kolokwium media

1. Media- etymologia, rola i funkcje- Tomasz Goban Class

-Medium według Gobana- wszelki środek (instrument, urządzenie) utrwalania informacji w czasie lub przekazywania jej w przestrzeni.

-Marshall McLuhan- media jako rozszerzenie ludzkich zdolności- Koło jest przedłużeniem nogi, książka jest przedłużeniem wzroku a obwód elektryczny- przedłużeniem układu nerwowego.

-Przez medium można rozumieć:

1. Język (w sensie języka naturalnego) jako środek porozumiewania się w danej społeczności;

2. Znaki językowe lub wszelkie systemy znaków (słowo mówione, gest, mimika, obraz);

3. Kody, które są oparte na konwencjach i pozwalają konstruować przekazy (alfabet, kod

Morse'a, sygnalizacja);

4. Nośniki sygnałów (jak wibracje powietrza, fale świetlne, a także materiały, na których znaki

zostały utrwalone, jak papier, taśma filmowa, płyta gramofonowa);

5. Instrumenty pozwalające na powielanie, transmisje lub odbiór przekazu(prasa drukarska,

radiostacja, odbiornik radiowy czy telewizyjny);

6. Instytucje, które tworzą przekazy (np. prasa, radio, telewizja).

-Słowo wywodzi się z łaciny, gdzie medius=środkowy, a zatem medium odnosi się do środka, przekaźnika, oraz środowiska w którym zachodzi dane zjawisko.

-Jako współczesny termin “medium” jest odnoszone do technicznych urządzeń modyfikujących naturalne, biologiczne środki i formy przekazywania myśli.

Rola mediów we współczesnym świecie:

-Media, inaczej środki masowe, pełnią olbrzymią rolę społeczną, którą można scharakteryzować następująco:

· są ważnym i nieustannie rozwijającym się sektorem życia zbiorowego, rodzajem działalności gospodarczej (niekiedy mówi się wręcz o „przemyśle informacji”, „przemyśle rozrywkowym” lub show-biznesie). Dostarczają pracy różnym kategoriom specjalistów, wytwarzają poszukiwane produkty kulturalne, są wielkimi instytucjami, które wykształciły swe wewnętrzne zasady działania, a zarazem są powiązane z wieloma innymi instytucjami;

· media to jeden z instrumentów władzy społecznej, narzędzie kontroli, zarządzania społecznego, mobilizacji i pobudzania innowacyjności, które może być substytutem siły fizycznej lub zachęt materialnych;

· środki masowe stanowią forum, na którym sprawy powszechne - zarówno narodowe, jak i międzynarodowe -mogą być publicznie prezentowane i roztrząsane;

· stymulują rozwój kultury, zarówno w jej aspekcie symbolicznym, artystycznym, jak

obyczajowym i normatywnym, promują nowe tendencje, np. w sztuce, modzie i obyczajach;

· środki masowe stały się dominującym źródłem kształtowania indywidualnej wyobraźni szerokich rzesz odbiorców, a to znaczy praktycznie całego społeczeństwa.

-Media zajmują ważne miejsce w życiu współczesnego człowieka. Stanowią połączenie z otaczającym nas światem;

Eksplozja medialna:

-Tomasz Goban-Klas określił ją(cywilizację medialną) jako eksplozję medialną, czyli

"skonstruowanie i szybkie upowszechnienie całej gamy zupełnie nowych instrumentów gromadzenia, przetwarzania i przesyłania informacji, co wywiera głęboki wpływ na wszystkie sfery życia człowieka;

Funkcje mediów:

-stanowią publiczne forum, na którym są np. są rozwiązywane kwestie życia publicznego;

-informacyjne;

-rozrywkowe;

-wpływają na opinie( media tworzą wartości kulturowe i dostarczają pod osąd różne informacje);

-mają również funkcje symboliczne(media stają się osią zachowań społecznych oraz przekaźnikiem formuł, idei i sloganów);

2. Komunikowanie medialne

Słowo “komunikowanie” wywodzi się z łacińskiego słowa communicare (być w relacji [w związku] z, uczestniczyć w, zrzeszać się z).

Jako termin "komunikowanie" (lub komunikacja) jest kalką językową z angielskiego

communication. Jako współczesny termin “komunikowanie” (lub “komunikacja”) jest odnoszony do łączności i porozumiewania się między ludźmi (komunikacja społeczna), bezpośrednio lub poprzez media (w tym i komputer).

Gdy komunikowanie odbywa się za pomocą mediów masowych proces, choć zawiera wszystkie sześć faz komunikowania bezpośredniego, z transakcyjnego i interakcyjnego staje się jednokierunkowy. Oznacza to, że przekazy są rozpowszechniane z centrum (nadawca), natomiast odbiorcy w swej masie nie mają możliwości wykorzystania mediów dla wyrażania swych interpretacji przesyłanych znaczeń.

  Historyczny rozwój komunikowania (pięć stadiów wg Gobana – Klasa).

 1)     Era przed medialna – znaki i sygnały, malowidła na ścianie, ogień, nie było mowy by był etap kształtowania się mowy.

2)     Era mowy

3)     Era pisma

4)     Era druku

5)     Era mediów

1450-55 Gutenberg -> początek ery medialnej.

Zjawisko kumulacji mediów – media współdziałają ze sobą np. wynalazek druku  nie spowodował zaniku mowy, prasy

  Istota komunikowania masowego.

 Komunikowanie masowe:

(‘N’ – nadawca, ‘O’ – odbiorca, ‘M’ – medium)

Komunikowanie masowe – to typ komunikowania społecznego, polegający na przekazywaniu za pomocą urządzeń technicznych jednolitych treści skierowanych do liczebnie wielkich anonimowych i zróżnicowanych społecznie rzesz odbiorców.

Treści przekazywane:

W swojej istocie komunikowanie masowe jest procesem (nie aktem jednorazowym, proces jest stały) masowej produkcji i d6strybucji przekazów przeznaczonych do masowej ‘konsumpcji’.

Przekazy (rodzaje):

NADAWCA – jest to zorganizowana instytucja, ma urządzenia techniczne, ponosi wysokie nakłady do wytworzenia przekazów, ma wykwalifikowany personel.

ODBIORCA – jest anonimowy, liczebnie wielki, rozproszony (heterogeniczny).

MEDIUM – środek, pośrednia droga, mamy medium stare i medium nowe.

3. Typy interacji społecznych

J. B. Thompson z kolei odróżnia dwa typy interakcji społecznych, w przypadku których wykorzystywane są media.

Do pierwszego z nich należą korespondencja listowa, e–maile, a nawet rozmowy telefoniczne, będące przykładami „pośredniej (zmediatyzowanej) interakcji” – następuje wymiana informacji miedzy osobami, które dzieli dystans czasowy i (lub) przestrzenny. Uczestnicy tego typu interakcji nie dziela wspólnej czasoprzestrzeni fizycznej, zatem swe komunikaty musza uzupełniac informacjami kontekstowymi (przykładem może byc pytanie czesto pojawiajace sie podczas rozmów z wykorzystaniem telefonu komórkowego: gdzie jestes?).

Drugi typ interakcji z udziałem mediów J. B. Thompson nazywa „pośrednia (zmediatyzowana) quasi-interakcja”, w której uczestnicy nie sa zorientowani na komunikacje z konkretnymi osobami, a produkowane i odbierane tresci kierowane sa do nieokreślonego w swoim szerokim zakresie audytorium. Ponadto interakcja jest w takim przypadku zdecydowanie jednokierunkowa, monologiczna, a nie dialogiczna. Niemniej jednak, nawet monologiczne media – jak reklama – tworza sfere społeczna, sfere wspólnej kultury symbolicznej. Z kolei nowe media, np. telewizja interaktywna, beda osłabiac i znosic jednokierunkowosc komunikacji.

4. Ewolucja mediów ( metamorfoza, 3 domeny mediów)

Metamorfoza- Transformacja środków komunikowania (mediów), zwykle powodowana przez

złożone oddziaływanie postrzeganych potrzeb, konkurencji i oraz presji politycznych i społecznych oraz technologicznych innowacji

Podział na epoki wg. Gorana;Klasa:

- era znaków i sygnałów

- powstanie języka – era języka:

- era pisma

- era druku

- era telekomunikacji i informatyzacji

- era komputera

Trzy domeny medialne (Fidler):

- domena komunikowania się ( komunikacja interpersonalna) - rozmowa

- domena rozgłaszania (komunikowania) – spektakl/pokaz (teatr, muzyka, rzeźba, malarstwo) i media masowe

- domena dokumentowania – pismo i druk czyli literatura i nauka

5. Prawa mediów- M. McCluena

tetrada (wzmocnienie, zanikanie, odzyskiwanie, odwrócenie)

6. Sylwetka- M. McCluena, jego dokonania, prace, pojecie Globalna Wioska, podział na media cieple i zimne

Herbert Marshall McLuhan - (ur. 21 lipca 1911 w Edmonton, zm. 31 grudnia 1980 w Toronto) – kanadyjski teoretyk komunikacji. W 1928 roku McLuhan rozpoczął studia inżynierskie na Uniwersytecie w Manitoba. McLuhan zyskał szeroki rozgłos w latach 60. swoimi pracami i wypowiedziami na temat mediów i komunikacji. Stwierdził, że ludzkość wkracza właśnie w „wiek informacji” a elektroniczne media, zwłaszcza telewizja, stworzyły tak zwaną globalną wioskę, w której „medium jest przekazem”. Współcześnie uznawany jest za jednego z najwybitniejszych teoretyków komunikowania masowego i środków przekazu.

Publikacje i dokonania:

-1951 „Mechaniczna panna młoda” – głównym wątkiem wpływ reklamy na społeczeństwo i kulturę

- McLuhan zaczął wydawać pismo Explorations. Studies in Culture i Communications

- sformułowania McLuhana dotyczące mediów i ich wpływu na otaczający świat: pojęcie przestrzeni akustycznej, koncepcja medium jako przekazu, teza o opozycji między formą i treści przekazu oraz koncepcja mediów jako przedłużenia zmysłów człowieka. 

- 1962 Galaktyka Gutenberga – najbardziej znana praca McLuhana o wpływie druku na Kulturę nowoczesnej Europy

- 1964 Zrozumieć media. Przedłużenia człowieka najbardziej kontrowersyjna, największy rozgłos porównanie go do Darwina, Newtona Pawłowa

- 1967 Środek przekazu jest przekazem)

- 1970 - From Cliché to Archetype

- 1970 odznaczony orderem Kanady

- 1977 Miasto jako klasa

Media gorące i zimne

Zgodnie z koncepcją McLuhana środek gorący (np. radio lub film) to taki, który przedłuża pojedynczy zmysł odbiorcy z wysoką rozdzielczością, czyli wytwarza u niego stan silnego nasycenia danymi. Medium zimne (np. mowa, telefon lub telewizja) charakteryzuje się natomiast niską rozdzielczością przekazu, który odbiorca musi aktywnie uzupełnić o to, czego w nim brakuje. Media gorące nie pozostawiają odbiorcy wiele do uzupełnienia, nie wymagając tym samym większego zaangażowania w proces komunikacji.

Zależnie od tego, jakiego typu środki przekazu dominują w danej społeczności w oparciu o zaproponowaną przez McLuhana klasyfikację mediów można wyróżnić zimne i gorące społeczeństwa. Społeczeństwo niepiśmiennych, nomadycznych łowców-zbieraczy jest więc w tym sensie społeczeństwem „zimnym” a osiadłe społeczeństwo przemysłowe – społeczeństwem „gorącym”. Podobnie w odniesieniu do „gorącej” kultury miasta za „zimną” możemy uznać tradycyjną kulturę wiejską. Zaimplementowanie medium gorącego w realiach kultury zimnej prowadzi do jej rozbicia i przetworzenia według nowego wzoru, ponieważ intensywność lub wysoka rozdzielczość środków przekazu powoduje rosnącą specjalizację ich użytkowników, fragmentaryzację społecznego doświadczenia a jednocześnie ujednolicenie przestrzeni politycznej oraz form rozrywki. Z tego rodzaju transformacja mieliśmy do czynienia w Europie wraz z upowszechnieniem się druku.

W społeczeństwach o różnej strukturze komunikacyjnej stosowanie środków zimnych i gorących może prowadzić do odmiennych skutków. Zdaniem McLuhana odbiorca „zimny” nie jest np. w stanie traktować filmu fabularnego (medium gorące) jako rozrywki – będzie on budził u niego przede wszystkim niepokój. Z drugiej strony formy rozrywki właściwe dla mediów zimnych mogą rodzić podobne reakcje w ramach kultury gorącej. Na przykład rywalizacja sportowa (medium zimne) pomiędzy reprezentantami Stanów Zjednoczonych i Związku Radzieckiego w realiach zimnej wojny tworzy napięcie zamiast je rozładowywać

Globalna wioska (ang. global village) – termin wprowadzony w 1962 przez Marshalla McLuhana w jego książce The Gutenberg Galaxy (Galaktyka Gutenberga), opisujący trend, w którym masowe media elektroniczne obalają bariery czasowe i przestrzenne, umożliwiając ludziom komunikację na masową skalę. W tym sensie glob staje się wioską za sprawą elektronicznych mediów.

Dzisiaj termin globalna wioska jest najczęściej używany w formie metaforycznej do opisania Internetu i World Wide Web. Internet globalizuje komunikację, pozwalając użytkownikom z całego świata komunikować się ze sobą.

Koncepcja „medium jest informacją”

Według koncepcji McLuhana treścią każdego środka przekazu jest zawsze inny środek przekazu. Na przykład pismo jest treścią druku, treść pisma stanowi mowa, a treścią mowy jest niewerbalny proces myślowy W pracy Zrozumieć media McLuhan omawia funkcjonowanie medium na przykładzie światła elektrycznego. Stanowi ono jego zdaniem przykład czystej informacji, dopóki nie zostanie wykorzystane w konkretnej sytuacji (np. do oświetlenia meczu albo przy operacji chirurgicznej). Sytuacje te stają się wówczas swego rodzaju „treścią” światła, jako że bez sztucznego oświetlenia nie mogłyby one mieć miejsca. W ten sposób światło jako medium kształtuję formę podejmowanych przez ludzi działań i interakcji W sensie praktycznym i funkcjonalnym środek sam jest więc przekazem a każda nowowynaleziona technologia dodaje siebie do tego, czym już jesteśmy. Medium stanowi zatem przedłużenie stosującego go człowieka, chociaż on sam nie uświadamia sobie zwykle charakteru zmiany, która zachodzi wraz z nowym przełomem technologicznym. Zdaniem McLuhana dzieje się tak, ponieważ Oddziaływanie techniki nie ujawnia się na poziomie opinii lub koncepcji, ale trwale, nie napotykając na żaden opór, zmienia proporcje zmysłów lub wzorce percepcji. Dlatego skala zmian, które zachodzą w społeczeństwie po wprowadzeniu nowego medium nie zależą nigdy od tego, czy społeczeństwo je zaakceptuje.

7. Historia i rozwój mediów- pismo, druk, wynalazki XiX wieku( radio, fonograf, telefon, telegraf) Wynalazcy: Bell, Edison, Marconi.

Pierwsze piktogramy pojawiły się w II połowie IV tys. p.n.e.

