SPIS TREŚCI :
Nasze cele
Misja ZHP
Harcerski system wychowawczy
Charakter wychowania ZHP
Prawo Harcerskie
Przyrzeczenie harcerskie
ZHP - Historia
Symbolika Krzyża Harcerskiego
Zasady Musztry i Ceremoniału
Specyfikacja form pracy
Poradnik Drużynowego
Poradnik łączności
29.Marzec.2009  Rafał S. (admin.)

 

Nasze cele

Zgodnie ze Statutem Związek Harcerstwa Polskiego jest wychowawczym, patriotycznym, dobrowolnym i samorządnym stowarzyszeniem zuchów, harcerzy, harcerzy starszych, wędrowników oraz instruktorów, seniorów i członków starszyzny. ZHP jest członkiem światowej rodziny skautowej. Należy do Światowej Organizacji Ruchu Skautowego (WOSM) i Światowego Stowarzyszenia Przewodniczek i Skautek (WAGGGS). Działa zgodnie z zasadami, celami i metodą wprowadzonymi przez założyciela skautingu Roberta Baden-Powella i rozwiniętymi przez twórcę harcerstwa polskiego Andrzeja Małkowskiego. Jako cele działania wskazane w Statucie Związek Harcerstwa Polskiego uznaje: - stwarzanie warunków do wszechstronnego, intelektualnego, społecznego, duchowego, emocjonalnego i fizycznego rozwoju człowieka, - nieskrępowane kształtowanie osobowości człowieka przy poszanowaniu jego prawa do wolności i godności, w tym wolności od wszelkich nałogów, - upowszechnianie i umacnianie w społeczeństwie przywiązania do wartości: wolności, prawdy, sprawiedliwości, demokracji, równouprawnienia, samorządności, tolerancji i przyjaźni, - upowszechnianie wiedzy o świecie przyrody, przeciwstawianie się jego niszczeniu przez cywilizację, kształtowanie potrzeby kontaktu z nieskażoną przyrodą, - stwarzanie warunków do nawiązywania i utrwalania silnych więzi międzyludzkich ponad podziałami rasowymi, narodowościowymi i wyznaniowymi.

    

Misja ZHP

MISJA Naszą misją jest wychowywanie młodego człowieka, czyli wspieranie go we wszechstronnym rozwoju i kształtowaniu charakteru przez stawianie wyzwań.   Naszą misją jest wychowywanie młodego człowieka, czyli wspieranie go Aby w owym wspieraniu być skutecznym, stale rozwijamy się i uczymy, skutecznie wspierać może jedynie organizacja do tego rzetelnie przygotowana, taka, która stale pokonuje własne niedoskonałości i ograniczenia. Organizacja wyrazista, z kompetentną i ideową kadrą. Kadrą, która chce i może stać się dla młodego człowieka autorytetem, przewodnikiem, przyjacielem. Wspieramy drugiego człowieka, czyli pomagamy mu, wskazujemy, umożliwiamy – jednakże wybór drogi i stylu życia należą do tego, kogo prowadzimy harcerską ścieżką. W ten sposób uczymy samodzielności i zachęcamy młodego człowieka do brania odpowiedzialności za własne decyzje, działania, własny rozwój. Naszymi działaniami nie konkurujemy z rodzicami i rodziną. Rodziców traktujemy jako pierwszych, najważniejszych wychowawców, dlatego naszą pracę wychowawczą prowadzimy w stałej współpracy z nimi. ZHP istnieje nie po to, by doskonalić strukturę, przepływ informacji oraz proponować coraz ciekawsze i atrakcyjniejsze rozwiązania metodyczne dla nich samych. Wszystko to ma sens tylko wtedy, gdy służy wspieraniu młodego człowieka. Przy wątpliwościach, czym ZHP rzeczywiście powinno się zajmować, należy postawić sobie pytanie, na ile owe działania służą wspieraniu młodego człowieka w rozwoju; we wszechstronnym rozwoju Tak budujemy organizację, układamy pracę, tworzymy program czy dzielimy zadania, aby umożliwiać wszechstronny - duchowy, emocjonalny, intelektualny, społeczny i fizyczny - rozwój. Patrzymy na człowieka jako na pewną całość – i wspieramy go w rozwoju każdego z owych aspektów. Dopiero takie holistyczne podejście do kwestii wychowania umożliwia kształtowanie postaw, naukę oraz doskonalenie umiejętności. Nie to wyróżnia nas spośród innych organizacji pozarządowych, że zajmujemy się rozwojem duchowym, emocjonalnym, intelektualnym, społecznym czy fizycznym. Wyróżnia nas i jest dla nas cenne to, że te wszystkie sfery rozwoju są dla nas obiektem troski jednocześnie, stale i równoważnie; i kształtowaniu charakteru przez stawianie wyzwań. Kształtowanie charakteru wymaga aktywnej postawy wobec siebie samego i otaczającej rzeczywistości. Jesteśmy elementami większej całości – funkcjonujemy wśród innych ludzi, w określonych warunkach, spotykamy się z różnorodnymi postawami wobec życia. Chcemy przygotować młodego człowieka do samodzielnego stawiania sobie coraz wyżej poprzeczki. Do wymagania od siebie i niezgody na bylejakość. Ważne dla nas są umiejetności, wiedza, przeżycia. Ale mają one być narzedziem do kształtowania charakteru, a nie to kształtowanie zastąpić.

    

Harcerski system wychowawczy

Zasady harcerskiego wychowania Skuteczne kształtowanie młodego człowieka w duchu Prawa Harcerskiego przynosi efekty w postaci trwałych postaw. Człowiek ukształtowany w zgodzie z wartościami przyjętymi w naszym harcerskim ruchu wyróżnia się braterskim stosunkiem do innych, przyjacielską i serdeczną postawą wobec wszystkich ludzi, gotowością i umiejętnością bezinteresownej służby innym ludziom, Bogu i Polsce oraz ciągłą pracą nad sobą, nieustannym kształtowaniem i doskonaleniem własnej osobowości. Jest gotowy wymagać od siebie, nawet, jeżeli inni od niego nie wymagają . Harcerska służba rozumiana jest jako: - służba Bogu – wynikająca z wiary bądź osobistego stosunku do duchowych wartości życia – takich jak: miłość, prawda, dobro, sprawiedliwość, wolność, piękno, przyjaźń, braterstwo, nadzieja, - służba Polsce – wynikająca z poczucia przynależności do wspólnoty narodowej i kulturowej, miłości Ojczyzny, godności narodowej, szacunku dla państwa i jego historii, - służba sobie i innym – wynikająca z osobistej odpowiedzialności za indywidualny rozwój i z osobistego stosunku do społeczeństwa, poczucia odpowiedzialności za rodzinę, lokalną społeczność, kraj i cały świat, a także z szacunku dla innych i do świata przyrody. Idee braterstwa, służby i pracy nad sobą przyświecają harcerskim działaniom na co dzień. Jaki ma być człowiek, którego kształtuje dzisiejsze harcerstwo? Powinien być patriotą – znać swoje korzenie i historię swojego kraju. Szanuje je i umiejętnie z nich czerpie. Ma świadomość tego, co jest jego ojczyzną, bo żeby kogoś kochać – trzeba go znać. Wie, z jakich polskich osiągnięć, wydarzeń, rodaków może być dumny. Patrzy w przyszłość z odwagą. Nie zapomina o tym, co było, ale nie żyje przeszłością. Na co dzień swój patriotyzm realizuje przede wszystkim przez odpowiedzialną postawę obywatela. Powinien być świadomym obywatelem, czyli aktywnym uczestnikiem społeczności, do której należy. Umieć pracować w zespole, podejmować wyzwania, inicjować działania, realizować cele, wykazywać się chęcią działania. Znać swoje prawa i obowiązki wobec kraju i świadomie z nich korzystać, szanując demokrację, w tym demokratycznie wybrane władze. Powinien być człowiekiem odpowiedzialnym – za siebie, za rzetelne wykonywanie obowiązków, za własne decyzje, które podejmuje w sposób świadomy. Bierze odpowiedzialność za każde dane słowo. W sposób odpowiedzialny podchodzi do życia i współtworzy wspólnoty. Powinien być aktywnym członkiem wspólnot – lokalnej, rodzinnej, uczelnianej, szkolnej, zawodowej itd. Umiejętnie godzić i równoważyć obowiązki wynikające z pełnienia różnych ról społecznych. Nie zaniedbuje żadnej dziedziny życia. Ustala właściwe priorytety, jest świadomy swoich możliwości i przekłada je na pełnienie różnych ról. Wciela w czyn ideę służby. Powinien być prawy - uczciwy i żyć w zgodzie z zasadami (wynikającymi z wartości uniwersalnych, społecznych, Prawa i Przyrzeczenia Harcerskiego, wyznawanej religii), czyli jest człowiekiem o ukształtowanym, uporządkowanym i stabilnym systemie wartości. Umie odróżniać dobro od zła. Ma mocny charakter, konsekwentnie postępuje zgodnie z przyjętymi zasadami, potrafi poradzić sobie w trudnych sytuacjach życiowych, nie przekraczając przy tym norm moralnych. Poszukuje autorytetów i sam staje się autorytetem, cechuje się wysoką kulturą osobistą, dba o jakość życia. Powinien być człowiekiem otwartym i radosnym, pozytywnie podchodzącym do siebie, do drugiego człowieka, do świata. Nie wznosi barier, tylko buduje mosty. Ma zaufanie do ludzi. Umie słuchać, jest wrażliwy na piękno i na drugiego człowieka, umie i chce się uczyć się od innych. Jest otwarty na różne problemy, zagadnienia. Wprowadza w czyn ideę braterstwa. Jest obywatelem świata – ma horyzonty szersze niż granice kraju czy kultur, szanuje innych ludzi i ich odmienność. Powinien być człowiekiem uczącym się, czyli gotowym na zmiany – stale poszukiwać rozwiązań i zadań, uczyć się (nie tylko na błędach), być ciekawym świata, poszukiwać i selekcjonować informacje, odnajdywać siebie w procesie zmian oraz chętnie zdobywać wiedzę i wykształcenie oraz doświadczenia. Pracuje nad sobą całe życie - planuje swój rozwój, stara się być wszechstronny, mieć pasję, odważnie podejmować wyzwania i konsekwentnie realizować cele. Chce wiedzieć więcej niż wie i umieć więcej niż umie. Powinien być dzielnym i zaradnym, potrafić radzić sobie w każdej sytuacji, być kreatywnym, umieć znaleźć pomoc w sytuacjach trudnych, dobrze gospodarować czasem, pieniędzmi, sprzętem. Jest przedsiębiorczy, chce pozostawić świat lepszym niż go zastał. Powinien dbać o zdrowie ciała i ducha, czyli być odpowiedzialnym za swoje zdrowie, znaleźć dla siebie zdrowe drogi życia i aktywne formy spędzania wolnego czasu. Nie ulega żadnym nałogom, ma silną wolę. W kształtowaniu charakteru młodych ludzi oraz wspieraniu ich we wszechstronnym rozwoju dużą role odgrywa umiejętne stosowanie przez instruktora metody harcerskiej. Głównymi elementami tej metody są: PRAWO I PRZYRZECZENIE Prawo i Przyrzeczenie to tradycyjny, prawie stuletni zapis naszego kodeksu postępowania. To dzięki nim każdy, kto zetknie się z harcerstwem, nawet na krótko, ma okazję do pracy nad własnym charakterem, nad własną osobowością. Praca z Prawem to nieustanne obserwowanie siebie samego i praca nad sobą, która w konsekwencji prowadzi do świadomego przyjęcia określonego stylu życia. Prawo i Przyrzeczenie są wskazówką dla każdego w odpowiedzi na pytania: Jak postępować? Jak żyć? UCZENIE PRZEZ DZIAŁANIE Doświadczając, próbując, przeżywając, aktywnie uczestnicząc – młody człowiek przygotowuje się do dorosłości. Istotne jest stwarzanie takich sytuacji w działalności gromady/drużyny, aby każdy miał możliwość działania indywidualnie, a także w grupie. Działanie to powinno mieć bezpośredni związek z życiem społeczeństwa i w społeczeństwie. Zuchy, harcerze, harcerze starsi i wędrownicy działają – podczas zdobywania gwiazdek, stopni, sprawności, realizacji zadań, ćwiczeniu technik harcerskich, podczas zbiórki, obozu czy kolonii, rajdu, ale także w codziennym życiu – podczas wypełniania swoich obowiązków wobec domu rodzinnego czy szkoły. Daje im to szansę na przeżycie przygody. W każdej grupie wiekowej działanie odbywa się w inny sposób: zuch – przez zabawę w coś lub kogoś, harcerz – przez grę, harcerz starszy – przez poszukiwanie, wędrownik – służbę i wyczyn. STALE DOSKONALONY i STYMULUJĄCY PROGRAM Program powinien być wszechstronny tak, jak wszechstronny powinien być rozwój. Tak, aby każdy mógł w nim znaleźć coś dla siebie. Celem jest rozbudzanie zainteresowań, zaciekawienie, zachęcenie do zdobywania nowej wiedzy i umiejętności, poszukiwania dróg indywidualnego rozwoju. To wszystko musi się złożyć na program: zastępu, drużyny, hufca, chorągwi, ZHP. Dzięki dobremu zaplanowaniu i podjęciu działań indywidualnych i zbiorowych (zbiórka, obóz harcerski, kolonia zuchowa, rajd, festiwal…) program będzie stymulował rozwój każdej jednostki, a tym samym całej naszej organizacji. Ważne jest wykorzystywanie w harcerskiej pracy instrumentów metodycznych (stopnie, gwiazdki, sprawności, znaki służb…), formy pracy, propozycje i inspiracje zucha, harcerza, harcerza starszego, wędrownika i instruktora, ale także pomysłów różnych zespołów i grup oraz pobudzanie do samodoskonalenia się i aktywnego udziału w życiu harcerskim. Program musi być pożyteczny i potrzebny każdemu, kto w nim uczestniczy, trzeba go wciąż aktualizować i tworzyć w perspektywie otaczającej nas rzeczywistości. Realizacja programu powinna być silnym, gorącym, intensywnym, pełnym napięcia, ale zawsze pozytywnym przeżyciem, na które czeka się z przyspieszonym biciem serca i które zawsze wzbudza chęć dalszego działania. SYSTEM MAŁYCH GRUP Zastęp to grupa przyjaciół, która pozwala na znalezienie swojego miejsca i sprawdzenie się w samodzielnym działaniu. Praca w małych grupach przynosi wymierne efekty wychowawcze, ponieważ łatwiej jest dotrzeć do każdego, dostrzec jego wartość, pomóc mu pokonać słabości, porozmawiać z nim, poznać go. W harcerstwie takie grupy stanowią szóstki, zastępy, patrole, zespoły zadaniowe. Na ich czele stoją zwykle rówieśnicy mający trochę większe doświadczenie czy też wyrobienie harcerskie, cieszący się zaufaniem. We współzawodnictwie konkurowanie ze sobą zespołów wzmaga emocje, zwiększa motywację do działania. METODA HARCERSKA TO SPOSÓB DZIAŁANIA CHARAKTERYZUJĄCY SIĘ: dobrowolnością Harcerskie działanie opiera się na dobrej woli młodego człowieka. Każdy ma prawo do podejmowania decyzji związanych z własnym rozwojem i aktywnym uczestnictwem w życiu naszej organizacji. Dobrowolne dokonywanie wyborów sprawia, że jesteśmy bardziej dojrzalsi i umiemy więcej. Ważnym momentem wyrażenia własnej woli jest moment składania Obietnicy Zucha, Przyrzeczenia Harcerskiego i Zobowiązania Instruktorskiego. pozytywnością W harcerstwie podejmujemy zadania o wymiarze pozytywnym, które mają bezpośredni wpływ na kształtowanie postawy i charakteru młodego człowieka. W każdym rozbudzamy poczucie piękna i dobra, pomagamy rozwijać zdolności oraz pielęgnować wartości. Istotna jest wiara we własne siły i możliwości, która pozwala rozwijać się i piąć wzwyż. pośredniością Wychowanie w harcerstwie następuje nie wprost, ale przez podejmowanie działań, zdobywanie coraz wyższych stopni i nowych sprawności, uczestnictwo w atrakcyjnym programie. Celem jest podejmowanie przez każdego wysiłku a nie proponowanie gotowych rozwiązań. Postępując zgodnie z Prawem i Przyrzeczeniem, działając i współpracując z innymi uczymy się życia. wzajemnością oddziaływań W harcerstwie jedni uczą się od drugich przez wzorowe postępowanie, przykład osobisty i baczną obserwację innych. Istotną rolę odgrywa współzawodnictwo, którego celem jest zawsze wszechstronny rozwój. W grupie rówieśników każdy nie tylko może pokazać, co wie, co umie, czego może nauczyć innych, ale też może uczyć się od innych. świadomością celów Uświadomienie sobie potrzeby własnego rozwoju lub też wykonania jakiegoś zadania, ułatwia realizację zamierzenia. W naszej organizacji jesteśmy świadomi naszych potrzeb i naszych możliwości. Wiemy też, po co w harcerstwie jesteśmy, że staramy się o swój wszechstronny rozwój. Wszystko, co dzieje się w ZHP, ma swój cel. indywidualnością W harcerstwie najważniejszy jest człowiek i jego wszechstronny rozwój. Stwarzamy takie warunki, aby każdy indywidualnie niezależnie od wieku, płci, doświadczenia, zainteresowań mógł znaleźć swoje miejsce w ZHP. Dbamy o wszechstronny rozwój jednostki. naturalnością W harcerstwie wszystko jest zwyczajne i dostosowane do warunków, w których żyjemy. Wszystko ma „swój czas”, dlatego zuchy bawią się, harcerze uczestniczą w grze, harcerze starsi poszukują a wędrownicy podejmują służbę. Robimy tak po to, by każdy miał możliwość rozwoju zgodnie ze swoimi możliwościami i potrzebami. Przestrzeganie norm zawartych w Prawie i Przyrzeczeniu ma źródła w harcerskiej naturze. Istniej ścisłe powiązanie między wszystkimi cechami, a umiejętne wykorzystywanie ich wszystkich przynosi najlepsze rezultaty. ROLA DRUŻYNOWEGO Główny cel ZHP – wspieranie młodego człowieka w rozwoju i kształtowanie charakteru realizowany jest głównie w codziennej pracy każdej gromady i drużyny. Najważniejszym harcerskim wychowawcą jest drużynowy. Dla realizacji celu naszej organizacji buduje on w drużynie program wychowawczy, indywidualnie odpowiadający na potrzeby członków drużyny, ale oparty na takich samych dla całej organizacji podstawach wychowawczych. Przez program rozumiemy całokształt działań celowo podejmowanych przez instruktora i gromadę/drużynę oraz stawianie wyzwań dla wspierania rozwoju młodego człowieka, kształtowania jego charakteru. Składają się na niego zadania stopni, gwiazdek zuchowych i sprawności, zadania zespołowe, znaki służb, projekty, obóz, kolonia zuchowa itd. Program jest realizowany na szczeblu gromady i drużyny, a oparty na tych samych dla całej organizacji wartościach. Dla wspierania działań wychowawczych drużynowego harcerskie komendy w swoim programie pracy zawierają działania wzmacniające realizację programu gromad i drużyn. Osobisty przykład, stosowanie metody harcerskiej, wierność harcerskim ideałom w codziennym życiu czyni drużynowego świadomym swej roli wychowawcą. Zadaniem poszczególnych szczebli organizacji i poszczególnych zespołów instruktorskich jest wspomaganie pracy drużynowego, umacnianie jego roli i pozycji w środowisku harcerskim i lokalnym. Jakość pracy drużynowego powinna być troską całej wspólnoty instruktorskiej Dla skutecznej realizacji misji organizacji niezbędne są, łącznie: - świadomy instruktor-wychowawca, którego postawa odzwierciedla nasze wartości,  - umiejętnie stosowana harcerska metoda, - wartości opisane w Prawie Harcerskim.

