Agata Leśniewicz

WOiO ZiMGM

gr. 2

METODY ERGONOMICZNEJ OCENY MASZYN I STANOWISK PRACY

Termin „ergonomia", po raz pierwszy zaproponował dla nauk związanych z pracą przed 140 laty polski badacz, Wojciech Jastrzębowski w 1857 roku. W czasopiśmie „Przyroda i Przemysł”, artykule „Rys Ergonomii, czyli nauki o Pracy opartej na prawach zaczerpniętych z Nauki Przyrody" napisał: „nazwiskiem Ergonomia wziętym od wyrazów greckich (ergon - praca, nomos = prawa naturalne) oznaczamy Naukę o Pracy, czyli o używaniu nadanych człowiekowi od Stwórcy sił i zdolności"¹.

Ergonomia może być określona jako: interdyscyplinarna nauka, zajmująca się przystosowaniem narzędzi, maszyn, środowiska i warunków pracy do autonomicznych i psychofizycznych cech i możliwości człowieka, zapewniając sprawne, wydajne i bezpieczne wykonanie przez niego pracy, przy stosunkowo niskim koszcie biologicznym².

Ergonomia zajmuje się przystosowaniem narzędzi, maszyn, urządzeń i stanowisk pracy oraz metod pracy i materialnego środowiska pracy do człowieka, do jego możliwości oraz potrzeb biologicznych i psychicznych. Celem tego przystosowania jest zapewnienie dużej sprawności działania z jednoczesnym optymalizowaniem wysiłku fizycznego i psychicznego człowieka oraz zagwarantowaniem zdrowych i bezpiecznych warunków pracy³.

Jednym z najważniejszych celów ergonomii jest zwiększenie bezpieczeństwa.

Zwiększenie bezpieczeństwa, lub odwrotnie, eliminacja wypadków jest sprawą zasadniczą dla interesu publicznego, bowiem powodują one poważne straty ekonomiczne i społeczne.

Urządzenia i środowiska, które gwałcą zasadę ergonomii należy uważać obecnie za ukryte niebezpieczeństwa na podstawie tego, że od zwykłych ludzi nie można oczekiwać pełnej świadomości ryzyka połączonego z używaniem takich urządzeń lub przebywaniem w takich środowiskach.

Ergonomia również analizuje m.in. zagrożenia powstające w relacji człowiek-technika-otoczenie oraz optymalizuje te relacje.

Prowadzone prace badawcze teoretycznie i praktycznie jasno określiły cele ergonomii, przedmiot badań, problematykę badawczą, przy czym występują trudności w sprecyzowaniu metodologicznych zasad i kryteriów ergonomicznych w projektowaniu⁴.

W ergonomii dominującym elementem jest człowiek, stąd powyższe założenie stanowi podstawę podziału dyscyplin składowych ergonomii na dwie grupy nauk:

A. dotyczących człowieka: społecznych i medycznych,

B. dotyczących techniki: technicznych i ekonomiczno-organizacyjnych.

Dyscypliny grupy A badają i przystosowują "człon ludzki", dyscypliny grupy B badają i dostosowują "człon techniczny". Wspólnym ich celem jest zrównoważony stan układu człowiek - maszyna i niezawodność jego funkcjonowania, a zasadą metodologiczną kompleksowość i komplementarność działań.

Często określa się cel ergonomii jako zapewnienie człowiekowi dobrego życia, zadowolenia, poczucia bezpieczeństwa i komfortu psychicznego, jakie może on doznawać z chwilą stworzenia mu optymalnych warunków do pracy, wypoczynku i w ogóle życia.

Ergonomia może uczynić wiele dla poprawy "jakości życia" człowieka poprzez permanentne
i sterowane przez naukę stwarzanie najkorzystniejszych warunków do niezawodnego funkcjonowania układu człowiek-technika poprzez obustronne przystosowanie jego elementów.

 

Zadania ergonomii można najogólniej ująć w dwóch punktach:

•           opracowanie planów i programów działań dla nauk technicznych, aby dostosować technikę nie tylko do możliwości psychofizycznych człowieka, lecz także do jego potrzeb i oczekiwań,

•           opracowanie planów i programów działań dla nauk społecznych, aby przygotować człowieka do roli nie tylko twórcy techniki (ergonomicznej) ale także do roli konsumenta, umiejącego z niej korzystać i doceniać jej wartości.

Konsekwentne wdrażanie wyników badań ergonomicznych przy projektowaniu maszyn, urządzeń i narzędzi oraz urządzaniu stanowisk pracy i kształtowaniu materialnego środowiska pracy przynosi istotne i konkretne efekty :

•         zmniejszenie znaczenia różnic indywidualnych, tzn. im bardziej cechy maszyn, urządzeń i narzędzi są przystosowane do przeciętnych możliwości człowieka, tym większa jest liczba osób, które maszyny te mogą obsługiwać i tym mniejsza jest potrzeba badań selekcyjnych, eliminujących osobników o mniejszej sprawności fizycznej i psychicznej,

•         zmniejszenie znaczenia czynnika szkolenia zawodowego, tzn. krótsze szkolenie umożliwia osiągnięcie niezbędnej sprawności zawodowej,

•         zmniejszenie zmęczenia pracą,

•         zwiększenie wydajności pracy,

•         zapobieganie patologicznym skutkom wykonywania pracy, ograniczenie ilości chorób zawodowych,

•         zmniejszenie liczby wypadków przy pracy - szacuje się, że około 85% wypadków wiąże się z działalnością człowieka, a przede wszystkim z nieodpowiednim zsynchronizowaniem maszyn z możliwościami psychofizycznymi człowieka.

