Rekomendacja U: bank powinien zapewnić swobodę wyboru przez klienta zakładu ubezpieczeń, z którego usług klient zamierza skorzystać., foto: Glow Images/East News

Komisja Nadzoru Finansowego wydała rekomendację U, dotyczącą współpracy między bankami i zakładami ubezpieczeniowymi. Zakłada ona, że bank nie może być jednocześnie ubezpieczającym i pośrednikiem ubezpieczeniowym. Zalecenie powinno zostać wprowadzone do 31 marca 2015 r.

Rekomendacja dotyczy tzw. usług bancassurance, czyli oferowanych przez banki umów ubezpieczeń powiązanych z produktami bankowymi, w tym także ubezpieczeniowych produktów o charakterze inwestycyjnym lub oszczędnościowym.

Punktem wyjścia do opracowania Rekomendacji U były: stwierdzone przez KNF nieprawidłowości w zakresie oferowania przez banki produktów ubezpieczeniowych.
Stąd regulator przyjął, że bank nie może jednocześnie występować jako ubezpieczający oraz pośrednik ubezpieczeniowy. Uważa też, że bank powinien jednoznacznie wskazywać klientowi, czy występuje w roli pośrednika ubezpieczeniowego, czy ubezpieczającego.
"Bank powinien prowadzić rzetelną politykę informacyjną oraz zapewnić, że dystrybucja produktów ubezpieczeniowych w ramach bancassurance nie będzie generować ryzyka oferowania produktów niedostosowanych do potrzeb klientów" – czytamy w rekomendacji.

Zalecenia rekomendacji
- Według Komisji w sytuacji, gdy klient ma status ubezpieczonego, a bank jest podmiotem uprawnionym do dochodzenia wypłaty świadczenia od zakładu ubezpieczeń i zdecyduje, że nie skorzysta z tego uprawnienia, to klient lub jego spadkobiercy powinni móc dochodzić roszczeń.
- W przypadku, gdy klient ma status ubezpieczonego, a bank jest ubezpieczającym, bank powinien podejmować działania w interesie klienta lub jego spadkobierców.

- Bank powinien przedstawić klientowi informacje o oferowanych przez siebie produktach ubezpieczeniowych towarzyszących oferowanemu produktowi bankowemu w celu umożliwienia klientowi wyboru produktu ubezpieczeniowego.
- Bank powinien zapewnić swobodę wyboru przez klienta zakładu ubezpieczeń, z którego usług klient zamierza skorzystać.

- Bank nie może też narzucać wymogu przystąpienia przez klienta do umowy ubezpieczenia grupowego, w której bank występuje jako ubezpieczający.

- Bank powinien przedstawić klientowi adekwatne i kompletne informacje o produkcie ubezpieczeniowym. Chodzi zwłaszcza o informacje dotyczące zakresu rodzajów ryzyka objętych ubezpieczeniem, możliwych przyczyn odmowy wypłaty świadczenia oraz zasad dotyczących finansowania ochrony ubezpieczeniowej.
Bank ponadto powinien umożliwić klientowi zapoznanie się z postanowieniami umownymi w zakresie stanowiącym o jego prawach i obowiązkach, przed zawarciem umowy ubezpieczenia przez klienta (pośrednictwo) lub przed wyrażeniem zgody przez klienta na finansowanie składki ubezpieczeniowej (umowa ubezpieczenia na cudzy rachunek) - napisano w rekomendacji.
Według KNF, bank będący ubezpieczającym może otrzymywać od klienta wyłącznie zwrot kosztów związanych z zawarciem i obsługą umowy ubezpieczenia.

Wynagrodzenie banku z tytułu oferowania produktów ubezpieczeniowych powinno być ustalane przy uwzględnieniu wysokości ponoszonych przez bank kosztów.

PAP, jk

• Zobacz więcej na temat:

• bank ,

• ubezpieczenie na życie

Czytaj także:

Rekordowa liczba skarg na banki i ubezpieczycieli... mniej na SKOK-i i OFE

W minionym roku do Komisji Nadzoru Finansowego wpłynęło 10 tysięcy 696 skarg od klientów podmiotów rynku finansowego, czyli o 28 proc. więcej niż w 2012 r. - wynika z danych KNF.