    

Charakter wychowania ZHP

Zgodnie ze Statutem wychowanie w ZHP opiera się na normach moralnych wywodzących się z uniwersalnych, kulturowych i etycznych wartości chrześcijaństwa ZHP wychowuje młodych ludzi na prawych, aktywnych i odpowiedzialnych obywateli w duchu wartości zawartych w Prawie Harcerskim.   ZHP jest stowarzyszeniem apolitycznym, niezależnym ideowo i organizacyjnie od partii, ruchów i organizacji o charakterze politycznym.

 

    

Prawo Harcerskie Związku Harcerstwa Polskiego

1. HARCERZ SUMIENNIE SPEŁNIA SWOJE OBOWIĄZKI WYNIKAJĄCE Z PRZYRZECZENIA HARCERSKIEGO, wrażliwym okiem spogląda na otaczający go świat, na potrzeby ludzi, na potrzeby środowiska, w którym żyje. Jest dobrym uczniem i pracuje rzetelnie. Jest gotów zawsze pełnić służbę innym, dawać z siebie wszystko, co dobre, nie żądając w zamian nic, za jedyną nagrodę uważa radość płynącą z dobrze spełnionych obowiązków. Obcy mu jest egoizm, postawa konsumpcyjna, wyznaje prymat wartości duchowych nad materialnymi. 2. NA SŁOWIE HARCERZA POLEGAJ JAK NA ZAWISZY - to nakaz prawdomówności, wierności, zgodności słów i czynów z nakazami własnego sumienia, swym słowem i czynem harcerz zasługuje na zaufanie, dotrzymuje słowa, przywraca wiarę w solidność, rzetelność, spolegliwość, mówi, co myśli, robi, co mówi. Postawą i zachowaniem daje świadectwo o wartościach, jakie wnosi harcerstwo w życie młodzieży i całego społeczeństwa. Harcerz jest punktualny. 3. HARCERZ JEST POŻYTECZNY, jego czyny zawsze służą społeczności, w której żyje. Naukę traktuje jako podstawę przyszłej służby Ojczyźnie i ludzkości. Praca zawodowa jest nie tylko źródłem jego utrzymania, ale przede wszystkim formą realizacji służby społecznej. HARCERZ NIESIE POMOC BLIŹNIM chętnie i ofiarnie, nie czeka aż go ktoś o pomoc i opiekę poprosi, lecz sam szuka okazji, by być pomocnym każdemu człowiekowi i każdej społeczności, którą spotyka na swej drodze. 4. HARCERZ W KAŻDYM WIDZI BLIŹNIEGO, każdemu służy pracą, pomocą, ujmuje się za każdym pokrzywdzonym, obca mu jest znieczulica i oziębłość w stosunkach między ludźmi. Przezwycięża urazy i waśnie między ludźmi i między narodami, swą postawą daje wyraz uznania naturalnych praw człowieka. Sprzeciwia się przejawom nienawiści, nie poniża nikogo. Harcerz ZA BRATA UWAŻA KAŻDEGO INNEGO HARCERZA, każdego skauta na całym świecie, każdego wiernego tym samym ideałom. Takie widzenie świata i ludzi prowadzi do poszanowania cudzych przekonań, do demokracji i tolerancji. 5. HARCERZ POSTĘPUJE PO RYCERSKU, traktuje życie jak wielką grę, w której ważna jest nie tylko wygrana, ale ważne jest przede wszystkim to, jak się gra. Harcerstwo to czysta gra. Harcerz mimo negatywnych doświadczeń wierzy, że inni też grają czysto. Czysta, uczciwa, rycerska gra obowiązuje przede wszystkim wobec przeciwników. Harcerz wyciąga rękę do zgody. Harcerz jest dzielny, walczy z chamstwem, nietolerancją, przejawami brutalności. Jest uprzejmy i kulturalny, potrafi się odpowiednio zachować w każdej sytuacji. Harcerz dba o swój wygląd. 6. HARCERZ MIŁUJE PRZYRODĘ, nie niszczy jej, przeciwdziała jej dewastacji, I STARA SIĘ JĄ POZNAĆ, uczy się czytać "świętą księgę przyrody", odczuwa silną więź z całą przyrodą. Ma świadomość, że jest jej cząstką, zgłębia jej tajemnice, w niej szuka i odnajduje równowagę ducha. Przeciwdziała zagrożeniom środowiska, których źródłem jest nie tylko cywilizacja przemysłowa, ale także bezmyślność, lenistwo, brak wyobraźni, nieświadomość skutków naszych działań i zaniedbań. Dba o bogactwa naturalne, o piękno krajobrazu. 7. HARCERZ JEST KARNY, karnością opartą na rozumnym posłuszeństwie, wynikającą z dobrowolnego wyboru drogi i celu, wyboru dającego poczucie wolności. Harcerz jest POSŁUSZNY RODZICOM, wierny rodzinnej tradycji, która współtworzy tradycję Ojczyzny. Jest posłuszny WSZYSTKIM SWOIM PRZEŁOŻONYM, którzy prowadzą go do wspólnie realizowanego celu - przez służbę Bogu, Polsce i bliźnim. Karność staje się źródłem poszukiwania i uznawania autorytetów w życiu społecznym. 8. HARCERZ JEST ZAWSZE POGODNY, idzie między ludzi z otwartym spojrzeniem płynącym z pogody ducha. Harcerz panuje nad swoimi emocjami i nerwami. Jest optymistą, ma poczucie humoru. Pomaga innym przezwyciężyć apatię, smutek, zniechęcenie,obojętność. Cieszy się radością innych. 9. HARCERZ JEST OSZCZĘDNY, nie skąpy, ale gospodarny, nie marnuje czasu, nie marnuje życia, pracuje skutecznie. Harcerz jest OFIARNY w niesieniu pomocy innym, hojny w uczynności. Przywiązuje szczególne znaczenie do bezinteresownej działalności społecznej. Przezwycięża marnotrawstwo materiałów i darów przyrody, pieniędzy i pracy. 10. HARCERZ JEST CZYSTY W MYŚLI, MOWIE I UCZYNKACH, najpierw myśli, potem mówi, dba o czystość i piękno języka. Sprawy płci traktuje poważnie i odpowiedzialnie. Harcerz dba o zdrowie, NIE PALI TYTONIU I NIE PIJE NAPOJÓW ALKOHOLOWYCH, nie ulega żadnym nałogom, nie próbuje używania narkotyków, pomaga innym w zwalczaniu nałogów. Abstynencję traktuje jako ważny element troski o zdrowie, o hart ducha, o opanowanie słabości własnego charakteru. hm. Stefan Mirowski styczeń 1996 r

