Bieg promieni w mikroskopie i lupie:




Obiektyw daje obraz powiększony, odwrócony i rzeczywisty. Obraz, jaki daje okular jest pozorny i powiększony. Ostatecznie wiec powstaje obraz pozorny, odwrócony i powiększony. Ten właśnie obraz oglądamy pod mikroskopem. Powiększenie mikroskopu jest iloczynem powiększenia obiektywu i okularu.

Lupa:

Aberracja sferyczna:
Wada soczewek i zwierciadeł przejawiająca się w wytwarzaniu przez nie obrazów rozmytych, spowodowana tym, że poszczególne strefy kuliste, na które można podzielić soczewkę (zwierciadło), mają różne ogniskowe. Zjawisko aberracji sferycznej polega na niejednakowym załamywaniu promieni świetlnych padających na powierzchnię załamującą pod różnymi kątami(w różnych odległościach od głównej osi optycznej).


Całkowite wewnętrzne odbicie- to zjawisko, w którym kąt załamania światła (fali) jest równy 90⁰. Zjawisko to może zachodzić tylko na granicy ośrodka gęściejszego i rzadszego. Z dwóch ośrodków ten nazywamy gęstszym optycznie, który ma większy współczynnik załamania czyli mniejszą prędkość rozchodzenia się światła. Światło nie przechodzi do drugiego ośrodka, lecz ulega całkowitemu odbiciu. Zjawisko zachodzi bez strat energii. Np. pryzmat, światłowód,

Odbicie światła, zjawisko zmiany kierunku rozprzestrzeniania się promieni świetlnych zachodzące na granicy dwóch ośrodków, przy czym gdy co najmniej jeden z nich jest przezroczysty. Światło padając na nieprzezroczysty ośrodek odbija się od jego powierzchni. Jednocześnie, w zależności od właściwości ośrodków  mniejsza lub większa część padającego światła ulega pochłonięciu. W przypadku ośrodków przezroczystych część padającego światła zostaje przepuszczona, część pochłonięta, a część odbita. Prawo odbicia mówi, że kąt padania równa się kątowi odbicia, promień padający, promień odbity i normalna powierzchnia odbijającej leży w jednej płaszczyźnie.

Załamanie różni się zdecydowanie od odbicia, ponieważ w jego wyniku światło zmienia ośrodek w jakim się rozchodzi. Wraz ze zmianą ośrodka dochodzi najczęściej do zmiany kierunku rozchodzenia się światła.
Załamanie światła powoduje szereg ciekawych efektów - m.in. złudzenie "złamania" łyżeczki od herbaty umieszczonej w szklance, nieprawidłowej lokalizacji dna jeziora, gdy patrzymy na nie z brzegu. Załamanie światła jest wykorzystywane do budowy soczewek stosowanych w okularach, obiektywach aparatów, lunetach i innych przyrządach optycznych.

α – kąt padania
β – kąt załamania
v₁ – prędkość światła w ośrodku 1
v₂ – prędkość światła w ośrodku 2

Dwoista natura światła:
Najpierw warto zdefiniować co obecnie uważa się za światło. Otóż pod pojęciem światła kryje się promieniowanie elektromagnetyczne , które jest dostrzegalne przez narząd wzroku człowieka. Światło ma dwoistą naturę: zarówno falową, jak i korpuskularną (cząstecz­kową), postrzega światło jednocześnie jako falę elektromagnetyczną oraz jako strumień cząstek nazywanych fotonami.

Falowa natura światła przejawia się w takich zjawiskach jak:
- dyfrakcja (ugięcie kierunku rozchodzenia się światła) na krawędziach i otworach;
- interferencja (nakładanie się różnych fal o tej samej długości);
- polaryzacja – wyróżnianie kierunku drgań wektora natężenia pola elektrycznego;
- załamanie światła na granicy dwóch ośrodków przezroczystych;
- odbicie światła na granicy dwóch ośrodków optycznych.

Cząsteczkowa natura światła:
-zjawisko wybijania elektronów z powierzchni metalu
-ugięcie wiązki świetlnej w silnym polu grawitacyjnym
- zjawisko fotoelektryczne (polega ono na tym, że światło wybija z powierzchni czystych metali elektrony)

Teoria ta zakłada, że światło o określonej częstotliwości przenosi energię w ściśle określonych porcjach. Wartość energii w jednej porcji światła czyli kwant światła równa jest iloczynowi stałej i częstotliwości światła.
Drugi ważny element modelu zjawiska fotoelektrycznego to zasada zachowania energii. Zasada ta w tym przypadku stwierdza, że kwant energii (foton) wywołujący zjawisko fotoelektryczne zewnętrzne rozdziela się na dwie części:
- stałą dla danego metalu wartość – tzw. praca wyjścia elektronu z powierzchni metalu;
- energię kinetyczną elektronu.