METODYKA ZAJĘĆ KOREKCYJNYCH

1. Metodyczny model kształcenia – współczesne odczytanie; nauczyciel-terapeuta wobec nowej metodyki

Metodyka wspólcześnie

• Alternatywne rozumienie metodyki w stosunku do dotychczasownych wąskotorowych ujęć

• Krytyka metodyki jako zbioru przepisów na zajęcia, gotowych konspektów czy twardych strstegii postępowania

• Dostarcza wzorów, ale nie ma gotowych recept, przepisu na działanie; można powtarzać takich samych doświadczeń dziecku

• Metodyka ta uwzglednia wsparcie dla nauczycieli w rozwijaniu ich osobistych inspiracji

• Oparta jest na profesjonalnej samodzielności nauczyciela (mentor, coach) oraz intelektualnej ucznia.

METODYKA wspócześnie - całościowa, nietechniczna wiedza o prawidłowościach procesów rozwoju, kształcenia i uczenia się, z ktorej korzystanie w praktyce edukacyjnej wymaga każdorazowej osobistej decyzji wszystkich podmiotów zaangażowanych w ten proces."

• Musimy wiedzieć, kiedy i czego wymagać, by zapobiec wycofaniu ucznia z chęci do nauki.

• Powinno następowa kształcenie wychowujące, czyli

• Odkreślające podmiotowość dziecka, strony osobowościowej.

• Wszystkie działania dotyczą konkretnego dziecka i są niepowtarzalne.

Nauczyciel wobec nowej metodyki

• Profesjonalista, który swoje działania integruje z tym, co dzieje sie aktualnie w klasie.

• Podejmuje próbę rozumienia sytuacji, zdarzeń aktualnych

• Dostrzega uczniów (dzieci) jako podmioty ddukacji oraz to, co mają do powiedzenia

• Daje im szansę na ujawnienie ich dynamicznych, złożonych i nieoczekiwanych kompetencji pojawiających się w sytuacji konfliktu poznawczego

• Podręcznik (oraz inne materiały dydaktyczne) traktuje z dystansem (jako elementy poznawcze)

• Dba o nasycenie zajęć zadaniami i pytaniami problemowymi (by rozwiązywać konflikty)

• Organizuje warunki do pracy grupowej (praca projektowa, współdziałanie - to kierunki pożądane w funkcjonowaniu społecznym)

• Czyni salę (klasę) miejscem pracy badawczej i eksperymentowania

• Buduje aktywizujące środowiskouczące

• Koncepcja działania podatnego na zmiany

• Świadomość hipotetyczności efektów działań w miejsce absolutnej pewności; zaakceptowanie stanu, że rezultaty zajęć (lekcji) są niepewne, otwarte, a nawet ukryte

• Każdorazowe uwzględnienie kontekstu pedagogicznego działania (czasu, miejsca, poglądów dzieci) w miejsce utartego przepisu, recepty na działanie

• Wiedza nauczyciela (fakt, że nauczyciel nie zawsze ma racje, wie więcej od dzieci uczniów) to odejście od przekonania, że rację ma ten, kto "trzyma władzę"

• Podążanie w kierunku uczenia się jak się uczyć

1. Proces uczenia się dostosowany do potrzeb rozwojowych (istota uczenia się; przestrzeń uczenia się; wymiary uczenia się; środowisko uczenia się; rodzaje i warunki uczenia się a zajęcia korekcyjne)

istota procesu uczenia się Proces uczenia się jest "pokarmem" dla rozwoju psychoruchowego dziecka Musi być dostosowany do potrzeb rozwojowych każdego dziecka. Jest to trudne ze wzgl. na specyfikę procesu uczenia się - analizując uczenia się, można tylko obserwowa zachowania tego, kto się uczy.

Przestrzeń uczenia się (aktualnie, dygresje, kierunki dyskusji)

• Przestrzeń uczenia się dotyczy współprzestrzeni uczenia się dziecka

• Współprzestrzenie życia - przestrzenie uczenia się doświadczenia p, uczenia się w trakcie życia (publiczna, kulturowa, media, gry komputerowe, wirtualne narzędzia mediowe - telefon, dvd)

• Dominują procesy przejmowania i integrowania materialnych, społecznych i kulturowych, duchowych elementów przestrzeni życia

• Uczenie sie w przestrzeni życia - może mieć charakter formalny, pozaformalny, nieformalny

• Uczenie się - proces, który angażuje całą osobę - jest osobiste i subiektywne (kontruktywizm - budowanie wiedzy wewnątrze w umyśle)

Wymiary uczenia się: (3 dominujące)

.Wymiar poznawczy - epistemologicxny, przyswajanietreści (wiedza i uczenie notoryczne) = rozwój schematów i struktur wiedzy; jak coś zrobić? (teoria poznawcza) (Jean Piaget, Albert Bandura, Lew Wygocki, John Dewey, Dawid Kolb - uczenie się przez doświadczenie)

Wymiar emocjonalny - znaczenie czynnikówpsychodynamicxnych w procesie uczenia się (energia psychiczna, emocje, postawy, motywacje) = wzory emocjonalności (teoria emocjonalna) (Ygmunt Freud, Hans Fruth, Carl Rogers)

Wymiar społeczny - proces społeczny zachodzącyw interakcjach między jednostką i jej otoczeniem (teoria społeczna) (Bandura, Anthony Giddens, Jean Leve, Etienn Wenger - teoria uczenia się sytuacyjnego)

Rodzaje uczenia się

• Zinstytucjonalizowanej (psychologia rozwojowa)

• Zespołowe (teoria socjalizacji)

• W praktyce (teoria aktywności)

Warunki uczenia sie: (Rozdzielają się na:)

• Warunki zewnętrzne - określone rodzaje przestrzeni, w których zachodzi uczenie się; jako ramy sytuacji uczenia się (szeroko ukontekstowionych)

• Warunki wewnętrzne - związane z motywami lezącymi u postaw uczenia się przebiegającego w interakcjach społecznych (źródła uczenia się, motywacja edukacyjna i wzory jej kształtowania się)

Środowisko uczenia się/ indywidualne środowisko (samo)kształcenia:

• Indywidualne środowisko uczenia się – uwzględnia potrzeby i możliwości dziecka

• Indywidualne środowisko (samo)kształcenia- świat edukacyjny, skomponowany przez samego uczącego się. To zbiór różnych źródeł, z których użytkownik czerpie wiedzę. Uczący się sam obiera materiały, planuje edukację, dobiera tematy, źródła. Ma kontrolę nad tym czego się uczy i jak. Sam decyduje, co jest dla niego ważne, interesujące, co zgłębi, co pominie.