 

    

 

Przyrzeczenie harcerskie
MAM SZCZERĄ WOLĘ, to znaczy dobrowolnie, bez niczyjego nakazu, bez żadnego przymusu, CAŁYM ŻYCIEM, ze wszystkich sił mego ducha, z całego serca, wykorzystując wszystkie dane mi możliwości PEŁNIĆ SŁUŻBĘ BOGU, który stanowi uosobienie najwyższych ideałów, takich jak miłość, prawda, dobro, sprawiedliwość, wolność, piękno, przyjaźń i braterstwo, wiara, nadzieja. Ideały te łączą wszystkich ludzi dobrej woli, niezależnie od pochodzenia, narodowości, wyznania, wywodzą się z norm moralnych opartych na uniwersalnych, etycznych i kulturowych tradycjach chrześcijaństwa. Wyznawany przeze mnie system wartości kształtuję samodzielnie podążając w kierunku wskazanym przez Prawo Harcerskie. Pragnę służyć POLSCE, ojczyźnie moich przodków, o której honor, niepodległy byt, tradycje i kulturę walczyli czynem i słowem, którą otrzymałem w spadku jako bezcenną wartość mego pokolenia, którą z całym jej bogactwem duchowym i materialnym mam przekazać moim następcom. Stale poszerzam świat mych myśli i uczuć, wierny zasadzie, że więcej wiedzieć, to głębiej pokochać. Szanuję prawa innych państw i narodów. Chcę NIEŚĆ CHĘTNĄ POMOC BLIŹNIM nie tylko wtedy, gdy o pomoc proszą, ale zawsze wtedy, gdy czujnym okiem dostrzegę, że na drodze mego życia stanął ktoś, kto potrzebuje pomocy, opieki, wsparcia, pocieszenia. Mam BYĆ POSŁUSZNYM PRAWU HARCERSKIEMU, chcę, by Ono było zawsze wskazówką mego postępowania, by ono decydowało zawsze o zgodności moich myśli, słów i uczynków. Moje Przyrzeczenie nie jest przysięgą ani ślubowaniem. Przestrzeganie Prawo Harcerskiego jest sprawą mego honoru i źródłem radości, "wędrówką ku szczęściu". Za wypełnienie Przyrzeczenia odpowiadam przed własnym sumieniem. hm. Stefan Mirowski styczeń 1996 r

Dodano:  26.Marzec.2009  Rafał S. (admin.) 

Związek Harcerstwa Polskiego

Historia ZHP
IDŹ DO :
Misja i cele ZHP
Cele statutowe ZHP
Struktura ZHP
Grupy członkowskie w ZHP
Aktualne władze ZHP
ZHP w międzynarodowych organizacjach skautowych
Zloty ZHP

    

Związek Harcerstwa Polskiego (ZHP) - największa polska organizacja harcerska, powstała w dniu 1 listopada 1918 roku, z połączenia wszystkich wcześniej działających organizacji harcerskich i skautowych, z trzech zaborów. Jest wychowawczym, patriotycznym, dobrowolnym i samorządnym stowarzyszeniem otwartym dla wszystkich bez względu na pochodzenie, rasę czy wyznanie. Wychowanie w ZHP opiera się na normach moralnych, wywodzących się z uniwersalnych, kulturowych i etycznych wartości chrześcijańskich, kształtuje postawy szacunku wobec każdego człowieka, uznając system wartości duchowych za sprawę osobistą każdego członka Związku. Nazwę Związek Harcerstwa Polskiego nosiły również poprzedniczki obecnego ZHP: organizacja skautowa kierowana przez Naczelną Komendę Skautową w Warszawie, działająca do 1 listopada 1916 roku; organizacja harcerska działająca na terenie Królestwa Polskiego (regencyjnego), działająca od 2 listopada 1916 do 2 listopada 1918. Związek Harcerstwa Polskiego jest organizacją non-profit, od 16 lutego 2004 roku zarejestrowany jest jako organizacja pożytku publicznego. Ponadto przez wiele lat posiadał status stowarzyszenia wyższej użyteczności. Związek Harcerstwa Polskiego liczy 110 729 członków (2008). Jest członkiem Polskiej Rady Młodzieży.

Związek Harcerstwa Polskiego Data powstania Liczebność Zasięg działalności Siedziba Władze Przewodniczący Naczelnik   Portal:Harcerstwo

Historia ZHP

 Misja i cele ZHP 

Według statutu misją Związku jest wychowywanie młodzieży oraz wspieranie rozwoju i kształtowanie charakteru człowieka poprzez stawianie wyzwań. Podstawowe wartości, na których opiera się wychowanie zawarte są w Prawie Harcerskim. Chociaż podstawą wychowania w ZHP są normy moralne, wywodzące się z wartości chrześcijańskich, Związek daje prawo osobistego wyboru swojego systemu wartości.

 

Cele statutowe ZHP to:

 

stwarzanie warunków do wszechstronnego rozwoju człowieka,

kształtowanie osobowości człowieka odpowiedzialnego,

upowszechnianie w społeczeństwie takich wartości jak: wolność, prawda, sprawiedliwość, demokracja, samorządność, równouprawnienie, tolerancja i przyjaźń,

umożliwienie nawiązywania kontaktów międzyludzkich ponad wszelkimi podziałami,

propagowanie wiedzy na temat przyrody, ekologii oraz kształtowanie potrzeby kontaktu z przyrodą.

 

 Struktura ZHP

Najwyższą władzą Związku Harcerstwa Polskiego jest Zjazd ZHP. W okresie pomiędzy zjazdami władzami naczelnymi są:

 

Przewodniczący ZHP,

Rada Naczelna ZHP (odpowiednik rady nadzorczej),

Naczelnik ZHP,

Główna Kwatera ZHP (odpowiednik zarządu),

Centralna Komisja Rewizyjna ZHP (organ kontrolny),

Naczelny Sąd Harcerski ZHP (odpowiednik sądu koleżeńskiego).

Jednostkami terenowymi Związku Harcerstwa Polskiego są:

 

chorągiew - na poziomie wojewódzkim,

hufiec - najczęściej na poziomie powiatowym.

Podstawowymi jednostkami organizacyjnymi są:

 

gromady, które dzielą się wewnętrznie na szóstki zuchowe,

drużyny, które dzielą się wewnętrznie na zastępy lub patrole,

kręgi,

inne jednostki działające na zasadzie kręgu lub drużyny.

Jednostki te mogą się łączyć w:

 

szczepy,

związki drużyn.

W ZHP działają również ogólnopolskie, regionalne oraz środowiskowe ruchy programowo-metodyczne, skupiające instruktorów, członków zwyczajnych nie będących instruktorami i pełniących funkcje instruktorskie oraz jednostki organizacyjne ZHP. Ruchy programowo-metodyczne stanowią dla ich członków formę współdziałania w celach doskonalenia programu i metodyki, wymiany doświadczeń i upowszechniania inicjatyw programowych i metodycznych, realizacji konkretnego zadania, inicjatywy społecznej lub kierunku służby.

 

 

 Grupy członkowskie w ZHP

zuchy w wieku 6-10 lat

harcerki i harcerze w wieku 10-13 lat

harcerki starsze i harcerze starsi w wieku 13-16 lat

wędrowniczki i wędrownicy w wieku 16-25 lat

instruktorki i instruktorzy od 16 lat - po złożeniu Zobowiązania Instruktorskiego

członkowie starszyzny od 25 lat - jeżeli nie złożyli Zobowiązania Instruktorskiego

seniorzy od 55 lat

 

 Aktualne władze ZHP 

 

hm. Adam Massalski

hm. Małgorzata Sinicahm. Adam Massalski - przewodniczący ZHP

hm. Małgorzata Sinica - naczelnik ZHP

 

 

 ZHP w międzynarodowych organizacjach skautowych 

Związek Harcerstwa Polskiego jest członkiem:

 

WOSM - Światowej Organizacji Ruchu Skautowego (World Organisation of Scout Movement) w latach 1922-1949 (członek-założyciel) i ponownie od 1996 roku,

WAGGGS - Światowego Stowarzyszenia Przewodniczek i Skautek (World Association of Girl Guides and Girl Scouts) w latach 1928-1950 (członek-założyciel) i ponownie od 1996 roku,

ISGF - Międzynarodowego Bractwa Skautów i Przewodniczek (International Scout and Guide Fellowship),

ICCS - Międzynarodowej Katolickiej Konferencji Skautingu (International Catholic Conference of Scouting) od 1999 roku,

ICCG - Międzynarodowej Katolickiej Konferencji Skautingu Żeńskiego (International Catholic Conference of Guiding) od 2000,

DESMOS - Międzynarodowego Porozumienia Skautów Prawosławnych (International Link of Orthodox Christian Scouts) od 1996 (członek-założyciel).

 

 Zloty ZHP 

Zloty (ang. jamboree) są tradycyjnymi spotkaniami harcerzy i skautów. Na przestrzeni lat Związek Harcerstwa Polskiego zorganizował następujące zloty organizacji:

 

1924 - I Narodowy Zlot Harcerzy w Warszawie

1929 - II Narodowy Zlot Harcerzy w Poznaniu

1935 - Jubileuszowy Zlot ZHP w Spale

1981 - Jubileuszowy Zlot 70-lecia Harcerstwa Polskiego - Kraków-Błonia

1988 - Zlot ZHP 1988 na Warmii i Mazurach (potocznie nazywany Zlotem Grunwaldzkim)

1991 - Zlot 80-lecia Harcerstwa Polskiego - Pająk k. Częstochowy

1995 - Światowy Zlot Harcerstwa Polskiego "ZEGRZE '95"

2000 - Światowy Zlot Harcerstwa Polskiego "GNIEZNO 2000"

2007 - Zlot ZHP "KIELCE 2007"

2010 - Jubileuszowy Zlot 100-lecia Harcerstwa Polskiego "KRAKÓW 2010" (planowany)

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
 

plik PDF: HISTORIA ZHP I SCOUTINGU od 1857 do 2001

              

Dodano:  24.Marzec.2009  Rafał S. (admin.) 

Symbolika Krzyża Harcerskiego

   Krzyż Harcerski zaprojektował w 1912 roku ks. Kazimierz Lutosławski wzorując go na najwyższym polskim odznaczeniu wojskowym - Krzyżu Virtuti Militari.

Wg "Regulaminu Odznak i Oznak" jest odznaką organizacyjną harcerzy i instruktorów. Krzyż Harcerski nosi się 2 cm nad lewą kieszenią munduru (choć lepiej twierdzić, że nosi się go na sercu).

Prawo noszenia Krzyża Harcerskiego zyskuje się przy złożeniu Przyrzeczenia Harcerskiego. Na ubraniu cywilnym można nosić jego miniaturki.

Krzyż Harcerski ma bogatą symbolikę. Różnie tłumaczy się jego kształt i poszczególne elementy. Dla wszystkich jednak pozostaje czymś niezwykle wartościowym, cennym. Czymś co przechowuje się z pietyzmem przez całe życie i nierzadko przekazuje dzieciom i wnukom jako rodzinną świętość. Patos? Może, ale spróbujcie poprosić harcerza, aby dał Wam go na pamiątkę...

Zawołanie "Czuwaj"
Harcerskie pozdrowienie "Czuwaj" używane było dawniej przez rycerzy polskich stojących na warcie. Wtedy miało zapobiec zaśnięciu na posterunku. Teraz przypomina o stałej gotowości każdego harcerza do służby ojczyźnie, pracy dla innych, niesienia pomocy i ustawicznej pracy nad sobą.

Krąg
Lilijkę otacza krąg - symbol doskonałości do jakiej dąży harcerska rodzina. Niektórzy twierdzą, że jest to też symbol harcerskiego kręgu, w którym wszyscy są równi i panują braterskie relacje. Inni dodają, że to oznaka ogromnej woli tworzenia kręgu, z którego promieniować będzie prawość myśli, słów i czynów.