Stan wdrożeń ergonomii do praktyki jest jeszcze niezadowalający. Jednym ze źródeł kłopotów, jakie przechodzi współczesna ergonomia, jest brak dokładnego rozróżnienia pomiędzy:

•         badaniami podstawowymi, badaniami stosowanymi i zastosowaniem ergonomii, ergonomią korekcyjną i koncepcyjną,

•         ergonomią warunków pracy i ergonomią wyrobów. 

Ergonomia korekcyjna - zajmuje się analizą już istniejących stanowisk pracy z punktu widzenia ich dostosowania do psychofizycznych możliwości pracowników oraz formułowaniem zaleceń mających na celu polepszenie warunków pracy, zmniejszenie istniejących obciążeń oraz poprawą wydajności i jakości pracy.

Ergonomia koncepcyjna - celem jej jest takie zaprojektowanie narzędzia, urządzenia, maszyny czy wreszcie całego obiektu przemysłowego, aby spełniał on podstawowe wymagania ergonomii.

W celu prowadzenia rozwiązań ergonomicznych najlepiej używać pojęcia układu człowiek - praca jako najbardziej szeroko pojętego.

Aby zapewnić optymalną metodę pracy, należy przestrzegać następujących zasad:

•         stanowisko robocze musi zapewniać wygodny i bezpieczny dostęp obsługującym pracownikom,

•         należy ustalić stałe miejsce na materiały i narzędzia,

•         materiały i narzędzia winny być umieszczone w funkcjonalnym polu pracownika, przedmioty ciężkie i najczęściej używane w polu optymalnym i na wysokość powierzchni roboczej,

•         materiały i narzędzia muszą być rozmieszczone w taki sposób, aby zapewniały ustaloną kolejność ruchów,

•         odległości między przedmiotami na stanowisku roboczym winny być jak najmniejsze,

•         ułożenie przedmiotu powinno pozwalać na szybkie i łatwe uchwycenie,

•         należy używać pojemników stołowych, przenośników grawitacyjnych, uchwytów itp.         w celu ułatwienia pracy i odciążenia rąk.

Wnioski.

1. Wiele niebezpieczeństw tkwiących we współczesnych urządzeniach i organizacji pracy ma charakter ukryty, tzn. nie są one bezpośrednio i w sposób oczywisty widoczne nawet dla osób ostrożnych.

2. Problematyka bezpieczeństwa jest wyraźnie zaznaczona w statucie Międzynarodowego Stowarzyszenia Ergonomicznego (International Ergonomics Association).

3. Ergonomia jest nauką, a ochrona pracy (bhp) jest praktyką.

4. Ergonomia powinna wspomagać wynikami swoich badań działania praktyczne ochrony pracy (bhp).

5. Cele ergonomii są zbliżone do celów nauki o bezpieczeństwie.

6. Istotny aspekt społecznego zastosowania ergonomii wiąże się z poprawą stanu bezpieczeństwa i higieny pracy.

7. Inny aspekt społeczny zastosowania ergonomii to wygoda w pracy i dobre samopoczucie oraz poprawa wydajności pracy.

8. Zastosowanie ergonomii ma również znaczenie polityczne. Znaczenie to staje się widoczne wówczas, gdy obserwuje się reakcje załogi na starania kierownictwa zakładu o polepszenie warunków pracy i bezpieczeństwa pracy. Starania takie zostają natychmiast zauważone i przychylnie komentowane przez pracowników. Wpływa to dodatnio na ocenę celów działania zakładu, na uznanie tych celów za własne, właściwy stosunek do pracy. Jak wykazują badania socjologiczne, ocena przez przeciętnego pracownika jego stosunku do państwa w znacznym stopniu kształtuje się pod wpływem stosunku do zakładu, w którym pracuje.

9. W interesie społeczeństwa leży wprowadzenie nauczania ergonomii w szkołach.

10. Nauczanie ergonomii należy wprowadzić w szkołach zasadniczych, technikach, liceach zawodowych i w szkołach wyższych.

 

BIBLIOGRAFIA

A. Maliszewska, A. Batogowska, Ergonomia dla każdego, Warszawa 1997.

W. Rybarczyk, Rozważania o ergonomii w gospodarce, Zielona Góra 2000.

J. Bugajska, A. Gedlicka, M. Konarska, D. Roman-Liu, J. Słowikowski, Ergonomia, Warszawa 1998.

E. Górska, Ergonomia: projektowanie, diagnoza, eksperymenty, Warszawa 2002.

---

1. A. Maliszewska, A. Batogowska, Ergonomia dla każdego, Warszawa 1997, s. 31.↩

2. W. Rybarczyk, Rozważania o ergonomii w gospodarce, Zielona Góra 2000, s.↩

3. J. Bugajska, A. Gedlicka, M. Konarska, D. Roman-Liu, J. Słowikowski, Ergonomia, Warszawa 1998, s.↩

4. E. Górska, Ergonomia: projektowanie, diagnoza, eksperymenty, Warszawa 2002, s.↩