Uczenie się a zajęcia korekcyjne

• Efektem uczenia się jest każda stosunkowo trwała zmiana w zachowaniu w myślach i uczuciach jednostki będąca rezultatem wcześniejszego doświadczenia

• To, co różnicuje proces uczenia się to: cel oddziaływań edukacyjnych; intensywność i rodzaj doświadczeń gromadzonych przez dziecko; sposób dostosowania ich do potrzeb rozwojowych

1. Proces uczenia się jako przedmiot diagnozy pedagogicznej?????????

• Dojrzałość szkolna- „[...] osiągnięcie przez dzieci takiego poziomu rozwoju fizycznego, społecznego i psychicznego, który czyni je wrażliwymi i podatnymi na systematyczne nauczanie i wychowanie w klasie pierwszej szkoły podstawowej”

• „Nauczyciel prowadzący badania ocenia nie tylko sprawności poznawcze dziecka, zdobywając orientację w jego rozwoju umysłowym, lecz także dzięki ukierunkowanej obserwacji zachowania dziecka bada jego ogólną postawę wobec zadań i zdolności nawiązywania kontaktów z rówieśnikami przy zabawie swobodnej, jak również inne postawy społeczne, mające istotne znaczenie w procesie adaptacji do życia szkolnego.”

M. Żebrowska

Komponenty dojrzałości szkolnej będące przedmiotem oceny:

• Strefa fizyczna (wzrost, waga, sprawność motoryczna, funkcje zmysłów i stan zdrowia)

• Strefa umysłowa (rozumienie symboliki, orientacja w świecie, operacje myślowe)

• Strefa społeczna (poczucie obowiązku, nawiązywanie kontaktów społecznych, samopoczucie w grupie)

• Strefa emocjonalna (kontrolowanie i kierowanie uczuciami, formy wyrażania uczuć, zmiany w nasileniu uczuć)

• Strefa wolicjonalna (wytrwałość w pracy, celowe działania, podejmowanie inicjatywy, doprowadzanie do końca rozpoczętych prac)

J. Parafiniuk-Sosińska

Czynniki ułatwiające i utrudniające szkolne przystosowanie:

UŁATWIAJĄCE:

• Wysoki poziom inteligencji

• Harmonijny rozwój psychiczny

• Równowaga procesów nerwowych

• Stosowny do wieku poziom analizy i syntezy wzrokowej i słuchowej

• Lateralizacja nie wykazująca zaburzeń

• Prawidłowy stan opieki i organizacja życia rodzinnego

• Właściwy kierunek wychowania w rodzinie

• Prawidłowa współpraca rodziny i szkoły

• Specjalne oddziaływania mające na celu przyspieszenie rozwoju

UTRUDNIAJĄCE:

• Opóźniony rozwój inteligencji

• Dysharmonijny rozwój psychiczny

• Zaburzenia dynamiki procesów nerwowych

• Opóźniony poziom analizy i syntezy wzrokowo-słuchowej

• Zaburzenia lateralizacji

• Nieprawidłowości w dziedzinie opieki nad dzieckiem i organizacji życia w rodzinie

• Niewłaściwy kierunek wychowania w rodzinie

• Brak współpracy rodziny i szkoły

Wybrane narzędzia do oceny szkolnej dojrzałości:

1. Test gotowości do podjęcia nauki szkolnej A. Szemińskiej

2. Kwestionariusz diagnozy dziecka rozpoczynającego naukę w klasie I- I. Rokicińska

3. Test Dojrzałości Szkolnej- B. Wilgocka-Okoń

4. Rysunek na podany temat- zadanie narysowania 2 postaci różnej płci np. chłopiec i dziewczyna lepią bałwana

5. Rysunek wg wzoru- odwzorowanie elementów znajdujących się na kartce np. znaki literopodobne

6. Układanie obrazka- złożenie obrazka pociętego na 6 części w całość

7. Opis obrazka- obrazek z bogatą akcją i postaciami pierwszo i drugoplanowymi

8. Liczenie- loteryjka liczbowa, w której odtwarzane są zbiory liczbowe uprzednio pokazane, dodawanie na konkretach do 10

9. Zagadka- układanie historyjki obrazkowej z 3 podanych obrazków, a następnie jej opowiedzenie, uzasadniając kolejność ułożenia

10. Rozmowa kierowana- dotyczy wiadomości dziecka o najbliższym środowisku oraz charakterystyki wybranej pory roku

11. Analiza słuchowa- polega na kończeniu przez dziecko wyrazów dwusylabowych, wyodrębnianiu samogłosek na początku wyrazu i spółgłosek na końcu wyrazu

Zasady diagnozowania dojrzałości szkolnej:

1. Zasada łącznego rozpoznawania rozwoju psychofizycznego dziecka i jego indywidualnych doświadczeń życiowych.

2. Zasada rozpoznawania aktualnych osiągnięć rozwojowych i potencjalnych możliwości rozwojowych dziecka.

3. Zasada traktowania dojrzałości szkolnej jako procesu (ujęcie dynamiczne)

4. Zasada oceny dojrzałości szkolnej w kontekście wymagań szkolnych.

5. Zasada wieloaspektowego i interdyscyplinarnego rozpoznania poziomu dojrzałości, doświadczeń życiowych i warunków życia dziecka

6. Zasada łączenia badań testowych z obserwacją zachowania i emocji towarzyszących dziecku.

7. Zasada łączenia różnych technik diagnozy

1. Teoretyczne podstawy zajęć korekcyjnych (wyjaśnienia terminologiczne)

Terminy odnoszące się do usuwania zaburzeń rozwojowych:

• Wczesne wspomaganie rozwoju dziecka

• Reedukacja

• Praca reedukacyjno-wyrównawcza

• Praca korekcyjno- kompensacyjna

• Praca korekcyjno- wyrównawcza

• Praca dydaktyczno- wyrównawcza

• Terapia pedagogiczna

Wczesne wspomaganie rozwoju dziecka (WWRD):

• Wielospecjalistyczne, kompleksowe i intensywne działania mające na celu stymulowanie funkcji odpowiedzialnych za rozwój psychomotoryczny i komunikację małego dziecka niepełnosprawnego lub zagrożonego niepełnosprawnością

• Od chwili jej wykrycia do czasu podjęcia przez dziecko nauki w szkole

• To także pomoc i wsparcie udzielane rodzicom i rodzinie w nabywaniu przez nich umiejętności postępowania z dzieckiem w zakresie określonym przez indywidualny program

Reedukacja ( zajęcia korekcyjno-kompensacyjne)

• Reedukacja obejmuje czynności korekcyjne, wyrównawcze oraz zajęcia terapeutyczne (b. Zakrzewska)

• Reedukacja to wtórna edukacja, przywracanie utraconej umiejętności

• Termin ten nie powinien być identyfikowany z uczniami przejawiającymi trudności o charakterze dysleksji: reedukować oznacza uczyć, a więc może być stosowany jedynie w przypadku dysleksji nabytej

• W warunkach szkolnych postępowania ukierunkowane na usunięcie niepowodzeń w nauce czytania i pisania przez nauczania tych czynności specjalnymi metodami oraz ćwiczenie sprawności elementarnych.