Lilijka
Lilijka od początków chrześcijaństwa sybolizuje czystość i cnotę. Nosili ją na swych szatach królowie, na sztandarach książęta, na herbach rycerze. Harcerska lilijka podobno ma swym kształtem przypominać zakończenie igły magnetycznej kompasu. Tak jak igła wskazywała żeglarzom bezpieczną drogę do domu, tak lilijka symbolizuje jedną z najważniejszych powinności harcerza: postępowanie zgodnie z prawem harcerskim. Inni twierdzą, że tak jak kompas północ, tak lilijka ma harcerzom wskazywać drogę do osiągania ideałów. Trzy literki ONC na ramionach lilijki są skrótem hasła filaretów: "Ojczyzna, Nauka, Cnota". Na węźle widnieje skrót nazwy naszej organizacji ZHP. Na lilijce z krzyża nie ma żadnych liter, są za to dwie gwiazdki. Symbolizują one oczy harcerza, zawsze szeroko otwarte, uważnie obserwujące świat, gotowe dostrzec dobro i zło. Są symbolem oczu patrzących i widzących kiedy i gdzie harcerz może być pomocny.

Promienie
Promienie biegnące od lilijki oznaczają dążenie harcerstwa do promieniowania na cały świat wartościami, radością, dobrem.

Węzeł
Węzeł na wieńcu, jak węzeł na chuście ma przypominać o obowiązku wypełnienia przynajmniej jednego dobrego uczynku dziennie. Są jeszcze takie środowiska, w których wolno rozwiązać chustę (a więc rozebrać się i pójść na spoczynek) dopiero po spełnieniu dobrego uczynku.

Wieniec z liści dębowych
Liście dębowe od dawien dawna symbolizują męstwo i dzielność. Wieniec z liści dębowych mieli prawo nosić tylko ludzie władający ogromną siłą - ducha, mięśni, czy magii. Cechy te - męstwo i dzielność - powinny być również udziałem każdego harcerza.

Wieniec z liści lauru
Liście laurowe są symbolem zwycięstwa. Wieniec z liści laurowych nosili autorzy nakjwiększych wiktorii, rzymscy cesarze. Dla harcerza liście laurowe oznaczają tryumf nad własnymi słabościami.

Ziarenka piasku
Ramiona Krzyża Harcerskiego wypełnione są ziarenkami piasku, które symbolizują liczną rodzinę harcerską. Inna interpretacja mówi, że są to nierówności symbolizujące kamienie na drodze życia, perły dobrych uczynków, trudy i znoje, radości i smutki jakie harcerz spotyka na swojej drodze życia.
 

Krzyż harcerski jest prawnie chronionym znakiem towarowym ZHP.
 

 

  Dodano:  24.Marzec.2009  Rafał S. (admin.) 

 
Zasady Musztry i Ceremoniału
Na podstawie: wydawnictwa "Horyzonty"
plik PDF: musztra.zip (713kB)

IDŹ DO :
KOMENDA
POSTAWA ZASADNICZA
POSTAWA SWOBODNA
MELDOWANIE
ODDAWANIE HONORÓW W MIEJSCU
ZWROTY
WYKONYWANIE ZBIÓREK
RÓWNANIE I KRYCIE
ODLICZANIE
PRZESUNIĘCIE SZYKU
WSTĘPOWANIE I WYSTĘPOWANIE
APEL DRUŻYNY/OBOZU

 

 

 

 

Musztra jest jednym z elementów zbiórek harcerskich. Właściwie stosowana ma istotne znaczenie w harcerskim wychowaniu. Musztra usprawnia działania organizacyjne, stanowi oprawę uroczystości harcerskich. Zwiększa bezpieczeństwo i porządek, wprowadza dyscyplinę. Musztra harcerska oparta jest na wybranych elementach musztry wojskowej, są w niej także elementy typowe dla zajęć harcerskich. Układ tematyczny "Zasad" odbiega jednak od schematu "Regulaminu musztry wojskowej". Wiąże się to ze sposobem nauczania musztry w podstawowej jednostce harcerskiej, jaką jest drużyna. Kolejność prezentowanych zagadnień jest tak dobrana, aby mogła stanowić dla drużynowego swoisty program nauczania. Nie są zalecane zbyt długie zajęcia z musztry, natomiast konieczna jest systematyczność i dokładność. Do nauki kolejnego elementu musztry należy przechodzić wówczas, kiedy poprzedni jest dobrze opanowany. Zaleca się nauczanie musztry zgodnie z zasadą: opis z wyjaśnieniem i pokaz z ćwiczeniem. Przestrzeganie "Zasad musztry" obowiązuje harcerki, harcerzy, instruktorki i instruktorów ZHP. Wybrane zasady mogą być stosowane także przez gromady zuchowe, lecz tylko w trakcie uczestnictwa w uroczystościach harcerskich.

 

KOMENDA

Komendę wydaje się w postawie zasadniczej, z miejsca z którego jest najlepiej odbierana. Zaleca się, aby prowadzący stawał przed frontem lub na prawym skrzydle szyku. Dowodzić należy z takiej odległości, aby móc objąć wszystkich wzrokiem. Komendy składają się z zapowiedzi i hasła lub z samego hasła. Zapowiedź zwraca uwagę, uprzedza wykonawców, co nastąpi; hasło jest znakiem wykonania. Na zapowiedź komendy przyjmuje się postawę zasadniczą, po haśle wykonuje polecenie. Zapowiedź podaje się wyraźnie, głosem donośnym, przeciągając ostatn ią zgłoskę. Hasło podaje się po krótkiej przerwie, głośno, wyraźnie, krótko i dobitnie.

Przykład:

• "W lewooo ZWROT"

• "Kolejnooo ODLICZ"

• "Na wprost MARSZ"

Rozpoczęcie zajęć z musztry lub przejęcie dowodzenia przez inną osobę wymaga podania zapowiedzi "Na moją komendę...". Istotne jest również, aby siedzącej grupy harcerzy nie stawiać na "BACZNOŚĆ", ale najpierw podać odpowiednią komendę. W takim przypadku komendy mogłyby brzmieć następująco: "Drużyna/kurs/druhny i druhowie POWSTAŃ!!!" lub "Na moją komendę, drużyna POWSTAŃ. W dwuszeregu ZBIÓRKA". Prowadzący musztrę musi mieć świadomość, że błędnie podanie komendy budzą konsternację wśród harcerzy, obniżając równocześnie autorytet prowadzącego. Jedynym ratunkiem w takiej sytuacji jest podanie komendy "WRÓĆ". Umożliwia ona cofnięcie błędnie podanej komendy, jak i przerwanie niewłaściwie wykonanej czynności. Na komendę "WRÓĆ" harcerze przyjmują poprzednią postawę.

 

POSTAWA ZASADNICZA

Postawa zasadnicza wyraża gotowość do przyjęcia, wykonania i podawania komendy. W postawie zasadniczej harcerz stoi nieruchomo. Ciężar ciała spoczywa na obu stopach. Pięty złączone, stopy lekko rozwarte (mniej więcej na szerokość własnej stopy). Brzuch lekko wciągnięty, klatka piersiowa lekko wysunięta przez swobodne cofnięcie ramio n do tyłu. Ramiona na równej wysokości, położone równolegle do linii frontu. Ręce opuszczone swobodnie wzdłuż tułowia, dotykają uda nasadą dłoni oraz złączonymi i wyprostowanymi palcami. Głowa lekko podniesiona, wzrok skierowany na wprost, usta zamknięte . Postawę zasadniczą harcerz przyjmuje: na zapowiedź każdej komendy, np. "W prawo...", "Do dwóch...", "W szeregu...", "Do... (Hymnu)!", na komendę "BACZNOŚĆ". Stojąc w rozproszeniu harcerze wykonują zwrot w kierunku wydającego komendę (frontują). Harcerze ustawieni w szyku nie frontują, przyjmują postawę zasadniczą bez względu na ustawienie prowadzącego, w szyku po wykonaniu komendy "ZBIÓRKA". Po podaniu przez prowadzącego komendy "W (szyk, miejsce) ZBIÓRKA" harcerze w szybkim tempie podążają na wskazane miejsce i ustawiają się w postawie zasadniczej. Szyk nie musi być sformowany dokładnie. Dopiero po podaniu komendy "SPOCZNIJ" harcerze powinni pokryć i wyrównać, w czasie oddawania honorów w miejscu. Przed oddaniem honoru należy zaakcentować postawę zasadniczą i pozostać w niej do czasu wykonania pozdrowienia skautowego lub salutowania, w czasie składania meldunku i przy oficjalnym przedstawieniu się. Składanie meldunku i oficjalne przedstawienie się należy rozpocząć po dokładnym przejęciu postawy zasadniczej oraz po zakończeniu oddawania honorów, podczas podawania komendy w miejscu. Podający komendę ściąga na siebie uwagę, wszyscy go obserwują, w związku z powyższym należy przykładnie przyjąć postawę zasadniczą. W tej postawie pozostaje się do zakończenia wydawania komendy, z wyjątkiem możliwości poruszania się przy komendzie określającej wykonanie zbiórki, np.: "Za mną, w marszu, w kolumnie dwójkowej ZBIÓRKA".

 

POSTAWA SWOBODNA

Postawa swobodna jest formą odpoczynku harcerza. Przyjmując postawę swobodną, wysuwa się energicznie lewą nogę do przodu, o połowę długości stopy. Ciężar spoczywa na prawej nodze. Ręce opuszczone swobodnie. W tej postawie harcerz może poprawiać umundurow anie, zmieniać położenie nóg. Drużyny zwyczajowo mogą przejmować odmienną postawę swobodną, np. w lekkim rozkroku ze skrzyżowanymi rękami z tyłu tułowia. Dotyczy to tylko zbiórek w gronie drużyny/szczepu i nie może mieć miejsca w czasie innych wystąpień.

 

MELDOWANIE

Meldowanie polega na złożeniu zwięzłego sprawozdania z przebiegu wykonanej czynności danej jednostki harcerskiej, czynności własnej lub celu przybycia. Przełożonemu podajemy swoją funkcję, a starszemu swój stopień. Meldunek powinien być składany zgodnie z zasadą minimum słów, maksimum treści.

Przykłady:

• "Druhu komendancie, drużynowy T.K. melduje 15GDH podczas biegu harcerskiego";

• "Druhu harcmistrzu, wędr. M.U. melduje swoje przybycie";

• "Druhu instruktorze, zastępowy K.G. melduje zastęp WILKI 94WDH na apelu, stan 8".

Kiedy nie jest możliwe rozpoznanie funkcji (w pierwszej kolejności) bądź stopnia przyjmującego meldunek, zwracamy się "Druhu instruktorze,...". Podczas meldowania przełożonemu, który zna meldującego, można złożyć meldunek bez podawania swojej funkcji, stopnia, nazwiska, np. "Druhu drużynowy, melduję patrol 33BDH gotowy do zajęć, stan 6". Meldunek można poprzedzić harcerskim pozdrowieniem "Czuwaj!".

 

ODDAWANIE HONORÓW W MIEJSCU

Honory oddaje się w postawie zasadniczej. Będąc bez nakrycia głowy harcerz zwraca głowę w kierunku przełożonego, jednocześnie wznosząc prawą rękę zgiętą w łokciu do wysokości barku. Dłoń ułożona przodem, z kciukiem położonym na paznokciu małego palca, z trzema palcami śro dkowymi uniesionymi w górę. W nakryciu głowy harcerz zwraca głowę w kierunku przełożonego, jednocześnie podnosząc najkrótszą drogą prawą rękę do daszka. Palec wskazujący i środkowy powinny być wyprostowane i złączone, pozostałe palce złączone i przyciśnięte kciukiem. Wystającą część palca środkowego przykłada się:

• do brzegu daszka rogatywki/kapelusza skautowego,

• do obrzeża beretu/furażerki, nad zewnętrznym kątem prawego oka.

Dłoń zwrócona ku przodowi, łokcie na prawo w skos. Po oddaniu honoru harcerz opuszcza energicznie rękę w dół z jednoczesnym zwrotem głowy na wprost. Jeżeli harcerz ma niesprawną prawą rękę, to w celu oddania honoru przyjmuje postawę zasadniczą, frontuje i wykonuje energiczny skłon głowy. Harcerz/instruktor przyjmujący honory ma obowiązek na nie odpowiedzieć.

 

ZWROTY

Zwroty w miejscu wykonuje się na komendę "W prawo/lewo/tył ZWROT". Na zapowiedź komendy harcerz przyjmuje postawę zasadniczą. Na hasło "ZWROT" wykonuje obrót na dwa tempa. Przy zwrocie w lewo: tempo pierwsze obrót na obcasie lewego buta i na czubku prawego buta,tempo drugie najkrótszą drogą dostawia energicznie nogę pozostawioną w tyle. Przy zwrocie w prawo odwrotnie. Zwrot w tył wykonuje się przez lewe ramię.