Pismo zostało wynalezione przez Sumerów w III w p.n.e. Konieczne było rejestrowanie wielkości zbiorów, wpływów z podatków, wydatków na potrzeby władcy, dworu i armii. Mezopotamskim bogiem pisma był Nabu – patronował pisarzom i uchodził za wynalazcę znaków pisarskich . Pismo sumeryjskie zostało przejęte przez inne ludy Mezopotamii i dostosowane do potrzeb języków semickich . Uproszczone znaki pisarskie odciskano na glinianej tabliczce trzcinowym rylcem pozostawiającym znaki podobne do klinów, dlatego pismo to nazywamy klinowym. Pismo miało charakter ideograficzno-symboliczny.

Dalszy rozwój pisma miał miejsce w Egipcie. Pismo powstało tu z przyczyn podobnych jak w Mezopotamii, ale charakteryzowało się innymi cechami. Egipskie pismo to pismo hieroglificzne oraz hieratyczne (inaczej kapłańskie, stosowane przez kapłanów do pisania na papirusie). Pismo utrwalano na papirusie, który był bardzo jasny i dobrze spełniał swoją funkcję.

Dążono do nadania pismu wartości głoskowej, aby jednemu znakowi odpowiadał jeden dźwięk. Wyróżnia się pięć podstawowych typów wg których klasyfikuje się pismo:
- piktograficzne (obrazkowe)

- ideograficzne

- fonetyczne

- mieszane

- węzełkowe

Rewolucją komunikacyjną okazało się pismo alfabetyczne (oparte na literach), oraz wynalezienie druku w 1450 roku przez J. Gutenberga

  1. Pierwsze dzieło drukarskie- Biblia Gutenberga

Biblia Gutenberga– pierwsze wydawnictwo dziełowe w Europie wykonane za pomocą druku, przy użyciu czcionki ruchomej. Jest kompletnym wydaniem Pisma Świętego.

Została wydrukowana w latach 1452-1455 w Moguncji przez Johannesa Gutenberga, który był również jej wydawcą. Księgi starano się upodobnić do wychodzących spod ręki kopistów. Nie ma strony tytułowej ani też numeracji stron. Zastosowano gotycką czcionkę projektu Gutenberga. Biblia wydrukowana została prawdopodobnie w ok. 200 egzemplarzach – 165 na papierze i 35 na pergaminie.

2) Inkunabuły- umowne określenie pierwszych druków, a także pierwocin innych technik graficznych. Za początek powstawania inkunabułów przyjęto datę ukazania się pierwszego inkunabułu: Biblii 42-wierszowej wydanej przez Johannesa Gutenberga w roku 1455. W wielu krajach przyjęto zasadę, że przełom XV i XVI w., ściślej mówiąc dzień 31 grudnia 1500 r., stanowi umowną granicę pomiędzy inkunabułami a innymi starymi drukami. Inkunabuły formą przypominają rękopis. Brak karty tytułowej, wszystkie dane o autorze, drukarzu, miejscu i roku wydania umieszczone są często na końcu dzieła w kolofonie.

Różnice między systemami pisma w Mezopotamii i Egipcie.

Egipt- hieroglify- Do pisma piktograficznego zalicza się pismo hieroglificzne, które jest bardzo rozbudowanym i złożonym systemem znaków. Hieroglify (,,święte znaki”) są najwcześniejszym rodzajem pisma starożytnego Egiptu, pochodzącym już sprzed 3000 r. p. n. e. Hieroglify wykształciły się z pierwotnych piktogramów, przekształcając i wzbogacając je o znaki wyrażające konkretne pojęcia, przedmioty (ideogramy). Hieroglify zapisywano na papirusie. W szczytowym okresie swego rozwoju system ten posiadał około 800 znaków i był w stanie przekazać złożone treści. Znaki zapisywane w rzędach lub kolumnach miały różne funkcje - jedne wyrażały dźwięki mowy, inne przekazywał znaczenie słów. Kopista egipski nanosł³ hieroglify pędzlem. Znaki w tym piśmie mogły mieć więc skomplikowany kształt. .

Egipskie pismo hieroglificzne również ewoluowało. Jego uproszczona forma to pismo hieratyczne, służące do codziennego użytku. Unikano w nim znaków o skomplikowanej formie. Upraszczanie form zapisu było wynikiem rozpowszechniania go i udostępniania większej liczbie ludzi. (Należy pamiętać, że nie wszyscy posługiwali się pismem, nie dla wszystkich była również dostępna sztuka pisania. Szczególną rolę odgrywało pismo wśród warstw rządzących i kapłańskich. Osoby zajmujące się zapiskami były bardzo szanowane).

Mezopotamia- pismo klinowe- najstarszy na Bliskim Wschodzie rodzaj pisma, które w swym początkowym rozwoju miało również charakter obrazkowy. Z czasem jednak system ten przekształcił się w system pisma ideograficzno-zgłoskowego, a z biegiem czasu i w skutek licznych upraszczających modyfikacji przekształciło się w system zapisu kreskowego i ewoluowało przyjęte przez inne języki. Nazwa pochodzi od kształtu znaków odciskanych na glinianych tabliczkach za pomocą kawałka trzciny.

Różnice między pismem alfabetycznym a ideograficznym

Pismo alfabetyczne- Fonetyczny system pisma, w którym każdy znak (zwany literą) odpowiada zasadniczo jednemu dźwiękowi – głosce . W tym rozumieniu alfabety są różne, gdy ich zasadnicze zestawy liter różnią się krojem pomiędzy sobą, np. alfabet grecki, alfabet łaciński i alfabet cyrylicki są różne, a alfabet polski i alfabet niemiecki są tylko wariantami alfabetu łacińskiego. Rozróżnia się pismo alfabetyczne: głoskowe (np. greckie i łacińskie), spółgłoskowe (pisma semickie), sylabiczne (pisma indyjskie).

Pismo ideograficzne- system pisma, w którym jeden symbol oznacza jedno pojecie (np. pismo chińskie). Pismo ideograficzne to jeden z najstarszych rodzajów pisma, z niego wywodzą się w większości współczesne systemy (alfabety). Przykładem może być ostrzeżenie o niebezpiecznym przejściu górskim. Obraz ten zawiera jedynie te szczegóły, które są niezbędne dla identyfikacji postaci i nie ma żadnego tła. Celem jest bowiem informacja. Ideogramy nie mają cech dzieł sztuki i są oderwane od fonetycznej formy języka

Pismo alfabetyczne jako pierwsza rewolucja komunikacyjna- Za twórców nowoczesnego pisma uznawani są Grecy, gdyż to oni wprowadzili osobne znaki dla samogłosek, bez których nie sposób było poprawnie zapisać słowa. Grecy dowiedli, że niewielką liczbą liter można oznaczyć wszystkie głoski i ich zestawienia, a więc zapisać wymawiane słowa. Był to epokowy wynalazekw dziedzinie porozumiewania się. W zasadzie alfabetycznej każde słowo można zapisać za pomocą niewielkiej ilości elementarnych znaków Sztuka pisarska stała się dostępna dla przeciętnego człowieka, który mógł się jej nauczyć w ciągu kilku miesięcy, a nie wielu lat, jak w systemach ideograficznych. Jednakże musiało minąć wiele stuleci, zanim umiejętność pisania rzeczywiście się upowszechniła.

Wynalazek druku i jego konteksty.

Druk – wielokrotne odbicie obrazu z formy drukowej na podłoże drukowe (np. na papier). Potocznie nazywana drukiem jest również każda kopia, czyli odbitka drukowa.

W starożytnej i średniowiecznej Europie nie znano innych metod powielania tekstu niż jego ręczne przepisywanie. Techniki polegające na odbijaniu znaku czy obrazu w glinie, na tkaninach lub pergaminie znano co prawda już w Mezopotamii, starożytnej Grecji i Turcji, lecz miały one raczej jednorazowe zastosowanie i nie służyły do powielania dłuższych tekstów. Johannes Gutenberg połączył techniki znane wcześniej w Europie (a być może również inspirował się chińskim wynalazkiem druku, który znany był ówcześnie w Konstantynopolu), lecz zamiast odbijania całych stron zdecydował się na składanie tekstu z pojedynczych liter. Kolejną innowacją Gutenberga było zastosowanie prasy do nanoszenia tuszu na papier, co pozwoliło na znacznie szybsze powielanie tekstu. Gutenberg swoje pierwsze druki wykonywał już w pierwszej połowie XV wieku w Strasburgu. Do drukowania używał ołowiano - cynowych czcionek odlewanych w miedzianych matrycach. Pojedyncze czcionki układano w wersy, dbając o ich równą długość (justowanie), wersy składano w kolumny i tak przygotowaną stronę odbijano na papierze za pomocą prasy drukarskiej. Początkowo drukowano tylko jedną stronę jednocześnie, lecz wraz z udoskonalaniem prasy drukarskiej rosła liczba stron kopiowanych jednorazowo. Książki Gutenberga były drukowane jedynie czarnym tuszem, barwne inicjały ilustracje nanoszono ręcznie na już wydrukowana stronę. Początkowo Johannes Gutenberg drukował głównie podręczniki, kalendarze i drobne druki religijne. Największym i najsłynniejszym jego dziełem jest łacińska Biblia, zwana Biblią Gutenberga. W Europie powstanie druku zbiegło się w czasie z wynalezieniem papieru, co umożliwiło rozpowszechnienie się słowa pisanego oraz spadek cen książek. Popularyzacja druku przebiegała niezwykle szybko; w całej Europie w latach 1450 - 1500 powstały setki, wydrukowano dziesiątki tysięcy książek. Przyczyniło się to do rozwoju cywilizacyjnego, utorowało drogę dla renesansu i idei reformacyjnych. Druk umożliwił rozwój prasy, przyspieszył przekazywanie informacji, obniżył poziom analfabetyzmu.

Radio- Za wynalazcę radia uważa się powszechnie Guglielmo Marconiego. Rozpoczął doświadczenia z przesyłaniem i odbiorem fal radiowych w roku 1894. Pracując w amatorskich warunkach uzyskał we wrześniu 1895 roku łączność radiową na odległość 1 kilometra. Rozwój radia nastąpił na przełomie lat 20. i 30. XX wieku. Przyczynił się do tego R. Regan, który pracował w lokalnym radiu jako prezenter sportowy. Od 1910 roku transmitowano pierwsze koncerty, a od 1916 mecze. Zbyt długie mecze zmusiły do emitowania jedynie odgłosów widowni, czyli tzw. iluzji zdarzenia sportowego.

Telewizja – dziedzina telekomunikacji przekazująca ruchomy obraz oraz dźwięk na odległość. Pierwsza transmisja telewizyjna, z Londynu do Nowego Jorku, odbyła się 27 stycznia 1928 roku. W dniu 3 lipca 1928 roku w Londynie odbyła się transmisja telewizyjna w kolorze.

Fonograf- jedno z pierwszych urządzeń służących do zapisu i odtwarzania dźwięku, poprzednik gramofonu. Został skonstruowany przez Thomasa Edisona, który swój wynalazek zademonstrował 29 listopada 1877 r., a opatentował 19 lutego 1878 r. Muzyka z fonografu dostępna była tylko na żywo.

Telefon- Za wynalazcę telefonu uważa się Aleksandra Bella, który pierwszy opatentował ten wynalazek, lecz koncepcja narodziła się wcześniej. Jedno z pierwszych urządzeń skonstruował Antonio Meucci. Bell swój telefon opatentował w 1876 roku.

Telegraf- Telegraf - urządzenie do przekazywania informacji, przeważnie tekstowych, na odległość. Telegraf igiełkowy skonstruowali w 1833 roku w Getyndze uczeni niemieccy Carl Friedrich Gauss i Wilhelm Weber. Pierwszy elektryczny telegraf zbudowany został w 1837 roku przez angielskiego fizyka i wynalazcę, Sir Charlesa Wheatstone'a oraz Sir Williama Fothergilla Cooke'a. Telegraf ten wykorzystywał pięć przewodów do kierowania wskazówką w odbiorniku, która wskazywała różne litery alfabetu.

Nikola Tesla- autotransformator, dynamo rowerowe, radio, elektrownia wodna, bateria słoneczna, turbina talerzowa, transformator Tesli. ur. 10 lipca 1856 w Smiljanie, zm. 7 stycznia 1943 w Nowym Jorku) – inżynier i wynalazca serbskiego pochodzenia

Alexander Graham Bell (ur. 3 marca 1847 w Edynburgu, zm. 2 sierpnia 1922 w Beinn Bhreagh, Nowa Szkocja w Kanadzie) – szkocki wynalazca telefonu i kilkudziesięciu innych wynalazków telekomunikacyjnych. Z zawodu był logopedą i nauczycielem muzyki.

Graham Bell był też współzałożycielem dwóch znanych czasopism Science i National Geographic.

Na jego cześć nazwano jednostkę miary – bel (1 B). W 1912 IEEE uhonorowało go Medalem Edisona za wybitne osiągnięcia przy wynalezieniu telefonu

Thomas Alva Edison (ur. 11 lutego 1847, zm. 18 października 1931) – jeden z najbardziej znanych i twórczych wynalazców na świecie, przedsiębiorca. Dorobek założonych i administrowanych przez niego laboratoriów to około 5000 patentów z których wystawionych na jego nazwisko jest w Stanach Zjednoczonych 1093, a poza nimi 1239 Założyciel prestiżowego czasopisma naukowego Science (1880).

Samouk, od 1927 członek Narodowej Akademii Nauk w Waszyngtonie. Wśród wynalazków: udoskonalenie telefonu Bella przy użyciu cewki indukcyjnej i mikrofonu węglowego, fonograf (1877), opatentował żarówkę elektryczną (1879)

Guglielmo Marconi (ur. 25 kwietnia 1874 w Bolonii, Włochy - zm. 20 lipca 1937 w Rzymie, Włochy) – włoski fizyk i konstruktor. Jeden z pionierów radia i przemysłu elektronicznego. Laureat Nagrody Nobla z dziedziny fizyki w roku 1909 za wkład w rozwój telegrafii bezprzewodowej.

8. Początki kina (bracia Lumier)

Fotografia, która rozwinęła się w połowie dziewiętnastego wieku utorowała drogę powstaniu filmu. Wynalezienie w latach 80tych XIX wieku czułej emulsji żelatynowej oraz taśmy celuloidowej udoskonaliło na tyle technikę fotograficzną, aby można było fotografować szybko poruszające się obiekty. W 1878 roku E. Muybridge zdołał uchwycić zdjęcia konia w kolejnych fazach jego biegu, ustawiając kilka aparatów wzdłuż toru wyciągowego i kolejno włączając ich migawki. Powstała pierwsza taśma filmowa. Nie było jednak projektora.96 Toteż dla kina istotny również inny ciąg wynalazków — urządzenia pokazywania obrazów tak szybko, aby uzyskać iluzję ruchu. Chodziło o “ożywienie” ciągu fotografii. Od lat trzydziestych dziewiętnastego stulecia bawiono się z szybkim przeglądaniem obrazków pokazujących kolejne fazy ruchomego obiektu, na przykład tańczącej pary lub galopującego konia. Złudzenie widzenia ruchu na ekranie, na którym zjawiają się w ciągu sekundy obrazy (klatki, kadry) faz ruchu, powstaje dzięki specyficznej bezwładności nerwów wzrokowych w procesie postrzegania. W 1892 roku Thomas Alva Edison zbudował kinetoskop, pudełko z mechanizmem który napędzał nawiniętą na walec taśmę z małymi fotografiami, które w ciągu sekundy przedstawiały 24 nieruchome kolejne zdjęcia ruchomego obiektu. Widz zaglądał do środka, oglądając ruchome obrazki. Stąd amerykańska nazwa filmu — movie pictures. Jednak film kinowy to nie projekcja dla pojedynczych osób, tak jak działał fotoplastikon. Potrzebny był projektor rzutujący film na ścianie, tworząc nie tylko obraz, ale i widownię kinową- zbiór widzów w jednej sali. Już w 1671 jezuita Athanasius Kircherroku odwrócił działanie camery obscura, w specjalny sposób umieszczając Źródło światła, tak aby narysowany na ramce szklanej rysunek można było rzutować na soczewkę, a powiększony przez nią na ścianę- ekran. Był to prototyp rzutnika i aparatu projekcyjnego.