Korekcja i kompensacja:

• Korekcja- poprawa działania zaburzonych obszarów przez ich ćwiczenie

• Kompensacja- złożony proces uzupełniania, wyrównywania braków ora zastępowania deficytów rozwojowych i przystosowania się na innej możliwej drodze

Zajęcia organizuje się dla uczniów, którzy przejawiają specyficzne rudności w uczeniu się uniemożliwiające uzyskanie osiągnięć wynikających z podstawy programowej.

Terapia pedagogiczna:

• „terapia” to wszelkiego rodzaju forma pomocy udzielana w celu usunięcia lub złagodzenia zaburzeń

• Praca terapeutyczna to p/w kompensacja , czyli usprawnianie działalności zaburzonych funkcji, wytwarzanie prawidłowych mechanizmów kompensacyjnych

• Wobec dzieci: oddziaływania psychopedagogiczne- postępowanie terapeutyczno- wychowawcze; korekcyjno- wychowawcze

Terapia pedagogiczna (definicja)

• Oddziaływanie za pomocą środków pedagogicznych ( wychowawczych i dydaktycznych) na przyczyny i przejawy trudności dzieci w uczeniu się, mające n a celu eliminowanie niepowodzeń szkolnych oraz ujemnych konsekwencji (czajkowska Herda)

• Terapia stanowi pewnego rodzaju interwencję wychowawczą, zmierzającą do spowodowania określonych, pozytywnych zmian w zakresie sfery poznawczej i emocjonalno- motywacyjnej oraz w strukturze wiedzy i umiejętności szkolnych dziecka

• Zespół zabiegów, oddziaływań pedagogicznych w postaci specjalistycznych zajęć korekcyjno- kompensacyjnych, które są prowadzone różnorodnymi metodami i technikami, które mają na celu usprawnianie zaburzonych funkcji i wyrównanie deficytów rozwoju ( Bogdanowicz)

Dwupoziomowy charakter działań w ramach terapii pedagogicznej:

• Usprawnianie zaburzonych funkcji (korekcja)

• Wspomaganie funkcji dobrze rozwijających się, które mogą stać się wsparciem dla zaburzonych lub zastąpić je w razie potrzeby kompensacja)

Stymulacji poddawane są funkcje wzrokowe, słuchowe, wzrokowo-przestrzenne, słuchowo-językowe, kinestetyczno- ruchowe

1. Podstawa prawna udzielania pomocy psychologiczno-pedagogicznej

Podstawa prawna

• Ustawa z dnia 7 września 1991r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2004r. Nr 256, poz. 2572 z poźn. zm.)

• Rozporządzenie MEN z dnia 30 kwietnia 2013r. w sprawie zasad udzielania i organizacji pomocy (Dz. U. z dnia 7 maja 2013r., Poz. 532)

1. Formy udzielania pomocy psychologiczno-pedagogicznej w przedszkolu, szkole i innych placówkach

Formy udzielania pomocy p-p w szkole:

• W trakcie bieżącej pracy z uczniem

• Klasy terapeutyczne

• Zajęcie rozwijające uzdolnienia

• Zajęcia dydaktyczno-wyrównawcze

• Zajęcia specjalistyczne: korekcyjno-kompensacyjne, logopedyczne, socjoterapeutyczne

• Zajęcia związane z wyborem kierunku kształcenia, zawodu

• Warsztaty; porady i konsultacje

Formy udzielania pomocy w przedszkolu i placówce:

• W trakcie bieżącej pracy z uczniem

• Zajęcia rozwijające uzdolnienia

• Zajęcia specjalistyczne

• Porady i konsultacje, warsztaty i szkolenia

Klasy terapeutyczne:

• Dla uczniów wykazujących jednorodne lub sprzężone zaburzenia, wymagających dostosowania organizacji i procesu nauczania do SPE (specjalnych potrzeb edukacyjnych) oraz długotrwałej pomocy specjalistycznej

• Liczba uczniów do 15; mogą uczęszczać też uczniowie innej szkoły

• Zajęcia prowadzą n-le właściwych zajęć

Zajęcia rozwijające uzdolnienia:

• Dla uczniów szczególnie uzdolnionych

• Indywidualizacja procesu nauczania, program i tok nauczania; swoboda w działaniu

• Wykorzystanie aktywnych metod pracy, dodatkowe zajęcia zgodnie z zainteresowaniami

• Liczba uczestników do 8

Zajęcia dydaktyczno-wyrównawcze:

• Dla uczniów mających trudności w nauce w szczególności w spełnianiu wymagań edukacyjnych wynikających z podstawy programowej (dla danego etapu kształcenia)

• Termin stosowany dla różnych typów zajęć

1. Zajęcia specjalistyczne (korekcyjno-kompensacyjne; logopedyczne; socjoterapeutyczne; inne o charakterze terapeutycznym)

Zajęcia specjalistyczne:

• Korekcyjno-kompensacyjne

• Logopedyczne

• Socjoterapeutyczne

• Inne o charakterze terapeutycznym

Z. korekcyjno –kompensacyjne:

• Korekta – usprawnianie deficytów rozwojowych

• Kompensacja – wyrównywanie braków a także jako wspieranie rozwoju funkcji zaburzonej przez sprawną lub mniej zaburzoną

• Liczba ucz. 5

• Ukierunkowanie na korygowanie i kompensowanie

• Zajęcia dla uczniów z zaburzeniami i odchyleniami rozwojowymi lub specyficznymi trudnościami w uczeniu się

Z. Logopedyczne:

• Dla uczniów z zaburzeniami mowy, które powodują zaburzenia komunikacji językowej oraz utrudniają naukę

• Liczba uczestników do 4, czas trwania 60 min

• Służą kształtowaniu mowy w zakresach: profilaktyki, diagnozy, terapii

Zakres działań logopedycznych:

• Profilaktyka:

- stymulowanie procesu nabywania kompetencji i sprawności warunkujących prawidłowy przebieg komunikacji językowej

- czuwanie nad rozwojem mowy dziecka i doskonalenia jej

- stymulowanie rozwoju poznawczo – językowego

- prowadzenie ćwiczeń kształtujących prawidłową wymowę i doskonalących mowę już ukształtowaną (słuchowe, fonologiczne…)

- formy współpracy – porady, konsultacje, zeszyty korespondencji, opracowania metodyczne, literatura

- wspieranie n-li, wychowawców i innych specjalistów w udzielaniu pomocy p-p

• Diagnoza:

- przesiewowe badania logopedyczne w celu ustalenia stanu mowy uczniów

- zdiagnozowanie logopedyczne

• Terapia:

- opieka logopedyczna

Praca diagnostyczna:

- indywidualne badanie mowy i wymowy

- badanie funkcji związanych z mową i wymową (słuch fonemowy; kinestezja narządów mowy, działanie aparatu mowy – artykulacyjny, fonacyjny, oddechowy; rozumienie mowy – nazywanie, wskazywanie, opowiadanie, uogólnienia

Praca korekcyjna:

• Etap przygotowawczy (zajęcia i zadania o charakterze zabawowym; zmotywowanie)

• Etap kształtowania umiejętności i nawyków poprawnego artykułowania (automatyzowanie artykulemu, wymowa głoski w sylabie i w słowie)

• Etap kształtowania umiejętności i nawyków poprawnej wymowy (wymowa głoski w wyrażeniach i krótkich wypowiedzeniach ( wymowa głoski w mowie spontanicznej)

Z. socjoterapeutyczne i inne o charakterze terapeutycznym:

• Dla uczniów z dysfunkcjami i zaburzeniami utrudniającym funkcje społeczne

• Uczest. 10 czas 60 min

1. Zadania pedagoga, psychologa, terapeuty pedagogicznego w przedszkolu, szkole, innych placówkach

Działania nauczycieli, wychowawców, specjalistów:

• Przedszkole – obserwacja pedagogiczna zakończona analizą i oceną gotowości dziecka do podjęcia nauki w szkole (diagnoza przedszkolna)

• Szkoła – obserwacja pedagogiczna, w trakcie bieżącej pracy z uczniami mająca na celu rozpoznanie z uczniów:

- trudności w uczeniu się, w tym ryzyka wystąpienia specyficznych trudności w uczeniu się (I-III)

- szczególnych uzdolnień

• Gimnazjum i szkoła ponadgimnazjalna – doradztwo edukacyjne, zawodowe

1. Specjalne potrzeby edukacyjne (specjalne trudności w uczeniu się; specyficzne trudności w uczeniu się)

Specjalne potrzeby edukacyjne:

• Uczeń, którego potrzeby wynikają z zaburzeń lub deficytów rozwojowych, u podstaw których leżą trudności w nabywaniu wiedzy i umiejętności

• Uczeń, którego potrzeby wynikają

Specjalne trudności w uczeniu się:

• Odnoszą się do uczniów z zaburzeniami i odchyleniami rozwojowymi o różnej etiologii, którzy wymagają specjalnego organizowania procesu edukacyjnego

• Przejawiają je:

- dzieci niewidome, niedowidzące, niesłyszące, niedosłyszące

- z chorobą przewlekłą, z zaburzeniami psychicznymi

- z niepełnosprawnością ruchową, intelektualną, z autyzmem

Specyficzne trudności w uczeniu się:

• Odnoszą się do uczniów w normie intelektualnej charakteryzujących się specyficznym funkcjonowaniem poznawczo – percepcyjnym

• Uczniowie niepełnosprawni

• Uczniowie przewlekle chorzy

• Uczniowie z zaburzeniami psychicznymi

• Uczniowie z zaburzeniami zachowania i emocji

• Uczniowie ze specyficznymi trudnościami w uczeniu się

• Uczniowie zdolni i uzdolnieni

1. Zajęcia dydaktyczno-wyrównawcze jako intensywne wspomaganie rozwoju psychoruchowego (istota zajęć wspomagających rozwój dziecka; Strefa Najbliższego Rozwoju (SNR) a wspomaganie rozwoju; wspomaganie rozwoju czynności intelektualnych)

Istota zajęć wspomagających rozwój:

• WRU potrzebne wszystkim dzieciom (przejawiającym SPE i dzieciom w normie):

- wolniej rozwijającym się(wyrównać braki, „dogonić” innych)

- nieharmonijnie rozwijających się

- dzieciom w normie i zdolnym (ujawnić i rozwinąć zdolności)

SNR( strefa najbliższego rozwoju) jako umowny obszar stykający się z osiągniętym poziomem rozwoju

• Ustalenie SNR jest bardzo ważne z punktu widzenia wspomagania rozwoju

• Nie ma sensu organizowania procesu uczenia się, w którym dziecko znajduje „budulec” ( doświadczenia) do konstruowania czynności intelektualnych ( schematów poznawczych), które są już gotowe i którymi swobodnie posługuje się (np. w trakcie rozwiązywania zadań testowych)

• Aby proces uczenia się przyczynił się do wspomagania rozwoju, musi zawierać budulec- potrzebny do dokończenia procedur (schematów) intelektualnych, jakie dziecko aktualnie w swoim umyśle buduje.

Wyznaczanie SNR:

• Dolna granica strefy jest określona zakończonymi cyklami rozwoju i prezentuje ją poziomem czynności umysłowych, którymi dziecko swobodnie się posługuje

• SNR pozwala określić dynamikę zmian rozwojowych

• Mieszczą się w niej zachowania, które nie występują jeszcze spontanicznie, ale można je wywołać, gdyż istnieje gotowość funkcjonalna układu nerwowego

• Zachowania intelektualne mieszczące się w SNR są regulowane przez schematy poznawcze ( struktury, reprezentacje), które umysł dziecka aktualnie buduje i które za chwile będzie stosować do poznawania rzeczywistości

Rola diagnozy:

• Diagnoza ujawnia aktualny poziom czynności umysłowych: pozwala określić szanse edukacyjne dziecka i staje się bazą dla konstruowania programu

• W tym celu stosuje się zadania diagnostyczne, a do ich interpretacji wykorzystuje się modele rozwojowe (prawidłowości rozwojowe kształtowania się operacyjnych strategii intelektualnych)

• Modele rozwoju umysłowego pokazują w jakiej kolejności tworzone są schematy poznawcze

• Na tej podstawie można ustalić jakie doświadczenia ( budulec) potrzebne będą do konstruowania schematów poznawczych i wykonawczych- muszą znajdować się w procesie uczenia się organizowanym dla dziecka!