 

WYKONYWANIE ZBIÓREK

Na komendę "Drużyna/zastęp - BACZNOŚĆ" wywołana grupa:

• przyjmuje postawę zasadniczą, jeżeli stoi w szyku,

• przyjmuje postawę zasadniczą i frontuje, jeżeli stoi w rozproszeniu.

Przykłady dalszych komend do ustawienia drużyny.
W szyku zbiórkowym:

• "Wszeregu, frontem do mnie - ZBIÓRKA",

• "W dwuszeregu, na poprzednim miejscu - ZBIÓRKA",

• "W trójszeregu, na drodze, frontem do bramy, prawe skrzydło na wysokości słupa - ZBIÓRKA".

W szyku marszowym:

• "W rzędzie - ZBIÓRKA",

• "W kolumnie dwójkowej, czołem do mnie - ZBIÓRKA",

• "W kolumnie trójkowej, na drodze, w kierunku mostu, czoło na wysokości słupa - ZBIÓRKA".

Po podaniu komendy określającej wykonanie zbiórki, prowadzący może poruszać się w celu precyzyjnego określenia miejsca zbiórki. Po podaniu zapowiedzi na przykład. "W szeregu, frontem do ...", może :

• przenieść się na miejsce, gdzie ma stanąć drużyna,

• wskazać ręką miejsce zbiórki i dalej w postawie zasadniczej podaje hasło "ZBIÓRKA".

        Przy podaniu zapowiedzi "Za druhem ..." - można wskazać druha, za którym grupa ma maszerować, i dalej w postawie zasadniczej podaje się hasło "MARSZ". Hasło "ZBIÓRKA" należy tak, aby harcerze szybko zareagowali na podaną komendę. Istotnie jest szybkie przemieszczenie się harcerzy i ustawienie szyku po podaniu komendy "SPOCZNIJ". Przykłady do sformowania szyku w marszu:

• "W rzędzie, za mną, w marszu - ZBIÓRKA",

• "W kolumnie dwójkowej za druhem komendantem w marszu - ZBIÓRKA".

Po podaniu komendy harcerze szybkim krokiem dołączają z tylu do prowadzącego szyk.

 

RÓWNANIE I KRYCIE

      Równanie oznacza ustawienie harcerzy - każdy szereg w jednej linii do prawoskrzydłowego, z zachowaniem kilkucentymetrowych odstępów. Odstęp w sposób praktyczny mierzy się szerokością dłoni na wysokości łokcia. Krycie oznacza ustawienie harcerzy - każdy rząd w jednej linii do czoła, z zachowaniem metrowych odległości. Odległość w sposób praktyczny mierzy się wyciągnięciem wyprostowanej ręki do pleców harcerza, którego kryjemy.

 

ODLICZANIE

      Po podaniu komendy "... - ODLICZ" harcerze pierwszego szeregu szyku zbiórkowego zwracają głowy w prawo, z wyjątkiem prawoskrzydłowego. Prawoskrzydłowy zaczyna odliczanie zwracając głowę w lewo i podaje "Raz". Pozostali odliczający zwracają energicznie głowy z prawej na lewą stronę, podając kolejne liczby, po czym zwracają głowę na wprost i przyjmują postawę swobodną. Harcerze kolejnych szeregów zwracają uwagę na podaną przez ich poprzedników liczbę, która także ich dotyczy, i wraz z nimi przyjmują postawę swobodną. Odliczanie w szyku marszowym odbywa się poprzez zwrot głowy w lewo i podanie liczby do tyłu, do kolejnego harcerza w rzędzie. Pozostałe elementy analogicznie jak w szyku zbiórkowym. Ostatni odliczający podaje głośno liczbę w kierunku wydającego komendę. Przy komendzie "Kolejno - ODLICZ", jeżeli szyk jest niepełny, lewoskrzydłowy/zamykający ostatniego szeregu, po odliczeniu, zwraca głowę w kierunku wydającego komendę i głośno melduje "Niepełny". W celu dokonania odliczenia grupy nie jest konieczne wychodzenie przed szyk. Dowodzący może wykonać wykrok z jednoczesnym zwrotem w lewo, stojąc pod kątem prostym do szyku.

 

PRZESUNIĘCIE SZYKU

      W celu przesunięcia szyku na odległość większą niż krok podajemy komendę: "Drużyna, X (liczba kroków) kroków, na wprost - MARSZ", "STÓJ". Aby przesunąć szyk w tył na odległość większą niż krok podajemy komendę: "W tył - ZWROT", "X kroków na wprost - MARS Z", "W tył - ZWROT" lub powtarzać kilkakrotnie komendę " Krok w tył - MARSZ". Krok w tył wykonuje się lewą nogą. Aby przesunąć szyk w bok, podajemy komendy:

• "W prawo/lewo - ZWROT",

• "X kroków na wprost - MARSZ" lub "Na wprost - MARSZ", "STÓJ",

• "W prawo/lewo - ZWROT".

WSTĘPOWANIE I WYSTĘPOWANIE

Przykładowe komendy do wystąpienia z szyku:

• "Druh Karczewski, do mnie - WYSTĄP",

• "Wyróżnieni, do druha komendanta - WYSTĄP",

• "Wyczytani, do linii zbiórek - WYSTĄP".

      Reguła trzech kroków na samo hasło "WYSTĄP" nie obowiązuje w przypadkach, kiedy nie jest możliwe zachowanie tej odległości. Wówczas wystarczą dwa, a nawet jeden krok, w zależności od sytuacji. Po wystąpieniu harcerza wywołanego z pierwszego szeregu. Harcerz wywołany z drugiego szeregu wykonuje mały krok lewą nogą i dotyka swego poprzednika, który wykonuje krok w skos, w prawo do przodu (w uzasadnionych sytuacjach w lewo do przodu). Wywołany wykonuje drugi, mały krok, równając się z pierwszym szeregiem, i występuje. W tym czasie poprzednik wraca na swoje miejsce wykonując krok w skos, w lewo do tyłu. Gdy wywołany wykonuje komendę "WSTĄP", następują analogiczne czynności. Komendy "WSTĄP" i "WYSTĄP" można podawa- również grupie harcerzy. Harcerze z pierwszego szeregu oraz z drugiego - nie stojący obok siebie - występują jednocześnie. Harcerze z drugiego szeregu - stojący obok siebie - wykonują kolejno, zaczynając od prawego. Na komendę "WSTĄP" harcerze wracają na swoje miejsca jednocześnie lub w kolejności występowania z szyku. Przy wywołaniu harcerza z czoła lub z drugiego szeregu szyku zbiórkowego. Harcerz wywołany z trzeciego (lub dalszego) szeregu szyku zbiórkowego/marszowego na komendę "WYSTĄP" przechodzi za plecami harcerzy swojego szeregu, na prawą stronę szyku. Następnie, maszerując wzdłuż skrzydła/kolumny, występuje przed front/czoło szyku. Harcerz może przejść na lewą stronę szyku na wskazanie prowadzącego lub jeżeli będzie to zdecydowanie krótsza droga do wystąpienia. Wstępowanie w ww. przypadkach następuje analogicznie do występowania.

 

APEL DRUŻYNY/OBOZU 

      W celu ustawienia druzyny/obozu prowadzący podaje komendę "Na moją komendę, drużyna/obóz w ... (Szyk,miejsce) - ZBIÓRKA". Na zbiórce drużyny/obozu można przyjmować swój obrzędowy szyk, odmienny od niniejszych zasad. Jeżeli drużyna/obóz ma wcześniej ustalone miejsce i szyk apelowy, to prowadzący może podać komendę: "Drużyna/obóz do apelu - ZBIÓRKA". Przed rozpoczęciem apelu prowadzący może wydać komendę "Zastępowi - przygotować zastępy do apelu", co zobowiązuje zastępowych do dokonania poprawy umundurowania zastępu i odliczenia stanu osobowego. Po sformatowaniu szyku przy sobie prowadzący może przyjąć różne warianty dalszego postępowania:

• Zwraca głowę w lewą stronę - do podania komendy "SPOCZNIJ",

• Wykonuje wykrok w lewo skos - na przykład do podania komendy "Kolejno ODLICZ" lub "BACZNOŚĆ" przed meldowaniem przełożonemu,

• Występuje przed szyk i dalej prowadzi apel.

      Celem przyjęcia meldunku prowadzący podaje komendy: "Drużyna BACZNOŚĆ, Zastępami MELDOWAĆ". Zastępowi natychmiast wychodzą z szyku i najkrótszą drogą podchodzą do prowadzącego. Ustawiają się na 2-3 kroki przed prowadzącym, tak aby znalazł się on przed środkiem szyku. Po jednoczesnym oddaniu honorów prowadzący podaje komendę "SPOCZNIJ" i przechodzi na prawe skrzydło meldujących, poruszając się bokiem (maks. 2 kroki) lub stosując marsz i zwroty. Ww. zasady mają zastosowanie, jeżeli meldunek składają minimum trzy osoby. Dobrym obyczajem jest, aby w czasie składania meldunku przez zastępowego, zastęp samoczynnie przyjmował postawę zasadniczą. Przy dwóch meldujących prowadzący nie stosuje powitania z meldującymi, nie podajemy komendy "SPOCZNIJ", ale od razu odbierania meldunki, a zastępy pozostają w postawie zasadniczej. Kończący meldunek i kolejny meldujący oraz prowadzący oddają honory jednocześnie. Po odebraniu ostatniego meldunku prowadzący staje przed środkiem szyku i po jednoczesnym oddaniu honorów podaje komendę "WSTĄP". Meldujący najkrótszą drogą wracają do swoich zastępów. Prowadzący podaje komendę "BACZNOŚĆ" i składa meldunek najważniejszej osobie na placu. Po złożeniu meldunku może nastąpić okrzyk: "Druhny i druhowie, CZUWAJ", "Czuj, czuj - CZUWAJ" lub inny zwyczajowy danego środowiska. Nie należy stosować meldowania 3-stopniowego. Nie podajemy też komendy "Na prawo/na lewo/raport/sztandar/itp. - PATRZ". Komendę "BACZNOŚĆ" podaną na apelu należy rozumieć jako patrzenie w kierunku, gdzie dzieją się rzeczy ważne. Dalej następuje odczytanie rozkazu przez prowadzącego lub osobę wyznaczoną. Dobrym obyczajem jest, aby osoby wyczytane w rozkazie odpowiadały "SŁUŻBA"; nie dotyczy to przypadku odczytania kary. Kolejnym elementem uroczystego apelu drużyn/obozu jest podniesienie flagi/bandery wraz z odśpiewaniem hymnu. Do podniesienia flagi może być wyznaczona pojedyncza osoba (flagowy) lub poczet flagowy 3-osobowy. Poczet powinien zająć miejsce poza szykiem, najlepiej naprzeciwko masztu. Prowadzący podaje komendę "Druh .../Poczet, do podniesienia flagi - WSTĄP". Wyznaczone osoby najkrótszą drogą podążają w kierunku masztu, ustawiając się jeden krok przed masztem, a flagowy sprawdza, czy wcześniej przygotowana flaga jest gotowa do natychmiastowego podniesienia. Prowadzący podaje komendę "BACZNOŚĆ - do hymnu Związku Harcerstwa Polskiego". Lub samo "BACZNOŚĆ", jeśli podniesienie flagi ma nastąpić bez śpiewania hymnu. Flagowy wykonuje krok do przodu w kierunku masztu i podnosi flagę. W tym czasie nw. osoby oddają honory (salutują):

• asystujący przy podnoszeniu flagi,

• dowódcy grup stojących w szyku,

• nie pokryci instruktorzy stojący w szyku,

• Instruktorzy nie stojący w szyku, po uprzednim zwróceniu się w kierunku masztu.

      Osoby oddające honory nie śpiewają hymnu, a wszyscy zwracają głowy w kierunku masztu. Czas podnoszenia flagi powinien być zsynchronizowany z czasem śpiewania hymnu. Jeżeli flagowy zakończy czynność w trakcie śpiewania, wykonuje krok w tył, przyjmuje postawę zasadniczą i salutuje. Po zakończeniu hymnu pada komenda "BACZNOŚĆ", po której:

• oddający honory przestają salutować,

• instruktorzy nie stojący w szyku wracają do poprzedniej postawy,

• wszyscy przyjmują postawę zasadniczą, zwracając głowę na wprost.

      Jeżeli dalsze czynności uroczystego apelu nie wymagają zachowania postawy zasadniczej, prowadzący podaje komendę "SPOCZNIJ", po której flagowy/ poczet wykonuje samoczynnie w tył zwrot. Na komendę "Druh... /Poczet - WSTĄP" wyznaczone osoby najkrótszą drogą podążają na poprzednie miejsce. Wieczorne apele z reguły nie zawierają wszystkich ww. elementów uroczystego apelu, a komendę "... Do podniesienia flagi ..." zastępuje komenda "... Do opuszczenia flagi ...". W drugiej części apelu następują przemowy, podczas których głos powinien być udzielany według ważności pełnionej funkcji. Prowadzący nie poprzedza każdej czynności komendą "BACZNOŚĆ - SPOCZNIJ". Po zakończeniu apelu:

• Na komendę "BACZNOŚĆ - zastępowi odmaszerować - SPOCZNIJ" osoby stojące w szyku przyjmują postawę swobodną i czekają na decyzje zastępowych, a osoby stojące poza szykiem udają się w dowolnym kierunku;

• Na komendę "BACZNOŚĆ - (kierunek) rozejść się - SPOCZNIJ" wszyscy wykonują zwrot w podanym kierunku, przyjmują postawę swobodną i rozchodzą się.