Rekomendacje KNF – wszystko co ważne

Artur Osak

Data publikacji: 24.05.2011

Liczba odwiedzin: 6956

Komisja Nadzoru Finansowego, jak sama nazwa wskazuje, kontroluje to, co dzieje się na rynku finansowym. Jej działalność obejmuje rynek kapitałowy (m.in. giełdę), rynek ubezpieczeń oraz sektor bankowy. Podstawowym zadaniem KNF jest dbanie o prawidłowe funkcjonowanie systemu finansowego, a w szczególności o jego stabilność, bezpieczeństwo i przejrzystość.

 

fot. Shutterstock

Rekomendacje, które KNF publikuje dla banków, są zbiorami dobrych praktyk, a więc nie narzucają sztywnych ram prawnych (nie są źródłem prawa). Banki powinny się do nich stosować, aby uniknąć interwencji ze strony nadzorcy. Forma rekomendacji daje im swobodę dostosowywania swoich procedur do zaleceń. Z tego względu trudno jest przewidzieć konkretne zmiany w sposobie postępowania banków w przypadku wejścia w życie kolejnych rekomendacji.
W ostatnim czasie dwie rekomendacje KNF zyskały szczególną, powszechną „popularność” – Rekomendacja S i Rekomendacja T. Obie dotyczą zarządzania ryzykiem w odniesieniu do „ekspozycji kredytowych”, czyli po prostu udzielanych kredytów. Rekomendacja S odnosi się do kredytów służących finansowaniu nieruchomości i/lub na nich zabezpieczonych. Rekomendacja T dotyczy wszystkich kredytów udzielanych klientom detalicznym.

Rekomendacja S

Została przygotowana jeszcze przez Komisję Nadzoru Bankowego (poprzedniczkę KNF) określa zasady badania zdolności kredytowej klientów chcących zaciągnąć kredyt hipoteczny w walucie obcej. Zgodnie z jej zapisami w takim przypadku bank musi sprawdzić, czy klient ma dostateczną zdolność kredytową, aby zaciągnąć kredyt złotówkowy o wartości wynoszącej 120% wnioskowanego kredytu walutowego. Ponadto bank musi przedstawić klientowi w pierwszej kolejności propozycję kredytu w złotówkach, informować o ryzyku walutowym oraz przedstawić klientowi wyniki symulacji pokazującej, jak będą zmieniały się raty w przypadku wahań kursu walutowego. W momencie wejścia w życie Rekomendacji S wieszczono koniec ery kredytów walutowych oraz pojawienie się trudności z otrzymaniem kredytu w ogóle. Kredyty walutowe faktycznie straciły na popularności, ale przyczynił się do tego prawdopodobnie w równym stopniu kryzys finansowy. A dostępność kredytów nie zmalała, na co wskazują notowane co roku przyrosty wartości nowych kredytów.

Rekomendacja T

Ma pośredni wpływ na kredyty hipoteczne. Jej podstawowym zadaniem jest zapobieganie nadmiernemu zadłużeniu. Zgodnie z jej zapisami suma rat kredytowych spłacanych przez klienta detalicznego nie może przekraczać 50 lub 65 procent miesięcznych dochodów (w zależności od ich wysokości). Raty kredytów hipotecznych są z reguły największym miesięcznym obciążeniem, jakie musi udźwignąć domowy budżet. Dlatego też osoby posiadające kilka kredytów gotówkowych oraz karty kredytowe i limity w rachunkach bieżących mogą mieć trudności z uzyskaniem kredytu hipotecznego w wymaganej wysokości właśnie ze względu na zbyt duże obciążenie budżetu. Jak uniknąć negatywnego wpływu Rekomendacji T na zdolność do zaciągnięcia kredytu hipotecznego? Najlepiej jest w miarę możliwości spłacić innego rodzaju kredyty i ograniczyć liczbę posiadanych w portfelu kart kredytowych (są brane pod uwagę przy wyliczaniu zdolności nawet kiedy nie są używane). Dzięki temu większa część kwoty, która wg KNF może być przeznaczona na spłatę kredytów, będzie mogła służyć obsłudze kredytu hipotecznego.

