Proces spawania metodami MAG(Metal Active Gas) i MIG(Metal Inert Gas) polega na topieniu metalu łączonego i elektrody w postaci drutu ciepłem pochodzącym z łuku jarzącego się w osłonie gazu między metalem spawanym i elektrodą. Jeżeli osłoną łuku i ciekłego spoiwa są tylko gazy chemicznie obojętne (Ar, He, Ar + He), to proces nosi nazwę MIG, gdy zaś w skład osłony wchodzą gazy aktywne (CO2, O2, H2, N2) użyte oddzielnie lub jako mieszanki z Ar i/lub He, to proces nazywa się MAG. Metodą MIG można spawać wszystkie metale, ale praktycznie najczęściej Al, Mg, Cu, Ti, Zr i inne metale nieżelazne oraz ich stopy. Metoda MAG wykorzystywana jest do spawania stali niestopowych i niskostopowych.
Metodą MIG otrzymujemy wyższą, jakość połączenia oraz jest to metoda droższa niż MAG.
W metodzie TIG (Tungsten Inert Gas) łuk jarzy się między nietopliwą elektrodą wolframową a metalem spawanym w osłonie obojętnego chemicznie gazu. Spoinę otrzymuje się ze stopienia metalu łączonego i spoiwa lub tylko metalu spawanego. Jeziorko płynnego metalu i nietopliwa elektroda są chronione przed dostępem powietrza gazem wypływającym z dyszy. Podczas spawania nie zachodzą żadne procesy metalurgiczne, więc spoiny są zwykle czyste, o dobrych właściwościach mechanicznych. Spawanie TIG stosuje się przede wszystkim do stali wysokostopowych i trudno topliwych metali (W, Nb, Mo, Ta) oraz metali aktywnych chemicznie (np. Ti, Hf, Zr, Al, Mg) i ich stopów.
Zgrzewanie jest procesem spajania, w którym złącze uzyskuje się w wyniku działania na łączone materiały tylko docisku, docisku i ciepła lub docisku i innych zjawisk fizycznych, np. drgań ultradźwiękowych. Wywarcie docisku jest warunkiem koniecznym zgrzewania, odróżniającym je od spawania, natomiast podgrzanie powoduje intensyfikacje procesu spajania i praktycznie jest stosowane w większości metod zgrzewania. Połączenie zgrzewane powstaje w efekcie powiązania silnie odkształconych plastycznie cząsteczek materiałów w stanie stałym lub przemieszanie nadtopionych materiałów w miejscu ich łączenia.