1.Ciężar właściwy – wyraża iloraz ciężaru (G) do objętości (W) tego ciała. Gdy jest ono jednorodne i stanowi continuum (bez porów), ciężar właściwy można wyrazić

γ=$\frac{G}{W}$ [N·m⁻³], [G·m⁻³], [kG·m⁻³].

W ciałach niejednorodnych γ=$_{\text{ΔW} \rightarrow 0}^{\lim}\ \frac{G}{W}$

ΔW oznacza że w najmniejszej objętości także istnieje mateia a nie pusta przestrzeń miedzycząteczkowa.

Ciężar właściwy = ciężar gatunkowy

γ=$\frac{\text{Gg}}{\text{Wg}}$

Gg - ciężar szkieletu gruntu (bez pór)

Wg – objętość szkieletu gruntu (bez pór)

Ciężar objętościowy

γ₀=$\frac{G_{0}}{W_{0}}$

G₀- ciężar szkieletu + woda + powietrze

W₀- objętość szkieletu + woda + powietrze

Ciężar objętościowy chwilowy – po pobraniu próbki (w momencie badania)

Ciężar objętościowy asm – absolutnie sucha masa po wysuszeniu próbki odstałego ciężaru w 105˚C

2.Gęstość – iloraz masy (M) i objętości (w) jednorodnej cieczy

ρ=$\frac{M}{W}$ [kg·m⁻³], [g·cm⁻³], [t·m⁻³], [kG·s²m⁻⁴],

Dla cieczy niejednorodnej ρ$=_{\text{ΔW} \rightarrow 0}^{\lim}\ \frac{M}{W}$

Zależność między ciężarem a gęstościa

G=M·g (ciężar= masa·grawitacja)

M = $\frac{G}{g}$

ρ=$\ \frac{G}{g W}$ = $\frac{\gamma W}{g W}$ = $\frac{\gamma}{g}$

γ=ρ·g

3.Ściśliwość- zdolność cieczy do zmniejszania swojej objętości pod wpływem ciśnienia działającego z zewnątrz.

-ΔW=β_p·W₁·Δp

β_p-współczynnik ściśliwości cieczy, wskazujący na względne zmniejszenie objętości ($\frac{\text{ΔW}}{W_{1}}$) pod wpływem wzrostu ciśnienia (Δp) o 1 atmosfere,

ΔW = W₁ - W₂ bezwzględne zmniejszenie objętości cieczy,

Δp = p₁ - p₂ bezwzględny przyrost ciśnienia działającego na ciecz

W₁ , W₂ objętość cieczy przy stanie początkowym i na końcowym

p₁ - p₂ ciśnienie początkowe i końcowe

Współczynnik ściśliwości

β_p = - $\frac{\text{ΔW}}{W_{1}}$ · $\frac{1}{\text{Δp}}$ [m²· N⁻¹], [cm²· kG⁻¹], [m²· kG⁻¹],

Moduł sprężystości (E₀)stanowiący odwrotność współczynnika ściśliwości (β_p):

E₀ = $\frac{1}{\beta_{p}}$ = - $\frac{\text{ΔW}}{W_{1}}$ ·Δp [kg·cm⁻²], [N·m⁻²],

4.Rozszerzalność cieplna – zdolność cieczy do zmiany objętości pod wpływem zmiany temperatury :

ΔW = β_t · W₁ Δt

ΔW = W₂  - W₁ zmiana objętości cieczy po zmianie temp. od t₁ do t₂.

W₂ objętość końcowa

W₁ objętość poczatkowa

β_t średni współczynnik rozszerzalności objętościowej po zmianie temp.

Δt = t₂  - t₁ bezwzględny przyrost temp. od początkowej t₁ do końcowej t₂

Współczynnik rozszerzalności cieplnej

$\beta_{t} = \ \frac{\text{ΔW}}{W_{1}}$ · $\frac{1}{\text{Δt}}$ [$\frac{1}{1C}$]

Wraz ze wzrostem temp. wzrasta objętość ciała a przez to maleje gęstość i ciężar objętościowy, tym regułom nie podlega woda, gdyż posiada największa w temp. t=4˚C a w przedziale od 0˚C do 4˚C kurczy się.