Wychowanie a wspomaganie rozwoju ( udział uczenia się )

• W trakcie wychowania nasycenie procesu uczenia się doświadczeniami jest mniejsze

• Wspomaganie rozwoju wymaga zwiększenia intensywności doświadczeń w sferach, które tego wymagają (diagnoza)

• Proces uczenia się musi być dostosowany do możliwości i potrzeb dziecka- nie można przekraczać dziecięcej wydolności i nie wywoływać mechanizmów obronnych.

Wspomaganie rozwoju czynności intelektualnych:

• Lepszej orientacji w przestrzeni

• Przewidywanie skutków czynności intelektualnych

• Ustalenia związków przyczynowo-skutkowych

• Porządkowanie, grupowanie, formułowanie uogólnień

• Doskonalenie koordynacji wzrokowo-sluchowej i motorycznej

• Rozwijanie zdolności

Jak intensywnie?

• Proces uczenia się pochłania wiele sił życiowych, jest energochłonny- nie można przekroczyć możliwości dziecka

• Gdy wymagamy zbyt wiele—przymuszamy dziecko do nadmiernie intensywnego uczenia się (rygor, wymagania, żądania- dziecko płacze, żąda pomocy, wycofuje się- aż nauczy się obronnie reagować w sytuacji uczenia się)

• W efekcie dziecko broni się przed uczeniem się ( niekorzystne dla dalszego rozwoju)

1. Działania dydaktyczno-wyrównawcze – pakiety ćwiczeń i cele

Pakiety ćwiczeń i cele: ( wszystkie pakiety w obrębie działań dydaktyczno-wyrównawczych dotyczą:)

• Intensywne wspomaganie dziecka w rozwijaniu umiejętności społecznych

• Kształtowanie podatności na uczenie się pod kierunkiem dorosłego

• Kształtowanie odporności emocjonalnej na sytuacje trudne

• Rozwijanie zdolności rozumnego zachowania w sytuacjach wymagających wysiłku intelektualnego

• Kształtowanie dziecka sytuacjach zadaniowych i społecznych

1. Organizacja działań terapeutycznych (postępowanie ogólnorozwojowe; psychokorekcyjne; psychoterapeutyczne; psychodydaktyczne)????- poprawione

Postepowanie ogólnorozwojowe- ogólny rozwój dziecka, usprawniane, rozwijanie, dynamizowanie procesów myślowych, pamięci, uwagi

Postepowanie psychokorekcyjne- zabiegi mające na celu osiągnięcie sprawności funkcji i procesów psychofizycznych zaangażowanych w procesy uczenia się

a. Aspekt korekcyjny- program percepcyjni- motoryczny w obrębie analizatora słuchowego, wzrokowej i artykulacyjnej oraz inne ćwiczenia: zwiększenie sprawności manualnej i grafomotoryczne, ćwiczenia psychokorekcyjne, relaksacyjne, odpoczynkowe, słuchowe, fonetyczne

b. Ćwiczenia korekcyjno-kompensacyjne zaburzonej funkcji w koordynacji z bardziej sprawnymi funkcjami

c. Usprawnianie koordynacji wzrokowo- ruchowej w zakresie spostrzegania i zapamiętywania stosunków przestrzennych

d. Synchronizowanie elementarnych funkcji w integracje typu: wzrokowo- ruchowego

Postepowanie psychoterapeutyczne- oddziaływanie indywidualnie kształtujące postawę świadomego uczestnictwa dziecka w przezwyciężaniu trudności i pozytywnego nastawienia so sibie. Polega na zachęcaniu do uczestnictwa w życiu klasy, umożliwienie prawidłowego funkcjonowania w zespołach klasowych, zapoznanie z konkretnymi sposobami pokonywania trudności i opanowywania emocji.

Zakres ćwiczeń:

1.Uświadomienie i akceptacja własnych trudności

2. Wyrabianie nawyku ich pokonywania

3. Mobilizowanie do aktywnego działania

4. Wzbudzanie Wiery we własne siły, w możliwość osiągania sukcesu

5. Stymulacja zaburzonych funkcji percepcyjno-motorycznych

6. Stosowanie róznych form motywacji pozytywnych w celu zwiększenia motywacji do nauki (gry i zabawy dydaktyczne)

Postepowanie psychodydaktyczne- kształtowanie prawidłowych umiejętności szkolnych (czytania, pisania, mówienia) na miarę aktualnych możliwości i przyszłych potrzeb ucznia oraz wymagań programowych.

1. Ćwiczenia: doskonalenie czytania, graficznego pisma, rozwijanie myslenia, umietnosci matematycznych, orientacji w przestrzeni i schemacie własnego ciała

1. Etapy organizowania działań terapeutycznych????? (poprawione z wykładu tak na 95% to jest to:D )

a. Etap I- przygotowawczy (terapia przygotowawcza tzw. psychoterapeutyczna – przedszkole

1. Uzyskanie przez dziecko dojrzałości i gotowości do podjecia przez dziecko nauki w szkole- czytanie, pisanie, poprawne mówienie

2. Obejmuje działania stymulujące, profilaktyczno jak również korekcji zaburzonych funcji percepcyjno- motorycznych

3. Przezwyciężenie trudności jakie dziecko posiada

4. Etap wstępny: dominuje działalność psychoterapeutyczna, celem jest przywrócenie dziecku wiary we własne możliwości, ośmielenie go

5. Zestaw ćwiczeń odprężających i rekreacyjnych- ogólna sprawność, wrażliwość słuchowa, rytmiczn, ćw.roziwjajace, odprężające, sprzyjające koncentracji uwagi, korzystanie z muzykoterapii, Metoda Dobrego Startu oraz ćwiczenia funkcji wzrokowej i koordynacji ruchowej (1. ćwiczenia rozwijające ogólną sprawno Sc ruchowa i manualną;2. ćwiczenia funkcji wzrokowej i orientacji przestrzennej na materiale korekcyjnym i abstrakcyjnym; 3. ćwiczenia funkcji słuchowej na podstawie dźwięków dochodzących z otoczenia, muzyki, dźwięków mowy)

1. Ćwiczenia sprawności ruchowej, rozmachowe, manualne, graficzne

a. Ćwiczenia koordynacji ruchowej i ruchowo-wzrokowo- słuchowej

b. Ćwiczenia sprawności manualnej

2. Ćwiczenia funkcji wzrokowej i orientacji przestrzennej (materiał konkretny obrazkowy, ćwiczenia opanowujące sprawności czytania i pisania)

