• Usługi multimedialne w sieci ISDN na przykładzie aplikacji wideokonferencyjnej Intel Proshare Conferencing.

Zagadnienia:
•    Standard H.323,
•    standard H.320,
•    struktura logiczna i sprzętowa wyposażeń w dostępie użytkownika do sieci ISDN,
•    struktura ramki warstwy fizycznej na styku użytkownik-sieć ISDN,
•    standardy kodowania sygnałów audio (PCM, ADPCM) i wideo (CIF, QCIF)
•    rodzaje i funkcje wiadomości sygnalizacyjnych DSS1,
•    Protokół Q.921,
•    Protokół Q.931,
•    Zalecenie ITU-T: T.120.

W sprawozdaniu powinno  zawierać:
1.    Opis standardów H.320 i H.323, definiujących środowiska realizacji usług wideokonferencyjnych.
2.    Opis możliwych do wykorzystania kodeków audio, wideo (seria G i H ITU-T).
3.    Opis standardu T.120
4.    Przegląd poszczególnych funkcji systemu ProShare.
5.    Analizę zarejestrowanej sygnalizacji:
a.    jeden z 4-ch zarejestrowanych plików należy dokładnie opisać
b.    dalej z ww. plikiem należy porównać analogiczny plik, odpowiadający tej samej usłudze (tylko opisujący drugą stronę biorącą udział w połączeniu),
c.    a następnie z tym samym (pierwszym) plikiem należy porównać plik odpowiadający drugiej usłudze zarejestrowanej po tej samej stronie co ten pierwszy, wcześniej dokładnie opisany plik.

Literatura:
Wojciech Kabaciński: "Standaryzacja w sieciach ISDN", Wydawnictwo Politechniki Poznańskiej, 1996
Brzeziński K. M., "Istota sieci ISDN", Oficyna wydawnicza PW, Warszawa 1999
Zalecenia ITU-T: G.711, G.722, G.728, H.261, H.263 i T.120
Instrukcja użytkownika ProShare Conferencing System

1. H.323 – obecnie standard w multimedialnej komunikacji (głos, obraz, wiadomości tekstowe). Protokół ten przesyła dane w czasie rzeczywistym, dzięki czemu możemy kontrolować opóźnienia. Standard stworzony do wideokonferencji ma także pewne wady. Dane przesyłane są pakietowo, korzystając zarówno z TCP zapewniającego dostarczenie każdego pakietu, jak i UDP, który tego nie gwarantuje.

2. H.320 is an umbrella recommendation by the ITU-T for running Multimedia (Audio/Video/Data) over ISDN based networks. The main protocols in this suite are H.221, H.230, H.242, audio codecs such as G.711, and video codecs such as H.261 and H.263.

3. Logiczna struktura dostępu terminala do sieci ISDN opiera się na 3 najniższych warstwach modelu odniesienia OSI. Dostęp kanałów B określają tylko 2 specyfikacje (I.430, I.431): sposób ramkowania i parametry elektryczne w przekrojach S i T.

4. .

5. PCM (ang. Pulse Code Modulation) – to najpopularniejsza metoda reprezentacji sygnału analogowego w systemach cyfrowych. Używana jest w telekomunikacji, w cyfrowej obróbce sygnału (np. w procesorach dźwięku), do przetwarzania obrazu, do zapisu na płytach CD (CD-Audio) i w wielu zastosowaniach przemysłowych.
   Metoda polega na reprezentacji wartości chwilowej sygnału (próbkowaniu) w określonych (najczęściej równych) odstępach czasu, czyli z określoną częstością, zwaną częstotliwością próbkowania. Wartość chwilowa sygnału jest przedstawiana za pomocą słowa kodowego, którego wartości odpowiadają wybranym przedziałom kwantyzacji sygnału wejściowego. Przypisanie zakresu wartości analogowej jednej wartości cyfrowej, nazywany kwantyzacją sygnału, prowadzi do pewnej niedokładności (błędu kwantyzacji). Im większa częstotliwość próbkowania i im więcej bitów słowa kodowego reprezentuje każdą próbkę, tym dokładność reprezentacji jest większa, a tak zapisany sygnał jest wierniejszy oryginałowi. Często można dobrać tak częstotliwość próbkowania, by częstotliwość Nyquista (połowa częstotliwości próbkowania) była większa od najwyższej częstotliwości spośród składowych harmonicznych sygnału - co pozwala na bezstratną informacyjnie zamianę sygnału ciągłego na dyskretny. Liczba poziomów kwantyzacji jest zazwyczaj potęgą liczby 2 (ponieważ do zapisu próbek używane są słowa binarne) i wyraża się wzorem 2n, gdzie n to liczba bitów przeznaczona na pojedynczą próbkę. Dźwięk w formacie PCM może być zapisywany z różną częstotliwością próbkowania, najczęściej jest to 8 kHz (niektóre standardy telefonii), 44,1 kHz (płyty CD-Audio), oraz różną rozdzielczością, najczęściej 8, 16, 20 lub 24 bitów na próbkę, może reprezentować 1 kanał (dźwięk monofoniczny), 2 kanały (stereofonia dwukanałowa) lub więcej (stereofonia dookólna).
   ADPCM (z ang. Adaptive Differential Pulse Code Modulation) – adaptacyjna różnicowa modulacja kodowo-impulsowa. Jest to metoda kompresji cyfrowego zapisu dźwięku oraz technika kodowania analogowego sygnału mowy na postać cyfrową PCM w celu zmniejszenia ilości danych i transmisji przez kanał o przepływnościach od 16 do 32 kb/s.

