące oceny:

Barometru Zrównoważonego Rozwoju GANDAWY,

Jakości życia miasta ARUN.

32. Definicja polityki ochrony środowiska.

Jako p.o.ś. można określić składową polityki państwa w ramach której zmierza się do realizacji celów związanych z o.ś., przede wszystkim do ochrony bieżącego stanu środowiska, racjonalnego użytkowania zasobów środowiska oraz przeciwdziałania jego degradacji.

P.o.ś. to także dziedzina badań naukowych kierowana działalnością w zakresie o.ś. ukazująca jak organizować, planować i zarządzać procesami o.ś. i jak te procesy włączać w działalność społeczno-gospodarczą

33. Cele polityki ochrony środowiska ze względu na różnorodność środowisk planety oraz rodzajów zagrożeń ekologicznych są bardzo różne. Można wymienić kilka celów, które mają uniwersalny charakter:

- ochrona różnorodności biologicznej;

- gospodarowanie zasobami przyrody zmierzające do zachowania możliwie nieograniczonej czasowo trwałości;

- ochrona zdrowia i życia człowieka;

- dążenie do wzrostu jakości życia dzięki zachowaniu lub poprawie walorów środowiskowych, z których ludzie korzystają.

34. Zasady polityki ochrony środowiska.

- Zrównoważonego rozwoju - przyjęta koncepcja ochrony środowiska

- Integrowania - koordynacja polityki ochrony środowiska z innymi politykami państwa

- Prewencji - zapobieganie szkodom zamiast ich naprawiania

- Zanieczyszczający płaci - nałożenie na sprawcę szkody odpowiedzialności za skutki zagrożenia środowiska

- Subsydiarności - cele środowiskowe powinny być realizowane na poziomie lokalnym, a na wyższym tylko wtedy, gdy zadanie zostanie lepiej wykonane

- Najlepszej dostępnej techniki - stosowanie najlepszej dostępnej technologii ochrony środowiska, jeśli nie jest to technika eksperymentalna

- Ostrożności - należy planować presję na środowisko na poziomie niższym niż dopuszczalny ze względu na istnienie ryzyka ekologicznego oraz ryzyka awarii

- Poszkodowany nie płaci - finansowanie wybranych celów ochrony środowiska ze środków publicznych

- Użytkownik płaci - komercjalizacja użytkowania niektórych urządzeń ochrony środowiska, np. opłaty za ścieki lub za wywóz śmieci

30. 23. Wymienić modele realizacji polityki ochrony środowiska.

Model zrzutów niekontrolowanych – prawnie zakazany

Model zrzutów kontrolowanych - historia

Model usuwania skutków lub model statyczny ochrony środowiska - obowiązujący

Model zapobiegania zanieczyszczaniu lub model dynamiczny ochrony środowiska - obowiązujący

Model produkcji bezodpadowej – w przyszłości

22. Podać kryteria klasyfikacji wskaźników.

A) kryteria merytoryczne,

B) kryteria przestrzenne (obszarowe),

C) kryteria formalne

Kryteria merytoryczne:

- realizacji cech i zasad

- dziedzinowe (tematyczne, sektorowe, ładów) ma znaczenie podstawowe. Wyznacza zakres pojęcia ładu (środowiskowego, społecznego, gospodarczego czy przestrzennego).

- realizacji celów, w tym skuteczności i efektywności

- przyczynowo - skutkowe

- ważności wskaźnika

Kryteria przestrzenne:

uwzględnia dywersyfikację poziomów ich wykorzystania, w tym m.in. poziom międzynarodowy, krajowy, regionalny i lokalny.

Szczególnie ważnym problemem jest określanie względnie zunifikowanych zbiorów wskaźników na poziomie krajowym, deglomeracja wskaźników krajowych na poziom regionów (województw) oraz dobór wskaźników na poziomie lokalnym (mezo- i mikroregionalnym).

Kryteria formalne:

- Kryterium funkcji preferencji wartości wskaźnika

- Kryterium skali pomiaru wartości wskaźnika

- Kryterium stopnia agregacji

21. Podać narzędzia wdrażania ekorozwoju.

Do realizacji polityki ekologicznej niezbędny jest zestaw odpowiednich narzędzi, które dzielimy na środki i instrumenty.

Środki ochrony środowiska są to narzędzia oddziaływania na różne podmioty zaangażowane w realizację polityki ekologicznej o charakterze pośrednim. Ich istnienie wywołuje pewne reakcje, lecz niekierunkowo - nie odgrywają roli norm sterujących.

Ich celem jest stworzenie odpowiednich warunków funkcjonowania instrumentów ochrony środowiska.

Do środków ochrony środowiska zaliczamy:

informację ekologiczną,

planowanie przestrzenne,

programowanie działań ochronnych,

środki instytucjonalne (organizację ochrony środowiska),

badania naukowe,

środki techniczno-technologiczne.

Instrumenty ochrony środowiska są natomiast narzędziami o charakterze norm sterujących, określających zadania, kierunki i sposoby działania w zakresie ochrony środowiska. Ich oddziaływanie bezpośrednio służy ochronie środowiska.

Podstawowa klasyfikacja instrumentów ochrony środowiska obejmuje:

instrumenty oddziaływania bezpośredniego (prawno-administracyjne, nakazowo-zakazowe, command-and-control CAC);

instrumenty oddziaływania pośredniego (ekonomiczne),

instrumenty dobrowolne (zdecentralizowane),

instrumenty oddziaływania społecznego (perswazyjne)

20. Definicja zrównoważonego rozwoju.

wg Prawa ochrony środowiska. Rozwój społeczno-gospodarczy, w którym następuje proces integrowania działań politycznych, gospodarczych i społecznych, z zachowaniem równowagi przyrodniczej oraz trwałości podstawowych procesów przyrodniczych, w celu zagwarantowania możliwości zaspokajania podstawowych potrzeb poszczególnych społeczności lub obywateli zarówno współczesnego pokolenia, jak i przyszłych pokoleń.

wg Raportu polskich ruchów ekologicznych „Ekorozwój w Polsce” 1992 Zrównoważony rozwój (ekorozwój) – jest tam, gdzie ludzie przewidują ograniczenia, związane ze skończonością Planety i niezależnym od człowieka rytmem przyrody. Jest to strategia osiągania godnego życia w ramach tego, co jest fizycznie i biologicznie możliwe.

Gwarantuje ona zaspokajanie podstawowych potrzeb obecnego i przyszłych pokoleń zachowując jednocześnie trwałość funkcjonowania środowiska przyrodniczego oraz naturalną różnorodność, zarówno gatunków jak i ekosystemów.