Claude Monet jest francuskim malarzem urodzonym 14 listopada 1840 r., zmarł 5 grudnia 1926. Jeden z twórców i czołowych przedstawicieli impresjonizmu. Claude Monet był właściwie założycielem francuskiego malarstwa impresjonistycznego, termin ten pochodzi z jednego z jego obrazów "Impression, Sunrise" (Impresja, wschód słońca). Kiedy miał pięć lat, jego rodzina przeprowadziła się z Paryża do Hawru. Ojciec chciał, aby zajął się rodzinnym interesem, czyli ich sklepem, lecz Claude Monet wolał zostać malarzem.
Monet był malarzem tworzącym w okresie Młodej Polski z równoprawnymi terminami: modernizm i neoromantyzm. Możemy również wymienić takie terminy jak dekadentyzm, impresjonizm, symbolizm, ekspresjonizm czy secesja. Dekadentyzm kojarzony był z postawą bierności, niemocy, apatii, przeświadczeniem o nieuchronności śmierci, a w związku z tym oznaczał rezygnację z jakiejkolwiek aktywności. Zwolennicy impresjonizmu odtwarzali świat, ukazując jego nieustającą zmienność. Celem symbolizmu było natomiast wypracowanie takiej formy wypowiedzi artystycznej, która - poprzez świadomą deformację rzeczywistości i przypisanie jej elementom dodatkowych znaczeń, czyli poprzez posługiwanie się symbolem, dawałaby wyraz subiektywnym, wewnętrznym przeżyciom człowieka. Ekspresjonizmem nazywamy gwałtowne wyrażanie emocji, „krzyk duszy”.

„Impresja, wschód słońca” jest jednym z najbardziej znanych obrazów twórcy Claude`a Moneta. Nazwa nurtu w malarstwie – impresjonizmu – pochodzi właśnie od nazwy tego dzieła. Obraz ten został namalowany w 1872 r. techniką olejną.
Jedną z inspiracji do powstania „Impresji, wschodu słońca” pędzla Claude`a Moneta były japońskie drzeworyty, modne w tamtym okresie.

Dzieło „Impresja, wschód słońca” ukazuje zatokę portową we francuskim mieście. Monet ujawnił na nim zasnuty poranną mgłą port z lekko przebijającym się i wschodzącym słońcem. Na pierwszym planie możemy z łatwością zauważyć ciemne sylwetki dwóch rybackich łodzi. W jednej z nic widać dostrzec siedzące w niej osoby. Z kolei w oddali zostały ukazane wyrastające na tle nieba maszty przycumowanych okrętów i dźwigi portowe. Elementem, który najbardziej przykuwa uwagę na obrazie, jest pomarańczowe słońce rzucające na wodę swoje odbicie. W wodzie odbijają się także znajdujące się w porcie statki oraz refleksy promieni słońca układające się zygzakiem wzdłuż linii prostej, które ukazują jednocześnie funkcję pionowej osi kompozycji obrazu.

Obraz ten posiada najistotniejsze cechy tego impresjonistycznego malarstwa, czyli uchwycenie pejzażu w szczególnym momencie, otwartość kompozycji, nakładanie obok siebie zlewających się ze sobą plam czystego koloru, wybranie natury jako motywu przewodniego dzieła i tworzenie w plenerze ze względu na potrzebę wykorzystania naturalnego oświetlenia. Ukazana na dziele woda wydaje się migotać oraz mienić refleksami.
Celem Moneta było utrwalenie na płótnie ulotności chwili, w tym przypadku – fascynującego oświetlenia portu o świcie. Dlatego widać, że artysta posłużył się tu szkicową, ujednolicającą techniką malowania, swobodnie kładąc pędzlem plamy barwne. Monet skupił się na kilku głównych kolorach: pomarańczowym, czarnym, żółtym i szarym. Barwy te wydają się zmieniać pod wpływem światła. Technika rozmytych i zlewających się ze sobą plam barwnych dała efekt niezwykłej gry świateł oraz kolorów. Tego rodzaju sposób używania kolorów oraz ich nanoszenie na płótno stało się wyznacznikiem impresjonizmu w sztuce.

Uważam, iż „Impresjonizm, wschód słońca” Moneta jest wart polecenia, gdyż miło jest patrzeć na coś tak spokojnego i oderwać się chociaż na chwilkę od naszej szarej rzeczywistości. Stosowana przez Moneta technika kolorowych plam pozwalała na uzyskanie niesamowitego wrażenia i piękna. „Impresjonizm, wschód słońca” urzeka swym pięknem i delikatnością, a przy tym stanowi jedno z najwybitniejszych i najpiękniejszych dzieł impresjonizmu.

Rzeczą najbardziej rzucającą się w oczy, a także myślę, że głównym motywem ukazanym na obrazie jest słońce. Słońce od zawsze odgrywało wielką rolę w życiu człowieka. Daje nam szczęście, radość, pozwala funkcjonować. Choć jesteśmy przy malarstwie, to chcę zwrócić uwagę, iż literaturę wypełniają liczne opisy wspaniałych krajobrazów ze słońcem w roli głównej. Jan Kochanowski w Pieśni II zachwyca się nad pięknem natury o wiosennej porze, przynoszącej radość. Zestawia zimę z wiosną, która cechuje się bujnością roślin, feerią barw. Nadejście wiosny sprawia, że człowiek staje się wesoły, budzi zachwyt i chęć do życia. Poeta opisuje bujną i szczęśliwą porę roku, stosuje liczne określenia, wyliczenia : "Teraz drzewa liście na się wzięły, polne łąki pięknie zakwitnęły". To wszystko kojarzy się ze słońcem, piękną pogodą.
Adam Mickiewicz w "Panu Tadeuszu" zawarł wiele opisów przyrody. Kreślił piękno ukochanej Litwy, wykorzystując w opisach kolory, światło. Przedstawił obrazy pól, lasów, łąk, ogrodów, zachodzącego słońca. W księdze I, Iv, XII znajdujemy opisy zachodu i wschodu słońca. Poeta wschody słońca przedstawia jako obrazy budzenia się do życia. Jeden z wschodów słońca (początek VI księgi) przedstawia nam dokładnie współistnienie ludzi i zwierząt z naturą:

„Za przykładem niebieskim wszystko się spóźniło
Na ziemi; bydło na paszę ruszyło
I zdybało zające przy późnym śniadaniu [...]”.

Ludzie już wstali i dawno poszli do pracy, jednak są bardzo zaspani, znudzeni, a zarazem smutni, gdyż:

„Dawno wszedł dzień, a jeszcze ledwie jest widomy
Mgła wisiała nad ziemią, jak strzecha ze słomy.”

W tym opisie spotykamy się z porównaniem słońca do „światła w oku”, co świadczy o tym, iż jest ono bardzo ważne dla ludzi. Od niego bardzo wiele zależy m.in. nastrój ludzi, ich zaangażowanie w pracę, także zachowanie zwierząt i wzrost roślin – ogólnie mówiąc słońce kieruje całym istnieniem na ziemi, steruje nim.