Pierwsze filmy zrealizował Francuz Le Prince jesienią 1888 roku. Demonstrował on krótkie filmy dokumentalne za pomocą projektora wyposażonego w tzw. krzyż¿ maltański umożliwiający skokowy ruch obrazu. Do dziś jest on zasadniczym elementem konstrukcyjnym projektorów filmowych. Le Prince zastosował po raz pierwszy wyprodukowaną przez G. Eastmana elastyczną celuloidową taśmę filmową o szerokości 35 milimetrów.

Właściwe narodziny kina przypisuje się dwu innym Francuzom, braciom A. i L. Lumière, którzy w 1895 w Paryżu nie tylko nakręcili krótkie filmy, ale równie¿ zorganizowali ich publiczny pokaz (Wyjęcie robotników z fabryki, Wjazd pociągu na dworzec). Wynalazek nazwali kinematografem (od greckiego kinema ‘ruch’, grapho ‘piszê’). Skorzystali z prezentu od swego ojca, który ofiarował im kinetoskop Edisona. Bracia Lumière odwrócili zasadę jego działania, adaptując go do działania jako rzutnik, aparat projekcyjny, co umożliwiło oglądanie ruchomych obrazów na ścianie przez dużą widownię. Narodziło się kino, wówczas zwane kinoteatrem. Natychmiast zafascynowa³o nie tylko mieszkańców Pary¿a, maj¹cych przecie¿ do wyboru wspania³e teatry i kabarety. Podbi³o prowincje, łaknącej taniej wielkomiejskiej rozrywki. Wkrótce filmowcy odeszli od dokumentowania codziennego scen życia, zaczęli je inscenizować. 97 Twórc¹ pierwszych wielkich filmów widowiskowych by³ Francuz G. Mélies. Jego pierwszy film o tematyce fantastycznej "Podróż¿ na księżyc" (1902), przyci¹ga³ urokiem i moc¹ kreowania iluzji rzeczywistości. Prze³omowy by³ także amerykański film E. Portera "Wielki napad na poci¹g," który zapocz¹tkowa³ filmy akcji.

9. Ekspresjonizm niemiecki

Ekspresjonizm – nurt w niemieckiej kinematografii, którego początki sięgają roku 1913, kiedy to powstał Student z Pragi w reżyserii Stellana Rye. Scenariusz tego filmu nawiązywał do romantycznej fantastyki i opowiadał historię młodego studenta, który sprzedał swoje odbicie w lustrze.

Jednak właściwe przyjście na świat tego kierunku dokonało się po I wojnie światowej w 1919 r., kiedy Robert Wiene nakręcił Gabinet doktora Caligari. Film uzyskał niezwykłą oprawę plastyczną, dzięki czemu okazał się wówczas dziełem zupełnie wyjątkowym. Scenerię przedstawionych wydarzeń tworzą bowiem sztuczne scenografię autorstwa trzech malarzy ekspresjonistów: Waltera Reimanna, Hermanna Warma i Waltera Röhriga. Na scenografię składają się wymalowane płaszczyzny świadomie wystylizowane, deformujące rzeczywistość, pełne krzywizn i załamań perspektywy. Efekt plastyczności dopełnia malarska kontrastowość czerni i bieli.

Zgodnie z wpływami literackimi reżyserzy-ekspresjoniści sięgali często po historie niesamowite, z wątkami irracjonalnymi, bądź tylko z kryminalnym, ale zawsze przyprawione elementami tajemniczości i mrocznej aury. Twórcy ekspresjonistyczni w pełni docenili możliwości ekranu, traktując go - jak malarze płótno - jako przestrzeń do świadomego zapełnienia. Ich wizytówką stała się niezwykła umiejętność kompozycji kadru. Ekspresjonistów wcale nie interesował montaż, czasami filmy wydawały się być statycznymi, bowiem to była zwykła zmiana zdjęć. Firmowym znakiem ekspresjonizmu okazały się cienie przedmiotów i ludzi.

W estetyce filmu ekspresjonistycznego niepoślednią rolę odegrał Max Reinhardt i jego teatralne koncepcje. Ten austriacki reżyser pracujący na niemieckich scenach był jednym z wielkich reformatorów teatru europejskiego XX wieku. Wprowadził inscenizacyjne projekty, na przykład nowatorskie zastosowanie oświetlenia czy wykorzystanie grup statystów w charakterze żywej scenografii, zwłaszcza w spektaklach wystawianych w wielkich przestrzeniach, np. w cyrku. Wyraźny wpływ Reinhradta odnaleźć można w pracach Fritza Langa.

Fritz Lang razem z Friedrichem Wilhelmem Murnau uchodzą za najwybitniejszych przedstawicieli niemieckiego ekspresjonizmu. W ich twórczości można odnaleźć najważniejsze cechy nurtu: upodobanie do tajemniczych, wywiedzionych z ducha romantyzmu historii. Ale między nimi też istniała pewna różnica, bowiem Murnau lubił wychodzić w plener, Lang z kolei kręcił zazwyczaj w atelier, lubił stylizacje kadru, monumentalne formy.

W niemieckim kinie ekspresjonistycznym istniały dwa nurty: nurt społeczno-psychologiczny i nurt fantastyczny.

Nurt społeczno-psychologiczny określany w Niemczech mianem Kammerspielfilm – opowiadał o kłopotach, samotności, samobójstwach, obłędach i tragediach rodzinnych. Piętnował obojętność świata wobec ludzkich problemów. Ogólnie cechowała go niewiara w człowieka. Najważniejsze z nich to:

Nurt fantastyczny – najczęściej filmy grozy, spowite aurą tajemniczości, obłędu, z pojawiającymi się zjawami, koszmarami nocnymi i atmosferą opadającą na bohatera niczym sieć pajęcza. Najważniejsze z nich to:

10. Wielka III komików

Chaplin Charles Spencer-angielski aktor i reżyser filmowy, scenarzysta, producent i kompozytor muzyki do swych filmów, jedna z najwybitniejszych postaci światowego kina. Utożsamiany z postacią małego włóczęgi w meloniku.
Urodził się w Londynie, od dzieciństwa występował z rodziną w music hallu, od 1907 w zespole pantomimicznym F. Carno. 1914 w czasie tournée po Stanach Zjednoczonych zaangażowany przez M. Senneta do filmu. Do 1919 wystąpił w kilkudziesięciu krótko- i średniometrażowych obrazach, m.in.: Charlie bokserem, Charlie włóczęga, Emigrant, Charlie policjantem, Psia dola, Charlie żołnierzem.
Czołowy reprezentant komedii slapstickowej, wprowadzał stopniowo do swych filmów dramatyczne problemy, takie jak nędza, głód, bezrobocie, zagrożenie wojną.
Zrealizował filmy, m.in.: Brzdąc (1921), Gorączka złota (1925), Cyrk (1928), Światła wielkiego miasta (1931), Dzisiejsze czasy (1936), Dyktator (1940), Monsieur Verdoux (1947), Światła rampy (1952), Król w Nowym Jorku (1957), Hrabina z Hongkongu (1966).
Opublikował wspomnienia Moja autobiografia (1964, wydanie polskie 1967). Laureat Światowej Nagrody Pokoju (1954). 1971 nagrodzony Oscarem za całokształt twórczości.

Keaton Buster, właściwie Joseph Francis Keaton (1895–1966), amerykański aktor, scenarzysta i reżyser filmowy, obok Ch. Chaplina najwybitniejszy przedstawiciel komedii slapstickowej. W musicalach występował od dziecka, w filmie od 1917. Wyróżniał się niezmiennie "kamiennym" wyrazem twarzy, nigdy – niezależnie od okoliczności – nie uśmiechał się.

W latach 20., na które przypadają szczytowe jego osiągnięcia, tworzył filmy o satyrycznym wydźwięku, ośmieszające vendettę Rozkosze gościnności (1923), obyczaje i styl życia finansjery amerykańskiej Marynarz na dnie morza (1924), przebieg wojny secesyjnej Generał (1926, uchodzi za szczytowe jego osiągnięcie) i in. Precyzyjnie dopracowywał gagi, posługiwał się humorem sytuacyjnym walcząc z przeciwnikami, maszynerią, żywiołami.

Lata 30. były zmierzchem jego popularności. Wystąpił w filmach: Buster nawarzył piwa, Buster rozdaje miliony i in. Przeżywał rozterki i depresje pojawiając się na ekranie okazjonalnie w epizodach, np. w Bulwarze Zachodzącego Słońca i Światłach rampy (1952, reż. Ch. Chaplin).

W 1957 S. Shelton zrealizował biograficzny film The Buster Keaton Story, w którym rolę Keatona odtwarzał D. O’Connor. Poprawiło to sytuację Keatona, który zaczął występować w TV i ponownie w filmie: Film Zabawna rzecz wydarzyła się na drodze do Forum 4 Clowns

Lloyd Harold, właściwie Harold Clayton Lloyd (1893–1971), amerykański aktor filmowy, obok Ch. Chaplina i B. Keatona trzeci z wielkich przedstawicieli komedii slapstickowej.

Zawsze elegancko ubrany, w słomkowym kapeluszu i rogowych okularach, prezentował dynamikę działania i optymizm właściwy Amerykanom, stąd przewyższał popularnością na rodzimym terenie swych konkurentów. Filmy Harolda w zakresie nośności ideowej były jednak mniej skomplikowane, wywodziły się z sennetowskiej koncepcji "śmiechu dla śmiechu".

Na ekranie pojawił się w 1914. Początkowo występował pod pseudonimem Lonesome Luke. W sumie nakręcił ok. 300 filmów. Najlepsze powstały pomiędzy 1922 i 1928: Jeszcze wyżej (1923), Niech żyje sport (1925) F.C. Newmeyera, S. Taylora, The Kid Brother i in.
W latach 30. utrzymał swą pozycję grając w filmach: Kinomaniak (1932, współreżyser), Koci pazur (1934, reż. S. Taylor), Mleczna droga (1936, reż. L. McCarey, N.Z. McLeod) i in. Ostatni raz wystąpił przed kamerą w 1947. Od lat 30. często był producentem swych filmów.
W 1953 otrzymał Oscara jako "mistrz komedii i dobry obywatel". W 1962 powstał montażowy film Komiczny świat Harolda Lloyda, rok później The Funny Side of Life.

Langdon Harry (1884-1944), amerykański aktor filmowy, także reżyser i scenarzysta. Karierę komika rozpoczynał w cyrku. Należał do wyróżniających się przedstawicieli komedii slapstickowej. Wykreował obraz komika o białej twarzy (duża warstwa pudru) i naiwnym spojrzeniu niewinnego, zagubionego w świecie dziecka. 1924–1927 występował w krótkometrażowych filmach M.Sennetta.

Wybrane filmy pełnometrażowe: Tramp, Tramp, Tramp (1926, reż. H. Edwards), The Strong Man (1926), Long Pants (1927) F. Capry, Hallelujah, I'm a Bum (1933, reż. L. Milestone), Zenobia (1939, reż. G. Douglas), Hot Rhytm (1944, reż. W. Beaudine) i in.

Laurel Stan, Flap, właściwie Arthur Stanley Jefferson (1890-1965), amerykański aktor filmowy angielskiego pochodzenia. Wraz z O. Hardym stworzył najbardziej popularny tandem komediowy w dziejach kina, znany w Polsce pod pseudonimami Flipa i Flapa.
Laurel debiutował w zespole musicalowym F. Karno, będąc dublerem Ch. Chaplina. W czasie pobytu w Ameryce opuścił zespół i związał się z filmem (1917). Początkowo występował indywidualnie, od 1927 w towarzystwie Hardy'ego.
Na ekranie Flip był osobowością pozornie słabszą, głupkowatą, podporządkowującą się decyzjom Flapa, w rzeczywistości Laurel dominował przy realizacji filmów, dostarczając pomysłów inscenizacyjnych, obmyślając gagi, a nawet przejmując reżyserię.

Był jedną z czołowych postaci światowej burleski, wyróżniając się talentem komediowym. W 1960 otrzymał Oscara za twórczy wkład w rozwój komedii filmowej

11. V wytwórni Hollywood

Pięć wytwórni filmowych

- Metro Goldwyn Mayer

- Warner

- Paramount

- 20th century fox

- RKO

Dzisiaj liczą się także Universal i Columbia

12. . Nieme adaptacje literatury polskiej w Europie

* Quovadis (1912) włoska ekranizacja, film niemy

* Carewicz 1918 napisała Zapolska

* Lord Jim 1925 Josepha Conrada


13. Dźwięk w kinie kiedy dlaczego i jaki film był pierwszy

W 1922 roku opatentowano metodę zapisu dźwięku (udźwiękowienia) na taśmie filmowej, co wpłynęło na szybki rozwój sztuki kinematograficznej pod względem technicznym, jak i artystycznym. Pierwszy fabularny film dźwiękowy – Śpiewak jazzbandu Alana Croslanda powstał dopiero pięć lat później – 6 października 1927 roku.

PRZEŁOM DŹWIĘKOWY

1.      USA

Wytwórnia braci Warner wykupiła patent systemy dźwiękowego Vitaphone, który ulepszyli. Wyróżniał się doskonałością techniczn.a i elminował dotychczasowe błędy: absolutnie synchornizował dźwięk z ibraazem, zapis dźwiękowy był na tej samej taśmie celuloidowej i można było łatwo wzmocnić dźwięk. I tak sprawę przesądziła premiera pierwszego filmu dźwiękowego Warnerów „Śpiewak Jazzbandu“ ( 6 październik 1927 r) w reżyserii Alana Croslana, gdzie głównego bohatera grał Alem Jolson. Był to film niemy z obszernymi wstawkami śpiewanymi i dosłownie jedną kwestią dialogową. Rozpoczęła się era kina dźwiękowego. W latach 1928 a 1930 cała produkcja przeszła na dźwięk, tylko w Japonii i ZSRR filmy nieme produkowano do roku 1934.

Wyróżnia się: sound-on-disc jak Śpiewak Jazzbandu czyli system Vitaphone oraz sound-on-film jak system Phonofilm Lee de Foresta.

2.      Nowe gatunki

Powstały nowe gatunki filmowe takie jak filmy muzyczne. Zdobyły one popularność dzięki możności wykorzystania wielkich amerykańskich spektakli rozrywkowych. Czołowym oprócz śpiewaka filmem okazał się „Trubadurzy New Yorku“ (1929), a także „Parada miłości“ (1929), „Wesoła wdówka“. Wyróżnił się także film taneczny pod koniec lat 30tych: „Panowie w cylindrach“, „roberta“. Niektórzy historycy wymieniają „Dusze Czarnych“

Vidora jako pierwszy film dźwiękowy artystyczny, który ukazuje społeczęństwo czarnych (nie gra tam ani jeden biały). Komedia się zmieniła, stara burlesqa nie miała szansy przetrwania. Rozwineły się komedie romantyczne i melodramaty.