3. Ćwiczenia funkcji słuchowej (na podstawie dźwięków z otoczenia, muzyki i dźwięków mowy: ćwiczenia wrażliwości słuchowej, koncentracja na bodźcach dźwiękowych, różnicowanie dx wieków z otoczenia i słyszanych głosek, ćwiczenia pamięci słuchowej, rytmicznej, ćwiczenia słuchu fenomowego)

b. II- terapia właściwa (reedukacja)

1. Oddziaływanie psychokorekcyjne – zabiegi usprawniające zaburzone funkcje analizatora wzrokowego, słuchowego, kinetyczno- ruchowe  ćwiczenia czytania i pisania

2. Oddziaływanie psychodynamiczne – specjalne metody dydaktyczne, modele ćwiczeń prowadzące d opanowanie umiejętności czytania i pisania metody nauki czytania i pisania, metody ogólnorozwojowe (Metoda Dobrego Startu, Metoda Ruchu Rozwijającego, Kinezjologia edukacyjna…)

3. Oddziaływanie ogólnorozwojowe – wzbogacenie zainteresowania dziecka i jego wiedzy o świecie

Jej celem jest skorygowanie i ukierunkowanie nietypowych zachowań; specyfika pracy- na tym etapie dysponujemy odpowiednim materiałem dydaktycznym dopasowanym do indywidualnych cech dziecka; zadania dobierane zgodnie ze stopniowaniem trudności, dostosowane do etapu jaki dziecko już osiągnęło; w całości obowiązują dwa kierunki działania: na dziecka a także na rodzinę i szkołę - współpraca nie tylko z dzieckiem, ale również z jego najbliższym otoczeniem

1. Metody i formy pracy terapeutycznej??????

METODY TERAPII PEDAGOGICZNEJ
Są to przede wszystkim zróżnicowane sposoby postępowania z dzieckiem. Możemy wyróżnić 5 podstawowych metod terapii pedagogicznej:

1.Metody usprawniania funkcji percepcyjno - motorycznych.
2.Metody usprawniania funkcji językowych.
3.Metody usprawniania pamięci i koncentracji.
4.Metody usprawniające pisanie i czytanie.
5.Metody relaksacji.

Nie są to jednak sztywne metody oddziaływania terapeutycznego, gdyż ciągle odkrywane są nowe dziedzin aktywności ludzkiej, poprzez które może dokonywać się proces terapeutyczny. Należy pamiętać, że terapia pedagogiczna to nie sztywne zasady postępowania, ale wszelkie oddziaływania, które mają na celu polepszenie sytuacji uczniu.

Formy pracy terapeutycznej:
1. Praca indywidualna dziecka.
2. Praca indywidualna w układzie terapeuta – uczeń.
3. Praca grupowa w układzie uczeń – uczeń.
4. Praca grupowa w układzie terapeuta – grupa

1. Zasady oddziaływania terapeutycznego?????

1. zasada indywidualizacj- wyznacza konieczność indywidualnego planowania zajęć korekcyjno-kompensacyjnych. Zobowiązuje terapeutę do dostosowania środków oraz metod dydaktycznych do indywidualnych możliwości dziecka, ze względu na rodzaj, zakres i głębokość trudności w uczeniu się.
   W myśl zasady - terapia polega na bieżącym kontrolowaniu przebiegu pracy dziecka oraz pomaganiu mu w pokonywaniu trudności, z zachowaniem dobranych specjalnie do niego sposobów oddziaływania terapeutycznego.

2. zasada stopniowania trudności - dotyczy dostosowania objętości oraz przystępności materiału dla dziecka. W terapii pedagogicznej dzieci dyslektycznych wskazane jest z początku wykonywanie ćwiczeń prostych z niewielkiego zakresu materiału, po czym powolne przechodzenie do ćwiczeń już trudniejszych z większego zakresu materiału. Warunkiem podejmowania kolejnych zadań jest sprawne wykonanie poprzednich. Nie jest tutaj ważny czas pokonywania trudności, ze względu na zróżnicowane możliwości dzieci.

3. zasada korekcji zaburzeń - dotyczy ćwiczenia przede wszystkim funkcji najgłębiej zaburzonych i najsłabiej opanowanych umiejętności. Terapeuta winien mieć na uwadze przede wszystkim funkcje najsłabiej rozwinięte oraz najpoważniejsze trudności dziecka. Szkodliwe jest ćwiczenie tylko jednej funkcji, ze względu na szybką męczliwość dzieci. Wskazane jest przeplatanie ćwiczeń funkcji bardziej i mniej sprawnych.

4. zasada kompensacji zaburzeń -łączenie ćwiczeń funkcji zaburzonych z ćwiczeniami funkcji niezaburzonych w celu tworzenia właściwych mechanizmów kompensacyjnych. Kładzie nacisk na zastąpienie czynności jednej funkcji – drugą. Zasada ta skłania terapeutę do wytworzenia takiej sytuacji, w której sprawniejsze funkcje pełnią rolę kompensacyjną, wspierającą, pomocniczą dla czynności funkcji zaburzonych.

5. zasada systematyczności i częstotliwości ćwiczeń korekcyjno-kompensacyjnych, jak również odpowiedniego rozłożenia ich w czasie. Zajęcia korekcyjno-kompensacyjne dzieci dyslektycznych powinny odbywać się jak najczęściej. Długotrwałe przerwy w uczestnictwie dzieci
   w zajęciach powodują częściowe lub całkowite cofnięcia w terapii. Optymalna częstotliwość
   i systematyczność odbywających się zajęć idą w parze z dobrym opanowaniem i utrwaleniem nabytych umiejętności.

6. zasadę ciągłości oddziaływania terapeutycznego, która wskazuje na profilaktyczną funkcję oddziaływań chroniących przed dalszymi negatywnymi następstwami niepowodzeń szkolnych. Terapeuta ma za zadanie motywować dzieci do systematycznej nauki, do pokonywania trudności i własnych słabości, a tym samym wpływać na zaspokajanie ich potrzeby sukcesu. Będzie łatwiej mu to osiągnąć wytwarzając podczas zajęć atmosferę zaufania, bezpieczeństwa i życzliwości.

7. W pracy z dzieckiem o nieharmonijnym rozwoju celowe jest także stosowanie następujących zasad.

CZY TO????????

1.Zasada indywidualizacji.