                      

 

Dodano:  24.Marzec.2009  Rafał S. (admin.) 

SPECYFIKACJA FORM PRACY

 

Akcje społeczne

Są to archaiczne określenia do dnia dzisiejszego jednak podejmowane. Są to akcje, które robimy dla środowiska, czyli dla dzieci z podwórka, dla mam, nauczycieli, emerytów.

Zwiady rodzajowe

Terenoznawczy, historyczny, turystyczny, folklorystyczny, komunikacyjny, etnograficzny, gospodarczy, przyrodniczy, obserwacja, wywiad, wycieczka, zadanie między zbiórkowe, badanie domu. Zawsze powinno być podsumowanie.

Zajęcia techniczne (majsterki)

Związane z przetwarzanymi lub wytwarzanymi przedmiotami.

Zajęcia sportowe

Wyścigi czyli tor przeszkód. Tu wchodzi ogrom zajęć mających na celu rozwinięcie kultury fizycznej.
Są to krótkie zajęcia sportowe na zbiórce, poprzez turnieje a na olimpiadach skończywszy.

Wycieczki drużyny

Trzy etapy:

• przygotowania: opiekun, noclegi, kosztorys, ubezpieczenie, pozwolenia od rodziców, program, uczestnicy, sprzęt;

• realizacja programu;

• podsumowanie.

Biwaki drużyny

Trzy etapy:

• przygotowania: opiekun, noclegi, kosztorys, ubezpieczenie, pozwolenia od rodziców, program,

uczestnicy, sprzęt;

• realizacja programu;

• podsumowanie.

Gry terenowe

Tu wchodzą wszelkie gry ze scenariuszem lub bez przeprowadzane na powietrzu - generalne zasady:

• gra musi być dopasowana do terenu;

• gra musi być dostosowana do wieku uczestników;

• zasady gry muszą być zwięzłe, wystarczająco jasne i zrozumiałe.

Biegi harcerskie

Także gra terenowa po jakimś czasie szkolenia lub czasookresie w celu podsumowania i sprawdzenia wiadomości nabytych przez harcerzy.

Konkursy, Quizy, Testy, Krzyżówki

Konkursy mogą być plastyczne, muzyczne i inne, prawie w każdym temacie. Ważne jest podsumowanie.

Zabawy towarzyskie

Planszowe czyli potocznie zwane świetlicowymi. Należy odpowiednio dostosować do wieku uczestników i przestrzegać regulaminów gry.

Ogniska, Kominki

Dla wszystkich jasne. Musimy przygotować miejsce na ognisko i je ułożyć lub przygotować się do kominka. Konieczna jest osoba prowadząca całość i dobranie tematu dla wszystkich. Obrzędowość też jest ważna - rozbudować.

Zabawy i gry w izbie harcerskiej

Pod tym tematem są wszelkie gry i zabawy w izbie harcerskiej jakie znamy i stosujemy na co dzień.

Potańcówki

Forma, w której możemy naszych harcerzy nauczyć tańczyć a to na pewno im się w życiu przyda. Poza tym młodzież potrzebuje płaszczyzny, na której mogą się spotkać na luzie. Może to być np. szkółka tańca.

Wieczornice

Wieczór literacki - młodym ludziom takie coś też jest potrzebne. Nie zapomnij dobrać odpowiednio poezję. Może to być wieczór z muzyką. Najlepiej włączyć w to harcerzy. Samemu starać się tylko ukierunkować imprezę. Ktoś musi prowadzić taki wieczór. Przed imprezą musicie przygotować odpowiedni wystrój
i wytworzyć odpowiedni nastrój .

Osądy nad bohaterem

Oglądamy film lub byliśmy w teatrze lub czymś takim. Może to być osoba nam znana. Może to być nawet sąd nad harcerzem, który niegodnie się zachował. Musi być obrońca, adwokat i prawdziwy sąd: harcerze są przysięgłymi. Możemy drużynę podzielić na pół i zaczynamy sądzić.

Burza mózgów

Ma na celu znalezienie sposobu na wyjście z opresji, znalezieniu odpowiedzi na pytanie, wymyślenie
czegoś w grupie. Proste do zrealizowania - rzucamy temat i każdy kto chce mówi o tym co uważa
za ważne w temacie.

Film

Oglądanie filmu. Trzeba przygotować jakiś wartościowy film i stworzyć dogodne warunki do jego oglądania. Oglądamy go z kulturą widza. Po filmie możemy podyskutować.

Festiwal

Może być kultury, muzyki, filmu itp. Ma być możliwością pokazania dorobku “kulturalnego lub innego”. Jest formą dosyć trudną. Trzeba zrobić dekoracje, stworzyć możliwość do zaprezentowania swoich dzieł. Wybrać osobę prowadzącą, przygotować przerywniki i zrobić podsumowanie z pochwałami lub nagrodami.

Gazetka, Audycja

Rodzaj dziennikarstwa. Harcerze bawią się w dziennikarzy. Piszą artykuł o tym co jest dla nich ważne
i o tym co chcieli by było w pracy. Trzeba znaleźć redaktora naczelnego, który to wyda i zrobi z tego odpowiedni materiał. Przy lepszym sprzęcie technicznym może zamiast gazety być audycja lub film.

Spotkanie z ciekawym człowiekiem

Najpierw trzeba się zastanowić kim by miał być ten ciekawy człowiek i co mógł by pokazać naszym harcerzom. Następnie należy przygotować takie spotkanie od strony organizacyjnej tzn. treść pytań, miejsce, czas, wystrój, forma podziękowania, itp.

Wyjście do placówek kulturalnych

Trzeba najpierw wprowadzić klimat jaki z reguły panuje w takich placówkach. Powiedzieć o strojach, zachowaniu, itp. Wybrać repertuar i resztę jak z filmem.

Rajdy

Na zasadzie biwaku i biegu harcerskiego.

Obozy

Na zasadzie biwaku i biegu harcerskiego.

Złazy

Na zasadzie biwaku i biegu harcerskiego.

Zloty

Na zasadzie biwaku i biegu harcerskiego.

Manewry

Na zasadzie biwaku i biegu harcerskiego.

Turnieje

Jest to rywalizacja pomiędzy zastępami, patrolami, drużynami. Mogą być pomieszane zajęcia sportowe
z nie sportowymi. Coś na zasadzie olimpiady.

Uroczystości

Tu mamy na myśli wszelkie święta, rocznice, urodziny. Należy je obchodzić bardzo ciepło. Dobrze przygotować i poprowadzić.

Zajęcia muzyczne

Zajęcia bardzo specjalistyczne. Potrzebne jakiekolwiek instrumenty. Zajęcia podobne do lekcji wychowania muzycznego

Mikro-kursy

Krótki kurs szkoleniowy, wyłożenie teorii.

Inscenizacje

Robimy inscenizację. Mogą to być zajęcia docelowe. Robimy przedstawienie lub pośrednie krótkie inscenizacje, kawałki. Zadbać o odpowiedni temat i pomóc przy realizacji - reżyseria.

Zajęcia przy komputerze

Nowe jeszcze ciepłe ale już się zdarzają. Odpowiednia organizacja zajęć aby wszyscy się bawili.
Dla lepszych trudniejsze zajęcia dla słabszych lżejsze. Odpowiednio do wieku przygotować oprogramowanie. Starać się uatrakcyjniać ale też i uczyć na takich zajęciach.

    

 

 

PODZIAŁ NA GRUPY TEMATOWE

GRUPA - Zajęcia terenowe

• zwiady;

• wycieczki;

• biwaki;

• rajdy.

GRUPA - Rywalizacja i współzawodnictwo

• gry i ćwiczenia sportowe;

• konkursy;

• turnieje;

• gry świetlicowe;

• gry terenowe;

• biegi harcerskie;

• alarmy.

GRUPA - Aktywność twórcza

• zabawy;

• ogniska - kominki;

• piosenki i pląsy;

• formy teatralne;

• zwyczaje, obrzędy;

• gazetki;

• wystawy;

• audycje;

• akademie;

• zajęcia techniczne;

• zajęcia plastyczne.

GRUPA - Operowanie słowem

• wykłady - referaty;

• dyskusje;

• spotkania;

• gawędy;

• sesje;

• rady - komisje.

GRUPA - Wychowanie przez pracę

• służby - dyżury;

• prace zarobkowe;

• czyny społeczne;

• prace produkcyjne.

GRUPA - Imprezy masowe

• zloty, złazy;

• manewry;

• raporty, musztry, defilady;

• capstrzyki, pochody, manifestacje;

• olimpiady sportowe.

    

Dodano:  24.Marzec.2009  Rafał S. (admin.) 

Poradnik Drużynowego

Na podstawie broszury "Pierwsze Kroki Drużyny Harcerskiej"
napisanej przez Barbarę Niemiec phm. (rok pierwszego wydania: 1998)
plik PDF: poradnik_druzynowego.zip (270kB)

IDŹ DO :
Krok Pierwszy
Krok Drugi - Agitacja
Krok Trzeci - Pierwsza zbiórka
Krok Czwarty - Zezwolenia Rodziców
Krok Piąty - Meldunek
Krok Szósty - Dokumentacja
Krok Siódmy - Koniec Okresu Próbnego
Krok Ósmy - Bibliografia: Regulaminy

 

 

 

Tytułowe pierwsze kroki skieruj oczywiście do hufca, porozmawiaj z Komendantem i odpowiednim Namiestnikiem, przedstaw im swoje plany i zamierzenia. Właśnie tu otrzymasz błogosławieństwo i skierowanie do pracy z drużyną. Ze skierowaniem należy udać się do Dyrekcji szkoły, w której chcesz założyć drużynę. Udając się na pierwszą rozmowę pamiętaj, że bardzo ważne jest pierwsze wrażenie, postaraj się więc wypaść jak najlepiej. Przedstaw siebie i swoje plany. Ustal z dyrekcją na jakich warunkach będziecie w szkole istnieć, jeśli nie masz własnej harcówki - z jakich pomieszczeń możesz korzystać, zorientuj się kiedy możesz spotkać się z kandydatami na swych harcerzy, itd.

Jeśli uporasz się już z formalnościami, kolej na następne - trudniejsze kroki, a więc do dzieła!

Krok Drugi 
Agitacja

To ilu harcerzy możesz mieć na zbiórkach zależy m.in. od tego, jak będzie wyglądać będzie pierwsze spotkanie z przyszłymi harcerzami, dlatego dużo uwagi należy poświęcić agitacji i pierwszej zbiórce.

Ale po kolei.

Wiesz już (po rozmowie z dyrekcją) kiedy, i o której godzinie możesz przeprowadzić nabór, musisz się więc do niej odpowiednio przygotować. Pomyśl jaką będzie miała ona formę (jakie rzeczy musisz przygotować), co chcesz powiedzieć swoim przyszłym harcerzom, jak zachęcisz ich do wstąpienia w harcerskie szeregi.....

Przygotowując się do agitacji warto pamiętać o kilku bardzo ważnych sprawach, a mianowicie podczas niej:

• pobudź ciekawość dziecka;

• podkreśl niezwykłość każdego spotkania;

• udowodnij przyszłym harcerzom, że to oni (nie ty) są na zbiórkach najważniejsi;

• opowiedz czego mogą się na zbiórkach spodziewać, czym będą się zajmować;

A przede wszystkim nie zapomnij poinformować Twoich przyszłych podopiecznych kiedy, o której godzinie i gdzie odbędzie się pierwsza zbiórka. Możesz przygotować informacje lub zaproszenia dla dzieci, warto pomyśleć o plakacie informacyjnym..... możliwości jest wiele i zależą one jedynie od Twej inwencji twórczej.