Zmiany w Rekomendacji S

Na początku 2011 roku KNF przyjęła nowelizację do Rekomendacji S. Ta zmiana, która zacznie obowiązywać w połowie roku, może wywrzeć duży wpływ na zdolność Polaków do zaciągania kredytów hipotecznych. Dlatego warto się z nią zapoznać już dzisiaj.
Pierwsza nowość dotyczy badania zdolności kredytowej w przypadku kredytów zaciąganych na długie okresy – 30, 40 lat. Badając zdolność bank będzie zobowiązany do sprawdzenia, czy klient da radę spłacić kredyt o wnioskowanej wysokości, ale w ciągu 25 lat. To oznacza, że do badania zdolności będzie brana pod uwagę wyższa kwota raty. O ile wyższa?

Zobacz także: Jak przygotować się do kredytu mieszkaniowego?

Według wyliczeń w przypadku kredytu na 300 tys. złotych do obliczenia zdolności kredytowej może zostać wzięta pod uwagę rata nawet o prawie 300 złotych wyższa, niż obecnie, kiedy badana jest zdolność dla faktycznie wnioskowanego okresu kredytowania. Taka zmiana nie pozostaje bez wpływu na wielkość maksymalnej kwoty, którą będziemy mogli pożyczyć. Różnice dla kredytu w złotówkach w przypadku 3-osobowej rodziny (bez dodatkowych kredytów do spłacenia) mogą sięgnąć nawet 80 tys. złotych. Ta różnica istotnie wpływa na wielkość mieszkania, które będziemy mogli kupić – podkreśla Jakub Augustynowicz, doradca Aspiro.

 

fot.

Dalszemu ograniczeniu ulegnie możliwość udzielania kredytów walutowych. Na obsługę rat takich kredytów klient będzie mógł przeznaczyć tylko 42% miesięcznych dochodów.

11-08-2014 | Piotr Czublun

Sektor finansowy po Rekomendacji U. Najważniejsze zmiany

Na zdj. Piotr Czublun

Jacy specjaliści w instytucjach finansowych będą odpowiedzialni za wdrożenie Rekomendacji U? Jakie wyzwania czekają banki i firmy ubezpieczeniowe? O najważniejszych zmianach pod wpływem nowej rekomendacji pisze ekspert Kancelarii Radców Prawnych Czublun Trębicki.

 

Wdrożenie Rekomendacji U, zarówno w bankach jak i w zakładach ubezpieczeń, nie będzie zadaniem trywialnym. Ten dokument dotyka praktycznie wszystkich aspektów działalności banku i wielu obszarów w zakładzie ubezpieczeń.

Najpoważniejszy obszar to zmiany obejmujące IT. Tutaj w grę będzie wchodziła przede wszystkim zamiana modeli ubezpieczeń obsługiwanych przez systemy informatyczne. Dzisiaj wiodący model to ubezpieczenia grupowe i pod takie ubezpieczenia w dużej mierze budowane były systemy komputerowe do obsługi produktów ubezpieczeniowych. Wejście w życie Rekomendacji U będzie z całą pewnością oznaczało pójście w kierunków produktów oferowanych indywidualnie, a to już oznacza daleko idące zmiany systemowe. Nowością będzie też konieczność wdrożenia bardziej zaawansowanych systemów raportowych czy to dla zarządów, czy też dla rad nadzorczych banków.

Kolejny obszar dotyczy sprzedaży i obsługi ubezpieczeń. Tutaj zmiany będą dotyczyły przede wszystkim wdrożenia nowej dokumentacji sprzedażowej (np. karta produktu) i innego podejścia do obsługi klienta, który już kupił ubezpieczenie (np. w obszarze dochodzenia roszczeń od ubezpieczyciela).

Zmian będzie też wymagało tzw. compliance i zarządzania ryzykiem. Jeżeli weźmiemy te wszystkie aspekty pod uwagę, odpowiedzialność za wdrożenie Rekomendacji U (poza zarządami banków, które są bezpośrednio odpowiedzialne za wdrażanie podobnych rozwiązań), poniosą specjaliści, którzy muszą zostać zaangażowani w skuteczną implementację tej rekomendacji. To przede wszystkim analitycy biznesowi/informatyczni i programiści, osoby odpowiedzialne za marketing, sprzedaż i obsługę klienta ubezpieczeniowego w bankach oraz za obszar prawny i compliance. 