3.      Europa

Po wprowadzeniu dźwięku, Ameryka przez chwile napotkała bariery językowe. Tę sytuację postanowiły wykorzystać dwie największe kinematografie: niemiecka i francuska. Pierwszym filmem, który zdobył wielkie uznanie w Niemczech, dla których lata 1929-32 były jak złoty wiek filmowy, był film dokumentalny Waltera Ruttmana „Melodia świata“. Zaraz potem przybyły gościnne z Ameryki Von Sternberg zadziwił nowymi środkami w „Błękitnym Aniele“ 1930. Głównym reżyserem niemieckim uznaje się Fritza Langa, który nakręcił w 1931 „M-morderca“. Krótki rozkwit niemieckiego filmu dźwiękowego tuż przed dojściem do władzy Hitler zaznaczył się kilkoma arcydziełami. Filmy te rzadko dotyczyły bezpośrednio polityki a jednak nie były od tego tematu dalekie.

Dla Francji jednak odwrotnie niż dla Niemiec, początek ery dźwiękowej okazał się katastrofalny. Początki były trudne ponieważ producenci i dystrybutorzy finansujący pierwsze francuskie dżwiękowce starannie odgrodzili widza od filmów zagranicznych, które zdobyły już pewien stopień doskonałości. Zarówno Błękitnego Anioła jak i Dusze Czarnych wyświetlano z dwuletnim opóźnieniem. Zamiast tego producenci zatrudniali czwartorzędnych ręzyserów i rzucali na ekrany pośpiesznie i niezaradne adapracje wszystkich przebojów teatralnych ostatnich kilkudziesięciu lat. Przykładem niech będzie „Jaś z Księżyca“ 1931. Marcel Pagnol nakręcił „Angele“ i „Żonę Piekarza“, które były filmami dobrymi... Po drugiej stronie stał Rene Clair, który zadebiutował komedią „ Pod dachami Paryża“ w 1930 r, a następna komedia „Milion“ w 1931 była triumfem.

4. Skutki artystyczne:

Produkcję amerykańskie nie chciały tracić konsumentów w krajach europejskich. Zdecydowali się realizować specjalne obcojęzyczne wersje swoich filmów. Paramount otworzył w Paryżu swój europejski ośrodek produkcyjny, w którym reżyserzy i dobrzy aktorzy francuscy, niemieccy, a także polscy nakręcali w tych samych dekoracjach sceny tego samego filmu, naśladując ślepo reżysera i aktora amerykańskiego. Dało to katastrofalne skutki artystyczne.

Nieco wczęsniej Jakub Karol, lwowski inżynier, wiósł kopię jakiegoś nowego filmu i wpadł ma pomysł aby zamienić słowa wypowiedziane przez aktorów po angielsku na słowa w innym języku. Tak narodził się dubbing, który przyniósł wielką fortunę a sztuce filmowej jeden z poteżnych ciosów. Zabieg ten, niestety, odebał największym aktorom część ich kreacji: sposób wypowiadania słowa, intonację, barwę głosu, charakterystyczne  cechy dykcji i zastępował niezdarnym tłumaczenie, wypowiadanym beznamiętnie przez gorszych aktorów. Pojawiła się groźba: wartościowy w oryginale film stawał się właściwie kilkoma różnymi filmami w różnojęzycznych dubbingach, filmami o wartości różnej, ale zawsze nizszej od oryginału.

Naturalizm dźwiękowy – dźwięk nie wprowadzał żadnych nowych wartości, nie jest nową jakością, jest tautologiczny, powiela to co jest na ekranie.

Przełom dźwiękowy przyciągnął ludzi do kin.

Napęd w kinematografii – w filmach niemych prędkość projekcji filmów była niereguralna np. Burleska. W filmach dźwiękowych praca projektora była stała, 24 klatki na sekundę.

 DŹWIĘK w FILMIE wg. Marka Hendrykowskiego:

Przełom dźwiękowy lat 1926-1930 poprzedziły nie tylko pionierskie doświadczenia współpracownika Thomasa Alvy Edisona, Williama Kennedy’ego, Laurie Dicksona z synchronicznym odtwarzaniem dźwięku za pomocą aparatu zwanego Kinetophonographem 1889 ale także trzy kolejne rewolucje dźwiękowe. Amerykański przemysł filmowy zawdzięcza swój prymat w dziedzinie filmu dźwiękowego serii prób nad udoskonaleniem systemu Phonofilm podjętych w latach 1923 – 1926 przez inżyniera Lee De Foresta, zrealizował on w tym okresie ponad tysiąc filmów dźwiękowych  a prawa do wynalazku wykupiła wytwórnia Fox Film Corporation. W tym samym roku wytwórnia braci Warner wykupiła od firmy Western Electric „Vitaphone“ i prawo do eksploatacji tego wynalazku, rozpoczynając w swym nowojorskim studiu na Brooklynie produkcję filmów z synchronicznym dźwiękiem zarejestrowanym na płytach gramofonowych.

Pierwszą konwencją artystyczną estetyczną związana z wykorzystaniem dźwięku w filmie był naturalizm dźwiękowy. Kino wczesnodźwiękowe odkryło wówczas na własny użytek znaczeniotwórcze możliwości: asynchronu, modulacji dźwiekowej, milczenia itp.

  1. skutki udźwiękowienia filmu

-„unieruchomienie „ aktorów niemych

-zwracanie uwagi na mikrofony , dodatkowe koszty

-trudności w realizacji dźwięku

-powrót do korzeni teatralnych , co utrudniało całkowite wejście kina dźwiękowego oraz jego realizacji

-mniejszenie możliwości kamery

-ograniczono rolę plenerów, ponieważ zdjęcia zaczęły być kręcone w idealnie cichych studiach

-zakończenie kariery wielu aktorów

-brak znajomości języka

-wejście do kina komedii alaptickowej

14. Pola Negri

Pola Negri, właściwie Barbara Apolonia Chałupiec (ur. 3 stycznia 1897 w Lipnie, zm. 1 sierpnia 1987 w San Antonio w Teksasie) – polska aktorka filmowa, międzynarodowa gwiazda kina niemego. Debiutowała w filmie Niewolnica zmysłów w 1914. Wystąpiła w także w innych polskich filmach: Żona, Studenci, Bestia (inny tytuł: Kochanka apasza), w cyklu Tajemnice Warszawy (Arabella, Pokój nr 13, Jego ostatni czyn). W tym czasie na cześć swojej ulubionej włoskiej poetki – Ady Negri przyjęła pseudonim artystyczny Pola Negri .

Kariera filmowa. W 1917 wyjechała do Berlina, gdzie występowała u Maxa Reinhardta. Zagrała w niemieckich filmach: Oczy mumii Mia, Carmen, Madame du Barry, Sumurun i in., reżyserowanych między innymi przez Ernsta Lubitscha. Były to najbardziej wartościowe artystycznie obrazy w całej jej karierze aktorskiej.

W 1923 przybyła do Hollywood i wystąpiła w filmach: Hiszpańska tancerka, Zakazany raj (wysoko oceniana przez krytykę za rolę carycy Katarzyny), Hotel Imperial, Miłość aktorki i wielu innych. Była rywalką innej ciemnowłosej divy Glorii Swanson.

W USA została gwiazdą kina niemego i symbolem seksu, do czego przyczyniły się także głośne romanse z Charlie Chaplinem i Rudolphem Valentino (zarzucano jej, że pogrzeb Valentino wykorzystała dla autoreklamy) oraz plotki o jej uczuciu do długoletniej przyjaciółki Margaret West.

Nie odniósłszy sukcesu w filmach dźwiękowych (Z rozkazu kobiety - z powodu silnego akcentu i niskiego głosu odczuwanego jako zbyt ordynarny jak na wielką gwiazdę), powróciła do Niemiec, gdzie początkowo kontynuowała karierę. Po dojściu do władzy nazistów minister propagandy Goebbels zakazał angażowania jej do filmów z powodu rzekomo żydowskiego pochodzenia. Uwolniona od podejrzeń w wyniku osobistej interwencji Hitlera, który był jej wielbicielem, zagrała ponownie w filmach Mazurka (Mazurek, 1935), Moskau-Shanghai (Moskwa-Szanghaj, 1936), Madame Bovary (1937), Tango Notturno (1937), Die fromme Lüge (Pobożne kłamstwo, 1938) i Die Nacht der Entscheidung (Decydująca noc, 1938).

Przed wybuchem wojny powróciła do Ameryki. Wystąpiła jeszcze w kilku filmach, jak He Diddle Diddle i The Moonspinners. Ostatni raz pojawiła się na ekranie w 1965. Po wojnie popadła w zapomnienie, ale dzięki swojej firmie maklerskiej żyła w dostatku. Zmarła w wieku 90-ciu lat.

W 1970 opublikowała wspomnienia Pamiętnik gwiazdy (wydanie polskie 1976).

15. Nitro Film- filmoteka narodowa

Filmoteka Narodowa – polska państwowa instytucja kultury zlokalizowana w Warszawie. Powstała w kwietniu 1955. Do 1970 istniała pod nazwą Centralne Archiwum Filmowe, a następnie, do 1987, jako Filmoteka Polska.

Od początku istnienia jest członkiem Międzynarodowej Federacji Archiwów Filmowych, organizacji zrzeszającej większość archiwów filmowych świata. Zbiory taśm filmowych i archiwaliów zgromadzone w Filmotece Narodowej należą do największych w Europie.

Do zadań statutowych Filmoteki Narodowej należy:

zachowanie dziedzictwa kulturowego kinematografii polskiej i wybranych dzieł kinematografii światowej,

gromadzenie wszelkich form dokumentacji historyczno-filmowej, oraz systematyczna konserwacja i opracowywanie tych zasobów

KONSERWACJA I DIGITALIZACJA PRZEDWOJENNYCH FILMÓW FABULARNYCH W FILMOTECE NARODOWEJ W WARSZAWIE     

Projekt współfinansowany jest ze środków Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego w ramach XI Priorytetu „Kultura i dziedzictwo kulturowe” Programu Operacyjnego Infrastruktura i Środowisko.

Pełnej rekonstrukcji poddane będą trzy tytuły:

MANIA. HISTORIA PRACOWNICY FABRYKI PAPIEROSÓW   (Mania. Die Geschichte einer Zigarettenarbeiterin) reż. Eugen Illes, Niemcy 1918

PAN TADEUSZ   reż. Ryszard Ordyński, Polska 1928

ZEW MORZA  reż. Henryk Szaro, Polska 1927

16. Cenzura filmowa- znaczenie, typologia, przykłady

-jest to zjawisko powszechne

-arbitrlarnie stosowane reguły ( co może być a co nie może być zawarte lub opisane w filmie)

M. Henrykowski – cenzura filmowa- oficjalna kontrola filmów , widowisk, kaset video , płyt DVD dokonywana przez specjalny rząd , który ocenia film pod względem politycznym i obyczajowym , moralnym udzielając lub odmawiając filmowi cenzury na danym terytorium.

Pola znaczeniowe :

-kontrola rządowa treści filmów i filmowców oraz innych mediów mówiących o filmie , reklamie , dystrybucji

- procesy sądowe i inne kary za naruszenie kodeksu prawnego danego kraju

-cenzura jako regulacja treści filmów poprzez samych producentów lub ludzi związanych z przemysłem filmowym ( samoregulacja lub autocenzura )

-działalność grup nacisku i instytucji niezwiązanych z przemysłem filmowym , którzy próbują wpłynąć na treść albo doprowadzić do zaprzestania wyświetlania tego filmu.

Typologia cenzury :

- prewencyjna –kontrola zewnętrzna w stosunku do kina, nakładana przez osoby , które nie są związane z przesyłem filmowym . np. zakazy dystrybucji , wycinanie scen , wytoczenie procesów sądowych , kary pieniężne , wyciszenie dźwięku , nietypowe kampanie prasowe, palenie kopi filmowych

-represyjna- kontrola wewnętrzna prowadzona przez ludzi filmu’ ,przez producentów którzy tworzą praktyki samoregulacyjne. Może obejmować zmiany treści filmu , kontrolę marketingu i materiałów promocyjnych i represje personalne

17. Geneza praktyk samoregulacyjnych w USA

Samoregulacja to zespół mechanizmów, dzięki którym firmy uczestniczą w tworzeniu przepisów

regulujących funkcjonowanie rynku reklamowego oraz nadzorują ich przestrzeganie. Choć

procedury samoregulacji w różnych krajach różnią się, to podstawy systemu samoregulacji oparte

są na zasadach zawartych w Międzynarodowym Kodeksie Reklamy (International Code

of Advertising), opracowanym przez Międzynarodową Izbę Handlu (International Chamber

of Commerce).

Już w początkowym okresie rozwoju kapitalizmu ujawniło się poważne źródło

destabilizacji społeczno-politycznej i gospodarczej w postaci buntów robotniczych,

świadczących o zakłóceniach w samoregulacji systemu rynkowego, a ściślej biorąc na styku

rynku kapitałowego z rynkiem pracy.

W usuwaniu tych zakłóceń, powtarzających się w

różnych krajach, nie mogły istotnie pomóc związki zawodowe, po raz pierwszy

zalegalizowane w Niemczech w 1869r. Koncentrowały się one przez prawie sto lat na

pełnieniu roli przewodniej w tych buntach, gdyż nie miały szans na traktowanie partnerskie.

Szybko jednak zaczęto stosować metodę neutralizującą to źródło zakłóceń w systemie

gospodarki rynkowej, a mianowicie tłumienie buntów przez siły policyjne i wojskowe. Ten

typ interwencjonizmu państwa, wspomagającego rozwój gospodarki rynkowej, był

charakterystyczny aż do Wielkiego Kryzysu lat 1929-1933, w czasie którego musiano jednak

zastosować nowe sposoby stabilizowania sytuacji społecznej przy pomocy interwencjonizmu

socjalnego. Dopiero wtedy również w USA powstały związki zawodowe (w 1935 roku).

Po II Wojnie Światowej utrwaliło się – istniejące do dnia dzisiejszego - rozwiązanie

zastępcze wobec brakującego mechanizmu regulacji proporcji w podziale dochodu między

kapitał i pracę. Ma ono charakter mechanizmu społecznego, a nie ekonomicznego, lecz

stanowi prawnie usankcjonowaną formę umów społecznych, zawieranych pod kuratelą

państwa przez pracodawców ze związkami zawodowymi.

Drugie tradycyjne źródło kryzysogenne mogłoby być określane nazwą paradoksu

Keynesa, gdyż objawia się ono w postaci zbadanej przez niego, pozornie niewiarygodnej,

prawidłowości systemu gospodarki rynkowej. Oto bowiem niewątpliwa cnota społeczna, jaką

jest zwiększanie skłonności do oszczędzania, może rodzić groźne dla całego społeczeństwa

skutki w postaci głębokiego kryzysu gospodarczego. Zagrożenie takie powstaje, gdy

wzrostowi oszczędności towarzyszy spadek popytu konsumpcyjnego, a w ślad za tym

zmniejszenie produkcji i zysków, aż do bankructw powiązanych ze sobą firm różnych branż.

Taki właśnie proces dokonywał się przed Wielkim Kryzysem. Towarzyszyło mu narastające

bezrobocie. Państwa zwalczały bezrobocie przez ograniczanie importu przy pomocy

instrumentów protekcyjnych oraz przez wspomaganie eksportu w drodze dewaluacji, a więc

nadmiernych emisji pieniądza. Okazało się, iż w wyniku takiego interwencjonizmu we

wszystkich krajach rozwiniętych, nie wyłączając USA, następował spadek popytu nie tylko

wewnętrznego, lecz i zagranicznego, co doprowadziło do wspomnianego katastrofalnego

kryzysu międzynarodowego.

