Debiuty młodych:

Tetmajer - Zadebiutował w 1886 poematem prozą „Illa”. Jest jednak prawdopodobne, że jego faktycznym debiutem była nowela pt. „Rekrut”. Za jego właściwy debiut uznaje się wydany nakładem autora w 1891 roku tom „Poezje”, który do roku 1924 był pięciokrotnie wznawiany. Natomiast największą sławę przyniósł mu drugi tom z roku 1894, wtedy to Tetmajer został obwołany poetą pokolenia, który jako pierwszy w najpełniejszy sposób wyraził nastroje kryzysu światopoglądowego końca XIX wieku.

Kasprowicz - Debiut literacki Kasprowicza przypadł na rok 1889. Okres studiów w Lipsku i powstanie narracyjno retorycznego poematu Giordano Bruno, możemy nazwać debiutem poetyckim.

„Symbolizm”-

   rozumienie tego terminu w Młodej Polsce było znacznie szersze i mniej precyzyjne niż ówcześnie,

   odnosiło się do wielu postaw dzisiaj nazwanych impresjonistyczno – nastrojowymi, alegorycznymi,

   podobnie jak „dekadentyzm”, „dekadent”, tak terminy: „symbolizm”, „symbolista”, „symbol” były powszechnie używane w lit. zachodnioeurpojskich i stanowiły drugie główne oznaczenie okresu.

   nazwę symbolizm po raz pierwszy zaproponował poeta Stephane Moreas w manifeście poetyckim.

   we Francji symbolizm oznaczał: czołówkę ówczesnej praktyki poetyckiej i teorię mogącą uzasadniać ową praktykę,

   w Polsce takich przejawów nie było. więc zaczął oznaczać polską praktykę poetycką młodego pokolenia, z wszystkimi cechami, jakie wyróżniały ją od uprzedniej poezji.

   symbolizm na przełomie XIX i XX stulecia oznaczał zasadę postępowania twórczego, dzięki której moderniści pragnęli dawać wyraz wnioskom filozoficznym wynikających z ich stosunku do rzeczywistości, wnioskom trudnym do osiągnięcia za pomocą realistycznych środków sztuki.

 

 

Geneza symbolizmu jest w głównej mierze związana z sytuacją w poezji francuskiej XIX w., formowali go Ch. Baudelaire, inspirator tendencji symbolistycznej, J.A. Rimbaud oraz P. Verlaine i S. Mallarmé (twórca teorii odrębności struktury języka poetyckiego), w latach 80. formę zorganizowanego ruchu literackiego nadali symbolizmowi m.in.: J. Moréas (w manifeście z 1886 opublikowanym w „Le Figaro” wprowadził nazwę symbolizm), R. Ghil, H. de Régnier, E. Dujardin, J. Laforgue; do tradycji symbolizmu nawiązywali m.in. G. Apollinaire, P. Valéry, P. Claudel; poza Francją symbolizm rozwijał się w Belgii: É. Verhaeren, M. Maeterlinck, A. Mockel, G. Rodenbach; wpłynął na kształtowanie się wielu literatur europejskich, zwłaszcza poezji rosyjskiej: K.D. Balmont, W.J. Briusow, A.A. Błok, A. Bieły (najwybitniejszy teoretyk); w Polsce założenia teoretyczne symbolizmu upowszechnili Z. Przesmycki i A. Lange, jego elementy pojawiły się w twórczości m.in. W. Rolicza-Liedera, L. Staffa, S. Wyspiańskiego, a zwłaszcza B. Leśmiana.