SZTUCZNE I NATURALNE KOSERWANTY KOSMETYCZNE

Dominika Andrys | 2013-08-22

Tagi: chemia kosmetyczna, parabeny, konserwanty

Kremy, zwłaszcza w słoikach mają częsty kontakt z niesterylną ludzką skórą i stają się w ten sposób zanieczyszczone przez mikroorganizmy. Zawierając wodę, oleje, peptydy i węglowodany kosmetyki są bardzo dobrą pożywką dla wzrostu i namnażania się drobnoustrojów. Wszystkie te czynniki przyczyniają się do tego, że produkty kosmetyczne muszą mieć bardzo dobrą ochronę aby zapobiec namnażaniu się mikroorganizmów i psuciu się kosmetyku, a co za tym idzie częstego zakażenia skóry. Szampony i inne produkty spłukiwane wodą potrzebują mniej konserwantów niż produkty pozostawiane na skórze. Głównie jednen lub więcej konserwantów jest stosowanych aby efektywnie i najbezpieczniej chronić skórę.

Zdolność do wzrostu mikroorganizmów i ich namnażania się w produktach kosmetycznych jest znanym zagadnieniem od wielu lat. Drobnoustroje mogą powodować psucie lub chemiczne zmiany kosmetyków, a także szkody dla użytkownika. Rutynowo stosowane metody w przemyśle kosmetycznym dotyczące izolacji mikroorganizmów z kosmetyków sprowadzają się do liczenia kolonii i wzbogacania kultury. Celem takich działań jest zidentyfikowanie wszystkich rodzajów drobnoustrojów, w tym bakterii i grzybów (zarówno pleśni jak i drożdży).

Komercyjne kosmetyki nie powinny być całkowicie sterylne, jednakże muszą być wolne od minimalnej ustalonej ilości drobnoustrojów oraz całkowita liczba bakterii tlenowych na 1 gram kosmetyku musi być niska. Dla produktów stosowanych w okolicach oczu liczba drobnoustrojów powinna być mniejsza niż 500 CFU/g (CFU = jednostka tworząca kolonię czyli jednostka określająca ilość mikroorganizmów w materiale badanym przy zastosowaniu metody posiewu na pożywce). Natomiast dla produktów stosowanych na inne partie twarzy lub ciała liczba drobnoustrojów powinna być mniejsza niż 1000 CFU/g.

Czym wyróżnia się dobry konserwant?

Odpowiednio dobrany konserwant powinien jednocześnie ograniczyć szerokie spektrum działania drobnoustrojów i nie mieć szkodliwego działania na skórę.

Konserwant powinien być:

-skuteczny w przewidywanym okresie trwałości kosmetyku;

-rozpuszczalny w tłuszczach i w wodzie;

-skuteczny w szerokim zakresie pH;

-nie być dezaktywowany przez inne składniki;

-powinien mieć szeroki zakres aktywności (bakterie i grzyby);

-powinien być bezwonny, bezbarwny i bezpieczny.

Najczęściej używane w przemyśle kosmetycznym są konserwanty syntetyczne. Wszystkie zostały przebadane i są bezpieczne w zastosowaniu. Wśród syntetycznych konserwantów najczęściej używane są parabeny (w około 80%).

Podział syntetycznych konserwantów przedstawia się następująco:

1. Parabeny: Metylo-, Etylo-, Propylo-, Butyloparaben;

2. Pochodne mocznika: Imidazolidynylomocznik, Diazolidinyl Urea;

3. Izotiazolony: etylochloro-, metyloizotiazolinon;

4. Czynne organiczne związki halogenowe: Jodopropinylobutylokarbaminian, Metylodibromoglutaronitril;

5. Kwasy organiczne i inne: Benzoesan sodu, Chloracetamid, EDTA, Fenoksyetanol, Triclosan, DMDM-Hydantoina, Quaternium-15.

Czy istnieją naturalne środki konserwujące?

Istnieje kilka naturalnych środków wykazujących aktywność przeciwbakteryjną. W stosunku do syntetycznych środków konserwujących ich działanie na ogół jest dużo niższe i działa na  mniejsze spektrum drobnoustrojów. Efekt konserwujący z najbardziej naturalnych środków opiera się głównie na ich działaniu antyoksydacyjnym i zapobiega jełczeniu olejów i tłuszczów.

Wśród naturalnych środków konserwujących wyróżnia się:

• Ekstrakty (z grejpfruta, z rozmarynu).

• Olejki eteryczne (z drzewa herbacianego, z miodli indyjskiej, z tymianku, z lawendy);

• witaminy (witamina E, witamina C).

Żródła - kliknij, aby zwinąć

Arct J., Pytkowska K. „Leksykon surowców kosmetycznych”. Warszawa 2010.

Barel A.O., Paye M., Maibach H.I. „Handbook of Cosmetic Science and Technology”, 2001.

Glinka R., Glinka M. „Receptura kosmetyczna z elementami kosmetologii” tom I, Łódź 2008.

Marzec A. „Chemia kosmetyków. Surowce, półprodukty, preparatyka wyrobów”, Toruń 2005.

Mrukot M. „Kosmetologia receptariusz”, Kraków 2006.