Dobieramy ćwiczenia na podstawie diagnozy dostosowane do możliwości

dziecka rodzaju oraz stopnia zaburzeń. Nie wskazane jest współzawodnictwo,

gdyż dzieci , które nie są wstanie nadążyć za innymi zniechęcają się do

pracy.

2.Zasada celowości.

Układ ćwiczeń powinien być skonstruowany w taki sposób, aby nawet

najdrobniejszy element zajęć był podporządkowany określonemu celowi.

Uświadomienie celu ćwiczeń motywuje dzieci do wysiłku.

3.Zasada wszechstronności.

Starając się pomóc dziecku w nauce należy stosować wszechstronnie,

szerokozakresowe ćwiczenia. Usprawniamy nie tylko funkcje zaburzone

, ale także nie zaburzone , aby uczeń mógł kompensować swoje braki.

Wszechstronność działań to też współpraca z rodzicami i nauczycielami

w szkole.

4.Zasada życzliwości.

Dziecko nie osiągnie sukcesu gdy nie ma wokół siebie osób życzliwie

ustosunkowanych, które razem z nim cieszą się z jego postępami i

sukcesami. Życzliwy stosunek do dziecka mobilizuje do pracy .

1. Struktura zajęć korekcyjno-kompensacyjnych????-poprawione

a. Rozpoczęcie zajęć na materiale bezliterowym np., różne aspekty percepcji wzrokowej: stalość postrzegania (cechy konstytucjonalne), spostrzeganie figury i tła, kondycja wzrokowo- ruchowa, postrzegania stosunków przestrzennych, spostrzeganie połozenie w przestrzeni

b. Sprawdzenie stopnia opanowanie uprzednio opracowanego materiału literowego

c. Ćwiczenia na materiale bezliterowym w celach: korekcyjnych, relaksacyjnych, stymulujacych (w zależności od potrzeb i możliwości- np. kolorowanie obrazków jako ćw.korektywne albo usprawniające albo odprężające

d. Zajęcia w czytaniu i pisaniu – nowy element

e. Cwiczenia odprężająe, relaksacyjne, nieznacznie usprawniające lub stymulujące jak zagdaki, gry i układanki

f. Cw. Końcowe o charakterze podsumowującym – sprawdzenie nabytych umiejętności oraz stoonia uatrakcyjnienia poszczególnych funckji i związków między nimi

1. Cele ćwiczeń korekcyjno-kompensacyjnych?????

- pomoc dziecku w przezwyciężaniu trudności i umożliwienie mu prawidłowego funkcjonowania w zespole klasowym oraz osiągania pozytywnych wyników szkolnych.

stworzenie możliwości wszechstronnego rozwoju umysłowego, psychicznego i społecznego dzieciom z utrudnieniami rozwojowymi, rozwoju na miarę ich możliwości;

Ø     wspomaganie efektywności uczenia się poprzez korygowanie odchyleń od normy, wyrównywanie braków w opanowaniu programu nauczania oraz eliminowania przyczyn i przejawów zaburzeń, w tym również zaburzeń zachowania;

Ø      rozwijanie funkcji językowych i spostrzeżeniowych i wzrokowych, słuchowych, dotykowych, kinestetycznych, motorycznych oraz współdziałania między tymi funkcjami, czyli integracji percepcyjno- motorycznej;

Ø     stymulacja rozwoju i korekta zaburzonych procesów poznawczych warunkujących uczenie się:

·      ćwiczenia orientacji przestrzennej;

·      ćwiczenia  orientacji położenia własnego ciała;

·      ćwiczenia percepcji wzrokowej i słuchowej

·      ćwiczenia analizy i syntezy wzrokowo- -słuchowej;

·      ćwiczenia sprawności manualnej;

·      ćwiczenia rozwijania odporności emocjonalnej, motywacji do pracy, koncentracji uwagi i pamięci;

·      ćwiczenia usprawniające proces czytania i pisania z uwzględnieniem ćwiczeń na koncentrację uwagi, spostrzegawczości;

·      ćwiczenia kształtujące umiejętność porównywania, segregowania i samokontroli;

·      ćwiczenia sprawności ortograficznej – umiejętności zastosowania zasad ortograficznych.

1. Diagnoza i jej znaczenie w pracy edukacyjno-terapeutycznej????

Diagnoza pedagogiczna stanowi bazę do stworzenia Indywidualnego Programu Edukacyjno – Terapeutycznego (IPET), dla konkretnego ucznia. Od rzetelności diagnozy zależy jakość tego programu, gdyż ma on być odpowiedzią nauczyciela na rzeczywiste potrzeby edukacyjne ucznia. Dlatego ważne jest to by w procesie diagnostycznym brali udział wszyscy specjaliści pracujący z dzieckiem. W procesie diagnostycznym zawsze odwoływałam się do wiedzy rodziców, gdyż mam wewnętrzne przekonanie o tym, że jako osoby, które spędzają ze swymi pociechami najwięcej czasu są źródłem wielu informacji o nich.

Pojęcie diagnozy funkcjonalnej – cel: poznanie sposobu i zakresu samodzielności funkcjonowania ucznia w różnych sferach jego działalności. Najczęściej mówi się w tym przypadku o:
1) funkcjonowaniu procesów poznawczych;
2) motoryce dużej (sposób poruszania się, wady postawy);
3) motoryce małej (zręczności);
4) komunikacji z otoczeniem (mówienie, czytanie, pisanie);
5) samoobsłudze (stopień samodzielności w zakresie:
- załatwiania potrzeb fizjologicznych,
- dbałości o higienę i wygląd zewnętrzny,
- ubierania się,
- spożywania posiłków (sposób jedzenia i gotowości do samodzielnego przygotowywania posiłków);
6) sferze funkcjonowania społecznego (socjalizacja, reakcje na różne sytuacje społeczne).

Rzetelna diagnoza jest podstawą dobrego Indywidualnego Programu Edukacyjno – Terapeutycznego. Nakreślenie diagnozy pozwala na wyłonienie sfery najbliższego rozwoju, która pozwala na wytyczenie realnych celów i zadań w IPET. W diagnozie, opracowaniu i realizacji IPET bierze udział cały TEAM. Program jest odpowiedzią na deficyty rozwojowe konkretnego ucznia. Nadzorcą realizacji tegoż programu jest wychowawca zespołu edukacyjno – terapeutycznego. Każdy program indywidualny powinien uzyskać akceptację rodzica dziecka, dla którego został sporządzony.