Zmiana charakteru interwencjonizmu, zwłaszcza w Stanach Zjednoczonych, w kierunku tzw. New Deal’u (Nowego Ładu), miała na celu w mniejszym stopniu naprawianie

samego systemu gospodarki kapitalistycznej, aniżeli usunięcie ogromnie uciążliwych dla

społeczeństwa skutków kryzysu. Dopiero pod koniec II wojny światowej rozpoczął się na

dużą skalę proces konstruowania nowych rozwiązań systemowych. Polegał on w pierwszym

rzędzie na wprowadzeniu międzynarodowej koordynacji polityki handlowej państw, co w

sposób trwały pozwoliło na utrzymanie w ryzach protekcjonizmu. Jednocześnie zostały

stworzone warunki do koordynacji polityki kursowej państw w oparciu o zasilanie rezerw

walutowych, a także pomoc kredytową. Rozwiązania te wprowadzono wraz z nowymi

międzynarodowymi instytucjami, zajmującymi się ich realizacją, a zwłaszcza GATT-em,

przekształconym w 1995 roku w Światową Organizację Handlu oraz Międzynarodowym

Funduszem Walutowym i Bankiem Światowym .

Kodeks Haysa (ang. Hays Code, Production Code, The Motion Picture Production Code of 1930) − spisany w latach 30. XX wieku kodeks zajmujący się dopuszczalnością scen przedstawianych w filmach produkowanych i dystrybuowanych w Stanach Zjednoczonych. Nazwa pochodzi od nazwiska Williama Harrisona Haysa, amerykańskiego polityka i dyrektora generalnego poczty, któremu powierzono stworzenie kodeksu.

Kodeks zabraniał m.in. pokazywania nagości czy zmysłowych tańców, porodów, przedstawiania związków mieszanych (białych i kolorowych), nawiązywania do nietypowych zachowań seksualnych np. homoseksualizmu, „instruowania”, jak dokonywać przestępstw (np. włamań, podpaleń, przemytu). Zabronione było również ośmieszanie religii i przedstawianie osób ją reprezentujących jako czarnych charakterów bądź postaci komicznych oraz spożywanie alkoholu, o ile nie było to absolutnie wymagane przez scenariusz (podobnie rzecz miała się np. z namiętnymi pocałunkami). Kodeks nakazywał, aby w pozytywnym świetle przedstawiać rodzinę i małżeństwo, zaś zdradę jako rzecz nieatrakcyjną, za którą człowieka może spotkać kara. Sceny zabójstw, tortur, znęcania się nad dziećmi bądź zwierzętami miały zostać albo usunięte, albo stonowane, aby nie gorszyły widzów.

18. Reading system

od 11 listopada 1968 roku w USA obowiązuje rating system- system oceny wiekowej

G- general audianees – dla wszystkich

M- matur – dojrzała publiczność

R- restriced- film nie jest dla dzieci poniżej 17 lat

X- powyżej 16 lat , a potem 17

-Początkowo miały być tylko 3 kategorie

-Zachowano obecnie odwoływanie się do kodeksów filmowych

-Najbardziej myląca była kategoria M => M= PG lub M= PG13 , lata ’80 rozbiły tę kategorię

- zaczęto dodawać dodatkowe adnotacje o przyczynach zakwalifikowania filmu do danej kategorii

-pożądane są tylko 3 kategorie

-jeżeli dany film został zakwalifikowany do literki R , film musiał być jeszcze raz poddany klasyfikacji

-1990 r nowa kategoria NC17- filmy tylko dla dorosłych

- filmy klasyfikują profesjonaliści , członkiem komisji musi być rodzic ; każdy z członków musi zaproponować jakąś klasyfikację

- reżyser może się odwołać od decyzji , poddanie do ponownej oceny

19. Historia TV

Rozwój TV

  1. Początki telewizji – fotokomórka

• W 1875 roku Ernest von Siemens konstruuje pierwszą fotokomórkę

• W 1877 roku Julian Ochorowicz, polski psycholog, tworzy teoretyczne podstawy

telewizji monochromatycznej; obraz składa się z malutkich punkcików

• W 1884 roku Paul Nipkow, na bazie fotokomórki konstruuje tarczę potrafiącą dokonać

mechanicznio-optycznej analizy i syntezy obrazu

  1. Oscylator Katodowy

• W 1897 roku Karl Braun wynajduje oscylator katodowy – wirujące tarcze Nipkowa zastępuje lampa próżniowa z promieniowaniem katodowym, regulowanym przez elektromagnesy

• W 1907 roku w Petersburgu skonstruowano prototyp kineskopu na bazie oscylatora katodowego

  1. Dalszy rozwój telewizji

• W 1911 roku Wladimir Zworykin konstruuje kamerę wykorzystującą lampę próżniową Brauna

• W 1923 roku po emigracji do USA Zworykin dokonuje pierwszej transmisji obrazu

telewizyjnego drogą radiową przy zastosowaniu opracowanej przez siebie technologii

• W 1924 roku również w Szkocji John Baird przekazuje obraz na odległość – powstaje

konkurencja między dwoma systemami

  1. Telewizja kolorowa

• W 1925 roku Wladymir Zworykin konstruuje pierwszy kolorowy kineskop

lecz nie jest to jeszcze udane rozwiązanie

• W 1928 Zworykin tworzy ikonoskop, urządzenie do umożliwiające elektroniczną

analizę obrazu

  1. Początki nadawania programu

• W 1929 roku w Wielkiej Brytanii uruchomiona zostaje pierwsza stacja nadawcza; Wykorzystano w niej technologię opracowaną przez Birda

• W 1935 roku w Berlinie zaczyna nadawać pierwszy regularny program telewizyjny

• W tym samym roku w Polsce w Państwowym Instytucie Telekomunikacyjnym i w Polskim

Radiu prowadzone są pierwsze eksperymenty z transmisją programów telewizyjnych

  1. Rok 1936

• W Wielkiej Brytanii przy użyciu elektromechanicznej technologii Birda zaczęto

nadawać stałe programy

• W USA rozpoczęto emisję programu

• W Berlinie przeprowadzono transmisję meczu piłkarskiego Niemcy – Włochy

• Na szczycie Empire State Building zainstalowano nadajnik Zworykina

  1. Pierwsze standardy

• W 1941 roku Narodowa Amerykańska Komisja ds. Telewizji ustala pierwszy standard obrazu –525 linii i 30 klatek na sekundę

• W 1953 roku powstaje system elektroniczny NTSC, do dziś rozpowszechniony w Stanach

• W 1956 roku powstaje system SECAM rozpowszechniony na Francję i kraje obozu

socjalistycznego

• W 1963 roku Telefunken opracowuje system PAL, który jest powszechnie stosowany w

Europie

Telewizja w Polsce

• W 1937 roku z nadajnika w Hotelu Warszawa nadawane są pierwsze eksperymentalne programy telewizyjne

• W 1952 roku transmisja pierwszego oficjalnego programu telewizyjnego – studio wyborcze przed wyborami do Sejmu PRL

• W 1954 roku Polski Doświadczalny Ośrodek Telewizyjny nadaje raz w tygodniu regularne audycje telewizyjne

• W 1961 roku program telewizyjny nadawany jest już 7 dni w tygodniu

• W 1971 roku TVP transmituje pierwszy program w kolorze; TVP przyjmuje system SECAM

• 29 grudnia 1990 roku Sejm przyjmuje ustawę o radiu i telewizji

W której dekadzie TV rozwinęła się najbardziej dynamicznie

Lata 50 to lata masowej telewizji, dynamiczny rozwój tej techniki. Wg Wiesława Godzica przyczynami rozwoju były: wzrost gospodarczy po II wojnie światowej, baby boom, zmiana stylu życia w Ameryce i Europie Zachodniej. W tym okresie telewizja wygrała z kinem, otrzymała miano elektrycznego serca każdego domu, domownika.

Telewizja globalna

Telewizja globalna to pojęcie, które pojawiło się w latach 60 XX wieku. W tych latach pojawiły się zjawiska globalne, nastąpił postęp komputerowy i komunikacyjny. Globalna telewizja to także globalna ekologia, więcej kanałów telewizyjnych, światowy zasięg i nasycenie tematem. Wyróżnia się cztery etapy telewizji globalnej:

  1. Lata 60- obraz kolorowy, taśmy video (paleotelewizja)

  2. Lata 70- rozwój telewizji satelitarnej (paleotelewizja)

  3. Lata 80- pojawiły się sieci globalne np. CNN, rozwój grafiki komputerowej (neotelewizja)

  4. Lata 90- szybsza komunikacja, informacje z terenu do redakcji

Pojęcia

  1. Paleotelewizja- Telewizja tradycyjna, bazującą na instytucjonalnych strukturach. To telewizja o „pedagogicznym” modelu komunikacji nadawca- odbiorca.

  2. Neotelewizja- Nowa formuła powstała w latach 80. Następuję nacisk na większą interakcję między nadawcą a odbiorcą. Nadawca staje się Demiurgiem, podporządkowuje program do potrzeb widza i upodobań.

Gatunki w TV:

Program telewizyjny – telewizyjna produkcja audiowizualna, podstawowa jednostka ramówek stacji telewizyjnych, która charakteryzuje się określonym gatunkiem telewizyjnym.

Gatunek telewizyjny to wyróżniający się ze względu na swój cel i formę rodzaj programów telewizyjnych. Wykorzystuje on pewną uznaną przez producentów i widzów konwencję przedstawiania świata.

Gatunki telewizyjne:

20. Reklama (typ, reklama polityczna)

Reklama (z łac. reclamo, reclamare) – informacja połączona z komunikatem perswazyjnym. Zazwyczaj ma na celu skłonienie do nabycia lub korzystania z określonych towarów czy usług, popierania określonych spraw lub idei (np. promowanie marki).

Reklama przybiera różną postać – od rzetelnej informacji o cechach produktu, spotykanej głównie w prasie specjalistycznej, po wychwalanie produktu bez rzetelnej informacji merytorycznej o przedmiocie reklamy, co często przypisuje się reklamie telewizyjnej.

Czasami reklama występuje w formie ukrytej – np. firmy organizują prezentacje własnych technologii czy też piszą artykuły do prasy specjalistycznej na ich temat – co jest na pograniczu reklamy i edukacji lub ukazywane są przedmioty, będące towarami określonej marki, umieszczone w kontekście filmu fabularnego.

Czasem reklama łączona jest z korzyściami dla osób decydujących o skorzystaniu z przedmiotu reklamy – np. firmy sponsorują wyjazdy szkoleniowe lub pseudoszkoleniowe w atrakcyjne miejsca – co jest na pograniczu reklamy i korupcji.

Ponieważ celem reklamy jest skuteczność ich oddziaływania na odbiorcę, dlatego można się spotkać w reklamie z treściami wywołującymi np. skandal obyczajowy lub procesy sądowe. Dzięki temu wzrasta zainteresowanie wokół reklamy a tym samym siła oddziaływania kampanii reklamowej.

Ważną cechą odróżniającą w komunikacji poprzez media reklamę od public relations jest to, że reklama jest formą płatną, tzn. reklamodawca płaci mediom za nadanie komunikatu reklamowego i ma nad tym komunikatem pełną kontrolę.

Zdecydowana większość reklam charakteryzuje się celami komercyjnymi. Można jednak wyróżnić również reklamę społeczną oraz reklamę polityczną. Ponadto istnieją zjawiska łączące ze sobą wymienione typy reklam – reklamy powstające w ramach kampanii marketingowych łączących cele komercyjne z celami społecznymi (tak prowadzony marketing określa się mianem marketingu społecznie zaangażowanego (ang. Cause Related Marketing). Tego typu reklam nie należy mylić z reklamami społecznymi.

Korzyści reklamy:

Powszechna informacja o produkcie.

Finansowanie mediów działalności sportowej, kulturalnej.

Kształtowanie postaw społecznych

Funkcje reklamy

Edukacyjna

Informacyjna

Wspierania sprzedaży (przypominanie, nakłanianie)

Konkurencyjna

Manipulacyjna

Komplementarności

zachęcająca

przypominająca

Typy reklam:

- prasowa

- radiowa

- internetowa

- telewizyjna

- bilboardowa

Reklama polityczna to jedna z technik marketingu politycznego. Reklama polityczna nastawiona jest na natychmiastowy efekt, na wywarcie wrażenia „tu i teraz”. Jej głównym celem jest spowodowanie napłynięcia głosów wyborczych i poparcia dla promowanego polityka czy partii, która jest produktem. Reklama polityczna posługując się komunikatem perswazyjnym, podkreślając wybrane cechy polityka czy partii staje się często wybiórcza, a bywa że i nierzetelna. Miernikiem skuteczności tej reklamy – tak jak każdej innej – jest wzrost „sprzedaży” czyli poparcia, co przekłada się na uzyskanie głosów wyborczych przez promowaną osobę lub ideę

21. Wideoklipy ( fazy rozwoju, cechy charakterystyczne)

Teledysk (wideoklip) – forma sztuki filmowej towarzysząca utworowi muzycznemu, inspirowana filmem reklamowym. Z reguły fabuła teledysku nawiązuje do tematu utworu. Rozpowszechniony od początku lat 80., m.in. za sprawą amerykańskiej telewizji muzycznej MTV.

Początkowo charakterystyczną cechą teledysków był swoisty montaż scen: żywiołowy ruch w kadrze pokazywano w szybko zmieniających się krótkich ujęciach. Obecnie najczęściej sposób prezentacji dobierany jest do nastroju wykonywanego utworu muzycznego.

Teledysk w znaczeniu dzisiejszym powstał w 1975 r., kiedy to brytyjska grupa Queen nakręciła teledysk promujący utwór "Bohemian Rhapsody". Zdjęcia trwały cztery godziny, a produkcja, dzięki wykorzystaniu wozu transmisyjnego menadżera, kosztowała 4.500 funtów. Wszystkie efekty specjalne (m.in. efekt wielokrotnego cienia, będący wówczas szczytem techniki) zrobiono podczas nagrania. Już wcześniej zespół The Beatles nakręcił wiele filmików muzycznych, m.in. do piosenek: "Day Tripper", "All You Need Is Love", "Hey Jude", "Something". Także w Polsce, jeszcze we wczesnych latach 60. XX w., nagrywane były krótkie dwu-, trzyminutowe filmy muzyczne z udziałem grup muzycznych lub pojedynczych piosenkarzy; emitowano je w telewizji jako przerywniki pomiędzy programami.

Za rewolucyjny i zarazem najlepszy teledysk w historii uznaje się klip nagrany do piosenki "Thriller" Michaela Jacksona. To rozbudowana, czternastominutowa etiuda filmowa, w której piosenka wpleciona jest w fabułę utrzymaną w konwencji horroru. Jest pierwszym teledyskiem, do którego realizacji zatrudniono twórcę filmów fabularnych. Jego reżyserem jest John Landis (m.in. komedia The Blues Brothers). Najdroższy teledysk w historii to "Scream" Michaela Jacksona, który kosztował 6 000 000 $. Za artystę tworzącego najbardziej kontrowersyjne teledyski uznaje się Marilyna Mansona.