 

Rekomednacja U – trudności i wyzwania

Podstawowe trudności będą wiązały się z całą pewnością z systemami informatycznymi. Tak jak mówiłem powyżej – będzie to podstawowy obszar wymagający dostosowania po wprowadzeniu Rekomendacji U. W każdym, nawet nie największym banku, istnieją określone procedury pozwalające na wprowadzanie różnych zmian i modyfikacji w systemach informatycznych. Wiąże się to z reguły z wprowadzaniem nowych produktów, modyfikowaniem już istniejącej oferty, usuwaniem błędów w oprogramowaniu czy też wdrażaniem nowszych wersji oprogramowania lub też dostosowywaniem systemów do wymogów prawa. Każdy taki projekt zazwyczaj ma określony priorytet i czeka na swoją kolejkę do wdrożenia. Dzisiaj szereg projektów informatycznych musi być zmodyfikowane, ponieważ wdrożenie Rekomendacji U nastąpi do końca marca 2015 roku, co jest dość poważnym wyzwaniem, tym poważniejszym, im bardziej rozbudowany lub nieujednolicony mamy system informatyczny. Z całą pewnością istnieją banki, dla których wdrożenie nowych rozwiązań nawet w pół roku nie stanowi problemu, ale obawiam się, że dla większości banków marzec 2015 roku jest terminem mało realnym na wdrożenie wszystkich wymogów Rekomendacji U. Bez wątpienia ucierpią też na tym inne projekty aktualnie realizowane w bankach.

W efekcie nie zdziwiłbym się, jeżeli wiele banków wystąpi do KNF z wnioskiem o przesunięcie terminu pełnego wdrożenia Rekomendacji U, właśnie z uwagi na ograniczenia systemowe. Należy też chyba założyć, że tym razem KNF, kierując się racjonalnymi przesłankami, powinna takie wnioski rozpatrzyć pozytywnie. 

Wpływ Rekomendacji U – bankowość  i ubezpieczenia  

Rekomendacja U od samego początku wzbudza szereg kontrowersji i wątpliwości. Dotyczy to zarówno obszarów, które KNF zamierza uregulować, jak też przyjętej metody regulacji. Ważnym aspektem rynku bancassurance jest bez wątpienie to, że oferowanie ubezpieczeń w kanale bankowym jest źródłem znacznych przychodów dla banków. Czy wobec tego Rekomendacja U zmieni cokolwiek w tym zakresie?  

Rekomendacja 18.1., która dotyczy wynagradzania banku jako pośrednika ubezpieczeniowego ma obecnie następujące brzmienie: "W przypadku pobierania wynagrodzenia przez bank z tytułu oferowania produktów ubezpieczeniowych (pośrednictwo ubezpieczeniowe), bank powinien zapewnić, aby wysokość wynagrodzenia banku jako pośrednika ubezpieczeniowego nie podważała zaufania klienta do rynku finansowego." Podstawowe pytanie, które się nasuwa, czytając treść tej rekomendacji, dotyczy tego, w jaki sposób określić poziom wynagrodzenia pośrednika (tutaj banku), który nie będzie podważać zaufania klienta do runku finansowego. Dla wielu nawet 5 proc. to może być zbyt wiele, biorąc pod uwagę informacje o dochodach banków. W efekcie należy chyba przyjąć znaczne obniżenie przychodów banków z tego tytułu. 

Jeszcze większe wątpliwości może wzbudzać nowa treść Rekomendacji 18.2.: "Wynagrodzenie banku z tytułu oferowania produktów ubezpieczeniowych powinno być ustalane z uwzględnieniem kosztów ochrony ubezpieczeniowej. W szczególności wysokość wynagrodzenia banku z tytułu oferowania produktów ubezpieczeniowych nie powinna być rażąco wyższa niż część składki przypadająca na pokrycie kosztów ochrony ubezpieczeniowej." Pytanie, czym uzasadnić konieczność łączenia wysokości prowizji z kosztami ochrony. Brak tutaj jakiegoś większego, logicznego związku, poza urzędową ingerencją w zasady wolego rynku. Dodatkowo trudno ocenić, jaką część wynagrodzenia należałoby uznać za rażąco wyższą od ochronnej części składki. 