Metoda kodowania ADPCM polega na tym, że zamiast samych próbek dźwięków zapisuje się tylko ich kolejne różnice. Jest to tzw. technika predykcyjna (prognozująca) wykorzystująca fakt, że np. w kolejnych sekwencjach sygnał mowy lub dźwięku z reguły zmienia się nieznacznie, wystarczy więc zakodować jedynie różnicę.
QCIF (ang. Quarter Common Intermediate Format) - format nagrywania wideokonferencji, w którym obraz zapisywany jest w rozdzielczości 144 punktów na 176 punktów (144x176). Obecnie najczęściej stosowany w telefonach komórkowych.
CIF (ang. The Common Intermediate Format) – format nagrywania wideokonferencji, zdjęć w którym obraz zapisywany jest w rozdzielczości 352 x 288. Obecnie najczęściej stosowany w telefonach komórkowych.

1. Subscriber cyfrowy system sygnalizacji nr 1 (DSS1) jest cyfrowy protokół sygnalizacyjny (kanał D protocol) stosowany do ISDN . Jest on zdefiniowany przez ITU-T I.411 (ETS 300 102). Obsługuje możliwy nośnik, Niski poziom zgodności i wysoką kompatybilność Poziom, Ani, DNIS i przekierowany numer sygnalizacji w obu kierunkach. Standard opracowany przez ETSI w Europie jest znany jako Euro-ISDN lub e-DSS1 lub po prostu EDSS1 (European DSS1).DSS1/EDSS1 protokołu, w przeciwieństwie, na przykład, do protokołu QSIG , przeznaczone do stosowania jako dostęp do komunikacji ISDN i asymetryczne w tym sensie, że sugeruje się związek z boku sieci na jednym końcu (cyfrowa centrala telefoniczna publiczny ), a użytkownik (centrala ( PBX )) - w drugiej.

2. ITU-T zalecenie Q.921 jest zdefiniowany przez ITU-T jako Interfejs użytkownika sieci ISDN - specyfikację warstwie łącza danych. Dotyczy ona ustanowienia powiązań między użytkownikiem a centralą telefoniczną

3. ITU-T zalecenie Q.931 jest ITU standardem ISDN zasilania sterowania sygnalizacji protokół , stanowiący część systemu Digital Subscriber Sygnalizacja nr 1. [1] W odróżnieniu bezpołączeniowych systemy takie jak UDP , ISDN jest połączenie zorientowany i wykorzystuje do zarządzania wyraźnie sygnalizować stan połączenia: Q.931. Q.931 zazwyczaj nie prowadzi danych użytkowników. Q.931 nie ma bezpośredniego odpowiednika w stos protokołu internetowego, ale może być w stosunku do SIP . Q.931 nie zapewnia kontrolę przepływu lub wykonać retransmisji, ponieważ podstawowe warstwy są uznawane za wiarygodne i ukierunkowane obwód alokuje ISDN charakter pasma w stałych odstępach co 64 kbit / s . Między innymi, Q.931 zarządza konfiguracji połączenia i podziału. Podobnie jak TCP , Q.931 dokumentami zarówno samego protokołu i protokół stan maszyny .

4. T.120 jest ITU-T zalecenie opisuje szereg protokołów komunikacyjnych i aplikacji i usług, które zapewniają wsparcie w czasie rzeczywistym, multipoint danych komunikacyjnych. Jest on używany przez produkty, takie jak Cisco WebEx 's MeetingCenter , Microsoft NetMeeting , Nortel CS 2100 i Lotus Sametime do wspierania udostępniania aplikacji wideokonferencji w czasie rzeczywistym tekst i innych funkcji.