22. MTV (pojecie innej MTV)

MTV (skrót od Music Television) to najpopularniejsza stacja muzyczna na świecie, należąca obecnie do MTV Networks, wchodzącej w skład Viacomu. Stację odbierać można za pośrednictwem telewizji satelitarnych i naziemnych oraz sieci kablowych. MTV powstała w 1981 roku w Stanach Zjednoczonych, posiadając na początku licencje na emisję 180 teledysków i docierając do około dwóch milionów odbiorców. Od czasów założenia do dziś przewija się jako jedna z wizytówek kultury masowej, kształtuje trendy, zachowania i modę. Jej wpływ jest tak wielki, że w socjologii czasem używa się określenia Pokolenie MTV[1]. Pierwszym teledyskiem wyemitowanym w MTV był Video Killed the Radio Star - The Buggles. Obecnie MTV posiada licencje na emisję tysięcy teledysków, a jej widownia sięga półtora miliarda osób, w ponad stu czterdziestu krajach na całym świecie. MTV szczyci się, że wypromowała takie gwiazdy jak: Michael Jackson, Britney Spears, Justin Timberlake, 50 Cent, Eminem i Madonna.

HISTORIA:

1981

- 1 sierpnia: startuje MTV, co ma ogromny wpływ na muzykę oraz powstanie nowej formy artystycznej – teledysku.

- Pierwszy teledysk wyemitowany przez MTV to „Video Killed the Radio Star” zespołu The Buggles.

- Pierwsi VJe MTV: Nina Blackwood, Mark Goldman, Alan Hunter, J.J. Jackson i Martha Quinn.

1982

- 1 marca: Pierwsza kampania autopromocyjna MTV “I Want My MTV”, w której udział wzięły gwiazdy: Pete Towsend, Stevie Nicks, Mick Jagger, Adam Ant, Pat Benatar, The Police i David Bowie.

- Wraz z teledyskiem do piosenki “White Wedding”, emitowaną przez MTV, rozpoczyna się światowa kariera Billy’ego Idola.

1983

- 31 marca: Teledysk Michaela Jacksona „Beat It” ma swoją światową premierę na MTV i tym samym jest pierwszym teledyskiem czarnoskórego artysty w tej stacji.

- 17 czerwca: wielki konkurs MTV i The Police. Zwycięzca wraz z 25 przyjaciółmi leci prywatnym samolotem „MTV Party Plane” na koncert zespołu The Police.

- 2 grudnia: premiera 14-minutowego filmu Michaela Jacksona „Thriller”

1984

- 14 września: pierwsza ceremonia rozdania nagród MTV – MTV Video Music Awards, prowadzona przez Bette Midler i Dana Aykroyda. Podczas gali ma miejsce pierwszy, szokujący występ Madonny z piosenką „Like a Virgin”, gdzie artystka kusi publiczność, turlając się po scenie w ślubnej sukni.

1986

- MTV emituje kampanię przeciw braniu narkotyków „Just Say No”, wyprodukowaną przez administrację Ronalda Reagana (Departament of Heath and Human Services)

- 21 listopada: pierwsza kampania społeczna MTV – „Rock Against Drugs”.

1988

- MTV ogłasza powstanie „MTV Internacional” – godzinny, program MTV po hiszpańsku, emitowany na Telmundo Network.

- 6 sierpnia: startuje „YO! MTV Raps”- w tym czasie rodzi się coraz silniejsza kultura muzyki rap.

1989

- 3 marca: światowa premiera skandalizującego teledysku Madonny „Like a Prayer”.

- 7 listopada: MTV Europe rozpoczyna nadawanie w Berlinie Wschodnim.

1990

- 21 stycznia: startuje seria koncertów bez prądu „Unplugged” (pierwsi artyści: Sqeeze, Nirwana, Eric Clapton, Mariah Carem, Sting, Sheryl Crow, Paul McCartney, Tony Bennett i Bruce Springsteen).

- 13 marca: MTV Europe zaczyna docierać do Polski, Czechosłowacji, Izraela i Kenii

- 22 października: startuje MTV Brasil z 24-godzinnym programem po portugalsku.

- Startuje wielokrotnie nagradzany program MTV „Sex In the 90’s”, który pokazuje zmiany następujące w życiu seksualnym Amerykanów.

1991

- 26 lutego: MTV Europe zaczyna nadawanie w Rosji. Jest pierwszym 24-godzinnym nie-sowieckim kanałem

- 1 maja: powstają pierwsze w historii koncerty „Unplugged” z udziałem artystów hip hopowych (artyści: L.L. Cool J z MC Lyte, De La Soul i A Tribe Called Quest).

- 29 września: premiera teledysku „Smells Like Teen Spirit” Nirvany. Zaczyna się dominacja muzyki „grunge”

- 1 grudnia: MTV rozpoczyna światową kampanię, mająca na celu uświadamianie niebezpieczeństwa jakim jest AIDS, pt. ”Respect Yourself, Protect Yourself”.

1992

- 1 maja: w MTV startuje prekursor programów typu reality show, „Real Word”.

- 10 czerwca: pierwsza ceremonia rozdania nagród filmowych MTV, „MTV Movie Awards”, w której pojawiają się niekonwencjonalne kategorie.

- 16 czerwca: startuje pierwsza kampania MTV, zachęcająca do udziału w wyborach i udziału w polityce „Choose Or Loose”. Obywa się telewizyjna dyskusja z kandydatem na prezydenta Billem Clintonem oraz wywiad z ówczesnym prezydentem Bushem.

- 8 marca: startuje serial animowany „Beavis and Butthead”.

- 1 października: startuje MTV Latin America – 24-godzinny kanał po hiszpańsku.

1994

- 8 września: Michael Jackson i Lisa Marie Presley, podczas ceremonii Video Music Awards, namiętnie „udowadniają” na oczach milionów widzów, że ich romans ma się dobrze.

- 24 listopada: pierwsza ceremonia MTV Europe Music Awards. Wydarzenie odbywa się w Berlinie, pod Brama Brandenburską. Galę prowadzi Tom Jones.

1995

- 21 kwietnia: staruje MTV Mandarin – kanał jest skierowany do chińskiej publiczności na Tajwanie, Chinach, Singapurze i Hong-Kongu. Jest szóstą międzynarodową siecią.

- 5 maja: start siódmej międzynarodowej sieci MTV – MTV Southeast Asia. Kieruje swój program do widzów w: Indonezji, Indiach, na Filipinach, Hong Kongu i Singapurze.

- Październik: startuje strona MTV www.mtv.com, wprowadzając MTV do Internetu

1996

- Startuje siostrzany kanał MTV – MTV2, jako uzupełnienie MTV

- Staruje „MTV Yak Live” – jeden z pierwszych programów typu talk show, gdzie publiczność, za pomocą Internetu, może brać udział w rozmowie z artystami i między sobą.

- Powstaje MTV India – 24 –godzinny kanał w języku Hindi i angielskim.

1997

- Startuje MTV Nordic – 24-godzinny kanał po angielski, skierowany do publiczności w Szwecji, Danii, Norwegii, Estonii, na Wyspach Owczych, Finlandii, Łotwie i Litwie.

- MTV rozpoczyna regionalizację w Europie, startują: MTV UK & Ireland, MTV Italy, MTV Germany (niemieckojęzyczny kanał nadający w Niemczech, Austrii i Szwajcarii)

- Startuje MTV Australia

1998

- Startuje MTV Russia

- MTV2 startuje w Wielkiej Brytanii w Internecie i jako telewizja cyfrowa.

- 6 listopada: MTV rozpoczyna kampanię przeciw przemocy: „Fight For Your Right: Take A Stand Against V iolence”. Kampania otrzymała nagrodę Emmy.

- MTV Europe w kooperacji z UNAIDS i Bankiem Światowym tworzy „Staying Alive” – para-dokument przedstawiający doświadczenia szóstki młodych ludzi z różnych krajów, którzy zarazili się HIV lub AIDS. Program prowadzi George Michael. To rozpoczyna światową kampanie przeciw rozprzestrzenianiu się HIV i AIDS pt. „Staying Alive”.

1999

- Startuje MTV Hits

2000

- 7 lipca: startuje MTV Polska. Podczas inauguracyjnego koncertu na molo w Sopocie występują Moloko, Kayah, Reni Jusis, Myslovitz i Groovekojad. Pierwszy teledysk jaki został wyemitowany w MTV Polska to: „JakaJaKajah” Kayah.

- Startuje MTV Spania. 24-kanał po hiszpańsku, obejmujący Hiszpanię, Baleary i Wyspy Kanaryjskie.

- MTV startuje w Holandii z 24-godzinnym programem

- Startuje MTV France – 24-godzinny kanał po francusku, obejmujący Francję i Monako, a także francuskojęzyczne terytoria Belgii i Szwajcarii.

- Startuje program „Jackass”

2001

- 10-11 stycznia: startuje kampania „Fight For Your Rights: Take A Stand Against Discrimination” – przeciw wszelkiego rodzaju dyskryminacji.

- MTV startuje w: Japonii, Korei, Kanadzie i na Filipinach.

2002

- Startują: MTV Romania, MTV Portugal, MTV Indonesia

2003

- 26 marca: startuje MTV Guangdong – 24-godzinny kanał w Prowincji Guangdong w Południowych Chinach. Jest to pierwsza światowa marka telewizyjna, nadająca 24-godzinny program w Chinach.

2004

- 20 stycznia: startuje mtvU – telewizja, odbierana przez studentów amerykańskich uniwersytetów.

- 4 marca: startuje program Pimp My Ride

2005

- MTV Networks rozpoczyna działanie serwisu video 3G na Verizon Wireless

- 6 kwietnia; startuje MTV Overdrive – internetowa telewizja na żądanie, prezentująca krótkie programy, muzykę i wiadomości.

- 12 lipca: startuje MTV Desi – kanał skierowany do publiczności z Południowej Azji, zamieszkałej w Stanach Zjednoczonych.

- 6 grudnia: Startuje MTV Chi – kanał w językach mandaryńskim i kantońskim, emitowany w Stanach Zjednoczonych.

- Startują: MTV Denmark, MTV Finland, MTV Norway i MTV Sweden.

- Startuje MTV Adria: pierwszy pan-adriatycki kanał, nadający w Słowenii, Chorwacji, Bośni i Hercegowinie, Serbii i Czarnogórze oraz Macedonii.

- MTV Italy startuje z MTV na żądanie

- Dochód z nagród MTV Asia Awards przekazany zostaje ofiarom tsunami.

- Startuje setny kanał MTV – MTV Base w Afryce

2006

- 17 maja: MTV Networks Music Group rozpoczyna działalność URGE, cyfrowej platformy, oferującej programy na wyłączność i muzykę – ponad 2 miliony piosenek, 110 000 tysięcy artystów w 18 stylach muzycznych.

- Marzec: po huraganie Katrina, MTV wraz z United Way organizuje wyjazd 100 studentów, którzy pomagają odbudować życie w rejonie zniszczeń.

Rola kulturotwórcza MTV

Już w latach 80tych MTV przestała przypominać zwyczajny kanał telewizyjny (m.in. poprzez zmianę scenografii studia, która bardziej przypominała garaż czy piwnicę niż studio; wzrost popularności VJ'ów, czyli videodziennikarzy), stając się jednocześnie istotnym czynnikiem kulturotwórczym, wpływającym na modę, gusty, sposoby konsumpcji i styl życia widzów pomiędzy 12 a 34 rokiem życia. Dzięki ogromnemu wkładowi w rozwój przemysłu mużycznego lat 80tych i kreowaniu coraz to nowych gwiazd muzyki (Duran Duran, Michael Jackson, Madonna) MTV zyskała rozgłos i miano „prawdopodobnie najbardziej wpływowego pojedynczego produktu kultury dekady”.

Regionalizacja i globalizacja MTV:

Efektem przyjętego przez zespół MTV w połowie lat 80tych programu regionalizacji było powstawanie kolejnych, niezależnych serwisów programowych, dostosowywanych do specyfiki kulturowej i języka danego regionu świata.

Proces regionalizacji MTV w Europie rozpoczął się w roku 1996. Pierwszą lokalną filią MTV dostosowaną w całości do specyfiki kulturowej konkretnego europejskiego regionu było

MTV UK & Ireland, na ekranie której obecność większości brytyjskich artystów nie wywoływała sprzeciwu.

MTV Central (Austria, Niemcy, Szwajcaria),

MTV European (Belgia, Francja, Grecja, Izrael, Rumunia)

MTV Southern (Włochy)

MTV Nordic (Dania, Szwecja, Norwegia, Finlandia)

II Etap: 1999 rok

MTV Germany, MTV France (24-godzinny kanał po francusku, obejmujący Francję i Monako, francuskojęzyczne terney Belgii i Szwajcarii )

2000 rok: MTV Polska, MTV Espania, MTV Netherlands

2002 rok: MTV portugal, MTV Romania

...

2006 rok: MTV Ukraina, Łotwa, Litwa, Estonia.

Strategia globalizacji przyjmowała charakter międzynarodowej wymiany usług i produktów, przepływu i umiędzynarodowienia kapitału, oraz umiędzynarodowienia autorskich praw i koncepcji.

W wyniku procesów globalizacji MTV dociera do ponad 440 milionów gospodarstw domowych w 167 krajach na świecie. Nadaje swój program w ponad trzydziestu lokalnych oddziałach. Zgodnie z filozofią MTV: myśl globalnie, działaj lokalnie, każdy poszczególny oddział posiada własną linię programową, cele i zajmuje się promowaniem własnych artystów. Oprócz działań lokalnych stosowane są dość często tzw. kalki programowe, popularnych na całym świecie audycji, prezentowane w rodzimym języku danego oddziału i przez lokalnych Vj'ów.

Pojęcie „innej MTV:

Pierwsza MTV jest odpowiedzialna za dostarczanie widzom przyjemności, pozostaje w symbiozie z drugą: odpowiedzialną, liberalną, skłaniąjącą do myślenia i prospołeczną (A. Goodwin).

Okres realizowania innej MTV można podzielić na 4 etapy:

  1. 1981 – 1984

Okres ten to czas funkcjonowania na płaszczyźnie politycznej. Charakterystyczne jest podejmowanie własnych inicjatyw mających na celu zwrócenia uwagi na polityczne problemy współczesnego świata, np. problem głodu w Afryce.

  1. 1984 – 1990

1984 powołanie do zycia charytatywnej grupy Band Aid (Bob Geldof + Mid Ure), której celem miała być pomoc ofiarom głodu w Etiopii. Wyprodukowano singiel: „Do they know it's Christmas” z udziałem gwiazd, którego dochód ze sprzedaży został przeznaczony na zakup żywności.

Inne większe kampanie:

- Make a Difference – której główne hasło: Cool music, not Cold War, stało się zapowiedzią zmian w Europie Środkowo – Wschodniej.

  1. 1990 – 1998

  1. od 1998

23. działalność radiowo- telewizyjna Regana

Ronald Wilson Reagan – 40. prezydent USA (1981–1989) oraz 33. gubernator Kalifornii. Jako przywódca USA udzielił znaczącej pomocy „Solidarności” w walce o obalenie komunizmu w Polsce. Dwukrotnie – w latach 1980 i 1983 (wspólnie z Jurijem Andropowem) zdobył tytuł Człowieka Roku magazynu „Time”. Przed rozpoczęciem kariery politycznej Reagan zajmował się również aktorstwem filmowym.