Z kolei wynagradzanie banku jako ubezpieczającego w przypadku umów ubezpieczenia na rachunek osoby trzeciej (najczęściej będą to tzw. ubezpieczenia grupowe) regulowane jest Rekomendacją 7.4.: "W sytuacji, gdy bank występuje jako ubezpieczający, może otrzymywać wyłącznie ekwiwalent za czynności związane z obsługą umowy ubezpieczenia. Ekwiwalent ten powinien odpowiadać kosztom związanym bezpośrednio z wykonaniem określonej czynności na rzecz klienta i może być opłacany wyłącznie przez klienta."

Treść przytoczonej wyżej rekomendacji wyraźnie wskazuje na to, że banki działające jako ubezpieczający nie powinny w ogóle zarabiać na oferowanym ubezpieczeniu. Z jednej strony nie mogą pobierać w takim wypadku wynagrodzenia od zakładu ubezpieczeń (ekwiwalent może być opłacany jedynie przez klienta), a z drugiej strony – ekwiwalent ten powinien odpowiadać kosztom związanym bezpośrednio z wykonaniem określonej czynności na rzecz klienta i w zakresie odpowiadającym rzeczywistym kosztom z tego tytułu. W praktyce banki zostaną więc pozbawione dodatkowych dochodów z tytułu oferowania lub obsługi umów ubezpieczenia dostępnych w modelu grupowym.   

W efekcie Rekomendacje U mogą spowodować masową zmianę modelu dystrybucji ubezpieczeń, czyli przejście na ubezpieczenia indywidualne, gdzie bank będzie zarabiał działając bezpośrednio jako agent ubezpieczeniowy lub też przy udziale takiego agenta działającego w ramach jednej grupy kapitałowej. Drugi możliwy scenariusz to przesunięcie części wynagrodzeń, które do tej pory bank otrzymywał w związku z oferowaniem ubezpieczeń, i ujęcie tych wynagrodzeń w podwyższonych opłatach i marżach, które banki pobierają od klientów z różnych innych tytułów. Banki w konsekwencji i tak wyjdą na swoje, ale produkty bankowe podrożeją, co już chyba powoli ma miejsce.

Piotr Czublun jest radcą prawnym specjalizującym się w prawie sektora usług finansowych, a w szczególności w prawie ubezpieczeniowym. Od wielu lat zajmuje się kompleksowym doradztwem prawnym dla klientów z różnych sektorów gospodarki, a w szczególności dla firm ubezpieczeniowych i banków.

Piotr Czublun najwyższą jakość usług wypracowywał przez wiele lat pracy we wiodących firmach prawniczych. Przez ponad 4 lata związany był z uznaną międzynarodową korporacją prawniczą, jako lider praktyki obsługi firm sektora usług finansowych i praktyki prawa IT. Bogata wiedza oraz ogromne doświadczenie Piotra Czubluna w zakresie prawa ubezpieczeniowego zostały docenione w marcu 2013 roku nominacją do grona ekspertów ds. europejskiego prawa ubezpieczeniowego w Komisji Europejskiej jako jedynego przedstawiciela z Polski i Europy Środkowo-Wschodniej.

O co chodzi w rekomendacji S i T KNF?

Głównym założeniem  dla działalności Komisji Nadzoru Finansowego jest utrzymanie stabilnego funkcjonowania i doprowadzenie do bezpiecznego rozwoju polskiego rynku finansowego. Komisja dba również o to, aby działalność banków była bezpieczniejsza niż dotychczas. Dzięki jej rekomendacjom dla banków,  zmalała liczba niespłacanych kredytów bankowych i ograniczone zostało nadmierne zadłużanie się obywateli. Choć wielu specjalistów mówi, że zarówno wprowadzona rekomendacja S, dotycząca dobrych praktyk w zakresie zarządzania ekspozycjami kredytowymi, finansującymi nieruchomości oraz zabezpieczonymi hipotecznie, jak i rekomendacja T dotycząca dobrych praktyk w zakresie zarządzania ryzykiem detalicznych ekspozycji kredytowych, były zbyt restrykcyjne. W efekcie ich wprowadzenia w życie, znacznie zmalała akcja kredytowa w bankach w Polsce.

Założenia rekomendacji S

Jedną z ostatnio wprowadzonych w życie rekomendacji, jest rekomendacja S Komisji Nadzoru Finansowego. Po jej wprowadzeniu zmalała liczba udzielanych kredytów walutowych, a kredyty we frankach w zasadzie stały się kompletnie nieosiągalne. Według założeń wskazanych w rekomendacji S kredytobiorca zaciągający kredyt walutowy może przeznaczyć na spłatę miesięcznej raty nie więcej niż 42% swoich przychodów. Do sumy 42% przychodów wlicza się również raty pozostałych kredytów i zobowiązań pożyczkowych.