Krok Trzeci 
Pierwsza zbiórka

Zaplanuj ją tak, by była atrakcyjna dla dzieci. Pamiętaj, że one nie znają Ciebie i Ty nie znasz ich - warto więc coś z tym zrobić. Poza tym Twoi przyszli harcerze nie wiedzą dokładnie na czym polega harcerstwo, co to jest drużyna, kim jest drużynowy czy przyboczny. Spróbuj już na pierwszej zbiórce powiedzieć im co ich w drużynie czeka. Radziłabym też dużo zabaw poznawczych i integracyjnych, pląsów, piosenek Jak będzie wyglądała Twoja pierwsza zbiórka zależy tylko od Ciebie i Twojej inwencji twórczej, nie zapominaj jednak, tworząc jej konspekt o ZASADACH DOBREJ ZBIÓRKI, czyli:

• zasadzie przemienności elementów (statycznych, dynamicznych, cichych, głośnych) - pamiętaj, że wszystko ma SWÓJ czas;

• zasadzie logicznego ciągu zbiórki - staraj się pamiętać o klamrach łączących zbiórkę w sensowną całość - unikaj słowa: "A teraz ..." - stworzy ono sztuczną atmosferę;

• zasadzie zachowania tempa - zmieniaj elementy tuż po kulminacyjnym punkcie pracy;

• zasadzie stałości niektórych elementów - ta zasada jest "latarką", która nie pozwoli Ci się zgubić. Pamiętaj więc o czterech stałych elementach, obrzędowym rozpoczęciu, obrzędowym zakończeniu, gawędzie (lub jej formie wymiennej), minutkach harcerskich;

• zasadzie czegoś nowego na każdej zbiórce;

• zasadzie podziału pracy między wszystkich - między drużynowym, przybocznym, zastępami, harcerzami;

• zasadzie samodzielności inicjatywy - nie odtrącaj pomysłów harcerzy, niech mają szansę, żeby się wykazać - daj szansę wypowiedzenia harcerzom własnego zdania;

• zasadzie "drużynowy też się bawi";

Jeśli przemyślałeś już jak wyglądać ma Twoja zbiórka, czas wziąć się za napisanie jej konspektu.

W napisaniu konspektu pomoże Ci umieszczony poniżej "schemat", najlepiej weź arkusz papieru i po prostu napisz:

1. TEMAT ZBIÓRKI - zatytułuj ją jakoś, pamiętaj, że ciekawa nazwa bardziej zainteresuje harcerzy;

2. CO CHCESZ HARCERZOM NA TEJ ZBIÓRCE PRZEKAZAĆ, CZEGO CHCESZ ICH NAUCZYĆ, JAKIE UMIEJĘTNOŚCI MAJĄ ONI POSIĄŚĆ

3. JAKIMI FORMAMI PRACY JESTEŚ W STANIE ZREALIZOWAĆ TO WSZYSTKO

4. PLAN ZBIÓRKI

5. PRZEANALIZUJ PLAN POD WZGLĘDEM ZASAD DOBREJ ZBIÓRKI

6. WYPISZ CO MUSISZ PRZYGOTOWAĆ, O CZYM PAMIĘTAĆ, KOGO MUSISZ POPROSIĆ O POMOC LUB ZGODĘ ...

7. Przygotuj WOREK Z TWORZYWEM, czyli teksty piosenek, treść gawędy, gry, zabawy...

Jeśli już napisałeś - masz gotowy konspekt!

Czas więc na krok kolejny...

Krok Czwarty 
Zezwolenia Rodziców

Już od początku zadbaj o dobre kontakty z rodzicami swoich harcerzy. Jeśli możesz zorganizuj spotkanie z rodzicami Twoich pociech, przedstaw im siebie i swoje plany, spróbuj pozyskać w nich sojuszników - jeśli Ci się uda, będą nieocenioną pomocą. I najważniejsze: poproś o pisemną zgodę na uczestnictwo dziecka w zbiórkach. Pozwolenia zbierz i dołącz do dokumentacji.

Krok Piąty 
Meldunek

Praktykuje się, iż nowo utworzona drużyna przechodzi tzw. OKRES PRÓBNY, trwający trzy miesiące. Jeśli więc jesteś po pierwszych zbiórkach zanieś do hufca meldunek informujący o istnieniu drużyny. Poproś w nim również o rozpoczęcie okresu próbnego. Jak wyglądać będzie meldunek (i jego treść) zależy tylko od jego twórców.

Krok Szósty 
Dokumentacja

Każda drużyna posiadać powinna dokumentację, w skład której wchodzą:

• książka pracy;

• książka finansowa;

• kronika;

• karty prób na stopnie i sprawności;

• ewidencja książeczek harcerskich;

• lista członków drużyny;

• karty biwaków;

• różnego rodzaju sprawozdania i protokoły;

Oprócz powyższych dokumentów każda drużyna powinna posiadać jeszcze jedną ważną pozycję, która na pewno pomoże w całorocznej pracy. Chodzi oczywiście o PLAN PRACY.

Piszemy go po kilku zbiórkach, kiedy poznamy już naszych harcerzy, ich zainteresowania, potrzeby i zdolności. Uwzględniamy w nim również:

• imprezy z tzw. zielonego i czerwonego kalendarza;

• imprezy wynikające z planu pracy szczepu i hufca;

• potrzeby środowiska;

• prawo i przyrzeczenie oraz system stopni i sprawności;

• obrzędy;

Wiesz już co powinno znaleźć się w Twoim planie, nie pozostaje więc nic innego jak tylko go napisać. Pomoże Ci w tym poniższy wzór:

PLAN PRACY ...... DH ............................... NA ROK ...../..... ....... SZCZEP ZHP ................................. HUFIEC ..................... OPRACOWAŁ: ............................ Charakterystyka drużyny: ..... DH...................... działa od............. przy SP nr....... W............... Liczy ........ harcerek i harcerzy w wieku ........ . Drużyna pracuje zastępami, jest ich ...... . Zastępowi posiadają przeszkolenie na stopniu ...... . Dotychczas ...... dh. i dh. zdobyło stopień ........., ......... dh. zdobywa stopień .......... W drużynie pracuje ......... przybocznych w stopniu .................. . Drużyna posiada własną kronikę. Zbiórki odbywają się w .... o godz. .... w harcówce / szkole ..... Założenia wychowawczo-programowe: W tym roku chciałbym, aby moja drużyna: .................................................................................................... .................................................................................................... .................................................................................................... Ramowy plan pracy: Data: Temat zbiórki: Sposób realizacji: Uwagi:

Krok Siódmy 
Koniec Okresu Próbnego

Po około trzech miesiącach działalności Twojej drużyny Komendant hufca ogłasza w rozkazie istnienie drużyny, nadaje jej numer (nazwa leży w gestii drużyny), a tym samym ZAKAŃCZA OKRES PRÓBNY. Od tego momentu Twoja drużyna rozpoczyna "normalną" działalność, kończy stawiać pierwsze kroki i zaczyna raczkować, ale o tym może innym razem. Póki co warto zorganizować sobie warsztat pracy drużynowego, czyli miejsce i "narzędzia" konieczne do realizacji Twoich harcerskich planów, zamierzeń, celów.

W najprostszym przypadku jest to po prostu półka bądź szuflada, do której wrzuca się materiały związane tematycznie z harcerstwem. Im większy jednak staż drużynowego tym większe zbiory, w których o ile zawczasu nie zrobimy porządku, trudno będzie się nam odnaleźć.

Najlepiej zacząć od podzielenia własnego księgozbioru na działy tematyczne. Im większa kolekcja ,tym bardziej szczegółowy powinien być podział. Materiały ulotne można składać w specjalnych teczkach; podobnie postąpić można z prasą.

Należy pamiętać, że pomocą w pracy drużynowego są również biblioteki i czytelnie, a także specjalistyczne bibliografii - najbardziej znaną pozycją z tej dziedziny jest praca Władysława Broniewskiego pt. "Bibliografia harcerska 1911-1960" (Warszawa, 1992).

W następnym "rozdziale" znajdziesz zestawienie bibliograficzne, które być może pomoże Ci w Twej harcerskiej karierze.

Krok Ósmy 
Bibliografia: Regulaminy

1. Harcerskie odznaki honorowe / T. Sikorski.- Warszawa, [199?]

2. Instrukcja o działalności finansowej, gospodarczej i sprzętowej w drużynie ZHP / ZHP GK.- Warszawa, 1993

3. Regulamin mundurów zuchów, harcerek, harcerzy, instruktorek i instruktorów ZHP / ZHP.- Warszawa, 1994

4. Regulamin musztry, służby wewnętrznej i wartowniczej ZHP / ZHP GK.- Warszawa, [1994?]

5. Regulamin odznak i oznak zuchowych, harcerskich i instruktorów ZHP / Komisja Statutowo-Regulaminowa Rada Naczelna ZHP.- Warszawa, 1997

6. Sprawności harcerskia / ZHP GK.- Warszawa, 1993

7. Starszoharcerskie znaki służb / ZHP GK Wydział Harcerstwa Starszego i specjalności.- Warszawa, 1997

8. Statut ZHP.- Warszawa, 1995

9. Stopnie i sprawności harcerskie / ZHP GK.- Warszawa, 1996

10. System stopni harcerskich / ZHP GK.- Warszawa, 1993

Bibliografia: Regulaminy

1. Co każdy drużynowy wiedzieć powinien, czyli jak prowadzić paczkę przyjaciół harcerską metodą / KiM.- Kraków, 1990

2. Co każdy zastępowy wiedzieć powinien / Grzegorz Całek.- Warszawa, [199?]

3. Czuwajcie i módlcie się: modlitewnik harcerski / oprac. Zdzisław J.Peszkowski.- Lublin, 1988

4. Elementy programu scoutowego / Gebthner i Ska.- Warszawa, 1991

5. Gry i zabawy w harcerskiej izbie / wybór: Agnieszka Janiec.- Warszawa, 1984

6. Harcenada / Z. Morawski.- Warszawa, [199?]

7. Harcerskie gry i zabawy / Wojciech Śliwierski.- Kraków, 1990

8. Harcerskie ideały / ZHP.- Warszawa, 1997

9. Harcerskie łamigłówki i zabawy logiczne / Grzegorz Całek.- Warszawa

10. Harcerski Paszport do Europy / ZHP GK Program "Paszport do Europy".- Warszawa, 1997

11. Harcerski słowniczek abstynencki / Bolesław Leonhard.- Kraków, 1992

12. Jak być zastępowym? / Bogusław i Wojciech Śliwierscy.- Kraków, 1991

13. Jak prowadzić drużynę harcerską: uwagi metodyczne / W.Szczygieł.- Kraków, 1990 (reprint z 1946)

14. Jak prowadzić zastęp harcerski / Władysław Szczygieł.- Kraków, 1990 (reprint z 1946)

15. Jak skauci pracują / Andrzej Małkowski.- [przedruk] Kraków, 1914

16. Jak zdobywać stopnie instruktorskie: poradnik dla przewodników / Maria Supeł, Gabrjela Zielińska.- Warszawa,1996

17. Krzyż harcerski / T. Sikorski.- Warszawa, [199?]

18. Leksykon harcerstwa / praca pod red. Olgierda Fietkiewicza.- Warszawa, 1988

19. Łowcy letnich wrażeń: tajemnice wielkiej przygody / R.Blicharski, B. Sack, P. Wituszyński.- Szczecin, 1986

20. O metodzie harcerskiej i jej stosowaniu / Ewa Grodecka.- Warszawa,[1983]

21. Obrzędowy piec / M.Kudasiewicz.- Warszawa, 1987

22. Od aktora do zielarza: piosenki i zabawy muzyczne / Henryk Ryszard Żuchowski.- Lublin,1993

23. Od andrzejek do dożynek / J.Kamocki.- Warszawa, 1986

24. Odkrywcy nieznanego świata / ZHP GK.- Warszawa,1996

25. Pod totemem Słońca / Antoni Wasilewski.- Warszawa, 1983

26. Poradnik harcerski.- Szczecin, 1997

27. Poradnik organizatora obozów harcerskich / ZHP GK.- Warszawa, 1976

28. Program Harcerstwa Starszego / ZHP GK.- Warszawa, [199?]

29. Przewodnik gier / Wojciech Pijanowski.- B.m., [198?]

30. Przyrzeczenie harcerskie / Bogusław Śliwierski.- Kraków, 1994

31. 100 pomysłów na bieg harcerski / Grzegorz Całek.- Warszawa, 1995

32. Scouting dla chłopców: wychowanie dobrego obywatela metodą puszczańską / R.Baden-Powell.- Warszawa, 1990 (reprint z 1938)

33. Scouting światowy: mały informator / Gebthner i Ska.- Warszawa, 1991

34. Sekrety dobrej drużyny / J.Burska, J.Hełstowska.- Warszawa, 1983

35. Styl życia / Stefan Mirowski.- Warszawa, [199?]

36. Szlak ku Europie: materiał programowy dla drużyn starszoharcerskich / ZHP GK Program Paszport do Europy.- Warszawa, 1997

37. Święta, tradycje i obrzędy ludowe w harcerstwie / Wojciech Śliwierski.- Kraków, 1987

38. Trening twórczości / E.Nęcka.- Olsztyn, 1992

39. Trzy pióra: [śpiewniczek w trzech tomach] / Poczta Harcerska Szczecin II.- Szczecin, [1995?]

40. Vademecum drużynowego.- Warszawa, 1981

41. W kręgu drużynowych starszoharcerskich / ZHP GK.- Warszawa, [199?]

42. Woda jest życiem / oprac. CSI ZHP.- Załęcze Wielkie, 1995

43. Wskazówki dla scoutmistrzów / R.Baden-Powell.- Warszawa, 1991

44. Z pamiętnika drużynowej / J.Burska.- Warszawa, 1966

45. Zamiast wykładów / Grzegorz Całek.- Warszawa, 1995

46. Zwyczaje i obrzędy harcerskie / T.Kwiatkowski.- B.M., [198?]

 Dodano:  24.Marzec.2009  Rafał S. (admin.)  