1. Rodzaje diagnozy; techniki i narzędzia diagnostyczne ????

Rodzaje diagnoz:

Kryterium Rodzaje diagnoz

*Cel poznania *Diagnoza poznawcza i decyzyjna

*Możliwości rozwojowe i osiągnięcia *Diagnoza negatywna i pozytywna

*Przedmiot zainteresowań (diagnoza interdyscyplinarna) * Diagnoza społeczna, medyczna, psychologiczna, pedagogi

Rodzaje diagnoz ze względu na różnorodność procesu poznawania:

• Diagnoza poznawcza – „Jak jest?” rozpoznanie badanego stanu, przedmiotu badania; odpowiada diagnozie typologicznej

• Diagnoza decyzyjna – „Co należy zrobić, aby było tak, jak być powinno?” ukierunkowano na projektowanie zmian

• Diagnoza negatywna – opis trudności, opóźnień, zaburzeń; skupia się na słabościach, negatywnej stronie badanego zjawiska; ustalenie jego przyczyny, rozpoznanie źródła trudności (dominuje w badaniach pedagogicznych co utrudnia projektowanie działań naprawczych odwołujących się do mocnych stron rozwoju): „ nie umie”, „nie potrafi”, „słabo rozwinięte”, „duże braki”, „niski poziom”

• Diagnoza pozytywna – koncentruje się na mocnych stronach

Rodzaje diagnoz ze względu na złożony charakter – diagnoza interdyscyplinarna:

• D. wieloaspektowa (pełne rozpoznanie przyczyn i pomoc w programowaniu postępowania terapeutycznego – obejmuje ona:

• D. społeczną - środowiskową (rodzinna, rówieśnicza); uwzględnia w odniesieniu do stopnia realizacji celów socjalizacyjno-wychowawczych (ocena warunków życia…)

• D. medyczna

• D. psychologiczna – ocena poziom rozwoju funkcji intelektualnych, stan psych.

• D. pedagogiczna – stopień opanowania wiadomości i umiejętności szkolnych, zakres, rodzaj i specyfika zaburzeń w uczeniu się

Diagnoza pedagogiczna:

• Przedmiotem diagnozy są zjawiska edukacyjne oraz środowisko wychowawcze, w jakich funkcjonuje uczeń (rodzina, szkoła, grupa rówieśnicza)

• Jest realizowana w kontekście rozwojowym (czynniki organiczne i genetyczne warunkujące lub zakładające rozwój) i środowiskowym (czynniki środowiskowo warunkujące przebieg procesu rozwojowo-wychowawczego)

• Stanowi element całościowego postępowania obejmującego przeszłość (d. genetyczna), teraźniejszość (d. fazy), przyszłość (d. prognostyczna)

Diagnoza szkolna:

• Określenia oddające charakter pracy pedagogicznej: nauczyciel, dydaktyk, terapeuta, doradca, diagnosta

• Diagnoza szkolna powinna być planowa, systematyczna, ciągła całościowa, profesjonalna, celowa

• Wymaga rozpoznania w obszarach: dydaktyki – podyktowana wymogami szkolnymi (ocena jako poziom funkcjonowania szkolnego); wychowania – sytuacje zagrożenia, programy wychowawcze; opieki

Narzędzie do oceny dojrzałości szkolnej:

• Test Alicji Szemińskiej

• Test Dojrzałości Szkolnej Barbary Wilgodnej – Okoń

• Nauczycielska diagnoza gotowości do podjęcia nauki szkolnej: 4 segmenty: czynności samoobsługi, funkcjonowanie w trakcie zabawy, zdolności manualne

1. Metodyka konstruowania programów wspomagających rozwój dziecka???

Metodyka konstruowania:

• Nie ma obligatoryjnego wzoru, dany program zależy od rodzaju niepełnosprawności, nasilenia niedostosowania, etapu edukacyjnego

• Nie jest programem nauczania

• Łączy funkcję dydaktyczno-wychowawczą z f. terapeutyczną

• Zawiera zalecenia zawarte w orzeczeniu

IPET to program edukacyjno- terapeutyczny dla uczniów posiadających ORZECZENIE poradni psychologiczno- pedagogicznej o potrzebie kształcenia specjalnego czyli dla uczniów w normie intelektualnej lub upośledzeniem umysłowym.

Dla kogo jest tworzony program?

• Dzieci niepełnosprawnych

• Dzieci niedostosowanych społecznie

• Dzieci zagrożonych niedostosowaniem

Np. niesłyszące lub słabo słyszące, niewidome, niepełnosprawnie sprężone, z autyzmem i Aspergerem

Kto opracowuje program?

• nauczyciele i specjaliści prowadzący zajęcia z uczniem w ramach pracy zespołu; dokonują oni okresowej wielospecjalistycznej oceny poziomu ucznia

Orzeczenie ma wartość decyzyjną, jest aktem administracyjnym i przysługuje od niego odwołanie do 14 dni. Musi zawierać nazwę i skład Zespołu Orzekającego a także wskazania do pracy z uczniem, formy pomocy, diagnozę i zalecane formy kształcenia. Odnosi się zazwyczaj do jednego roku szkolnego.

Co zawiera wieloaspektowa ocena?

• mocne strony, osiągnięcia, możliwości psychofizyczne, zainteresowania

• ulubione formy aktywności

• funkcjonowanie w społeczności szkolnej np. nawiązywanie kontaktów

• poziom wiedzy i umiejętności

• trudności edukacyjne oraz rozwojowe

Wskazówki dla nauczyciela:

• zapoznanie się z treścią

• rozszerzenie wiedzy na temat stwierdzonych u ucznia deficytów

• sformułowanie wymagań edukacyjnych na kilku poziomach

• ocenianie wspierające (kształtujące) zgodnie z wymogami uwzględniającymi możliwości i ograniczenia ucznia

• dostosowanie wymagań i metod do ucznia

Procedura konstruowanie IPET-u:

• uczeń ma orzeczenie

• analiza orzeczenia

• określenie specjalnej potrzeby edukacyjnej

• …

IPET nie ma jednego określonego wzoru; zależy od rodzaju niepełnosprawności. Nie jest programem nauczania lecz łączy funcie dydaktyczno-wychowawcze z terapeutycznymi.

IPET w praktyce:

• najpierw mocne strony dziecka, później słabe

• formy pomocy, dla kogo w jakiej postaci np. funkcje korekcyjn0- kompensacyjne, korekcyjno- wyrównawcze

• założenie organizacyjno- programowe (okres pomocy, czas/ wymiar godzin, ai charakter mają zajęcia – indywidualny czy grupowy)

• cele programu

• procedura osiągania celów

Ocena programu:

1. ocena efektów pracy

2. wnioski i zalecenia

3. uwagi