Rekomendacja S wprowadziła konieczność dywersyfikacji portfela kredytowego banków, stąd też pojawiło się znacznie więcej ofert na kredyty w złotówkach, ale mniej na kredyty walutowe.

Przy wyliczaniu zdolności kredytowej klienta bank ma obowiązek przyjąć maksymalnie 25-letni okres spłaty kredytu. Nie ma przy tym żadnego znaczenia to, czy dany bank jest skłonny pożyczyć kredytobiorcy pieniądze na przykład na 25 czy 40 lat. Przy wprowadzeniu takich zasad liczenia zdolności kredytowej, wielu obywateli straciło możliwość zaciągnięcia kredytu hipotecznego na zakup mieszkania czy budowę domu.

Rekomendacja T i jej założenia

Kolejną, wprowadzoną przez Komisję Nadzoru Finansowego rekomendacją dla banków, jest rekomendacja T. W efekcie jej wprowadzenia banki musiały zaostrzyć politykę kredytową. Rekomendacja ograniczyła wysokość raty kredytowej do 50% dochodów netto kredytobiorcy w ciągu miesiąca. Rekomendacja miała na celu ograniczenie efektu spirali zadłużeniowej u obywateli. Kredytobiorca, który miał już kredyty i ich raty osiągnęły poziom 50% jego dochodów miesięcznych, nie miał szansy na zaciągniecie kolejnego zobowiązania kredytowego w banku.

W lepszej sytuacji są kredytobiorcy zarabiający więcej niż średnia krajowa. U nich próg maksymalny wartości raty i zobowiązań kredytowych w ciągu miesiąca nie może być wyższy niż 65% ich dochodów netto.

Na mocy rekomendacji T banki zmuszone są do bardziej skrupulatnej oceny ryzyka związanego z kredytowaniem klientów. Muszą dokładnie weryfikować wypłacalność kredytobiorców i zabezpieczać się przed ryzykiem kredytowym. Stąd też przy analizie wniosku kredytowego każdorazowo bank sprawdza historię kredytową klienta w Biurze Informacji Kredytowej.

Zdjęcie: Fotolia all rights reserved

Poprzedni artykuł: Kredyt gotówkowy czy leasing na samochód - co lepsze? Następny artykuł: Lepiej kupić na kredyt czy wynajmować mieszkanie?

Zostaw kontakt. Oddzwonimy!

Początek formularza

Imię i nazwisko

Telefon

akceptuję regulamin serwisu

Dół formularza

Początek formularza

Dół formularza

 

Rekomendacje dla banków

Wyszukiwarka dla rekomendacji →

  Rekomendacja A - dotycząca zarządzania ryzykiem towarzyszącym zawieraniu przez banki transakcji na rynku instrumentów pochodnych

  Rekomendacja B - dotycząca ograniczania ryzyka inwestycji finansowych banków

  Rekomendacja C - dotycząca zarządzania ryzykiem koncentracji zaangażowań

  Rekomendacja D - dotycząca zarządzania obszarami technologii informacyjnej i bezpieczeństwa środowiska teleinformatycznego w bankach /zalecenia wejdą w życie z dniem 31 grudnia 2014 r./

  Rekomendacja F - dotycząca podstawowych kryteriów stosowanych przez Komisję Nadzoru Bankowego przy zatwierdzaniu regulaminów ustalania bankowo-hipotecznej wartości nieruchomości wydawanych przez banki hipoteczne

  Rekomendacja F - dotycząca podstawowych kryteriów stosowanych przez Komisję Nadzoru Finansowego przy zatwierdzaniu regulaminów ustalania bankowo-hipotecznej wartości nieruchomości wydawanych przez banki hipoteczne
/zalecenia wejdą w życie nie później niż do dnia 1 stycznia 2015 r./

  Rekomendacja G - dotycząca zarządzania ryzykiem stopy procentowej w bankach

  Rekomendacja H - dotycząca kontroli wewnętrznej w banku

  Rekomendacja I - dotycząca zarządzania ryzykiem walutowym w bankach oraz zasad dokonywania przez banki operacji obciążonych ryzykiem walutowym