Poradnik łączności
oparty na Poradołączniku pwd. Beaty Stacherżak
plik PDF: lacznosc.zip (253kB)

IDŹ  DO :
Plan alarmowy
Alfabet Morsa
Patrole i stacje sygnalizacyjne
Tarcze i chorągiewki sygnalizacyjne
Sygnalizacja świetlna
Sygnalizacja semaforowa
Telefon polowy
Radiotelefon

 

 

 

    

Krok Pierwszy 

 

    

"Trzech synów matka miała, dwóch słynęło z mądrości
a trzeci co był głupi poszedł do łączności"

I właśnie dzisiaj słów kilka o łączności. Drużynowemu może wydawać się, że realizując plan pracy drużyny, tak naprawdę nie ma wcale stycznoœci z ową łącznością. Jednak wystarczy się chwilkę zastanowić, trochę pomyœleć i dojdzie się do wniosku, że przecież moja drużyna posiada plan alarmowy, posługuje się różnego rodzaju sygnalizacją - chociażby alfabetem Morsea, biega po znakach patrolowych. To właœnie i wiele innych rzeczy składa się na łączność o której zaraz będzie trochę więcej na kolejnych stronach owego Poradołącznika.

Plan alarmowy 

Czasem zastępy lub cała drużyna muszą dla wykonania jakiegoś konkretnego zadania spotkać się w błyskawicznym tempie. Szczególnie często takie sytuacje zdarzyć się mogą na początku roku szkolnego, kiedy nie jest jeszcze ustalony precyzyjny terminarz zbiórek. Powszechnie stosowanym w takich sytuacjach œrodkiem porozumienia się drużyny lub zastępu jest plan alarmowy. Oczywiœcie, aby dawał on oczekiwany rezultat, musi działać sprawnie i niezawodnie.

Czy zawsze tak działa? Co zrobić by nie zawodził?

Po pierwsze i chyba najważniejsze, powinien być szczegółowo opracowany - najlepiej już na jednej z pierwszych zbiórek. Po drugie znany wszystkim członkom zastępu lub drużyny. Na tym się jednak nie kończy. Teraz trzeba wyjaœnić na czym on tak naprawdę polega. Powszechnie wiadomo, że jedna osoba nie jest w stanie przekazać wszystkim wiadomości, więc wystarczy narysować mały schemacik, który wiele wyjaśni. 

I teraz każdy już wie, że jeżeli dotrze wiadomość do Jarka to on ma powiadomić Kasię, która powiadamia Zosię, a w razie jej nieobecności zostawia wiadomość i tym samym powiadamia następną osobę. Aby wszystko się udało, a zastępowy lub drużynowy miał pewność, że wiadomość dotarła do wszystkich, dobrze by było, żeby ostatnia osoba ujęta w "łańcuchu" alarmowym powiadomiła zastępowego lub drużynowego. Wystarczy tak niewiele zrobić,
a prawdę mówiąc bardzo wiele sobie ułatwić.

Sygnalizacja

Alfabet Morsa 

Poczciwy staruszek, jakim jest alfabet Morsa, ponieważ powstał w 1832 r. wcale się nie zestarzał i w dalszym ciągu używany jest w sygnalizacji - mimo wielu nowości w dziedzinie łączności i sygnalizacji. Konieczność znajomości sygnalizacji przez nas jest tak oczywista, że trudno sobie wyobrazić by harcerka czy harcerz nie znali przynajmniej alfabetu Morsa.

Owego alfabetu można nauczyć się za pomocą uzmysławiania sobie obrazów przypominających kreski i kropki. Jest jednak łatwiejsza metoda przyswojenia sobie tej wiedzy poprzez wyrazy pomocnicze. A oto i one:
 

A:  • —  a-zot B:  — • • • bo-ta-ni-ka C:  — • — •co-raz-moc-niej D:  — • •  do-li-na E:  •  ełk F:  • • — •  fi-lan-tro-pia G:  — — •  gos-po-da H:  • • • •  ha-la-bar-da I:  • •  i-gła J:  • — — —  jed-no-kon-no K:  — • —  ko-la-no L:  • — • •  le-mo-nia-da M:  — —  mo-tor N:  — •  no-ga O:  — — —  o-pocz-no P:  — • • —  pe-lo-po-nez R:  • — •  re-tor-ta S:  • • •  sa-ha-ra T:  —  tom	U:  • • —  ur-sy-nów W:  • — —  wi-no-roœl Y:  — • — — york-hull-o-xford Z:  — — •• zło-to-ry-ja 1:  • — — — — 2:  • •  — —  — 3:  • • • — — 4:  • • • • — 5:  • • • • • 6:  — • • • • 7:  — — • • • 8:  — — — • • 9:  — — — — • 0:  — — — — —

Gdy w sylabie pojawi się litera "O" zapisujemy to jako — (kreskę),
a gdy w sylabie nie ma litery "O" zapisujemy jako • (kropkę). Np. wyrazem pomocniczym dla litery "A" jest Azot, czyli kropka i kreska.

Patrole i stacje sygnalizacyjne

Patrol sygnalizacyjny, to coś, co składa się z stacji nadawczej i odbiorczej. W skład takiego patrolu wchodzi zawsze czterech lub sześciu ludzi (sygnalista, pisarz, dowódcy patrolu; ci ostatni kontrolują wtórnie tekst nadawanej i odbieranej treści), czyli jednym słowem patrol sygnalizacyjny nie składa się, jak by się mogło wydawać z przyrządów lecz z ludzi.

Natomiast stacje ustawiają się na widocznym miejscu - najlepiej na wzgórzu, majšc jednak z tyłu tło lasu lub pagórka w celu lepszej widoczności.

Nadawanie depeszy zaczyna się wywołaniem stacji odbiorczej. Sygnalista przyjmuje postawę zasadniczą tzn. trzyma tarcze lub chorągiewki w dole obok nóg. Następnie wymachiwaniem nad głową chorągiewkami lub podnoszeniem tarczy nad głowę daje znak do stacji odbiorczej o gotowoœci nadania depeszy. Z chwilš otrzymania znaku zrozumienia(podniesieni tarcz lub chorągiewek nad głową i trzymanie ich do chwili, gdy stacja nadawcza zaprzestanie nadawania znaku wołania), rozpoczynamy nadawanie depeszy.

Po skończeniu wyrazu nadajemy znak "koniec słowa" wyrażający się podniesieniem chorągiewek lub tarcz do góry, aż do momentu otrzymania tego samego znaku ze stacji odbierającej depeszę.

Końcowy znak (zakończenie zdania) to dwukrotne powtórzenie znaku "koniec słowa". Zakończenie depeszy - ten sam znak powtórzony 3-krotnie.

Niezrozumienie lub pomyłka - wielokrotne machanie jednš chorągiewkę lub tarczę - najmniej siedem razy.

Jeżeli stacja odbiorcza nie jest gotowa do przyjęcia depeszy nadaje znak czekania przez zasygnalizowanie "as" kropka kreska i trzy kropki. Jest to umowna przerwa na pięć minut. Dalsza zwłoka musi być podana treścią - dlaczego nie można przeprowadzić normalnych czynności sygnalizacyjnych.

Tarcze i chorągiewki sygnalizacyjne 

Tarcze sygnalizacyjne są przeważnie w rozmiarze 40x40 cm. Są dwukolorowe (biało-czerwone lub w zależności od terenu w innym kolorze) - kolor jest rozdzielony po linii przekątnej.

Chorągiewki sygnalizacyjne są w podobnych barwach. Rozmiar chorągiewek 40x40 cm. Inne proporcje rozmiarów chorągiewek są dozwolone, byleby spełniały swoje zadanie (dobrze widoczne przy sygnalizacji).

Sygnalizacja świetlna 

W nocy również możemy posługiwać się alfabetem Morsa tymi samymi znakami co przy sygnalizacji tarczami lub chorągiewkami.

Kropka oznacza błysk światła przez jedną sekundę, kreska - błysk światła przez trzy sekundy.

Znaki haseł są następujące:

• "wołam" - długi błysk œświatła nadawany seryjnie;

• "rozumiem" - ciągły błysk œświatła;

• "koniec słowa" - trzymamy światło zapalone aż do otrzymania znaku "rozumiem" z drugiej stacji;
  "pomyłka" - szereg krótkich błysków.

Wezwanie stacji do nadawania podajemy za pomocą litery "K" (długi błysk, krótki błysk, długi błysk). Potwierdzenie odbioru otrzymujemy za pomocą litery "R" (krótki błysk, długi błysk, krótki błysk).

Likwidacja stacji i koniec przesyłania depesz oznajmiamy sygnałem "koniec słowa" - czyli skrótem "KS" dwukrotnie powtórzonym (długi błysk, krótki błysk, długi błysk, trzy krótkie błyski).

Sygnalizacja semaforowa 

Sygnalizacja semaforowa jest sposobem sygnalizacyjnym porozumiewania się na mniejsze odległości, powszechnie stosowana w marynarce.

Porozumiewanie się systemem semaforowym odbywa się za pomocą dwóch chorągiewek o wymiarze 30x40 cm przeważnie dwubarwnych. Każdy znak semaforowy przedstawia układ figuralny, powstajšcy z odpowiedniego układu ramion.

Telefon polowy 

Na obozach - zwłaszcza w większych zgrupowaniach - często stosowanym œśrodkiem łączności jest telefon polowy. Może się zdarzyć, że wielu z nas po raz pierwszy będzie miało do "czynienia" z telefonem polowym. Warto więc zapoznać się w skrócie z jego działaniem.

Aparat telefoniczny polowy składa się z pudła bakelitowego lub drewnianego zawierającego części składowe aparatu i baterie. W górnej części pudła znajduje się mikrotelefon (słuchawka) ze sznurem czterożyłowym. Na mikrotelefonie znajduje się przycisk - oznaczony znakiem rozpoznawczym Pm - do "zamykania obwodu mikrofonowego". Znaczy to, że przycisk ten nie naciśnięty automatycznie wyłącza rozmowę. Jeżeli podniesiemy słuchawkę musimy nacisnšć na rączce przycisk Pm (lub przekręcić - bo są i tak skonstruowane przyciski Pm) i dopiero wówczas można mówić do mikrotelefonu. 

Rozmowę telefonicznš rozpoczynamy przez pokręcenie korbkš. Pokręceniem korbki uruchamiamy induktor, którego pršd uruchamia dzwonek w aparacie wywoławczym (w obozie do którego dzwonimy). Po zgłoszeniu się stacji wywoławczej rozpoczynamy rozmowę (pamiętajšc o naciœnięciu przycisku Pm).

Radiotelefon 

Młodszym bratem i nowocześniejszym œśrodkiem łączności od telefonu polowego jest radiotelefon.

Choć obsługa radiotelefonu jest trudniejsza - spróbujmy zagłębić się w tajniki obsługi tego urządzenia łącznościowego.

Radiotelefon jest połączeniem aparatu radiowego nadawczo-odbiorczego z telefonem. Zastosowanie tego środka łączności jest wszechstronne. Znajduje się na statkach, w pociągach, samochodach. Radiotelefon jest również w użyciu patroli łącznościowych pieszych.

Radiotelefon składa się z następujących zespołów: nadajnika, odbiornika, mikrofonu, zasilacza. Wszystkie te zespoły są zmontowane w skrzynce z lekkiego metalu lub tworzywa sztucznego. Zasięg aparatury zależny jest od mocy radiotelefonu i warunków terenowych. Przeciętny zasięg działania - 4 kilometry.

Sposób obsługi jest następujący: na pokrywie radiotelefonu są umieszczone odpowiednie napisy objaśniające i pokrętła (gałki-przełączniki) służące do uruchomienia aparatu.

Uruchamia się radiotelefon w następujący sposób: załączamy zasilanie, następnie wysuwamy składaną antenę teleskopową. Z kolei załączamy wtyczkę mikrofonu (słuchawkę) w zacisk. Uruchamianie następuje przez naciśnięcie ruchomego styku na rączce. Pokrętłem ustawiamy odpowiedni kanał rozmowy (aparat jest przystosowany do pracy na czterech zdalnie wybieranych kanałach o długościach: 9,35-6,25 m, 4,55-3,95 m, 3-1,66 m, 1,92-1,72 m). Siłę głosu regulujemy pokrętłem aż do pełnej słyszalnoœci. Bierzemy następnie mikrofon do ucha i rozmawiamy.