W Hollywood Reagan zadebiutował w filmie Miłość czuć w powietrzu (ang. Love Is on the Air). Przed rokiem 1939 wystąpił w 19 filmach. W roku 1940 zagrał rolę George’a Gippa w filmie Knute Rockne – Stuprocentowy Amerykanin (ang. Knute Rockne All American). Z tej roli pozostał mu przydomek Gippera. Sam Reagan uważał, że jego najlepszym filmem był Królewski rząd (ang. Kings Row) z roku 1942. Do innych znanych filmów Reagana należą Piekielne koty z marynarki (ang. Hellcats of the Navy), To jest armia (ang. This Is the Army), komedia sf Czas na drzemkę dla Bonzo oraz Zabójcy (ang. The Killers) z 1964, gdzie wystąpił u boku takich gwiazd jak Lee Marvin i Angie Dickinson. Reagan, chociaż z reguły grywał role drugoplanowe, ma swoją gwiazdę na hollywoodzkiej alei sławy.

Reagan rozpoczął w roku 1935 korespondencyjny kurs wojskowy i otrzymał w 1937 stopień oficera rezerwy kawalerii. Kiedy Japończycy zbombardowali Pearl Harbor został zmobilizowany i przydzielony do oddziału filmowego Sił Powietrznych USA. Brał udział w produkcji filmów treningowych oraz edukacyjnych, ale przez cały czas wojny nie opuszczał Hollywood. W późnych latach 50. XX wieku wraz z rozwojem telewizji Reagan stał się jej gwiazdą. Prowadził wiele programów, w tym Dni w dolinie śmierci (ang. Death Valley Days).

General Electric Theatre (1953-1962) amerykański serial TV prowadzony przez Reagana nadawany przez CBS. Serial sponsorowany był przez firmę General Electric. Każdy z około 200 odcinków był adaptacją powieści, noweli, sztuki teatralnej bądź filmu. W ciągu ośmiu lat Reagan jako prowadzący programu odwiedził 135 placówek badawczych i produkcyjnych General Electric. Pośród gości programu wymienić można Freda Astaire’a, Jamesa Deana, Waltera Matthau czy Nancy Reagan.

24. Największe grupy medialne w USA

* The Walt Disney Company (sieć ABC) –największa na świecie korporacja mediowa, założona 16 października w Burbanku przez braci Walta i Roya Disneya. Firma znana jest z produkcji filmowych , Disney jest właścicielem transmisji telewizyjnej ABC, Disney Channel itp.

* Viacom (sieć CBS, MTV, VH1)- amerykańska grupa mediowa posiadajaca sieć telewizji satelitarnych i kablowych oraz studia produkcji i dystrybucji filmowej. Na jej czele stoi Sumner Redstone.

* NBC Universal (sieć NBC)-  amerykańska korporacja mediowa powstała w 2004 roku z połączenia sieci telewizyjnej NBC i grupy filmowejUniversal Studios Entertainment. Obecnymi właścicielami NBC Universal są General Electric (49%) i Comcast Corporation (51%).

* News corporation (Fox, National Geographic)- jeden z największych na świecie konglomeratów mediowych, założony i kontrolowany przez amerykańskiego miliardera australijskiego pochodzenia Ruperta Murdocha. Został założony w Adelaide ( australijskie miesto) w 1979 r.

25. Co wpływa na pozycje grup medialnych ?

* zainteresowanie odbiorców

* tania, konkretna , szybka informacja (interesyująca)

* zyski z działalności

*kreują pozytywny wizerunek

26. Rupert Murdoch News Corporation – zobacz punkt 24 news corporation!!!!!

27. Historia fotografii

Fotografia jest rezultatem łączenia różnych wynalazków w jedną całość. Na długo przed pierwszą trwałą fotografią Ibn al-Hajsam (X wiek) wynalazł Camera obscura, Albert Wielki odkrył azotan srebra, natomiast Georges Fabricius (XVI wiek) wynalazł chlorek srebra. Daniel Barbaro opisał przysłonę w 1568 roku. Wilhelm Homberg w roku 1694 opisał jak światło przyciemnia niektóre chemikalia (efekt fotochemiczny).

Pierwszą trwałą fotografią był obraz wyprodukowany w 1826 roku przez Josepha-Nicéphore'a Niépce'a, francuskiego wynalazcę. Obraz powstał na wypolerowanej cynkowej płytce pokrytej asfaltem syryjskim. Produkcja tego zdjęcia wymagała ośmiogodzinnej ekspozycji w słoneczny dzień. Bitum twardnieje pod wpływem ekspozycji na światło. Nieutwardzony materiał może być zmyty olejkiem lawendowym, otrzymany w ten sposób negatyw można pokryć farbą litograficzną i odcisnąć na papierze tworząc druk. Później Niépce eksperymentował ze związkami srebra, bazując na odkryciu Johanna Heinrich Schultza z 1724 roku. Odkrycie to polegało na tym, że chlorek srebra zmieszany z kredą ciemnieje po wystawieniu na działanie światła.

Joseph-Nicéphore Niépce wraz z Louisem Jacques'em Daguerre'em udoskonalili proces fotochemiczny z udziałem srebra. Niépce umarł w 1833 roku na apopleksje, a swoje notatki zostawił Jacquesowi Daguerre. Nie posiadając naukowego wykształcenia Louis Jacques Daguerre dokonał dwóch zasadniczych okryć. Mianowicie odkrył, że wystawiając najpierw srebro na działanie par jodu przed ekspozycją, a następnie po zrobieniu zdjęcia na opary rtęci, mógł uzyskać obraz utajony. Obraz utajony to inaczej mówiąc negatyw ale jeszcze przed wywołaniem. Utrwala się obraz poprzez kąpiel w roztworze soli kuchennej. 7 stycznia 1839 roku Louis Jacques Daguerre ogłosił, że używając srebra i miedzianej płytki wynalazł proces zwany dagerotypem. Podobny proces jest nadal używany w aparatach Polaroid. Rząd francuski natychmiast wykupił patent i uczynił z niego własność publiczną. 25 stycznia 1839 roku Talbot zaprezentował proces zwany kalotypem. Pokrył on kartkę papieru chlorkiem srebra, żeby uzyskać natychmiastowy negatyw. George Eastman udoskonalił ten proces, który obecnie jest główną technologią wytwarzania filmów fotograficznych. W 1851 roku Frederick Scott Archer wynalazł proces kolodionowy.

Podczas rewolucji przemysłowej dagerotyp stał się popularnym sposobem robienia fotografii portretowej w klasach średnich. Fotografowie naciskali na chemików by Ci udoskonalili proces robienia odbitek na większą skalę i dużo tańszych, co z kolei przywiodło ich do procesu Talbota.

Nowoczesny proces fotograficzny powstał w ciągu pierwszych dwudziestu lat poprzez udoskonalanie i ulepszanie znanych wcześniej procesów. W 1884 roku George Eastman wynalazł suchy żel, który nakładał na papier lub film, dzięki temu fotografowie nie musieli nosić fotograficznych płytek i innych ciężkich chemikaliów. W czerwcu 1888 roku aparat Kodak Eastmana wszedł na rynek ze sloganem reklamowym: "You press the button, we do the rest" (Ty naciskasz guzik, my robimy resztę). Rok 1901 był rokiem, kiedy fotografia zaczęła być dostępna dla mas. W XX wieku fotografia rozwinęła się bardzo szybko jako komercyjna usługa

28. fotografia prasowe (cechy + funkcje)

Fotografia prasowa mówi prawdę, tak jak lustro , w które codziennie rano patrzymy, jest to "ontologiczny autentyzm fotografii" - fotografowane zjawisko czy przedmiot musiały istnieć naprawdę w momencie wykonywania zdjęcia. Ale dobre zdjęcie prasowe musi do tego jeszcze opowiadać jakąś historię. Fotoreporter powinien zatrzymać zdarzenie w kadrze tak, aby był to nie tylko dokumentalny zapis, ale i materiał do przemyśleń. 

Fotografia prasowa utrwala obraz naszych czasów. Jest lustrem dla współczesnych i dokumentem dla przyszłych pokoleń. Jej punktem centralnym jest człowiek i wszystko co jest z człowiekiem związane. Jego praca, zabawa, zwyczaje. Pojedyncze odbitki mogą być wiadomościami, portretami, sztuką, dokumentem - którymkolwiek z tych gatunków będąc , są przede wszystkim dokładnym obrazem swoich czasów. A sama fotografia prasowa to zdobywanie zdolności spostrzegania i możność osobistego wypowiadania.

Rola fotografii prasowej w mediach nieustannie rośnie. Fotografia prasowa znajduję się pomiędzy sztuką a fotografią użytkową. W połowie XX wieku zaczął się rozwijać kierunek „fotożurnalizm”, który był pochodą łazcenia zawodu dziennikarza z zawodem fotografa. Tradycje fotografii prasowej sięgają 1824 roku. ( wtedy na łamach czasopisma „the illustrated London news” ukazały się I zdjęcia).

W prasie może znaleźć się każda fotografia obejmująca obszary polityki, mody, architektury ( różnorodność fotografii), musi to być fotografia zajmujaca się życiem codziennym, , zdarzeniami, wypadkami. Ukazuje stosunki panujące miezy ludźmi, brak miejsca na kreację, łatwiejsza w odbiorze, stosowana w czasopismach, dostarcza informacje ludziom (funkcja informacyjna), zdjecie odwzorowuje rzeczywistość , (fotografia nie kłamie), potwierdza fakty, któ®e widział dziennikarz, pokazuje miejsca zdarzeń, kształtuje u odbiorców sposób postrzegania swiata , szybko przekazuje informację (tekst schodiz an II plan),

29. Rynek prasowy w USA

  1. Charakterystyka dziennikarstwa i czasopism amerykańskich.

Dzienniki

Wall Street Journal (Dow Jones Company), ekonomiczny, 2 mln egz. = 1. miejsce w USA; USA Today (Gannet), bulwarówka;

New York Times (NYT Company, własność rodziny Ochs-Sulzberger), od kilku lat reklamuje się jako ogólnokrajowy, głównie ze względu na wagę publicystyki, ale do każdego miasta nie dociera, przeciwieństwo żółtej prasy - wychodzi z założenia, że należy nie tylko informować, ale przede wszystkim tłumaczyć, bardzo prestiżowa, ale nie obiektywna - na I miejscu stawiała zawsze stosunki USA - Rosja, dlatego była przeciwna przyjęciu Polski do NATO;

Washington Post (WP Company), równie opiniodawczy, jak New York Times, wspólnie z New York Times wydaje w Europie "International Herald Tribune", poświęconą problemom międzynarodowym;

Czasopisma

Time (Time Inc.), prekursor dziennikarstwa interpretacyjnego, rozbudowana sieć korespondentów, tytuł stąd, że czytelnik nie ma czasu na czytanie wielu pisma - musi przeczytać wszystko w pigułce, jest też przykładem dziennikarstwa odpersonalizowanego, przez co nie jest zbyt lubiany w USA, dziennikarze przysyłają skondensowane, bezpłciowe raporty, które dopiero w redakcji są "rozpakowywane"; Newsweek (WP Company), podobny do Time'a; US News & World Report (Zukerman), głównie ekonomia.

Historię prasy w Stanach Zjednoczonych dzieli się zwykle na trzy zasadnicze okresy:

1.Okres początkowy, datujący się od schyłku XVII wieku. Miał on wybitnie efemeryczny charakter i opierał się na indywidualnym dziennikarstwie. Tytuły powstawały w tym okresie za sprawą inicjatywy pojedynczych osób. Ze względu na nowość, jaką stanowiła prasa, niski nakład i problemy z dotarciem do szerszego odbiorcy, zjawisko to miało wówczas charakter elitarny, o marginesowym znaczeniu.

2.Okres tzw. wczesnej kapitalizacji rynku prasowego w USA. W tym czasie pojawiło się coraz więcej tytułów i wydawnictw, powoli rozwijała się konkurencja, rynek prasowy rósł w siłę. Granice tego etapu są płynne i trudne do konkretnego określenia, wiążą się z rozwojem technicznym przemysłu drukarskiego i zmianami społecznymi w kraju. Przyjmuje się, że początek tego etapu to rok 1833, gdy pojawiła się pierwsza tzw. „tania” wysokonakładowa gazeta codzienna, dając początek kapitalizacji rynku.Za schyłek tego etapu uważa się drugą połowę XIX wieku, gdy rozpoczęło się intensywne umasowienie prasy.

3.Trzeci etap – od schyłku XIX wieku do czasów współczesnych – umasowienie rynku prasy, powstanie olbrzymich korporacji, fuzje, wchłanianie mniejszych wydawnictw i tytułów przez duże koncerny, rozwój tanich wysokonakładowych tytułów o sensacyjnym charakterze, powstanie pozycji wyspecjalizowanych, w drugiej połowie XX wieku łączenie się potentatów prasowych z innym koncernami medialnym(radio, TV).

Charakterystyczną cechą dzienników amerykańskich jest ich zróżnicowanie pod względem formuł redakcyjnych , a także językowe. Największa grupę stanowią gazety wieczorne . Największe posiadają wydania niedzielne o większym nakładzie od normalnego i zupełnie odmiennej szacie graficznej ,układzie tematycznym . Obok najliczniejszych gazet anglojęzycznych ukazuje się prasa grup etnicznych . Do bardzo rozbudowanych należą pisma w języku włoskim i niemieckim. Największym ośrodkiem prasowym w USA jest Nowy Jork.

Przeciętny dziennik amerykański posiada bardzo dużą objętość. Wydanie codzienne liczy zwykle około 48 kolumn, natomiast wydanie niedzielne ma ich co najmniej 100, a niekiedy znacznie więcej, nawet do 500.Prasa w USA ma na ogół charakter lokalny. Trudno jest stworzyć gazetę ogólnokrajową na tak dużym terenie , choć dziennik „USA Today” ma o sobie takie mniemanie , lecz to lekka przesada. W USA jest ok. 1600-1800 dzienników. Nakład dzienny gazet wynosi 60 mln egzemplarzy . Istnieje 900gazet niedzielnych , o nakładzie 62 mln egzemplarzy.

1)THE NEW YORK TIMES. Uchodzi za jeden z dziesięciu najlepszych dzienników na świecie. Mimo, że w USA faktycznie nie istnieje jedna gazeta codzienna o charakterze ogólnokrajowym, tzn., taka, która powszechnie czyta się w każdym rejonie kraju, to jednak właśnie „New York Times” może najprędzej pretendować do takiego miana. Największy i najbardziej wpływowy dziennik, związany z kołami liberalnymi , a zarazem elitami wschodniego wybrzeża. Czytelnikami tego dziennika jest elita kulturalna, artystyczna, polityczna, gospodarcza.„NYT” cieszy się bardzo wysokim prestiżem, a praca w jego redakcji jest szczytem marzeń każdego młodego dziennikarza w Stanach Zjednoczonych. Dziennikarze tej gazety są z reguły wybitnymi fachowcami o dużym autorytecie zawodowym. Kilkudziesięciu z nich otrzymało nagrodę Pulitzera ,wielu jest autorami bestsellerów książkowych , poświęconych prasie amerykańskiej( np.: Guy Talese, czy Dawid Halberstam).  