5.Lepkość – zdolność do stawiania oporów (przenoszenia naprężeń stycznych) podczas trwania ruchu cieczy.

Cząstki cieczy, które przylegają bezpośrednio do płyt, posiadają prędkości płyty, natomiast pozostałe zawarte w przestrzeni między nimi w wyniku wzajemnego tarcia mają linowo zróżnicowane prędkości (wg Newtona) lub zbliżone do tachoidy znanej z hydrometrii.

Wzór naprężeń stycznych

τ = μ$\ \frac{\text{dV}}{\text{dY}}$ [N·m⁻²], [kG·cm⁻²], [kG·m⁻²],

μ współczynnik proporcjonalności zwany dynamicznym współczynnikiem lepkości

$\frac{\text{dV}}{\text{dY}}$ gradient prędkości nakierunkuj normalnym

Naprężenie styczne τ jest ilorazem siły stycznej (T) i powierzchni (F) na która ta siła działa.

τ = $\frac{T}{F}$

Lepkość cieczy wyrażamy

μ = τ $\frac{\text{dY}}{\text{dV}}$ = $\frac{T}{F}$ · $\frac{\text{dY}}{\text{dV}}$ [N·s·m⁻²], [kG · cm⁻¹s⁻¹ = poise], [kG·s·m⁻²]

Wpływ temperatury na lepkość cieczy określa zależność empiryczna:

μ = $\frac{\mu_{0}}{1 + at + \text{bt}^{2}}$

t – temp. cieczy ˚C

μ₀ −  lepkość cieczy przy t = 0˚C

a,b- współczynnik zależny od rodzaju cieczy

Iloraz dynamicznego współczynnika lepkkości cieczy do jej gęstości nazywamy kinematycznym współczynnikiem lepkkości

ν = $\frac{\mu}{\rho}$ [m²· s⁻¹], [cm²· s⁻¹ = stokes],

6.Napięcie powierzchniowe – między powierzchnia zwierciadła wody, poniżej zwierciadła wody wytwarza się stan napięcia bo jest drugi ośrodek – powietrze. Miedzy powietrzem a woda zwierciadło może się podnosić , opadać , wbrew sile grawitacji Zimeckiej następuje podnoszenie w przewodach cieczy.

Napięcie powierzchniowe – specyfika cieczy jest dążność do minimalizacji zewnętrznej powierzchni, w efekcie przybiera ono kształt kulisty ( woda w stanie nieważkości lub krople oliwy zawieszone w roztworze o identycznej gęstości). W naturalnych warunkach tej tendencji przeciwdziała siła ciężkości. Energia (E) cząsteczek warstwy zewnętrznej jest proporcjonalna do jej powierzchni (F):

E= σ·F

σ – współczynnik proporcjonalności tzw. Napięcie powierzchniowe zależne od temp. ( maleje gdy temp. jest wyższa, a w temp. krzepnięcia osiąga maximum).

Wzór σ = $\frac{G}{F}$ = $\frac{M g}{2\pi + r}$ [kG·s⁻² lub N s⁻¹]

7.Płyn doskonały

Płyn doskonały w porównaniu z rzeczywistym jest pozbawiony:

a)lepkości, czyli tarcia wewnętrznego (μ = 0, ν = 0)

b)ściśliwości (β_p = 0, E₀ = ∞)

c)rozszerzalności cieplnej (β_t = 0)

d)zmian ciężaru objętościowego (γ=const) pod wpływem czynników zewnętrznych.

e)możliwości stawiania oporów na rozciąganie

f)możliwości zmiany energii mechanicznej na cieplną , ponieważ przy braku tarcia obowiązuje zasada zachowania energii mechanicznej.