  Rekomendacja J - dotycząca zasad gromadzenia i przetwarzania przez banki danych o nieruchomościach
/zalecenia wejdą w życie z dniem 1 października 2013 r., z wyjątkiem rekomendacji 11 i 12, które będą obowiązywać od dnia 1 kwietnia 2014 r./

  Rekomendacja K - dotycząca zasad prowadzenia przez banki hipoteczne rachunku zabezpieczenia listów zastawnych i jego projekcji

  Rekomendacja K - dotycząca zasad prowadzenia przez banki hipoteczne rejestru zabezpieczenia listów zastawnych oraz rachunku zabezpieczenia listów zastawnych i jego projekcji
/zalecenia wejdą w życie nie później niż do dnia 1 stycznia 2015 r./

  Rekomendacja L - dotycząca roli biegłych rewidentów w procesie nadzoru nad bankami

  Rekomendacja M - dotycząca zarządzania ryzykiem operacyjnym w bankach

  Rekomendacja P - dotycząca systemu monitorowania płynności finansowej banków

  Rekomendacja R - dotycząca zasad identyfikacji bilansowych ekspozycji kredytowych, które utraciły wartość, wyznaczania: odpisów aktualizujących z tytułu utraty wartości bilansowych ekspozycji kredytowych oraz rezerw na pozabilansowe ekspozycje kredytowe

  Rekomendacja S - dotycząca dobrych praktyk w zakresie zarządzania ekspozycjami kredytowymi zabezpieczonymi hipotecznie

  Rekomendacja T - dotycząca dobrych praktyk w zakresie zarządzania ryzykiem detalicznych ekspozycji kredytowych

  Rekomendacja U dotycząca dobrych praktyk w zakresie bancassurance

Rekomendacja T

Rekomendacja T to dokument wystosowany przez Komisję Nadzoru Finansowego do wszystkich banków objętych przepisami prawa polskiego, dotyczący dobrych praktyk w zakresie zarządzania ryzykiem detalicznych ekspozycji kredytowych. Do określenia „rekomendacja” należy jednak podchodzić z rezerwą, gdyż banki zwykle posłusznie dostosowują się do reguł rekomendacji Komisji Nadzoru Finansowego.

Celem rekomendacji T jest wdrożenie praktyk minimalizujących ryzyko związane z detalicznymi ekspozycjami kredytowymi w bankach. Definiuje wymogi stabilności i ostrożności banków, oraz  reguły zarządzania ryzykiem.

Rekomendacja T - najważniejsze zapisy z punktu widzenia kredytobiorców

Wiele zapisów rekomendacji T odnosi się stricte do procesów zarządzania ryzykiem przez banki, nie mających wielkiego przełożenia na warunki kredytów. Dla kredytobiorców najistotniejszymi kwestiami określonymi w rekomendacja T są brak odgórnie ustalonego maksymalnego wskaźnika DtI, czyli stosunku łącznych obciążeń kredytowych kredytobiorcy do jego dochodów netto. Jeszcze do ok. połowy 2013 r. musiał on wynosić najwyżej 50 proc. dla klientów zarabiających poniżej średniej krajowej i 65 proc. dla pozostałych. Obecnie każdy bank samodzielnie ustala akceptowalny poziom wskaźnika DtI.

Kiedy uproszczone zasady oceny zdolności kredytowej?

Rekomendacja T definiuje także sytuacje, w których bank może zastosować uproszczone metody oceny zdolności kredytowej. Może tak się stać, gdy kwota ratalnego kredytu lub pożyczki nie przekracza wartości czterokrotności przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw. W przypadku nieratalnych kredytów i pożyczek bierze się pod uwagę długość współpracy klienta z bankiem. Jeśli trwa ona przynajmniej 6 miesięcy, uproszczone metody oceny wiarygodności kredytowej można wdrożyć, gdy kwota kredytu lub pożyczki nie przekracza sześciokrotności przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw. Gdy współpraca trwa minimum 12 miesięcy - kwota kredytu na uproszczonych zasadach może wynosić maksymalnie dwunastokrotność przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw. Dla pozostałych klientów - kwota kredytu na uproszczonych zasadach nie może przekraczać przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw.


 

źródło: http://www.comperia.pl/rekomendacja-t.html