Mocną stroną pisma jest dział zagraniczny. Informacje są zawsze rzetelne, jednocześnie wyczerpujące i sprawdzone. Jako jeden z nielicznych tytułów „The New York Times” opiera się prawie wyłącznie na własnych źródłach, nie zaś na agencjach informacyjnych. Dziennik posiada również największa ilość korespondentów zagranicznych w krajach całego świata. Znakomita dokumentacja, rzetelna informacja i nacisk położony na problematykę międzynarodową to podstawowe atuty tego tytułu. Dlatego właśnie do nich stosuje się słynny slogan Adolpha Ochsa drukowany na pierwszej stronie „Wszystkie wiadomości , które zasługują na druk” Dziennik ten ma opinię liberalnego, ale wykazującego powiązania z kręgami zbliżonymi do władzy. Mimo to w historii współczesnej USA zdarzało się, że „New York Times” podważał oficjalną politykę rządu i prezydenta. Było tak m.in. w kwestii konfliktu w Indochinach na przełomie lat ’60 i ’70.,czy w kwestii tzw. ”papierów pentagonu” z 1971 roku .Sprawa ta ujawniona została przez pracownika Pentagonu . Ujawniono wówczas wiele nieznanych powszechnie szczegółów zaangażowania USA w konflikt wietnamski. NYT wytoczono sprawę sądową , którą jednak udało mu się wygrać.„New York Times” posiada mocną pozycję, z która liczyć się muszą nawet poważne gremia polityczne.

2)THE WASHINGTON POST. Drugi co do wielkości dziennik w USA. Formą i treścią zbliżony jest do „New York Times”. Założony został w 1877 roku. Pismo ma opinię niezależnego, ale ideologicznie zbliżonego do kręgów demokratycznych. Ma charakter elitarny, a ze względu na lokalizację w mieście stołecznym, posiada dużo informacji bezpośrednio związanych z działaniami rządu. Gazeta ta dzieli się na wiele sekcji, m.in. ekonomiczną, miejską, sportową itp. Podobnie jak „NYT” jest to dziennik o bardzo dużej objętości – praktycznie niemożliwe jest przeczytanie go w całości w ciągu dnia. Właścicielem tytułu jest Washington Post Company, do której należy także prestiżowy tygodnik „Newsweek”. Mimo związków z kręgami zbliżonymi do rządu, tytuł ten zasłynął swego czasu krytyką polityki amerykańskiej prowadzonej w Wietnamie oraz wykryciem tzw. afery Watergate. W zespole tego dziennika również pracuje wielu wybitnych dziennikarzy amerykańskich , laureatów nagród Pulitzera.

3)THE CHRISTIAN SCIENCE MONITOR. Dziennik ten założony został w 1908 roku przez Mary Baker Edoly z założeniem realizacji swoistego “misjonarstwa dziennikarskiego”, tj. rzetelnej publicystyki i informacji, bez uciekania się do sensacji i krzykliwej formuły zewnętrznej. Założenia te w dużej mierze udało się utrzymać po dzień dzisiejszy. Pismo ma charakter elitarny, unika sensacji, zamieszczane w nim materiały mają charakter artykułów problemowych i rozbudowanych komentarzy. Tematyka to przede wszystkim społeczeństwo, nauka, sztuka, kultura, filozofia, także religia, choć tego typu materiałów nie jest zbyt wiele, jak na pismo wywodzące się z chrześcijańskich kręgów. Dziennik ten nie ma wysokiego nakładu, ale cieszy się dużym prestiżem. Jest wpływowy, posiada kilka wersji regionalnych.

4)THE WALL STREET JOURNAL. Ukazuje się od 1889 roku ( założony przez Charlesa Downa i Edwarda Jonesa).Przez wiele lat miał formę biuletynu finansowego , przeznaczonego dla specjalistów .. Posiada jeden z największych nakładów pośród amerykańskich dzienników. W okresie międzywojennym gazeta stała na granicy upadku, jednak  rozszerzenie tematyki, przede wszystkim o ekonomię i publicystykę, odniosło zamierzony skutek. Dzisiaj dziennik ten to elitarna , doskonale redagowana gazeta , poświęcająca swą uwagę nie tylko finansom i sprawom gospodarczym ,ale i międzynarodowym , kulturze , sztuce , rozrywce , ekologii. Dziennik nie stroni także od materiałów sensacyjnych, ale nigdy nie zbliża się do poziomu prasy bulwarowej, koncentrując się raczej na faktycznych aferach finansowych i innych nieprawidłowościach. Jest gazetą redagowaną stosunkowo trudnym językiem, cieszy się jednak wysoka poczytnością i doskonałą renomą. Przeciętny czytelnik gazety ma przekroczoną czterdziestkę i wyższe wykształcenie , a także ustabilizowaną sytuację zawodową. 

5)CHICAGO TRIBUNE. Powstał w roku 1847 z założeniem, że będzie to dziennik „neutralny i niezależny”, jednak kolejne zmiany właścicieli przekształciły je w gazetę jawnie nacjonalistyczną. Dopiero po wojnie charakter tego tytułu znów się zmienił. Obecnie jest to jeden z najpopularniejszych dzienników w USA, sprzedawany w całym kraju. Posiada dużą ilość sekcji tematycznych. Od innych tytułów wyróżnia się większą ilością reportaży oraz fotografii, ale także – niezwykle rozbudowanym działem reklamowym.

6)LOS ANGELES TIMES. Dziennik istnieje od 1881 roku. Wyróżnia go na pierwszy rzut oka bardzo duża powierzchnia reklamowa. Rzeczywisty wzrost popularności tego tytułu datuje się od lat sześćdziesiątych. Jego mocną stroną są liczne i obszerne korespondencje zagraniczne. Wydawniczo powiązany jest z „Washington Post”.

7) ST. LOUIS POST-DISPATCH. Dziennik ten założony został przez słynnego Josepha Pulitzera. Lata świetności ma już za sobą, ale wciąż pozostaje liczącym się uczestnikiem amerykańskiego rynku prasy codziennej. Uchodzi za gazetę poważną i wiarygodną o liberalnym odcieniu politycznym. Współcześnie tytuł ten kładzie nacisk przede wszystkim na publicystykę i kierowany jest do wykształconego i wyrobionego intelektualnie odbiorcy.

8)NEWS DAY. Jeden z młodszych tytułów, gdyż istnieje dopiero od 1940 roku. Jego specyfika polega na łączeniu cech dziennika i magazynu. Merytorycznie przeważa tematyka społeczna i artykuły problemowe opatrzone dużą ilością komentarzy. Jest to pismo nowego typu adresowane także do wykształconego odbiorcy.

9)BOSTON GLOBE. Istnieje od 1877 roku. Należy do tzw. taniej prasy, ale konsekwentnie unika nadmiernego epatowania sensacją. Ten tytuł również wielokrotnie bliski był upadku, a jego szczególne powodzenie datuje się dopiero od lat 60’ XX wieku. Jego mocną stroną okazały się reportaże oraz materiały demaskujące różnego rodzaju nadużycia i afery. Tytuł chlubi się doskonałą informacją i publicystyką krajową.

10)INTERNATIONAL HERALD TRIBUNE. Jest to gazeta szczególna i bardzo ważna na tle ogółu amerykańskiego rynku prasowego. Stanowi bowiem jedyny o takim znaczeniu tytuł adresowany praktycznie tylko i wyłącznie do obcokrajowców przebywających w USA oraz Amerykanów mieszkających czasowo lub na stałe w Europie lub innych państwach świata. Założeniem „IHT” jest jakby pokazanie Ameryki poza jej granicami lub tym, którzy jeszcze jej nie znają. To decyduje o odmienności tego tytułu od pozostałych dzienników. Gazeta dostępna jest w całej Europie i dziesiątkach innych państw świata. Pismo istnieje w swojej obecnej formie od1967 roku, ale jego bezpośrednim przodkiem jest „Herald” założony w roku1887 przez J.G. Benneta. W roku 1924 połączenie „New York Herald” i „New York Tribune” zaowocowało powstaniem nowego tytułu „New York Herald Tribune”, który to dziennik definitywnie zakończył działalność w roku 1966.Jedyna jego pozostałością jest właśnie „International Herald Tribune”. Dziennik ten adresowany jest do elity świata zachodniego zainteresowanej trendami polityki i gospodarki amerykańskiej i światowej. Same Stany są marginalnym rynkiem zbytu dla tego tytułu. Formalnie gazeta ta jest w dużej mierze dostosowana do przyzwyczajeń odbiorcy europejskiego, uwzględniając różnice między prasą Starego i Nowego Świata. Jednak merytorycznie nie odbiega od „New York Times” i „Washington Post”.

30. „żółta prasa”

Yellow journalism (pl. żółte dziennikarstwo) – w dziennikarstwie, pejoratywne określenie odnoszące się do różnorodnych praktyk lub tendencji w mediach masowych, które przez pryzmat standardów fachowego dziennikarstwa uznane są za nieprofesjonalne i wielce szkodliwe dla ogólnych zasad dziennikarstwa. Termin ten zwyczajowo odnosi się do sensacjonalizmu w przekazywaniu wiadomości, które powierzchownie upodabnia się do fachowego dziennikarstwa.

Spokrewnione z niniejszym jest określenie infotainment. Zostało ono stworzone w odniesieniu do przekazywania wiadomości w taki sposób, który zaciera i zlewa w jedno dziennikarstwo i entertainment (pl. rozrywkę, widowisko) w taki sposób, który krytycy uznają za pomniejszający wartość przekazywanych informacji i profesjonalizm dziennikarskich doniesień i relacji.

Z kolei termin przychylność mediów (ang. media bias) związany jest z określeniem stosowanym w retoryce politycznej dla zobrazowania widocznej politycznej przychylności mediów. Jego potoczne znaczenie wywodzi się z publicystycznych talk-show, w których osoby prowadzące, moderatorzy, nakierowują dyskusję na sprawy polityczne, odsuwając na bok profesjonalne dziennikarstwo związane z przekazywaniem obiektywnych faktów.

Żółte dziennikarstwo wniosło werwę, gonienie za wiadomością, wyeksponowało osobowości, spowodowało nowy układ artykułów oraz rozpowszechniło kolorowy druk.

Żółta prasa/ żółte dziennikarstwo zawdzięcza swoją nazwę (a właściwie swój kolor) tzw. żółtej prasie. Ta z kolei wywodzi swą etymologię z żółtego paska komiksowego, związanego z postacią The Yellow Kid (Żółty Dzieciak), który pojawiał się na łamach pierwszych gazet żółtej prasy: New York World Josepha Pulitzera i New York Journal American Williama Randolpha Hearsta.

Sensacyjne, skandalizujące "historie z życia" publikowane na łamach żółtej prasy zwiększyły znacząco jej nakład i poczytność w ciągu XIX w., szczególnie w Stanach Zjednoczonych. Prekursorzy żółtego dziennikarstwa, tacy właśnie jak Pulitzer i Hearst, poprzez sensacyjne relacje na temat morderstw, krwawych wypadków i tym podobne, starali się zaspokoić rosnącą – ich zdaniem – potrzebę zabawienia "zwykłych ludzi" i odciągnięcia ich od suchych, odartych z emocji reportaży politycznych.

Określenie prasy o charakterze brukowym, specjalizującej się w przekazie tekstów i fotografii o charakterze skandaliczno-obyczajowym, w plotkach, pomówieniach, fałszywych oskarżeniach, schlebiającej niskim gustom, często rozpalającej nienawiść, szowinizm; określenie od koloru druku pierwszego komiksu w jednej z nowojorskich gazet, użyte po raz pierwszy przez Ervina Wardmana na łamach "New York Press" (1896). Klasyczne cechy prasy brukowej (inaczej określanej mianem tabloidów, prasy bulwarowej) to: wiele informacji o skandalach towarzyskich, przestępstwach kryminalnych i wypadkach, rozbudowany dział wiadomości sportowych.

W Wielkiej Brytanii pisma poświęcone nie polityce, lecz sensacji społecznej i obyczajowej święciły triumfy już na początku XX w. Powstały wówczas "The Daily Mirror" osiąga dziś nakład 2,7 mln egzemplarzy, a jego największy konkurent, "The Sun" - o milion wyższy. W Niemczech "Bild" codziennie rozchodzi się w milionie egzemplarzy i jest najlepiej sprzedającą się tam gazetą. Przy okazji również jedyną ogarniającą terytorium całego kraju. W Polsce przykładami tego typu dzienników są „Super Express” i „Fakt”.

31. Związki terroryzmu z dziennikarstwem

Trójkąt komunikacji

Richard Perloff wyznaczył „złoty trójkąt” komunikowania politycznego w ramach, którego prowadzona jest dyskusja o polityce. Głównymi graczami, elementami trójkąta są liderzy polityczni, media i obywatele. Wskazuje, iż to media są swoista areną, na której toczy się dyskusja i walka polityczna. Dzięki mediom elity polityczne mogą kierować swój komunikat do obywateli, jednak to media masowe kształtują treści i przekazy, kreują tematy i problemy dotyczące polityki. Media pozwalają również na dotarcie komunikatów obywateli do elit politycznych. Definicja komunikacji politycznej Perloffa zakłada, iż komunikowanie polityczne jest procesem, w którym biorą udział trzej główni aktorzy- media, elity polityczne, obywatele. Proces ten jest wymianą i interpretacją przekazów, dotyczących spraw publicznych i politycznych.

Proces komunikowania politycznego odbywa się w ramach tzw. złotego trójkąta. Autorem tego pojęcia jest Richard Perloff, który w 1998 roku zaprezentował swoją koncepcję komunikowania politycznego jako procesu wymiany i interpretacji komunikatów politycznych między trzema elementami: liderami państwowymi i partyjnymi, mediami masowymi i obywatelami. Układ, które powstaje między tymi podmiotami nazywa właśnie trójkątem komunikowania politycznego i w jego ramach prowadzi się dyskusję o polityce. Warto zauważyć, że między tymi trzema typami uczestników nie zachodzi komunikowanie symetryczne. Z tego powodu wyróżnia się mocne i słabe ogniwa komunikowania politycznego. Mocne ogniwa – aktorzy polityczni i media masowe, mają swoje rozbudowane zaplecza, bez trudu potrafią się przebić w sferze publicznej. Stoją za nimi instytucję z profesjonalną organizacją, posiadające środki finansowe na swoją działalność. Do słabych ogniw zaliczamy natomiast obywateli, jako pasywnych uczestników komunikowania politycznego. Ich pozycja i siła przebicia się ze swoim komunikatem w sferze publicznej jest bardzo ograniczona. Najczęściej mają niewielki wpływ na zawartość komunikatów politycznych. Nie posiadają instrumentów wpływu na komunikowanie polityczne. Tę negatywną tendencję traktowania obywatela tylko jako widza procesu komunikowania politycznego może zatrzymać rozwój społeczeństwa obywatelskiego.

W swoim podejściu Perloff koncentruje się na podmiotach komunikowania politycznego i traktuje je jako proces wymiany i interpretacji komunikatów politycznych między liderami politycznymi, mediami i obywatelami. Wyróżnia „złoty trójkąt”, w którym uczestnicy, tzn. liderzy partyjni i państwowi, media i obywatele wymieniają się opiniami i dyskutują o prowadzonej polityce. Autor przypisuje mediom zasadniczą rolę w procesie wpływania przez przywódców politycznych na opinię publiczną oraz kształtowanie treści polityki, jej głównych problemów i tematów. Media stały się areną, na której toczy się narodowa walka polityczna i forum debaty politycznej. Według autora, dzięki nim, opinie obywateli, skargi i problemy mogą dotrzeć do elit politycznych.


Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
notatki na kolokwium z filmu, Studia, Film, media i audiowizualna
do kolokwium interna
prezentacja power media
Sieci media transmisyjne
Media Transmisyjne
Java Media FreamWork
WODA PITNA kolokwium
KOLOKWIUM 2 zadanie wg Adamczewskiego na porownawczą 97
Przemoc w rodzinie, media, cyberprzemoc
Media w metodzie projektów Jesień wokól nas
kolokwium 1
Materiały do kolokwium III
Media Relationsch3

więcej podobnych podstron